ομαδα 2

1. Μια εργασία των μαθητών του Α’Λ3 :
 Σούμπασι Αριέλντα (Γραμματέας)
 Συκιώτης Δημήτρης (Χειριστής Η/Υ)
 Χάκα Μαριέττα (Καλλιτέχνης)
 Χαμπίπι Ανιέζα (Συντονιστής)

2.  1) Πρόλογος
 2) Συλλογή Δεδομένων
 3) Συμπεράσματα
 4) Ερωτηματολόγιο

3. Μεσαίωνας ονομάζεται η χρονική περίοδος της Ευρωπαϊκής ιστορίας, από τον 5ο μέχρι το
15ο αιώνα μ.Χ. Ξεκίνησε με την κατάλυση του Δυτικού Ρωμαϊκού Κράτους (476 μ.Χ) και το θάνατο
του Ιουστινιανού Α' (565 μ.Χ.), του τελευταίου Βυζαντινού Αυτοκράτορα που διαπνεόταν από το
όραμα της αναβίωσης της παλαιάς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της παγκόσμιας κυριαρχίας της.
Το Μεσαίωνα διαδέχτηκε η Αναγέννηση και η Εποχή των Ανακαλύψεων. Ο Μεσαίωνας είναι η
μεσαία από τις τρεις παραδοσιακές διαιρέσεις της Δυτικής Ιστορίας: Αρχαία, Μεσαιωνική και
Σύγχρονη. Ο Μεσαίωνας με τη σειρά του παραδοσιακά διαιρείται σε τρεις υποπεριόδους, τον
Πρώιμο, τον Υψηλό και τον Ύστερο Μεσαίωνα.
Τον 19ο και στις αρχές του 20ου αιώνα, κάποιοι συγγραφείς ισχυρίζονταν ότι στη διάρκεια του
Μεσαίωνα υπήρχαν κατάλογοι για τα θαύματα του κόσμου, αν και δεν φαίνεται πιθανόν οι
κατάλογοι να προέρχονται από την εποχή εκείνη, επειδή η λέξη «μεσαιωνικός» δεν εφευρέθηκε
παρά μόνο την εποχή του Διαφωτισμού και η έννοια του «Μεσαίωνα» δεν έγινε δημοφιλής παρά
μόνο τον 16ο αιώνα. Έτσι, ο κατάλογος των 7 θαυμάτων του Μεσαίωνα θεωρείται ότι είναι ένας
μεταγενέστερος κατάλογος. Αν και πολλά από τα οικοδομήματα που υπάρχουν στον κατάλογο
αυτόν, χτίστηκαν πολύ πριν τον Μεσαίωνα και μερικά ανήκουν στον αρχαιότητα, όμως έγιναν
διάσημα σε μεταγενέστερα χρόνια.

4. Το Κολοσσαίο, μνημείο της ρωμαϊκής τέχνης πήρε το
όνομα του από τις πραγματικά κολοσσιαίες διαστάσεις του και
συμβολίζει καλύτερα από κάθε άλλο ρωμαϊκό μνημείο την
αγάπη των Ρωμαίων για τα ογκώδη, βαριά, μεγαλοπρεπή
οικοδομήματα. Άρχιζε να χτίζεται το 72 μ.Χ. επί Βεσπασιανού
και τελείωσε από τον Τίτο το 82 μ.Χ. Μερικές βελτιώσεις έγιναν
από τον Δομιτιανό ως το 82 μ.Χ.
Έχει ελλειψοειδές σχήμα με 524 μέτρα περίμετρο. Ο
μεγάλος άξονας έχει μήκος 188 μέτρα και ο μικρός 156. Το
ύψος του στην τελευταία κερκίδα είναι 50 μέτρα. Περιβάλλονταν
από 80 αψίδες που στέγαζαν ισάριθμες εισόδους. Οι είσοδοι
αυτές οδηγούσαν σε ένα κυκλικό διάδρομο γύρω από την
αρένα και από εκεί ανέβαινε κανείς στις κερκίδες. Το εμβαδόν
της αρένας είναι 4.640 τ.μ. Μπορούσε να χωρέσει 45.000
θεατές, το ύψος του έφτανε τα 48 μέτρα και είχε 4
ορόφους. Από αυτούς, οι τρεις πρώτοι είχαν αψίδες και ο 4ος
40 παράθυρα. Πάνω από τον 4ο όροφο υπήρχε στοά. Ο
τελευταίος όροφος προοριζόταν για τις γυναίκες και τις
κατώτερες τάξεις των πολιτών, ενώ ο πρώτος για τους
επιφανείς πολίτες.

5. Το εσωτερικό του ήταν χωρισμένο σε κερκίδες, ενώ στο κέντρο του είχε κονίστρα που
χωριζόταν από τις κερκίδες με ένα ψηλό βάθρο. Κάτω από την κονίστρα βρίσκονταν τα
υπόγεια. Εκεί βρίσκονταν τα κλουβιά με τα ζώα, τα οποία μπορούσαν να ανυψωθούν για
να ανεβαίνουν τα ζώα στην αρένα, καθώς και οι μηχανικές συσκευές του κτηρίου. Πάνω
από την αρένα υπήρχε μια μεγάλη τέντα, προκειμένου οι θεατές να προστατεύονται από
τον ήλιο. Οι θεατές έμπαιναν στο κτήριο μέσα από 80 εισόδους, 4 από τις οποίες
χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά από τους ρωμαίους γερουσιαστές και άρχοντες. Οι
πολλές πύλες έδιναν στο Κολοσσαίο τη δυνατότητα να γεμίσει μέσα σε 15 λεπτά, και να
αδειάσει μέσα σε μόλις 5. Στην κονίστρα (αρένα) οδηγούσαν δύο πύλες: η «πύλη της
ζώσης σαρκός», από την οποία οι μονομάχοι εισέρχονταν στην αρένα, και η «νεκρική
πύλη», από την οποία απομακρύνονταν οι νεκροί της μάχης. Το Κολοσσαίο έμεινε
θρυλικό ως το κέντρο των αιμοχαρών θεαμάτων που απολάμβανε η ρωμαϊκή αυλή στην
εποχή της παρακμής της. Η ορχήστρα είχε διαμορφωθεί κατάλληλα για να
πραγματοποιούνται ναυμαχίες, μονομαχίες και θηριομαχίες τις οποίες χρηματοδοτούσαν
οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες. Εκεί γίνονταν επίσης μαρτύρια χριστιανών.

