Morrissey & The Smiths: Passions Just Like Mine
•Download as PPTX, PDF•
1 like•1,180 views
The document provides an overview of the English rock band The Smiths and their frontman Morrissey, including: 1) Their rise in the early 1980s with catchy and melodic pop singles that were also intellectual and morose. 2) Their breakup in 1987 marked the end of their influential but short career. 3) Morrissey went on to a successful solo career but continued exploring political and controversial topics in his lyrics, cementing his legacy as one of the most influential artists in alternative rock.
Recommended
More Related Content
What's hot
What's hot (17)
Viewers also liked
Viewers also liked (20)
Similar to Morrissey & The Smiths: Passions Just Like Mine
Similar to Morrissey & The Smiths: Passions Just Like Mine (20)
More from Vincent Van Malderen
More from Vincent Van Malderen (13)
Recently uploaded
Recently uploaded (20)
Morrissey & The Smiths: Passions Just Like Mine
- 1. Morrissey & The Smiths Vincent Van Malderen The World Will Listen Corridor Wetteren – 2/12/15 “Passions just like mine” discography, biography, legacy & fandom
- 2. Agenda 0. Introduction: “dial a cliché” 1. Fandom 2. The birth & demise of The Smiths 3. Morrissey 4. Legacy & (multi-)cultural impact
- 5. X
- 6. 1. Fandom VideoMorrissey - Sister I'm A Poet - LIVE - 1988.mp4
- 7. SISTER I’M A POET All over this town Yes, a low wind may blow And I can see through everybody's clothes With no reason To hide these words, I feel And no reason To talk about the books I read But still, I do That's 'cause I'm a... Sister I'm a... All over this town Along this way Outside the prison gates I love the romance of crime And I wonder : Does anybody feel the same way I do? And is evil just something you are Or something you do? Sister I'm a... Sister I'm a... All over this town All over this town They pull over In their Citroen vans Not to shake your hands With Meths on their breaths And you with youth on your side All alone...lone...alone, waiting at the lights But not this time Sister I'm a... Sister I'm a... All over this town... All...oh Oh All over this town
- 12. 2. The birth and demise of The Smiths
- 16. SUFFER LITTLE CHILDREN Over the moor, take me to the moor Dig a shallow grave And I'll lay me down Over the moor, take me to the moor Dig a shallow grave And I'll lay me down Lesley-Anne, with your pretty white beads Oh John, you'll never be a man And you'll never see your home again Oh Manchester, so much to answer for Edward, see those alluring lights ? Tonight will be your very last night A woman said : "I know my son is dead I'll never rest my hands on his sacred head" THE HAND THAT ROCKS THE CRADLE Please don't cry For the ghost and the storm outside Will not invade this sacred shrine Nor infiltrate your mind My life down I shall lie If the bogey-man should try To play tricks on your sacred mind To tease, torment, and tantalize Wavering shadows loom A piano plays in an empty room There'll be blood on the cleaver tonight And when darkness lifts and the room is bright I'll still be by your side For you are all that matters And I'll love you to till the day I die There never need be longing in your eyes As long as the hand that rocks the cradle is mine
- 19. VideoThe Smiths - This Charming Man [Top Of The Pops, 24 November 1983].mp4
- 20. THIS CHARMING MAN Punctured bicycle On a hillside desolate Will nature make a man of me yet? When in this charming car This charming man Why pamper life's complexity When the leather runs smooth On the passenger's seat? I would go out tonight But I haven't got a stitch to wear This man said "it's gruesome That someone so handsome should care" Ah ! A jumped-up pantry boy Who never knew his place He said "return the ring" He knows so much about these things He knows so much about these things I would go out tonight But I haven't got a stitch to wear This man said "it's gruesome That someone so handsome should care" La, la-la, la-la, la-la, this charming man Oh, la-la, la-la, la-la, this charming man Ah ! A jumped-up pantry boy Who never knew his place He said "return the ring" He knows so much about these things
- 22. The Smiths: 1983 - 1987
- 24. THE HEADMASTER’S RITUAL Belligerent ghouls Run Manchester schools Spineless swines Cemented minds Sir leads the troops Jealous of youth Same old suit since nineteen sixty two He does the military two-step down The nape of my neck I want to go home I don't want to stay Give up education As a bad mistake Mid-week on the playing fields Sir thwacks you on the knees Knees you in the groin Elbow in the face Bruises bigger than dinner plates CEMETRY GATES A dreaded sunny day So I meet you at the cemetry gates Keats and Yeats are on your side A dreaded sunny day So I meet you at the cemetry gates Keats and Yeats are on your side While Wilde is on mine So we go inside and we gravely read the stones All those people, all those lives Where are they now? With loves, and hates And passions just like mine They were born And then they lived And then they died It seems so unfair I want to cry You say : "'Ere thrice the sun done salutation to the dawn" And you claim these words as your own But I've read well, and I've heard them said A hundred times (maybe less, maybe more) If you must write prose and poems The words you use should be your own Don't plagiarise or take "on loan" 'Cause there's always someone, somewhere With a big nose, who knows And who trips you up and laughs When you fall Who'll trip you up and laugh When you fall I WON’T SHARE YOU I won't share you, no I won't share you With the drive And ambition The zeal I feel This is my time The note I wrote As she read, she said "Has the Perrier gone Straight to my head Or is life sick and cruel, instead?" "Yes!" No - no - no - no - no - no No - no - no - no - no - no Oh... I won't share you, no I won't share you With the drive And the dreams inside This is my time Life tends to come and go That's OK As long as you know Life tends to come and go As long as you know Know, know, know, know, know Know, know, know, know Oh... I won't share you, no I won't share you With the drive And the dreams inside This is my time I want the freedom and I want the guile I want the freedom and the guile Oh, life tends to come and go As long as you know Know, know, know, know Know, know, know, know Oh... I won't share you, no I won't share you I'll see you somewhere I'll see you sometime Darling...
- 29. The Smiths, "as smart as pop music gets" witty and morbidly romantic poetry intellectual, not highbrowed catchy, melodic three-minute pop singles emotional & humorous style, style, style!
