Lakiernik 714[03] l1.06_u

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”
,
MINISTERSTWO EDUKACJI
NARODOWEJ
Zbigniew Neumann
Rozpoznawanie materiałów lakierniczych i pomocniczych
714[03].L1.06
Poradnik dla ucznia
Wydawca
Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy
Radom 2006

1
Recenzenci:
mgr inż. Krzysztof Garczyński
mgr inż. Andrzej Sadowski
Opracowanie redakcyjne:
Zbigniew Neumann
Konsultacja:
mgr Zenon W. Pietkiewicz
Korekta:
Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 714[03].L1.06
„Rozpoznawanie materiałów lakierniczych i pomocniczych” zawartych w modułowym
programie nauczania dla zawodu lakiernik.
Wydawca
Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2006

2
SPIS TREŚCI
1. Wprowadzenie 4
2. Wymagania wstępne 6
3. Cele kształcenia 7
4. Materiał nauczania 8
4.1. Składniki materiałów lakierniczych: błonotwórcze oleje roślinne,
żywice naturalne, produkty bitumiczne i naturalne (modyfikowane),
żywice syntetyczne, spoiwa, pigmenty, barwniki, wypełniacze,
rozpuszczalniki, utwardzacze, plastyfikatory 8
4.1.1. Materiał nauczania 8
4.1.2. Pytania sprawdzające 13
4.1.3. Ćwiczenia 13
4.1.4. Sprawdzian postępów 14
4.2. Proces produkcji farb i lakierów 15
4.3. Podstawowe grupy materiałów lakierniczych. Materiały dekoracyjne
(młotkowe, krystaliczne, marszczone). Farby 18
4.4. Badanie jakości materiałów lakierniczych. Próby techniczne. Wady
i kontrola materiałów lakierniczych 25
4.5. Bhp. podczas pracy w lakierni 29
4.6. Magazynowanie materiałów lakierniczych 34
4.7. Materiały pomocnicze: ścierne, pasty i płyny polerskie, tworzywa
sztuczne, kleje, kity, materiały uszczelniające i izolacyjne, guma,
drewno, paliwa i smary 38

3
4.8. Materiały ceramiczne ogniotrwałe: kwaśne, zasadowe i obojętne 50
5. Sprawdzian osiągnięć 53
6. Literatura 58

4
1. WPROWADZENIE
Poradnik będzie Ci pomocny w przyswajaniu wiedzy i umiejętności w rozpoznawaniu
materiałów lakierniczych i pomocniczych.
W poradniku zamieszczono:
1. Wymagania wstępne, czyli wykaz niezbędnych umiejętności i wiadomości, które
powinieneś mieć opanowane, aby przystąpić do realizacji tej jednostki modułowej.
2. Cele kształcenia jednostki modułowej.
3. Materiał nauczania (rozdział 4) umożliwia samodzielne przygotowanie się do wykonania
ćwiczeń i zaliczenia sprawdzianów. Jest to „pigułka” wiadomości teoretycznych
niezbędnych do opanowania treści jednostki modułowej.
Rozdział ten zawiera także:
– pytania sprawdzające wiedzę potrzebną do wykonania ćwiczenia,
– ćwiczenia, opis ich wykonania wraz z wykazem materiałów, narzędzi i sprzętu
potrzebnych do realizacji,
– sprawdzian postępów pozwalający ocenić stopień opanowania materiału.
4. Sprawdzian osiągnięć, przykładowy zestaw zadań i pytań. Pozytywny wynik sprawdzianu
potwierdzi, że dobrze pracowałeś podczas lekcji i że zdobyłeś wiedzę i umiejętności
z zakresu tej jednostki modułowej,
5. Literaturę uzupełniającą.
Jeżeli masz trudności ze zrozumieniem tematu lub ćwiczenia, to poproś nauczyciela lub
instruktora o wyjaśnienie i ewentualne sprawdzenie, czy dobrze wykonujesz daną czynność. Po
przerobieniu materiału spróbuj zaliczyć sprawdzian z zakresu jednostki modułowej.
Bezpieczeństwo i higiena pracy
W czasie pobytu w pracowni musisz przestrzegać regulaminy, przepisy bezpieczeństwa
i higieny pracy oraz instrukcje przeciwpożarowe, wynikające z rodzaju wykonywanych prac.
Przepisy te poznasz podczas trwania nauki.

5
Schemat układu jednostek modułowych w module
714 [03].L1
Fizykochemicze podstawy
lakiernictwa
714 [03].L1.01
Przestrzeganie przepisów bhp
ochrony ppoż. i ochrony
środowiska
714 [03].L1.02
Posługiwanie się
podstawowymi pojęciami
fizykochemicznymi
714 [03].L1.03
Wykonywanie pomiarów
laboratoryjnych
714 [03].L1.04
Rozróżnianie metali
i stopów
714 [03].L1.05
Zapobieganie korozji
metali
714 [03].L1.06
Rozpoznawanie materiałów
lakierniczych
i pomocniczych

6
2. WYMAGANIA WSTĘPNE
Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:
– korzystać z różnych źródeł informacji.
– organizować stanowisko pracy zgodnie z wymogami ergonomii,
– stosować podstawowe pojęcia fizykochemiczne.

7
3. CELE KSZTAŁCENIA
W wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:
– scharakteryzować właściwości materiałów lakierniczych,
– rozróżnić twardość wody stałą i przemijającą,
– określić wpływ składników lakierów na właściwości powłok,
– scharakteryzować substancje błonotwórcze,
– wyjaśnić symbolikę handlową materiałów lakierniczych,
– sklasyfikować materiały lakiernicze według określonych grup,
– scharakteryzować specjalne materiały lakiernicze i wyroby dekoracyjne,
– zbadać materiały lakiernicze: lepkość, czas schnięcia, rozlewność,
– pobrać i przygotować próbki materiałów lakierniczych do kontroli laboratoryjnej,
– magazynować materiały lakiernicze,
– zastosować wodę dejonizowaną,
– scharakteryzować właściwości ściernych materiałów pomocniczych,
– rozróżnić różne rodzaje tworzyw sztucznych stosowanych jako materiały pomocnicze,
– scharakteryzować materiały pomocnicze: kleje, kity, materiały uszczelniające oraz
izolacyjne, gumę i drewno,
– scharakteryzować właściwości paliw i smarów,
– rozróżnić właściwości materiałów ceramicznych,
– zbadać jakość materiałów lakierniczych i pomocniczych,
– scharakteryzować właściwości farb, emalii, szpachlówek, gruntoszpachlówek, kitów
szpachlowych i podkładów międzywarstwowych,
– rozróżnić pigmenty metaliczne i barwniki,
– określić wypełniacze,
– zastosować rozpuszczalniki i rozcieńczalniki,
– zastosować plastyfikatory (zmiękczacze),
– scharakteryzować i stosować utwardzacze,
– zastosować materiały lakiernicze i pomocnicze zgodnie z obowiązującymi przepisami
bezpieczeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej oraz ochrony środowiska
naturalnego.

8
4. MATERIAŁ NAUCZANIA
4.1. Składniki materiałów lakierniczych:
błonotwórcze oleje roślinne, żywice naturalne, produkty
bitumiczne i naturalne (modyfikowane), żywice syntetyczne,
spoiwa, pigmenty, barwniki, wypełniacze, rozpuszczalniki,
utwardzacze, plastyfikatory
4.1.1. Materiał nauczania
Błonotwórcze oleje roślinne,
Substancja błonotwórcza, inaczej składnik błonotwórczy lub substancja wiążąca, to
nielotna część spoiwa materiałów lakierniczych do wiązania cząstek pigmentów i obciążników,
która samodzielnie lub w połączeniu z innymi substancjami jak utwardzacz, (tlen, itp.), zdolna
jest do wytworzenia powłoki lakierowej.
Oleje roślinne używane jako substancja wiążąca, to praktycznie estry kwasów tłuszczowych
otrzymywanych z nasion i owoców roślin oleistych.
Oleje roślinne stosowane w przemyśle farb i lakierów dzieli się na 5 grup:
– I i II grupa, to oleje schnące – rozprowadzane cienką warstwą ulegają utlenieniu
z wytworzeniem stosunkowo wytrzymałych, twardych i elastycznych powłok,
– III grupa, to oleje półschnące – po rozprowadzeniu wykazują cechy oleju schnącego, jednak
w znacznie mniejszym stopniu, i praktycznie nie dają twardych powłok,
– IV i V grupa to oleje nieschnące, które po rozprowadzeniu nie utleniają się na powietrzu
i nie tracą swoich właściwości cieczy.
Oleje roślinne wykorzystywane do produkcji wyrobów lakierowych: lniany, makowy,
słonecznikowy, bawełniany, sojowy, rycynowy, i inne.
Najważniejsze kwasy wchodzące w skład olejów roślinnych to: kwas oleinowy, linolowy,
oleostearynowy, rycynowy, stearynowy, i inne.
Żywice naturalne
W skład substancji błonotwórczej wchodzi żywica lub mieszanina żywic i środków
pomocniczych, które nadają podstawowe właściwości odpornościowe, a niekiedy
i dekoracyjne.
Żywica, bezpostaciowa stała, półstała lub ciekła to substancja organiczna, zwykle o dużej
względnej masie cząsteczkowej, rozpuszczalna w rozpuszczalnikach organicznych.
Żywice płyną pod obciążeniem, w postaci stałej lub półpłynnej charakteryzuje się określoną
temperaturą mięknienia i topnienia. Żywice organiczne, otrzymane bezpośrednio z drzew
tropikalnych to:
– kopal,
– żywica damarska,
– żywica mastykowa,
– żywica elemijska,
– żywica smokwiowa,
– żywica lakowa czyli szelak (szellak),
– kalafonia (produkt po destylacji olejów lotnych z tempertyn różnych drzew iglastych),
– bursztyn (żywica kopalna).
Obecnie praktycznie żywice naturalne używane są do wyrobu farb i lakierów artystycznych
oraz do konserwacji starych mebli, i innych wyrobów.

9
Produkty bitumiczne i naturalne (modyfikowane),
Bitumy, asfalty i paki mają różny skład chemiczny i właściwości. Użyte jako spoiwo mają
wspólną cechę – powodują, że otrzymane powłoki są odporne na działanie wody
i chemikaliów. Jako surowce lakiernicze znaczenie mają:
– gilsonit, otrzymywany z naturalnych asfaltów,
– bitumy, otrzymywane w przeróbce ropy naftowej,
– bitumy twarde, destylowane i dmuchane,
– paki, jako pozostałość po destylacji smoły węglowej.
Zastosowanie wyrobów lakierowych opartych na bitumach:
– do ochrony betonu i stali,
– do wyrobów ochronnych samochodów i wagonów kolejowych,
– jako paki i smoły węglowe, stosowane w połączeniu z żywicami epoksydowymi
i poliuretanowymi – dają powłoki odporne na działanie wody, atmosfery, kwasów, zasad,
detergentów, benzyny, a po utwardzeniu – na podwyższone temperatury. Stosowane są do
ochrony rurociągów, w budownictwie wodnym i okrętowym.
Żywice syntetyczne
Żywica syntetyczna otrzymana w wyniku kontrolowanych reakcji chemicznych substratami
nie zawierającymi substancji pochodzenia naturalnego. Do wyrobów lakierowych dodaje się
przeważnie więcej niż jeden gatunek żywicy. Do żywic syntetycznych zaliczane są żywice:
– akrylowa,
– chlorokauczukowa (chlorokauczuk),
– epoksydowa,
– ftalowa,
– poliwinylowa,
– poliestrowa,
– mocznikowa i melaminowa,
– fenolowa,
oraz estry celulozy, szkło wodne i inne.
Spoiwa
Najważniejszym składnikiem wyrobu lakierowego jest spoiwo, czyli substancja
powłokotwórcza. Zadaniem tego składnika jest zespolenie powłoki z podłożem i nadanie jej
odpowiedniej elastyczności. Łączy on też ze sobą cząsteczki pigmentu i utrzymuje pigment w
postaci zawiesiny.
Spoiwo, to faza ciekła płynnych wyrobów lakierowych, występująca w postaci roztworu,
emulsji lub dyspersji żywicy lub mieszaniny żywic i ewentualnie innych składników np.
środków pomocniczych w rozpuszczalniku lub mieszaninie rozpuszczalników
Biorąc pod uwagę rodzaj zastosowanej żywicy tworzącej spoiwa, można podzielić wyroby
lakiernicze na:
– olejne,
– nitrocelulozowe,
– bitumiczne,
– poliwinylowe,
– alkidowe (ftalowe),
– chlorokauczukowe,
– epoksydowe,
– poliestrowe,
– akrylowe,
– poliuretanowe (również wodne),

10
– silikonowe,
– farby proszkowe.
Pigmenty
Pigment – substancja stała w formie drobnego proszku, nierozpuszczalna w spoiwie
w którym zostaje zdyspergowana. Charakteryzuje się określonymi właściwościami
optycznymi, jak barwą, zdolnością krycia, a niekiedy i właściwościami ochronnymi.
Teoretycznie, każda substancja, nieorganiczna lub organiczna, doskonale rozdrobniona
i nierozpuszczalna w spoiwie, może być traktowane jak pigment. Część ze stosowanych
pigmentów jest pochodzenia naturalnego (jak piasek czy perlit) lub przetworzonego (jak szkło).
Jednakże większość pigmentów barwnych i kryjących oraz specjalnych otrzymuje się
syntetycznie w procesach strącania, kalcynacji, odparowania i utleniania.
Rozróżniamy stosowane do produkcji wyrobów lakierowych pigmenty:
– barwiące, odporne na światło i trwałe w warunkach eksploatacji,
– barwiące i kryjące, zapewniające barwę, krycie, odporność na promieniowanie UV,
– wypełniacze, które uzupełniają zawartość pigmentów do żądanej wartości stężenia
objętościowego, zmieniają właściwości reologiczne, zmniejszają tendencję do osadzania,
zwiększają wytrzymałość mechaniczną, regulują połysk, chronią przed promieniami UV
i wpływami środowiska. Jako wypełniacze stosowane są: baryty, węglan wapnia, talk,
krzemionka,
– pigmenty specjalne, zwiększające odporność na korozję i nieprzepuszczalność powłok,
opóźniają palenie, podnoszą odporność na oddziaływanie mikroorganizmów, izolują
elektrycznie i termicznie lub zwiększają przewodność elektryczną i termiczną. Stosowane
są: chromiany, pigmenty ołowiowe, fosforan cynku, borany i molibdeniany.
– pigmenty mikronizowane, cząstki mniejsze od 0,4 mikromilimetra, słabo kryjące,
przeświecające, dobrze odbijające promienie ultrafioletowe o krótkiej fali. Stosowane do
powłok prześwitujących do drewna,
– dodatki, które regulują właściwości reologiczne jak lepkość, tiksotropię i osadzanie,
obniżają połysk, regulują rozlewność, stabilizują wyrób. Stosuje się: pochodne oleju
rycynowego, pochodne sulfanianu wapnia, krzemionki koloidalne, kaoliny.
Podział tradycyjnych pigmentów w zależności od uzyskiwanej barwy:
– białe – podstawowy pigment w tej grupie to biel tytanowa, (Z.Ch. Police),
– czerwone – dzielą się na dwie podstawowe grupy: nieorganiczne czerwone tlenki
i wysokogatunkowe czerwienie organiczne,
– pomarańczowe – dzielą się na dwie grupy: oranże nieorganiczne (zawierają ołów lub
chromian, wobec czego są stopniowo wycofywane z użycia) oraz organiczne.
– żółte – stosowane z grupy pigmentów organicznych i nieorganicznych.
– zielone – w grupy nieorganicznej to zielony tlenek chromu (nietoksyczny),
z grupy organicznych zielenie ftalocyjaninowe,
– niebieskie – jedynym pigmentem do powłok o wysokiej trwałości jest błękit
ftalocyjaninowy,
– szkarłatne, purpurowe i fioletowe – uzyskuje się te odcienie w wyniku mieszania błękitów
ftalocyjaninowych i czerwieni organicznych,
– czarne – podstawowe pigmenty to sadza i czarne tlenki żelaza.
Powyżej podano tylko główne składniki pigmentu o danej barwie.
Pigmenty do nawierzchniowych lakierów metalizowanych, perłowych, z efektem specjalnym i
luminescencyjne to:

11
– stosowane do lakierów metalizowanych, są to pigmenty (płytki) aluminiowe, zachowujące
się jak lustra, dlatego istotne jest ich ułożenie w warstwie lakieru, które muszą być odporne
na działanie wilgoci, substancji kwaśnych i alkalicznych oraz zachować trwale swą jasność
i metaliczność,
– stosowane do lakierów perłowych, są to różnokolorowe pigmenty perłowe, które zachowują
się jak pryzmaty rozszczepiające światło,
– stosowane do lakierów z efektem specjalnym, w których stosowany jest pigment płatek
ChromaFlair. Pigment ten wykorzystuje działanie zjawisk interferencji
i absorpcji światła.
Płatek ten zbudowany jest z pięciu niezwykle cienkich warstw aluminium, chromu
i fluorku magnezu napylanych na siebie próżniowo. Efekt kolorystyczny poszczególnego
pigmentu zależy od grubości warstwy danego składnika płatka,
– luminescencyjne, działanie ich polega na absorpcji energii promieniowania
w zakresie bliskiemu ultrafioletu i fioletu, a następnie ponownej emisji promieniowania
o dłuższej długości fali, dając barwy o wyższej chromatyczności lub intensywności
w zakresie fal odpowiadających barwie czerwonej, pomarańczowej, żółtej i zielonej.
Barwniki
Barwnik, to substancja barwna rozpuszczalna w spoiwie lakierowym, przepuszczająca
światło i zabarwiająca ośrodek, w którym jest rozpuszczona lub stopiona, a także może
reagować z tym ośrodkiem. Może być on:
– substancją naturalną, (z drzew tropikalnych, z porostów morskich, niższych zwierząt),
– substancją syntetyczną, (ze smoły węgla kamiennego i jej przeróbki, sadza, węglowodory
ze smoły węglowej, pochodne chlorowcowe, nitrowe, azowe, także ketony, kwasy,
barwniki anilinowe, tłuszczowe, itd.).
Wypełniacze
Wypełniacz, to substancja nieorganiczna, drobnoproszkowa, praktycznie nierozpuszczalna
w spoiwie, w którym zostaje zdyspergowana. Charakteryzuje się na ogół dużą jasnością oraz
współczynnikiem załamania światła (poniżej 1,7).
Wypełniacze uzupełniają zawartość pigmentów do żądanej wartości stężenia
objętościowego, zmniejszają tendencję do osadzania, zwiększają wytrzymałość mechaniczną,
regulują połysk, chronią przed promieniowaniem UV i wpływami środowiska. Najczęściej
stosowane wypełniacze to: baryty, węglan wapnia, talk, krzemionka.
Rozpuszczalniki i rozcieńczalniki
Dodaje się je w celu otrzymania roztworu o stężeniu umożliwiającym prawidłowe
naniesienie wyrobu malarskiego na podłoże. Zadaniem rozpuszczalników jest również
zwilżenie i rozbijanie skupisk pigmentów, co zwiększa jednolitość wyrobów lakierowych.
Dzięki lotności, która jest charakterystyczną cechą rozpuszczalników, ulatniają się one
z warstwy nałożonego wyrobu lakierniczego dając w efekcie powłokę lakierową.
Rozpuszczalnik – ciecz składająca się z jednej lub kilku substancji, lotna w określonych
warunkach schnięcia, w której substancja błonotwórcza ulega całkowitemu rozpuszczeniu.
Rozpuszczalniki dzielimy na organiczne zawierające węglowodory i organiczne zawierające
tlen.
Rozpuszczalniki węglowodorowe:
– węglowodory alifatyczne (benzyna lakowa, benzyna ciężka, heksan, toulen), stosowane do
alkidów, farb olejnych, olejno-ftalowych.
– węglowodory aromatyczne, stosowane do wyrobów olejnych, olejno-ftalowych,
silikonowych, epoksydów, fenolowych, poliuretanowych i fenoplastów,

12
– chlorowcopochodne węglowodorów, stosowane w zmywaczach, do niektórych wyrobów
winylowych i chlorokauczukowych,
– węglowodory terpenowe otrzymywane np. z żywicy drzew sosnowych, stosowane do
wyrobów olejnych, ftalowych i epoksydowych, ostatnio coraz częściej do emulsyjnych.
Rozpuszczalniki zawierające tlen:
– ketony, stosowane do wyrobów poliuretanowych, epoksydowych, akrylowych,
nitrocelulozowych,
– alkohole, stosowane w układach wodnych jako pomocnicze, do wyrobów
nitrocelulozowych, niektórych fenolowych i acetonowych,
– eteroglikole, stosowane do poliamidów, epoksydów, żywic poliestrowych, akrylowych
i nitrocelulozowych,
– estry-octany, izomaślany, stosowane do wyrobów nitrocelulozowych, poliuretanowych.
Rozpuszczalniki organiczne w wyrobach wodnych (wodorozcieńczalnych) sprzyjają
rozpuszczaniu się spoiwa, przyspieszaniu odparowania wody z powłoki i regulują czas
schnięcia. Poprawiają też rozlewność, zmniejszają możliwość wystąpienia pęcherzenia
w trakcie suszenia w podwyższonej temperaturze, a niektóre z nich pomagają również
w dyspergowaniu pigmentów.
Rozcieńczalniki są to lotne ciecze, które nie rozpuszczają substancji błonotwórczej
(spoiwa) tylko się z nią mieszają. Dodawane w określonej ilości do wyrobów lakierowych
w celu zmniejszenia lepkości wyrobu, a które nie wywołują niekorzystnych objawów, np.
wytrącania spoiwa, mętnienie, itp.
W zależności od technologii pokrywania przedmiotu lakierem, używamy rozcieńczalnika
o różnej lotności:
– do wyrobów lakierowych nanoszonych pędzlem, składa się przeważnie
z rozpuszczalników średnio i mniej lotnych, optymalizujących proces schnięcia
i rozlewności,
– do wyrobów lakierowych nanoszonych natryskiem (poprzez pistolet), składa się przeważnie
z rozpuszczalników średnio i bardziej lotnych,
– do wyrobów lakierowych nanoszonych natryskiem elektrostatycznym, (musi mieć temp.
zapłonu powyżej 21 0
C).
Woda dejonizowana jest rozcieńczalnikiem dla wyrobów lakierowych
– wodorozcieńczalnych i emulsyjnych. Jest to woda oczyszczona.
Twardość wody – chemiczna właściwość wody spowodowana obecnością w niej soli, głównie
wapnia i magnezu oraz w niewielkim stopniu żelaza, baru, manganu i innych pierwiastków.
Rozróżnia się różne twardości wody:
– twardość wapniową i magnezową,
– twardość ogólną,
– twardość węglanową, zwaną też przemijającą, (zawarte wodorowęglany wapnia
i magnezu podczas ogrzewania wody wytrącają się w postaci trudno rozpuszczalnych
węglanów, np. Ca(HCO3)2 → CO2 + H2O + CaCO3),
– twardość niewęglanową, zwaną też trwałą, spowodowaną obecnością innych soli, m.in.
chlorków, siarczanów.
Twardość wody wyraża się za pomocą stopni, obecnie milimolowych. W praktyce używa się
stopni niemieckich, (10
niemiecki odpowiada zawartości jonów wapnia równoważnej 10 mg
tlenku wapnia w 1 dcm3
wody).
Wody miękkie mają twardość poniżej 70
niemieckich, twarde powyżej.
Wody surowe poddaje się uzdatnianiu. W lakiernictwie stosuje się wodę dejonizowaną.

13
Utwardzacze
Określenie to odnosi się do wyrobów chemoutwardzalnych, których utwardzenie
charakteryzuje stopień wyschnięcia lub twardości powłoki.
W wyrobach wieloskładnikowych jeden z nich jest utwardzaczem.
Plastyfikatory
Plastyfikator to środek pomocniczy nielotny lub trudnolotny, dodawany do wyrobów
lakierowych w celu zwiększenia elastyczności powłoki, który może być:
– naturalnym plastyfikatorem,
– syntetycznym plastyfikatorem.
4.1.2. Pytania sprawdzające
Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.
1. Czym różnią się pigmenty od barwników?
2. Jakie pigmenty zaliczamy do naturalnych, a jakie do syntetycznych?
3. Wymień barwniki naturalne i syntetyczne?
4. Jakie pigmenty powodują widzenie barwy czarnej, a jakie białej?
5. Jakie zalety ma pigment mikronizowany i jaka jest wielkość jego cząsteczki?
6. Jakimi cechami wyróżniają się produkty bitumiczne?
7. Jaka jest różnica między żywicami naturalnymi a syntetycznymi?
8. Jaki składnik wyrobu lakierowego uważamy za najważniejszy?
9. Jakie substancje stanowią wypełniacze w wyrobach lakierniczych?
10. Jakie zadanie spełnia wypełniacz w wyrobie lakierniczym?
11. Jaka jest różnica między rozpuszczalnikiem, a rozcieńczalnikiem?
12. Jak dzielimy rozpuszczalniki?
13. Jaka jest charakterystyczna cecha rozpuszczalnika?
14. Jakie żywice syntetyczne jakie naturalne występują w wyrobach lakierowych ?
15. W jakich rozpuszczalnikach rozpuszcza się żywica naturalna?
16. Jakie oleje uważamy za błonotwórcze i dlaczego?
17. Jaka jest różnica między substancją błonotwórczą, składnikiem błonotwórczym i substancją
wiążącą?
18. Jakie oleje naturalne używa się jako błonotwórcze?
19. Jaką temperaturę zapłonu musi mieć rozcieńczalnik do wyrobów nanoszonych natryskiem
elektrostatycznym?
20. Jakie rozcieńczalniki stosujemy do wyrobów wodorozcieńczalnych?
21. Jakimi wyrobami są utwardzacze?
22. W jakim celu w wyrobach lakierowych stosuje się plastyfikatory?
23. Czy olej naturalny może być plastyfikatorem?
4.1.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Rozpoznaj rozpuszczalniki: wodę (jaką?), benzynę lakową, alkohol, eteroglikol i opisz ich
wyczuwane zmysłami cechy szczególne?

