1. Μία μόνο «συντεχνία» υπάρχει στην χώρα : ΟΙ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, ΟΙ
ΧΟΡΗΓΟΙ ΤΟΥΣ και οι περί αυτών.
Τόσα χρόνια οι πολιτικοί και οι περί αυτών (οι «χορηγοί» τους επιχειρηματίες, οι
περί αυτών συστοιχιζόμενοι πολίτες και δημοσιογράφοι κλπ…) πραγματοποιούν
συνεχείς και ανηλεείς πλύσεις εγκεφάλου στον λαό, στους πολίτες αυτής της χώρας,
για τις «συντεχνίες».
Κάθε επαγγελματική ομάδα ή κοινωνική τάξη που βρίσκεται μπροστά στα σχέδιά
τους την αποκαλούν αναιδώς και ανερυθρίαστα «συντεχνία» για να επιτεθούν στην
αντίσταση που προβάλλει. Ετσι κατά καιρούς «συντεχνίες» έχουν αποκαλέσει τους
εργάτες (π.χ. τους εργαζόμενους στην συλλογή απορριμμάτων, τους απεργούς
εργοστασίων, τους ναυτικούς κ.ο.κ.), τους υπαλλήλους, τους συνταξιούχους, τους
ελεύθερους επαγγελματίες … . Εν κατακλείδι, έχουν αποκαλέσει και αποκαλούν
συντεχνία όλο τον ελληνικό λαό, όλους όσους αντιστέκονται στα βάρβαρα
νεοφιλελεύθερα και αντικοινωνικά σχέδιά τους για την κλοπή από τους ισχυρούς ενός
μεγαλύτερου κομματιού ζωής από τους ανθρώπους.
Πέραν των λοιπών, εδραία είναι η θέση μου, ότι οι πολιτικοί και οι περί αυτών
(μία σκόπιμα ως επί το πλείστον αμόρφωτη ομάδα μετρίων ανθρώπων) αγνοούν την
ιστορία και τον κοινωνικό ρόλο των «συντεχνιών», όταν αυτές υπήρχαν. Αλλως, δεν θα
ήταν δυνατόν να χρησιμοποιούνται τέτοιοι όροι στην υπάρχουσα κοινωνικο-οικονομική
και νομική διάρθρωση. Παρεκτός και εάν εννοούν ότι κοινωνίες και λαοί λειτουργούν με
όρους, συνθήκες και διάρθρωση μεσαίωνα και πριν από αυτόν.
Το πρώτο βεβαίως που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι την ευθύνη για την
σημερινή κατάσταση της χώρας, είτε βρίσκεται ακόμα στον μεσαίωνα είτε όχι, την
φέρουν οι πολιτικοί, οι χορηγοί τους και οι περί αυτών. Αυτοί με τις πολιτικές,
κοινωνικές, οικονομικές και λοιπές εσφαλμένες και καταστροφικές επιλογές και
πρακτικές τους οδήγησαν την χώρα στην απαξίωση και στον μηδενισμό. Δεν
αναφέρομαι μόνο στις επιλογές της παρούσας κυβέρνησης, αλλά και στις επιλογές
πολλών κυβερνήσεων πριν από αυτή και στο σύνολο του πολιτικού κόσμου που
συνηγόρησε ή διαδραμάτισε ρόλο ουσιαστικού συμπαραστάτη στο «Ελληνικό Εγκλημα».
Όπως αποδεικνύει το σύγχρονο παρόν της χώρας, όλες οι πολιτικές τους
(ταγμένες στην λογική του καπιταλισμού και της διεφθαρμένης εξυπηρέτησης
συμφερόντων της ολιγαρχίας – χορηγού τους) απέτυχαν οικτρά. Εάν δεν είχαν
αποτύχει, δεν θα βρισκόμασταν στην θέση αυτή ως λαός σήμερα, δεν θα είχε
μεταβληθεί η Ελλάδα σε μία χώρα που μπορεί να ζήσει μόνο 6.000.000 – 7.000.000
ανθρώπους με τους υπόλοιπους να τίθενται στο περιθώριο, στην απαξίωση, στην
ανεργία, στην αχρησία.

2. Δυστυχώς, η παρούσα ψευδοσοσιαλιστική κυβέρνηση και παράταξη εντείνει
τους ρυθμούς της απαξίωσης της Ελλάδας, την απογυμνώνει και την αποψιλώνει από
κάθε πολύτιμο στοιχείο και συστατικό και την παραδίδει φτωχή, γονυπετή και
επαιτούσα στα νύχια των αφεντικών του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού.
Πηγή και αιτία της σημερινής ζοφερής κατάστασης και αθλιότητας δεν είναι
άλλη από την κάστα και συντεχνία των πολιτικών, των χορηγών τους και των περί
αυτών. Αυτοί επέλεξαν ή αδράνησαν, αυτοί επέβαλλαν δια των νόμων τις πολιτικές της
μιζέριας, της εξαθλίωσης και της καταστροφής της χώρας.
Αποτελεί αιδώ και προσβολή του σώματος και της ψυχής του έθνους και του
λαού μας το γεγονός ότι δεν έχουμε απαλλαγεί από αυτό το άγος, το γεγονός ότι οι ίδιοι
άνθρωποι με τις ίδιες προθέσεις, ιδέες και απόψεις, εξακολουθούν να βρίσκονται στο
προσκήνιο, εξακολουθούν να εμφανίζονται ως «σωτήρες» της χώρας και του λαού και
να επιλέγουν «λύσεις» και πολιτικές για την «σωτηρία» της χώρας. Εάν οι ίδιοι δεν
νοιώθουν την «αιδώ» και συμπεριφέρονται ως αναιδέστατοι τυχοδιώκτες, αποτελεί
ντροπή για τον λαό αυτής της χώρας, το γεγονός ότι δεν τους έχει εξαφανίσει από
προσώπου ελληνικής γης, όσο αφήνουν ακόμα να υπάρχει και να εννοείται «Ελλάδα».
Πρόσφατα, μαζί με την καταστροφή που μας έχουν φέρει μας εξύβρισαν για μία
ακόμα φορά, μας αποκάλεσαν «διεφθαρμένους».
Είναι μία ακόμα σκαιότατη ύβρις απέναντι στον ελληνικό λαό, αυτόν που εκλέγει
και τους ίδιους τους υβριστές. Η αλήθεια είναι ότι η συντεχνία των πολιτικών, των
χορηγών τους και των περί αυτών μαζί με την καταστροφή της Ελλάδας, σφυρηλάτησε
επί έτη και δίδαξε στον ελληνικό λαό και την «διαφθορά» στην σύγχρονη μορφή της.
Αυτοί επέβαλλαν τις προτιμησιακές σχέσεις, αυτοί δίδαξαν την διαπλοκή, το ρουσφέτι,
την προμήθεια, την μίζα, την υπερτιμολόγηση, την κομματοκρατία, την αδιαφάνεια, το
νόμο ή την διοικητική πράξη με ονοματεπώνυμο ευνοημένου προσώπου, αυτοί δίδαξαν
το ανέλεγκτο και την ατιμωρησία. Αυτοί επέβαλλαν την συνδιαλλαγή ακόμα και για τις
απλούστερες και αυτονόητες διαδικασίες συναλλαγής με τους νόμους που ψήφισαν ή
αμέλησαν σκόπιμα να ψηφίσουν. Αυτοί μας οδήγησαν ως λαό στον μηδενισμό της
διαφθοράς ως αναγκαιότητα επιβίωσης , αυτοί εμφανίζονται και ως τιμητές μας για
όσα προκάλεσαν. Αν έχουν να «περηφανεύονται» για κάτι οι πολιτικοί και ο περίγυρός
τους, για ένα θεσμό που λειτουργεί στην χώρα, αυτός δεν είναι άλλος από την
«διαφθορά» σε όλες τις εκφάνσεις της.
Αν μιλάμε για σύγχρονες συντεχνίες και κάστες, ένα μόνο παράδειγμα έχει να
παρουσιάσει η ελληνική κοινωνία, μία είναι η κατεξοχήν «συντεχνία» στην χώρα: Η
ΣΥΝΤΕΧΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ, ΤΩΝ ΧΟΡΗΓΩΝ ΤΟΥΣ και των περί αυτών.
Αυτή συγκεντρώνει όλα τα ιστορικά χαρακτηριστικά των συντεχνιών και μάλιστα
κατά την αρνητική ιστορική και κοινωνική τους περίοδο και δράση: κληρονομική
διαδοχή, νεποτισμός, οικογενειοκρατία, κλειστός αριθμός μελών και είσοδος με
2

3. κριτήρια που η ίδια καθορίζει και κρίνει, ύπαρξη και εφαρμογή παράλληλων ειδικών
κανόνων ένταξης και λειτουργίας της συντεχνίας, «εσωτερικό ειδικό δίκαιο» για τα
μέλη, σκοτεινοί κανόνες και σχέσεις, προνομιακή νομική και λοιπή μεταχείριση των
μελών κ.α. .
Εάν λοιπόν κάποιοι ψάχνουν για συντεχνίες στον σύγχρονο κοινωνικό βίο της
χώρας και μάλιστα για συντεχνίες με άκρως επιζήμια κοινωνικά αποτελέσματα ας
κοιτάξουν την μία και μοναδική πραγματική συντεχνία της χώρας.
