z bagna za włosy. Kosmos, wszechświat, ewolucja, czasoprzestrzeń, czas, przestrzeń, kwant, kwanty, fizyka, atom, foton, komórka, elektron, rozum, człowiek, świat, NIC, COŚ, zmiana, ruch, umysł, kwantologia, kultura, nauka, filozofia, kosmologia, wielki wybuch, osobliwość, czarne dziury, bezkres, nieskończoność, wieczność, promieniowanie, widmo promieniowania, układ okresowy, światło, religia, etyka, polityka, biologia, brzeg, granica, geometria, wielowymiarowość, język, matematyka, logika, zmysły, szósty zmysł, telepatia, obcy, planeta, słońce, gwiazda, obce cywilizacje, kosmici, historia, nauka, zabobon, magia, przesąd, abstrakcje, pojęcia, byt, los, przypadek, statystyka, sfera, pole energii, energia, próżnia, zero, jedynka, nicość, zjawiska, stres, psychologia, świadomość, podświadomość, próg, nieoznaczony, zakres, podprogowy, symetria, analogia, harmonia sfer, cząstka, elementarny, jawa, sen, dusza, materia, przyrząd, obserwator, jednostka, zbiór, mózg, precyzyjne dostrojenie, prędkość, punkt, węzeł, rzeczywistość, ja, państwo, społeczeństwo, naród, kraj, klimat, pogoda, prognoza, ziemia, opoka, powierzchnia, powłoka, warstwa, szybkość, ciężar, siła, grawitacja, niepodzielny, prosta, płaszczyzna, rytm, reguła, wzór, odległość, upiorne oddziaływanie, skończoność, pustka, symetria, oś symetrii, życie, śmierć, zbiór, jednostka, całość, część, masa, koniec, początek, największe, najmniejsze, środek, struktura, konstrukcja, wieloświat, strumień świadomości, zapaść, horyzont, horyzont zdarzeń, zdumienie, uczucie, częstotliwość, drgania, wibracje, dotyk, wzrok, słuch, smak, ciało, prostota, aktualność, czas absolutny, absolut, przestrzeń absolutna, idee, duch, miasto, samoświadomość, dziś, chwila, odczucia, osobowość, starość, zegar, melodia, promieniowanie reliktowe, ciepło, zimno, zagęszczenie, ciężar, wybuch, wewnętrzny, zewnętrzny, skwantowany

1. Kwantologia stosowana – kto ma rację?
Czyli o wyższości filozofii nad fizyką (lub odwrotnie).
Część 9.3 – Z bagna za włosy.
Dawno, dawno temu, za lasami, za górami...
A w cholerę z takim początkiem. Co to nie można powiedzieć, tak po
ludzku, że dwa miliony lat zapierdziela po globusie człowiekowaty
i wtyka swój nos w każdy zakamarek i dziurę? Można.
A nawet, tak po prawdzie - jakby głębiej w szczątkach pogrzebać -
to się i okaże, że tych milionów już osiem się zadziało, od kiedy to
jako tako kumaty osobnik swój proceder uskutecznia i wszędzie ślady
swojej bytności zostawia.
I są tego skutki, co by to nie owijać w salonowe konwersacje - ich
taka i owaka mać.
Człowiekowaty, wiadomo, to kawał cielska. I jeszcze większa siła z
chamstwem zmieszana. Jak taki weźmie w ręczuchnę kamień albo kość,
jak walnie w pobratymca albo w coś innego, to skutki są - bez dwu i
więcej zdań.
Na ten przykład głowiznę owego ziomka w życiu rozbije i skonsumuje
zawartość, bo ciągle głodny. Albo tamtego samiczki w swoją jaskinię
zaciągnie, bo ciągle głodny doznań. Wiadomo, jak to się tak gdzieś
przechadza - he-he, przechadza, przecież to ledwo łazi – więc kiedy
to tak zapieprza w każdą stronę po zakrzywionej w dalszy lub bliższy
horyzont płaszczyźnie planetarnej, to się na to i tamto natknie. I
bierze w łapsko, smakuje na wszystkie sposoby...