14
Sposób wykonania ćwiczenia
Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:
1) zapoznać się etykietą na opakowaniu wyrobu czy nie zagraża zdrowiu,
2) zastosować odpowiedni sprzęt ochronny wg wymagań bhp. jeśli będzie tego potrzeba,
3) wziąć do ręki próbkę każdego wyrobu i analizować ją za pomocą zmysłów,
4) rozpoznać rozpuszczalniki,
5) zapisać uwagi i wnioski w zeszycie,
6) sprawdzić wynik w zespole 2-3 osobowym.
Wyposażenie stanowiska pracy:
– literatura,
– otrzymane próbki podane w ćwiczeniu,
– plansze poglądowe,
– zeszyt i długopis.
Ćwiczenie 2
Otrzymasz próbki wody: surowej, destylowanej, utlenionej, dejonizowanej, twardej
i miękkiej. Próbuj je rozpoznać. Opisz krótko ich zastosowanie w lakiernictwie.
Aby wykonać ćwiczenie, powinieneś:
1) wziąć do ręki próbkę z każdą wodą,
2) analizować każdą z nich za pomocą zmysłów,
3) spróbować rozpoznać poszczególne próbki wody,
4) zapisać w zeszycie wynik ćwiczenia,
5) napisać w zeszycie odpowiedź na polecenie w ćwiczeniu,
6) sprawdzić wyniki i wymienić się informacjami w zespole 2-3 osobowym.
– literatura,
– próbki wody podane w ćwiczeniu,
4.1.4. Sprawdzian postępów
Czy potrafisz: Tak Nie
1) zdefiniować tworzenie się powłoki lakierowej, i wymienić jej składniki?  
2) rozpoznać pigmenty i barwniki oraz je zastosować?  
3) rozpoznać produkty bitumiczne i je zastosować?  
4) dobrać do wyrobu i zastosować rozpuszczalniki i rozcieńczalniki?  
5) rozróżnić i zastosować utwardzacz i plastyfikator?  
6) dobrać rodzaj i zastosować wodę do wyrobów wodorozcieńczalnych?  
7) rozróżnić twardość wody trwałą i przemijającą?  
8) określić z jakiego powodu w produkcji materiałów powłokowych stosuje
się dodatki (podać ich oddziaływanie)?
 

15
4.2. Proces produkcji farb i lakierów
Wyroby lakiernicze (farby, lakiery, emalie) produkuje się w instalacjach technologicznych
w różnej wielkości fabrykach, tj. produkujących jeden wyrób, jak i wiele asortymentów.
Schemat produkcji wyrobów lakierniczych przedstawiono na rys. 1, na którym pokazano
poszczególne składowe produktu lakierniczego, bowiem produkcja farb polega
(w uproszczeniu) na mieszaniu ich składników o odpowiednich składach masowych.
żywica
wypełniacz
pigmenty
rozpuszczalniki
Środki
pomocnicze
Składniki lakierówSkładniki lakierów
©©GSGS
Rys. 1. Podstawowe składniki lakierów [8]
Główne składniki do produkcji farb i lakierów zostały podane w rozdziale 4.1. Po
„zmieszaniu” ich w aparatach linii technologicznej (sterowanej komputerowo), w których
przestrzega się odpowiedniej receptury (ustalanej komputerowo) otrzymujemy gotowy produkt
lakierniczy.
Linia do produkcji materiałów malarskich składa się np. z:
– zbiorników na substraty (materiały wyjściowe do produkcji),
– pompy i rurociągi,
– mieszalniki,
– reaktory,
– skraplacze,
– zbiorniki na gotowe produkty.
Cykl przygotowania barwideł (rozpuszczalnych w spoiwach) naturalnych składa się np. z:
– mielenia, (rozdrabniania, rozcierania, przesiewania),
– pławienia,
– odwodnienia,
– suszenia,
– wypalania.
– sortowania, używając: np. sortownika bębnowego, seperatora, odsiewnika.
Mielenie odbywa się np. w młynach udarowych, bębnowych, kulowych, oraz gniotownikach,
i walcach zębatych

16
W wyniku różnych procesów wytwórczych otrzymujemy różne materiały malarskie: farby,
emalie i lakiery, kity i kleje, które wyspecyfikowane zostały w innych rozdziałach.
Materiały te pakowane są w różnego rodzaju opakowania jak:
– puszki, o różnej pojemności,
– pojemniki, zwane popularnie hobokami,
– beczki,
– opakowania szklane,
– tuby i tubki z tworzywa sztucznego,
– pojemniki ciśnieniowe, jako aerozole,
– i inne.
Wszystkie pojemniki muszą posiadać naklejki z podanymi danymi identyfikującymi
zawarty w nich materiał i ostrzegającymi przed niebezpieczeństwami związanymi z ich
używaniem zgodnie z urzędowymi wymaganiami. O sposobie przechowywania
i transportowania oraz obchodzenia się z substancjami chemicznymi, (często niebezpiecznymi
lub toksycznymi dla ludzi), traktują inne rozdziały.
1. Jakie są surowce, (półprodukty i produkty), do wyrobu materiałów malarskich?
2. W jakiej postaci występują substraty do wyrobu materiałów malarskich?
3. W jakich instalacjach wytwarza się farby i lakiery?
4. Czy wszyscy producenci stosują te same receptury do wytwarzania lakierów?
5. Jak oznaczone powinny być opakowania z wyrobami lakierniczymi?
4.2.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Na podstawie otrzymanej planszy omów proces technologiczny otrzymywania wyrobu
malarskiego, podając wiadomości o materiałach wsadowych oraz o otrzymanym produkcie.
1) zapoznać się z otrzymaną planszą,
2) skorzystać z literatury,
3) wykonać ćwiczenie posługując się planszą,
4) zostać oceniony przez uczestników grupy ćwiczeniowej.
– plansza podglądowa,
– literatura,

17
Ćwiczenie 2
Otrzymasz wyrób: farbę lub lakier, posługując się planszami (literaturą); podaj jego proces
wytwórczy.
1) otrzymać pojemnik z farbą / emalią / lakierem,
2) dokonać jego identyfikacji na podstawie naklejki na opakowaniu,
3) wykonać ćwiczenie posługując się planszą / literaturą,
4) zostać oceniony przez uczestników grupy ćwiczeniowej.
– pojemnik z farbą / emalią / lakierem z czytelną nalepką identyfikującą,
– plansza poglądowa,
– literatura,
1) zdefiniować proces technologiczny / wytwórczy / produkcyjny
wyrobów lakierniczych?
 
2) wymienić podstawowe składniki – produkty z których wytwarzane są
farby i lakiery?
 
3) wymienić parę aparatów i urządzeń wchodzących w skład linii do
wytwarzania farb i lakierów?
 
4) wymienić rodzaje i zastosowanie opakowań materiałów lakierniczych?  
5) podać na podstawie dotychczasowego doświadczenia, jakie oznaczenia
ostrzegawcze i inne podawane są na opakowaniach materiałów
lakierniczych?





18
4.3. Podstawowe grupy materiałów lakierniczych. Materiały
dekoracyjne (młotkowe, krystaliczne, marszczone). Farby
Podstawowe grupy materiałów lakierniczych
Podział na emalie, farby i lakiery:
– emalia - wyrób lakierowy pigmentowany, o wysokich walorach dekoracyjnych, głównie
barwie i połysku,
– emalia renowacyjna - emalia przeznaczona do nanoszenia na zestarzone pokrycia lakierowe
w celu wytworzenia powłoki o nowych walorach dekoracyjnych,
– emalia zaprawkowa - emalia służąca do wykonywania poprawek na powłoce uszkodzonej
podczas procesu malowania, montażu itp.
– farba - wyrób lakierowy pigmentowany, tworzący powłokę kryjącą, która spełnia przede
wszystkim funkcję ochronną.
– wyrób lakierowy – materiał malarski niepigmentowany, tworzący w zasadzie powłokę
przeświecalną. Wyjątkiem jest lakier asfaltowy, który daje powłoki kryjące.
Materiał powłokotwórczy ciekły lub stały w formie proszku przeznaczony do nanoszenia na
podłoże w formie warstwy, która w odpowiednich warunkach tworzy stałą związaną
z podłożem powłokę o określonej wytrzymałości mechanicznej i określonych
właściwościach ochronnych i dekoracyjnych. Podstawowym składnikiem wyrobu
lakierowego jest substancja błonotwórcza składająca się z żywicy lub mieszaniny żywic
i środków pomocniczych. W skład wyrobu lakierowego wchodzić mogą również pigmenty,
wypełniacze, barwniki, rozpuszczalniki i rozcieńczalniki.
– wyrób lakierowy bezrozpuszczalnikowy – wyrób zawierający ciecze reagujące z innymi
składnikami wyrobu, jak np. styrenem, etery glicydowe, lub ciecze nielotne, np.
plastyfikatory, lub zawierający bardzo małe ilości rozpuszczalników
– wyrób lakierowy chemoutwardzalny - wyrób składający się z dwu lub trzech składników
mieszanych ze sobą przed stosowaniem wyrobu, który po naniesieniu na podłoże ulega
utwardzeniu w warunkach otoczenia w wyniku reakcji chemicznych zachodzących po
zmieszaniu składników.
– wyrób lakierowy rozpuszczalnikowy - wyrób zawierający rozpuszczalniki organiczne,
przeznaczony do rozcieńczania rozpuszczalnikami organicznymi.
– wyrób lakierowy wieloskładnikowy - wyrób składający się z dwu lub trzech oddzielnych
składników mieszanych ze sobą w określonych proporcjach krótko przed stosowaniem
wyrobu.
– wyrób lakierowy wodorozcieńczalny - wyrób sporządzony na roztworze żywicy
w rozpuszczalniku organicznym, który rozcieńcza się wodą.
Podział oparty o parametr opisujący sposób schnięcia. Rozróżnia się:
– schnięcie fizyczne, które odbywa się jedynie dzięki parowaniu rozpuszczalników
i rozcieńczalników, we wnętrzu farby nie zachodzą reakcje chemiczne.
– schnięcie chemiczne przez utlenianie; podczas którego cząsteczki żywicy wiążą się
z cząsteczkami tlenu z powietrza,
– schnięcie chemiczne przez poliprzyłączanie; w trakcie którego cząsteczki żywicy reagują
z cząsteczkami utwardzacza tworząc przestrzenną strukturę polimeru.

19
Podział biorący pod uwagę rodzaj zastosowanej żywicy tworzącej spoiwa, a tym samym
wyroby lakiernicze, podano w rozdziale 4.1.
Jest wiele innych podziałów, nawet wg producentów.
Podziałem urzędowym wszystkich produktów i wyrobów jak i usług w Polsce jest:
„Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług” (PKWiU); opracowana została dla potrzeb statystyki
oraz ewidencji źródłowej, a wprowadzona do stosowania Rozporządzeniem Rady Ministrów
od dnia 1 maja 2004 r.
Także od tego dnia stosowane są:
– Polska Klasyfikacja Działalności (PKD),
– Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług Scalona Nomenklaturą Towarową Handlu
Zagranicznego (CN).
Te trzy Klasyfikacje mają powiązania ze sobą, zobacz poniżej w tabeli, kolumna 3.
Tablice klasyfikacyjne stanowią wykazy grupowań i obejmują:
– symbole grupowań,
– nazwy grupowań,
– symbole grupowań Scalonej Nomenklatury Towarowej Handlu Zagranicznego (CN) dla
wyrobów i grupowań Centralnej Klasyfikacji Produktów (CPC) - dla usług,
– symbole literowe jednostek miar z Wykazu jednostek miar ustalonych dla stosowania
w PKWiU.
W oparciu o założenia te zbudowane są również międzynarodowe klasyfikacje handlu
zagranicznego:
– Zharmonizowany System Oznaczenia i Kodowania Towarów (HS),
– Scalona Nomenklatura Towarowa Handlu Zagranicznego (CN)
Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług jest klasyfikacją obejmującą grupowania produktów
w podziale dziewięciopoziomowym z dodatkowym poziomem pośrednim
i określa ich powiązania z Polską Klasyfikacją Działalności (PKD) w zakresie wszystkich
produktów oraz Scaloną Nomenklaturą Towarową Handlu Zagranicznego (CN), Listą
PRODCOM - w zakresie wyrobów oraz klasyfikacją CPC - w zakresie usług.
– Grupowania poziomu pierwszego - "sekcje" oznaczone są symbolami jednoliterowymi.
– Grupowania poziomu pośredniego - "podsekcje" oznaczone są symbolami dwuliterowymi.
– Grupowania poziomu drugiego - "działy" oznaczone są symbolami dwucyfrowymi.
– Grupowania poziomu trzeciego - "grupy" oznaczone są symbolami trzycyfrowymi.
– Grupowania poziomu czwartego - "klasy" oznaczone są symbolami czterocyfrowymi.
– Grupowania poziomu piątego - "kategorie" oznaczone są symbolami pięciocyfrowymi.
– Grupowania poziomu szóstego - "podkategorie" oznaczone są symbolami
sześciocyfrowymi.
– Grupowania poziomu siódmego - "pozycje" oznaczone są symbolami ośmiocyfrowymi.
– Grupowania poziomu ósmego i dziewiątego - "dziewięcio- i dziesięciocyfrówki"
oznaczone są odpowiednio symbolami dziewięcio- i dziesięciocyfrowymi.
Np. PODSEKCJA DG, CHEMIKALIA, WYROBY CHEMICZNE I WŁÓKNA SZTUCZNE.
DZIAŁ 24.
Dział obejmuje, między innymi chemikalia podstawowe, w szczególności:
– gazy techniczne,
– barwniki i pigmenty;
– inne chemikalia organiczne i nieorganiczne podstawowe,
– tworzywa sztuczne i kauczuk w formach podstawowych,
– farby, lakiery i podobne środki pokrywające, farby drukarskie,
– glicerynę, mydła i detergenty, preparaty do czyszczenia i polerowania, perfumy
i preparaty toaletowe.

