1. VW: Happy Family?
Generaties:
1. Nel (oud)
2. Jeffrey (oud) x Carlijn (honger)
3. Rebecca (oud) x Xander (geest), Lara (oud) x Ciske (geest) x Tom (oud), Marc (honger)
4. Nina (oud), Tessa (geest) x Adam (oud), Roy (oud), Patrick (oud) x Harriët (oud)
5. Sanne x Michel (geest), Kevin (geest), Thomas x Saskia (geest), Anja (geest)
6. Laura, Frank, Michelle, baby
De vorige keer werd Michelle toegelaten op de particulieren school.
Roos en Isis trokken in. In het park vroeg Thomas haar ten huwelijk.
2.
3. 3 dagen
kijken
Slaperig zat Thomas op de rand van zijn bed.
‘Goedemorgen,’ giechelde Roos toen ze zag dat zijn haar alle kanten op
stond.
Thomas mompelde wat terug, hij had altijd een beetje last van een
ochtendhumeur.
4. De kinderen waren inmiddels al beneden, en hadden zelf wat te eten
gepakt.
Isis kwam miauwend aangelopen, en meteen pakte Frank haar op. Sinds
de kat bij hen woonde, was iedereen dikke maatjes met het beestje
geworden.
5. Isis had het prima naar haar zin in het grote huis. Overal waren
interessante hoekjes en nieuwe plekjes om te ontdekken.
Maar het liefst zat ze toch in de erker aan de achterkant van het huis, waar
ze het bos en alle vogels in de gaten kon houden.
6. Isis begon luid te miauwen, gevolgd door een mekkerend geluid.
‘Pak ze dan!’ giechelde Laura vanaf de ontbijttafel. ‘Pak de vogeltjes!’
7. Michelle zat boven, op de oude babykamer van Frank.
Vanavond zou ze opgroeien tot tiener. Dat was best raar...
Ze gebruikte haar tijd als kind dus nog even goed, om lekker te kunnen
spelen.
8. ‘Ik wil helemaal niet opgroeien.’ mopperde ze even later. Frank had een
stuk pudding uit de koelkast gepakt, en dat aten ze nu samen op.
‘Ja wel, joh. Tiener zijn is hartstikke gaaf!’
9. ‘Dan gaan we naar de grote school! En dan mogen we allemaal grote
mensendingen doen.’
Michelle haalde haar schouders op. Franks enthousiasme kon haar niet
opvrolijken.
10. ‘Maar Frank... Wij blijven wel vrienden hè, jij en ik?’
Frank verslikte zich in een hap.
‘Tuurlijk, ben jij gek!’
11. Die middag greep Thomas Roos ineens bij haar arm.
‘Kom eens.’
Hij haalde een trouwring tevoorschijn. ‘Wil je met me trouwen?’
‘Nu? Hier?’ stamelde Roos verbaasd.
12. Thomas haalde zijn schouders op.
‘We kunnen ook wachten, als jij liever een groot feest met een jurk en
gasten hebt.’
Roos schoot in de lach.
‘Nee, dat is niks voor mij, dat weet je toch!’
13. ‘Trouw dan gewoon nu met me, hier.’
Ze riepen de familie erbij, en zo trouwden Thomas en Roos.
14. ‘Dan zijn we nu dus man en vrouw!’
Na die woorden vlogen ze elkaar om de nek en kusten elkaar voor het
eerst als het echtpaar meneer en mevrouw de Beer.
15. ‘Taart!’ tetterde Frank, en met een berustend gebaar liep Thomas naar de
bruidstaart.
Voorzichtig sneed hij hem in stukjes.
16. ‘Het eerste hapje is voor de bruid.’ glimlachte hij.
God, nu waren ze dus echt getrouwd... Roos was zijn vrouw!
Hij kon het nauwelijks geloven! Thomas voelde zich dolgelukkig.
17. Even later zat hij met zijn vrouw en zijn zoontje aan tafel.
Zo leken ze echt een perfect gezinnetje.
Aan zijn gestorven vrouw en kind dacht hij maar even niet meer.
20. ‘En? Voel jij je anders?’ Lachend stormde Frank de hal in.
‘Helemaal niet! Ik had echt verwacht dat ik me veel... ouder zou voelen of
zo!’ giechelde Michelle.
21. ‘Alleen de buitenkant is wel veranderd, hè?’
‘We zijn een stuk gegroeid!’
‘We lijken gewoon al op volwassenen! Ongelofelijk!’
22. ‘Kijk jou dan, een echte jongedame!’ spotte Frank en hij stak zijn tong uit.
‘Wat? Moet je jou zien dan, met je overhemd! Hip, hoor!’
Schaterend begonnen ze elkaar te kietelen.
23. De volgende dag vertrokken de drie tieners naar school.
Michelle was maar wat trots op haar nieuwe uniform. Ze kon niet wachten
tot ze weer nieuwe dingen zou leren op school!
24. Aan het eind van de dag kwamen ze echter alle drie teleurgesteld thuis.
Kwaad verfrommelde Frank zijn rapport, Laura vloekte, en Michelle zuchtte
treurig.
25. Met een sip gezicht legde Michelle haar huiswerk op haar bureau neer.
En ineens stonden er tranen in haar ogen.
Ze wilde het zó graag goed doen... Waarom haalde ze dan zulke slechte
cijfers?
26. Moeizaam veegde Michelle de tranen van haar gezicht.
Deze school was misschien toch te moeilijk voor haar.
Of moest ze gewoon nóg meer haar best gaan doen?
27. Nog nasnikkend liep ze naar haar moeders kamer. Sanne lag een
middagdutje te doen.
Voorzichtig kroop Michelle bij haar moeder in bed. Zo, hier was het veilig.
Alles kwam goed.
29. Hij ging naar buiten. Misschien dat de frisse lucht hem goed zou doen.
Roos kwam net uit haar werk als speeltuinbeheerder.
‘Hee schatje, hoe was je dag?’ vroeg hij en hij pakte haar handen.
‘Leuk, maar ik miste jou wel hoor!’
30. ‘Het werk met die kinderen is zo leuk.’ glimlachte Roos.
‘Zou je zelf kinderen willen?’
‘Ja.’ bloosde Roos. ‘Een kindje van jou en mij lijkt me het mooiste wat er
is.’
31. ‘Echt?’
Roos knikte en keek een beetje verlegen naar haar man op.
‘Nou, wie weet. Ik wil ook heel graag kinderen met jou, lief.’
Verliefd keken ze elkaar in de ogen.
32. Het werd langzaam avond, en buiten begon het te stormen en te regenen.
‘Wow, moet je zien!’ riep Michelle uit en ze drukte zich tegen het raam aan.
‘Het bos ziet er echt spookachtig uit, zo!’
33. ‘Moet je kijken dan!’
‘Ja, eh, ik kan niks zien hoor. Er staat iemand met z’n dikke reet voor.’
gniffelde Frank.
34. ‘Wat zei jij daar?’ giechelde Michelle en ze ging meteen over in de aanval.
Maar midden in hun speelse gevecht, klonk een raar geschreeuw van
buiten.
Geschokt keken ze elkaar aan. Wie schreeuwde daar?
35. Hoestend zakte Thomas in elkaar.
Hij drukte zijn armen tegen zijn buik aan.
Zo’n honger, honger, honger...!
36. Thomas zakte in elkaar en bleef liggen op het gras.
De regen stortte op hem neer, maar hij voelde het al niet meer.
37. Michelle en Frank renden in paniek naar buiten, waar ze Roos ook al
aantroffen.
‘Nee!’ stamelde ze schor, en barstte toen in een hartverscheurend huilen
uit.
39. Iedereen vloekte en schreeuwde, gilde en huilde, jankte en jammerde.
Thomas... Ze konden hem nog lang niet missen!
40. Maar Thomas was toch echt gestorven.
‘Pap...’ stamelde Frank. Hij was verdoofd door het verdriet.
Was hij nu echt al een weeskind, op zijn veertiende?
41. Ineens voelde hij twee warme armen om zich heen.
Voorzichtig pakte Michelle zijn handen vast, en keek hem nadrukkelijk aan.
‘Frank, ik ben er voor je. Dat moet je nooit vergeten, okee?’
43. Even bleven ze zo staan, tegenover elkaar, maar toen barstte Frank weer
in huilen uit.
Dit was toch niet te geloven...
44. Ook Sanne was ontroostbaar.
Ze had Thomas zien opgroeien, nog op hem gepast toen hij een peuter
was, en al zijn verdriet en vreugde van dichtbij meegemaakt.
Dat hij nu nooit meer terug zou komen, sloeg in als een bom.
45. Doodsbleek kroop Roos in bed.
Haar man was gestorven...
Ze zou nooit kinderen met hem krijgen. Ze was weduwe. Ze zou nooit
meer met hem slapen, lachen, praten of wat dan ook.
Thomas was weg. Voor eeuwig.
46. Intussen zat Michelle ook in een crisis. Met een van pijn vertrokken gezicht
greep ze naar haar buik.
Zo’n honger had ze nog nooit gehad!
Ze moest echt gauw iets te eten vinden...
47. Ze ging naar buiten, hoewel ze zelf ook niet echt wist waarom.
Daar zag ze ineens een schim bewegen. Dat leek wel...
‘Wie is daar?’ piepte ze. Ineens was ze doodsbang.
Twee ogen schitterden vanuit de schaduwen.
48. Ineens kwam de schim met enorme vaart op haar af, en vloog met een
oorverdovend gekrijs dwars door haar heen.
Michelle gild, maar er kwam geen geluid uit haar keel.
Duizelig stond ze te wankelen op haar benen. De buikpijn was inmiddels
ondraaglijk geworden.
50. Het laatste wat ze voelde was het natte gras onder haar lichaam.
‘NEEEEEE!’
Sanne dacht dat ze krankzinnig zou worden.
Haar dochtertje... Dood?!
51. ‘O God, nee!’
‘MIES!’
Het geschreeuw en gehuil snerpte door de donkere nacht.
Twee sterfgevallen. Twee enorme leegtes die nooit meer gevuld konden
worden.
52. En toch werd het weer dag, en scheen de zon weer.
Het leven ging door, maar voor de familie stond alles stil.
Laura zat te huilen aan tafel, en merkte niet dat Isis haar vreemd aan stond
te kijken.
53. Frank was letterlijk ziek van verdriet.
Als een zombie strompelde hij door het huis. Nog net op tijd wist hij de
badkamer te bereiken, en gaf kokhalzend over in de wasbak.
Hijgend greep hij zich vast aan de rand.
54. In trance pakte hij zijn kleren en trok ze aan.
Buiten toeterde de schoolbus, iets wat hem ineens witheet van woede
maakte.
Hij vloekte.
55. In één nacht zijn vader en zijn beste vriendin verloren.
Frank kon niet stoppen met huilen.
Isis kwam stilletjes op hem af gelopen, en snikkend pakte hij de poes op.
Huilend verborg hij zijn gezicht in de zachte vacht, tot Isis helemaal nat
was van de tranen.
56. Het leven in de villa was drastisch veranderd. Had er eerst rust en liefde
geheerst, nu hing er een donkere wolk.
Roos kwam niet meer uit haar kamer, en huilde aan een stuk door.
1 dag
besturen
57. Inmiddels had het nieuws Ryan en Jayda ook bereikt. Sanne had hen in
tranen opgebeld, en verteld over het verlies van Thomas en haar jongste
dochter.
Ryan schudde verdoofd zijn hoofd. Dit was vreselijk...
58. ‘We moeten iets doen.’ zei hij vastberaden. Hij zat samen met zijn zus in
de woonkamer.
‘Maar wat?’ zuchtte Jayda, haar ogen vol tranen.
‘Ik ga erheen.’
59. ‘Wat?’ stamelde Jayda.
‘Ik ga voor een tijdje bij ze wonen. Om ze te helpen.’
Jayda keek haar broer met grote ogen aan, en barstte toen in huilen uit.
60. ‘S-sorry,’ stamelde ze na een tijdje. ‘Ik ben gewoon zo in de war.’
‘Het geeft niet.’ Ze omhelsden elkaar.
61. ‘Ik vind het heel goed van je, dat je dit doet.’
Ryan knikte.
‘Ik weet niet hoe lang ik weg blijf. Zo lang als nodig is, denk ik.’
62. ‘Ga je weg?’ Met roodbehuilde ogen om het verlies van zijn nichtje kwam
Melvin aan rennen.
‘Ik ga een tijdje bij Sanne wonen.’
‘Ik wil mee! Ik ga mee!’
63. ‘Nee, Melvin.’ Ryan omhelsde zijn neefje stevig.
‘Maar ik wil mee!’ mompelde Melvin terwijl hij verstikt werd door de
omhelzing.
64. ‘Blijf jij nu maar hier, bij je ouders. En Melvin... Pas jij op Coco?’
Een klein glimlachje verscheen op Melvins gezicht. Hij was dol op die
papegaai.
‘Zal ik doen. Reken maar op mij.’
65. ‘Ik kom terug zodra alles daar weer goed gaat.’ beloofde Ryan hem.
‘Okee. Doe ze de groeten.’ zuchtte Melvin.
Toen omhelsden ze elkaar als afscheid.
66. Alles was al geregeld. Het enige probleem was, dat Sanne nog van niets
wist.
Snel belde hij haar op.
‘Sanne, luister. Ik wil geen tegenspraak horen, okee?’
67. ‘Ik kom een tijdje bij jullie wonen. Ik zal jullie met alles helpen, in deze
moeilijke tijd.’
Natuurlijk protesteerde Sanne. Maar Ryan wilde er niets van horen.
‘Ik kom er nu aan. Verwacht me maar over een uurtje.’
68. Hij pakte zijn koffers en sprong in de taxi.
En zo reed hij weg van het huis waar hij geboren was, en zijn hele leven
gewoond had.
69. Toen hij bij het grote huis van zijn zus aankwam, schrok hij wel even.
Buiten krioelde het van de kakkerlakken, en overal lag afval.
Toen wist hij zeker dat hij de juiste beslissing genomen had: hij was hier
nodig.
70. Zodra Sanne de taxi hoorde stoppen, rende ze naar beneden.
‘Is die idioot nou echt gekomen?’ mopperde ze in zichzelf.
71. Ze begroette hem.
‘Dit hoeft echt niet hoor, Ryan.’ stamelde ze voor de zoveelste keer.
‘San. Ik blijf.’ zei Ryan simpel.
72. Eindelijk legde Sanne zich er maar bij neer.
Ze bracht hem naar zijn kamer.
‘Kevins oude kamer.’ mompelde ze. ‘Hij is nu voor jou.’
73. ‘Als je nog wil slapen, is daar het bed.’ gebaarde Sanne. ‘Die kat gooi je er
maar af, hoor. Dat is Isis, de kat van Roos, Thomas’ weduwe.’
Ryan knikte.
‘Bedankt, zus.’
74. Sanne liet hem alleen, en even stond Ryan wat hulpeloos in de kamer.
Toen besloot hij Laura te gaan zoeken, die hij al gauw vond.
‘Ome Ryan.’ zei het meisje. Haar stem klonk vermoeid en trilde van
verdriet.
75. ‘Lau, luister eens. Ik kom hier een tijdje wonen, bij jullie.’
‘Dat is zo aardig van je, oom.’ stamelde Laura zacht.
Ryan haalde zijn schouders op.
‘Ik wil er gewoon voor jullie zijn.’
76. De volgende ochtend vertelde Sanne het nieuws meteen aan Roos.
‘Mijn halfbroer Ryan woont hier voor een tijdje.’ zei ze. ‘Hij is hier om ons te
helpen, met alles...’
Roos knikte alleen maar emotieloos.
77. Sanne at haar ontbijt met Ryan. Het gesprek kwam op geesten.
‘Ik praat hier liever niet over,’ zei Sanne, maar Ryan ging door.
‘Ik heb ooit gehoord dat geesten niet over water heen kunnen. We zouden
dus een kerkhof-eiland kunnen maken, in het bos.’
78. ‘Een eiland?’
‘Ik kan een sloot om het kerkhof heen graven. Misschien dat er dan minder
geesten naar het huis toe komen.’
Sanne zuchtte. Ze geloofde niet in de onzin, maar ze moest toegeven dat
het hier soms knap griezelig kon zijn.
79. En zo ging Ryan aan het werk. De graven van Thomas en Michelle liet hij
staan, maar de rest verplaatste hij naar het nieuwe eiland.
80. Hij gunde zichzelf daarna geen tijd om te rusten – nee, Ryan was niet
iemand die stil kon zitten.
Hij ruimde al het afval op, besproeide de kakkerlakken, en begon toen
alles in huis te repareren.
81. Toen hij aan het eind van de middag bezweet de hal in liep, zag hij een
carpool de straat in rijden. Hij bleef even staan kijken, en zag een jonge
vrouw met bruin haar uitstappen.
Even maakte zijn hart een sprongetje. Was dat de weduwe?
Hij voelde een intens medelijden met haar.
82. Met een kop koffie ging hij zitten uitrusten op de bank.
De vrouw kwam naast hem zitten en stelde zich voor als ‘Roos’.
‘Ik ben Ryan, de broer van Sanne. Ook koffie?’
‘Graag.’ knikte Roos. Ze leek eindelijk weer iets opgevrolijkt.
83. Ryan stond op en schonk een groene mok vol met koffie. Hij gaf het aan
haar, en ging weer zitten.
‘Pff.’ Hij wiste het zweet van zijn voorhoofd. ‘Het heeft even wat tijd gekost,
maar ik geloof dat alles in huis weer werkt zoals het hoort.’
84. ‘Het huis is eindelijk weer schoon en opgeruimd. Heb jij dat allemaal
gedaan?’ vroeg Roos en ze nam een slok koffie.
‘Jep.’ knikte Ryan. ‘Daarom ben ik hier. Om jullie te helpen.’
Even was het stil. Toen fluisterde Roos heel zacht:
‘Dankjewel.’
85. Ze praatten nog een tijdje, en het gesprek kwam op Isis. Roos vertelde dat
ze een nieuw baantje voor haar kat zocht, omdat ze de top van deze
carrière al bereikt had.
‘Wacht! Volgens mij heb ik vanmorgen iets in de krant zien staan!’ riep
Ryan uit, en ze renden naar de studeerkamer. Snel sloeg Ryan de krant
open.
86. ‘Ja, hier staat het. Is de ordehandhaving iets voor Isis?’
‘Super!’ riep Roos uit. In één klap vergat ze haar verdriet een moment.
Meteen draaide ze het nummer dat in de advertentie stond, en Isis werd
aangenomen.
‘Bedankt, man!’ lachte ze enthousiast.
87. ‘O, graag gedaan hoor, Roos!’ lachte Ryan ook.
Maar ineens draaide alles om hem heen, en begon zijn hoofd pijnlijk te
bonzen.
‘Gaat het?’ klonk Roos’ stem van ver weg.
‘J-ja wel, een beetje te hard gewerkt vandaag.’ mompelde Ryan.
88. Hij wilde weglopen, maar wankelde op zijn benen. Roos kon hem nog net
op tijd opvangen.
‘S-sorry!’ stamelde hij. ‘Ik wilde niet...’
‘Laat maar, het is al goed.’ glimlachte Roos. ‘Zal ik je even naar boven
helpen?’
89. ‘Het lukt me zelf wel.’ grinnikte Ryan. ‘Ik lijk wel een oude man, zeg. Zo
oud ben ik nog helemaal niet, hoor! Ik ben pas net opgegroeid.’
Het leek of hij bloosde, en Roos glimlachte weer.
‘Ga maar slapen, dan gaat het morgen vast weer beter.’
90. Even later kroop Roos zelf ook in bed.
Vreemd, ze voelde zich ineens weer zo... normaal. Ineens besefte ze weer
dat ze leefde.
Kwam dat door Ryan? Ze vond hem aardig. Erg aardig, eigenlijk...
91. Roos werd wakker door een orkest van vogelgefluit.
Langzaam opende ze haar ogen. Isis lag naast haar op het bed tevreden
te slapen, haar buikje ging zacht op en neer.
Met een glimlach kwam Roos onder de dekens vandaan.
1 dag
kijken
92. Isis begon zachtjes te spinnen toen ze merkte dat haar baasje wakker
was.