I, wiecie - tak to w tym smakowaniu się robi - że tenże łachmyciarz
ewolucyjny, takie to w sobie nie wiedzieć co - takie nieopierzone i
zupełnie do istnienia niedostosowane... no, coś w takowym czymś się
kluje... Wiecie, kamyk tak o kamyk osobnik postuka - albo o czaszkę
innego postuka - albo się też w coś innego samodzielnie wpieprzy -
i, wiecie, w tej łepetynie jego coś takiego się dzieje, że się tam
dzieje.
A dzieje się początkowo na małą skalę - taką okoliczną. Niby toto w
swoim popierdzielaniu nigdzie się nie zatrzymuje, wlezie tu - ale i
tam się dostanie - kontynenty wszystkie zagospodaruje, choć nawet o
tym, że takie kontynentalne zjawisko istnieje, o tym zielonego czy
innego pojęcia nie ma. Nawet długo jeszcze sobie nie uświadomi, że
całościowo to w planetę się zamyka, ale takie łyse dziwactwo skałę
globu w każdym kierunku zadepcze oraz ponazywa w jakimś tam lokalnym
narzeczu.
A wszystko w celu wiadomym, nie ma co tego kryć. Przecież wszędzie i
zawsze ku konsumpcji to idzie, zjadania wszystkiego, co zjedzone być
może. Przecież taki to i niestrawne skonsumuje, na ogniu podpiecze,
ze skóry czy pierza obedrze - i skonsumuje. I wypluje. A jak takie
głęboko pod ziemią, albo u kogoś innego w posiadaniu, to najedzie,
to wykopie - to ziemię z posad ruszy, żeby się tam dostać.
A wszystko to z czerepu głowiastego się bierze, w nim się to lęgnie.
Że trzeba się pchać i rozpychać, bowiem tam dalej znajduje się coś
zdatnego, że tam jedzonko czeka na wybiegu, że góra żółtego cennego

2. metalu się zebrała i można ją przyrodzie podebrać ku swej chwale -
że jakaś panienka zamorska wabi swoim ciałem i podobnie, i że tylko
ruszać na zwiedzanie i uciechy. On tak zawsze miał i dziś ma, żeby
go ciasna jasna.
Taka dwunożna gadzina się w jaskini swojej nudzi i abstrakcjami na
różne sposoby zabawia - a z tego takie i podobne dziejowe wynikają
zależności. I skutki również są dziejowo istotne. Przede wszystkim
dla innych one są istotne.
Wiadomo - okoliczność środowiskowa wokół prehistoryczna, bagnista i
moralności wyzbyta na wiele jeszcze lat i tysiącleci, dlatego taka
człowiekowata poczwara niczego głębszego w sobie nie wyhoduje. To
zawsze jakąś tam abstrakcją się zadzieje - coś z takiego postukania
się pojawi, ale żaden genialny przebłysk nie zaiskrzy. Wiadomo, na
przejście kolejnych pagórków pozwala, jednak dalsze może dopiero po
kolejnej akcji uświadamiającej się zadziać.
I to tak trwa. Milion lat trwa, a nawet kilka milionów. - W miliony
również się układają czaszki wypatroszonych bytów, wzrasta sterta
kości – a kolejne pojęcia się budują i budują. Rzeki czerwienią do
oceanów spływają – a abstrakcje się budują, budują, budują. Epoki
mijają, piramidy z kamienia wznoszą się do nieba, umiejętności różne
wzbierają i siłę pokazują – a pojęciowe symbole zmienności świata
i jego reguł się budują-budują-budują...
Zrozumiałe to i oczywiste, na myślowym i czasowym pustkowiu nie tak
łatwo abstrakcję z inną podobną zetknąć i nowość kolejną pozyskać.
Oj, niełatwo.
A przecież, to też jasne i oczywiste, taka nowa abstrakcyjna sobie
wartość, taka jakaś myśl nawet o byle czym, to szczebelek, element
drabiny dziejowej, którą człeczyna sam sobie buduje - zresztą o tym
nawet nie wiedząc. Siedzi w bagnie po uszy, a czasami w brei aż po
czubek głowy się nurza, więc świadomości wyciągania się z bajorka
rzeczywistości nie ma, codzienność go na wszelkie sposoby zajmuje
- w końcu żyć trzeba, wiadomo.
