1. VW: Happy Family?
Generaties:
1. Nel (ouderdom)
2. Jeffrey (ouderdom) x Carlijn (honger)
3. Rebecca (ouderdom) x Xander (geest), Lara (ouderdom) x Ciske (geest) x Tom (ouderdom),
Marc (honger)
4. Nina (ouderdom), Tessa (geest) x Adam (ouderdom), Roy (ouderdom), Patrick (ouderdom) x
Harriët
5. Sanne x Michel (geest), Kevin (geest), Thomas x Saskia (geest), Anja (geest)
6. Laura, Frank, Michelle, baby
De vorige keer had Thomas zijn eerste afspraakje met Roos. Het was
liefde op het eerste gezicht, en ze kregen verkering.
Laura groeide op tot een mooie tiener.
Er was een kleine bosbrand, en Sanne groeide op tot oudere.
Thomas zat in de knoop met zichzelf, maar zijn zoontje hielp hem uit
de put.
3. ‘Je moet altijd eten, hoor, papa. Anders ga je dood.’
Thomas zweeg en dronk in één teug zijn pak vruchtensap leeg.
Soms had hij spijt. Spijt van alles wat hij gedaan had in zijn leven. Was
hij wel een goede vader geweest voor Frank? Was hij niet te veel met
zichzelf bezig?
3 dagen
besturen
4. Maar dan keek hij naar het vrolijke snoetje van zijn zoon, en werd hij
weer blij. Hij deed wat hij kon, en dat was goed.
Er werden een paar kamers verbouwd in het huis. Geen grote
veranderingen, gewoon wat kleine aanpassingen. Sanne kreeg wat
nieuwe dingetjes aan de muur, en een klein aquarium.
5. De kamer van Laura werd een echte hippe tienerkamer.
6. In de woonkamer kwamen nieuwe stoelen, en wat nieuwe decoraties.
7. De grootste verandering was de nieuwe bank. Het was een enorm ding,
waar iedereen lekker samen op kon zitten.
In de hoek kwam een nieuwe kast te staan, met allerlei dingetjes erin.
8. In de eethoek kwam een nieuwe tafel, met nieuwe stoelen.
Die konden ze meteen bij het ontbijt uittesten.
9. Thomas vond het inmiddels wel tijd dat zijn familie wist van zijn relatie
met Roos.
‘Jongens, luister eens. Ik heb een nieuwe vriendin.’ Zo, hij gooide het er
maar in een keer uit.
10. ‘Wat? Vertel! Ik wil alles weten!’ riep Sanne enthousiast.
‘Ze heet Roos, en ze werkt als boodschappenbezorgster. Zo hebben we
elkaar ontmoet. Het was liefde op het eerste gezicht.’
‘Wow, Thomas!’
12. Iedereen schoot een beetje in de lach.
‘Nou, kleine beer, dat weten we nog niet hoor. Maar we houden heel veel
van elkaar.’ legde Thomas uit.
‘Wat is dat?’
‘Dat ze elkaar lief vinden, dombo!’ giechelde Michelle plagerig.
13. Na het ontbijt rende Thomas naar het toilet.
Hij voelde zich al een tijdje niet zo lekker, hij vermoedde dat hij
voedselvergiftiging had. De afgelopen dagen had hij natuurlijk vaak
beschimmeld voedsel gegeten.
14. Toch belde hij Roos, om haar het goede nieuws te vertellen.
‘Ze zijn reuze benieuwd naar je! Misschien kun je vanmiddag even langs
komen?’
Zo gezegd, zo gedaan.
15. De hele dag was Thomas nerveus.
Hij voelde zich ook nog steeds misselijk. Hij ging maar even terug naar
bed, misschien dat hij zich daarna beter voelde.
16. Toen hij de kinderen uit school hoorde komen, ging hij weer naar
beneden.
‘Komt Roos straks?’ vroeg Sanne.
‘Ja, eventjes.’