- 31. 3. Morrissey
- 32. 1992 2015
- 35. Nationalism? Politics? “All of the rumors Keeping me grounded I never said, I never said that they were Completely unfounded”
- 37. BENGALI IN PLATFORMS Bengali, Bengali Bengali, Bengali No no no He does not want to depress you Oh no no no no no He only wants to impress you Oh... Bengali in platforms He only wants to embrace your culture And to be your friend forever Forever Bengali, Bengali Bengali, Bengali Oh, shelve your Western plans And understand That life is hard enough when you belong here … NATIONAL FRONT DISCO … But David, we wonder We wonder if the thunder Is ever really gonna begin Begin, begin Your mom says "I've lost my boy" But she should know Why you've gone Because again and again you've explained You've gone to the National To the National To the National Front disco Because you want the day to come sooner You want the day to come sooner You want the day to come sooner When you've settled the score Oh, the National IRISH BLOOD ENGLISH HEART Irish blood English heart, This I'm made of, There is no one on earth I'm afraid of, And no regime can buy or sell me I've been dreaming of a time when, To be English is not to be baneful, To be standing by the flag, not feeling shameful, Racist or partial Irish blood English heart, This I'm made of, There is no one on earth I'm afraid of, And I will die with both of my hands untied I've been dreaming of a time when, The English are sick to death of Labor, and Tories, And spit upon the name Oliver Cromwell, And denounce this royal line that still salute him, And will salute him Forever
- 39. Unloveable? “I know I'm unloveable You don't have to tell me I don't have much in my life But take it - it's yours”
- 40. (I’M) THE END OF THE FAMILY LINE With no complications Fifteen generations (of mine) All honoring Nature Until I arrive (With incredible style) I'm the end of the line The end of the family line The end of the line No baby pulled screaming Out into this seething whirl By chance or whim (Or even love?) Our family tree hacked into decline And I'm spared the pain Of ever saying ("Goodbye") … SEASICK YET STILL DOCKED I am a poor freezingly cold soul So far from where I intended to go Scavenging through life's very constant lulls So far from where I'm determined to go Wish I knew the way to reach the one I love There is no way Wish I had the charm to attract the one I love But you see, I've got no charm Mmm … DEAR GOD, PLEASE HELP ME … Will you follow and know Know me more than you do Track me down And try to win me? Then he motions to me With his hand on my knee Dear God, did this kind of thing happen to you? Now I'm spreading your legs With mine in-between Dear God, if I could I would help you And now I am walking through Rome And there is no room to move But the heart feels free
- 43. 4. Legacy & (multi-) cultural impact
- 45. Morrissey & The Smiths covered by: Arcade Fire Belle & Sebastian Kirsty MacColl Supergrass David Bowie Dinosaur Jr Schneider TM Nouvelle Vague Death Cab For Cutie Placebo Dum Dum Girls Therapy? Low Jeff Buckley Noel Gallagher Chrissie Hynde Radiohead Miley Cyrus Neil Finn Marianne Faithfull Muse Mark Ronson The Divinie Comedy Nancy Sinatra At The Drive-In TATU The Magic Numbers … Deftones Everything But The Girl The Wedding Present
- 48. “Morrissey is right up there with Bob Dylan...”
- 49. “The Smiths were always about so much more than the lyrics, and like any great band, they blended the interplay between melody and meaning expertly”
- 50. “I like them. Linda was into Morrissey; they wrote to each other a lot. Big fans. I played with Johnny Marr a bit. It was original.”
- 51. “A huge proportion of people who heard “This Charming Man” went out and started a band. There aren’t many bands who can say they’ve influenced people to that degree. That’s their greatest legacy. It’s not just great melody and lyrics. It’s an attitude.”
- 52. “He (Morrissey) was my best mentor in a way because he didn’t have the self-serving thing that Lee Hazlewood had.”
- 53. “None of my mates liked them – they were more hooligan types. They’d come into work and say “Fuckin’ hell, did you see that poof on Top Of The Pops with the bush in his back pocket?” But I thought it was life-changing.”
- 57. THE END VideoMorrissey - There Is A Light That Never Goes Out (live in Manchester) 2005 [HD].mp4
- 58. THERE’S A LIGHT THAT NEVER GOES OUT Take me out tonight Where there's music and there's people And they're young and alive Driving in your car I never never want to go home Because I haven't got one Anymore Take me out tonight Because I want to see people and I Want to see life Driving in your car Oh, please don't drop me home Because it's not my home, it's their Home, and I'm welcome no more And if a double-decker bus Crashes into us To die by your side Is such a heavenly way to die And if a ten-ton truck Kills the both of us To die by your side Well, the pleasure - the privilege is mine Take me out tonight Take me anywhere, I don't care I don't care, I don't care And in the darkened underpass I thought oh God, my chance has come at last (But then a strange fear gripped me and I Just couldn't ask) Take me out tonight Oh, take me anywhere, I don't care I don't care, I don't care Driving in your car I never never want to go home Because I haven't got one, da Oh, I haven't got one And if a double-decker bus Crashes into us To die by your side Is such a heavenly way to die And if a ten-ton truck Kills the both of us To die by your side Well, the pleasure - the privilege is mine
Editor's Notes
- Goeienavond iedereen en welkom te Wetteren! Ik zou het het komende uur/anderhalfuur met jullie willen hebben over The Smiths & Morrissey, over mijn passie, en voor velen onder jullie, ook jullie passie!
- Vandaag zou ik met jullie het volgende verhaal willen doorlopen. Ik ga dus geen klassieke, chronologische structuur gebruiken. We gaan starten met enkele clichés rond Morrissey en The Smiths om die tijdens mijn lezing uiteraard te doorbreken. Vervolgens hebben we het over fandom, die gekke bende fans waar ook ik deel van uitmaak, wat maken The Smiths en Morrissey zo bijzonder dat er mensen zoals ik (en velen in de zaal) er bijna een levensdoel van gemaakt hebben. Dan gaan we kijken naar de opkomst en neergang van The Smiths (en ook enkele autobiografische elementen van Morrissey en co aanhalen). Vervolgens concentreren we ons – heel kort - op de solo-carrière van Morrissey, na de break-up van The Smiths, een carrière die nog steeds loopt. We eindigen met de culturele impact en erfenis van Morrissey en The Smiths (die ook enkele controverses inhouden). Bij elk luik ga ik ook één of meerdere ‘cases’ geven: een clip of muziekfragment dat me bijzonder raakt en dat ik in detail wil bespreken. Ik heb mijn lezing zo opgesteld dat ze toegankelijk is voor fans en non-fans (niet makkelijk). Ik ga een verhaal schetsen dat de niet-kenners voldoende info geeft maar ook de hardcore fans niet verveelt (door een persoonlijke insteek). Voorlopig moeten jullie weten dat er een eighties band was genaamd The Smiths die bestonden van 83 tot 87 en van wie de zanger ‘Morrissey’ solo verder ging tot op de dag van vandaag.
- Als je mensen (die The Smiths niet goed kennen) vraagt wie of wat The Smiths zijn dan krijg je vaak dergelijke antwoorden: da’s die depressieve, zanger met zijn ziekenhuisbril die zagerig zingt en gladiolen in zijn achterzak heeft zitten (we krijgen hier later een clipje van), ze citeren klassieke auteurs in hun teksten, zoals nu ook het geval is met George, de windhond die An en ik onlangs adopteerden: je bent ervoor of bent ertegen en ze hebben geschifte fans. The Smiths hebben bestaan van 82 tot 87 en worden als hoogst invloedrijk beschouwd. De zanger van The Smiths was Morrissey.
- Morrissey startte na The Smiths in 1987 een succesvolle solo-carrière, loopbaan die nog steeds loopt (hoewel hij meer en meer hint naar zijn pensioen). Hoewel de impact van Morrissey solo beperkter is, kan zijn carrière wel als succesvoller worden beschouwd (wordt vaak vergeten, ook door fans). Morrissey is een echt icoon en ook over hem heersen een aantal clichés (bij de niet-kenners of luie journalisten) (waarvan sommige natuurlijk een zekere grond van waarheid bevatten). Hij zou celibatair zijn, dieren liever zien dan mensen, zijn bijnaam is the pope of mope (‘de paus van het druilen’, de kniesoor), hij heeft een geweldige kuif en sommigen zien hem zelfs als reactionair en regelrecht gevaarlijk (hij werd verweten vrouwonvriendelijk, racist, arrogant, etc. te zijn) Vandaag wil ik met jullie voorbij de clichés gaan en uitzoeken waarom The Smiths en Morrissey terecht het etiket verdienen van één van de meest invloedrijke bands ooit te zijn, rangschik ze gerust naast The Beatles, Beach Boys, Neil Young, Bob Dylan & the likes, een bijzonder straf feit gezien het in se steeds een indie band is geweest (indie is Engels voor independent, alternatief, er wordt zelfs gezegd de allerlaatste echt grote indie band).
