Revista completa

EDITORIAL
Como cada fin de curso chega o momento de
camiño recorrido. Foi un ano completo
posibilidades que nos ofre
do habitual, tamén de obst
posible,… e agora de despedidas, de moita
con nós, Pablo o profe de mates
cole, quen ocupará a xefatura?
que fai menos anos que che
profe de Naturais Carmen e
compartimos, viaxes, ata receitas de cociña!
Tamén Marta de Infantil nos deixa, pero estaremos en contacto, sabemos
que vives moi cerca, así que non hai
E ata setembro non saberemos que pasar
Bruno, pero despois de varios anos o centro non ser
Pero non só os profes se van, os catro alumnos e alumnas de 4º
inician unha nova etapa f
Por agora quédanos todo o ver
(aqueles que o día 1 xa estar
curso. Bo verán e moita sorte a todas e todos os que empezades nos vosos
novos destinos. Desfrutade da revista e dos bos recordos.
EDITORIAL
de curso chega o momento de mirar cara at
Foi un ano completo, cheo de novidades como as
posibilidades que nos ofrece contar con ANPA de novo, de sa
én de obstáculos que se intentaron superar o mellor
e agora de despedidas, de moitas despedidas. Despois de 9 anos
Pablo o profe de mates e actual xefe de estudos de ESO d
á a xefatura? Temos todo o verán para adiviñar!
que chegaron imos lembrar por moito tempo
profe de Naturais Carmen e á nosa orientadora Cris! Son moitas as risas que
compartimos, viaxes, ata receitas de cociña!
én Marta de Infantil nos deixa, pero estaremos en contacto, sabemos
í que non hai escusas para non visitarnos.
setembro non saberemos que pasará co noso profe de Educaci
Bruno, pero despois de varios anos o centro non será o mesmo sen el.
ó os profes se van, os catro alumnos e alumnas de 4º
inician unha nova etapa fóra deste centro. Moita sorte e moito
édanos todo o verán para recuperar forzas, estudar un pouco
ía 1 xa estarán de volta) e tomar decisións para o pr
e moita sorte a todas e todos os que empezades nos vosos
Desfrutade da revista e dos bos recordos.
2
EDITORIAL
mirar cara atrás e valorar o
, cheo de novidades como as
ce contar con ANPA de novo, de saídas máis longas
áculos que se intentaron superar o mellor
Despois de 9 anos
e actual xefe de estudos de ESO deixa o noso
án para adiviñar! Aínda
garon imos lembrar por moito tempo á nosa
on moitas as risas que
én Marta de Infantil nos deixa, pero estaremos en contacto, sabemos
para non visitarnos.
fe de Educación Física,
á o mesmo sen el.
ó os profes se van, os catro alumnos e alumnas de 4º de ESO
e moito ánimo!
ar forzas, estudar un pouco
óns para o próximo
e moita sorte a todas e todos os que empezades nos vosos

7. CONTOS DE MEDO
10. DÍA DA PAZ 11.
14. SAIDA SARRIA
SAMOS
19.SAIDA CICLOS FP
DPTO.ORIENT
22. PINPON 23.ANPA
4. PRIMEIROS AUXILIOS
5. FUNDACIÓN
BARRIE
6. SAÍDA CASTROVENTOSA
7. CONTOS DE MEDO 8. DIVERSIDADE
FUNCIONAL
12. ENTROIDO 13. SAN VALENTÍN
14. SAIDA SARRIA-
15. EXCURSIÓN ESO A
MADRID
16. DÍA
MULLER
17. SEMANA DA
ÁRBORE E DA AUGA
18. VIAXE PRIMARIA A
19.SAIDA CICLOS FP
DPTO.ORIENT
20. CORREDORES 21. CORRESPONSABILIDADE
23.ANPA 24. ESCOLA DE PAIS
(D.O)
25. SECCIÓNS BILINGÜES
26. DPTO. XEOGRAFÍA E HISTORIA
4. PRIMEIROS AUXILIOS
6. SAÍDA CASTROVENTOSA
9. NADAL
13. SAN VALENTÍN
16. DÍA DA
MULLER
18. VIAXE PRIMARIA A
SANTANDER
21. CORRESPONSABILIDADE
25. SECCIÓNS BILINGÜES

OS RAPACES E RAPAZAS DO CPI UXÍO
NOVONEIRA PREPARÁMONOS PARA SALVAR
O mércores 5 viñeron darnos unha charla de
foi ás 12:10 e acabouse ás
toda a Secundaria e os maiores de Primaria.
O primero que nos explicaron foi a masaxe
cardiopulmonar, a posición lateral de
seguridade e a maniobra de Heimlich.
seguridade consiste en colocar ao señor ou señora de
lado para que non se afogue co seu vómito ou
vaia a lingua para atrás e tapone as vías respiratorias.
A maniobra de Heimlich para atragantamentos consiste
en darlle 5 golpes entre os osos dos ombros e se non
funciona poñer o pulgar en forma de frecha e presionar
entre o óso do esternón e o
Despois Cristina, a profe de plástica non nos quería levar ao poli, senón á sala
de pin pon e veu Marisa e puidemos estar 15 minutos
xogábamos un pouco ao fútbol.
VIDAS.
O mércores 5 viñeron darnos unha charla de primeiros auxilios;
foi ás 12:10 e acabouse ás dúas, estábamos
toda a Secundaria e os maiores de Primaria.
O primero que nos explicaron foi a masaxe
cardiopulmonar, a posición lateral de
seguridade e a maniobra de Heimlich.
A masaxe
cardiopulmonar
consistía en facerlle bombear o corazón,
presionando cos dous brazos e con forza sobre
unha parte da palma da man 32 veces e despois
soprar 2 veces para facerlle recuperar a
respiración.
A posición lateral de
seguridade consiste en colocar ao señor ou señora de
lado para que non se afogue co seu vómito ou non se lle
vaia a lingua para atrás e tapone as vías respiratorias.
A maniobra de Heimlich para atragantamentos consiste
en darlle 5 golpes entre os osos dos ombros e se non
funciona poñer o pulgar en forma de frecha e presionar
entre o óso do esternón e o embigo.
de pin pon e veu Marisa e puidemos estar 15 minutos no poli e comer mentras
xogábamos un pouco ao fútbol.
Marcos González 2º ESO
4
primeiros auxilios;
consistía en facerlle bombear o corazón,
o cos dous brazos e con forza sobre
unha parte da palma da man 32 veces e despois
soprar 2 veces para facerlle recuperar a
no poli e comer mentras
Marcos González 2º ESO

