2. Έκταση
Η συνολική έκταση της Ισπανίας υπολογίζεται σε 505.150 τ.χλμ. Εξ
αυτών τα 492.592 ανήκουν στην ηπειρωτική χώρα ενώ 4.994 στις προς
Α. Βαλεαρίδες νήσους και 7.624 στις Κανάριες νήσους. Το μεγαλύτερο
μήκος αυτής από Α. προς Δ. είναι 1020 χλμ. ενώ το μέγιστο πλάτος από
Β. προς Ν. είναι 856 χλμ.
Μορφολογία
Η Ισπανία γενικά αποτελεί ένα τεράστιο σε έκταση οροπέδιο που
διαμοιράζεται από αλλεπάλληλες οροσειρές σε επιμέρους μικρότερα
οροπέδια. Το μέσο ύψος του
εδάφους της υπερβαίνει τα 500 μ.
από την επιφάνεια της θάλασσας.
Το μεγαλύτερο αυτής οροπέδιο
καταλαμβάνει το κέντρο της
Χώρας που πλαισιώνεται προς Β.
από τα Πυρηναία όρη και
τα Κανταβρικά όρη, προς Α. από
την πεδιάδα του Έβρου,
του Γκουαδαλαβιάρκαι του Χούκαρ, προς Ν. από την Βαϊτική οροσειρά και
την πεδιάδα της Ανδαλουσίας και προς Δ. από ελαφριά κλίση του εδάφους
που υφίστανται τα χαμηλότερα λεκανοπέδια του ποταμού
Ντούρο, Τάγου καιΓουαδιάνα. Συνεπώς από ορογραφική άποψη η Ισπανία
διακρίνεται σε πέντε γεωφυσικές περιοχές των Πυρηναίων και
Κανταβρικών, το κεντρικό οροπέδιο, τα Ιβηρικά όρη, τις κοιλάδες του
Έβρου και των άλλων ποταμών και τέλος την πεδιάδα της Ανδαλουσίας
με τα χαμηλότερα δυτικά οροπέδια.
3. Ποταμοί
Οι περισσότεροι και
σημαντικότεροι ποταμοί της
Ισπανίας πηγάζουν από το
κεντρικό οροπέδιο στο οποίο
και κυριαρχούν τα Ιβηρικά
όρη και αυτοί είναι:
Ο ποταμός Δούρος, που διασχίζει την βόρεια Ιβηρική κι εκβάλλει
στον Ατλαντικό στο ύψος του Πόρτο.
Ο ποταμός Τάγος, ο μακρύτερος της Ιβηρικής χερσονήσου, που
εκβάλλει στον Ατλαντικό ωκεανό στο ύψος της Λισαβόνας.
Ο ποταμός Γουαδιάνα που εκβάλλει
και αυτός στον Ατλαντικό ωκεανό στα
Ισπανοπορτογαλικά σύνορα.
Ο ποταμός Γουαδαλκιβίρ που
εκβάλλει στο κόλπο
του Κάδιθ προερχόμενος από την οροσειρά
Σιέρρα Μορένα.
Από τους ποταμούς που εκβάλουν στη
Μεσόγειο σημαντικότερος είναι ο
ποταμός Έβρος που είναι και ο μεγαλύτερος της Ισπανίας. Πηγάζει από
τα Κανταβρικά όρη και εκβάλλει σε ευρύτατο δέλτα βόρεια του κόλπου
της Βαλένθια. Εκτός όμως αυτού στον ίδιο κόλπο εκβάλλει ο επίσης
σημαντικός ποταμός Γκουαδαλαβιάρ.
Εκτός των παραπάνω υφίστανται και πολλοί άλλοι μικρότεροι ή
παραπόταμοι των προηγουμένων που διασχίζουν τη χώρα σχεδόν προς
όλες τις κατευθύνσεις. Στην Ισπανία υπάρχουν ελάχιστες λίμνες χωρίς
ιδιαίτερη σημασία.