- De fantastische Emma Watson in The Perks of Being a Wallflower met een aangepaste quote door mij (fantastische film én boek trouwens, geschreven door een grote Morrissey fan, genaamd Stephen Chbosky … anyways). Zijn The Smiths effectief één van de beste bands ooit? Ik ben uitgenodigd door een vooraanstaand filosoof en wetenschapper en er zitten er ook enkele in mijn publiek dus moet ik mijn claims natuurlijk ook hard proberen maken . Bewijs: NME: The Queen Is Dead op nummer 1 (ongelooflijke prestatie gezien Morrissey zijn half leven al in oorlog ligt met dat blad, daarover later meer) Rolling Stone Top 500 albums (interessanter: The lists presented were compiled based on votes from selected rock musicians, critics, and industry figures): Smiths op 218, 296, 396, 473 1001 albums you must hear before you die (ook een soort ‘peer-reviewed’ verzameling van dé topalbums in de Westerse popgeschiedens: The Smiths & Morrissey staan erin met 6 albums, enkel Bowie, Beatles, Neil Young & Dylan doen beter
- Ik ga jullie nu een clipje laten zien van een optreden in de Wolverhampton Civic Hall, een legendarisch optreden op een scharniermoment in ons verhaal. We schrijven 1988. Dit is het eerste solo optreden van Morrissey (die onder zijn naam begint op te treden, zeer bescheiden ). The Smiths hebben net opgehouden te bestaan, Morrissey heeft er de trekker uitgehaald (in realiteit is het vooral Johnny Marr – de topgitarist - die uit de band stapt en The Smiths effectief de doodsteek geeft – je merkt dit ook omdat jullie in het clipje je zullen zien dat Andy Rourke en Mike Joyce: bassis en drummer van The Smiths hier zich gewoon kwijten van hun taak maar nu onder het Morrissey-label. Engeland (en de rest van de wereld) weent omdat de belangrijkste alternatieve band er een eind aan heeft gemaakt en dit pas na 4 studio-albums. Uit zijn 2 jaar geleden verschenen “Autobiography “ (de bijbel van Morrissey fans) blijkt dat Morrissey zeer zenuwachtig was voor dit optreden: gingen mensen hem nog wel willen zien? Het optreden bleek een voltreffer: iedereen die een The Smiths droeg mocht gratis binnen wat betekente dat vele duizenden mensen buiten in de kou dienden te staan (wat bijna tot chaos leidde). Kijk vooral naar de fans in dit filmpje. Morrissey start het optreden en dan krijg je dergelijke scènes. (vraagje voor de hardcore fans: weet iemand wie het voorprogramma deed? Het obscure bandje Bradford wiens nummer Skin Storm in 1991 werd gecovered door Morrissey)
- Niet zo’n bekend nummer van Morrissey, B-kantje waarin hij beschrijft wat het betekent een poeet te zijn, hij ziet dingen die anderen niet zien, ook semi-autobiografisch zoals zovele van z’n nummers, in de working class background waaruit Morrissey komt is het niet evident een poeet te zijn,en er al zeker niet om er voor uit te komen, vandaar dat hij poet bewust niet vernoemd terwijl het wel in de titel staat, alsof hij het niet durft te benoemen (uit schaamte) … toch moet hij, kan hij niet anders: “still I do”. Dit sentiment komt zeer sterk naar voor in zijn Autobiography: Morrissey, enerzijds de enorme eenzaat, de vreemde luis, de intellectueel (die nooit echt studeerde) wist dat hij op een podium behoorde, al van kinds af aan, hij moest beroemd worden, hij ging aan de boom schudden (hij heeft later ook een nummer opgenomen ‘Sing your life, any fool can make up words that rhyme’), hij moest ZIJN passie, zijn unieke visie op popmuziek laten horen (met die typische stem van hem). Het is die ambivalentie dat hem typeert en dat je ook live ziet: iedereen smeekt om een knuffel, een handdruk, mensen werpen zich aan zijn voeten, en hij draait zich weg, aanvaardt de liefkozingen enigszins maar nooit ten volle, hij die ‘unloveable’ is (een ander nummer van hem), die heel lang celibatair was (althans zo werd beweerd), en dit alles uiteraard gebracht met de nodige theatraliteit – zoals zijn idool Oscar Wilde – waarbij je nooit weet of hij het nu echt meent of niet. Dat is in een notendop Morrissey
- Dergelijke scènes zijn dus schering en inslag op optredens van Morrissey. Fans storten zich op het podium, willen contact met hun idool, hem aanraken, op het einde van concerten gooit Morrissey steeds zijn hemd in het publiek hetgeen letterlijk verscheurd wordt door de fans, een heftige bedoening, heb er al een paar keer tussengestaan (stukjes hemd tonen ).
- Ook heteroseksuele mannen gooien zich in beate bewondering voor zijn voeten en willen zijn hand schudden, dit is trouwens mijn hand op zijn show in Antwerpen vorig jaar. En de laatste keer dat ik checkte was ik toch nog steeds heteroseksueel Wat beweegt mensen ertoe dit te doen?
- Mijn collectie, in totaal een 110 stuks CD’s en platen (en da’s nog eerder beperkt met wat sommige fans hier in de zaal qua collectie hebben), heb ze eens speciaal voor jullie bovengehaald, wat beweegt mensen om deze investeringen te doen?
- Wat brengt iemand ertoe om tribute nights te organiseren (niet alleen ik, Peter hier aanwezig als sinds 30 jaar). Facebook fanpagina op te richten. Wat maakt The Smiths en Morrissey zo bijzonder? Hoe kan het dat iemand zoveel devotie opwekt? Hiervoor moeten we terug naar 1981!
- Ik ga niet gans Morrissey zijn autobiografie overlopen, ik wil dit wel, maar dan ben ik bezig tot morgenvroeg en spreek ik hier enkel nog voor Peter Melis en Katia denk ik ( de waarschijnlijk grootste fans in België)
- Maar ik moet toch even stil staan bij de figuur Morrissey. Steven Patrick Morrissey werd geboren op 22 mei 1959 in Manchester in een working class gezin, zijn ouders waren Iers katholieke inwijkelingen (zie later zijn nummer: Irish blood, English heart), vader een portier in een hospitaal en zijn moeder een assistant bibliothecaris (zijn vader verlaat het gezin). Hij heeft een oudere zus genaamd Jacky. Reeds als kind ontwikkelt hij bijzondere interesses in sterke vrouwelijke rolmodellen zoals Marianne Faithfull & Sandie Shaw. Hij is ook een enorme fan van de oer Britse kitchen sink drama’s (zowel in film als in soap die het working class leven op een realistische manier vertolken, inclusief vette Northern accents), hij is tevens reeds vanop jonge leeftijd geobsedeerd door James Dean en Oscar Wilde. Hij beschijft zijn puberteit als een zeer eenzame periode waarin hij ook leidt aan depressies (anti-depressiva worden hem voorgeschreven en dit is iets waar hij doorheen zijn ganse carrière mee worstelt). In Autobiography – waarin deze periode, zijn kindertijd en jeugd op sublieme manier wordt beschreven – zegt hij het als volgt: “Pop music was all I ever had, and I was completely entwined with the image of the pop star. I remember feeling the person singing was actually with me and understood me and my predicament”.
