2. Από το 1887 ήδη η «Εφημερίς των
Κυριών» της Καλλιρρόης Παρρέν
τάραξε τα νερά, υπερασπιζόμενη το
δικαίωμα των γυναικών στη δουλειά και
τη μόρφωση.
3. Η βιομηχανική ανάπτυξη στην
Ελλάδα άρχισε από το 1860. Σε
όσες πόλεις κάπνιζαν καμινάδες,
εκεί σιγά-σιγά το προλεταριάτο
αρχίζει να συγκεντρώνεται και να
αποκτά ταξική συνείδηση. Από το
1880 άρχισε η οργάνωση και οι
διεκδικήσεις των εργατών αλλά
και των εργατριών. Οι εργάτες
που δούλευαν σε βιομηχανικές
και βιοτεχνικές επιχειρήσεις το
1870 ήταν 28.400. Από αυτούς,
οι 5735 ήταν γυναίκες. Δηλαδή το
20% των εργαζόμενων αυτών
ήταν γυναίκες.
4. Η πρώτη απεργία
εργατριών έγινε στην
Ελλάδα το 1892 από τις
υφάντριες του δεύτερου
εργοστασίου
υφαντουργίας των
αδελφών Ρετσίνα στον
Πειραιά, όταν η εργοδοσία
αποφάσισε να μειώσει την
αμοιβή τους από 80 σε 65
λεπτά. Η «Εφημερίς των
κυριών» υπερασπίζεται τις
απεργούς.
5. Με πρωτοβουλία της Καλλιρρόης Παρρέν
ιδρύθηκε το Λύκειο των Ελληνίδων, το 1911,
που έδωσε έμφαση στην εκπαίδευση της
Ελληνίδας, στη συμμετοχή της στην
παραγωγική και κοινωνική δράση, στην
πολιτιστική αναμόρφωση. Το 1909,
άλλωστε, ιδρύθηκε το Εθνικό Συμβούλιο
Ελληνίδων, το οποίο έθεσε ως στόχους την
προώθηση της θέσης της γυναίκας σε όλους
τους τομείς, την προάσπιση των
δικαιωμάτων του ανθρώπου και ιδίως των
γυναικών και παιδιών, τη συμβολή στην
εδραίωση της ειρήνης και στη
διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς. Το Εθνικό
Συμβούλιο γιόρτασε πέρυσι τα 100 χρονα
του, ενώ το Λύκειο Ελληνίδων οδεύει κι αυτό
προς την εκατονταετία του. To 1924 ήταν το
έτος ίδρυσης του Συνδέσμου Ελληνίδων
Επιστημόνων που παρείχε στήριξη στην
επαγγελματική ζωή των γυναικών.
6. Αλλά το πρώτο στη χώρα φεμινιστικό «Ζητεί [ο Σύνδεσμος]
σωματείο, με πρόγραμμα καθαρά πρωτίστως το δικαίωμα να
φεμινιστικών διεκδικήσεων, ήταν ο εκλέγει και να εκλέγεται και η
Σύνδεσμος Ελληνίδων υπέρ των γυναίκα εις τα
Δικαιωμάτων της Γυναικός, που αντιπροσωπευτικά σώματα και
ιδρύθηκε στα 1920 με πρωτοβουλία της τοπικής διοικήσεως και της
της Αύρας Θεοδωροπούλου ως Εθνικής αντιπροσωπείας, όπου
τμήμα της Διεθνούς Ένωσης για τη ο μισός ενήλικος πληθυσμός της
Γυναικεία Ψήφο. Στις 16 Ιανουαρίου χώρας δεν εκπροσωπείται έως
φέτος ο Σύνδεσμος συμπλήρωσε 92 σήμερα».
χρόνια ζωής και δράσης, την οποία
διέκοψαν μόνο οι δύο δικτατορίες. Το
πρώτο ψήφισμα της ιδρυτικής του
συνέλευσης, που στάλθηκε στη
Βουλή, Εθνοσυνέλευση και
Κυβέρνηση του 1920 περιείχε
αιτήματα ισονομίας και ισοπολιτείας
των γυναικών. Ιδιαίτερη έμφαση
δινόταν στην απόκτηση πολιτικών
δικαιωμάτων εκ μέρους των
γυναικών:
7. Ύστερα από πολύ αγώνα και πίεση,
στα 1930, αναγνωρίστηκε το
δικαίωμα της ψήφου στις δημοτικές
εκλογές υπό περιοριστικούς όρους.
Μπορούσαν μόνο να ψηφίσουν, όχι
να ψηφιστούν, έπρεπε να είναι
εγγράμματες [σε μία κοινωνία με
70% αναλφάβητες] και άνω των 30
χρονών! Οι δημοτικές εκλογές του
1934 ήταν οι πρώτες στις οποίες
πήραν μέρος οι γυναίκες, έστω και
υπό περιορισμούς.
8. Στις 23 Απρίλη 1944, στις εκλογές για την
ανάδειξη του Εθνικού συμβουλίου, για πρώτη
φορά οι γυναίκες εκλέγουν και εκλέγονται, ύστερα
από απόφαση της ΠΕΕΑ, σύμφωνα με την οποία
στις εκλογές αντιπροσώπων -εκλεκτόρων
παίρνουν μέρος όλοι οι κάτοικοι, άντρες και
γυναίκες, που έχουν συμπληρώσει το 18ο έτος
της ηλικίας τους.
9. Πέντε εθνοσύμβουλοι του
Εθνικού Συμβουλίου των Κορυσχάδων:
Μαρία Σβώλου,
Καίτη Νισυρίου-Ζεύγου,
Χρύσα Χατζηβασιλείου,
Φωτεινή Φιλιππίδου,
Μάχη Μαυροειδή .
10. Και έπρεπε να φθάσουμε στα
1952 για να δοθεί το δικαίωμα του
εκλέγειν και εκλέγεσθαι σε όλες τις
γυναίκες. Στην επαναληπτική
ψηφοφορία που έγινε στις αρχές
του 1953 στη Θεσσαλονίκη,
εξελέγη η πρώτη Ελληνίδα
βουλευτής, η Ελένη Σκούρα, με
τον Ελληνικό Συναγερμό. Οι
Ελληνίδες πήραν μέρος σε
καθολική ψηφοφορία για τις
εθνικές εκλογές το 1956.
Εξελέγησαν δύο γυναίκες, η Λίνα
Τσαλδάρη και η Βάσω
Θανασέκου. Έτσι άρχισε να
γράφεται η ιστορία των γυναικών
στην πολιτική...