2. Ο κινηματογράφος της
δεκαετίας του ’80
θεωρείται, κυρίως από
τους ειδικούς, η
«ταφόπλακα» της 7ης
τέχνης, όχι μόνο σε
ελληνικό αλλά και σε
διεθνές επίπεδο. Όσον
αφορά την Ελλάδα, ο
κινηματογράφος είχε ήδη
παραμεριστεί από τη
δεκαετία του ’70 με την
εμφάνιση της τηλεόρασης
και με την έλευση των 80’s,
ήρθε και το βίντεο, με τις
όποιες επιπτώσεις του, να
«βοηθήσει» την παρακμή
της μεγάλης οθόνης.
Παρόλα αυτά, υπήρξαν
καλά δείγματα τέχνης και
από τον λεγόμενο
«ποιοτικό» κινηματογράφο
αλλά και από τα λεγόμενα
«εμπορικά», όπως οι
ταινίες του Γιάννη
Δαλιανίδη, οι οποίες είχαν
ως συχνότερο θέμα τους
τη νεολαία της εποχής, είτε
σε κωμωδίες είτε σε πιο
δραματικές.

3. Υπήρξαν μερικές ταινίες, όπως
οι κωμωδίες του Νίκου
Περράκη(Λούφα και
Παραλλαγή, Βίος και Πολιτεία
κ.α.), που συνδύασαν τις
καλές κριτικές με την αθρόα
προσέλευση του κόσμου στις
αίθουσες.Ακόμα και
δραματικές δημιουργίες όπως
οι «Απέναντι», η «Ρεβάνς», η
«Τιμή της Αγάπης» που έκαναν
γνωστούς τους
πρωταγωνιστές τους, είχαν
την εμπορική τους τιμητική.
Ακούγεται παράδοξο σήμερα
αλλά υπήρξαν ταινίες,
πολιτικού-ιστορικού
περιεχομένου ,κυρίως στις
αρχές των 80’s, που έκαναν
την επιτυχία τους(ακόμα
θυμάμαι τους γονείς μου να
με τραβολογάνε 8-9 χρονών
παιδάκι σε ανάλογα θεάματα,
για να αποκτήσω πολιτική
συνείδηση!). Αλήστου μνήμης
φυσικά οι πολιτικοκοινωνικές
σάτυρες όπως το «Μάθε παιδί
μου γράμματα», με έναν
εξαιρετικό Νίκο
Καλογερόπουλο ως γιος
αυστηρού και εθνικόφρονα
καθηγητή, να φοράει τα
μποτάκια της μοδός και να
περιφέρεται στο χωριό του με
ένα τρανζιστοράκι
ακούγοντας Boney M(ε ,ρε
εποχές).

4. Στο μυαλό και στις
αναμνήσεις των
περισσοτέρων, βρίσκονται
οι πλέον cult ταινίες,
κυρίως του Δαλιανίδη,
που τότε βέβαια
σχολιαζόντουσαν
ειρωνικά από τους
«ειδήμονες» αλλά και από
τον πιο «ψαγμένο»
κόσμο,ως δείγμα
παρακμής και ξεπεσμού
της τέχνης και της
κοινωνίας γενικότερα.
Σήμερα όμως αποτελούν
ξεχωριστό δείγμα και
απεικόνιση της χώρας
μας στα 80’s και δεν είναι
τυχαίο που συχνά-πυκνά
φιλοξενούνται στα
τηλεοπτικά κανάλια,
προσφέροντας
διασκέδαση, χαλάρωση
και πολλές πολλές
αναμνήσεις.

5. Στάθης Ψάλτης, Καίτη
Φίνου, Ρένα Παγκράτη,
Πάνος Μιχαλόπουλος,
Σταμάτης Γαρδέλης, Σοφία
Αλιμπέρτη, Στηβ Ντούζος,
είναι οι πλέον
χαρακτηριστικές,
κινηματογραφικές
φιγούρες της εποχής, με
παρουσία σε ταινίες όπως
«Βασικά καλησπέρα σας»,
«Έλα να αγαπηθούμε
ντάρλινγκ», «Καμικάζι
αγάπη μου» και η σειρά
ταινιών «Ρόδα, τσάντα και
κοπάνα»(οι αγαπημένες
μου, Μπίλιας και Χάλιας
απίστευτες φάτσες)

6. Μπορεί οι τίτλοι και τα
θέματα να είχαν τη σχετική
τους «ελαφράδα» και
αφέλεια, γεμάτοι ατάκες
και με το ανάλογο life-
style της εποχής,αλλά δεν
θεωρώ καλύτερα θεάματα
τα δακρύβεχτα stories των
60’s, τα απίστευτα
χασμουρητά-ταινίες
αγγελοπουλικού στυλ(
σόρρυ αλλά δεν τα
χωνεύω αυτά με τίποτα, οι
λάτρεις του είδους ας με
βρίσουν), για να μη
μιλήσω για κάτι ανοησίες
νεότερων ετών(ευτυχώς
είναι λίγες, γιατί την
τελευταία δεκαετία ο
ελληνικός
κινηματογράφος έχει
πάρει τα πάνω του
γενικώς)

7. Και επειδή ξέρω ότι έγινα
κουραστική, στο τέλος
άφησα και το εκ των
πραγμάτων και συνθηκών
αναγκαίο κακό των 80’s,
τις βιντεοταινίες, που η
αλήθεια είναι ότι δεν
άφησαν και τις καλύτερες
εντυπώσεις από πολλές
απόψεις.
Προχειρότητα,γυρίσματα
στο πόδι,απίστευτο
κιτς,ιστορίες ξεκάρφωτες
και με παρουσία ακόμα
και πολύ γνωστών
καλλιτεχνών που μπροστά
στον φόβο της φτώχειας
και της ανεργίας, έκαναν
αυτά τα τερατουργήματα.
Μην ξεχνάμε ότι τότε τα
κανάλια της τηλεόρασης
ήταν μόνο 2 και η μικρή
παραγωγή θεάτρου και
κινηματογράφου σε
σχέση με προηγούμενες
δεκαετίες, δεν μπορούσε
να «χωρέσει» τόσο μεγάλο
όγκο ηθοποιών και
λοιπών εμπλεκομένων με
την δραματική τέχνη.