Met een steeds breder wordende glimlach keek Roos naar haar kat. Wat
was ze toch dol op dat beestje!
93. De dag begon en het was voor iedereen tijd om weer aan de slag te gaan.
Ryan voelde zich weer helemaal de oude. Hij stond een zak chips te eten
toen buiten de carpool toeterde, en snel haastte hij zich erheen.
94. Laura kon het niet voor elkaar krijgen om naar school te gaan vandaag.
Ze had de hele nacht liggen huilen om haar zusje.
Nu probeerde ze wat huiswerk te doen, maar dat lukte ook al niet.
95. Frank kwam binnen, zijn gezicht was bleek en zijn ogen bloeddoorlopen
van het vele huilen. Toch glimlachte hij.
‘Hey, Lau. Het komt wel goed. Toch?’ Hij gaf haar een schouderklopje.
Voorzichtig glimlachte Laura. Hij had gelijk.
96. Intussen was het steeds duidelijker geworden dat Roos en Ryan elkaar
wel aardig vonden. Wel meer, zelfs.
‘Zeg, wat vindt jij eigenlijk van Ryan?’ vroeg Laura.
Roos was ineens heel erg verdiept in de krant.
‘Roos?’
97. ‘Hij is wel aardig, hoor.’ knikte ze na een tijdje. ‘Hoezo?’
Laura haalde haar schouders op. Ze zag dat Roos bloosde.
98. Ze stond op.
‘Weet je,’ begon ze geheimzinnig. ‘Ik hoorde dat Ryan jou ook erg aardig
vindt.’
‘O.’ Roos verborg zich achter de krant.
99. Met een glimlach pakte Laura haar tijdschrift en ging een tijdje zitten lezen.
Het leven ging door. Het was vreselijk moeilijk, maar het lukte.
Zou er echt een nieuwe liefde opbloeien tussen ome Ryan en Roos?
100. Verward stond Roos die avond voor de spiegel. Ze keek naar zichzelf.
Roos de Beer, weduwe van Thomas de Beer. Vierendertig jaar.
Wat wilde ze met haar leven? En... Was ze echt verliefd op Ryan?
101. Toen ze Ryan de volgende morgen bij het ontbijt weer zag, durfde ze hem
nauwelijks aan te kijken.
Ze hadden de laatste tijd veel gepraat, en tijd samen door gebracht. Ze
vond het fijn om dicht bij hem te zijn. Hij maakte haar altijd aan het lachen.
‘Lekker, omeletten!’ zei Sanne opgewekt.
2 dagen
besturen
102. Roos was blij dat niemand in huis iets scheen te merken van de
spanningen tussen haar en Ryan.
Ze ging naar buiten, om Isis wat nieuwe kunstjes te leren. Het nieuwe
baantje in de ordehandhaving was best moeilijk, en Isis moest veel trucjes
kennen.
Maar – dat vond Roos helemaal niet erg!
103. Ineens kwam de carpool van Ryan alweer terug.
‘Wat ben jij vroeg?’
‘Ik ben teruggezet, wegens slechte prestaties. Ik... ben er niet bij met m’n
hoofd, de laatste tijd.’ mompelde Ryan en hij sloeg blozend zijn ogen neer.
‘O.’ stamelde Roos.
104. ‘Ik moet echt even afleiding hebben.’
‘Zullen we een potje voetballen?’ stelde Roos voor.
‘O, ja, dat is wel leuk! Even omkleden.’
Even later stonden ze, lachend als kleine kinderen, op het veld.
105. En voor het eerst sinds lange tijd kon Roos weer onbezorgd plezier
hebben. Ze lachte zonder schuldgevoel.
Eindelijk kon ze weer lol hebben, zonder steeds aan Thomas te denken.
Het leven ging door.
106. ‘Jep, ik heb hem!’ Ryan gooide zich voor het doel, maar sprong precies de
verkeerde kant op.
‘O, God! Ik pis in m’n broek!’ gierde Roos die dubbelklapte van het lachen.
107. Na een uurtje kregen ze het koud en waren ze een beetje moe.
‘Nou, dat was nog best een goed partijtje voetbal, al zeg ik het zelf.’
‘Echt?’ Roos glimlachte. ‘Ik dacht dat ik slecht was!’
‘Dan was ik nog slechter.’ lachte Ryan.
108. De telefoon ging, Laura nam op.
‘Hey, Melvin!’ lachte ze. Ze praatten een tijdje over Ryan.
‘Ik vermoed dat Ryan nog wel een poos hier wil blijven. Volgens mij vindt
hij Roos wel érg aardig!’ giechelde Laura, en ook Melvin moest lachen.
109. Roos ging douchen en ook Ryan kleedde zich om. Hij plofte op de bank
neer, met een gezicht dat duidelijk straalde.
‘Leuke dag gehad?’ glimlachte Sanne, en ze bestudeerde haar broer
vanuit haar ooghoeken.
110. Ryan merkte de ondertoon in haar woorden niet, en antwoordde
enthousiast:
‘Ja, we hebben gevoetbald!’
‘Jij en Roos?’
‘Ja, was hartstikke leuk!’ grijnsde Ryan.
111. Hij kon niet stilzitten, en de vrolijke uitdrukking verdween niet van zijn
gezicht.