I dajmy na to, że pojawi się na tym padole konkret w postaci człeka,
taki baron M., czy inna szlachciura gołodupna i bezgroszowa. I ten
niewątpliwy fakt bytowy, co to hurtem sobie abstrakcje pojęciowe w
dowolnym temacie produkuje, że takie zaistnienie coś o świecie tym
bliskim i odległym wymyśli. - Niby nic, niby każdy tak ma, a jednak
w tym znaczenie się zawiera. Takie zasadnicze.
Bo to, widzicie, myślowy kamyczek do kamyczka, a zbierze się cała
pryzma piachu, na który można się wdrapać - i nóżki z błota świata
wstępnie oczyścić. Podkreślać tego nie trzeba, taka kupka zawsze w
sobie niestabilna i chwiejna - tu ją się podsypuje jednym faktem i
ustaleniem o świecie, a ona z drugiej strony wsiąka w wilgotne czy
zakrwawione tło. I zanika. - Żeby się na szczycie utrzymać, to mocno
się trzeba łokciami, zębami oraz wszelkimi sposobami napracować. -
Im się w tym podsypywaniu lepiej człek sprawuje, im wydajniejszy w
gromadzeniu zapasów, tym stabilniej się mości na wierzchołku, tym
dalej zerka z góry, tym pewniej się czuje. I sam, można powiedzieć,
za włosy z bagna się wyciąga, sam sobie w pustce świata podstawę w

3. istnieniu buduje.
Abstrakcja do abstrakcji - a efektem jest twarda opoka pod nogami.
Tak to się toczy.
Słowem - myśli się, myśli, a efektem jest wyodrębnianie się z tła i
większa swoboda w ruchach. Zbierze się doznanie o tym albo owym, a
skutek jest taki, że człowiek w lustrze się zobaczy - że stwierdzi,
że on to on. I że świat istnieje.
A jak już stwierdzi, że jest i że myśli, to, wiadomo, zaraz mianuje
się panem wszystkiego - że on to korona stworzenia mu przyjdzie do
głowy. I ziemię zaczyna sobie poddaną czynić. Bo podobno ktoś-coś z
góry takie zadanie życiowe mu obwieściło i przykazało. I w ogóle, i
całościowo po okolicy się panoszy. - Czyli tu coś rozbije, ponieważ
mu przeszkadza, tam się wdrapie i zeżre, bo ciągle głodny – a gdzie
indziej całe miasto z dymem puści, albo i naród wybije do nogi - bo
przecież w niebie i tak swoich rozpoznają. Więc on z niepokalanym
sumieniem dalsze zwiedza i swoje rządy zaprowadza.
A jak mu ziemskiego padołu zabraknie w tym dobra czynieniu - jak w
tym swoim zapale już mocno się rozpędzi - to wyłazi poza kołyskę i
w dalszych rejonach planaternie zasobnych ten swój proceder czyni
i dobrą nowinę wszelkiemu głosi. - I zawsze wie, onże człowiekowaty
wie, że niesie posłanie - że zbawia, że pomaga, że czego się tylko
dotknie, to moralnością jego krwawą mocno ocieka. A przez to może w
niebyt takie nawracane byty spokojnie kierować ku radości wiekuistej
najwyższego. I swojemu zyskowi.
I ucieszność z tego czynienia ma, i się na wszelkie sposoby raduje
w swoim postępowaniu. - Bo on taki dobry, taki humanitarny, taki ku
wszelkiemu zwrócony.
Słowem, miara wszechrzeczy chodząca, wielkość urojona i rzeczywista.
Co więcej - co trzeba podkreślić - w każdej takiej chwili dziejowej
okrakiem się na tym szczycie światowym byt sadowi, zawsze obecne w
realności pokolenie wierzchołek okupuje, zawsze to punkt najwyżej
położony. I zawsze tym samym o świecie wie wszystko, co wiedzieć o
otoczeniu można. - Prawda, przychodzi następny rzut osobniczy, się
umieści na szczycie kolejnym i swoje nowości abstrakcyjne zbuduje.