FUNDACION BARRI
(A CORUÑA, 26 DE OUTUB
O
maiores do cole, dende 4º de Primaria a 4º de ESO,
de A Coruña para visitar a Fundaci
Juan e as profes Cris de tecnolox
Carmen e Noelia.
Na Fundación Barrié tivemo
ciencia e a tecnoloxía, dende c
conseguir acender unha luz ata c
frío. Pero o que máis nos gustou foi ser protagonistas de CSI (como
ledes! A serie de televisi
quen pertence unha pegada
diferentes prantas carn
Quedounos pouco tem
para o MUNCYT, no qu
sempre é interesante e, sobre todo, divertido.
cousas novas moi interesantes, no pouco tempo que tivemos
traemos aprendido sobre robots, ou polo menos curiosid
máis.
N BARRIÉ E MUNCYT
CORUÑA, 26 DE OUTUB
mércores 26 de outubro os
es do cole, dende 4º de Primaria a 4º de ESO, visitamos a cidade
de A Coruña para visitar a Fundación Barrié acompañados polo profe
Juan e as profes Cris de tecnoloxía que nos organizou as visitas,
é tivemos diferentes obradoiros relacionados coa
ía, dende cómo producir electricidade con lim
conseguir acender unha luz ata cómo experimentos relacionados co
áis nos gustou foi ser protagonistas de CSI (como
de televisión) averiguando cómo se chega a recoñer a
pertence unha pegada dixital e estar cerca, ver e tocar
s carnívoras, algunhas delas galegas!!
Quedounos pouco tempo para comer porque tiñamos que sa
CYT, no que estivemos fai 3 anos pero ter un avi
te e, sobre todo, divertido. Ademais
cousas novas moi interesantes, no pouco tempo que tivemos
traemos aprendido sobre robots, ou polo menos curiosid
5
É E MUNCYT
CORUÑA, 26 DE OUTUBRO)
visitamos a cidade
é acompañados polo profe
ía que nos organizou as visitas,
s relacionados coa
mo producir electricidade con limóns e
experimentos relacionados co
áis nos gustou foi ser protagonistas de CSI (como
ómo se chega a recoñer a
dixital e estar cerca, ver e tocar
ue saír correndo
e estivemos fai 3 anos pero ter un avión cerca
ais sempre hai
cousas novas moi interesantes, no pouco tempo que tivemos algo
traemos aprendido sobre robots, ou polo menos curiosidade de saber

“O martes 12 de outubro fixemos unha excursi
“Subimos ao bus en Pedrafita e en pouco tempo chegamos a Castro
Ventosa. Tivemos que subir por unhas escaleiras demasiado
empinadas para ser pola mañ
malas e cagadas de coellos, t
“Castro Ventosa esta situado xusto no medio
a outro Ponferrada, Lei
asentáronse alí porque dende que os romanos os
que ir traballar ás minas de ouro que hab
“O primeiro que fomos ver en Castro Ventosa foron restos de
casas dos poboados astures e tam
moitas cousas e ían d
obxectos que
encontraran na
zona”.
“Usaban lucernas,
miliarios, bifaces
e muíños que
funcionaban a man.
Tamén había un
ascensor e, como
non, tiñámolo que
abrir e con oso
intento fallido de
entrar nel, tivemos
que baixar polas
escaleiras. Vimos
unhas igrexas que
aínda conservaban
cachos de muros e
salas dende o seu
primeiro
levantamento”.
O martes 12 de outubro fixemos unha excursión”.
Subimos ao bus en Pedrafita e en pouco tempo chegamos a Castro
que subir por unhas escaleiras demasiado
empinadas para ser pola mañá. Non había viñas, tan s
malas e cagadas de coellos, téñeno algo descoidado”
Castro Ventosa esta situado xusto no medio: a un lado
a outro Ponferrada, Leitosa e as Médulas.
porque dende que os romanos os someterán
ás minas de ouro que había nas Médulas
O primeiro que fomos ver en Castro Ventosa foron restos de
casas dos poboados astures e tamén dos romanos. Expl
ían dándonos trociños de arxila ou alg
6
Subimos ao bus en Pedrafita e en pouco tempo chegamos a Castro
que subir por unhas escaleiras demasiado
ía viñas, tan só herbas
”.
a un lado Galicia,
Os astures
someterán tiñan
édulas”.
O primeiro que fomos ver en Castro Ventosa foron restos de
Explicáronnos
ándonos trociños de arxila ou algún

7
“Estivemos escoitando un poema que nos leu o profe que trataba
de cómo se falaba en Cacabelos naquela época, porque ao
escritor resultoulle moi peculiar. Tamén fomos ao río Cúa que
era moi bonito e vimos a uha señora facendo piragüismo que
pasou por alí varias veces. Cando iamos aos sitios Jacobo e
máis eu collíamos folletos de todo o que viamos e facíamos
bromas todo o rato aos demais compañeiros e compañeiras”.
“Fomos ver un xacemento arqueolóxico que non puidera acabarse
por ter un cementerio actual de por medio.
Logo chegou a hora de comer tan esperada e dispersámonos por
Cacabelos, bueno o de dispersarnos refírese a que nos imos
todos xuntos pero uns un pouco máis adiante e outros máis atrás
ata volver a encontrarnos e argallar das nosas. Non volvimos
para o autobús ata as 15:58 (hai que aproveitar o tempo)”.
“Marisa e Javi chegaron 10 minutos tarde contados, pero como
viñan con Rocío non nos enfadamos moito con eles. Despois
tivemos que volver andar un montón para chegar ao monasterio
que iamos visitar”.
“Xa era raro unha excursión de Javi que non tiveramos que
camiñar un cacho. Tres km. por aquelas beirarrúas non se me
fixeron eternos pero si pesados. Por fin chegamos ao Mosteiro
de Carracedo e alí unha señora moi moi seria explicounos a súa
historia e as súas partes. Aínda que estaba algo deteriorado
gustoume máis que outros mosteiros vistos anteriormente”
“Cando saímos xa viña a recollernos o autobús. E ata Pedrafita
todo foron risas, bromas e tonterías…aínda que a Marta lle
doese un pouco a cabeza”.
Xiana 1º ESO e Vanessa 3º ESO