6. Η Αγία Σοφία, Ο Βυζαντινός Ναός της Ύπατης Σοφίας του
Ένσαρκου Λόγου του Θεού, περισσότερο γνωστή ως Αγία
Σοφία ή Αγιά Σοφιά (τουρκικά Ayasofya, λατινικά Sancta
Sophia ή Sancta Sapientia), γνωστός και ως Ναός της Αγίας του
Θεού Σοφίας ή απλά Η Μεγάλη Εκκλησία, ήταν από το 360 μέχρι
το 1453 ορθόδοξος καθεδρικός ναός της Κωνσταντινούπολης, με
εξαίρεση την περίοδο 1204 - 1261 κατά την οποία
ήταν ρωμαιοκαθολικός ναός, ενώ μετά την άλωση της
Κωνσταντινούπολης μετατράπηκε σε τέμενος, μέχρι το 1934 και
αποτελεί σήμερα μουσειακό χώρο (τουρκικά Ayasofya Müzesi).
Ανήκει στις κορυφαίες δημιουργίες της βυζαντινής ναοδομίας,
πρωτοποριακού σχεδιασμού, και υπήρξε σύμβολο της πόλης,
τόσο κατά τη βυζαντινή όσο και κατά την οθωμανική περίοδο. Το
παρόν κτίσμα ανεγέρθηκε τον 6ο αιώνα, επί βασιλείας
του Ιουστινιανού Α΄, από τους μηχανικούς Ανθέμιο από
τις Τράλλεις (σημ. Αϊδίνιο) και Ισίδωρο από τη Μίλητο. Στο ίδιο
σημείο, επί του πρώτου λόφου της Κωνσταντινούπολης και σε
κοντινή απόσταση από το Μέγα Παλάτιον και τον Ιππόδρομο της
πόλης, είχαν χτιστεί παλαιότερα δύο ακόμα ναοί που
καταστράφηκαν από πυρκαγιά.

7. Το οικοδόμημα ακολουθεί τον αρχιτεκτονικό ρυθμό της τρουλαίας βασιλικής και
συνδυάζει στοιχεία της πρώιμης βυζαντινής ναοδομίας, σε πολύ μεγάλη κλίμακα.
Αρχιτεκτονικές επιρροές της Αγίας Σοφίας εντοπίζονται σε αρκετούς μεταγενέστερους
ορθόδοξους ναούς αλλά και σε οθωμανικά τζαμιά, όπως στο τέμενος του Σουλεϊμάν και
στο Σουλταναχμέτ τζαμί. Εκτός από τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό της, η Αγία Σοφία ξεχωρίζει
επίσης για τον πλούσιο εσωτερικό διάκοσμό της, που ωστόσο υπέστη σοβαρές
καταστροφές κυρίως από τις βαρβαρότητες των Τούρκων κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής
κυριαρχίας.
Μετά την πρώτη άλωση της Πόλης από τους Φράγκους το 1204 η Αγία Σοφία έγινε
καθολικός ναός ως το 1261. Το 1453 οι Τούρκοι την μετέτρεψαν σε τζαμί. Στα χρόνια της
τουρκοκρατίας η «Αγία Σοφία» έγινε σύμβολο ελπίδας για την ανάσταση του σκλαβωμένου
γένους μας. Ο θρύλος ήθελε τον τελευταίο αυτοκράτορα του Βυζαντίου Κωνσταντίνο
Παλαιολόγο μαρμαρωμένο από άγγελο Κυρίου σε κάποια κρυπτή της εκκλησίας να
περιμένει την ώρα που άγγελος Κυρίου πάλι θα τον καλούσε να λευτερώσει το σκλαβωμένο
γένος των Ελλήνων και να διώξει τον άσπιστο κατακτητή ως την «Κόκκινη Μηλιά». Ο
μαρμαρωμένος βασιλιάς έθρεψε τα όνειρα πολλών γενιών σκλάβων κι όλους μας
τραγούδησε με μοναδική ευαισθησία το πάρσιμο της Πόλης και το τούρκεμα της Αγιάς
Σοφιάς:
Σώπασε Κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικιά μας
θα ‘ναι.