4. Μαγευτικό
“κατακόκκινο”
ποτάμι!
Πρόκειται για έναν από τους πιο
εντυπωσιακούς και ιδιαίτερους
ποταμούς παγκοσμίως και όχι άδικα. Ο
κόκκινος ποταμός ή αλλιώς Rio Tinto
στην Ισπανία αποτελεί ένα μοναδικό
δημιούργη
μα της
φύσης και ξεχωρίζει λόγω αυτής της
ιδιαιτερότητας του χρώματός του.
Το ποτάμι που έχει μήκος 58
μίλια βρίσκεται ανάμεσα στα βουνά της
Sierra de Huelva στην πόλη της Νέρβα και
διατρέχει το νότιο-δυτική περιοχή της
χώρας. Το παράξενο κόκκινο και σε κάποια
σημεία κίτρινο χρώμα του οφείλεται στο ότι
από εκεί περνάει ένα από τα μεγαλύτερα
κοιτάσματα σιδηροπυρίτη του κόσμου και κατά μήκος του έχουν εξορυχθεί
χαλκός, χρυσός, ασήμι και άλλα
μέταλλα κατά τη διάρκεια πέντε
χιλιάδων χρόνων.
Τα διάφορα σπάνια πετρώματα και
μεταλλεύματα όλων αυτών των
ετών έδωσαν αυτό το ιδιαίτερο και
σπάνιο χρώμα στον ποταμό ο
οποίος βέβαια θεωρείται και
ιδιαίτερα μολυσμένο.
5. Χλωρίδα
Η χλωρίδα της Ισπανίας λόγω της ποικιλίας της μορφολογίας του εδάφους
αλλά και του κλίματος είναι ποικίλη και διαφέρει όχι μόνο κατά το ύψος
αλλά και κατά περιοχές. Η έλλειψη άφθονου ύδατος στις ορεινές περιοχές
καθιστά εκεί την χλωρίδα όχι τόσο πλούσια όσο άλλων Χωρών με ίδιο
υψομετρικό και ορεινή έκταση.
Έτσι η χλωρίδα της Ισπανίας στα βόρεια διαμερίσματα και ιδίως
στα Πυρηναία και στη Καταλωνία είναι όμοια με της κεντρικής
Ευρώπης, ενώ των ανατολικών παραλίων περιλαμβάνεται στης
Μεσογείου, των δε βορείων ακτών προς τον Ατλαντικό όμοια με της
βορείου Ευρώπης. Η δε χλωρίδα του κεντρικού οροπεδίου μοιάζει πάρα
πολύ, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, με τις ρωσικές στέπες! Τέλος το νότιο
τμήμα της Ισπανίας περιλαμβάνεται στη χλωρίδα της βορείου Αφρικής
όπου και απαντώνται φοίνικες,
ζαχαροκάλαμα και πλείστα
εσπεριδοειδή.
Τα δάση της Ισπανίας δυστυχώς σήμερα
σπανίζουν. Εκτός των μεγάλων
καταστροφών που υπέστησαν στο διάβα
της ιστορίας από τις διάφορες στρατιές,
που διέσχισαν την Χώρα, ειδικά τον ΙΘ΄
αιώνα, η υλοτομίαγια τις διάφορες ανάγκες του πληθυσμού ήταν
ανεξέλεγκτη, μέχρι αναρχίας. Αν συνυπολογισθούν και οι τεράστιες
πυρκαγιές που έχουν σημειωθεί τα τελευταία χρόνια η εικόνα των
ισπανικών δασών φαίνεται αποκαρδιωτική.
Τα κυριότερα είδη δένδρων των δασών της Ισπανίας είναι το πεύκο και
η δρυς. Αντίθετα πλουσιότατη φαίνεται η Χώρα σε βοσκοτόπια που
αφθονούν πράγματι, κυρίως, στο κεντρικό οροπέδιο, και στους πρόποδες
των Πυρηναίων και Κανταβρικών ορέων.