17. ‘O nee!’ riep Sanne ineens geschrokken uit. ‘Dat was ik helemaal
vergeten! Het schoolhoofd komt straks langs.’
‘Schoolhoofd?’
‘De directeur van de particuliere school komt hier eten. Ik wil proberen of
de kinderen toegelaten worden.’
18. ‘Eh, okee.’ stamelde Thomas.
Dit kwam hem nou niet zo goed uit... Net nu ze Roos zouden ontmoeten!
‘Nouja, dan zien jullie Roos wel een andere keer.’
19. ‘Daar zul je hem al hebben!’ Sanne smeet haar boek aan de kant en
haastte zich naar buiten.
Heel beleefd knoopte ze een gesprek aan met de directeur.
20. De kinderen had ze netjes op een rijtje aan tafel gezet, waar ze braaf
hun huiswerk gingen maken.
Als het schoolhoofd dat zag, was hij vast tevreden!
21. Intussen begon de oude Harriët aan haar beste gerecht: kalkoen!
Als ze het schoolhoofd met voedsel tevreden konden houden, zat er
misschien wel een toelating tot zijn school in...
22. ‘Wat dacht u van een rondleiding?’
‘Lijkt me interessant.’ knikte de man.
En zo loodste Sanne hem dus door de hele villa heen.
23. Thomas stond buiten met Roos te praten. Hij had haar de situatie
uitgelegd, en ze begreep het meteen.
‘En als jij ziek bent, schat, kun je beter naar bed gaan. Okee?’ zei ze
zacht. Haar ogen stonden bezorgd.
‘O, lieverd,’ glimlachte Thomas. ‘Je bent veel te lief voor me!’
24. Tijdens de maaltijd keek het schoolhoofd tevreden de tafel rond.
‘Dit is een prachtig huis.’ sprak hij plechtig. ‘En ik moet zeggen dat deze
maaltijd ook voortreffelijk is.’
Toen richtte hij zich tot de kinderen.
25. ‘Mijn school staat bekend als een van de beste uit de omgeving. Er
worden dus alleen maar hele slimme kinderen toe gelaten. En...
gebaseerd op jullie rapporten, ben ik tot een conclusie gekomen.’
Laura, Frank en Michelle keken de man afwachtend aan.
26. ‘Ik kan alleen Michelle Ray toelaten. Laura Ray en Frank de Beer zijn
niet in het bezit van cijfers die hoog genoeg zijn.’
27. ‘Heel erg bedankt,’ zei Sanne beleefd en ze nam afscheid van de
directeur.
Het was niet helemaal verlopen zoals ze verwacht had, maar haar
jongste dochter was in ieder geval toegelaten!
28. Neuriënd begon Sanne de tafel af te ruimen.
Michelle zat stilletjes voor zich uit te staren.
‘Wat is er, lieverd?’ vroeg ze bezorgd.
29. Michelle haalde haar schouders op, en haar stemmetje trilde toen ze zei:
‘Ik dacht dat we alle drie naar die school mochten. Nu moet ik helemaal
alleen.’
30. Meteen toen het schoolhoofd vertrokken was, was Laura woedend naar
boven gestormd.
Ze smeet haar kamerdeur achter zich dicht. Wat een rotstreek was dit,
zeg!
Ze wilde zó graag naar die school... En nu kon het niet...
31. Treurig pakte Michelle het pakketje uit dat ze van het schoolhoofd
gekregen had. Er zat een donkerblauw schooluniform in.
Frank giechelde.
‘Weet je,’ fluisterde hij. ‘Eigenlijk ben ik wel blij dat ik niet naar die school
kan.’
32. ‘Hoezo? Ik dacht dat jij...?’ stamelde Michelle.
‘Nee, kijk dan!’ Hij wierp een blik op het schooluniform. ‘Dacht je dat ik
dat wilde dragen? Een rokje, en kniekousen?’
Toen moest Michelle toch ook wel lachen.
33. Opgelucht keek Frank zijn achternichtje aan. Hij was blij dat ze weer
lachte, hij vond het niet leuk als ze verdrietig was.