8. Το Σινικό τείχος, είναι κινεζική οχύρωση που κατασκευάστηκε
σταδιακά, προκειμένου να προστατευθεί η Κίνα από τις
επιδρομές μογγολικών και τουρκικών φύλων. Η κατασκευή του
ξεκίνησε σταδιακά από τον 7ο αι. π.Χ. αλλά η σημερινή του μορφή
οφείλεται κυρίως στη δυναστεία Μινγκ (τέλη του 14ου αι. με αρχές
του 17ου αι. μ.Χ. Το τείχος εκτείνεται σε συνολικό μήκος 8.850 χλμ,
σύμφωνα με πρόσφατη μέτρηση, αποτελούμενο από 6259 χλμ
πραγματικού τείχους, 359 χλμ τάφρου και 2232 χλμ φυσικών
οχυρώσεων όπως λόφοι και ποταμοί. Αποτελεί έτσι το μεγαλύτερο
σε διαστάσεις ανθρώπινο οικοδόμημα. Κατά άλλη σύγχρονη
μέτρηση, το Σινικό Τείχος, με όλες τις διακλαδώσεις του, έχει
συνολικό μήκος 21.196 χιλιόμετρα. Το πρώτο σημαντικό τείχος της
Κίνας χτίστηκε κατά τη διάρκεια του πρώτου αυτοκράτορα της
βραχύβιας Δυναστείας Τσιν. Αυτό το τείχος δεν κατασκευάστηκε
μονομιάς αλλά μάλλον δημιουργήθηκε από την ένωση διάφορων
προϋπαρχόντων τειχών. Βρισκόταν δε πολύ βορειότερα από το
σημερινό τείχος και έχουν βρεθεί πολύ μικρά υπολείμματα από
αυτό.

9. Στη συνέχεια συνεχίστηκαν οι προσπάθειες προστασίας της περιοχής και υπήρξαν
συνολικά τέσσερα τείχη:
 208 π.Χ. (Δυναστεία Τσιν)
 1ος αιώνας π.Χ. (Δυναστεία Χαν)
 1138 - 1198 (Περίοδος των πέντε δυναστειών και των δέκα βασιλείων)
 1368-1620 (Από τον Αυτοκράτορα Χονγκού μέχρι τον Αυτοκράτορα Γουαν Λι της δυναστείας
Μινγκ)
To τείχος που μπορεί να δει κανείς σήμερα χτίστηκε κατά τη διάρκεια της δυναστείας
Μινγκ, σε πολύ μεγαλύτερη έκταση από τα παλαιότερα τείχη και με τη χρήση υλικών
μεγαλύτερης αντοχής. Ο αρχικός σκοπός του τείχους δεν ήταν να κρατηθούν έξω οι
εισβολείς, αλλά να εξασφαλιστεί ότι οι ημινομαδικές φυλές του βορρά δεν θα μπορούσαν να
το διασχίσουν με τα άλογά τους ή να επιστρέψουν εύκολα μετά από κάποια επιδρομή τους.
Κάθε πύργος έχει τουλάχιστον οπτική επαφή με τον προηγούμενο αλλά και με τον επόμενο,
ώστε σε περίπτωση επίθεσης να γίνεται ορατή η φρυκτωρία και έτσι να μεταδίδεται από
πύργο σε πύργο το μήνυμα μέχρι το Πεκίνο.

10. Το τείχος συμπληρώνεται από αμυντικούς πύργους-παρατηρητήρια, στους οποίους οι
υπερασπιστές των τοίχων μπορούσαν να υποχωρήσουν, σε περίπτωση που βρισκόταν σε
δυσχερή θέση. Κάθε πύργος διαθέτει σκάλες και εισόδους ειδικά σχεδιασμένες, έτσι ώστε να
προκαλείται σύγχυση στους επιτιθέμενους.
Οι στρατώνες και τα διοικητικά κέντρα του τείχους βρίσκονται απλωμένα κατά μήκος τείχους
σε μεγαλύτερα διαστήματα.
Υπάρχει μια από μακρού υφιστάμενη διαφωνία σχετικά με το πόσο ορατό είναι το τείχος
από το διάστημα.
Το 1938 ο Χαλιμπάρτον Ρίτσαρντ στο δεύτερο βιβλίο των θαυμάτων έγραψε ότι το τείχος
είναι το μόνο ανθρώπινο κατασκεύασμα που είναι ορατό από τη Σελήνη. Αυτός ο μύθος έχει
διαδοθεί ευρέως, και έχει γίνει ένας από τους γνωστότερους αστικούς μύθους, ενώ μερικές
φορές έχει γραφτεί ακόμα και σε σχολικά εγχειρίδια. Στην πραγματικότητα απλά το τείχος
είναι ανθρωπίνως αδύνατο να γίνει ορατό με γυμνό οφθαλμό από τόσο μεγάλη απόσταση.
Ακόμη και αν το Σινικό τείχος είναι ορατό από τροχιά γύρω από τη Γη είναι αμφισβητήσιμο.
Ένας αστροναύτης ανέφερε ότι "μπορούμε να δούμε πράγματα τόσο μικρά όσο τα
αεροδρόμια, αλλά το Σινικό τείχος είναι σχεδόν αόρατο από απόσταση μεγαλύτερη των 180
μιλίων (290 χλμ)."

11. Ο αστροναύτης Γουίλιαμ Πογκ πίστεψε ότι το είχε δει από το Σκάιλαμπ αλλά με μία
προσεκτικότερη ματιά διαπίστωσε ότι έβλεπε το μεγάλο κανάλι κοντά στο Πεκίνο.
Συνέχεια επισήμανε το τείχος χρησιμοποιώντας διόπτρες, αλλά είπε ότι "δεν ήταν ορατό
στο γυμνό μάτι." Ένας άλλος αστροναύτης είπε ότι καμία ανθρώπινη δομή δεν ήταν ορατή
σε μια απόσταση μερικών χιλιάδων μιλίων. Ο κινέζος αστροναύτης Γιανγκ Λιγουέι ανέφερε
ότι δεν μπόρεσε να δει καθόλου το τείχος. Ωστόσο, από τη χαμηλή τροχιά γύρω από τη Γη,
χίλιες φορές πιο κοντά στη Γη από ό,τι στη Σελήνη, το Τείχος μπορεί να είναι ορατό μόνο
όμως υπό ευνοϊκές συνθήκες. Άλλωστε, το πλάτος του είναι μόνο λίγα μέτρα, είναι δηλαδή
πιο στενό από τους αυτοκινητόδρομους και επιπλέον έχει σχεδόν το ίδιο χρώμα με το
έδαφος που το περιβάλλει.