Sanne snoof giechelend in zichzelf.
‘Wat is er?’ vroeg Ryan.
‘Niks, niks...’ gniffelde Sanne. Misschien was het haar vrouwelijke intuïtie,
maar ze wist gewoon zeker dat hier liefde in het spel was!
112. Intussen was Roos bezig met haar kattenhobby.
Ze liep al lang met het idee rond om een nieuwe kitten erbij te nemen.
Eindelijk hakte ze dan nu de knoop door.
113. Even later werd haar nieuwe ‘kindje’ thuis bezorgd.
‘Oh! Hij is zo schattig!’ jubelde ze al van een afstand.
114. ‘Hee, Amor!’ zei ze zacht en ze knielde bij het beestje neer.
Amor, de klassieke god van de liefde. Ze had lang over die naam
nagedacht. Eerst wilde ze iets Egyptisch, net als Isis. Maar ze besloot toch
voor deze naam te gaan. Als eerbetoon aan Thomas, maar ook een
beetje... aan Ryan.
115. ‘Wat ben jij mooi!’
Het beestje was bruin en had groene ogen.
Roos was benieuwd hoe Amor zou opgroeien, hoe hij er dan uit zou zien.
116. Ze kocht een nieuw dierenbedje en een speeltje, en zette dat in de hal bij
de spullen van Isis.
‘Kijk eens Amor, hier is je nieuwe huis!’
Voorzichtig zette ze de kitten op de tegels.
117. Ineens klonk er een vals gegrom achter haar, en Roos draaide zich verrast
om.
‘Zeg, wat is dat nou? Isis?’
Isis keek vals naar de kleine kitten, die het waagde om in haar territorium
te komen.
118. ‘Je hoeft echt niet jaloers te zijn hoor, mevrouwtje!’ giechelde Roos en ze
tilde Isis op.
‘Jij blijft toch altijd mijn lieve Isis, mijn meisje! Spook van me.’
Ze knuffelde de poes en zette haar toen weer neer.
‘Gek beest.’
119. Roos bleef staan toekijken toen de twee katten elkaar voor het eerst
ontmoetten.
Ze waren allebei op hun hoede, maar uiteindelijk ontdooiden ze. Ze leken
elkaar zelfs aardig te vinden!
Gelukkig maar.
120. Roos ging naar bed, het was al laat.
Er brandde echter nog licht in huis. Sanne kon niet slapen.
Ze was in Michelle’s oude kamer gaan liggen. Ze bleef maar piekeren over
haar jaren met Michel, de liefde van haar leven.
121. Michelle was haar grote aandenken aan Michel. Ze leek sprekend op hem.
Sanne zuchtte en keek naar de grote beer, die hier al sinds Michelle’s
geboorte stond.
122. Michelle had nog een heel leven voor zich. Ze was zo’n lief meisje.
Sanne was zo trots op haar.
Ze keek naar het bureautje waar ze haar huiswerk aan maakte. Ze zou er
nooit meer zitten.
123. Sanne’s blauwe ogen vulden zich met tranen.
Ze had veel meegemaakt in haar leven. Veel te veel.
Ze hoopte met heel haar hart dat ze nooit, nóóit meer iemand zou
verliezen.
124. Aan de gezellig drukke ontbijttafel vergat Sanne al gauw haar zorgen. Ze
verdwenen naar de achtergrond.
Het was leuk om stiekem naar Roos en Ryan te kijken, die zo overduidelijk
verliefd op elkaar waren.
De hele tijd zaten ze naar elkaar te giechelen, en te blozen.
125. ‘Hoe lang zal het nog duren voor ze er zelf achter komen, Amor?’ grinnikte
Sanne even later, toen ze alleen in de hal was.
Ze haalde een kattensnoepje tevoorschijn, dat eigenlijk veel te groot was
voor het kleine katertje.
‘Ho ho, het hoeft niet in één hap naar binnen!’
127. Hij dacht aan zijn vroege kinderjaren, aan mamma met haar rode haren.
Aan het broertje of zusje dat hij nooit gehad had. Aan zijn geweldige tijd
met Michelle, zijn aller, allerbeste vriendin. En aan pappa, die altijd een
beetje stil was.
Ze waren allemaal weg. Gestorven.
128. ‘Mag ik erbij komen?’ klonk het van onder de ladder.
Frank wierp een blik naar beneden en zag Laura omhoog klimmen.
‘Tuurlijk, anders zit ik hier ook maar zo alleen.’ riep hij terug.
Even later zaten ze samen te praten. Vooral over vroeger.
129. ‘Jij en Michelle waren altijd samen.’ knikte Laura. ‘Weet je, soms denk ik...
Als ze was blijven leven, zouden jullie vast met elkaar getrouwd zijn.’
Frank schoot in de lach.
‘Gek! Michelle was als een zus voor me, ik zou nooit verliefd op haar
kunnen zijn!’ Ze lachten allebei.
130. ‘Het was maar een gedachte.’ Laura haalde haar schouders op. Ze gingen
terug naar binnen.
‘Ik ga maar eens aan m’n huiswerk.’ zei Laura.
Ze omhelsden elkaar.