‘Het komt echt wel goed, Mies. Het is vast heel leuk op die school.’
34. ‘Maar ik wilde er samen met jou heen.’ mompelde Michelle.
Frank knikte.
‘Ik vind het ook jammer. Maar hee, nu leer jij vast heel veel coole dingen,
die je thuis weer aan mij kunt leren!’
‘O ja, dat is gaaf!’
35. Het zat Michelle toch niet lekker. Ze wist hoe graag haar zus naar die
school wilde...
De volgende ochtend liep ze voorzichtig de kamer van Laura binnen.
‘Lau, ben je boos?’
36. ‘Boos? Waarom zou ik?’
‘Omdat je niet naar die school mag.’
‘O, dat... Nee, kijk, ik baal er enorm van. Maar ik ben niet boos. En zeker
niet op jou!’
37. ‘Ik ben juist geweldig blij voor je, dat jij er wel heen kan, Mies!’
Een brede lach verscheen op Michelle’s gezichtje.
‘Echt?’
39. Even later was het tijd om te gaan. De eerste dag op de particuliere
school!
Michelle voelde zich ineens heel belangrijk, toen ze haar uniform aan
had getrokken. Het bleef jammer dat ze er alleen heen moest, maar dat
zou ook wel wennen.
40. Voor Thomas was het weer tijd om op het kerkhof aan de slag te gaan.
Het zou nooit zijn hobby worden, maar anders stond het straks vol
onkruid.
41. De meeste bloemen waren verwelkt, dus Thomas kocht nieuwe
bloemen.
Mooie gele bloemen, waar je vrolijk van werd.
42. Uit school ging Michelle mee met haar neefje Melvin.
Ze zaten bij elkaar in de klas, en waren al snel beste vrienden geworden.
43. ‘Weet je,’ begon Melvin trots. ‘Ome Ryan heeft een papegaai. Die heb jij
zeker nog nooit gezien?’
‘Nee! Waar is ie?’
44. ‘Zal ik hem maar laten zien dan?’ klonk het ineens.
‘Ja!’ riepen de kinderen in koor.
‘Goed, volg mij dan maar.’ lachte Ryan.
45. Ze gingen de trap op naar boven. Michelle keek haar ogen uit. Ze had
nog nooit een papegaai in het echt gezien.
‘Kan hij bijten?’ vroeg ze.
46. ‘Ja, man.’ zei Melvin stoer. ‘Hij bijt zo je hele hand eraf, als je niet uit kijkt.’
‘Voorzichtig hè, laat hem niet vallen.’ waarschuwde Ryan zijn neefje.
47. ‘Wat, hij kan toch vliegen.’ mopperde Melvin.
Ryan schoot in de lach. ‘Bijdehand. Kom, geef hem maar weer aan mij.
Of wil Michelle hem even vasthouden?’
‘Nee hoor!’ zei Michelle snel. Ze vond die vogel toch wel érg groot...
48. ‘Mooi istie, hè?’ riep Melvin trots.
‘Heel mooi!’ Michelle was een beetje bang, maar ze moest toegeven dat
het een prachtige vogel was. ‘Ik zou ook wel een huisdier willen.’
‘Dan vraag je dat toch.’
49. Michelle ging naar huis, en Melvin verveelde zich. Gelukkig kwam zijn
vader al gauw thuis.
‘Papa, papa! Gaan we buiten spelen?’
‘Even dan.’
50. ‘Whoeii!’ Melvin gooide handenvol bladeren in de lucht, en schaterde
van pret.
Ook Mark lachte. Hij vond het leuk om samen met zijn zoon leuke
dingen te doen – zo vaak was hij immers niet thuis met die drukke baan.
51. Het was een fijne middag, maar die avond gebeurde er iets ergs.
De oude moeder van Jayda en Ryan overleed.
‘Oma...’ zuchtte Melvin bij haar graf.