12. O Κεκλιμένος Πύργος της Πίζας (ιταλικά:Torre
pendente di Pisa) ή απλά ο Πύργος της Πίζας (Torre di
Pisa) είναι το λεγόμενο ιταλικά «καμπανίλε» (καμπαναριό),
ανεξάρτητο κωδωνοστάσιο, του καθεδρικού ναού της
Ιταλικής πόλης της Πίζας. Βρίσκεται πίσω από τον Καθεδρικό
και είναι η τρίτη παλαιότερη κατασκευή στην Πλατεία του
Ντουόμο, της Πίζας (Piazza del Duomo) μετά τον Καθεδρικό
ναό και το κυκλικού σχήματος Βαπτιστήριο, ενώ δίπλα
βρίσκεται και το Κοιμητήριο. Τον Ιανουάριο του 1990 οι
ιταλικές Αρχές, λόγω αύξησης της κλίσης διέκοψαν τη
λειτουργία του Πύργου και απαγόρευσαν την είσοδο σε
επισκέπτες. Τρία χρόνια μετά ξεκίνησαν οι εργασίες
σχεδίου διάσωσης του μνημείου. Περίπου 860
τόνοι μολύβδου χύθηκαν στη βάση του προκειμένου ν΄
αντισταθμίσουν την κλίση, ενώ 18 χαλύβδινοι τένοντες
αγκίστρωσαν αυτό στο έδαφος δημιουργώντας έτσι μια
ασφαλή ανάσχεση στον κίνδυνο κατάρρευσης.
Παράλληλα σκάφτηκε το έδαφος της βόρειας πλευράς
ώστε να μετατοπιστεί ο κατακόρυφος άξονας.
Αποτέλεσμα των εργασιών αυτών που ολοκληρώθηκαν
το 2001 ήταν να "ψηλώσει" το μνημείο κατά 23 εκατοστά
και να συνεχίσει πλέον να είναι επισκέψιμο στο κοινό.

13. Το Τατζ Μαχάλ (Taj Mahal) είναι κτιριακό
συγκρότημα που βρίσκεται στην Ινδία, κτισμένο
στη νότια όχθη του ποταμού Γιαμούνα κοντά στη
πόλη Άγκρα. Το συγκρότημα αναπτύσσεται γύρω
από το μαυσωλείο που ανήγειρε ο Σαχ
Γιαχάν Μογγόλος αυτοκράτορας (Σάχης)
προκειμένου να τιμήσει τη πολυαγαπημένη του
σύζυγο Μουμτάζ Μαχάλ που πέθανε
το 1631 κατά τη διάρκεια τοκετού. Για την
ανέγερσή του, που έγινε σε σχέδια ομάδας
αρχιτεκτόνων από την Ινδία, το
σημερινό Πακιστάν και άλλα μέρη της Ασίας,
απασχολήθηκαν 20.000 εργάτες που ξεκίνησαν
το 1632 δουλεύοντας καθημερινά, για να το
ολοκληρώσουν το 1649. Πλην όμως για να
ολοκληρωθούν όλα τα κτίσματα του
συγκροτήματος χρειάστηκαν 22 χρόνια.

14. Η έκταση που καταλαμβάνει το κυρίως μαυσωλείο και όλο το συγκρότημα είναι
ένα ορθογώνιο με διαστάσεις 580×350 μέτρα, με τετράγωνο κήπο στο κέντρο που πλαισιώνεται
από δύο άλλα μικρότερα επιμήκη κτίρια προσανατολισμένα κατά διεύθυνση Βορρά - Νότου. Επί
της νότιας πλευράς του όλου συγκροτήματος βρίσκεται η κύρια πύλη του συγκροτήματος που είναι
από ψαμμίτη. Η βόρεια πλευρά του συγκροτήματος περιλαμβάνει το Μαυσωλείο και καταλήγει
στην όχθη του ποταμού Γιαμούνα. Δεξιά του Μαυσωλείου έχει ανεγερθεί τζαμί και αριστερά κτίριο
ομοιόμορφο με το τζαμί, λεγόμενο τζαβάμπ, που διατηρεί την αισθητική αρχιτεκτονική ισορροπία.
Το όλο συγκρότημα περικλείεται από ψηλό τειχικό περίβολο που φέρει ανά διαστήματα
οκταγωνικούς πυργίσκους. Έξω δε από τον περίβολο αυτό και προς νότο βρίσκονται τα βοηθητικά
κτίσματα της φρουράς καθώς και σταύλοι. Χρωματικά το Μαυσωλείο είναι κτισμένο από
λευκό μάρμαρο που έρχεται σε αντίθεση με τα δύο παραπλήσια κτίρια, το τέμενος και το τζαβάμπ,
που είναι κτισμένα από κόκκινο ψαμμίτη. Το κυρίως κτίσμα του Μαυσωλείου βρίσκεται σε
μαρμάρινο βάθρο ύψους 7 μέτρων ενώ σε κάθε πλευρά φέρει λοξές γωνιώδεις κατασκευές στις
οποίες υπερέχει ανά μια τεράστια τοξοειδής πύλη ύψους 33 μέτρων. Εσωτερικά ο κυρίως χώρος
του αποτελεί οκταγωνικό θάλαμο με ανάγλυφες διακοσμήσεις, στο κέντρο του οποίου βρίσκονται
τα δύο κενοτάφια του Σάχη και της αγαπημένης του Μαχάλ που περιβάλλονται από διάτρητο
μαρμάρινο κιγκλίδωμα. Αμέσως μετά αυτών και στο επίπεδο του κήπου βρίσκονται οι πραγματικοί
τάφοι τους. Το Τατζ Mαχάλ επιστέφεται από ένα διπλό τρούλο βολβοειδούς μορφής από ίδιο λευκό
υλικό. Το Τατζ Μαχάλ σήμερα θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα αρχιτεκτονικά
δημιουργήματα παγκοσμίως, δείγμα της ινδομογγολικής αρχιτεκτονικής, που
περιλαμβάνεται στα Μνημεία της Παγκόσμιας Κληρονομιάς

