3. Είναι πάντα δύσκολο να δώσει κανείς με λόγια εκείνο που νιώθει στην καρδιά
του, κι είναι χίλιες φορές πιο δύσκολο, όταν αυτό που νιώθει είναι τόσο
μεγάλο και τόσο δυνατό, που τα λόγια δεν το χωρούν.
Κι εμείς προσπαθούμε κάθε χρόνο αυτή τη μέρα, με τα φτωχά και χιλιοειπωμένα
λόγια μας, να μιλήσουμε για τη σημασία της σημαντικότερης μέρας της
νεότερης ιστορίας μας.
Ο Πανηγυρικός λόγος για ένα λαμπρό γεγονός όπως είναι η 28η Οκτωβρίου
1940, πρέπει να εκφράζει το πανηγύρι των ψυχών, αλλιώς είναι κούφιος
λόγος, υποκριτική τέχνη προσβολής της μνήμης των ηρώων.
Γιορτάζουμε σήμερα την 74η επέτειο από την είσοδο της Ελλάδας στον β’
παγκόσμιο πόλεμο, η οποία προσέθεσε μια κορυφαία στιγμή στην ελληνική
ιστορία. Πρόκειται για μια ημέρα μνήμης και υπερηφάνειας, αλλά και για μια
ημέρα περίσκεψης σχετικώς με τη διατήρηση και προώθηση της ειρήνης
στον κόσμο, την αναζήτηση, ει δυνατόν, μιας διαρκούς ειρήνης, καθώς και
με την εξαγωγή μηνυμάτων, ενός οδικού χάρτη για τον καθένα και την
καθεμία από εμάς στην καθημερινή του στάση με βάση τα σύγχρονα
διακυβεύματα.
4.
5. Είναι η ημέρα που οι Έλληνες είπαν το «ΟΧΙ» στους Ιταλούς του Μουσολίνι και σε
κάθε εχθρική επιβουλή εναντίον της πατρίδας.
Τι κι αν οι εχθροί ήταν πολλαπλάσιοι και είχαν περισσότερα και καλύτερα όπλα;
Οι Έλληνες νίκησαν αποδεικνύοντας ότι η ιστορία δεν υπακούει στην κοινή λογική
και δε γράφεται με αριθμούς αλλά με τη μεγαλοσύνη της ψυχής και της καρδιάς
το πύρωμα.
Μοιραία η ανάμνησή μας μάς οδηγεί στα ηρωικά βουνά της Πίνδου για τον αγώνα υπέρ της
ελευθερίας. Ο ελληνικός λαός με την κήρυξη του πολέμου ξεχύθηκε στους δρόμους
διαδηλώνοντας το μίσος του για τους φασίστες και για τον αγώνα μέχρις εσχάτων.
Αψηφώντας τους Ιταλικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς πλημμύρισε τους δρόμους
τραγουδώντας και δίνοντας τη δική του απάντηση, το δικό του ΟΧΙ. Με απίστευτες
δυσκολίες για όσους δεν τις έζησαν, και με τις γυναίκες της Πίνδου να γράφουν τη δική
τους χρυσή σελίδα, ματαιώθηκε ο περίπατος που πίστευαν ότι θα κάνουν οι εχθροί,
μεταβλήθηκε σε άτακτη υποχώρηση, και ο πόλεμος μεταφέρθηκε στην Αλβανία. Οι
Ιταλοί στρατιώτες, συνειδητοποιώντας την καταστροφή στην οποία οδηγούσε την Ιταλία
ο Μουσολίνι, δεν πολεμούσαν πια, αλλά παραδίνονταν. Χιλιάδες οι αιχμάλωτοι, ενώ η
θριαμβευτική πορεία του στρατού μας συνεχιζόταν αδιάκοπα. Κορυτσά, Άγιοι Σαράντα,
Αργυρόκαστρο, οι πόλεις και τα χωριά έπεφταν διαδοχικά, η Ελλάδα σημείωνε τεράστια
νίκη, αφήνοντας έκπληκτο όλο τον κόσμο.
Σε αυτή τη δύσκολη ώρα για τις δυνάμεις του Άξονα, ο Χίτλερ επενέβη για να σώσει την
κατάσταση. Εισέβαλε στα Βαλκάνια τον Απρίλη του 1941, κατόρθωσε να παρακάμψει
τις αμυντικές μας γραμμές και μπήκε στη Θεσσαλονίκη. Το μέτωπο της Αλβανίας
κατέρρευσε και άρχισε η τραγική οπισθοχώρηση. Η τελευταία μάχη δόθηκε στην Κρήτη,
όπου οι Κρήτες άοπλοι και ακέφαλοι έδωσαν τον υπέρ πάντων αγώνα.