52. Nu stonden er twee grafstenen naast het huisje.
Die van Scott, die al heel lang geleden overleden was, en nu ook die
van Frederique.
53. Jayda huilde aan één stuk door, en ook Ryan was ontroostbaar.
Toch pakte hij de telefoon, om Sanne te vertellen wat er gebeurd was.
‘Onze moeder is overleden.’ zuchtte hij. Daar schrok Sanne heel erg van,
en ze condoleerde hem en Jayda met het verlies.
54. Maar bij Sanne thuis ging toch het gewone leven door. Laura kwam uit
school.
‘Ah, shit!’ vloekte ze toen ze haar rapport zag. Waarom haalde ze nou
zulke slechte cijfers? Ze deed zo haar best!
Hoe moest ze ooit geheim agent worden – haar droom – als ze zo slecht
presteerde? Ze ging maar meteen aan de slag.
55. Thomas had Roos weer uitgenodigd, en hij stond in de gang te wachten.
Hij zag haar al door het raam aan komen, en stormde naar buiten nog
voor ze aangebeld had.
‘Daar ben ik weer!’ lachte Roos, en ze omhelsden elkaar enthousiast.
56. ‘Fijn dat je weer kon komen.’ zei Thomas.
‘Ben je weer helemaal beter?’
‘Helemaal, schat. Zullen we op het balkon gaan zitten?’
Toen ze daar zaten, keek Roos haar ogen uit.
57. ‘Jullie wonen hier echt geweldig, Thom. Volgens mij beseffen jullie je niet
half wat een fantastisch huis dit is!’
‘Och,’ stamelde Thomas. ‘Door alles wat hier gebeurd is, hangen er
gewoon wat nare herinneringen rond dit huis.’
Dat begreep Roos wel.
58. ‘Maar je hebt gelijk hoor, Roos.’ zei Thomas en hij sloeg zijn arm om
haar heen. ‘We wonen hier prachtig. En binnenkort mag jij hier ook
wonen!’
Roos giechelde.
‘Dat zou supergaaf zijn.’
59. ‘Kom nu dan hier wonen. Blijf bij me, Roos.’ fluisterde Thomas in haar
oor.
60. ‘O, Thommie!’ verlegen sloeg Roos haar ogen neer, en ze bloosde een
beetje.
‘Ik meen het! Je kunt zo bij me intrekken.’
‘Ik zou niets liever willen...’
61. ‘Papa, dus dáár ben je!’ luid schreeuwend en met piepende gympen
kwam Frank het balkon op rennen. ‘Huh?! Hé, is dat Roos?’
Geschrokken maakten Roos en Thomas zich van elkaar los.
62. ‘Ben jij Roos?’
‘Ja, dat ben ik. En jij bent zeker Frank.’ glimlachte Roos, weer een beetje
verlegen. Ze wist zich geen goede houding te geven tegenover het
ventje. Ze wilde zo graag een goede indruk maken!
‘O, wauw!’ riep Frank blij.
63. ‘Mijn papa houdt van jou!’ vertelde Frank trots.
Nu bloosde Roos nog meer.
‘Nou, ik, eh... Ik hou ook van jouw papa!’ grijnsde ze onzeker.
‘Echt? Wauw, dat is gaaf!’
64. ‘Frank, doe eens rustig.’ zei Thomas kalm tegen zijn zoontje.
‘Ja maar, páp!’ protesteerde Frank.
Thomas en Roos gingen naar beneden, en Frank bleef op het balkon.
Opgetogen klom hij op de bank en sprong heen en weer.
Zijn papa en Roos hielden van elkaar!
65. De avond viel. Thomas en Roos trokken hun zwemkleding aan en
stapten in het bubbelbad naast het huis.
De geluiden van de nacht zweefden hen vanuit het bos tegemoet.
‘Het is zo mooi hier,’ fluisterde Roos dromerig. ‘Bijna magisch.’
66. Even zaten ze in elkaars armen naar de sterren te kijken, en te luisteren
naar de krekels en de vogels om hen heen.
