1. Το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα του μέλλοντος
Της Τασούλας Καραϊσκάκη
Για δραματική αύξηση του αριθμού των μεταναστών το 2013 κάνει λόγο σε έκθεσή του ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών,
σημειώνοντας πως τουλάχιστον 232 εκατομμύρια άνθρωποι –από 175 εκατ. το 2000– έχουν εγκαταλείψει τις πατρίδες τους για
να ζήσουν σε άλλες χώρες. Τα δύο τρίτα των μεταναστών –ή περίπου 140 εκατομμύρια άνθρωποι– αναζήτησαν νέο τόπο
διαμονής στις χώρες της Ευρώπης και της Ασίας, ενώ ως πιο δημοφιλής προορισμός αναδείχθηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Μαζί με τον αριθμό των μεταναστών αυξάνονται και οι ξενοφοβικές και ρατσιστικές συμπεριφορές – το 34% των Γάλλων
δήλωσε σε πρόσφατη δημοσκόπηση πως αισθάνεται «κοντά στις ιδέες» της επικεφαλής του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου
Μαρίν Λεπέν, ενώ στη νέα νορβηγική κυβέρνηση εισήλθε και το ακροδεξιό Κόμμα της Προόδου, μέλος του οποίου υπήρξε ο
διαβόητος μακελάρης Αντερς Μπρέιβικ. Σταδιακά αυξάνεται το ποσοστό (σε κοινωνίες με ισχυρό το αίσθημα της επιθετικής
αυτοεκτίμησης) όσων δεν είναι υπέρ της ενσωμάτωσης, αλλά υπέρ της αποβολής. «Ενώ η οικονομική παγκοσμιοποίηση
αποεθνικοποιεί τις εθνικές οικονομίες, η μετανάστευση επανεθνικοποιεί την πολιτική», είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξή της η
Aμερικανίδα κοινωνιολόγος Σάσκια Σάσεν. Οι λόγοι που ορδές απελπισμένων μεταναστεύουν, πολλοί: οι αβυσσαλέες
κοινωνικές διαφορές, οι πολιτικές του εμπορίου, η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων του Τρίτου Κόσμου και η εξάρτηση της
οικονομίας του από χρέη προς τα ισχυρά κράτη, οι συρράξεις, η κλιματική αλλαγή – κάτοικοι από 180 χωριά του Νιούτοκ στη
Δ. Αλάσκα αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους, καθώς το έδαφος χάνεται από τη εισροή υδάτων και τις
κατολισθήσεις.
Oσο ισχυρά «τείχη» κι αν υψώσει ο δυτικός κόσμος, ο απελπισμένος θα προσπαθήσει να τα υπερβεί ακόμη κι αν είναι να
πεθάνει στη διαδρομή, να συλληφθεί και να επαναπροωθηθεί. Στη Γερμανία ζουν 10 εκατ. μετανάστες, το 12,5% του
πληθυσμού. Στη Βρετανία 4,4 εκατ. (7,3%), στη Γαλλία 3,8 εκατ. (6%), στην Ισπανία 5,7 εκατ. (12%), στην Ελλάδα 537.237
νόμιμοι μετανάστες και περίπου άλλοι τόσοι παράνομοι (10%). Στη Φρανκφούρτη το 21% των κατοίκων της είναι ξένοι, στην
Αθήνα το 17%, στο Παρίσι το 16,6%, στη Βιέννη το 16%, στις Βρυξέλλες το 15,4%. Κάθε χρόνο στην Ε.Ε. εκδίδονται 2,2
εκατ. άδειες παραμονής, συλλαμβάνονται 500.000 και απελαύνονται 300.000.
H αστυνόμευση και η καταστολή δεν αποδίδουν. Χρειάζονται πρωτίστως γενναίες πολιτικές αποφάσεις επί της πληθώρας των
παραγόντων που προκαλούν τις αθρόες ροές.
Οι ματοβαμμένες επιθέσεις για την «εκκαθάριση» περιοχών από τους μετανάστες, οι βίαιοι έλεγχοι για τον εντοπισμό μη
Ελλήνων, οι μηχανοκίνητες φάλαγγες που καταδιώκουν μοναχικούς πεζούς, διατάζουν αλλοδαπούς καταστηματάρχες να
κλείσουν τα μαγαζιά τους και απειλούν Ελληνες μαγαζάτορες να διώξουν ξένους από τη δούλεψή τους, όχι μόνο δεν αποτελούν
διαβατήριο για την ηρεμία και την ασφάλεια, αλλά ανοίγουν τον δρόμο σε μέρες φλογισμένες, σε καταστάσεις ακραίες, στο
ανάθεμα, τον τρόμο, το χάος, τα σφαγεία.