2. Behin batean
neskatila bat bere
amarekin bizi zen.
Txanogorritxo
deitzen zioten
guztiek, beti txano
gorriz estalia
erabiltzen zuelako
burua.
3. Egun batean, goizean
goiz, esan zion amak:
—Amona gaixorik dago
eta ezin da jaiki.
Eramaiozu jateko
zerbait.
Hartu zuen otzara
neskatilak eta basoan
zehar abiatu zen.
4. Bide zati bat egin eta
gero, otsoarekin egin zuen
topo Txanogorritxok.
—Nora zoaz, Txanogorri
zoragarria?
—Amonatxorengana, jateko
zerbait eramatera.
—Apustu egingo dugu,
orduan: ea nor iristen den
lehenengo amonaren etxera.
5. Korrika abiatu zen
otsoa eta biderik
laburrenetik joan zen.
Txanogorritxo, ordea,
loretxoak biltzen atzeratu
zen eta biderik luzeenetik
joan zen.
6. Otsoa iritsi zen
lehenengo amonaren
etxera. Atea jo eta esan
zuen:
—Zabaldu, amonatxo,
Txanogorritxo naiz eta
jateko zerbait dakarkizut.
Amonak zabaldu
zuen atea eta, otsoa
ikustean, zorabiatu egin
zen.
8. Handik gutxira,
Txanogorritxo iritsi zen:
—Zabaldu, amonatxo.
Txanogorritxo naiz eta
jateko zerbait eta lore-sorta
bat dakarkizut.
—Sartu, sartu,
Txanogorritxo –esan zion
otsoak.
9. Txanogorritxo sartu zen barruan
eta ohera hurbildu zen.
—Ene, amonatxo, zein belarri
handiak dituzun!
—Zuri hobeto entzuteko.
—Ene, amonatxo, zein begi handiak
dituzun!
—Zu hobeto ikusteko.
—Ene, amonatxo, zein hortz
handiak dituzun!
—Zu hobeto jateko!
10. Orduan, otsoak
ohetik salto egin eta
Txanogorritxo
harrapatu nahi izan
zuen.
Neskatilak,
arineketan, basorantz
ihes egin zuen.
11. Une hartantxe ehiztari bat
ari zen handik igarotzen.
Eta ikustean otsoa
Txanogorritxoren atzetik
zihoala, tiro egin eta otsoa
akabatu zuen.
Pozaren pozez, musu eta
besarkada handiak eman
zizkioten elkarri amonak
eta Txanogorritxok.
Hala bazan ez bazan,
sar dadila kalabazan eta atera
dadila Gasteizko plazan.