15. Το κρακ των ιπποτών : Αυτό το
φρούριο στη Συρία αποτελεί ένα από τα
καλύτερα δείγματα της μεσαιωνικής
πολεμικής αρχιτεκτονικής στον Κόσμο.
Οικοδομήθηκε από τους χριστιανούς
σταυροφόρους, οι οποίοι πολέμησαν για την
ανακατάληψη των Άγιων Τόπων από τα
χέρια των μουσουλμάνων, πιστών στη
θρησκεία του Ισλάμ.
Η Συρία αποτελεί έναν από τους
αρχαιότερους εμπορικούς δρόμους ανάμεσα
στην Ανατολή και την Ευρώπη, κι έτσι σε
όλη τη διάρκεια της ιστορίας οι άνθρωποι
πολέμησαν προκειμένου να εξασφαλίσουν
τον έλεγχο της περιοχής. Γύρω στο 640, οι
Άραβες κατάκτησαν τη Συρία και την έκαναν
Κέντρο της αυτοκρατορίας τους. Οι
περισσότεροι Σύριοι έγιναν μουσουλμάνοι
και για πολλά χρόνια συνέχισαν να
συμβιώνουν ειρηνικά με τους χριστιανούς.

16.  Αλλά κατά τον ενδέκατο αιώνα οι Τούρκοι, που υιοθέτησαν επίσης τη μουσουλμανική
θρησκεία, κατέλαβαν ένα μεγάλο τμήμα της περιοχής. Σύντομα άρχισαν να συμπεριφέρονται
εχθρικά στους χριστιανούς προσκυνητές. Από το 1095 κι έπειτα, οι σταυροφόροι ξεκίνησαν
από την Ευρώπη για να πολεμήσουν τους μουσουλμάνους. Το 1142 οι σταυροφόροι
ιππότες κατέλαβαν ένα μουσουλμανικό οχυρό στο Καλ ατ αλ Χόσεν, το οποίο
κατασκευάστηκε για να προστατεύει ένα δρόμο από και προς τη Μεσόγειο. Οι στρατιώτες
ήσαν Ιππότες του Νοσοκομείου του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, και λέγονταν επίσης
Ιππότες Νοσοκόμοι. Το "κρακ" των Ιπποτών ήταν ένα πανίσχυρο και απόρθητο κάστρο.
Ήταν μια μικρή πόλη. Μπορούσε να φιλοξενήσει 2000 άνδρες μαζί με τα άλογά τους για
πέντε χρόνια, χωρίς να τροφοδοτείται από έξω. Το Καλ’ ατ αλ Χόσεν αποτελούσε μια πολύ
σημαντική θέση για τους σταυροφόρους κι έτσι ξεκίνησαν αμέσως την οικοδόμηση ενός
πανίσχυρου φρουρίου, επάνω σε ένα λόφο, σε υψόμετρο 650 μέτρα από την επιφάνεια της
θάλασσας. Το φρούριο ονομάστηκε «Κρακ των Ιπποτών», που στα γαλλοαραβικά σημαίνει
«κάστρο των ιπποτών» Το Κρακ των Ιπποτών ήταν σχεδόν απόρθητο. Είχε δυο ψηλά
τείχη και 13 πύργους. Το εσωτερικό τείχος ήταν ψηλότερο από το εξωτερικό, κι υπήρχε
ανάμεσα τάφρος με απόκρημνη πλαγιά. Το οχυρό καλύπτει 3.000 τετραγωνικά μέτρα
και μπορούσε να στεγάσει μια φρουρά 2000 ανδρών μαζί με τα άλογα, και τρόφιμα για
πέντε χρόνια.

17. Μέσα από το εσωτερικό τείχος υπήρχαν αψιδωτές αίθουσες, εκκλησίες,
εργαστήρια, αποθήκες, κι ένας λαβύρινθος διαδρόμων και περασμάτων.
Επρόκειτο για μια μικρή, εξοπλισμένη πόλη. Παρά το πλήθος των συγκρούσεων
οι σταυροφόροι κράτησαν το κάστρο πάνω από 100 χρόνια. Το 1271, έπειτα από
ένα μήνα πολιορκίας, υπέκυψαν στον Μπαϊμπάρς, το μουσουλμάνο σουλτάνο
της Συρίας και της Αιγύπτου.