20
Tabela 1. Przykład tabeli PKWiU
Symbol
PKWiU Nazwa grupowa
Powiązanie
z HS / CN
i CPC
JM
24.3 FARBY, LAKIERY I PODOBNE ŚRODKI POKRYWAJĄCE, FARBA DRUKARSKA
I GOTOWE SYKATYWY
24.30 Farby, lakiery i podobne środki pokrywające, farba drukarska
i gotowe sykatywy
24.30.1 Farby i pokosty na bazie tworzyw sztucznych
24.30.11 Farby i pokosty na bazie polimerów syntetycznych lub
polimerów naturalnych modyfikowanych chemicznie, w
środowisku wodnym
24.30.11-
50.00
Farby i pokosty na bazie polimerów akrylowych lub
winylowych, rozproszone lub rozpuszczone w środowisku wodnym
(włączając emalie i lakiery)
3209 10 00 kg
24.30.11-
70.00
Farby i pokosty na bazie polimerów syntetycznych lub
polimerów naturalnych modyfikowanych chemicznie, rozproszone
lub rozpuszczone w środowisku wodnym, pozostałe
3209 90 00 kg
24.30.12 Farby i pokosty, na bazie polimerów syntetycznych lub
polimerów naturalnych modyfikowanych chemicznie, w
środowisku niewodnym; roztwory
24.30.12-
25.00
Farby i pokosty na bazie poliestrów, rozproszone lub
rozpuszczone w środowisku niewodnym, o masie rozpuszczalnika
> 50% masy roztworu, włączając emalie i lakiery
3208 10 10 kg
24.30.12-
29.00
Farby i pokosty, na bazie poliestrów, rozproszone lub
rozpuszczone w środowisku niewodnym, pozostałe, włączając
emalie i lakiery
3208 10 90 kg
24.30.12-
30.00
Farby i pokosty, na bazie polimerów akrylowych lub
winylowych, rozproszone lub rozpuszczone w środowisku
niewodnym, o masie rozpuszczalnika > 50 % masy roztworu,
włączając emalie i lakiery
3208 20 10 kg
24.30.12-
50.00
Farby i pokosty na bazie polimerów akrylowych lub
winylowych, rozproszone lub rozpuszczone w środowisku
niewodnym, pozostałe, włączając emalie i lakiery
3208 20 90 kg
24.30.12-
70.00
Roztwory, włączając emalie i lakiery, gdzie indziej
niesklasyfikowane
3208 90 11
3208 90 13
3208 90 19
kg
24.30.12-
90.00
Farby i pokosty, na bazie polimerów syntetycznych,
rozproszone lub rozpuszczone w środowisku niewodnym,
pozostałe, włączając emalie i lakiery, gdzie indziej
niesklasyfikowane
3208 90 91
3208 90 99
kg
24.30.22-
40.00
Pigmenty, rozproszone w środowisku niewodnym, w postaci
cieczy lub past; stosowane do produkcji farb i emalii;
barwniki i pozostałe środki barwiące pakowane do sprzedaży
detalicznej, włączając proszki i płatki metali
3212 90 kg
24.30.22-53 Kity szklarskie, kit ogrodniczy, kity żywiczne, masy
uszczelniające i pozostałe mastyksy
24.30.22-
55.00
Wypełniacze malarskie 3214 10 90 kg
24.30.22-
60.00
Preparaty powierzchniowe nieogniotrwałe na fasady, ściany
wewnętrzne, sufity itp.
3214 90 00 kg
24.30.22-
73.00
Rozpuszczalniki i rozcieńczalniki organiczne złożone, gotowe
zmywacze farb i lakierów, na bazie octanu butylu
3814 00 10 kg
24.30.22-79 Rozpuszczalniki i rozcieńczalniki organiczne złożone, gotowe
zmywacze farb, pozostałe
24.30.22-
79.10
Rozcieńczalniki do klejów 3814 00
90x
kg
24.30.22-
79.90
Rozpuszczalniki i rozcieńczalniki organiczne złożone, gotowe
zmywacze farb, pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane
3814 00
90x
kg
Materiały dekoracyjne (młotkowe, krystaliczne, marszczone)

21
Materiały lakiernicze mają jako podstawowe zadanie ochronę podłoża, ale i też spełniają
w mniejszym lub większym zakresie funkcje dekoracyjne. Funkcje dekoracyjne mogą mieć
duże znaczenie gdy pomalowane przedmioty eksploatowane będą w warunkach domowych,
biurowych czy na halach produkcyjnych, nie narażone na bezpośrednie działanie warunków
atmosferycznych, np. maszyny do pisania, obudowy sprzętu elektrotechnicznego, itp.
Do takich materiałów dekoracyjnych zaliczymy lakiery /emalie/:
– młotkowe, (które łatwiej utrzymać w czystości niż pozostałe),
– krystaliczne,
– marszczone.
Można na jednym przedmiocie łączyć np. powierzchnie lakierowane gładkie i młotkowe.
Lakiery młotkowe, nanosi się tylko za pomocą pistoletu przez natrysk krzyżowy
dwukrotny. Wzór powstaje w ciągu 3 minut od nałożenia lakieru. Charakter wzoru zależy od
lepkości lakieru i grubości jego warstwy. Gdy przedmiot przeznaczony jest do użytkowania
tylko we wnętrzach budynków, to można nakładać lakier młotkowy bezpośrednio na warstwę
gruntu, w przeciwnym wypadku na podkładową emalię. Wynika to z nierównej warstwy
lakieru.
Lakiery młotkowe syntetyczne utwardza się w temp. 110 – 120 0
C, a nitrocelulozowe
nanoszone są na przedmioty, które nie mogą być suszone w wyższych temperaturach lub mają
duże gabaryty w temp. 18 – 20 0
C. Lakier ten ma gorszy połysk, jest mniej odporny na korozję
i uzyskuje się gorszy efekt „młotkowania”. Do natrysku lakier musi być rozcieńczony do
lepkości 50-70 s, wg kubka Forda nr 4.
Emalię krystaliczną nanosi się przez natrysk pistoletem, po rozcieńczeniu emalii benzyną
lakową do lepkości 35-50 s, pomiar kubkiem Forda nr 4, na powierzchnie pokrytą podkładem
lub przeszlifowaną emalią gładką. (Na szpachle nie nanosi się). Grubość powłoki decyduje
o wrażeniu estetycznym powierzchni. Wzór powstaje dopiero po umieszczeniu pomalowanego
przedmiotu w atmosferze gazów spalinowych. Operację tą nazywamy wywoływaniem lub
krystalizacją. Wzór wywołują produkty niecałkowitego spalania, (a nie CO zawarte
w spalinach). Proces odbywa się w temp. ok. 35 0
C, jednak nie większej niż 45 0
C. Czas
schnięcia 10-45 minut. Powstaje charakterystyczny wzór i połysk, ale wywołana powierzchnia
jest lepka. Suszymy więc taki wyrób w temp. 120-130 0
C przez okres 1-1,5 godz. Gdy
powierzchnia jest wadliwa to możemy zmyć ją benzyną lakową i powtórnie malować, ale tylko
przed suszeniem w temp. 120 0
C, bo wówczas już się nie rozpuści.
Emalia marszczone stosuje się tylko na powierzchnie zewnętrzne, a pierwsza faza
nakładania jak dla emalii krystalicznej. Wzór zależy od lepkości i grubości warstwy. Materiał
rozcieńczamy benzyną lakową, salwentnaftą lub ksylenem do lepkości 80 s, pomiar kubkiem
Forda nr 4.
Aby uzyskać wzór drobny, nanosimy emalię krzyżowo 1 raz. W celu uzyskania wzoru
średniego dwa razy przy lepkości 85-100 s, a grubego przy lepkości 100-120 s.
Wzór powłoki otrzymujemy po wywołaniu w suszarce konwekcyjnej w temp. 80 +/- 5 0
C
w czasie 15-45 minut. Powstawanie wzoru zachodzi na skutek zwiększenia objętości oleju
tungowego, stanowiącego składnik emalii, co prowadzi do zmarszczenia się powłoki wobec
niezmiennej wielkości powierzchni. Obróbkę kończy suszenie w temp. 160 0
C przez
2 godziny w celu utwardzenia powłoki. Wady można usuwać jak w przypadku emalii
krystalicznych.

22
Farby
Podział w systemie jak (powyżej) dla emalii i lakierów:
– farba - wyrób lakierowy pigmentowany, tworzący powłokę kryjącą, która spełnia przede
wszystkim funkcję ochronną,
– farba do gruntowania - farba przeznaczona do nanoszenia bezpośrednio na podłoże
w celu wytworzenia powłoki gruntowej,
– farba do gruntowania przeciwrdzewna - farba wytwarzająca powłoki gruntowe wykazujące
zdolność zapobiegania korozji metali, dzięki zawartości w powłoce składników hamujących
procesy korozji podłoża,
– farba do gruntowania przeciwrdzewna reaktywna - farba jedno- lub dwuskładnikowa
wytwarzająca powłoki gruntowe zapobiegające korozji, charakteryzujące się wysoką
przyczepnością dzięki reakcjom chemicznym zachodzącym między składnikami farby
i metalem podłoża,
– farba podkładowa - farba przeznaczona do nakładania bezpośrednio na podłoże
absorbujące, w celu wytworzenia powłoki podkładowej lub powłoki międzywarstwy,
– farba proszkowa - wyrób lakierowy proszkowy zawierający pigmenty, wytwarzający
kryjącą powłokę lakierową.
Inne podziały zobacz w literaturze.
1. Jakie znasz grupy materiałów lakierniczych?
2. Jakie są różnice między farbą, emalią a lakierem?
3. Co oznacza skrót PKWiU?
4. Czy znasz inne klasyfikacje wyrobów, w tym lakierniczych?
5. Jakie znasz dekoracyjne materiały lakiernicze?
6. Jaka występuje różnica między powierzchnią lakierową marszczoną, a młotkową?
7. W jakich temperaturach utwardzają się lakiery dekoracyjne?
4.3.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Rozpoznaj w otrzymanych próbkach lakiery: akrylowy, metaliczny, perłowy, lakier
nawierzchniowy i do malowania proszkowego. Podaj ich prawidłowe nazwy oraz po jakim
składniku można je było rozpoznać.
1) otrzymać próbki lakierów jak w ćwiczeniu,
3) wziąć do ręki próbkę każdego wyrobu i analizować ją za pomocą wzroku,
4) rozpoznać lakiery,
– literatura,
– próbki podane w ćwiczeniu,

23
Ćwiczenie 2
Otrzymasz próbki farb i lakierów używanych do: zabezpieczania ścian budynków,
fundamentów budynków i rurociągów (oddziaływanie wilgoci), do impregnacji drewna
i zabezpieczania podwozi samochodowych. Na podstawie zdobytych wiadomości
i doświadczenia życiowego rozpoznaj je, i krótko opisz, które stosuje lakiernik, a które malarz.
1) otrzymać próbki lakierów jak w ćwiczeniu,
3) wziąć do ręki próbkę każdego wyrobu i analizować ją za pomocą wzroku,
4) rozpoznać lakiery,
– literatura,
Ćwiczenie 3
Otrzymasz próbki z powierzchniami pokrytymi lakierami / emaliami: młotkową,
krystaliczną i marszczoną. Zidentyfikuj je, oraz podaj, w jakich temperaturach następowało
utwardzanie powierzchni.
1) otrzymać próbki podane w ćwiczeniu,
2) wziąć do ręki próbkę każdego wyrobu i analizować ją za pomocą wzroku, lupy,
3) rozpoznać powierzchnie lakierowane,
– literatura,
– lupa x 5,

24
Ćwiczenie 4
Otrzymasz Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług, poszukaj wyroby oznaczone 24.30.22-
73.00. Poszukaj ich w innych klasyfikacjach (Internet). Ustal ich nazwy handlowe
(i potoczne) oraz producentów krajowych.
1) otrzymać PKWiU w wersji papierowej lub elektronicznej,
2) odszukać w tabeli podane w ćwiczeniu oznaczenie,
3) napisać z zeszycie jakie materiały obejmuje to oznaczenie,
4) poszukać w Internecie inne klasyfikacje,
5) porównać oznaczenia, i zapisać uwagi w zeszycie,
6) ustalić nazwy handlowe i producentów krajowych, (Internet, sklepy i hurtownie),
– literatura, w tym PKWiU,
– komputer z dostępem do Internetu,
1) zdefiniować farbę, lakier i emalię?  
2) wymienić materiały lakiernicze w różnych podziałach?  
3) posłużyć się PKWiU, a także innymi klasyfikacjami?  
4) zidentyfikować pokrycia lakiernicze dekoracyjne?  
5) rozróżnić farby stosowane do innych celów niż „lakierniczych”?  

