sejarah kompang

1. Sejarah kompang:
Permainan kompang dibawa oleh pedagang Arab yang datang berdagang ke Nusantara. Ia
digunakan untuk menarik perhatian pembeli terhadap perniagaan mereka. Dipercayai
permainan ini menjadi ikutan masyarakat tempatan dan seterusnya berkembang sehingga
kini.Manakala permainan kompang berkembang ke Tanah Melayu akibat imigrasi
masyarakat Jawa.
Pembuatan kompang :
Kompang adalah sejenis alat muzik tradisional dari keluarga membranofon. Ia menyerupai
sebuah kuali dan terbahagi kepada dua bahagian iaitu baluh (badan) dan belulang. Baluh
bingkai kompang diperbuat daripada kayu pokok nangka. Manakala belulang pula adalah
daripada kulit kambing. Belulang daripada kulit kambing digunakan sebagai bahan bunyi
yang dipasang pada permukaan balohnya dengan menggunakan bahan pelekat kemudian
ditindih dengan paku supaya ketegangannya lebih terjamin. Kompang juga memerlukan rotan
sedak sebagai alat untuk menghasilkan suara yang baik.
Fungsi permainan kompang :
Persembahan kompang ini mempunyai pelbagai fungsi dan peranan.
Pada asasnya, ia bertujuan untuk memeriahkan sesuatu upacara. Sungguhpun demikian,
fungsi permainan ini turut mengalami perkembangan mengikut masa. Antara fungsi
permainan kompang ialah seperti :
1. Mengiringi aktiviti vokal seperti nyanyian solo atau kumpulan secara ensemble
(nasyid, marhaban)
2. Mengarak pengantin, kanak-kanak berkhatan, berkhatam Quran, dan upacara rasmi
yang melibatkan pembesar
3. Menjadi elemen permainan ensembel lain seperti orkestra, lagu etnik kreatif, cak
lempong, cak lempong pacik dan gamelan.
4. Untuk merangsang semangat pasukan yang bertanding, contohnya pasukan bola
sepak.
5. Pertandingan – paluan kompang dan kompang formasi
Teknik permainan kompang :
Persembahan kompang diketuai oleh seorang pemimpin. Tugas pemimpin ialah untuk
memulakan dan menamatkan sesuatu permainan dengan arahan atau lakuan tertentu.
Pegang kompang dengan sebelah tangan sementara sebelah tangan lagi memukulnya.
Kompang boleh dimainkan secara duduk atau berdiri. Pada asasnya, kompang menghasilkan
dua bunyi iaitu ‘pak’ dan bunyi ‘bung’. Pukulan ‘pak’ mestilah lebih berat daripada
bunyi ‘bung’.
Bunyi ‘pak’ dihasilkan apabila bahagian tengah kompang dipalu dengan tapak tangan sambil
jari tangan terbuka. Kekuatan bunyi adalah hasil daripada pukulan tapak jari. Untuk
menghasilkan bunyi yang tepat, sentuh tapak ibu jari dan jari anak mendahului jari yang lain
semasa memukul.
Bunyi ‘bung’ dihasilkan apabila bahagian tepi permukaan kompang iaitu 1/3 daripada
permukaan dipukul dengan jari. Manakala kesemua jari berkeadaan tertutup semasa membuat
pukulan. Sila rujuk posisi dan cara memegang kompang.