6. “Μυστηριώδες”
δάσος στην
Ισπανία!
Το Gorbea είναι ένα δασύλλιο μεταξύ των επαρχιών Alava και Vizcaya
στη βόρεια Ισπανία και έχει πάρει το όνομά του από την ψηλότερη
κορυφή Gorbea του βουνού που δεσπόζει ολόγυρα (1.482 μ.). Η
καταπράσινη περιοχή βρίσκεται κοντά σε μια σειρά από πόλεις και
κωμοπόλεις και είναι
δημοφιλής προορισμός
για τους πεζοπόρους,
τους ορειβάτες αλλά
και τους λάτρεις της
φύσης που
απολαμβάνουν την
πλούσια χλωρίδα και
πανίδα. Βασικό
χαρακτηριστικό του
είναι το απόκοσμο τοπίο που υπάρχει στο δασύλλιο, με παράξενα δέντρα
με γυμνούς κορμούς αλλά και με τις ρίζες των φυτών να βγαίνουν από το
έδαφος. Κι όλα αυτά συνδυασμένα με πυκνή ομίχλη για να νομίζει ο
επισκέπτης ότι βρίσκεται σε κάποια μυστηριώδη χώρα, βγαλμένη από
ταινία τρόμου!
7. Πανίδα
Η πανίδα της Ισπανίας είναι ένα
μείγμα μεσογειακής και
βορειαφρικανικής πανίδας με
παρουσία ειδών που δεν απαντώνται
ή σπανίζουν σε άλλες Ευρωπαϊκές
Χώρες, όπως για παράδειγμα είναι το
είδος του λαγού, ημαγκούστα, ή η
μυγαλή των Πυρηναίων, ο πίθηκος ο άκερκος ή μαγώτος (Macaca
sylvanus), ο απειλούμενος με εξαφάνιση ιβηρικός λύγκας, ο ιβηρικός
ίβηξ, ο ισπανικός αετός κ.ά.
Υπάρχουν επίσης ιδιαίτερα είδη ερπετών, οστράκων, ιχθύων και μεγάλη
ποικιλία πεταλούδων (όπως παρατηρείται και στην νήσο Ρόδο, στην
Ελλάδα). Επίσης από τα
μεγάλα ζώα που υπάρχουν
ξεχωρίζει το μακρύμαλλο είδος
των προβάτων με το όνομα
«μερινό» καθώς και οι
εκλεκτές ποικιλίες αλόγων,
βουβαλιών αλλά και σκύλων
με το όνομα «σπανιέλ».
8. Κλίμα
Το κλίμα της Ισπανίας ποικίλει ανάλογα των περιοχών και του ύψους του
εδάφους, παρουσιάζοντας έτσι μεγάλες διαφορές μεταξύ των
περιφερειακών διαμερισμάτων. Γενικά είναι εύκρατο με πολλές
ομοιότητες εκείνων της Ιταλίας και της Ελλάδος με λιγότερες
όμως βροχοπτώσεις αυτών των Χωρών. Η δε ξηρότητα που παρατηρείται
σε διάφορες περιοχές είναι τόσο μεγάλη ώστε να χαρακτηρίζει ένα μεγάλο
τμήμα των εδαφών της να μοιάζει με την περιοχή του αφρικάνικού
άτλαντος (όρους). Έτσι ενώ στη Μαδρίτη η μέση ετήσια θερμοκρασία είναι
+14 °C , η Σεβίλλη παρουσιάζει +20 °C και ενώ στις κορυφές
των Κανταβρικών ορέωνκαι Πυρηναίων η βροχή φθάνει τα 1-2
εκατοστά ενώ στο κεντρικό οροπέδιο κυμαίνεται μόλις στα 0,25-0,27 εκ.