18. Η μεγάλη Ζιμπάμπουε Το κράτος της Ζιμπάμπουε
οφείλει το όνομά του σε έναν τεράστιο αρχαιολογικό
χώρο, γεμάτο από πέτρινα ερείπια, γνωστό ως
"Μεγάλη Ζιμπάμπουε". Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι
πρόκειται για το κέντρο μιας μεγάλης αφρικανικής
αυτοκρατορίας. Στην αφρικανική γλώσσα μπαντού,
η λέξη Ζιμπάμπουε, σημαίνει "πέτρινα σπίτια". Στην
πραγματικότητα η πέτρα χρησιμοποιήθηκε για την
κατασκευή περιβόλων γύρω από τα κτίσματα,
φτιαγμένα τα ίδια από πηλό. Τα παλαιότερα ερείπια
χρονολογούνται από την 8ο αιώνα, αλλά
ενδεχόμενα κατοικούσαν εκεί άνθρωποι κάπου 600
χρόνια νωρίτερα. Πάντως από το 1100 κι έπειτα
κυριαρχούσαν στην περιοχή οι Σόνα, που και
σήμερα αποτελούν ένα σημαντικό τμήμα της
Ζομπάμπουε και της Μοζαμβίκης.

19. Οι πρώτοι κάτοικοι ήταν αγρότες, αλλά η Μεγάλη Ζιμπάμπουε απόκτησε δύναμη
όταν έφτασε εκεί μια φυλή κτηνοτρόφων. Αυτοί ήταν μάλλον και έμποροι χρυσού. Η
αυτοκρατορία έφτασε στην πιο μεγάλη της δύναμη ανάμεσα το 12ο και 15ο αιώνα.
Από τα ευρήματα γνωρίζουμε ότι οι κάτοικοι ήταν ικανοί μεταλλωρύχοι και τεχνουργοί.
Γνώριζαν την εξόρυξη και την τήξη του χρυσού, που τον πουλούσαν στους Άραβες,
Κινέζους και Ινδούς εμπόρους. Ο περίβολος φτιαγμένος από πέτρα είχε περιφέρεια
μήκους 250 μέτρων και μέσα υπήρχαν κτίσματα φτιαγμένα από πηλό.
Η Μεγάλη Ζιμπάμπουε κατά το απόγειο της δόξας της, κατοικούσαν κάπου 150 ηγετικές
προσωπικότητες και χιλιάδες λαού ολόγυρα. Το κύριο κτίσμα που απέμεινε είναι ένας
πέτρινος περίβολος, περιφέρειας 250 μέτρων. Μέσα διακρίνονται τα θεμέλια πολυάριθμων
μικρών κτισμάτων από πηλό, καθώς κι ένας στρογγυλός πύργος ύψους 9 μέτρων, ίσως για
τελετές. Δεν γνωρίζουμε τους λόγους της παρακμής της πόλης, αλλά κάποιο ρόλο πρέπει να
έπαιξαν η ξηρασία και η πείνα. Μέχρι το 17ο αιώνα υπήρξαν ακόμη μερικοί κάτοικοι. Το
1867, την ανακάλυψαν ξανά οι Ευρωπαίοι, που νόμισαν ότι βρήκαν τα ορυχεία χρυσού του
Σολομώντα, όπως αναφέρεται στη Βίβλο. Κατέσκαψαν το χώρο, με αποτέλεσμα να
καταστρέψουν πολλά από τα ιστορικά ευρήματα της πόλης.

20. Tο Άνγκορ Βατ είναι ο ωραιότερος ναός της
ερειπωμένης πόλης Άνγκορ στη βορειοδυτική
Καμπότζη. Η πόλη χτίστηκε ως πρωτεύουσα της
μεγάλης κάποτε αυτοκρατορίας των Χμερ και ο ναός
καλύπτει σχεδόν μια έκταση 2,5 τετραγωνικών
χιλιομέτρων.
Το 1850, ένας Γάλλος ιεραπόστολος, διασχίζοντας
το τροπικό δάσος της Καμπότζης, βρέθηκε ξαφνικά
εμπρός στα ερείπια μιας υπέροχης πόλης. Εδώ και
τέσσερις αιώνες η πυκνή βλάστηση της ζούγκλας
έκρυβε στα φυλλώματά της επάνω από εκατό ναούς.
Σύντομα κατέφθασαν οι αρχαιολόγοι προκειμένου να
εξερευνήσουν και να επισκευάσουν τους ναούς.