25
4.4. Badanie jakości materiałów lakierniczych. Próby techniczne.
Wady i kontrola materiałów lakierniczych
Badanie jakości materiałów lakierniczych
– kożuszenie – tworzenie się na powierzchni wyrobu lakierowego nierozpuszczalnej
w spoiwie warstewki (kożucha) na skutek zetknięcia się wyrobu z powietrzem, w
przypadku gdy naczynie jest niecałkowicie napełnione lub nieszczelne.
– lepkość – cecha materiału utrudniająca jego płynięcie.
– lepkość umowna – miara lepkości płynów stosowana zwyczajowo w przemyśle farb
i lakierów, charakteryzowana czasem wypływ (sekundy) roztworu żywicy lub wyrobu
lakierowego z kubka wypływowego.
– odporność powłok (pokryć) lakierowych – zdolność zachowania swoich pierwotnych
właściwości pod wpływem działania różnych czynników chemicznych i fizycznych.
– różnica barwy – różnice w wartościach tonu, jasności i nasycenia barwy dwóch prób, np.
powłoki badanej i wzorca barwy, przeliczona na wartość liczbową według określonej
metody obliczeń,
– i wiele innych
Próby techniczne
Chcąc uzyskać absolutną pewność, co do wybranej metody pracy i sposobu doboru
odpowiednich materiałów do odpowiednich operacji, warto przed wdrożeniem procesu
przeprowadzić testy techniczne. Taką samą czynność warto również przeprowadzić przy
wdrażaniu wszelkich nowości technologicznych. Próby pozwolą na ocenę przystosowania
metody i produktu do warunków panujących w warsztacie i do umiejętności pracowników.
Wskażą, jakie modyfikacje są niezbędne, lub jakie rodzaje szkoleń powinien przejść personel.
Wady i kontrola materiałów lakierniczych
Wyroby lakiernicze mają spełniać dwa podstawowe zadania:
– chronić materiał konstrukcyjny przed działaniem czynników korodujących,
– nadać wyrobowi założony wygląd estetyczny.
Muszą więc posiadać odpowiednie właściwości mechaniczne, fizykochemiczne, ochronne
i dekoracyjne. Jednak z różnych przyczyn powstają wady i trzeba je naprawiać, a w celu
podnoszenia jakości pracy także trzeba badać co pewien czas używane materiały
i uzyskiwane produkty, niezależnie od wszelkich innych uwarunkowań. Służą do tego duże
laboratoria zlokalizowane przeważnie u producentów wyrobów lakierowych, ale podstawowe
i proste badania może wykonać każdy lakiernik.
Zakres i metodyka badań w laboratoriach:
Badania przeprowadza się oceniając materiał (wyrób) do lakierowania oraz gotową już
powłokę lakierową.
Ocena wyrobu w stanie płynnym:
– lepkość umowna,
– gęstość w g/cm3
,
– czas przydatności do stosowania - określany często jako “czas życia”,
– rozcieńczalność - największa objętość rozcieńczalnika, którą można dodać do określonej
ilości materiału malarskiego bez wywoływania niekorzystnych efektów.

26
Ocena powłoki lakierowej:
– czas schnięcia powłoki,
– krycie,
– rozlewność,
– elastyczność,
– grubość powłoki,
– połysk powłoki,
– odporność na uderzenia,
– tłoczność,
– przyczepność,
– odporność na ścieranie,
– wygląd powłoki,
– odporność na działanie: H20, roztworu NaCl, mgły solnej, substancji agresywnych,
zmiennych temperatur.
W warsztatach lakierniczych używamy paru prostych metod, takich jak:
– pomiar lepkości,
– pomiar krycia,
– przyczepność,
– elastyczność,
– twardość, (pomiar „ołówkiem”),
– grubość powłoki, (pomiar przyrządem elektronicznym).
Wady powłok lakierowych:
– utrata przyczepności i łuszczenie się powłoki,
– zapylenie (wtrącenia),
– pęcherzenie powłoki,
– rdza (korozja),
– spękanie powłoki,
– plamy wodne,
– utrata połysku,
– odgotowanie powłoki,
– zacieki,
– kratery (rybie oczka),
– wypływanie pigmentów,
– zmatowieni,
– zmiękczenie w rysach szlifierskich,
– słabe krycie,
– podnoszenie się powłoki,
– skórka pomarańczy,
– krwawienie,
– porowatość,
– marszczenie się powłoki.
1. Jakie występują badania materiału lakierniczego?
2. Co oznacza lepkość umowna?
3. W jakim celu przeprowadza się próby techniczne?
4. Jakie cechy ocenia się w wyrobach w stanie płynnym?
5. Jakie badania przeprowadza się na wykonanych już powłokach lakierniczych?
6. Jakie wady występują na powłokach lakierniczych?

27
4.4.2. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Zmierz lepkość otrzymanej próbki materiału lakierowego za pomocą kubka Forda nr 4.
1) przygotować stanowisko pracy,
2) zapoznać się z instrukcją obsługi kubka i pomiaru,
3) pobrać próbkę i odmierzyć stosowną masę - objętościową,
4) wykonać badanie lepkości,
5) zapisać wynik, uwagi i wnioski w zeszycie,
– literatura,
– próbka podana w ćwiczeniu,
– kubek Forda nr 4 z instrukcją obsługi,
– pojemnik do odmierzenia próbki,
– czasomierz,
– zeszyt i długopis,
– (stanowisko do umycia kubka).
Ćwiczenie 2
Wykonaj próbę krycia przy użyciu pędzla.
1) przygotować stanowisko pracy,
2) wymieszać farbę w otrzymanym pojemniku,
3) nabrać farbę na pędzel,
4) nadmiar farby zebrać z pędzla o brzeg pojemnika,
5) nanieść farbę pędzlem, ruchem krzyżowym, na przygotowane podłoże,
6) po odczekaniu czasu schnięcia odczytać wynik próby,
7) zapisać w zeszycie wynik ćwiczenia,
8) sprawdzić wynik i wymienić się informacjami w zespole 2-3 osobowym.
– literatura,
– pojemnik z farbą,
– pędzel (używany),
– podłoże do próby krycia (czarno-białe),

28
1) wskazać na powierzchni lakierniczej jej wady wykonania?  
2) nazwać większość wad występujących na powierzchniach
lakierniczych?
 
3) wykonać próby techniczne nowego materiału lakierniczego?  
4) wykonać proste badania materiału i powierzchni lakierniczej?  
5) zdefiniować rodzaje badań?  
6) określić co oznacza kożuszenie lakieru?  

29
4.5. Bhp podczas pracy w lakierni
Akty prawne dotyczące bhp.
Człowiek (pracownik) i jego zdrowie jest podmiotem ochrony w systemie ochrony pracy,
obowiązującym w Polsce, i innych krajach Unii Europejskiej. Życie i zdrowie pracownika
w procesie pracy - chronią gwarancje prawne, które zawarte są w:
– Ustawa – Kodeks Pracy, z dnia 26 czerwca 1974 r. (Dz. U. Nr 24, poz. 141).
z późniejszymi zmianami). Uwzględniającym niektóre przepisy Międzynarodowej
Organizacji Pracy i obowiązujące w Unii Europejskiej.
– Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 roku
w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. (Dz. U. Nr 129, poz. 844).
Z tych przepisów wynika, że pracownik nie może być dopuszczony do pracy bez:
– ważnego okresowego badania lekarskiego,
– przeprowadzonego szkolenia na danym stanowisku pracy w zakresie Bhp,
– wyposażenia w środki ochrony indywidualnej przed nadmiernym działaniem czynników
szkodliwych dla zdrowia.
Zagrożenia występujące podczas pracy w lakierni.
Lakiernia, jest to zespół pomieszczeń technologicznie służących do lakierowania
i czynności pomocniczych.
Podstawowymi zagrożeniami związanymi z pracą w lakierni są:
– substancje toksyczne, (rozcieńczalniki i rozpuszczalniki, i inne),
– stężenia wybuchowe,
– a także, szkodliwe dla zdrowia składniki materiałów lakierniczych jak: pigmenty ołowiane,
związki żywiczne, benzynę, benzen, octan metylu, biel cynkową, i inne.
Substancje toksyczne i szkodliwe dla człowieka związki chemiczne wchłaniane są przez:
– drogi oddechowe,
– przewód pokarmowy,
– skórę (przenikanie).
Drogami oddechowymi wchłaniane są też pyły, (zbiór cząstek stałych, które wpuszczone do
powietrza atmosfery pozostają w nim przez pewien okres czasu). Pył jest to cząstka
o wymiarach mniejszych od 300 mikrometrów. W lakierniach pyły powstają
w procesach: szlifowania, polerowania i czynnościach oczyszczania nadwozia.
Pyły w zależności od działania na organizm ludzki można podzielić na:
– pylicowate, (następstwo choroba zwana pylicą),
– drażniące,
– alergiczne,
– toksyczne,
– rakotwórcze.
Szkodliwe działanie pyłów na organizm człowieka zależy od:
– rodzaju pyłu i wielkości jego poszczególnych cząstek, oraz czasu ekspozycji (narażenia).
– stężenia pyłu w powietrzu, i kształtu cząstek oraz zawartości wolnej krystalicznej
krzemionki.
Innymi zagrożeniami są:
– działanie prądu elektrycznego, (elektronarzędzia i sprzęt zasilany prądem elektrycznym),
– promieniowanie podczerwone, (suszenie miejscowe i całych nadwozi lakierowych aut),
– oddziaływanie narzędzi pneumatycznych, (szlifierki itp. z napędem pneumatycznym),
– działanie substancji żrących, (wyjmowanie, przenoszenie akumulatorów, lutowanie).

30
W każdej lakierni powinna znajdować się w widocznym miejscu instrukcja Bhp z podaniem
objawów zatruć czynnikami toksycznymi oraz sposobu udzielania pierwszej pomocy.
Ochrona indywidualna przed nadmiernym działaniem czynników szkodliwych.
Skuteczność środków ochrony indywidualnej w znacznej mierze zależy od:
– należytego ich dopasowania do ciała pracownika,
– utrzymania środków ochrony w czystości i sprawności technicznej,
– przeszkolenia pracowników w zakresie zasad posługiwania się nimi.
Środki ochrony indywidualnej to:
– sprzęt ochrony osobistej,
– odzież i obuwie ochronne, które dostarcza pracodawca gdy:
– odzież i obuwie własne pracownika może ulec zniszczeniu lub zabrudzeniu,
– występują względy wymagań technologicznych, sanitarnych, itp.
Nie wolno powierzać pracownikowi prania, konserwacji, odpylania, odkażania środków
ochrony indywidualnej, odzieży i obuwia, gdy uległy skażeniu środkami chemicznymi itp.
W lakierniach sprzętem ochrony osobistej – indywidualnej, jest sprzęt do ochrony:
– twarzy i oczu, taki jak:
– okulary i gogle,
– osłony twarzy i kaptury.
– ochrony układu oddechowego,
– ochrony słuchu (sporadycznie), takie jak:
– wkładki przeciwhałasowe, jedno i wielokrotnego użytku.
– nauszniki przeciwhałasowe, w tym doczepiane do hełmu, z łącznością lub bez niej,
– hełmy przeciwhałasowe, z miękką lub twardą skorupą, z łącznością lub bez niej.
Sprzęt do ochrony układu oddechowego używany w lakierniach
– półmaski filtrujące (lub filtry), podzielone na 3 klasy w zależności od stężenia NDS
(w mg/m3
); stosowane do ochrony dróg oddechowych przed pyłami, dymami i mgłami
(aerozole),
– pochłaniacze, również podzielone na 3 klasy ochronne, do ochrony przed
zanieczyszczeniami w powietrzu w postaci par i gazów,
– sprzęt filtrująco-pochłaniający, do ochrony gdy w powietrzu występują jednocześnie
zanieczyszczenia w postaci aerozolu i par lub gazów,
– sprzęt izolujący, stosowany w przypadku zanieczyszczeń powietrza o znacznej
toksyczności, lub stężeniu czynników szkodliwych (np. sprzęt autonomiczny – aparaty
butlowe ze sprężonym powietrzem, lub aparaty regeneracyjne ze sprężonym tlenem).
Sprzęt ten chroni układ dróg oddechowych pracownika przed zanieczyszczeniami
znajdującymi się w powietrzu wokół stanowiska pracy. Prawidłowy jego dobór musi opierać się
na dokładnym rozpoznaniu zagrożeń występujących na stanowisku roboczym:
– identyfikacji wszystkich czynników szkodliwych,
– pomierzeniu stężeń tych czynników,
– określeniu obowiązujących wartości najwyższych dopuszczalnych stężeń,
Klasyfikacja sprzętu wg zasady działania:
– sprzęt oczyszczający respiracyjny, (przepływ powietrza wymuszony przez oddychanie),
– sprzęt oczyszczający wentylacyjny, (przepływ powietrza wymuszany np. przez dmuchawę).
Dalszy podział w tych dwóch podgrupach:
– sprzęt filtrujący,
– sprzęt pochłaniający,
– sprzęt filtrująco-pochłaniający.
– sprzęt izolujący – z otwartym obiegiem powietrza.

31
Maski z wkładami filtrującymi zatrzymują tylko szkodliwe substancje, nie wyrównują
niedoboru tlenu z niewystarczającego dopływu powietrza. Wówczas to należy zakładać do
lakierowania ochronne aparaty oddechowe z kaskiem lub półmaską.
Do ochrony przed oparami rozpuszczalników (gazami organicznymi i oparami
z zawiesinami) można stosować filtry łączne, oznaczone symbolem A-P i kolorem brązowym
z białym pierścieniem. Zawsze należy zwracać uwagę na okres ich ważności. Przechowywanie
trwa tylko do 5 lat. Po tym okresie lub przepuszczaniu oparów trzeba bezwzględnie wymienić je
na nowe!
Wyżej wymienione środki ochrony są nieodzownie potrzebne podczas:
– stosowania metod natryskowych, kiedy to ochrona osobista lakiernika występuje
w postaci: okularów ochronnych, masek, respiratora i rękawic nie zapominając
o odpowiednim kombinezonie.
– dozowania utwardzaczy do wyrobów poliestrowych i epoksydowych, które mają silne
działanie żrące.
Dźwiganie przedmiotów
Mimo wielu prac zmechanizowanych, używania wózków podnośnikowych widłowych, często
trzeba wykonać pewne prace transportowe w sposób ręczny.
Przy przenoszeniu różnych materiałów, należy przestrzegać norm udźwigu podanych
w przepisach. Są one zróżnicowane w zależności od płci pracownika i wieku. Szczególnie
chronią młodocianych i kobiety w ciąży. Dla lakierni nie ma odstępstw od ogólnych przepisów,
szczególnie pamiętając, że jednemu pracownikowi wolno przenosić materiały ciekłe
o właściwościach szkodliwych dla zdrowia, tylko do 25 kg (razem z opakowaniem).
Barwy i znaki bezpieczeństwa.
Znaki bezpieczeństwa o odpowiednim kształcie i barwie, (określonych w Polskiej Normie),
nanosi się na maszynach i urządzeniach lub na ścianach budynków w celu podawania różnych
informacji pracownikom, które powodują bezpieczne postępowanie pracowników.
– znaki o kształcie koła w barwie czerwonej, informują o zakazie,
– znaki o kształcie trójkąta w barwie żółtej, ostrzegają przed niebezpieczeństwem,
– znaki o kształcie kwadratu w barwie zielonej, informują o bezpieczeństwie,
– znaki o kształcie prostokąta (dłuższy bok - poziomy) w barwie niebieskiej, oznaczają
informację.
1. Jak nazywa się podstawowy akt prawny dotyczący każdego pracownika?
2. Czy są publikowane przepisy dotyczące bezpieczeństwa pracy?
3. Jakie w lakierniach występują substancje toksyczne?
4. Jak określa się stężenie wybuchowe?
5. Jakie zagrożenia dla pracownika występują podczas pracy w lakierni / podczas
lakierowania?
6. Jak są wchłaniane przez organizm pracownika substancje toksyczne i szkodliwe?
7. Jaka jest wielkość pyłu cząsteczki?
8. Jakie występują rodzaje pyłów, w podziale ich oddziaływania na organizm ludzki?
9. Jakie jest w lakierni zagrożenie substancjami żrącymi i skąd ono pochodzi?
10. Gdzie powinna być wywieszona instrukcja bhp?
11. Czy w lakierni powinna być instrukcja podająca objawy zatruć i pierwszej pomocy?
12. Jakie rozróżniamy środki ochrony osobistej?

32
13. Jaki występuje na rynku sprzęt do ochrony układu oddechowego?
14. Jaki sprzęt służy do ochrony oczy i słuchu?
15. Jaka jest różnica między maskami z wkładem filtrującym a aparatami oddechowymi lub
półmaską?
16. Ile lat można przechowywać filtry do masek?
17. Jakie filtry stosuje się do ochrony przed oparami rozpuszczalników?
18. O jakiej masie wolno pracownikowi przenosić materiały o właściwościach szkodliwych dla
zdrowia?
4.5.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Otrzymasz 3-4 sztuki różnego rodzaje sprzętu osobistego do chronienia dróg oddechowych.
Rozróżnij je między sobą i nazwij je, opisz sposób ich działania oraz przeznaczenie do
poszczególnych prac?
1) otrzymać do oględzin podany w ćwiczeniu sprzęt,
2) zapoznać się z jego budową,
3) wyjąć i włożyć filtry/pochłaniacze,
4) sprawdzić jakie filtry/pochłaniacze są włożone do masek,
5) sprawdzić datę przydatność o użytku otrzymanego sprzętu,
6) zapisać dane i spostrzeżenia do zeszytu,
7) porównać otrzymane wyniki w zespole 2-3 osobowym i zapisać wnioski.
– otrzymany różny sprzęt do osobistego chronienia dróg oddechowych,
– literatura,
Ćwiczenie 2
Otrzymasz opakowanie zawierające: rozpuszczalnik, rozcieńczalnik, szpachlę płynną, lakier
nawierzchniowy bezbarwny oraz lakier kryjący na bazie wody, kit i klej, oraz smar i dwa
rodzaje paliwa do pojazdów. Na podstawie oznakowania podaj, które z nich są toksyczne,
szkodliwe dla zdrowia, wybuchowe, a które obojętne i uzasadnij.
1) otrzymać do oględzin podane w ćwiczeniu opakowania z materiałami używanymi przez
lakierników - substancjami chemicznymi,
2) zapoznać się z oznakowaniami na opakowaniach poszczególnych substancji,
3) przy pomocy literatury (przepisów), dokonać ich podziału zadanego w ćwiczeniu,
4) zapisać, które oznaczenia i napisy decydują o podziale,
5) podać czy oznaczenia na opakowaniach są zgodne z wymaganiami przepisów,
6) zapisać dane i spostrzeżenia do zeszytu,
7) porównać otrzymane wyniki w zespole 2-3 osobowym i zapisać wnioski.

33
– instrukcja stanowiskowa bhp. i p.poż.,
– otrzymane substancje chemiczne, używane przez lakierników,
– literatura, przepisy,
1) rozwinąć skrót bhp. i zdefiniować poszczególne pojęcia?  
2) podać z jakich powodów pracownik może być niedopuszczony do pracy?
3) zastosować sprzęt (wyposażenie) ochrony osobistej lakiernika?  
4) dobrać odpowiednie zabezpieczenie indywidualne dróg oddechowych
lakiernika do wykonywanej pracy?
 
5) zastosować odpowiednie pochłaniacze i filtry w masce do używanego
materiału?
 
6) podać maksymalne wartości mas dźwiganych przedmiotów przez różne
grupy pracowników oraz środków niebezpiecznych?
 
7) rozróżnić barwy i znaki bezpieczeństwa?  
8) korzystać z przepisów dotyczących zagadnień bhp?  

34
4.6. Magazynowanie materiałów lakierniczych
Magazyny na wyroby lakiernicze podlegają w fazie projektowania i budowy
rygorystycznym przepisom, bowiem składowane w nich mają być lakiery i materiały
pomocnicze do lakierowania, czyli substancje chemicznie niebezpieczne, np. toksyczne
i wybuchowe.
Magazynowane materiały lakiernicze (chemiczne) muszą być składowane zgodnie
z przepisami przeciw pożarowymi, tj. w odpowiednich grupach wyrobów, porządnie
ustawionych i opisanych (wywieszki), z zachowaniem stref bezpieczeństwa, a w budynku musi
być zachowana odpowiednia wentylacja i temperatura, a także instalacja elektryczna
i oświetlenie (przeciwwybuchowe).
W profesjonalnej lakierni samochodowej wyodrębnione jest pomieszczenie do składowania
niewielkiej ilości lakierów i materiałów pomocniczych. Jest to przeważnie wentylowany boks
o niedużych wymiarach (np.3x2,2x 2,8 m) z oświetleniem ok. 300 lx.
Często stawia się na hali lub zewnątrz, osobny zbudowany do tego celu boks prefabrykowany
jako mieszalnie, przygotowalnie lub podręczny magazynek lakierów.
Zaliczając rozdział dotyczący BHP, znasz podstawowe pojęcia i sposób zachowania
się i obchodzenia z różnymi materiałami, w tym z substancjami chemicznymi.
W Polsce wszelkie sprawy formalno-prawne oraz techniczne dotyczące przechowywania
substancji chemicznych unormowane są przez:
– przepisy ogólne:
– Ustawa – Kodeks Pracy z dnia 26 czerwca 1974 r. (Dz. U. Nr 24, poz.141, z późn.
Zmianami).
– Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 roku
w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. (Dz. U. Nr 129, poz.
844).
– przepisy szczegółowe:
– „Ustawa z dnia 11 stycznia 2001 roku o substancjach i preparatach chemicznych”. (Dz.
U. Nr 11, poz. 84, z późn. zm.).
– Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 14 marca 2003 r. w sprawie sposobu
oznakowania miejsc, rurociągów oraz pojemników i zbiorników służących do
przechowywania lub zawierających substancje niebezpieczne lub preparaty
niebezpieczne. (Dz. U. Nr 61, poz. 552).
– Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 28 września 2005 r. w sprawie wykazu
substancji niebezpiecznych wraz z ich klasyfikacją i oznakowaniem. (Dz. U. Nr 201,
poz. 1674).
– Ustawa z dnia 22 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej ( Dz. U. Nr 147, poz.
1229, z roku 2002, tekst jednolity).
– Rozporządzenie Ministra Gospodarki z 9 kwietnia 2002 r. w sprawie rodzajów
i substancji niebezpiecznych, których znajdowanie się w zakładzie decyduje
o zaliczaniu go do zakładu o zwiększonym ryzyku, albo zakładu o dużym ryzyku
wystąpienia awarii przemysłowej. (Dz. U. Nr 58, poz. 535).
W lakierniach i magazynkach podręcznych największe zagrożenie pod względem zapalności
stwarzają rozpuszczalniki.
Pary rozpuszczalników organicznych działają szkodliwie na zdrowie lakiernika, a niektóre
z nich (np. benzyny) są łatwopalne. Większość stosowanych w praktyce mieszanek
rozpuszczalników (rozcieńczalników specjalnych) należy do grupy zapalnych. Temperatura
zapłonu wynosi 21 - 55 0
C, (294 - 338 0
K).