Πληθυσμός και πόλεις
Η Ισπανία δεν είναι τοσο πυκνοκατοικημένη σε κάποιες περιοχές όπως η
Λεον, η Εστρεμαδούρα και η Αραγονία, ενώ άλλες περιοχές είναι ιδιαίτερα
πυκνοκατοικημένες όπως η Γαλικία, η Καταλανία, η Αστουρία, οι
Βασκικες Επαρχίες, η Ναβαρα και οι παράκτιες περιοχές. Ο αριθμός
γεννήσεων είναι ιδιαίτερα αυξημενος αλλα ισοσταθμίζεται με τις
μεταναστεύσεις πολλών Ισπανών προς την Αμερική και αλλες
Ευρωπαϊκες χώρες. Υπαρχουν σημαντικες οικονομικες αντιθεσεις απο
περιοχή σε περιοχή, οι οποίες καθορίζουν και τις εθνικες και γλωσσικες
αντιθεσεις. Οι κυριοτερες πολεις εκτος απο την Μαδρίτη που αποτελεί
πολιτικο και διοικητικο κεντρο του κρατους, είναι η Βαρκελώνη,
Βαλεντσια, Μπιλμπαο, Σαραγοσα, Λας Παλμας και Σαντα Κρουζ της
Τενερίφης.
9. Ιστορία
Αρχαιότατοι κάτοικοι της Ισπανίας υπήρξαν οι Κελτίβηρες. Πρώτοι οι
Φοίνικες ίδρυσαν αποικίες στα Α. και Ν.Α. παράλιά της και σύντομα
οι Έλληνες τους μιμήθηκαν. Αργότερα η Καρχηδόνα κατέλαβε τη Νότια
Ισπανία. Τόσο όμως οι καρχηδονιακές όσο και οι ελληνικές αποικίες
καταλήφθηκαν από τους Ρωμαίους. Κατά την περίοδο των μεγάλων
μεταναστεύσεων των εθνών εισέβαλαν στην Ισπανία Σουήβοι, Αλανοί και
κυρίως, Βάνδαλοι και Βησιγότθοι. Οι τελευταίοι ίδρυσαν ισχυρό κράτος.
Όμως τον 8ο αιώνα μ.Χ. οι Άραβες το κατάλυσαν και κυριάρχησαν σ' όλη
τη χώρα, εκτός από τα βορειότατα τμήματά της, όπου ιδρύθηκαν μικρά
χριστιανικά κράτη (Αραγωνία, Καστίλλη, Ναβάρρα, Αστουρία, Λεόνη).
Αυτά κατόρθωσαν να περιορίσουν τη δύναμη των Αράβων, ύστερα από
μακροχρόνιους αγώνες.
Στα τέλη του 15ου αιώνα, μετά την ένωση των χριστιανικών κρατιδίων
σ' ενιαίο κράτος, οι Άραβες εκδιώχθηκαν εντελώς από την Ιβηρική
χερσόνησο. Αυτή η νίκη συνέπεσε με την ανακάλυψη της Αμερικής από
το Χριστόφορο Κολόμβο που ήρθε σαν αποτέλεσμα των συστηματικών
εξερευνήσεων της γης, που έγιναν από Ισπανούς και Πορτογάλους
θαλασσοπόρους. Η ανακάλυψη και αποίκηση της Αμερικής έκανε την
Ισπανία μεγάλη αποικιακή δύναμη (ακόμη και σήμερα η ισπανική
10. παρουσία είναι έντονη στην αμερικανική ήπειρο. Η ισπανική είναι η
πέμπτη γλώσσα στον κόσμο και ομιλείται από 170 εκατομμύρια
ανθρώπους).
Η δύναμη της έφτασε στο κατακόρυφο
την εποχή του Κάρολου Ε' και του γιου
του Φίλιππου Β'. Την εποχή του
τελευταίου όμως, οπότε και οι Άγγλοι
κατάστρεψαν στο στενό της Μάγχης
την "αήττητη ισπανική αρμάδα", το
1588, αρχίζει η παρακμή της Ισπανίας.
Το 1704 οι Άγγλοι, για να ελέγχουν τη
ναυσιπλοΐα, κατέλαβαν το βράχο του Γιβραλτάρ, τον οχύρωσαν και τον
κατέχουν ακόμα. Στις αρχές του 18ου αιώνα συμπληρώθηκε η ισπανική
παρακμή, όταν κηρύχτηκαν ανεξάρτητες οι αμερικανικές αποικίες της.
Εξαιτίας της επανάστασης της Κούβας κηρύχτηκε το 1898 ο
ισπανοαμερικανικός πόλεμος, όπου η Ισπανία νικήθηκε και έχασε την
Κούβα, το Πόρτο Ρίκο και τις Φιλιππίνες.
11. Το 1936 ξέσπασε φοβερός εμφύλιος πόλεμος που κράτησε 2 1/2 χρόνια,
έως τις 28 Μαρτίου 1939, όταν η Μαδρίτη καταλήφθηκε από τις
δυνάμεις του στρατηγού Φράνκο, ο οποίος ως αρχηγός της εθνικιστικής
επανάστασης, επικράτησε με τη βοήθεια της Γερμανίας και της Ιταλίας.
Το 1975 ο Φράνκο πέθανε και τον διαδέχτηκε ο Δον Χουάν των
Βουρβώνων. Έτσι το πολίτευμα είναι βασιλευόμενη δημοκρατία. Ο
Βασιλιάς έχει δικαίωμα βέτο και πλαισιώνεται από το συμβούλιο του
στέμματος και το συμβούλιο του κράτους. Η εκτελεστική εξουσία ασκείται
από τον πρωθυπουργό και το υπουργικό συμβούλιο, ενώ η νομοθετική
από το κογκρέσο και την γερουσία. Το 1987 έγινε μέλος στην
Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα της Ευρώπης
12. Ισπανική κουζίνα
Η Φιλοσοφία της ισπανικής κουζίνας βασίζεται στην παραδοσιακή σπιτική
κουζίνα των Ισπανών. Είναι η απλή αγροτική κουζίνα που τα κύρια
συστατικά της είναι το κρεμμύδι, το σκόρδο, η ντομάτα, η κόκκινη
καυτερή πιπεριά, κάποια μπαχαρικά και αρωματικά βότανα τα οποία
αφθονούν στην Ισπανική φύση.
Η ιστορία της Ισπανικής κουζίνας, έρχεται από τα αρχαία χρόνια πολύ
πριν τη σύσταση του Ισπανικού κράτους το 15ο αιώνα και κατάφερε να
διατηρήσει και να συνδέσει τις τοπικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητές
της. Η ισπανική κουζίνα έχει μεγάλες επιρροές από τους μεσογειακούς
πολιτισμούς των Ελλήνων, των Φοινίκων και των Ρωμαίων αλλά κατά
κύριο λόγο έχει επηρεαστεί από τους Άραβες οι οποίοι κατείχαν την
Ισπανία για περισσότερους από οκτώ αιώνες.
Βέβαια είναι μια πολύ μεγάλη χώρα, που τα εδάφη της κατοικούν
άνθρωποι με διαφορετικές συνήθειες, κουλτούρες και γλώσσες και ομοίως
κάθε περιφέρειά της έχει την ιδιαίτερη κουζίνα της. Έτσι γαστρονομικά η
Ισπανία χωρίζεται στις παρακάτω περιφέρειες:
13. 1) Βόρεια Ισπανία
Εδώ βρίσκεται η κοινότητα των Βάσκων, η επαρχία Asturias, η
Cantabria, η Γαλικία, αλλά και η ευρύτερη περιοχή του ποταμού Ebro
με τις Aragon, La Rioja και Navarre. Το υγρό κλίμα και η ύπαρξη
ποταμών αλλά και ο παραθαλάσσια γεωγραφική τους θέση, επιτρέπει στις
περιοχές αυτές να διαθέτουν μια ποικιλία πιάτων, με βάση τόσο το το
ψάρι και τα θαλασσινά όσο και το κρέας. Εδώ βρίσκουμε τη μεγαλύτερη
παραγωγή σολομού, πλήθος γαλακτοκομικών (Cantabria), το δυνατό στη
γεύση τυρί Cabrales (Asturias), τα καλύτερα θαλασσινά (Γαλικία), τα
ποιοτικότερα φρούτα και λαχανικά για τα οποία φημίζονται οι περιοχές
του Ebro, καθώς και την
πιο προσεγμένη κουζίνα
της χώρας, αυτή των
Βάσκων. Αντζούγιες,
μπακαλιάρος, πέστροφες,
βοδινό και κυνήγι,
αποτελούν τη βάση της
διατροφής σ’ αυτές τις
περιοχές, που είναι
διάσημες για το βραστό
και τις σάλτσες τους.
2) Μεσογειακή Ισπανία
Εδώ υπάγεται η περιοχή της Καταλονίας που διαθέτει την πιο πλούσια
και εκλεπτυσμένη κουζίνα (γεγονός που οφείλεται επιπλέον στις
επιδράσεις από τη Γαλλία και την Ιταλία) και την κοινότητα της
Βαλένθια, της αδιαφιλονίκητης βασίλισσας του ρυζιού και γενέτειρας της
paella. Η κουζίνα τους εκφράζει σαφώς τη μεσογειακή διατροφή, την
οποία κάθε περιοχή παρουσιάζει με το δικό της τρόπο. Παραλιακά
βρίσκουμε περισσότερα πιάτα ψαριών και θαλασσινών, ενώ κινούμενοι
προς την ενδοχώρα συναντάμε ψητά κρέατα, πουλερικά, κυνήγι και
σούπες. Τα κυριότερα φαγητά της Καταλονίας βασίζονται σε τέσσερις
σάλτσες, sofrito, samfaina, picada και ali-oli. Από τις πιο
ενδιαφέρουσες συνταγές της περιοχής είναι, escudella (ζωμός κρέατος με
ζυμαρικά που συνήθως συνοδεύονται από το carn d’olla, ένα χορταστικό
14. βραστό - Μπαρτσελόνα), mar y
cel (λουκάνικα, λαγός, γαρίδες
και ψαρικά μαζί - Girona) και
menestra (βραστό λαχανικών -
Murcia).
3) Κεντρική Ισπανία
Εδώ πρωταγωνιστούν τα ψητά
και, κυρίως, το διάσημο ιβηρικό
χοιρινό που ξεχωρίζει για τη γεύση και το άρωμά του που πηγάζει από
τα συστατικά της διατροφής τού ζώου. Τα ιβηρικά χοιρινά διατρέφονται
όλο τον χρόνο με άγρια χόρτα. Το σκληρό και δριμύ κλίμα έχει οδηγήσει σε
μια κουζίνα βασισμένη στο κρέας (πέραν του χοιρινού συναντάμε πολύ
αρνί, κατσίκι και κυνήγι), τα όσπρια και τα άγρια λαχανικά (μανιτάρια,
πράσα κ.ά.).
4) Νότια Ισπανία (Ανδαλουσία)
Εδώ η μαγειρική παράδοση
είναι, κυρίως, αποτέλεσμα της
αλληλεπίδρασης διαφόρων
πολιτισμών. Χειμωνιάτικα
βραστά, μεσογειακή διατροφή στα
παράλια, μια ποικιλία πιάτων
βασισμένων στο χοιρινό και το
χοιρομέρι, καθώς και πληθώρα
εύγευστων γλυκισμάτων
(αραβική επίδραση), συνθέτουν
το γευστικό παζλ. Η Ανδαλουσία έχει το καλύτερο χοιρομέρι της χώρας,
αλλά δείχνει μια ξεχωριστή αδυναμία στο τηγανητό ψάρι (pescaito frito).
Γενικότερα, στο νότο προτιμούν τα τηγανητά. Η Ανδαλουσία είναι, επίσης,
η γενέτειρα του el gazpacho, που τρώγεται κυρίως το καλοκαίρι. Είναι
κρύα σούπα, που φτιάχνεται με πολλές παραλλαγές, αλλά η κυριότερη
συνταγή της είναι ψωμί, λάδι, σκόρδο, νερό, ντομάτα και συχνά αγγούρι
και πιπεριά. Επιπλέον, στη Σεβίλλη αποδίδεται η παράδοση των tapas
(όπως τα δικά μας ορεκτικά ή μεζεδάκια), που μπορεί να βασίζονται στις
γαρίδες, το χοιρινό, το αβγό, τα λαχανικά, σε ποικιλία αλλαντικών και
παστών και σε μια πλειάδα άλλων υλικών και τα οποία, πλέον,
15. βρίσκονται παντού στη χώρα, ενώ ο επισκέπτης τα απολαμβάνει στα
διάσημα Tapas Bar, συνοδεύοντάς τα με κρασί, σέρι και μπίρα.
5) Τα νησιά
Πρόκειται για τις Βαλεαρίδες στη Μεσόγειο
και τα Κανάρια στον Ατλαντικό. Οι
Βαλεαρίδες, πέρα από τη διάσημη μαγιονέζα
τους, φημίζονται και για τα αφράτα
γλυκίσματά τους (ensaimadas) ενώ οι
σπεσιαλιτέ τους βασίζονται στα πράσινα
λαχανικά, το ψάρι και το χοιρινό. Την πρώτη
θέση, όμως, στις προτιμήσεις των κατοίκων τους κρατούν οι σούπες.
16. Ταυρομαχίες
Ήδη στην αρχαία Ελλάδα η ταυρομαχία ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής και είχε
τον σκοπό να δείξει ο αγωνιζόμενος το θάρρος του, την ψυχραιμία του,
την ταχύτητα κίνησής του και τη σωματική
του δύναμη. Η ταυρομαχία επισημαίνει τις
ρίζες της και στην προϊστορική λατρεία
στους ταύρους. Η δολοφονία του ιερού ταύρου
(ταυρομαχία) είναι η ουσιαστική κεντρική
εικονική πράξη της Mithras, η οποία
τιμήθηκε στο Mithraeum οπουδήποτε
βρισκόντουσαν οι ρωμαϊκοί στρατιώτες. Πολλές
από τις παλαιότερες αρένες ταυρομαχίας στην
Ισπανία βρίσκονται σε ή δίπλα στις περιοχές των ναών της Mithras. Η
ταυρομαχία συνδέεται συχνά με τη Ρώμη, όπου πολλές ταυρομαχίες
διοργανώθηκαν ως προθέρμανση για την μονομαχία.
Οι ταυρομαχίες δέχονται έντονη κριτική από ακτιβιστές των
δικαιωμάτων των ζώων, οι οποίοι τις χαρακτηρίζουν ως ένα βάρβαρο
αγώνισμα. Στα Ισπανικά, η αντίθεση
στην ταυρομαχία αναφέρεται
ως antitaurina.
Τον Αύγουστο του 2007, η κρατική
Ισπανική τηλεόραση ακύρωσε τις
ζωντανές μεταδόσεις ταυρομαχιών,
καθώς η μετάδοσή τους κρίθηκε βίαιη
για τα παιδιά που μπορεί να τις
παρακολουθούσαν.
Στις 28 Ιουλίου του 2010, το κοινοβούλιο της Καταλονίας ψήφισε την
απαγόρευση των ταυρομαχιών στην περιφέρεια, με νόμο που μπήκε σε
ισχύ τον Ιανουάριο του 2012.
Από την άλλη πλευρά, οι οπαδοί των ταυρομαχιών, υποστηρίζουν πως
δεν πρόκειται για ένα άθλημα, αλλά για μία καλλιτεχνική τελετουργία,
με βαθιές ρίζες στην ισπανική παράδοση. Για το λόγο αυτό περισυνέλεξαν
600,000 υπογραφές που παραδόθηκαν στο ισπανικό κοινοβούλιο τον
Μάρτιο του 2012, ζητώντας να προστατευτούν οι ταυρομαχίες σαν άϋλη
πολιτιστική κληρονομιά.
17. Φλαμένκο
Προκειμένου να κατανοήσει κάποιος τις επιρροές και τις συνθήκες από
τις οποίες δημιουργήθηκε το Φλαμένκο, θα πρέπει να δώσει προσοχή
στην κουλτούρα και τη μουσική παράδοση της Ιβηρικής Χερσονήσου.
Η ίδια η προέλευση του όρου φλαμένκο, συνεπώς και της ιστορίας του,
έχει πολλαπλές ερμηνείες. Για παράδειγμα, στην ισπανική γλώσσα, ο όρος
αυτός χρησιμοποιούνταν και για τους
προερχόμενους από τη Φλάνδρα, κάτι που
μπορεί να υποδηλώνει ότι το φλαμένκο
έφτασε στην Ισπανία
από Φλαµανδούς µετανάστες επί βασιλείας
Καρόλου Ε'. Επίσης, ορισμένες εκδοχές
δέχονται ως προέλευσή του τη Βόρεια
Αφρική, ενώ άλλοι παρατηρούν επιρροές
ακόμα κι από τη Βυζαντινή και Ινδική
θρησκευτική µουσική.
Πριν την εισβολή
των Μουσουλμάνων το 711, η Ισπανία των Βησιγότθων είχε υιοθετήσει
το δικό της ξεχωριστό εκκλησιαστικό λειτουργικό, γνωστό ως μοζαραβική
λειτουργία, η οποία είχε επιρροές από τη Βυζαντινή μουσική και
διατηρήθηκε μέχρι το 10ο ή 11ο αιώνα. Ορισμένες θεωρίες, όπως του
Ισπανού κλασικού μουσικού Μανουέλ ντε Φάγια, συνέδεαν με το
φλαμένκο τα μουσικά αυτά ακούσματα και τον αρχαιοελληνικό Δωρικό
τρόπο, ο οποίος αποκαλούνταν Φρυγικός. Δυστυχώς, λόγω της μορφής της
μουσικής γραφής των Μοζαραβιτικών ύμνων, η θεωρία αυτή δεν έχει
αποδειχτεί.
18. Κατά τη διάρκεια της κατοχής της Νότιας Ισπανίας από τους
Μωαμεθανούς, Χριστιανοί, Εβραίοι και Μουσουλμάνοι ζούσαν σε σχετική
αρμονία. Τότε έκαναν την εμφάνισή τους και οι
πρώτες νομαδικές τσιγγάνικες φυλές της Ισπανίας, οι οποίες πιθανότατα
προήλθαν από την περιοχή Παντζάμπ της Ινδίας.
Κατά τη διάρκεια της Επανάκτησης των ισπανικών εδαφών,
η Κόρδοβα και η Σεβίλη έπεσαν στης αρχές του 13ου αιώνα, ενώ
τελευταία η Γρανάδα το 1492. Έτσι, οι ανεπιθύμητοι πληθυσμοί
καταδιώκονταν όλο και πιο νότια, ενώ σε αυτούς προστέθηκαν αργότερα
και όσοι ήθελαν να ξεφύγουν από την Ιερά Εξέταση. Η συγχώνευση των
Τσιγγάνων (Gitanos στα ισπανικά) με τους Εβραίους, τους
Μουσουλμάνους και τους Ανδαλουσιανούς της Νότιας Ισπανίας οδήγησε στη
"γέννηση" του φλαμένκο, ενώ η μουσική της Βόρειας Ισπανίας είχε
καθαρά κελτικές επιρροές από τους προρωμαϊκούς χρόνους.