CONTOS DE MEDO
O comezo do fin
Corría un frío outono de 1990, eran as 7 da mañá, o vello Xoan, home de poucas palabras,
especulador e mal veciño, levántase, escoita un ruido na ventá
pensa que son as polas do castiñeiro e volve á cama. Este home quedara viúvo había uns días,
sentíase só. Comenzan a oírse laios pola casa, o vento sopra nas contras, Xoan non se percata de
que non é un día calquera. Érguese e
home diríxese cara a casa. No camiño escóitase o ruxir das árbores, o vento asubía forte, Xoan
non se dá conta de que isto sería o comezo do fin.
Chega a casa con noite e pon en marcha a radio, que
momento vaise a luz, escóitanse tronos moi cerca
comeza a adormecer soa o teléfono, cando o colle só se oe respirar unha persoa
teléfono. Unha vez máis volve ao seu leito. Os cans do pobo ladran, séntense berros de dor, os
lobos aulan, as vacas moxen,… en xeral todo se alporiza. O home encende a luz e ve o corpo da
súa defunta muller ergueita nos pés da cama, apaga e encende a luz e xa non hai nada. Érguese
e ve no corredor mortos vivintes ensanguentados entre os cales se atopa a súa esposa. Meses
despois de non ver ao home, entran na súa casa. Xoan está morto e descomposto dende a noite
da tormenta. Ninguén sabe que esta rebelión cara ó viúvo foi debido
a que
enterrouna debaixo do castiñeiro do que saíran devantitas
castañas.
CONTOS DE MEDO
O comezo do fin
especulador e mal veciño, levántase, escoita un ruido na ventá semellante a uñas rabuñando,
Érguese e marca cara ó souto, horas máis tarde comeza a chover, o
non se dá conta de que isto sería o comezo do fin.
Chega a casa con noite e pon en marcha a radio, que non funciona. O home tenta arranxalo, nese
momento vaise a luz, escóitanse tronos moi cerca, vense lóstregos, Xoan decide deitarse. Cando
comeza a adormecer soa o teléfono, cando o colle só se oe respirar unha persoa
e ao seu leito. Os cans do pobo ladran, séntense berros de dor, os
en xeral todo se alporiza. O home encende a luz e ve o corpo da
ve no corredor mortos vivintes ensanguentados entre os cales se atopa a súa esposa. Meses
a que el asasinou á súa muller con castañas envelenadas e
castañas.
8
CONTOS DE MEDO
semellante a uñas rabuñando,
marca cara ó souto, horas máis tarde comeza a chover, o
non funciona. O home tenta arranxalo, nese
, vense lóstregos, Xoan decide deitarse. Cando
comeza a adormecer soa o teléfono, cando o colle só se oe respirar unha persoa…córtase o
e ao seu leito. Os cans do pobo ladran, séntense berros de dor, os
en xeral todo se alporiza. O home encende a luz e ve o corpo da
ve no corredor mortos vivintes ensanguentados entre os cales se atopa a súa esposa. Meses
el asasinou á súa muller con castañas envelenadas e
Martín 2º ESO

O VAL DOS LOBOS
Contaba meu avó que fai moitos anos cando el aínda era
novo, eran tempos de fame e pobreza. A pesar
de Pedrafita que agora coñecemos case baleiros, daquela estaban cheos de vida e de rapaces e
rapazas coma nós, con grandes ganas de xogar e brincar por fóra.
Era unha tarde de outono, moi parecida a esta, facía frío e era tempo de recoller
Manuel, María e Pepiño tocáralles axudar aos seus pais, pero aquilo non era do seu gusto e
decidiron xogar ás agochadas, fíxose de noite rápido e as follas ruxían máis do normal, sentíase
asubiar o vento e facía que as vellas árbores estalaran. E
cantaba cerca, pero aínda así, naquel descampado podíase ver algo de claridade da lúa
minguante…. Había uns espantallos feitos con cabezas de corzos e dos brazos tiña colgadas
unhas pegas xa disecadas polo tempo. Aquel lugar
Entón deuse conta: aquel era o val dos lobos, aquela finca que ninguén desexaba atopar, o dono
era o que todos lle chamaban “Sarxento patacoxa” que seica andara na guerra e por accidente
quedara eivado da perna esquerda. Algunha xente dicía que tal señor non existía e que aquela
casa estaba abandonada dende fai moitos anos, pero algún vecinos xuraban telo visto coxear na
noite por entre as árbores. Dicían que era un home de poucas palabras, arrepiaba miralo á cara
que tiña problemas mentais pola guerra, tamén os máis maiores do pobo comentaban, ben por
meter medo ou ben por avisar, que aquel sarxento non facía ben do que entrase na súa finca,
xa que tiña alí á súa muller sepultada.
Pero Manuel que era o maior, non creía naquelas lendas e decidiu seguir, pensando que aquilo era
unha broma dos seus irmáns. María e Pepiño tatexaban do frío e do medo, sentían ruidos por
todos lados, eles só querían volver para a casa. De súpeto, sentiron uns pasos inconstantes,
ríxidos e lentos acercándose a eles. Botáronse a correr pero os pasos seguían, sentíanse cada
vez máis cerca, ata que todos os ruidos cesaron de repente. Os rapaces agocháronse detrás dun
enorme castiñeiro e María como era pequeniña deitouse detrás dunhas xesta
corazón, de repente unha man pesada como o aceiro, fría como a neve e grande como si soa,
pousóuselles nos seus pequenos e delgados corpiños. María mirábaos de lonxe sen respirar por
medo a que a escoitase. Vía como os seus amigos levaban
dous cordeiriños na boca dun lobo.
Aquel monstuo afostouse despacio arrastrando aos nenos como case mortos
non lle deron máis ganas a María que correr ata chegar a algures. Atopárona perdida e ferida
polas silvas, intentando atopar axuda para os seus irmáns. Pepiño apareceu nuns días pero por
O VAL DOS LOBOS
Contaba meu avó que fai moitos anos cando el aínda era
novo, eran tempos de fame e pobreza. A pesar diso nos pobos
rapazas coma nós, con grandes ganas de xogar e brincar por fóra.
Era unha tarde de outono, moi parecida a esta, facía frío e era tempo de recoller
tocáralles axudar aos seus pais, pero aquilo non era do seu gusto e
asubiar o vento e facía que as vellas árbores estalaran. Era unha noite escura e a curuxa
. Había uns espantallos feitos con cabezas de corzos e dos brazos tiña colgadas
unhas pegas xa disecadas polo tempo. Aquel lugar arrepiaba, ata as árbores parecían mortas.
squerda. Algunha xente dicía que tal señor non existía e que aquela
noite por entre as árbores. Dicían que era un home de poucas palabras, arrepiaba miralo á cara
xa que tiña alí á súa muller sepultada.
on creía naquelas lendas e decidiu seguir, pensando que aquilo era
os e lentos acercándose a eles. Botáronse a correr pero os pasos seguían, sentíanse cada
enorme castiñeiro e María como era pequeniña deitouse detrás dunhas xesta
medo a que a escoitase. Vía como os seus amigos levaban nos seus ollos un frío , un medo como
dous cordeiriños na boca dun lobo.
Aquel monstuo afostouse despacio arrastrando aos nenos como case mortos
olas silvas, intentando atopar axuda para os seus irmáns. Pepiño apareceu nuns días pero por
9
Era unha tarde de outono, moi parecida a esta, facía frío e era tempo de recoller castañas.
tocáralles axudar aos seus pais, pero aquilo non era do seu gusto e
ra unha noite escura e a curuxa
. Había uns espantallos feitos con cabezas de corzos e dos brazos tiña colgadas
arrepiaba, ata as árbores parecían mortas.
squerda. Algunha xente dicía que tal señor non existía e que aquela
noite por entre as árbores. Dicían que era un home de poucas palabras, arrepiaba miralo á cara, e
on creía naquelas lendas e decidiu seguir, pensando que aquilo era
os e lentos acercándose a eles. Botáronse a correr pero os pasos seguían, sentíanse cada
enorme castiñeiro e María como era pequeniña deitouse detrás dunhas xestas. Paróuselles o
nos seus ollos un frío , un medo como
Aquel monstuo afostouse despacio arrastrando aos nenos como case mortos…. Aquelas imaxes
olas silvas, intentando atopar axuda para os seus irmáns. Pepiño apareceu nuns días pero por