35
Do grupy łatwo zapalnych należą te, których temperatura zapłonu jest niższa od 210
C
(294 0
K). Mogą one ulec zapaleniu od ogrzania się do tej temperatury w warunkach
składowania na powietrzu lub magazynie).
Do gaszenia rozpuszczalników należy używać gaśnic proszkowych ABC i BC. Czas
opróżniania gaśnicy 12 kg to zaledwie 12 sekund. Dlatego gaśnica musi być w tym czasie jak
najefektywniej wykorzystana!
Pożar powierzchniowy (opary nad zbiornikiem) gasi się zgodnie z kierunkiem wiatru
(zaczynając od strony nawietrznej).
W razie braku powyższych gaśnic możliwe jest użycie gaśnic pianowych, a śniegowych
tylko na otwartej przestrzeni, (w małych zamkniętych pomieszczeniach można się udusić
z braku powietrza występującego w wyniku działania czynnika gaszącego).
Spalanie można przeprowadzić w sposób kontrolowany. Przy tym celowym postępowaniu,
następuje spalanie do celów technologicznych, itp. Jeśli spalanie powstanie jako zjawisko
niezamierzone, to mówimy o pożarze lub wybuchu.
Pożar lub wybuch powstanie, gdy jednocześnie zaistnieją w czasie i przestrzeni zbieżność:
– materiału palnego,
– czynnika utleniającego,
– źródła zapłonu.
Spalanie, jest to szybko przebiegająca reakcja egzotermiczna (przebiegająca
z wydzielaniem ciepła), samoczynnie przemieszczająca się w przestrzeni wypełnionej
materiałami palnymi w obecności utleniacza, np. tlenu, chloru.
Wybuch (eksplozja); jest to zjawisko gwałtownej zmiany układu przebiegające
z wykonaniem pracy mechanicznej, efektem dźwiękowym, i przeważnie świetlnym. Wybuchy
mogą być wynikiem gwałtownej fizycznej zmiany stanu równowagi układu, lub gwałtownej
reakcji chemicznej. Praca mechaniczna i efekt dźwiękowo-świetlny są skutkami wydzielania się
dużych ilości ciepła i często wytwarzania dużych ilości gazów lub par.
Za materiały grożące wybuchem uważa się takie materiały, które mogą wywołać eksplozję od
zapalenia płomieniem, uderzeniem lub tarcia.
Najważniejsza jest profilaktyka, czyli niedopuszczanie do powstania pożaru, zatrucia się,
czy poparzenia chemikaliami, poprzez spełnianie wymagań przepisów i rozsądne zachowanie
się pracowników. Należą do nich:
– składowanie czynników chemicznych tylko prawidłowo oznakowanych i ustawionych,
– nie magazynowanie materiałów palnych w strefie zagrożenia,
– niedopuszczanie do powstawania źródeł zapłonu w tej strefie,
– stosowanie osobistych środków ochrony indywidualnej,
– przestrzeganie instrukcji p. pożarowej, BHP i innych.
1. W jakim dzienniku urzędowym publikowane są ustawy i rozporządzenia?
2. W jakiej formie publikacji możesz zapoznać się z tekstami urzędowymi?
3. W jaki sposób możesz dotrzeć do urzędowych publikacji przepisów?
4. Do jakich substancji należą materiały lakiernicze?
5. Które z materiałów lakierniczych są najbardziej łatwopalne?
6. Jaka jest różnica między spalaniem, a wybuchem?
7. Gdzie znajdziesz spisy chemicznych substancji niebezpiecznych?
8. Gdzie znajdziesz oznaczenia wyrobów z substancjami niebezpiecznymi?
9. Czy w życiu codziennym spotykałeś się z takimi oznaczeniami?

36
4.6.3. Ćwiczenia
Ćwiczenie 1
Zapoznaj się z tekstem poniższego rozporządzenia i wynotuj w zeszycie 5 najważniejszych
dla lakiernika zagadnień związanych z oznakowaniem wyrobów lakierniczych.
Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 14 marca 2003 r. w sprawie sposobu
oznakowania miejsc, rurociągów oraz pojemników i zbiorników służących do przechowywania
lub zawierających substancje niebezpieczne lub preparaty niebezpieczne. (Dz. U. Nr 61, poz.
552).
1) posiadać wersję drukowaną lub elektroniczną rozporządzenia,
2) przeczytać całe rozporządzenie,
3) wynotować potrzebne rozdziały,
4) przeczytać te rozdziały i wynotować potrzebne wiadomości dla lakiernika,
5) krótko uzasadnić w zeszycie wybór tych wiadomości,
6) zaprezentować swą pracę i porównać z innymi w zespole 2-3 osobowym.
– rozporządzenie podane w ćwiczeniu w wersji drukowanej lub elektronicznej,
Ćwiczenie 2
Zapoznaj się z tekstem poniższego rozporządzenia i wynotuj w zeszycie 5 używanych przez
lakiernika substancji niebezpiecznych, podaj ich klasyfikację i oznakowanie.
Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 28 września 2005 r. w sprawie wykazu substancji
niebezpiecznych wraz z ich klasyfikacją i oznakowaniem. (Dz. U. Nr 201, poz. 1674).
1) posiadać wersję drukowaną lub elektroniczną rozporządzenia,
2) przeczytać całe rozporządzenie,
3) wynotować potrzebne rozdziały,
4) przeczytać te rozdziały i wynotować potrzebne wiadomości dla lakiernika,
5) krótko uzasadnić w zeszycie wybór tych wiadomości,
6) zaprezentować swą pracę i porównać z innymi w zespole 2-3 osobowym.
– rozporządzenie podane w ćwiczeniu w wersji drukowanej lub elektronicznej,

37
1) posługiwać się przepisami dotyczącymi zagadnień przechowywania
materiałów lakierniczych?
 
2) zdefiniować chemiczne substancje niebezpieczne?  
3) odczytać oznaczenia określające substancje niebezpieczne?  
4) przestrzegać zasad magazynowania substancji chemicznych?  
5) zdefiniować mieszaninę wybuchową?  
6) podać temperatury zapłonu rozpuszczalników?  
7) posługiwać się instrukcjami bhp. i p.poż.?  

38
4.7. Materiały pomocnicze: ścierne, pasty i płyny polerskie,
tworzywa sztuczne, kleje, kity, materiały uszczelniające
i izolacyjne, guma, drewno, paliwa i smary
Materiały ścierne
Materiały konstrukcyjne obrabiamy w różny sposób, przeważnie przez obróbkę
skrawaniem, tak metale, drewno jak i tworzywa sztuczne. Jednym ze sposobów obróbki
skrawaniem jest obróbka ścierna, która jest realizowana poprzez nacisk (styk) narzędzia na
materiał obrabiany oraz ruch narzędzia po nim (posuwisty, obrotowy, oscylacyjny).
Narzędzie obrabia materiał za pomocą ostrzy wykonanych z twardych materiałów
o nieokreślonej liczbie ziaren, jak i kształtów. Potocznie mówimy o zjawisku szlifowania
(polerowania).
Podstawowym wyróżnikiem obróbki ściernej jest sposób jej prowadzenia. Rozróżniamy:
– obróbkę ścierną spojonym ścierniwem; szlifowanie ściernicowe, szlifowanie taśmowe,
gładzenie, dogładzanie oscylacyjne.
– obróbkę ścierną luźnym ścierniwem; docieranie, obróbkę rotacyjno-ścierną, obróbkę
aerościerną, strumieniowo-ścierną, polerowanie ścierne.
W lakiernictwie stosujemy tylko niektóre rodzaje z podanych obróbek ściernych.
Niektóre operacje technologiczne z przyczyn technicznych i ekonomicznych można
przeprowadzić tylko za pomocą obróbki ściernej. Inne metody byłyby trudne lub w ogóle
niemożliwe do wykonania. Stosuje się te technologie, aby sprostać coraz wyżej podnoszonym
wymaganiom jakościowym gotowego wyrobu.
Narzędzia ścierne ze spojonym ścierniwem:
Budowa i materiały: budowa narzędzi ściernych nasypowych na podłożu elastycznym
pozwala na znaczne sprężyste przemieszczenia ziarn ściernych w kierunku składowych sił
skrawania. Podstawowym półproduktem do ich wytwarzania są wyroby ścierne nasypowe
w postaci rulonów. Mówimy, że są to “papiery” lub “płótna” - jako pozostałość
w nazewnictwie po wyrobach konwencjonalnych, których podłożem był właśnie papier lub
płótno. Ich wspólną cechą są komponenty: ścierniwo, spoiwo (zalewowe) i podłoże.
Na podłoże elastyczne (płótno: tkaniny i dzianiny; papier) nałożona jest warstwa spoiwa
podkładowego, w której osadzone są ziarna ścierne, połączone następnie warstwą spoiwa
zalewowego.
Materiały ścierne dzielimy na:
– naturalne, korund /AN/, szmergiel /N/, granat /G/, krzemień /KM/,
– sztuczne (elektrokorund /A/, ceramiczny korund, węglik krzemu /C/, regularny azotek boru
/CBN/, diament syntetyczny /DS/).
Spoiwa, to kleje:
– naturalne (kostne i skórne),
– materiały syntetyczne (żywice - fenolowo formaldehydowe, melaminowo-formaldehydowe,
mocznikowe i poliamidowe modyfikowane fenolami),
– spoiwa na osnowie kauczuku,
Narzędzia ścierne nasypowe dzielimy na:
– warstwowe: jednowarstwowe, wielowarstwowe, przestrzenne, które produkowane są jako:
arkusze, krążki, taśmy bez końca, rolki, tulejki, pozostałe.
– listkowe: tarczowe, trzpieniowe, talerzowe, walcowe, inne
– taśmowe; ciągłe, segmentowe, które produkowane są jako: tarcze, walce, osełki.

39
Oznaczenia wyrobów ściernych ziarnistych:
Od pewnego czasu światowych producentów materiałów ściernych obowiązuje norma
dotycząca wielkości ziarna i składu granulometrycznego do narzędzi. W Polsce stosowana jest
norma PN-76/M-59107. Przeprowadzony w nich jest podział na ziarna i mikroziarna, oraz
określono numerami wielkość ziarn.
– Numery (ziarnistość) to:
– P 16 - P 220, ziarna
– P 240 - P 1200, mikroziarna.
– Numeracja grubości ziarna: im wyższy wyróżnik przy literze “P”, tym mniejsze ziarno.
– Zastosowanie: podawane w tabelach w literaturze branżowej.
Oznaczanie wyrobów ściernych nasypowych:
Praktycznie każdy producent oznacza te wyroby według własnego kodu. (Przed zastosowaniem
sprawdzić!). W Polsce posługujemy się normą PN - 89 / M - 59130.
Przykładowe oznaczenia:
Charakterystyki wyrobu: P 95A P60 KZ W, gdzie:
– podłoże: P - papier wodoodporny,
– nasyp (ścierniwo): 95A - elektrokorund zwykły,
– numer ziarna: P60 - wymiary 300 x 250 µm,
– spoiwo: KZ - pełnożywiczne,
– inne cechy: W - wodoodporny.
Arkusze ścierne (według PN-89/M-59134): N10/230 x 280 P59A P100 KS, gdzie:
N10- rodzaj arkusza, 230 x 280 - wielkości nominalne (mm), reszta oznaczenia:
P59A P100 KS - charakterystyka wyrobu.
Krążki ścierne (według PN-89/M-59136): N 31/80 T 98C P40 KZ, gdzie:
N31 - rodzaj krążka, 80 - średnica nominalna (mm), reszta oznaczenia T 98C P40 KZ -
charakterystyka wyrobu.
Ze względu na sposób mocowania, wykonuje się krążki:
– płaskie w kształcie kołowym i wielobocznym,
– płaskie z otworem i płaskie z nacięciami.
Krążki mogą być produkowane jako:
– samoprzylepne, i samoprzyczepne,
– z otworami odpylającymi lub bez nich.
Stosowanie krążków (tarcz) szlifierskich wymaga szczególnego przestrzegania przepisów
bezpieczeństwa pracy. Na wszystkich powinno być podane ich przeznaczenie i zastosowanie
w formie opisu lub piktogramów, np. niedopuszczalne jest szlifowania na mokro, gdy podłoże
przeznaczone jest do pracy na sucho.
Papiery, (podłoża papierowe), wg PN oznaczane jest literą „P”. Papiery wrażliwe na
podwyższoną temperaturę dzielą się na 6 grup w zależności od gramatury papieru. Oznaczone A
(bardzo cienkie), B, C oraz K (papier wzmocniony tkaniną). Przeznaczone są do obróbki ręcznej
lub w ręcznych szlifierkach (elektronarzędziach).
Płótna, (podłoża z tkanin), naturalnych i sztucznych lub dzianin. Oznaczenia: T - tkanina,
F - fibra, U - włóknina. Wodoodporność (a także odporność od ognia, drobnoustrojów itp.)
nadaje się tkaninom poprzez apreturowanie1)
lub impregnację. Podłoża wodoodporne mają przy
głównej literze oznaczenia, indeks “w”, np. Xw, Yw, Jw - Flex.
Inne wyroby do ściernej obróbki ręcznej:
Wyroby z włókniny ściernej, trójwymiarowy wyrób ścierny służy do dekoracyjnego
wykańczania powierzchni, do czyszczenia i usuwania zadziorów.