6.
7. Έτσι η χώρα μας βρέθηκε υπό Κατοχή. Όμως ο αγώνας για την εθνική
αναγέννηση συνεχίστηκε. Η Εθνική Αντίσταση κινητοποίησε τον λαό, τον
οργάνωσε, του ξανάδωσε την πίστη στη νίκη και αγωνίστηκε ηρωικά και με
συνέπεια κατά των κατακτητών κατά τη διάρκεια όλης της Κατοχής της
περιόδου ’41-’44. Έτσι, μπορούμε να πούμε, ότι ο πόλεμος του ’40 δεν
κράτησε μόνο 6 μήνες, αλλά 4 ολόκληρα χρόνια.
Το έπος, λοιπόν, του ’40 έχει να μας πει πολλά όχι μόνο σαν Έλληνες, αλλά και
σε κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από χρώμα, έθνος, θρησκεία ή φυλή. Δεν θα
σταθούμε σε πανηγυρισμούς και θριαμβολογίες. Οι αγωνιστές του ’40
απαιτούν από μας κάτι πιο απλό: να σκύψουμε για λίγο στη θυσία τους και
να αντλήσουμε από αυτή οποιοδήποτε προβληματισμό και ερέθισμα αποβεί
χρήσιμο και για τη δική μας ζωή. Απαιτούν να θυμηθούμε τις μέρες εκείνες,
όχι για να επαναπαυτούμε στις δάφνες του παρελθόντος, όσο λαμπρές κι αν
είναι, αλλά για να μετουσιωθούν αυτές οι αξίες και να γίνουν σπέρματα
ΝΕΑΣ ζωής.
Η ελληνική αντίσταση στις διαθέσεις του Μουσολίνι και του Χίτλερ, αποκτά ένα
ευρύτερο πνευματικό αλλά και ηθικό νόημα για όλη την ανθρωπότητα
8.
9. Σήμερα, που ο πλανήτης βρίσκεται σε κατάσταση επικίνδυνα ασταθούς
ισορροπίας, και πολλές αναπτυσσόμενες χώρες επιβάλλουν τον
ανορθολογισμό, τα οικονομικά αδιέξοδα, την καταπάτηση των
ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η αντίσταση παίρνει οικουμενικές
διαστάσεις.
Για άλλη μια φορά αυτός ο λαός πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να
αντιμετωπίζει με αγωνιστικότητα και αυτοθυσία κάθε ιστορική
πρόκληση, που δεν λογαριάζει διλήμματα, που ρίχνεται με πάθος στα
μαρμαρένια αλώνια.
Η ιστορία διδάσκει. Και οι λαοί που δε διδάσκονται από αυτή
καλούνται να την ξαναζήσουν.
Σήμερα και πάλι είναι η εποχή του ΟΧΙ, των μεγάλων ηχηρών και
γενναίων αρνήσεων, σε ότι μας ευτελίζει και απαξιώνει τη ζωή μας,
σε ότι μας μειώνει και μας κρατά προσγειωμένους σε μια ρηχή και
μίζερη καθημερινότητα. Ένα ΟΧΙ σε ό,τι μας διχάζει και μας
απομονώνει.
10.
11. Πρέπει να κόψουμε αποφασιστικά τα σχοινιά του
αερόστατου, να πετάξουμε τα βαρίδια του βολέματος,
της καλοπέρασης, της αδιαφορίας, της απραγίας και να
αγωνιστούμε για επιστροφή στις ανθρώπινες και φιλικές
διαπροσωπικές σχέσεις, για καλύτερες συνθήκες
εργασίας , για αξιοκρατία, δικαιοσύνη, ειρήνη, για
ποιότητα ζωής, για το περιβάλλον, την πνευματική
καλλιέργεια, την ολοκλήρωση και την ωρίμανση.
Ο λαός μας οφείλει αυτές τις δύσκολες στιγμές για το έθνος
να είναι ενωμένος και συσπειρωμένος.
12.
13. Κλείνοντας ας θυμηθούμε λίγους στίχους, πάντα επίκαιρους του
μεγάλου μας ποιητή Τάσου Λειβαδίτη ,
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή
να αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλη σου θα
ματώσουν από τις φωνές μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε!
Μια στιγμή αν ξεχαστείς εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτες από τις φωτιές!
Δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου αν θέλεις να λέγεσαι
άνθρωπος.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι!!!