21. Από τον όγδοο έως το δέκατο τρίτο αιώνα, οι βασιλιάδες Χμερ υπήρξαν οι ηγεμόνες ενός
ισχυρού πολιτισμού της νοτιοανατολικής Ασίας, ο οποίος έγινε ακόμη ισχυρότερος με την άνοδο
στο θρόνο του βασιλέα Τζαγιαβαρμάν του Β’, το 802. Κυβέρνησε επί 60 χρόνια και άλλαξε πολλές
φορές πρωτεύουσα. Τελικά επέλεξε την περιοχή της Άνγκορ και ξεκίνησε την οικοδόμησή της σε
μεγάλη κλίμακα. Η Άνγκορ, που σημαίνει «πόλη» στη γλώσσα Χμερ, χτίστηκε κοντά στη βόρεια
όχθη της Τόνλε Σαπ (Μεγάλη Λίμνη). Η μεγάλη και ρηχή αυτή λίμνη χύνεται σ’ έναν παραπόταμο
του ποταμού Μεκόνγκ. Το έδαφος ολόγυρα ήταν εύφορο και τα νερά της γεμάτα ψάρια. Τα νερά της
λίμνης έκαναν την Άνγκορ μια πλούσια πόλη. Οι αγρότες Χμερ άνοιξαν αρδευτικές διώρυγες χάρη
στις οποίες κα καλλιεργούσαν τρεις σοδιές ρύζι το χρόνο. Η αφθονία της τροφής συνέβαλε στην
αύξηση του πληθυσμού. Γύρω στο 1000 κατοικούσαν στην Άνγκορ κάπου μισό εκατομμύριο
άνθρωποι. Ο ναός Άνγκορ Βατ οικοδομήθηκε για λογαριασμό του βασιλέα Σουριαβαρμάν τον Β’
κατά τις αρχές του δωδέκατου αιώνα και αφιερώθηκε στον ινδουιστικό Θεό Βισνού. Το τριώροφο
κτίριο περιλαμβάνει μια σειρά από τετράπλευρους περιβόλους. Οι πύργο του, σαν μπουμπούκια
λωτού. φτάνουν σε ύψος 60 μ. Στους διαδρόμους του ναού αφθονούν τα γλυπτά και τα χαρακτικά
με παραστάσεις από αρχαίους μύθους. Το κτίριο περιβάλλεται από διπλό τείχος. Δυο μεγάλες
δεξαμενές εξασφάλιζαν την άρδευση των καλλιεργειών κατά την εποχή της ξηρασίας, ενώ η μία
από αυτές τροφοδοτούσε και τη φαρδιά τάφρο. Όταν πέθανε ο Σουριαβαρμάν, ο ναός
χρησιμοποιήθηκε ως τάφος του. Το 1431 οι πολεμιστές Τάι επιτέθηκαν και κατέστρεψαν την
πόλη Άνγκορ. Η καταστραμμένη πόλη εγκαταλείφθηκε στο έλεος του τροπικού δάσους,
ώσπου ανακαλύφθηκε ξανά μετά από 150 χρόνια.

22. Ο περίφημος καθεδρικός ναός του Σαλίσμπουρι
στη νότια Αγγλία, οικοδομήθηκε το 13ο αιώνα.
Εκατοντάδες χτίστες και ξυλουργοί εργάστηκαν
επιδέξια Προκειμένου να κατασκευάσουν αυτό το
υπέροχο κτίριο. Η ιστορία της μητρόπολης αρχίζει
επάνω σ’ ένα λόφο κοντά στο Στόουνχετζ – αρχικά
καταυλισμός της εποχής του Σιδήρου κι έπειτα
ρωμαϊκός οικισμός. Το 1075, οι Νορμανδοί έχτισαν
στην τοποθεσία αυτή ένα φρούριο κι ένα μικρό
καθεδρικό ναό, που τον ονόμασαν Σάρουμ. Ωστόσο
προέκυψαν διαφωνίες ανάμεσα στους ανθρώπους
του κάστρου και του ναού. Τελικά, ο επίσκοπος
Χέρμπερτ Πουρ αποφάσισε να χτίσει μια νέα
μητρόπολη στην κοιλάδα προς το νότο, όπου διέθετε
δικά του λιβάδια με άφθονο νερό. Στο παλιό Σάρουμ
δεν υπήρχε αρκετό νερό κι έτσι η νέα τοποθεσία
αποδείχθηκε καλύτερη.

23. Το 1225 καθαγιάστηκαν τα πρώτα τρία ιερά, και το ολοκληρωμένο παρεκκλήσιο
χωρίστηκε από την υπόλοιπη οικοδομή έτσι ώστε να γίνονται εκεί καθημερινές λειτουργίες.
Το κυρίως κτίριο χρειάστηκε άλλα 33 χρόνια προκειμένου να ολοκληρωθεί και η μητρόπολη
εγκαινιάστηκε το 1258. Γύρω από τη μητρόπολη αναπτύχθηκε μια κοινότητα με την
ονομασία Νέο Σάρουμ και σήμερα είναι γνωστή ως πόλη του Σαλίσμπουρι. Ανάμεσα στο
1285 και το 1315 προστέθηκαν στη μητρόπολη ένας πύργος κι ένα ακιδωτό επιστέγασμα.
Για την κατασκευή τους απαιτήθηκαν 6500 τόνοι πέτρας. Χτίστηκαν αντηρίδες και τόξα
προκειμένου να ενισχύσουν την κατασκευή ώστε να αντέξει το πρόσθετο βάρος. Τέσσερις
σχεδόν αιώνες αργότερα, ο Κρίστοφερ Ρεν έλεγξε ακιδωτό επιστέγασμα και διαπίστωσε ότι
έγερνε κατά 75 εκατοστά από τον κατακόρυφο άξονα. Τοποθετήθηκαν σιδερόβεργες για να
το ενισχύσουν και έκτοτε παρέμεινε αμετακίνητο. Το ακιδωτό επιστέγασμα έχει ύψος 123
μέτρα και είναι το υψηλότερο στη Βρετανία.