40
Produkowane są jako:
– ultra drobne i bardzo drobne, przy podziale wg ziarnistości,
– w rolkach (cięte na prostokąty), krążkach, bloczkach dwustronnych, przy podziale wg
kształtu.
Doskonale nadają się do przygotowywania powierzchni aluminiowych do pokrycia ich
podkładem.
Gąbki z tkaniną ścierną, czyli wyroby z materiału łączącego w sobie właściwości płótna
ściernego i włókniny ściernej. Wyrób produkowany w postaci gąbki składającej się
z trójwarstwowej warstwy, (tkanina ścierna, gąbka, tkanina welurowa).
Obróbka strumieniowo – ścierna:
Popularnie nazywana “piaskowaniem”, (“śrutowaniem”). Z uwagi na używanie w tym
procesie bardzo drobnych cząstek różnych materiałów, zbliżonych wymiarami do piasku (lub
będących śrutem). Obróbka ta służy do mechanicznego odrdzewiania i oczyszczania
powierzchni metalowych poprzez:
– piaskowanie:
– materiały mineralne naturalne, np. piasek krzemowy lub kwarcowy.
(Pył kwarcowy może powodować pylicę i można go stosować w całkowicie
zautomatyzowanych urządzeniach bez udziału człowieka).
– materiały syntetyczne, np. elektrokorund (tlenek aluminium) który ma najlepsze działanie
na powierzchnię obrabianą (ale jest też drogi) i karborund.
– śrutowanie:
– materiały metalowe, np. śrut żeliwny utwardzony (okrągły, łamany); staliwny; cięty
z drutu.
– można stosować metodę łączną, tj. używać jednocześnie i “piasku” i śrutu w dowolnych
proporcjach.
Obróbkę prowadzi się na:
– sucho,
– mokro, (z użyciem wody w celu zmniejszenia pylenia).
Gradacja używanego materiału ściernego:
– do piaskowania,
– do śrutowania.
Metoda polega na natryskiwaniu strumienia materiału ściernego, (wyrzucanego ze
zbiornika ciśnieniowego za pomocą sprężonego powietrza o ciśnieniu kilku Mpa), poprzez
przewody i pistolet na czyszczoną powierzchnię.
Obróbka ta góruje nad obróbką szlifierską lub chemiczną, bowiem ziarna o ostrych
krawędziach usuwają dogłębnie składniki warstw lakierowych, rdzę lub warstwą tlenku
z piaskowanej powierzchni nie uszkadzając jej. Dlatego powierzchnia jest czysta
i zmatowana, i nadaje się do bezpośredniego pokrywania szpachlą, jak i lakierem. Stosowana
do oczyszczania dużych: maszyn i urządzeń, konstrukcji mostów i hal fabrycznych, konstrukcji
przemysłowych, kadłubów statków podczas remontów, (choć tu ścierniwo wypierana jest na
korzyść czyszczenia strumieniem wody pod ciśnieniem), itp.
Metoda ta , praktycznie w naprawach samochodów stosowana jest bardzo rzadko,
z uwagi na konieczność poddawania obróbce tylko rozbrojonego całkowicie nadwozia lub jego
zdemontowanych elementów, które trzeba dodatkowo transportować. Często „piaskuje” się
obręcze kół.
Pasty i płyny polerskie
Pasty i płyny polerskie stosuje się do nadania powłoce lakierowej odpowiedniego stopnia
gładkości i połysku, jak również do zniwelowania drobnych uszkodzeń typu wtrącenia lub
niewielkie zacieki.

41
Pasty i płyny polerskie zależnie od przeznaczenia zawierają ziarna polerskie różnej gradacji.
Stosuje się pasty i płyny (mleczka) do polerowania na:
– mokro,
– sucho, (pasty bezsilikonowe).
Tak do pracy ręcznej jak i mechanicznej.
Pasty i płyny polerskie wraz z odpowiednimi urządzeniami do ich nanoszenia stanowią tzw.
systemy polerskie.
4.7.1.3. Tworzywa sztuczne
Tworzywa sztuczne, plastomery, masy plastyczne - materiały, których zasadniczym
składnikiem są syntetyczne lub naturalne związki wielkocząsteczkowe z dodatkiem
napełniaczy, zmiękczaczy, stabilizatorów i pigmentów (barwników).
Tworzywa sztuczne w określonych warunkach stają się plastyczne, dzięki czemu można
z nich formować różne przedmioty, zachowujące w normalnych warunkach kształt nadany im
podczas przerobu.
Tabela 1. Zestawienie podstawowych tworzyw sztucznych
Symbol Nazwa tworzywa Struk-
tura
Nazwy handlowe
ABS kopolimer
akrylonitryl/butadien/styren
A Novodur, Ronfalin, Terluran
ASA kopolimer
akrylonitryl/styren/akrylan
A Luran S
HIPS polistyren wysokoudarowy A Polystyrel, Vestyron, Owispol G
LCP polimery ciekłokrystaliczne K Ultrax, Vectra, Victrax, Xydar
PA 12 poliamid 12 K Rilsan A, Vestamid, Girlamid
PA 6 poliamid 6 K Durethan B, Technyl, Tarnamid, Ultramid,
Zytel
PA 6.6 poliamid 6.6 Durethan A, Ultramid A, Zytel
PA 11 poliamid 11 K Rislan B
PBT poli(tereftalan butylenu) K Arnite, Crastin, Ultradur, Valox, Vestodur
PC poliwęglan A Lexan, Xantar, Makrolon
PE-HD polietylen dużej gęstości K Finathene, Eltex, Lupolen, Vestolen
PE-LD polietylen małej gęstości K Daplen, Lupolen, Malen, Stamylen
PE-LLD polietylen małej gęstości liniowy K Alathon, Marlex, Eltex, Lupolen
PEEK polieteroeteroketon K Kadel, Ultrapek, Vitrex
PEI poliimidoeter A Ultem
PES polieterosulton A Ultrason E
PET poli(tereftalan etylenu) K Arnite, Crastin, Rynite, Ultradur
PMMA poli(metakrylan metylu) A Degalan, Lucryl, Metapleks, Altuglas,
Plexiglas
POM polioksymetylen, poliacetal,
poliformadehyd
K Delrin, Hostaform, Ultraform
PP polipropylen K Daplen, Eltex, Hostalen, Malen, Vestolen,
Stamylan
PPS poli(siarczek fenylenu) K Fortron, Craston, Verton, Ryton
PSU polisulfon A Astrel, Radel, Udel, Ultrason S
PVC poli(chlorek winylu) A Hostalit, Solvic Vestolen, Benvic
SAN kopolimer styren/akrylonitryl A Geloy, Luran, Vestyron, Vinuran
TPE elastometr termoplastyczny A Pebax, Arnitel, Hytrel, Lomod, Elastin,
Grilamid
TPU poliuretan termoplastyczny A Desmopan, Estane, Elastollan, Polypur

42
Oznaczenia literowe tworzywa i inne umieszcza się na przemysłowych wyrobach, np. po
wewnętrznej stronie zderzaka samochodowego, itd.
Podczas eksploatacji tworzywa sztuczne tracą swoje właściwości wskutek starzenia, które
powodują następujące czynniki:
– oddziaływania i uszkodzenia fizyczne, oraz obciążenia statyczne,
– oddziaływanie czynników chemicznych,
– utlenianie na powierzchni,
– promieniowanie ultrafioletowe,
– dyfuzja plastyfikatora.
Do oddziaływania czynników chemicznych zalicza się także działania rozpuszczalników.
Tworzywa sztuczne reagują w różny sposób na rozpuszczalniki, mogąc się:
– rozpulchnić,
– rozpuścić,
– nasycić rozpuszczalnikiem,
– rozłożyć.
Dyfuzje (przenikanie) plastyfikatora odbywa się następująco:
– z powierzchni w głębsze obszary tworzywa, (na powierzchni pojawiają się rysy, bowiem na
niej są znacznie silniejsze naprężenia niż w części elastycznej tj. głębnej),
– z głębszych obszarów na powierzchnię, (powierzchnia staje się miękka i lepka, przez co
brudzi się),
– z danego tworzywa do innego materiału. Tworzywo staje się kruche, a przenikający
plastyfikator powoduje, że materiał staje się z kolei szybko lepki i brudzi się.
Plastyfikator dodaje się do tworzywa w celu zwiększenia jego elastyczności.
Jest to jeden ze sposobów modyfikacji tworzywa, tj. uzyskiwanie większej ilości
produktów z małej grupy wyjściowej.
Lakiernik najczęściej obcuje z tworzywami sztucznymi w przemyśle motoryzacyjnym.
Tworzywa najczęściej używane w motoryzacji to termoplasty techniczne o temp. pracy 90 -
140°C, takie jak np.: PET, PC, PBT, PMMA, POM, ABS, PA, SAN, PP, ASA.
Pomijając podziały tworzyw związane z ich budową chemiczną (skomplikowaną), możemy je
podzielić wg zastosowania w samochodzie. I tak budowane będą z nich:
– elementy nadwozia, (błotniki, przykrywy, drzwi tylne, zderzaki, lusterka itp.),
– elementy wyposażenia wnętrza, (fotele, elementy tapicerki, obudowy zwijaczy pasów
bezpieczeństwa, osłony poduszki powietrznej pasażera itp.),
– elementy silnika, (koła do pasków klinowych, osłony i pokrywy głowicy, układy dolotowe,
przewody i listwy rozprowadzające paliwo, miski olejowe itp.),
– zbiorniki paliwa.
Kleje
Klej jest substancją niemetaliczną, która wprowadzona w stanie ciekłym lub ciastowym
pomiędzy powierzchnie (różnych) materiałów jest po przejściu w stan stały zdolna do trwałego
łączenia ich ze sobą. Głównym składnikiem zawsze jest lepiszcze.
Kleje mogą być:
– naturalne: zwierzęce i roślinne, (klej kostny, kazeinowy, skórny; dekstrynowy, żywiczny,
kauczukowe, itd.),
– syntetyczne, (sztuczne żywice i kauczuki, itp.).
Kleje stosowane są powszechnie w przemysłach:
– tekstylnym, (apretura),
– drzewnym,
– budownictwie,
– introligatorstwie,
– w przemyśle samochodowym i metalowym.

43
W przemyśle samochodowym używa się klejów:
– fenolowych, (klejenie metali, szkła, tworzyw termoutwardzalnych),
– kauczukowych, (klejenie gumy z metalami w temperaturze pokojowej, skóry, gumy, dermy,
tkanin). W samochodach w zależności od rodzaju i przeznaczenia stosowane do
przyklejania uszczelek gumowych, szyb do nadwozi i wielu innych elementów w tym
metalowych.
– anaerobowych, (beztlenowce), bardzo odpornych na wysokie temperatury pracy (od - 50 do
+ 250°C), niezwykle elastycznych (co gwarantuje szczelność), ekologicznych (bez kwasu
akrylowego i przykrego zapachu). Inne zalety to stabilność (18 miesięcy), szybkie
utwardzanie (15-30 minut), wysoka wytrzymałość na ścinanie (do 35 N/mm2
), odporność
na ciśnienie (do 50 MPa). Dzięki powyższym zaletom kleje te stanowią doskonałe
zabezpieczenie złączy przed korozją.
W przemyśle motoryzacyjnym kleje anaerobowo-stykowe mają największe zastosowanie
do klejenia, uszczelniania oraz osadzania łożysk i kół zębatych. Ponadto zastępowanie poprzez
klejenie - połączeń tradycyjnych: kształtowych, wciskanych i gwintowych.
Kity
Kity techniczne, służą tak jak kleje do łączenia materiałów, (także do wypełniania ubytków
i szczelin), lecz spoiny są znacznie słabsze i nie mogą przenosić większych naprężeń
rozciągających.
Kity są to masy, o różnej plastyczności (ciekłości) i temperaturze w chwili użycia, które
w powietrzu i pod wodą przechodzą w stan twardy o pewnej wytrzymałości. Powierzchnie
spajane powinny być wolne od tłuszczu i odpowiednio przygotowane.
Rozróżniamy kity:
– kity stosowane w przemyśle samochodowym i metalowym,
– kity stosowane w budownictwie, takie jak: szklarski (do okien drewnianych i okien
metalowych), do spajania żelaza z kamieniem, kamieni między sobą, do zalewania spoin
(dylatacyjnych), do uszczelniania rur (kit bitumiczny), kwasoodporne, ognioodporne, itd.
Materiały uszczelniające i izolacyjne
Materiały uszczelniające zwane szczeliwami, są to ciała, które zakładamy między przylegające
do siebie powierzchnie dwóch łączonych ze sobą przedmiotów - celem wypełnienia
nierówności między nimi, a szczególnie gdy wewnątrz łączonych przedmiotów przepływać
będzie gaz lub płyn.
Masa, wyrób lakierowy ciekły o gęstej konsystencji lub stały i topliwy, zwykle nisko, lub
bezrozpuszczalnikowy, przeznaczony do wytwarzania grubych powłok lub warstw, lub do
wypełniania szczelin i otworów. Używane do podwozi samochodowych i dolnej części
nadwozi.
Guma
Guma to produkt wulkanizacji - procesu, który polega na chemicznym powiązaniu
kauczuku (naturalnego lub sztucznego) z siarką (ok. 4% S). W procesie wulkanizacji, do
powyższej mieszaniny dodaje się przyspieszacze reakcji, aktywatory przyspieszaczy,
opóźniacze przyspieszaczy, środki przeciwstarzeniowe, zmiękczacze (plastyfikatory),
uzupełniacze aktywne i bierne, środki barwiące i inne. W zależności od doboru składników
otrzymuje się gumy w zakresie od:
– bardzo miękkich i elastycznych,
– do bardzo twardych i mało ścieralnych.
Z uwagi na warunki fizyko-chemiczne gumy, można ją użytkować w temperaturze nie
przekraczającej + 82 °C. Dlatego też suszenie nadwozi aut nie rozbrojonych w kabinach
suszarniczych odbywa się praktycznie w temperaturze rzędu + 60 0
C.

Lakiernik 714[03] l1.06_u

Recommended

Recommended

More Related Content

Similar to Lakiernik 714[03] l1.06_u

Similar to Lakiernik 714[03] l1.06_u (20)

More from Szymon Konkol - Publikacje Cyfrowe

More from Szymon Konkol - Publikacje Cyfrowe (20)

Lakiernik 714[03] l1.06_u