‘Ik hou zo veel van je,’ fluisterde Roos toen zacht.
67. Ze klom op Thomas’ schoot en sloeg haar armen om zijn hals. Ze drukt
een kus op zijn lippen, die hij meteen gretig beantwoordde.
68. ‘Ik hou ook van jou, lieverd. Zielsveel.’ zei Thomas ademloos.
Hij staarde naar zijn vriendin.
‘Je bent zo ongelofelijk mooi...’
69. Intussen was het bedtijd voor de kinderen.
Michelle kon niet slapen, en haalde een teddybeer uit Thomas’ kamer.
Dan was ze niet zo alleen in bed. Maar toen zag ze Frank in het grote
bed liggen.
‘Frank?’ fluisterde ze, maar hij was in diepe slaap.
70. ‘Mag ik bij jou slapen?’
Ze kreeg geen antwoord. Met de beer tegen zich aangedrukt klom ze in
bed, en trok de dekens over zich heen.
‘Welterusten, Frank.’
71. Het was ver na middernacht toen Thomas eindelijk afscheid genomen
had van Roos.
Toen hij in zijn slaapkamer kwam, trof hij daar twee kinderen in zijn bed
aan.
Slaperig wreef hij over zijn gezicht.
72. Maar toen hij naar die twee kleine koppies keek, moest hij toch wel
glimlachen.
Ze waren zo schattig.
Hij besloot ze maar lekker te laten slapen, en een ander bed op te
zoeken.
73. Met een kreet schrok de oude Harriët wakker.
Magere Hein stond in haar kamer!
Met bonzend hart keek ze om zich heen. Nu al? Dat kon toch niet?
Zo onverwachts...!
74. Toch was haar tijd gekomen.
Harriët Ooms was 71 jaar oud geworden.
75. Verder was iedereen in een diepe slaap, maar Sanne voelde ineens dat
er iets niet pluis was.
Ze sprong uit bed en rende naar beneden.
76. In de kamer van haar tante werd haar vreemde voorgevoel bevestigd.
77. ‘O, Harriët...’ zuchtte Sanne treurig.
Ze sloot even haar ogen, en dacht terug aan het leven van haar tante.
Ze was een lieve vrouw, en het was jammer dat ze nu niet langer bij hen
was.
Aan de andere kant was Harriët nu weer bij haar man en dochter.
78. ‘Goeiemorgen!’ tetterde Frank in Michelle’s oor, die daardoor meteen uit
bed viel van schrik.
Schaterend vlogen ze elkaar aan, en stoeiden een tijdje op het bed.
‘Kom, we gaan naar beneden.’ zeiden ze, en ze maakten nog snel
samen het bed op.
79. De zon scheen volop en vrolijk babbelend kwamen de kinderen aan tafel
zitten.
‘Waar is Harriët?’ vroeg Michelle ineens. Toen vertelde Sanne het
verhaal, en was iedereen even stil.
80. De droevige stemming duurde echter niet lang.
‘Zal ik jullie eens wat vertellen? Roos komt straks hierheen, en ze blijft
meteen hier wonen!’ zei Thomas.
81. ‘Gaat ze dan nooit meer weg?’ vroeg Frank.
‘Nee, ze blijft hier, bij ons.’ knikte Thomas. ‘Roos heeft trouwens een kat,
en die komt ook mee.’
‘Een kat? Wauw!’
82. Even later reed de taxi voor, en stapte Roos uit met al haar bezittingen.
‘Roosje!’
83. ‘Mag ik u voorstellen aan... Isis!’ riep Roos plechtig, en ze knielde bij een
prachtige witte kat neer.
Isis was alles voor Roos, het was haar grote hobby om de kat trucjes te
leren.
84. ‘Ik ga even de spullen binnen brengen.’ zei Roos.
‘Ik blijf hier wel, bij Isis.’ zei Thomas. ‘Kunnen we elkaar ook eens leren
kennen.’