moito que buscaron non atoparon o val dos lobos e polo tanto tampouco a Manuel
volveu falar unha soa palabra, xamais volveu sorrir e todas as noites d
coxeando cara ningures xa que se esvaecía no medio da néboa
Despois de moitos anos, aínda hai quen di que nas noites frías de outono séntese un lento
camiñar inconstante nas follas secas. Tede coidado porque o val dos lobos pode estar en
calquera pobo dos vosos… o sarxento non tivo piedade polo pequeño Manuel que estaba ben
fraquiño… MIRADE QUE VOS ESTADES BEN RECHEÍÑOS DE CASTAÑAS!!...
moito que buscaron non atoparon o val dos lobos e polo tanto tampouco a Manuel
volveu falar unha soa palabra, xamais volveu sorrir e todas as noites d
coxeando cara ningures xa que se esvaecía no medio da néboa…
o sarxento non tivo piedade polo pequeño Manuel que estaba ben
MIRADE QUE VOS ESTADES BEN RECHEÍÑOS DE CASTAÑAS!!...
10
moito que buscaron non atoparon o val dos lobos e polo tanto tampouco a Manuel…. Pepiño non
volveu falar unha soa palabra, xamais volveu sorrir e todas as noites de outono marchaba
o sarxento non tivo piedade polo pequeño Manuel que estaba ben
Vanessa 2º ESO

NA MEDIANOITE DO SAMAIN
Na medianoite do Samaín David saiu
Xunto á súa pandilla xogaron a contar historias de medo. Despois viron unha película terrorífica.
A velada non foi diferente á de anos anteriores, salvo que durante a película, David senouse
identificado co protagonista, co d
algunha afición, pero o personaxe morría asesinado por un “morto vivinte” cando se atopaba só
na súa casa durante a última noite do mes de outubro.
David utilizou outro camiño para ir a casa. Cambiou
frecuentados por avenidas concorridas e luminosas. “Tranquilo” dicíase a el mesmo para vencer
o medo “Papá e mamá están na casa”. Chamou ao timbre repetidas veces pero non lle abrían a
porta, así que sacou a chave que s
Supoxo que os seus pais quedaran durmidos. Sen embargo atopou unha nota:
“Hoxe imos saír cos tíos, quedamos a durmir na súa casa. Vémonos mañá cedo. Antes de
deitarte acórdate de…”.
Un arrepío recorreulle o corpo. Asaltábanlle as imaxes da maldita película.
Na medianoite do Samaín David saiu do portal sacudido polo medo.
identificado co protagonista, co desgraciado protagonista. Compartía con el nome, idade e
na súa casa durante a última noite do mes de outubro.
David utilizou outro camiño para ir a casa. Cambiou os habituais atallos oscuros e pouco
porta, así que sacou a chave que sempre estaba debaixo do felpudo e abriu el mesmo.
Supoxo que os seus pais quedaran durmidos. Sen embargo atopou unha nota:
o corpo. Asaltábanlle as imaxes da maldita película.
11
Compartía con el nome, idade e
os habituais atallos oscuros e pouco
empre estaba debaixo do felpudo e abriu el mesmo.

“Quen me ía dicir que pasaría a noite de Samaín sen ningunha compañía”, pensou.
Deitouse, só quería durmir para que o tempo pasase máis rápido. “O de papá e mamá só é unha
simple coincidencia”, repetíase continuamente.
A pesar de todo o sono acabou por vencelo pero despertárono uns suores, pois a pesar da data
facía calor. Non obstante, ao irse durmir tapara a cabeza ata arriba, como cando de pequeno
tiña medo da escuridade.
Consultou o despertador: eran as catro da mañá. A
Gustaríalle levantarse para enfrontarse a calquera ameaza per non podía porque estaba atado
á cama. Cando a porta se abriu por completo, descubriu unha criatura horrenda que se lle
achegaba rindo e portando un coitelo afilado. David revolvíase impotente. Todo se volveu negro
Entreabriu os ollos, consciente de que tivera un pesadelo, respirou aliviado. Despois consultou o
despertador, eran as catro, a porta comezou a abrirse
continuamente.
as catro da mañá. A porta da habitación comezou a abrirse.
portando un coitelo afilado. David revolvíase impotente. Todo se volveu negro
despertador, eran as catro, a porta comezou a abrirse….
12
comezou a abrirse.
portando un coitelo afilado. David revolvíase impotente. Todo se volveu negro…
Xiana 1ESO