- We gaan nu starten op een bijzonder moment, de ontmoeting tussen Morrissey en zijn rechterhand, één van de beste gitaristen in de rock en pop, Johnny Marr Dit is trouwens Morrissey’s ouderlijke huis in Stretford, deel van Manchester (King’s Road 384 voor de freaks) – in 2004 hebben enkele vrienden en ikzelf (velen hier vanavond aanwezig) een soort pelgrimstocht aangevat naar Manchester om Morrissey te zien optreden op zijn 45e verjaardag (jullie krijgen nog een clip van dat legendarische concert voor 22.000 mensen later). We hebben toen ook een Morrissey tour gedaan (we bleven toen slapen bij Phil Gatenby, de organisator van deze tour en auteur van “Morrissey’s Manchester” waarin alle relevante plaatsen met een link naar Moz & The Smiths in zijn opgenomen). Dit is 2004, voor het huis waar Morrissey en zus en moeder woonden in 1982. We gaan nu op deze plaats 22 jaar terug, naar een legendarisch moment …
- … naar een namiddag ergens in mei 1982 toen de piepjonge Johnny Marr (rechts op de foto, 18) aanbelde bij de jonge Morrissey (23 toen). Johnny Marr: al enige ervaring met bands die doodgebloed waren, ambitieus, cocky, zelfverzekerd (hetgeen je kan zien op de foto), werkte in de hippe mod Mancunian kledingwinkels, pas 18 maar een enorm gitaartalent, en op zoek naar wat hij miste een charismatische frontman en er werd hem aangewezen ondermeer een bezoekje te brengen aan Morrissey, een wat rare vogel in het toenmalige Manchester club-circuit (Morrissey en Marr hadden elkaar reeds kort ontmoet op een Patti Smith concert 4 jaar eerder … jawel, Marr ging op zijn 14 al naar concerten) Steven Patrick Morrissey (23): stond bekend als een wat zonderling figuur, ondanks zijn bekende verlegenheid wel al de zanger geweest van de punky bands The Nosebleeds & Slaughter & The Dogs, bleef bewust werkloos en woonde bij zijn moeder, schreef brieven naar de NME en had al boeken geschreven over James Dean en de Amerikaanse glamrockband The New York Dolls (2 blijvende en enorme invloeden), deed ook al concerten op zeer jonge leeftijd (T-Rex – Marc Bolan weigerde hem een handtekening , Roxy Music, The Sex Pistols – Lesser Free Trade Hall in ‘76: Moz was erbij) Morrissey laat Johnny (en een gemeenschappelijke vriend) binnen en ze trekken naar zijn kamer waar Marr direct bevestigd wordt in zijn vermoeden dat het met Morrissey wel zou kunnen lukken. Morrissey vraagt hem - bij wijze van test – een plaatje op te leggen en Marr doorloopt de collectie (vnml Phil Spector 60ies girl pop, shangri-las’s, sandie shaw, …) en Marr – ondanks zijn 18 jaar een wandelende muziekencyclopedie - kiest een B-kantje van The Marvelettes (‘you’re the one’) en zingt het ook nog eens mee. Morrissey is zwaar onder de indruk en de rest is geschiedenis.
- Ze spreken de komende dagen opnieuw af en componeren bijna onmiddelijk in één namiddagsessie“The Hand That Rocks The Cradle” en “Suffer Little Children”, beide nummers komen ook op hun debuutalbum. Het grootste songschrijverduo van de eighties is geboren. We gaan naar een stukje luisteren van beide nummers. Beide nummers zijn controversieel: het eerste gaat over de Moors Murderers, Myra Hindley en Ian Brady, de Dutroux en Martin van Manchester (maar dan nog veel gruwelijker) die zoals uit Autobiography blijkt een enorme impact op M hebben; het tweede nummer kan geïnterpreteerd worden als gezongen uit het oogpunt van een pedofiel (later in het lied komt bv.: “Climb up on my knee, sonny boy / Although you're only three, sonny boy / You're - you're mine / And your mother she just never knew”) hoewel Morrissey dit met klem ontkent. We kunnen wel direct vaststellen dat we hier met iets nieuws te maken hebben: ongewone thema’s voor popsongs met prachtige, poëtische teksten voorzien van een rijk arrangement.
- Controverse is iets wat steeds gaat terugkomen bij The Smiths en Morrissey-solo: controverse in zijn teksten. Morrissey zingt nooit over koetjes en kalfjes, de teksten zijn voor vele interpretaties vatbaar en Morrissey maakt daar ook gebruik van, controverse is ook altijd mooi meegenomen om je albums verkocht te krijgen. In het eerste jaar van The Smiths werden ze al verketterd door The Sun.
- Terug naar ons verhaal: Morrissey en Marr zijn beginnen schrijven, zelfverzekerd stappen ze Rough Trade van Geoff Travis binnen met hun demo en de maandag erop zijn ze getekend en wordt hun eerste single Hand in Glove uitgebracht (Morrissey staat in voor het artwork, zoals bij alle toekomstige releases, bijna even invloedrijk achteraf bekeken als de muziek). Ze gaan op zoek naar naar een ritmesectie en ze komen uit bij Mike Joyce (drummer) en Andy Rourke (bassist) die de finesses van ons songschrijverduo onderbouwen met een stevige bas & drum, funky én punky. The Smiths zijn geboren en worden bijna direct een sensatie. Morrissey opteerde voor de groepsnaam The Smiths omdat dit de meest voorkomende familienaam is in UK (Smith), de naam moest ‘gewoonheid’ uitstralen zodat de focus op de artiest en zijn muziek kon liggen. Rough Trade tekent hen voor 4 albums (een contract waar Morrissey op hamert het enkel te laten tekenen door hem & Marr en niet door de drummer en bassist, cfr. latere rechtszaak, de tandem was Moz-Marr, de rest was ondersteuning en dat liet M ook duidelijk voelen). We hebben tijd tekort om het ganse verhaal van The Smiths te doen. Voor de geïnteresseerden verwijs ik graag naar 2 boeken: Morrissey’s Autobiography en Johnny Rogan’s The Severed Alliance (auteur/journalist waarover Morrissey later zei ‘I hope he ends up in an M1 pile-up’ ). Ik ga vanaf nu sneller door hun geschiedenis en me focussen op de muziek en tekst.
- Hetzelfde jaar – 1983 -brengen ze één van hun bekendste hits uit, This Charming Man, en worden ze gevraagd om op te treden in Top Of The Pops, Engeland’s meest bekeken muziekprogramma en dit zorgt werkelijk voor een culturele aardverschuiving, een jaar 0 moment voor de alternatieve muziek. We gaan de clip zometeen zien. Morrissey en Marr waren zich zeer bewust van de visuele impact van een dergelijk optreden en tussen de clips van Paul Young en Tina Turner door (gedenk die vreselijke jaren ’80, mensen waren vooral Spandau Ballet en ABC gewend) kwamen dus The Smiths voor de eerste keer op nationale TV, met Morrissey als een soort zonderlinge alien mét kuif (eerbetoon aan zijn idool Elvis) die met gladiolen stond te zwaaien (een eerbetoon aan zijn grote liefde Oscar Wilde), met open hemd en kralen, en die eerste zin die hij ooit zingt op TV: (iets wat alle Smiths fans van buiten kennen): “Punctured bicyle, on a hillside desolate” … toch gewoon briljant: zo gewoon en zo poëtisch: fiets met platte band op een verlaten heuvel. een tekst zingend over, ja over wat? Een beschrijving van een dag uit het leven van een man: krijgt platteband, er wordt hem een lift aangeboden door een andere man die hem uitvraagt maar hij heeft er de kledij niet voor, er wordt verwezen naar Michael Caine in de film Sleuth (‘jumped-up pantry boy) etc. Let in het clipje ook op de co-presentator die niets zegt (spuuglelijk geel kostuum met epauletten en dan dat contrast met Morrissey). De 19-jarige Johnny Marr ziet er ook fantastisch uit: zwarte rolkraag en een kapsel als Brian Jones. Dames en heren, een écht cultureel moment. Resultaat, na dit optreden: De komende weken begon men bij de Engelse jeugd meer kuiven te zien, de stijl sloeg aan, de muziek ook en de cult following (tot op de dag van vandaag) zag zijn levenslicht. The Smiths werden de hoogte in gekatapulteerd en waren gedurende 4 jaar de belangrijkste (alternatieve maar zelfs breder), beste band van de UK.
