ΨΩΜΙ -ΠΑΙΔΕΙΑ- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

1. 1973-2017
44 Χρόνια μνήμης από την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο!

2. Οι μαθητές της Ε΄τάξης ανέλαβαν να μας ταξιδέψουν στις ιστορικές
εκείνες μέρες ,που κάποιοι νέοι πάλευαν να δώσουν ζωή στα όνειρά τους.

3. Τα παιδιά του λαού χτίζουν λέξη – λέξη, βήμα – βήμα έναν
καθάριο γαλανό ουρανό, δίνουν τον όρκο του ονείρου και της
πράξης…
Λαός ενωμένος ποτέ
νικημένος!

4. …αγωνίζονται και τραγουδάνε όχι για να ξεχωρίσουν
απ΄τον κόσμο, αλλά για να σμίξουνε τον κόσμο…!

5. Αρνιέμαι…οι άλλοι
να βαστάνε τα
σχοινιά…!

6. …ώσπου κάποιον Νοέμβρη, τα νέα παιδιά που μπαίνουν
πάντα μπροστά, αποφάσισαν να βάλουν τέλος στην
τυραννία…

7. Βάφτισαν ξανά στη φωτιά του αγώνα λέξεις και
συνθήματα που είχαν χάσει τη σημασία τους

8. …πέτυχαν να ξυπνήσουν στον λαό αισθήματα που είχαν
ξεχάσει…αδελφοσύνη, αλληλεγγύη, σεβασμό…!

9. ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟΝ
Η ΕΛΛΑΣ
…Πατησίων και Παραμυθιού γωνία…!

10. ΄΄πνιγμένες΄΄ πολιτικές συζητήσεις και λογομαχίες, που
΄΄ ανάβουν ΄΄ φωτιές…!

11. …και οι τοίχοι όμως
έχουν αυτιά…!
…οι υπηρέτες της
δικτατορίας εν
δράσει…

12. ΄΄…Εδώ Πολυτεχνείο…΄΄
Κοντεύει ο καιρός της ελευθερίας…

13. …οι νέοι εκείνης της
εποχής σήκωσαν στις
πλάτες τους τα όνειρα
και τις ελπίδες ενός
ολόκληρου λαού….
…ανάθεμα την ώρα,
κατάρα στη στιγμή
σκοτώσαν οι εχθροί μας
το γελαστό παιδί…

14. ….οι νέοι που τους έλεγαν
αλήτες βγήκαν
καταμπροστά στον ήλιο με
πάνου ως κάτου απλωμένη
την αφοβιά σαν σημαία…!

16. Το παραδοσιακό καφενείο, τόπος συνεύρεσης, καταφυγής, ανταλλαγής
απόψεων, ζύμωσης ιδεών, λήψης σημαντικών αποφάσεων εν τέλει…

17. …και όσοι δείχνουν σήμερα
υποταγή στον ΄΄μεγάλο΄΄ αρχηγό
είτε από φόβο, είτε από άγνοια,
αργά ή γρήγορα θα
ξυπνήσουν….!

18. …βγήκαν στους δρόμους
με το μόνο πράγμα που
τους είχε απομείνει: μια
πήχη φωτιά κάτω απ΄τα
σίδερα με τις μαύρες κάνες
και τα δόντια του ήλιου…!

20. ....ετούτο το τοπίο
είναι σκληρό σαν
τη σιωπή….!

21. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή
ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο….

22. Π
Ρ
Ο
Σ
Κ
Λ
Η
Τ
Η
Ρ
Ι
Ο
Ν
Ε
Κ
Ρ
Ω
Ν

23. ΄΄Πάμε κι εμείς στην αυλή του φθινόπωρου, κάτω
απ΄τα ματωμένα νύχια του περιστεριού…΄΄

24. ΄΄ Οι φωτιές που άναψαν οι νέοι εκείνες τις νύχτες στη Αθήνα,
φλόγισαν τις ψυχές μας, φώτισαν καινούριους δρόμους, δρόμους
δύσκολους κι ανηφιορικούς, μα ωραίους, δρόμους ανοιχτούς στο
μέλλον…΄΄

25. Ο ελάχιστος φόρος τιμής σε αυτούς που έπεσαν είναι να μείνει το
Πολυτεχνείο ζωντανό στη συνείδησή μας! Με αυτήν την υπόσχεση
ανανεώνουμε το ραντεβού μας με την ιστορία…!
΄΄ΖΗΤΩ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΄΄