85. Frank en Michelle keken hun ogen uit. Ze hadden nooit geweten dat een
kat zoveel spullen nodig had!
Vooral de krabpaal vonden ze prachtig.
86. In de hal kwam de grote mand en het voerbakje van Isis te staan.
‘Zo.’ zei Roos tevreden. ‘Ik geloof dat alles nu wel op zijn plek staat.’
87. Glimlachend liep Roos weer naar buiten, waar haar vriend neergeknield
zat bij Isis. Hij probeerde wat met haar te spelen, maar de kat was
duidelijk op zijn hoede.
88. ‘Steek je hand eens naar haar uit.’ zei Roos.
‘Wat?’
‘Doe nou maar gewoon!’
‘Kan ze een pootje geven, of zo?’ grinnikte Thomas spottend.
89. ‘Jep.’
‘Het is toch geen hond!’ lachte Thomas.
Maar toen gebeurde het tot zijn verbazing echt: Isis stak haar pootje uit,
en legde die braaf in zijn uitgestoken hand.
‘Dat is geweldig!’ schaterde Thomas.
90. Om te vieren dat Roos en Isis nu bij hen woonden, gingen ze met z’n
allen naar het park.
91. Het was een mooie dag, en het parkje lag er rustig en mooi bij.
92. Ineens zag Thomas iets uit zijn ooghoek.
‘Frank, mag ik even weten waarom jij nog in je pyjama loopt?’
Frank haalde onschuldig zijn schouders op.
‘Ik wist niet dat we naar het park gingen.’
93. Thomas zuchtte.
‘Laat ook maar, het maakt niet uit.’
Michelle was al weggerend, richting een doolhof.
‘Wacht op mij!’ riep Frank, en hij holde haar achterna.
94. ‘Ik zou echt niet zonder jou gaan, hoor.’ zei Michelle. ‘Ik had heus wel op
je gewacht.’
‘Weet ik wel.’ zei Frank buiten adem.
‘Nou, kom op, laten we erin gaan!’
95. Met grote ogen liepen de kinderen hoek na hoek om, tot ze echt de weg
kwijt waren.
‘Hier zijn we al geweest, dombo.’ zuchtte Michelle.
‘En hier loopt het dood.’
96. ‘Terug dan maar? En dan naar rechts?’
‘Doen we.’
Het was nog best spannend, zo’n doolhof!
97. Thomas had zijn vriendin meegenomen naar een klein heuveltje in het
midden van het park. Het was er prachtig, met mooie bloembedden en
beelden van elfjes.
‘Het is hier zo mooi,’ verzuchtte Roos.
98. ‘Vind je het leuk hier?’
‘Super,’ glimlachte Roos en ze omhelsde Thomas. ‘Ik ben zo gelukkig
met jou!’
99. Thomas liet haar langzaam los, en ze keken elkaar verliefd in de ogen.
Nu was het moment. Hij moest het nu vragen.
En dus knielde hij neer, en haalde de verlovingsring tevoorschijn.
‘Wil je met me trouwen, lieve Roos?’
100. ‘Wát?’ gilde Roos. ‘O, Thomas!’ Ze was helemaal overdonderd.
‘J-ja, natuurlijk!’
Thomas wilde nog zo veel meer zeggen, haar vertellen hoe veel hij van
haar hield, maar er kwam geen woord meer over zijn lippen.
101. Hij keek glimlachend naar haar op.
‘Dus je wilt?’
‘Ja! Ja, ik wil!’ Dolgelukkig vloog Roos Thomas om de nek.
102. Ze schoof de ring om haar vinger, en even bleven ze stilletjes bij elkaar
staan. Nu waren ze dus verloofd!
Lang de tijd om te genieten van hun rust kregen ze niet, want Sanne
kwam aanrennen.
‘Jullie dachten dat ik het niet merkte, hè?’
103. ‘Dat jullie je stiekem even konden verloven? Haha!’ Sanne omhelsde
haar neefje lachend. ‘Ik merk alles!’
Thomas lachte ook.