- En ook ik ging overstag, in Berlaarse pre-internet tijden heb ik op 14-jarige leeftijd The Smiths leren kennen – zoals het toen ging - via een oudere broer van een toenmalige vriend uit onze straat … die me een reeks cassettes uitleende om me wat smaak bij te brengen. Eén daarvan was Rank, het live-album van The Smiths en zo was ik vertrokken. Veel en snel Engels geleerd ook! Ik was toen nog niet op de hoogte dat Morrissey ooit gezegd heeft: ‘long hair is an unpardonnable offense and should be punishable by death’
- In de vier jaar die volgen brengen The Smiths 4 studio-albums uit, 3 compilatie-albums en 1 live-album, 70 nummers in totaal. Zie ook het mooie ontwerp van de albums. De compilatie-albums zijn bijzonder omdat dit voornamelijk B-kant verzamelaars zijn waarop van hun beste werk staat: nummers als Asleep of Half a person. Kort gezegd: als je The Smiths wil leren kennen moet je deze 8 albums hebben, ik kan er ook geen favoriet uit kiezen the Queen Is Dead is zeker hun bekendste en wschlk hoogst aangeschreven door critici. We hebben al één nummer uit hun debuut integraal gehoord en 2 fragmenten. Ik zou met jullie naar 3 nieuwe fragmenten (ietwat langere) uit de resterende albums willen luisteren en er een woordje uitleg bij willen geven:
- Ik heb bewust de hits en populairste nummers niet geselecteerd, voor de geïnteresseerden schaf je dan zeker een verzamelaar aan, als ik er één mag aanraden “The Sound of The Smiths”, dus geen Panic, How Soon is Now, Girlfriend in a coma etcetera, de nummers die je meest op stubru of radio1 hoort maar 3 wat minder bekende maar wel zeer typische Smiths nummers. Uit Meat is Murder: The Headmaster’s Ritual Uit The Queen is Dead: Cemetry Gates Uit Strangeways, here we come: I won’t share you
- The Headmaster’s Ritual: ik heb dit nummer gekozen omdat Morrissey hier een echt schrijverstalent etaleert, het is waarschijnlijk zijn meest autobiografische tekst (hij heeft vreselijk afgezien op de middelbare school in Manchester) maar let op de rijm en ook hoe de tekst gedrapeerd wordt op de prachtige muziek (die typische Marr-riedels en de stevige bas & drum): fantastisch. Ja, er staan enkele ‘moeilijke’ woorden in maar toch is het absoluut geen abstract, intellectueel geneuzel, neen, zeer direct en in rijmvorm (iemand zie ooit dat goed rijmen in poëzie van het moeilijkste is omdat het snel zo cliché wordt) … let hier gewoon op de zin: Sir leads the troops … 3 regeltjes maar je hebt een gans verhaal. Mooi. B) Cemetry Gates: Voor mij is dit het ultieme The Smiths nummer en niet toevallig een ode aan Oscar Wilde en aan zijn quote: "talent borrows, genius steals" (hetgeen trouwens gegraveerd staat in de eerste vynil-single uit The Queen Is Dead: Bigmouth Strikes Again). Het nummer is a) de beschrijving van de favoriete hobby van Moz en (waarschijnlijk) zijn maatje Linder Sterling (van Ludus), wandelen en mijmeren op kerkhoven, ook iets typisch voor romantische outcasts: mijmeren op kerkhoven en elkaar de loef afsteken met literaire verwijzingen en b) een kritiek op plagiaat plegen (hoeveel nummers zouden er al geschreven zijn over plagiaat in literatuur? ) (de combinatie is niet toevallig: fantaseren over levensverhalen van allerhande mensen kan gezien worden als een vorm van plagiaat). Het genie dat Morrissey is, blijkt uit het feit dat de tekst zelf pure 'diefstal' is van anderen. Een echte paradox dus, gans het stuk "All those people .... I want to cry" sectie is geript van de film "The Man Who Came To Dinner", waar in één van de personages Morrissey ook inspiratie vond voor zijn alias “Sheridan Whitehead” (waaronder hij in hotels incheckte). U ziet, dames en heren, Morrissey fan zijn is leuk, is een continue ontdekking en zoektocht naar dergelijke details. De woorden die Morrissey “said a hundred times (maybe less, maybe more)” komen van Shakespeare's Richard III. Morrissey toont nogmaals zijn liefde voor Wilde ("weird lover Wilde") en zet hem boven Keats & Yeats, normaal beschouwd als de klassieke, belangrijkere poëten. (op mijn 17 had ik het volledig verzamelde werk van Wilde dan ook al gelezen, in ‘t Engels, niet dat ik alles verstond maar dat durfde ik niet toegeven). In de titel staat trouwens een schijffout: Cemetry (er moet een ‘e’ tussen de ‘t’ en de ‘r’). Enkele Morrissey freaks hebben dit geïnterpreteerd als een ode aan zelfmoord: Cemetery, CemeTRY maar dat is spielerei die ik laat passeren. C) I Won’t Share You: en we eindigen met de zwanenzang van The Smiths, I Won’t Share You, het laatste nummer van de laatste plaat van The Smiths ‘Strangeways, here we come’ (Strangeways, dé gevangenis van Manchester maar betekent natuurlijk ook vreemde paden, wegen). De plaat werd uitgebracht als The Smiths al gesplit waren. Algemeen wordt aangenomen dat dit nummer over Johnny Marr gaat, je verlaat me (als muzikant) maar ik ga je niet delen. Een prachtige ballade. Als je zoals
- Hier ziet u die gravure van Oscar Wilde in de single Bigmouth Strikes Again
- Er zijn nog zo’n leuke weetjes te vinden op hun derde plaat The Queen Is Dead, ik heb gisteren een foto getrokken van de sleeve in de plaat en daar zie je dat op het nummer Bigmouth Strikes Again de vrouwelijke backing vocals gedaan werden door Ann Coates. Er bestaat echter geen zangeres die Ann Coates heet, het is opnieuw een alias van Morrissey gezien het zijn stem is die versneld werd. Ann Coates is op zijn beurt een verwijzing naar Ancoats, een gehucht in Manchester. Ancoats komt dan weer terug in de foto op de achterkant van de daaropvolgende plaat Strangeways, here we come. Salford op de vierde plaat verwijst dan weer naar de iconische binnenhoesfoto van de derde plaat waar de bandleden poseren voor de Salford Lad’s Club
- En dat is een soort bedevaartsoord geworden voor Smiths en Morrissey fans wereldwijd. Ze hebben het trouwens volledig hersteld en huist nu ook een Smiths museum. Allerlei gekken gaan er dus gaan poseren, zoals wij Doorheen hun 5 jarig bestaan hebben The Smiths toch wel wat gerealiseerd: Hoewel niet bijster commercieel succesvol buiten UK, kregen ze toch elk album in de Top 5 van meest verkochte albums Zoals reeds gezegd hun 4 studio-albums staan allen in de Rolling Stones Top 500 aller tijden (een heel select kransje) Een enorm kwalitatieve output: 74 nummers op 5 jaar tijd en 199 concerten
- En toen in 1987 was het plots gedaan … Johnny Marr trok er de stekker uit– opgebrand op zijn 23, vnml omdat hij de rol van manager moest opnemen – Morrissey – moeilijke mens als hij is kon het nooit lang volhouden met de hen aangewezen tour en andere managers …. En de mensheid was daar toch even niet goed van. Ik heb het zelf niet meegemaakt, toch niet bewust maar ik wil hier even een stukje voorlezen uit de recensie van RV uit Humo, uit de tijd dat Humo nog een klasse-blad was met steengoeie muziekjournalisten als Rudy Vandendaele: “Het beeld van een ouderpaar dat om middernacht met twee vermoeide vodjes van kinderen in een café rondhangt, stemt mij oneindig veel droeviger dan de split van een popgroep. Maar als The Smiths splitten, vergaat een wereld: ik moet er even van bekomen. 't Is zonde, al gaan Morrissey en Marr waarschijnlijk indrukwekkende nieuwe verschieten tegemoet. De alchemie van twee op elkaar inwerkende auteurs is voor eeuwig verloren. Zoals het eens was, wordt het nooit meer, en wij hebben weer iets om ons bij neer te leggen.” Na een lyrische bespreking van de plaat “alles wat een mens van pop kan verwachten” besluit hij met het nummer dat we net hoorden: “De B-kant van 'Strangeways, here we come' is een zucht van een engel: 'I won't share you'. Tegen méér ben ik vandaag niet bestand. Ik zou nog wat willen weeklagen, maar mooier dan Morrissey lukt het toch nooit. Dus zwijg ik maar, zoals voortaan The Smiths.”