‘We redden het wel. Het zal nooit hetzelfde zijn zonder hen, maar we
redden het wel.’
131. Met een brede glimlach op haar gezicht liep Roos naar de deur.
Ze had lang nagedacht, en ze wist het nu zeker. Ze voelde iets voor Ryan.
En niet zomaar iets: ze was verliefd op hem.
Hij had haar weer lol in het leven gegeven.
132. ‘Ryan!’ lachte Roos en ze vloog hem om de nek.
‘Ho, waar heb ik dat aan verdiend?’ lachte Ryan en hij werd rood.
‘Ik ben gewoon blij dat je weer thuis bent.’
133. Langzaam maakten ze zich van elkaar los, en keken elkaar diep in de
ogen.
Roos slikte moeizaam. De vlinders raasden door haar buik.
‘Je bent mooi, Roos.’
134. Roos lachte verlegen, maar Ryan legde zijn hand op haar schouder.
‘Ik mag je echt heel graag, meisje.’
‘Ik...ik jou ook, Ryan.’
135. ‘Vind je het goed als ik me even omkleed?’ Snel trok Ryan zijn gewone
kleren weer aan. Op Roos’ slaapkamer trokken ze zich samen terug.
‘Ik wil je iets vertellen, Ryan. Eigenlijk ben ik al heel lang... verliefd op je.’
fluisterde Roos verlegen.
136. Woorden waren niet nodig voor Ryan om zijn antwoord te geven.
Zijn gevoelens voor Roos waren precies hetzelfde.
Hij raapte al zijn moed bij elkaar, en gaf haar een kus.
Zijn eerste kus. Hun eerste kus.
138. Maar toen kon Roos zich niet langer inhouden.
‘Ik hou van je, Ryan!’ zei ze en ze drukte een kus vol passie op zijn mond.
139. Het ging vanzelf.
Zonder dat ze het echt beseften, verdwenen ze even later samen onder de
dekens.
140. Beneden wist niemand iets van wat daar in die slaapkamer gebeurde.
Sanne, Frank en Laura zaten heel rustig te studeren voor hun
vaardigheidspunten.
141. Toch was Sanne niet kalm van binnen. Ze vroeg zich al een tijdje af waar
Ryan en Roos gebleven waren.
Toen klapte ze haar boek dicht, en begon het huis te doorzoeken.
Ze vond ze nergens. De laatste kamer waar ze nog moest kijken, was
Roos’ slaapkamer...
142. Ze luisterde aan de deur. Doodstil.
Heel voorzichtig maakte Sanne de deur open, en stak haar hoofd om de
hoek.
Ze hapte naar adem en keek met grote ogen naar het bed.
143. Na de eerste schok moest ze toch wel glimlachen.
‘Kijk ze daar nou liggen...’ mompelde ze in zichzelf.
Het maakte haar gelukkig dat die twee elkaar gevonden hadden. Het
maakte maar weer duidelijk dat de wereld niet helemaal slecht was.
144. Roos en Ryan wisten niet dat Sanne hen gezien had.
De volgende ochtend deden ze dan ook alsof er niets gebeurd was.
Toch waren ze er allebei helemaal ondersteboven van.
Met bonzend hart zat Roos haar ontbijt te eten.
2 dagen
kijken
145. Ze had zich lang niet meer zo vrolijk en energiek gevoeld.
Ze glimlachte. Nu was het officieel. Ze was verliefd op Ryan, en hij ook op
haar!
Er was wat leeftijdsverschil, 26 jaar om precies te zijn. Dat was niet niks.
Maar ze hielden van elkaar, en liefde overwon alles.
146. Ook Ryan dacht na over het leeftijdsverschil. Hij hield echt oprecht van
Roos. En zij hield van hem.
Dat wist hij na gisteravond wel zeker.
Maar hoe gingen ze het vertellen?
147. Samen stonden ze in de badkamer.
‘Ik ben bang dat ze raar gaan reageren.’ mompelde Ryan.
‘Ik durf het ook niet te vertellen.’ gaf Roos toe.
148. Ze staarde naar haar tandenborstel.
‘Maar we moeten het toch vertellen. Sanne en Laura moeten het weten, en
Frank ook.’
‘En mijn familie, Jayda, Mark en Melvin.’ zuchtte Ryan.
149. ‘Ik denk dat het nog best wel mee zal vallen. Ze zullen toch wel snappen
dat leeftijd bij liefde niets uitmaakt?’ zei Ryan.
‘Dat is het niet alleen. Ze zullen ook aan Thomas denken.’
‘Dat is nu voorbij, lieve Roos. Ons leven gaat door.’
Roos knikte.
150. Intussen stonden Sanne en Laura giechelend als twee pubers in de
woonkamer.
‘Dat meen je niet! Mám, wat ben jij erg!’ schaterde Laura.
‘Ik zag ze gewoon samen in bed liggen, ze sliepen zo schattig!’
151. ‘Die twee gaan trouwen, let op mijn woorden.’
‘Mam!’ giechelde Laura. ‘Ze schelen wel... dertig jaar ofzo!’
Sanne haalde haar schouders op.
‘Liefde... Het is gewoon zo duidelijk. Die twee houden van elkaar.’
152. Even later kwam Roos binnen, en meteen viel er een ongemakkelijke
stilte.