Η λύτρωση από το σύγχρονο και επαίσχυντο άγος αυτό μπορεί να είναι έργο του
ίδιου του λαού και όχι μιας συντεχνίας που κάνει ψευδεπίγραφα λόγο για
«αυτοκάθαρση». Κανείς διεφθαρμένος και ρυπαρός δεν μπορεί να καθάρει τους
άλλους. Καθώς τα περισσότερα πολιτικά κόμματα και μετά πλήρους βεβαιότητας τα
κόμματα εξουσίας, δεν εκφράζουν πλέον τον λαό, αλλά αποτελούν μηχανισμούς
συντήρησης που ελέγχονται από τις ίδιες συντεχνίες και τις αναπαράγουν, καθώς τα
πολιτικά κόμματα δεν παράγουν εδώ και πολλά χρόνια πολιτική, είναι βέβαιο πως
δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν την κοινωνική ανάγκη αυτή, αλλά εξυπηρετούν το
αντίθετο: την συντήρηση της φαυλοκρατικής συντεχνίας των πολιτικών, των χορηγών
τους και των περί αυτών.
Είναι βέβαιο ότι ο μόνο ο ελληνικός λαός μπορεί να δώσει τις λύσεις σε κάθε
επίπεδο. Τον λαό αυτό, αυτόν το γίγαντα, επειδή πάντα φοβούνταν την οργή του, τον
έχουν μετατρέψει σε άβουλη, φοβική μάζα ατομισμών, σκλαβωμένη στις συνθήκες,
στους όρους και στις λογικές που επέβαλλαν. «…Γιατί τα σκιαζε η φοβέρα και τα
πλάκωνε η σκλαβιά» έγραφε ο Διονύσιος Σολωμός τις μέρες της ελληνικής
επανάστασης στον «Υμνο στην Ελευθερία». Φοβέρα και σκλαβιά υπάρχει παντού στην
χώρα, ακόμα και εάν δεν το καταλαβαίνουμε αυτά τα δύο στοιχεία κυριαρχούν σε όλους
ή σχεδόν σε όλους τους Ελληνες, φόβος για το σήμερα και το αύριο, φόβος για την ζωή,
για το μέλλον, για τα αγαθά, για την ανεργία. Μας βομβαρδίζουν με φόβους και μας
κρατούν σκλάβους, σκλάβους των συνθηκών, του συστήματος, των εργοδοτών, των
άνομων νόμων, φοβισμένους σκλάβους με περιορισμένα όνειρα και στόχους. 190
χρόνια μετά την επανάσταση του 1821 μένουν αδικαίωτα τα όνειρα και οι αγώνες για
ελευθερία και χειραφέτηση των Ελλήνων. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, κυβερνήσεις
φαύλων κατάφεραν να ελέγχουν τον λαό και να τον κρατούν υποτελή στα δεδομένα της
Τουρκοκρατίας. Αυτός ο τόπος και αυτός ο λαός ποτέ δεν ελευθερώθηκε πραγματικά.
Οσα έπραξε ήταν απλά ξεσπάσματα, αντιδράσεις απέναντι στην φοβέρα και την σκλαβιά
που του επέβαλλαν.
Οσα γράφω είναι εκτός από ανάλυση και μία σαφής πρόσκληση και πρόκληση
προς την γενιά μου και όσες γενιές έρχονται πίσω της. Μια πρόσκληση και πρόκληση για
να ανατρέψουμε την φαύλη συντεχνία των πολιτικών, των χορηγών τους και των περί
αυτών και να πάρουμε το παρόν και το μέλλον του τόπου μας στα χέρια μας. Μια
3

4. πρόσκληση στην ελπίδα για όλους. Κανείς άλλος εκτός από εμάς δεν μπορεί να μας
διασώσει από την φαύλη συντεχνία, κανείς άλλος εκτός από εμάς τους ίδιους δεν
μπορεί να μας κάνει να αισθανθούμε ξανά άνθρωποι και να διεκδικήσουμε ένα
μέλλον που θα μας ανήκει. To μόνο που μένει είναι να συναχθούμε, να συναντηθούμε,
να τους διώξουμε για να πάψει αυτό τον τόπο και αυτό τον λαό να τον σκιάζει η φοβέρα
και να τον πλακώνει η σκλαβιά.
Λύσεις που θα αναδείξουν τον άνθρωπο, λύσεις που θα ικανοποιήσουν όλες τις
ανάγκες του υπάρχουν, αρκεί ο καθένας από εμάς να σκεφτεί ελεύθερα, ατομικά και
συλλογικά, για να ξανασυγκροτήσουμε όλοι μαζί τις κοινωνίες μας.
Το πρώτο μέλημα μας θα είναι να τους διώξουμε !!!.
4