- The Smiths: wat maakte hen nu zo invloedrijk? Dit is mijn samenvatting! Typisch Britse humor en ‘wit’, romantische poëzie, er zit iets meer in, zonder gekunsteld te zijn, catchy, pop, nummers van 3 minuten, emotioneel én grappig en ze zijn ongelooflijk stijlvol: de hoezen, de kledij, de kapsels, … totaalpakket klopt!
- Dit is trouwens een foto van op The Smiths hun allerlaatste concert, 12 december 1986 in de Brixton Academy te London (Artists against apartheid), voor de echte fans hét enige optreden waar The Smiths hun nummer Some Girls Are Bigger Than Others speelden (met een extra refrein: On the shop floor there’s a calendar as obvious as snow): zou het zeer graag tonen maar jammer genoeg geen tijd. Huiswerk: het ganse optreden staat op YouTube in goeie kwaliteit, must-see. Hier zie je hoe Morrissey twee pintjes besteld (light uiteraard), hetgeen de spreker eraan doet denken …
- Dan gaan we nu over naar het derde luik: Morrissey zijn solo carrière. We zagen daarnet reeds een clip uit het eerste solo-optreden van Morrissey in Wolverhampton waar hij nog met zijn vroegere bassist en drummer speelde. Zij verdwenen echter snel van het toneel en Joyce deed hem in ’96 een proces aan omdat hij niet genoeg kreeg van The Smiths-koek. De rechter gaf hem gelijk en noemde Morrissey “devious, truculent and unreliable”. De frustratie hierover zat en zit nog steeds diep getuige de verschillende verwijzingen hiervan in zijn teksten en nummers. Hij wijdt er ook 100 (vrij saaie) pagina’s over uit in zijn Autobiography. Soit, terug naar 1988. Morrissey & Marr hadden bij The Smiths inderdaad een unieke chemie (te vergelijken met andere legendarische songschrijverduo’s als Mc Cartney/Lennon, Jagger/Richards, Leiber/Stoller, Simon/Garfunkel etc.) en nu Marr weg was moest Morrissey op zoek naar andere partners in crime …
- Voor de eerste platen werkt hij samen met verschillende sessie-muzikanten (ook met Smiths producer Stephen Street – die later klassiekers als Blur’s Parklife, Kaiser Chiefs’s Employment en Babyshambles’ Shotters Nation producete, die ook trouwens zijn grootste solo-hits mee schreef: Suedehead & Everyday is like Sunday). Nadien verzamelt hij een vaste groep rockabilly muzikanten rond hem waarmee hij verschillende albums zal maken (van zijn beste solo-werk), waaronder gitarist Boz Boorer (van The Polecats), nog steeds in dienst. Op de laatste albums werkt hij met een nieuw team, voornamelijk muzikanten van Zuid-Amerikaanse origine (ook gezien heden ten dage Morrissey een enorme – ietwat bizarre - populariteit geniet bij de zogenaamde latino’s, zowel in LA als in Zuid-Amerika, zie later). Deze wisselende bezettingen resulteren ook in een divers palet van stijlen in de verschillende solo-albums die hij uitbracht.
- We hebben jammer genoeg onvoldoende tijd om in detail Morrissey’s rijkgevulde solo-carrière te overlopen maar hier ziet u zijn verschillende albums (‘Under the influence’ is niet echt een album, wel een compilatie van zijn favoriete artiesten: dikke aanrader trouwens: met o.a. Ramones, Jobriath, Nico etc.). Als ik er 3 moet uitkiezen zouden het deze zijn. Sowieso start Morrissey zijn solo carrière vrij spectaculair met 2 hitsingles: Suedehead en Everyday is like Sunday, nog steeds zijn bekendste nummers. Suedehead scoort als single beter dan eender welk The Smiths-nummer en het album Viva Hate komt binnen op 1 in de UK Charts. Viva Hate is een echt heel mooi popalbum met weerhaken. Vanaf Your Arsenal heeft hij zij nieuwe band en dat resulteerrt in een echt rockabilly album, geproduced door Tony Visconti (bekend van Bowie). Op Vauxhall & I in 94 – mijn persoonlijke favoriet – zien we een volwassen Morrissey: een reflecterend klassiek pop & rock-album (opnieuw een nummer 1 in UK en volgens Moz at the time, het album dat hij nooit zou overtreffen). Vervolgens experimenteert hij opnieuw: Southpaw is meer rockend met nummers die tot 10 minuten duren, Maladjusted is minder, ook bij fans en commercieel. En toen na 7 jaar iedereen dacht dat het over en out was keert Morrissey terug met You Are The Quarry (zijn vierde beste album met ook enkele bekende hits als Irish blood en First of the gang to die. Nadien terug 2 hardere albums – goed maar mijn minst favoriete – om vorig jaar (opnieuw na 5 jaar stilte) terug te komen met een heel goed (en zeer relevant) album: World peace is none of your business.
- Heel mooi werk van een Morrissey fan die een tekstuele analyse heeft gemaakt van alle solo en Smiths nummer en met dit overzicht kwam: hoofdthema’s in Morrissey’s werk zijn: Zelfbeeld = zichzelf, misbruik, woede, hoop, de dood, het verleden, liefde, seksualiteit, onschuld, niet ingeloste verwachtingen, beroemdheid, en plagiarisme (wat we al zagen). Ook vegetarisme is een thema dat vaak terugkeert (uiteraard in het nummer Meat is murder, maar ook bv. in Yes, I am blind en in I’m not a man van het laatste album). Ik zou 2 thema’s kort willen aanstippen, 2 thema’s waarrond veel verwarring bestaat: nl. Morrissey’s nationalisme (racisme?) en zijn sexualiteit, ik heb voor elk thema 3 fragmentjes geselecteerd, zo krijgen jullie ook een korte wandeling doorheen Morrissey’s diverse oeuvre!