Ale to też tylko tak na chwilę - zawsze tak na chwilę. Niby już ze
świata widać wszystko, a później się okazuje, że dalsze i dalsze w
zbiorze można dodać – podsypie się wiedzy, szczyt się podniesie, i
dalej przez to widać. Aż po horyzont. I nawet dalej.
Szczyt szczytowi nierówny, wiadomo - jeden zerkanie do sąsiedniej
wsi umożliwia, a za horyzontem to już chimery i straszydła rządzą.
Ale inny, czasowo późniejszy, to i drugą stronę księżyca pozwala w
szczegółach zobaczyć, rytm zmiany świata wypracuje. Jednak logicznie
to zawsze szczyt, jakby o tym nie mówić, to zawsze tylko i aż szczyt.
A skoro to szczyt, to – widzicie – konsekwencje tego są. I takie też
ciekawe. Bo to okazuje się, zobaczcie, że każde życiowe zaistnienie
człowiekowatego, jakie by ono nie było, jakby nie postępowało i co
na temat świata nie wiedziało – to zawsze było warstwą aktualną i

4. ostateczną. Że owe późniejsze pokolenia swoje dodawały do tej góry
i dosypywały do fundamentów, to prawda, jednak logicznie to zawsze
było wszystko - na daną chwilę wszystko.
I jeszcze więcej, to oznacza, zauważcie, że nie było do tej pory w
dziejach pokolenia, które by prawdy o świecie nie znało, które by
błądziło w analizach tegoż świata. Nie ma znaczenia, w jaki sposób
w łepetynie to sobie przedstawiano, to zawsze była prawda - działać
pozwalała oraz żyć. Czy to ma znaczenie, że człowiecza szkarada glob
na skorupach żółwi sadowiła, czy to ma znaczenie, że gdzieś tam w
górze sobie dziwność polatywała? Żadnego znaczenia to nie ma. Jak
się sprawdza, jak wspomaga – jest poprawne. A że dalsze pokolenia
z trudem dojdą, że to jednak nieco inaczej, że nie żółwie, a taka
regularność naukowa – ech, a w cholerę to, dla tamtych bytów to po
całości temat zbędny, pojęciowo obcy, a w ogóle wymysł szatański w
celu zmylenia, w celu zasiania wątpliwości.
Tak dziejowo biorąc - uświadomcie to sobie - wszelkie istnienie się
jakimś rozumnym konceptem objawiające, to każdorazowo prawdę znało
w pełni. Spoglądamy w niebo i widzę gwiazdy, a więc prawda jest mi
znana. Bowiem świat tak ma, że tu widać, słychać i, żeby to, czuć
wszystko – tu nic skrytego. I każde pokolenie tę prawdę poznało –
w tej sztafecie nie było i nie ma nikogo, kto mógłby się pysznić,
że on jedynie przeniknął i wiedzę posiadł. Nic z tego. Zauważcie,
w tym maratonie reguły zawsze były jednakowe oraz meta w tym samym
miejscu. Że są różnice, że chodzi o liczne szczegóły, że aktualnie
spoglądanie przebiega z ogromnej góry wiedzy? Prawda, tylko czy to
ma znaczenie? Nie ma.
Dawno, dawno temu... A w cholerę z takim początkiem. Że innego być
nie mogło? Widzicie, prawda. - Problem na dziś jednak jest taki, że
człowiekowaty daleko dalej nie doczłapał.
Niby to poznał, niby tam się dostał, niby rozumem przenika jasność
i ciemność – ale, wiecie sami, daleko od jaskini się nie oddalił.
Skóry na siebie narzucił, filozofię pospołu z fizyką każdego dnia
zaprzęga do pracy, obserwuje czasoprzestrzenną zmianę i wyciąga z
tego wnioski – tylko, ech, owe wnioski jakieś takie pierwotne są,
takie mało w sobie górnolotne, ogniem i prochem śmierdzą. A nawet
niekiedy straszą.
Niby inaczej się nie da, niby inaczej to się nie zadzieje. - Niby
nie...
A może jednak warto spróbować? ...
cdn.
Janusz Łozowski