A CASTAÑA ENCANTADA
Nas profundidades do bosque do río Navia, nun lugar onde había moitos castiñeiros, existía un
lugar chamado Barxamaior. Todos os anos algunhas persoas aproveitaban para ir recoller as
castañas a aqueles soutos, xa o que o dono morrera h
soubo como morreu, só recordaban que o día antes da súa desaparición f
pero non se volveu comentar nada máis del.
Un día pola quincena de outono, catro rapaces de apenas doce anos, decidiron
deste señor. Seus pais xa lle advertiran de que ese lugar non era seguro, xa que estaba todo
cheo de monte e moi escuro. Eles, como son moi atrevidos e lles gusta investigar, decidiron ir.
Estes soutos sitúanse ao lado do río.
Os rapaces adentráronse. A luz diminuía e eles sentíanse máis intrigados. De súpeto,
percatáronse de que estaban perdidos. Escoitaron o bruar das follas. Empezaron a asustarse. O
vento ruxía. As polas das árbores acaneábanse. O aire era frío pero eles seguiron adentr
Volveron escoitar outro ruido, pero estar vez máis preto deles; era coma se alguén pasase
correndo moi rápido pero eles non conseguiron velo. Escoitouse un berro ao fondo; como dunha
persoa. Pablo, un dos rapaces, foi o primeiro en dicir que quería
perdidos non puido. Marcos dixo que había que manter a calma, que seguramente era alguén que
lles quería gastar unha broma porque era o Samaín.
As follas, ourizos, castañas e todo o que había no chan empezaron a moverse de forma m
brusca, formando un círculo rodeando os catro rapaces. Xuntáronse collidos das mans para non
separarse. Ao fondo do bosque apareceu unha castaña. Era dun tamaño bastante
patas e brazos e faloulles do seu atrevemento por pisar na súa terra.
alucinando, xa que unha castaña falando non se ve todos os días. Botáronse a rir todos menos
Pablo, porque tiña moito medo; de repente, os tres rapaces que rían tragounos a terra mentras
a castaña dicía un conxuro.
Naquel momento formouse moito aire, as follas levantáronse e a visibilidade era escasa, así que
Pablo aproveitou para fuxir de alí. Cando saiu das profundidas do souto, intentou falar. Non
puido facelo. Quedara mudo! Nunca máis se volveu saber dos tres rapaces. Pablo nunca pu
contar o sucedido no souto con palabras, pero deixouno escrito no seu diario, que leu Pablo, o seu
neto. El tamén alucinou aoler aquilo.
CASTAÑA ENCANTADA
castañas a aqueles soutos, xa o que o dono morrera hai un par de anos. O estrano foi que ninguén
soubo como morreu, só recordaban que o día antes da súa desaparición fora apañar castañas,
pero non se volveu comentar nada máis del.
Un día pola quincena de outono, catro rapaces de apenas doce anos, decidiron
Estes soutos sitúanse ao lado do río.
adentráronse. A luz diminuía e eles sentíanse máis intrigados. De súpeto,
vento ruxía. As polas das árbores acaneábanse. O aire era frío pero eles seguiron adentr
persoa. Pablo, un dos rapaces, foi o primeiro en dicir que quería marchar, pero ao estaren
Marcos dixo que había que manter a calma, que seguramente era alguén que
lles quería gastar unha broma porque era o Samaín.
As follas, ourizos, castañas e todo o que había no chan empezaron a moverse de forma m
separarse. Ao fondo do bosque apareceu unha castaña. Era dun tamaño bastante
e faloulles do seu atrevemento por pisar na súa terra. Os rapaces estaban
se moito aire, as follas levantáronse e a visibilidade era escasa, así que
puido facelo. Quedara mudo! Nunca máis se volveu saber dos tres rapaces. Pablo nunca pu
neto. El tamén alucinou aoler aquilo.
13
CASTAÑA ENCANTADA
ai un par de anos. O estrano foi que ninguén
ora apañar castañas,
Un día pola quincena de outono, catro rapaces de apenas doce anos, decidiron ir polos soutos
adentráronse. A luz diminuía e eles sentíanse máis intrigados. De súpeto,
vento ruxía. As polas das árbores acaneábanse. O aire era frío pero eles seguiron adentrándose.
marchar, pero ao estaren
Marcos dixo que había que manter a calma, que seguramente era alguén que
As follas, ourizos, castañas e todo o que había no chan empezaron a moverse de forma moi
separarse. Ao fondo do bosque apareceu unha castaña. Era dun tamaño bastante anormal, con
Os rapaces estaban
se moito aire, as follas levantáronse e a visibilidade era escasa, así que
puido facelo. Quedara mudo! Nunca máis se volveu saber dos tres rapaces. Pablo nunca puido

Ao decatarse a castaña de que que alguén máis sabía esa historia deixoulle unha mensaxe ao
pequeno Pablo:
“Son a castaña encantada. Gardarás o segredo se non queres quedar mudo coma o teu avó”
O neno fixo o correcto, nunca dixo unha palabra do que leu.
staña encantada. Gardarás o segredo se non queres quedar mudo coma o teu avó”
O neno fixo o correcto, nunca dixo unha palabra do que leu.
14
staña encantada. Gardarás o segredo se non queres quedar mudo coma o teu avó”
Marta 4 ESO

Internacional das Persoas con Diversidade Funcional, e que mellor
forma de comprender a gran diversidade de persoas que
poñéndonos no
usar a visión, desprazándonos cos ollos vendados, eso sí con
axuda dun guía; non puidemos usar as pernas para encestar,
senón que o fixemos dende unha cadeira de rodas; escribimos
sen usar as mans, usando os no
unha mensaxe sen usar o oído, facendo lectura labial; para
preparar a nosa tostada de crema de cacao non puidemos usar ambas mans
e para xogar ao tenis cambiamos de man dominante, usando na maioría dos casos a zurda, agás o que
normalmente. Todo un exercicio de empatía que nos axudou a comprender mellor outras realidades e as barreiras que é preciso t
igualdade de oportunidades real.
O día 3 de decembro conmemórase o Día
Internacional das Persoas con Diversidade Funcional, e que mellor
forma de comprender a gran diversidade de persoas que
poñéndonos no seu lugar. Para iso, por momentos deixamos de
usar a visión, desprazándonos cos ollos vendados, eso sí con
axuda dun guía; non puidemos usar as pernas para encestar,
senón que o fixemos dende unha cadeira de rodas; escribimos
sen usar as mans, usando os nosos pés; intentamos entender
unha mensaxe sen usar o oído, facendo lectura labial; para
preparar a nosa tostada de crema de cacao non puidemos usar ambas mans
e para xogar ao tenis cambiamos de man dominante, usando na maioría dos casos a zurda, agás o que a usan
normalmente. Todo un exercicio de empatía que nos axudou a comprender mellor outras realidades e as barreiras que é preciso t
igualdade de oportunidades real.
15
normalmente. Todo un exercicio de empatía que nos axudou a comprender mellor outras realidades e as barreiras que é preciso tirar para conseguir unha

Como cada curso chegamos
descanso que nos dan as vacacións de Nadal, pero non sen antes facerlle
unha despedida como se merece ao longo prim
de Nadal. Empezamos enviando lonxe os nosos desexos, que esperamos ver
cumpridos moi pronto. O noso carteiro sempre nos visita cuns agasallos
para facilitarnos esta labor.
A continuación iniciamos o festival no que os pequen
lado e os nenos e nenas de Primaria cantaron
gracia) unhas panxoliñas; non podiamos celebrar o Nadal sen elas!! Os
rapaces e rapazas de 3º de ESO coa colaboración de Martín de 2º e de
Marcos como narrador e dalgúns figurantes de 1º e 4º prepa
co profe Javi, unha boa forma de entrenar as nosas habilidades
interpretativas de cara á obra de final de curso.
Unha vez finalizado o festival picamos uns pinchiños coas familias
asistentes ata que se iniciaron as actividades que a ANPA orga
Primaria e Infantil con pinturas, xogos, contos,... e a sesión de cine para
ESO.
Como cada curso chegamos a Decembro con moitas ganas de empezar o
unha despedida como se merece ao longo primeiro trimestre: o noso festival
para facilitarnos esta labor.
A continuación iniciamos o festival no que os pequenos de Infantil por un
lado e os nenos e nenas de Primaria cantaron (todo hai que di
unhas panxoliñas; non podiamos celebrar o Nadal sen elas!! Os
Marcos como narrador e dalgúns figurantes de 1º e 4º prepa
interpretativas de cara á obra de final de curso.
asistentes ata que se iniciaron as actividades que a ANPA orga
17
con moitas ganas de empezar o
eiro trimestre: o noso festival
os de Infantil por un
(todo hai que dicilo con moita
unhas panxoliñas; non podiamos celebrar o Nadal sen elas!! Os
Marcos como narrador e dalgúns figurantes de 1º e 4º prepararon un auto
asistentes ata que se iniciaron as actividades que a ANPA organizou para

visitar a fundación Abanca onde
deseñamos a nosa aula ideal e os pequenos
emocións.
Unha vez finalizado emprendemos o regreso a
Pedrafita un pouco cansos/as pero moi
satisfeitos/as.
O venres 10 de febreiro, todos os nenos
e nenas de Infantil e Primaria cos seus
titores e titoras, e xunto co cole de As
Nogais, subímonos ao bus con destino
a Lugo para ver o musical de Peter Pan
no auditorio Gustavo Freire.
Despois do musical
regresamos ao bus
porque xa nos retras
visitar a fundación Abanca onde os maiores tivemos un obradoiro sobre arquitectura no que
os pequenos sobre
Unha vez finalizado emprendemos o regreso a
Pedrafita un pouco cansos/as pero moi
19
res 10 de febreiro, todos os nenos
e nenas de Infantil e Primaria cos seus
oras, e xunto co cole de As
Nogais, subímonos ao bus con destino
a Lugo para ver o musical de Peter Pan
no auditorio Gustavo Freire.
Despois do musical, rapidamente
regresamos ao bus, apurados/as
nos retrasábamos para
un obradoiro sobre arquitectura no que

20
A PAPOULA DA POLA
As papoulas son roxas
As papoulas son verdes
As papoulas do meu prado
sorrín ao verme.
A papoula pousou na pola
unha rula chegou, mais esta
asustouse e marchou da pola,
logo chegou un merlo e pousou na pola
viu a papoula e papouna.
E alí foi a papoula ao papo do merlo
e alí quedou ata a fin dos tempos.
Pablo 3º

y
O noso planeta é diverso e decidimos deixalo claro na nosa celebraci
entroido. Os pequenos de
pequenos de Primaria
antigos Exipcios
representantes dos p
cheerleaders, xogadores de rugb
tradicionais vaqueiros (neste caso vaqueira) e ata a Donald
Trump. E onde est
tivemos a 4º da ESO, catro mexicanos moi animados e que fixeron boas
migas cos seus vecinos esta
diverso e decidimos deixalo claro na nosa celebraci
Os pequenos de Infantil convertíronse en chineses, os m
pequenos de Primaria representaron a India e os maiores a
antigos Exipcios. En Secundaria 1º e 2º da ESO foron os
representantes dos países árabes, en 3º atopamos
s, xogadores de rugby, a estatua da liberdade,
onde esté Trump non pode faltar México, pero
, catro mexicanos moi animados e que fixeron boas
estadounidenses.
21
diverso e decidimos deixalo claro na nosa celebración do
chineses, os máis
ia e os maiores aos
da ESO foron os
estatua da liberdade, os
éxico, pero para iso
, catro mexicanos moi animados e que fixeron boas

22
SAÍDA SAMOS-SARRIA
Martín 2º ESO
O xoves 24 de marzo os da ESO
de Pedrafita fomos de excursión
ata Sarria, parando polo camino e
vendo diversas cousas. Primeiro
en Samos vimos unha capela, que
por certo tiña moedas metidas
polo oco das ventas… A capela ao
seu carón tiña un ciprés que polo
que explicou o monxe guía do
mosteiro trátase dunha árbore
centaria. Esta capela pertencía ao
propio mosteiro de Samos, por
certo, ben bonito. Despois de ver esta capela, démoslle unha volta totalmente
innecesaria ao meu parecer ao
mosteiro, isto por outra parte
serviunos para ver o acueduto
(que por certo estaba cortado
polo medio, cousa que me
pareceu moi mal), a horta e as
galiñas dos monxes. Ao cruzar o
río fixámonos nunhas troitas, que
según Javi eran de piscifactoría.
Despois adentrámonos no
mosteiro e fixémos una visita
guiada por un monxe que non
pensaba máis que en buscar
xente para o mosteiro. O que
máis me chamou a atención
desta construcción foron as