- Ik ga jullie fragmenten laten horen uit 3 nummers die alledrie controversieel onthaald werden: Bengali in platform, The national front disco & Irish blood, English heart. Ze hebben alledrie gemeen dat ze draaien rond het thema nationalisme en bij deze nummers werd hem door sommigen (zeer linkse politiek correcte muziekjournalisten vnml) zelfs racisme aangewreven. Hij keert later op deze kritiek terug in zijn nummer Speedway waarvan je hier een tekstfragment ziet. Wat betreft de T-shirt: Deze is al enkele jaren oud, van ver voor de Je Suis Charlie leuze, Morrissey zit altijd voor op zijn tijd. Het is feitelijk heel goed gevonden: hij kan hem dragen want hij is Morrissey, maar ook zijn fans want “je suis” wil ook “ik volg” zeggen in ‘t Frans (en we willen natuurlijk ook hem allemaal een beetje zijn).
- Vroeger werd je – ook in Vlaanderen - als je nationalistische symbolen etaleerde nogal snel weggezet in de hoek der onverdraagzamen, racisten zelfs. Dit was toentertijd ook het geval met de Britse en Engelse vlag. Morrissey werd in ‘92 gevraagd support te doen voor één van zijn favoriete bands Madness op het Madstock festival, Madness die bizar genoeg een fanbase hebben van zowel linkse als rechtse skins en hij komt op gedrapeerd in de Union Jack met een skinhead-meisje als backdrop (andere naam voor een skinhead-meisje is een Suedehead, Morrissey’s eerste solo single … en wie heeft zijn groepsnaam gebaseerd op dit nummer, juist: de groep Suede). De skinhead subcultuur en geschiedenis in UK is trouwens een heel interessant thema (absoluut niet alleen nazi-symphatiserende kaalkoppen, integendeel) waarvoor we nu geen tijd hebben. Doorheen gans zijn werk zijn subculturen trouwens een centraal thema (bv. skins, boksers, latino gangs, …). Soit, Morrissey dient het optreden stil te leggen gezien de linkse Madness fans hem wegkogelen terwijl de rechtse fans hem toejuichen. NME ruikt bloed en de “Morrissey = racist” leuze is geboren (en achtervolgt hem tot de dag van vandaag). Gekoppeld aan een aantal ongelukkige uitspraken over Chinezen en over immigranten – die als ze niet gekaderd zijn – een weldenkende mens achterdochtig maken. Bigmouth Strikes Again! Laten we eens kijken in detail naar de 3 nummers
- Waar ik naartoe wil is dat Morrissey sowieso een Britse excentriekeling en nostalgicus is die terug verlangt naar het oude Engeland, het ouwe Albion (zie ook bv. The Libertines), naar zijn kitchen sink dramas, naar die veel simpelere – in zijn ogen – ook mooiere, culturelere tijd … maar dat maakt hem uiteraard geen racist. Dit kadert wel zijn uitspraken waarin hij zich kritisch uitlaat dat er bv. in London nauwelijks nog Engels wordt gesproken of dat hij ten tijde van The Smiths opriep tot Hang The DJ – because the music that they constantly play it says nothing to me about my life (was gericht op de toen populaire hiphop muziek). Daarenboven is Morrissey een verteller die vanuit verschillende ooghoeken schrijft en zich absoluut geen zak aantrekt of anderen dat verkeerd zouden interpreteren en dit is het geval met de 2 eerste nummers hier waar we een fragment uit zullen horen: - Bengali in platforms (gewoon al die titel, een Bengaal op plateauzolen) (vanop zijn solo-debuut): een wat ongemakkelijke tekst als ‘life is hard enough when you belong here’ is op zijn plaats als je het verhaal ziet wat hij probeert te schetsen, een immigrant die zich uitslooft om zich aan te passen maar zeer koel onthaal wordt door de goegemeente - National Front Disco (te vertalen als de Vlaams Blok Disco) (vanopt zijn hardere rockabilly plaat Your Arsenal die handelt rond dit thema, ook hooligans): is ook geschreven vanuit het standpunt van een soort verloren ziel ‘David’ die zijn geloof in Engeland en de politiek heeft verloren, hij is op zoek naar een verhaal, naar een thunder, naar een vuist, die hij vindt bij deze extreme partij (een zeer realistische beschrijving van wat tieners aantrekt in dergelijke partijen, uiteraard velt Morrissey geen oordeel, dat laat hij aan de luisteraar, wat hem dus kwalijk genomen wordt) - Irish Blood, English Heart: hierin verduidelijkt hij zijn nationalisme en zijn anti-royalisme en ook zijn apolitiek standpunt. Heel mooi en duidelijk in deze tekst is de leuze: “I will die with both of my hands untied”. De tekst is vrij duidelijk. Enkele jaren na het Madstock schandaal was het trouwens bon ton om de union jack te dragen waar je wou (cfr. Oasis maar ook de Spice Girls). Ter info: voor wie minder thuis is in de Britse geschiedenis: Oliver Cromwell was het meedogenloze staatshoofd en later dictator van Engeland, Schotland en Ierland in de 17e eeuw.
- En als jullie het van mij niet geloven, dan hopelijk wel van de man zelf.
- Laten we overgaan naar het tweede thema waarover verwarring en misverstanden verstaan in zijn nummers, nl. de Liefde (is hij celibatair of heeft hij toch de ooit de liefde gevonden, met een man, met een vrouw? Etc.): We gaan luisteren naar 3 nummers: vanop zijn tweede plaat Kill Uncle: (I’m) the end of the family line, ook vanop Your Arsenal: Seasick yet still docked (wat een titel, cfr. Costello), en vanop één van zijn latere albums Ringleader of the Tormentors: ‘Dear god, please help me’ … alle drie draaien ze rond onvervulde liefde of toch vervulde liefde?
- Morrissey zijn vermeende celibataire levensstijl is een blijvend discussiepunt bij fans en journalisten. Van zodra The Smiths in het vizier van de muziekpers kwamen en Morrissey in de jaren 80 een dankbare interviewee werd liet hij het na steeds te benadrukken dat hij een liefdeloos en seksloos leven leidde (ook nog een strikt vegetarisch, later veganistisch en zich ook onthield van alle roesmiddelen, ook alcohol). (Morrissey interviews zijn trouwens altijd pareltjes). Zijn celibataire standpunt verduidelijkt hij bv. heel sterk op het debuut van The Smiths in het nummer met de alweer fantastische titel “Pretty girls make graves” waarin volgende zin staat, hij wandelt met een meisje op een pier die duidelijk iets in hem ziet (ik ken hem uit het hoofd): End of the pier, end of the bay / You tug my arm, and say : "give in to lust, Give up to lust, oh heaven knows we'll soon be dust... “ Dat zegt het meisje en Mozzer reageert met “Oh, I'm not the man you think I am / As sorrow's native son / He will not rise for anyone Uit zijn autobiography weten we dat Morrissey ondertussen wel niet volledig stilgezeten heeft, er is sprake van een relatie (hoewel hij er heel onduidelijk over is: he rang at my door and stayed in my house for the next 3 years) met een mannelijke fotograaf genaamd Jake (was al een publiek geheim onder fans), nieuw was dat hij ook een relatie zou gehad met een Iraanse dame (en er zelfs gesproken zou geweest zijn over kinderen), en ook een relatie met een man in Rome. Soit, is allemaal niet zo belangrijk. In de drie nummers waarvan ik jullie nu 3 fragmenten ga laten horen komt dit thema terug en zie je ook de evolutie naar iemand die de liefde aanvaard (wat ook op zijn laatste plaat terugkomt). Voor mij is Morrissey op zijn best bij deze thema’s: je hoort heel duidelijk iemand die worstelt met de liefde, die ernaar verlangt maar ze ook afwijst. Morrissey kan heel grappig zijn in zijn teksten maar ook bloedernstig, zeer koud, zielig. Dit vertaalt zich in prachtige teksten als in het eerste nummer: I’m The End Of The Family Line: de titel spreekt voor zich, Moz neemt de bewuste keuze kinderloos te blijven. Wederom die verwijzing naar Wilde (die ook sprak over de Natuur met hoofdletter N, die staat voor het vleselijke. Zeer knappe tekst, de laatste twee frases! Als hij kinderloos blijft wordt er geen baby schreeuwend in de Seething whirl geduwd: kolkende, bruisende, roes of draaikolk: heel mooie zin, een baby gemaakt door toeval of door een gril of zelfs – zou het kunnen door liefde. Heel mooi ook: “I’m spared of the pain of ever saying goodbye” Seasick Yet Still Docked: Tweede nummer is een droef nummer en fan favorite waarin hij klaar en duidelijk stelt wat zijn probleem is, hij kan de liefde niet bereiken. Wat een titel ook (Elvis Costello – die niet zo’n grote fan is – zei ooit dat het beste aan Morrissey zijn titels zijn en de nummers vervolgens altijd tegenvallen Heel mooie zin ook: “scavenging through life’s very constant lulls”: is niet zo makkelijk te vertalen: scavenging is feitelijk iets bruikbaars zoeken in het vuil, zoals op een junksale en lull is een soort pauze tussen 2 activiteiten, een soort stilstand waar niets gebeurt. Maar die blijken dus constant in het leven van Morrissey dus veel bruikbaars vindt hij niet (ik vind dit zalig hoe zo 2 zinnetjes kunnen ontleed worden en een functiue hebben in het geheel, echte poëzie) Dear God, please help me: als hij dan de liefde vindt roept hij God aan om hem te helpen. Tsja, een macho zal Morrissey nooit worden Heel mooi nummer ook, geschreven toen hij in Rome woonde, voor de freaks: hij verbleegd in het Hotel de Russie naast Villa Borghese (en ook een ode aan deze prachtige stad, gans het album Ringleader trouwens, zie lyrics: Piazza Cavour, What’s my life for). Voor het strijkersarrangement werd samengewerkt met de levende legende Ennio Morricione (dat kunnen niet veel popzangers zeggen). Dit is het enige nummer van Morrissey waar hij zo direct zingt over de liefde en seks. In het begin zingt hij trouwens ook ‘there are explosive kegs (vaatjes) between my legs’ Het hoeft niet te verwonderen dat Morrissey genomineerd is nu voor worst sex scene in a book-award (in zijn eerste roman – echt slecht trouwens – dit jaar uit, staan ook enkele afschuwelijke beschrijvingen: a bulbous salutation bv). Het nummer eindigt met ‘the heart feels free’ en dat is een mooie manier om ook het stuk bij Morrissey af te sluiten. Dear God: Morricone!
- Morrissey nu hetero, homo, bi? Hijzelf kan het best uitleggen.
- We gaan dit laatste stuk wat sneller aanpakken, wat is nu de impact van Morrissey en The Smiths. Wel die is echt groot. Er wordt gezegd dat de 4 platen van The Smiths feitelijk de blauwdruk zijn voor nagenoeg elke gitaarband in de volgende decennia.
- Op deze achterkant van een flyer die ik ooit maakte zie je de invloed die Morrissey heeft gehad, zeer sterk op bands als Suede, B&S, Oasis, FF etc. die allemaal ook The Smiths expliciet aanduiden als invloed. Bovenaan zie je de grote muzikale invloeden op Morrissey.
- Als we kijken naar de artiesten die The Smiths en Morrissey gecoverd hebben, toch ook een graadmeter van invloed, dan heb je toch ook een behoorlijk lijstje, en niet allemaal indie bands maar ook groten zoals Bowie, Nancy Sinatra, Marianne Faithfull, Jeff Buckley (die een enorme fan was) …
- Morrissey en The Smiths hebben ook een blijvende stempel nagelaten op het vlees van vele mensen, er bestaat geen lijst van maar Morrissey lyrics moeten de meest getatoeerde lyrics wereldwijd zijn.
- Een wat bijzondere impact heeft Morrissey de laatste 10/20 jaar bij de zogenaamde Latino communities (Zuidamerikaanse allochtonen in LA bv. Maar ook in de landen van herkomst, is enorm populair in Zuid Amerika, en ook bij de gangs, de bendes) hetgeen zich ook vertaalt in zijn laatste groepssamenstelling waarin hij zijn pianist Everyday Is Like Sunday in het Spaans laat zingen, een een tour die hij deed onder de naam Oye Esteban (Hallo Steven). Over de reden waarom Lation’s zo houden van een Oer-Engelse, schuchtere bleekscheet uit Manchester heeft zelfs iemand – als ik het me goed herinner – een doctoraat geschreven (in Schotland hebben ze trouwens al eens een gans universitair seminarie georganiseerd rond de teksten van Morrissey). Het zou te maken hebben met de emoties en de pathos in de muziek (wat ook terugkomt in de traditionele muziekcultuur van latino’s) alsook het working class gegeven dat in veel teksten zit en het Ierse bloed en het Engelse hart (wat vele bv. Mexicancen ook in de US voelen)
- Daarnaast hebben The Smiths maar ook Morrissey solo zeer beroemde fans. Enkele quotes die goed duiden wat ik jullie vandaag proberen brengen heb.
- Richard Hawley (ooit nog auditie gedaan bij Moz, tevergeefs)
- Buddies geweest me Lou Reed, Bowie (voorporgramma gedaan en dan ruzie gekregen, Morrissey krijgt zeer snel ruzie met mensen), ging mijn allereerste concert worden in Vorst Nationaal (zo boos dat ik niet geweest ben). Ook buddies met The Libertines en zelfs Lady Gaga
- Dichter bij huis: één van de mooiste tributes komt van Luc De Vos en ik sluit me daar volledig bij aan!
- En er is ook een link met Wetteren? Weet iemand het? Wim De Craene met een The Smiths T-shirt!
- Hier ga ik het bij laten. Ik ga jullie laten met nog één clip, mssch het bekendste nummer van The Smiths dat hij speelde op een heel speciaal concert.
- There’s a light that never goes out: Op songemanings.com staan momenteel 198 interpretaties (check het maar uit) maar ik zou hier de Meester zelve willen quoten: "When you’re a teenager and in your early twenties it seems desperately eternal and excruciatingly painful. Whereas as you grow older you realise that most things are excruciatingly painful and that is the human condition. Most of us continue to survive because we’re convinced that somewhere along the line, with grit and determination and perseverance, we will end up in some magical union with somebody. It’s a fallacy, of course, but it’s a form of religion. You have to believe. There is a light that never goes out and it’s called hope." De clip die jullie gaan zien was van het eerste solo optreden van Morrissey in vele jaren in Manchester MEN Arena, op 22 mei 2004 op zijn 45e verjaardag en wij waren erbij, een homecoming gig: waanzinnig, duizenden dronken Britten, uit luide borst scandeerden, mijn beste optreden allertijden! (ik heb hem 17 maal live gezien maar dit was ongelooflijk, krijg er nog steeds kippevel van) En daar speelt hij dit lied, het lijflied van elkeen die zich ooit afgewezen voelde, die zich ooit ergens niet thuis voelde, een echte klassieker! Kippenvel van kop tot teen! Bedankt voor jullie aandacht en als er nog vragen zijn beantwoord ik ze straks graag, ergens aan de toog
- Ik geef ook 2 Spotify links mee met 2 playlisten van mij: Mijn top 20 Smiths nummers Mijn top 40 Morrissey solo nummers