‘Uh... Mooi hè, die sneeuw?’ Laura gebaarde naar het raam, waarachter
alles met een witte laag bedekt was.
‘Nou!’ knikte Roos.
153. Laura maakte zich snel uit de voeten om zich aan te kleden. Ze keek uit
het raam.
Het was echt mooi buiten, het hele bos was wit. De vijver was bevroren.
154. Het begon weer te sneeuwen.
‘Ome Ryan, zullen we balletje gooien?’ vroeg Laura.
‘Goed plan!’
155. Ze praatten wat onder het spel, maar allebei vermeden ze het onderwerp
‘Roos’.
Ryan wist niet dat zijn geheim inmiddels al door het hele huis bekend was.
156. Een golf misselijkheid kwam omhoog en met knikkende knieën haastte
Roos zich naar het toilet.
Nog net op tijd kon ze erboven gaan hangen.
157. ‘Bleh.’ mopperde ze.
Ziekjes strompelde ze terug naar bed, en ging erop liggen.
Gedachteloos legde ze haar handen op haar buik. Toen schrok ze pas.
Zou ze... zwanger zijn?
Ze keek naar de trouwring van Thomas, die ze nog steeds droeg.
158. Als ze echt zwanger was, wilde ze wel trouwen. Maar zou Ryan dat willen?
Hongerig at Roos een stuk pudding op.
Isis sprong meteen van de krabpaal af toen ze haar baasje zag.
159. Piekerend at Roos verder, tot ze ineens voelde dat ze bekeken werd.
‘Wat is er nou?’ zuchtte ze, en ze schoot in de lach.
Isis bleef haar aanstaren.
‘Dit is pudding, dat lust je niet.’
160. Maar Isis wilde geen eten, ze wilde gewoon aandacht.
Even later zat ze samen met haar baasje naar het aquarium in de hal te
staren, hun favoriete bezigheid.
161. Amor kwam miauwend aanlopen, en lachend pakte Roos het beestje op.
‘Wat kan jij een herrie maken voor zo’n kleinte, zeg!’
162. Ryan kwam binnen en wilde Amor ook even vasthouden.
‘Wanneer groeit dit mormeltje eigenlijk op?’ wilde hij weten.
‘Het is geen mormeltje!’ giechelde Roos. ‘Uh, nog 1 of 2 dagen, denk ik.’
164. Verveeld lag Frank op de bank. Hij was moe, en had helemaal geen zin
om vandaag naar school te gaan.
Toen ging de telefoon, en hij nam snel op.
‘Vrij? Omdat er sneeuw ligt?’ herhaalde hij ongelovig.
165. ‘Yyyyyes!’ jubelde hij en hij rende naar boven.
‘Lau, we hebben vrij vandaag! We hebben ijsvrij!’
166. ‘Echt? Pff, heb ik me net helemaal aangekleed.’ giechelde Laura.
Toen kwamen ze Ryan tegen, en eindelijk wisten ze wat uit hem los te
krijgen over Roos.
‘J-ja,’ stamelde hij. ‘Roos en ik hebben wel iets met elkaar.’
167. Ze feliciteerden hem en gingen vervolgens allemaal hun eigen gang.
Later die ochtend kwam Roos met grote ogen uit de badkamer.
Ze was zwanger!
168. Ryan en Sanne waren niet thuis, alleen de kinderen moesten ergens in
huis rondhangen.
Ze besloot maar naar bed te gaan, ze was eigenlijk doodmoe.
169. Een paar uur later stond ze fris en uitgerust op. In de badkamer kwam ze
Laura tegen, die meteen met een grijns op haar buik wees.
‘Ja, ik geef het toe. Ryan en ik hebben een relatie.’ knikte Roos.
‘En wel meer, zo te zien!’ giechelde Laura. ‘Wow, wat geweldig!’
Ze lachten en omhelsden elkaar. ‘Gefeliciteerd, Roos!’
170. ‘Frank, Frank! Frankefrankefrank!’ Helemaal door het dolle heen rende
Laura door het huis, op zoek naar Frank.
‘Moet je horen! Je raadt nooit wat ik net gezien heb.’
‘Nou, zeg het dan maar gewoon.’
‘Roos! Ze is zwanger! Van Ryan!’
171. Toen Ryan thuis kwam, stormden Frank en Laura op hem af.
Ze gilden allebei door elkaar, en hij moest erom lachen.
‘Je moet naar Roos toe gaan!’ hijgde Frank uiteindelijk.
‘Ja! Nu meteen! Er is iets héél bijzonders!’
172. Ryan vond zijn vriendin in bed. Voorzichtig kroop hij bij haar onder de
dekens. Hij kroop tegen haar aan, en voelde toen dat haar buik dikker
geworden was.
‘Roos?!’ riep hij uit, en hij schudde haar wakker. ‘Roos, ben je zwanger?
Krijgen we een kindje?’
173. Roos giechelde slaperig en draaide zich op haar zij. Ryan kroop tegen
haar rug aan.
‘Ja schat, ik ben zwanger. Van ons eerste kindje.’
Ryan was sprakeloos.
‘Dan weet ik wat wij morgen gaan doen. Trouwen!’