23
pinturas que había no primeiro piso, unhas máis que outras, claro. O que non
me agradou moito foi que aínda teñen alí os ósos de San Benito. Máis tarde
fomos cara a necrópole de Santa Mariña e posteriormente ao castro de
Formigueiros. Na necrópole vimos, entre outras cousas, toxos, fulgueiros e un
porcoteixo, porque ver non se vía moito máis; o caso é que enchinme de saltar
por alí. O castro sen embargo pareceume moito máis interesante, e frío tamén,
por outra parte. Xa se achegaba a nosa marcha pero non antes sen comer e
ver o convento da Magdalena. Chegamos a Sarria , onde comemos e, ao pé do
río, vimos ocas e paseamos un pouco. A vila de Sarria, quitando a parte máis
alta, é fea de narices. Xa para rematar vimos o devandito Convento de Frades
onde había una guía bastante simpática, por suposto mellor que a de
Carracedo. No convento nada máis vimos a igrexa e Javi púxose nervioso coa
explicación xa que non lle gusta a xente allea observando. Antes de marchar o
frade leunos unhas palabras moi sabias que fan reflexionar, a verdade. Despois
volvemos cara Pedrafita facendo reparto de xente polos diversos pobos que
quedaban de paso.

BURGOS-ATAPUERCA
Este ano por primeira vez en varios cursos tivemos a sorte de poder ter unha sa
DÍAS!! TRES DÍAS FÓRA DE CASA!! Para moitos de nós a primeira
independencia tan longa. Compartimos esta viaxe cos CPI de Cervantes e Seoane e coas nosa
profe Carmen e a nosa orientadora Cris, sen elas non sería posible e non podemos pasar sen
agradecerlles o esforzo, tanto pola responsabilidade que su
viaxe tan intensa. O primeiro día saímos moi cedo de Pedrafita, sobre todo porque non estamos
acostumados, con destino ao GREFA, que é o Centro de Rehabilitación da Fauna Autóctona e o
seu hábitat. Ubicado cerca de Madrid
recuperar e rehabilitar a fauna silvestre promovendo accións e actuacións cunha implicación
ATAPUERCA-MADRID
Este ano por primeira vez en varios cursos tivemos a sorte de poder ter unha sa
DÍAS!! TRES DÍAS FÓRA DE CASA!! Para moitos de nós a primeira
agradecerlles o esforzo, tanto pola responsabilidade que supón como polo cansancio dunha
seu hábitat. Ubicado cerca de Madrid, dende fai máis de 25 anos o CR de GREFA propúxose
24
MADRID
Este ano por primeira vez en varios cursos tivemos a sorte de poder ter unha saída de TRES
DÍAS!! TRES DÍAS FÓRA DE CASA!! Para moitos de nós a primeira experiencia de
pón como polo cansancio dunha
dende fai máis de 25 anos o CR de GREFA propúxose

25
directa na conservación da natureza. Para isto foise creando un equipo multidisciplinar
formado por veterinarios, rehabilitadores, fisioterapeutas especializados en fauna silvestre,
biólogos e naturalistas especialistas. Este equipo compleméntase cun Equipo de Rescate e
Recollidas de Fauna Silvestre.
Despois dunha hora de atasco na saída de
Madrid, chegamos ao noso hotel en Burgos
agotados e agotadas!! Ao día seguinte había
que madrugar, tocaba visitar os xacementos
paleontolóxicos de Atapuerca a 17 km de
Burgos, así como coñecer o Centro de
Arqueoloxía Experimental onde tivemos
obradoiros moi interesantes sobre cómo facían
para disparar lanzas, como pintaban, como
facían lume, etc. Despois do tempo libre para
comer, visitamos o Museo da Evolución
Humana en pleno centro de Burgos, a uns
metros da catedral e onde fixemos un
recorrido extenso pola evolución humana
tanto bioloxica como culturalmente e na que se
poden ver restos dos achádegos de Atapuerca.
Antes de volver para o hotel a cear, fixemos
unha visita guiada polo casco histórico de
Burgos. Que mágoa que xa fose a última noite
que pasábamos todos xuntos, pero o bo era o
plan do día seguinte: o parque de atraccións de
Madrid!!

27
Día Internacional da Muller
Xiana 1º ESO
Verónica Boquete
Esta personaxe é un dos meus ídolos debido a que ten unha historia parecida á miña. Naceu nun
pobo de Galicia e dende pequena está alí. Empezou a xogar ao fútbol aos catros anos, ao
principio os seus pais non estaban moi entusiasmados, non lles parecía unha boa idea. Na súa
aldea só había equipos de pequenos e non se tiña en conta o fútbol feminino. Despois de insistir
moito e ser unha das mellores do equipo, seus pais viron que tiña un talento fóra do normal así
que deixárona xogar nun equipo. Con 13-14 anos colleuna a selección galega feminina sub-15,
onde destacou como ningunha. Alí viuna un olleador e quixo levala para Francia pero aínda non
llo comentara. Aos 15 anos dixéronllo a seus pais que aceptaron encantados. Púxose triste por
marchar de onde vivirá sempre pero moi feliz de ir a un equipo profesional como era o PSG, un
dos mellores de Francia. Debido a todo esto admíroa un montón e tamén porque ten un carácter
similar ao meu, protesta pouco cando lle fan falta e cando se enfada xoga mellor. Dende que era
pequena vexo os seus partidos e fai pouco fun vela coa selección española e deume a súa
camiseta e sacou unha foto comigo. Aínda que perderá foi unha das mellores experiencias que
tiven na miña vida. Nun futuro gustaríame xogar nun equipo de fútbol profesional, grazas a ela
comencei a xogar ao fútbol e espero ser algún día tan boa coma ela.