‘Gefeliciteerd jongens, ik ben zo blij voor jullie!’ zei Sanne blij.
104. Na het park gingen ze nog even langs het winkelcentrum. Er moesten
nog wat boodschappen gedaan worden, wat andere dingetjes gekocht
worden, en zo konden ze meteen een hapje eten daar.
105. ‘Wat een leuke tent.’ zei Laura, terwijl ze vrolijk om zich heen keek.
‘Wat bestel jij, Roos?’
‘Ik denk de ananassurprise. Ik ben dol op ananas!’
‘Ik ook!’ Ze lachten.
106. ‘Ik ga voor de garnalen.’ zei Michelle met een serieus gezicht, waardoor
ze alle drie weer in lachen uitbarstten.
‘Wedden dat je het niet lust?’ mompelde Laura.
‘Wedden van wel?’ Michelle kreeg gelijk, ze schrokte haar eten in één
keer naar binnen!
107. Ondertussen snuffelde Sanne wat rond in de winkels.
Daar zag ze ineens een bekend gezicht: Aaron!
‘Hey, lang niet gezien!’ lachte Sanne. ‘Alles goed?’
‘Hai,’ knikte Aaron. Hij leek zich Sanne nauwelijks te herinneren.
108. Toen kwam Sakura aanlopen.
‘Sanne!’ riep ze. ‘Ik moet vanavond opgroeien, ik heb er zó geen zin in...’
‘Het valt wel mee, hoor. Alles blijft gewoon hetzelfde. Alles goed met
Celine? Echt leuk dat ze bevriend is met Frank en Michelle, hè?’
109. Zo praatten de oude vriendinnen een tijdje.
Sanne kocht nog wat pyjama’s voor de familie, en toen stapten ze weer
in de taxi.
110. Roos en Thomas liepen hand in hand richting het bos. Een kleine
wandeling zou ze goed doen, even tot rust komen in de frisse lucht.
‘Dit is een mooi plekje, laten we even blijven.’ zei Roos zacht na een
tijdje, en ze ploften neer op het gras.
Genietend leunden ze met de ruggen tegen elkaar, en genoten van de
natuur.
111. Thomas liet zich achterover vallen, en Roos kwam naast hem liggen.
‘Het is hier zo mooi. Ik hou van het bos.’
‘Ik ook.’ zei Thomas dromerig. ‘We moeten hier veel vaker komen.’
112. ‘Kijk, een eekhoorntje!’ Thomas voelde zijn verloofde naast zich
opschrikken.
Ze wees naar boven, naar de boomtoppen.
‘Ik zie niks.’
‘Echt, ik zag hem! Daar!’
113. ‘Jij ziet ze vliegen.’ gniffelde Thomas.
‘Echt niet!’ plagerig gaf Roos hem een duwtje.
114. Die avond was het weer gezellig druk aan tafel.
Iedereen was vrolijk en babbelde opgewekt door elkaar.
115. Met een gelukkig gevoel van binnen keek Roos de tafel rond.
Ze voelde zich hier nu al thuis. Ja, bij deze familie was ze op haar plek!
116. Roos en Thomas hadden al lekker vroeg hun pyjama aangetrokken, en
na een kopje thee waren ze vast naar bed gegaan.
Allebei wisten ze het: nu ging het gebeuren. Deze nacht zou dé nacht
worden. De nacht van hun eerste keer.
‘Je bent echt de vrouw van mijn dromen, lieve Roos.’
117. ‘En jij bent mijn droomman!’ giechelde Roos. Toen werd ze serieus. ‘Ik
wil je echt nooit meer kwijt, Thomas. Je bent echt alles voor me.’
Langzaam boog Thomas zich over haar heen, en al gauw verloren ze
zich in hun liefdesspel.
118. Tevreden maar uitgeput kwamen ze drie uur later weer boven de dekens
vandaan.
In elkaar armen vielen ze in slaap – hun eerste nacht samen.
Hopelijk zouden er hierna nog heel veel volgen!
