1. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ
Ενώ είμαστε στην εποχή της ανάπτυξης, οι δρόμοι γέμισαν από παιδιά που ανήκαν όμως σε άλλη κατηγορία. Ήταν παιδιά από ξένες φτωχές χώρες που περιφέρονταν στους
δρόμους πουλώντας φτηνά προϊόντα ή έστεκαν στα φανάρια και καθάριζαν τα τζάμια των αυτοκινήτων τριγυρνούσαν στο δρόμο και πουλούσαν διάφορα στους περαστικούς ή
στους θαμώνες των καφενείων και των ζαχαροπλαστείων. Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν πολύ πιο σκληρά. Γιατί τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά, όπως μαθαίναμε από τα
ΜΜΕ, τα είχαν πουλήσει οι γονείς τους ή τα είχαν νοικιάσει σε ενήλικες αλλοδαπούς που είχαν στήσει κανονική επιχείρηση στηριζόμενοι στον οίκτο των καθημερινών ανθρώπων.
Έτσι ήρθαμε όλοι μας σε επαφή με το σκληρό πρόσωπο της εξαθλίωσης, μια βάρβαρης και απάνθρωπης εξαθλίωσης. Τα παιδιά αυτά όχι μόνο δεν είχαν οικογένεια, αλλά
βρίσκονταν στα χέρια κακοποιών που τα εκμεταλλεύονταν με κάθε τρόπο. Όχι μόνο δεν είχαν γνωρίσει την αγάπη του γονιού τους, αλλά είχαν δοκιμάσει την αστοργία του, αφού τα
είχε παραχωρήσει έναντι τιμήματος σε συμμορίες.
Αλλά, αν η δική μας ευαισθησία εδώ στην Ελλάδα πληγώθηκε από το θέαμα αυτών των άτυχων παιδιών, τι να πούμε για τη ζωή εκατομμυρίων άλλων που είναι κυριολεκτικά
πεταμένα στους δρόμους των μεγάλων πόλεων παντού στον κόσμο;
Πρόκειται για τα παιδιά των δρόμων, για παιδιά που σπίτι τους είναι ο δρόμος. Η UNICEF το 2002 τα υπολόγισε σε 100.000.000. Αργότερα διευκρίνισε ότι είναι αδύνατο να
υπολογιστεί ο ακριβής αριθμός αυτών των παιδιών, οπωσδήποτε όμως ανέρχονται σε δεκάδες εκατομμυρίων και κάθε χρόνο ο πληθυσμός τους αυξάνει.
Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Πάντα υπήρχαν παιδιά πεταμένα στους δρόμους που οι κοινωνίες τα περιφρονούσαν και τα θεωρούσαν περίπου σαν σκουπίδια.
Εγκαταλειμμένα από τους φυσικούς προστάτες τους, τους γονείς ή τους συγγενείς τους, αναγκάζονταν να οργανώνονται σε συμμορίες για να επιβιώσουν, είχαν τη δική τους αργκό
και έβγαζαν χρήματα από τις κλοπές . Το 1848 ο λόρδος Άσλεϊ στην Αγγλία ανέφερε ότι μέσα και γύρω από το Λονδίνο ζούσαν πάνω από 30.000 τέτοια παιδιά γυμνά, ρακένδυτα
και βρώμικα. Αν θέλουμε να έχουμε μια πιο παραστατική εικόνα, ας θυμηθούμε τον «Όλιβερ Τουίστ» του Ντίκενς.
ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΚΑΤΣ.