1. A verdadeira historia de carapuchiña
Todos coñecedes o conto de Carapuchiña Vermella, pero o coñecedes ta
como o conta o leñador. Eu vouvos contar a verdadeira historia.
Un día a nai de Carapuchiña mandoulle que levara un pouco de mel a casa
da súa avoa, que estaba enferma, e díxolle:
-- Non te pares con ninguén, que o bosque de camiño a casa da avoa é
perigoso.
Carapuchiña foise e no medio do camino parou a coller flores. Entón
doulle a impresión de que alguén perseguía. Mirou cara atrás e viu a un
lobo que a miraba fixamente. Carapuchiña asustouse e estaba a piques de
botar a correr, pero entón o lobo díxolle:
--Non temas, só quero falar contigo.
--Falar de qué?—dixo a nena, desconfiada.-- Non quererás enganarme
para zamparme?
--Non! Só quero contarche un problema.
--A min non me importan os teus problemas. Marcha e déixame en paz!
--Non, este é un problema que nos afecta a todos. Sei que che gusta a
natureza, sempre lle levas flores a túa avoa.
--E iso que ten que ver co teu problema?
--O leñador deste bosque últimamente está causando moitos estragos na
natureza. Anda descontrolado, e tala moitas árbores.
--É o seu traballo.—respondeu Carapuchiña.
--Pero de seguir así, moitos animáis quedaremos sen fogar. Empezando
polos paxaros, que non terán onde facer os seus niños. Ou os esquíos e os
coellos. Eu non terei qué comer. E o final, non haberá nin árbores nin
animáis.
--Ben,--respondeu Carapuchiña—imos falar coa miña avoa. Ela nos dirá
qué facer.
Foron a casa da avoa, que era moi sabia, pero xa estaba moi maior. A
pobre vella xa case non vía.
Ó chegar a porta, petaron nela e a avoa dixo que estaba aberto. Entraron.
A vella estaba sentada nun sillón ó carón do lume. Carapuchiña e o lobo
foron ó seu lado.
--Carapuchiña, filla—dixo a avoa—ules a can mollado!
A avoa quixo acariciar á nena e sen querer acariciou ó lobo.
--E qué abrigada ves!—Guiñou os ollos para ver mellor—E despeluxada
tamén.

2. --Avoa,--dixo a rapaza—non son eu. É o lobo, que me acompañou para
falar contigo dun problema do bosque.
--E qué problema, filla?—dixo a avoa tan pancha, que xa non tiña medo a
nada.
Entre os dous contáronlle o asunto a avoa, que quedou algo pensativa.
Mentres, o leñador, que pasaba por alí, viu pola fiestra ó lobo ó lado do
sillón da avoa. Decidiu entrar correndo para salvar a ancianiña.
Ó entrar co machado na man, Carapuchiña gritoulle:
--Nooon! Espera,o lobo quere falar contigo!
A lobo dixo:
--Temos un problema grave, non podes talar tantas árbores.
--Mira ti que listo este lobo—contestou o leñador—quere o bosque para
el só e ter máis alimento.
A avoa contestou:
--Non, mozo, tamén a nós nos afecta. Porque as árbores, durante o día,
respiran dióxido de carbono e fabrican osíxeno, que respiramos as persoas
.Dan sombra a outras plantas mais pequeñas, e a nós mesmos. O bosque
nos da aire limpo. Tamén atrae á choiva, que enche os ríos e regatos. Se
quedamos sen árbores, quedamos sen aire puro e sen fontes. Os animáis
marcharán e non teremos caza nin pesca.
O leñador calou un momento, baixou o machado e dixo:
--Non pensara niso. E qué podemos facer?
Carapuchiña tivo una idea:
--Podemos replantar as árbores nas zonas que tales. E deixalas crecer para
que sigamos tendo bosque.
--Moi ben,-- dixo o leñador—de agora en diante, mirarei de non talar
moitas árbores dun mesmo lado. E plantaremos.
E asi foi como Carapuchiña,o lobo e a avoa salvaron o bosque.
FiN