Διασκευή του μύθου του Αισώπου, για αναγνώστες, που έχουν δυσκολία στην ανάγνωση.

1. Ο ΛΑΓΟΣ ΚΑΙ Η ΧΕΛΩΝΑ του Αισώπου
(Διασκευή Μαρίας Φρουδαράκη, δακάλας ειδικής αγωγής)
Κάποτε, σ’ ένα δάσος μακρινό, ζώα ζούσανε σωρό…
Μια μέρα ξαφνικά, ένας γρήγορος λαγός μια χελώνα συναντά, την κοιτάει και
γελά:
-Χα, χα, χα!!! Τι ζώο κι αυτό, απ’ όλα τ’ άλλα πιο αργό… Μέχρι εκείνο να
κουνήσει, το φεγγάρι θα ‘χει σβήσει…
-Σ’ άκουσα, κύριε Λαγέ, γρήγορε και ξακουστέ! Άμα θες να παραβγούμε...Σ’
αγώνα δρόμου να ριχτούμε…
-Δε σε νοιάζει, που θα χάσεις;
-Καθόλου!!! Ας με προσπεράσεις...Είναι πάντοτε ωραίος, όποιος γελάει
τελευταίος…
Μια και δυο σ’ αγώνα μπαίνουν. Ο λαγός τρέχει μπροστά, τίποτα δεν
τον σταματά… Η χελώνα, η καημένη, σέρνεται αργοπορημένη… Τρέχει, τρέχει
ο λαγός, ώσπου γίνεται καπνός. Κοιτάει πίσω του να δει, αν η χελώνα
ακολουθεί. Τίποτε δεν αντικρίζει, χασμουριέται και δακρύζει:
-Ας κάτσω εδώ να ξαποστάσω, δεν έχω τίποτα να χάσω… Η χελώνα δε με
φτάνει, ό,τι άλλο και να κάνει…
Κάθεται λοιπόν, ξαπλώνει, την αρίδα του τεντώνει, κλείνει τα μάτια χαλαρά,
ροχαλίζει δυνατά!
Μα η ώρα, που περνάει, τη χελώνα οδηγάει... Κούτσα κούτσα περπατάει
και στο τέρμα σταματάει:
-Μα, πού πήγε ο λαγός; Νόμιζα πως ήταν μπρος, πως στο τέρμα θα ‘χει
φτάσει και τη νίκη του γιορτάζει…
-Εσύ, χελώνα μου καλή, έφτασες πρώτη, δυνατή!!! Νίκησες και τον λαγό!!
Δικό σου το έπαθλο αυτό!!! Νόμιζε πως θα νικούσε, γι’ αυτό σε
περιγελούσε… Πίστευε δε θα τον φτάσεις, πως δε θα τον ξεπεράσεις…
Κοιμήθηκε για τα καλά και ‘συ τον πέρασες αργά. Έφτασες, πριν τον λαγό και
το άξιζες αυτό!!!
Έτσι ο λαγός θα καταλάβει πως όποιος τελευταίος γελά, είναι ‘κείνος,
που νικά! Την κοροϊδία θα σταματήσει, μήπως κάποτε κερδίσει...