24. Αλάμπρα: Η περίφημη αυτή ακρόπολη βρίσκεται
πάνω από την πόλη της Γρανάδας, στην Ανδαλουσία
της Νότιας Ισπανίας. Οικοδομήθηκε πάνω σε ένα ψηλό
οροπέδιο και αποτέλεσε το τελευταίο οχυρό των
Μαυριτανών βασιλέων της Γρανάδας. Η ακρόπολη
περιβάλλεται από ισχυρά τείχη με 23 πύργους και 4
πύλες. Οι Μαυριτανοί ήταν Άραβες και Βέρβεροι από τη
Μαυριτανία της Βόρειας Αφρικής. Έγιναν μουσουλμάνοι
και εισέβαλαν στην Ισπανία κατά τον 8ο αιώνα. Στη
Γρανάδα οικοδόμησαν ένα φρούριο επάνω στα ερείπια
του Αλκαθάμπα, ενός αρχαίου οχυρού. Ενίσχυσαν το
οχυρό με υψηλά τείχη, πύργους και επάλξεις. Οι
Μαυριτανοί αποκαλούσαν τη νέα τους ακρόπολη Αλ
Καλ’α αλ Χάμπρα, που σημαίνει “κόκκινο φρούριο’’. Η
αραβική ονομασία προήλθε ίσως από το χρώμα των
ψημένων στον ήλιο τούβλων που χρησιμοποιήθηκαν
στην κατασκευή του εξωτερικού τείχους. Αργότερα οι
Ισπανοί συντόμεψαν την ονομασία σε Αλάμπρα.

25. Η Αλάμπρα ήταν μια στρατιωτική βάση, με γραφεία, κατοικίες, καταστήματα, τεμένη,
βασιλικό νομισματοκοπείο, φρουρά, φυλακή, δημόσια λουτρά και νοσοκομείο. Αλλά κατά το
13ο και 14ο αιώνα, προπάντων κατά τη βασιλεία του Γιουσούφ του Α’, εξελίχθηκε σε ένα
υπέροχο ανάκτορο. Προστέθηκαν κίονες, αψίδες και αίθουσες με εξαίρετες διακοσμήσεις. Οι
Μαυριτανοί αρχιτέκτονες κατασκεύασαν υπέροχες ηλιόλουστες αυλές, που τις περιέβαλαν
σκιερές στοές και εξώστες. Οι κήποι, με τους πίδακες και τα φυτά τους, έκαναν το ανάκτορο
να δείχνει ανάλαφρο, δροσερό και ευωδιαστό. Η όμορφη αυλή με τις μυρτιές σκιάζεται από
τον Πύργο της Κόμης, που υψώνεται επάνω από την Αίθουσα των Πρεσβευτών. Ο βασιλέας
Γιουσούφ υποδεχόταν τους ξένους επισκέπτες σ’ αυτήν τη μεγάλη αίθουσα υποδοχής. Οι
Μαυριτανοί κυριάρχησαν σε μεγάλα τμήματα της Ισπανίας για 700 και πλέον χρόνια. Αλλά
με το πέρασμα των αιώνων οι χριστιανοί Ισπανοί κατάφεραν να τους εκτοπίσουν. Ώσπου
τους έδιωξαν κι από το τελευταίο τους οχυρό, την Αλάμπρα, το 1492. Κατά την τελευταία
αναμέτρηση μεταξύ χριστιανών και Μαυριτανών, πολλά τμήματα της Αλάμπρας
καταστράφηκαν. Μερικές από τις αίθουσες καταστράφηκαν στο πέρασμα του χρόνου ενώ
άλλες ανακατασκευάστηκαν πάνω σε ιταλικά σχέδια κατά το 16ο αιώνα, από τον Ισπανό
βασιλέα Κάρολο τον Ε’ Το 1812 στρατιώτες κατέστρεψαν μερικούς πύργους, ενώ εννέα
χρόνια αργότερα ένας σεισμός πρόσθεσε τις δικές του ζημιές. Πάντως, κατά τελευταία
χρόνια έγιναν σημαντικά έργα αποκατάστασης στην περίφημη Μαυριτανική ακρόπολη, στα
ανάκτορα και τους κήπους της.

26. Κάποιοι λένε ότι όποιος ψάχνει βρίσκει. Εγώ θα έλεγα ότι ο καθένας βρίσκει αυτά τα
οποία προδιατίθεται να βρει. Όσον αφορά το μεγαλείο των εποχών που έχουν διαγραφεί
από την μνήμη των περισσότερων ανθρώπων, θα σας παρέπεμπα στο βιβλίο του
Ουμπέρτο Έκο «Τέχνη και Κάλλος στην Αισθητική του Μεσαίωνα».
Όσον αφορά τη δική μας εποχή, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε σε τι είδους «Μεσαίωνες»
ζούμε ώστε να οδηγήσουμε τους σύγχρονους ανθρώπινους πολιτισμούς σε μια εποχή
Αληθινής Αναγέννησης.
Ακολουθούν οι ερωτήσεις που δημιουργήσαμε και μοιράσαμε στους μαθητές του
σχολείου μας, καθώς και οι απαντήσεις τους.

27. Γνωρίζετε τα 7 θαύματα του Μεσαίωνα ;
NAI 52%
OXI 48%

28. Πιστεύετε ότι τα 7 θαύματα του Μεσαίωνα έφεραν
μεγάλη ανατροπή στη ζωή του ανθρώπου;
NAI 16%
OXI 16%
ΙΣΩΣ 68%

29. Έχει επηρεαστεί κατά την γνώμη σας η εξέλιξη
του κόσμου από την ύπαρξη των 7 θαυμάτων;
ΝΑΙ
ΌΧΙ
ΙΣΩΣ

30. Γνωρίζετε την αιτία κατασκευής τους;
ΝΑΙ 0%
ΌΧΙ 100%

31. Πιστεύετε ότι το πέρασμα των χρόνων είναι ο
κύριος υπέυθυνος για τις φθορές που
προκλήθηκαν στα θαύματα αυτά;
ΝΑΙ 36%
ΌΧΙ 32%
ΙΣΩΣ 32%