28
Para miña querida nai:
Quéroche dedicar esta carta porque a muller máis traballadora es ti. En
primeiro lugar quéroche dicir, ou máis ben agradecer, todas as cousas que
fas todos os días por min.
Dende que te deitas ata que te levantas, ou máis ben ao revés, estás a
realizar moitos traballos: fas as camas, a comida, lavas os cacharros, etc.
por todo isto quería dedicarche esta carta a ti en especial e a outras tantas
mulleres de todo o mundo, de todas as cores, de todas as razas que non
están a recibir todos os méritos necesarios, nin o recoñecemento profesional
que se lles debería dar. E tamén quería destacar que ata ben pouco e ata
o día de hoxe non lles están a pagar tanto como aos homes, tendo en conta
tamén que a elas non lles ofrecen tantos traballos coma aos homes. Xa,
por último, quería contarche a situación que están a sufrir e padecer as
mulleres que sofren a terrible man do home, o machismo, a violencia de
xénero.
Estas lacras son un obstáculo para todas as mulleres que están a vivir día
a día e queríalles dicir que denuncien e non teñan ningún medo.
Pablo 3º ESO
PD: Grazas mamá por todas as cousas que fas por min día a día por
todo o cariño que me das.

29
Semana da árbore e da
auga
Obradoiro sobre o mel: tipos de abellas, extracción
do pole, cata de mel,… para todos os rapaces e
rapazas de Primaria.
Obradoiro solicitado pola ANPA dos axentes
forestais de Lugo para traballar coas sementes de
diversas árbores: faias, castiñeiros, cedros,
piñeiros,…
Actividade organizada dende a Deputación de Lugo:
prantamos un ameneiro, aínda que a neve fixo que
nos retrasásemos un pouco.

SAIDA DE PRIMARIA Á COVA “EL
SOPLAO” E AO PARQUE NATURAL DE
CABÁRCENO
Os días 5 e 6 de abril para os rapaces e rapazas de Primaria
foron uns días inolvidables. Por primeira vez en moitos
tiñamos una excursión dun día… era de dous!!! Para moitos de
nós a primeira noite sen os nosos pa
e compañeiras, e cos profes Rocío e Juan claro!
literas, facer e desfacer maletas, gardas sacos de durmir,
moitas emocións xuntas!!
A viaxe foi un pouco longa e tivemos que facer unha parada en
Santillana del Mar, un poco precioso de Cantabria. Pola tarde
tocaba a Cova de El Soplao, onde aprendimos moitisimas
cousas sobre minería, estalactitas e estalagmitas e outras
formacións minerais únicas no noso país. E a entrada nos
antigos vagóns fixo que a visita resultase aínda m
emocionante. Chegamos un pouco tarde ao albergue polo que
tamén se nos fixo un pouco tarde para deitarnos, o que tampouco nos importou porque
era complicado conciliar o sono con toda a en
ás 7 da mañá cando nos levantamos estaba baixo mínimos. Pero había que aproveitar para
exprimir ao máximo a visita a Cabárceno.
tipo de animais: avestruces, xirafas, serp
esquecer os duos espectáculos, o de leóns marinos pola mañá, e o de aves rapaces pola
CABÁRCENO
5 e 6 de abril para os rapaces e rapazas de Primaria
foron uns días inolvidables. Por primeira vez en moitos anos non
tiñamos una excursión dun día… era de dous!!! Para moitos de
nós a primeira noite sen os nosos pais e cos nosos compañeiros
e compañeiras, e cos profes Rocío e Juan claro! Durmir en
aletas, gardas sacos de durmir,…
moitas emocións xuntas!!
viaxe foi un pouco longa e tivemos que facer unha parada en
precioso de Cantabria. Pola tarde
tocaba a Cova de El Soplao, onde aprendimos moitisimas
cousas sobre minería, estalactitas e estalagmitas e outras
formacións minerais únicas no noso país. E a entrada nos
antigos vagóns fixo que a visita resultase aínda máis
emocionante. Chegamos un pouco tarde ao albergue polo que
era complicado conciliar o sono con toda a enerxía que tiñamos aínda encima, pero que
exprimir ao máximo a visita a Cabárceno. Tocounos unha guía moi simpática e vimos todo
tipo de animais: avestruces, xirafas, serpes velenosas, leóns, rinocerontes, osos, etc. sen
tarde. E a experiencia que
todos desexábamos tamén
puido ser posible,
sobrevoar o parque no
teleférico.
xía que tiñamos aínda encima, pero que
unha guía moi simpática e vimos todo
es velenosas, leóns, rinocerontes, osos, etc. sen

32
SAÍDA DO DPTO. DE
ORIENTACIÓN PARA
COÑECER OS CICLOS DE FP
E ás 11:15 o CIFP de As Mercedes é o escenario no
que se inicia esta historia…
E os rapaces de Pedrafita e Seoane do Courel
deixamos atrás este centro tan interesante e
puxemos os pés no CIFP Politécnico
E aínda nos quedaba o IES Muralla Romana,
eso si, paramos nas Termas a reponer forzas e
de paso tocou algunha compra!!
E a nosa visita rematou pero regresamos coa
cabeza chea de aprendizaxes, dúbidas,
decisión,… Cristina recibirá unhas cantas visitas
despois de acompañarnos nesta saída!!
En Pedrafita os profes non están mal, pero
estes das Mercedes pintan moi ben e o dire
e a orientadora teñen cara de bos….
Esto si que non o ten
Pedrafita!!!!
Que pasada de traballo! Non
me extraña que esa rapaza
gañara o premio ás mellores
mans pintando coches!! Que
sorte coñecer Abu Dabi!!
Fibra óptica? Chegaría a
Pedrafita?
Sonche ben riquiñas estas
rapazas do ciclo de atención a
persoas con dependencia!!
Sauna, hidromasaxe,
chorros,… Nunca o pensara
pero igual non está mal
esto de estética!
Guauuuu!! Doce salas
de ordenadores!!!

Decoramos os nosos corredores
moito trab
os nosos corredores
moito traballo
33
os nosos corredores con

35
QUE PODEMOS FACER PAIS E NAIS PARA EDUCAR EN IGUALDADE?
A CORRESPONSABILIDADE NAS
TAREFAS DO FOGAR1
BENEFICIOS DE ENSINAR AOS FILLOS E FILLAS A
CORRESPONSABILIZARSE DAS TAREFAS DO FOGAR
- Aprenden a valorar as tarefas domésticas: o esforzo
que hai que realizar, a importancia de que todos os
membros colaboren e asuman a súa responsabilidade,
o tempo que é necesario investir,…
- Adquiren destrezas relacionadas coa limpeza, a
nutrición, a compra intelixente, etc. que lles resultaran
moi útiles para toda a vida.
- Desenvolven confianza en si mesmos/as e a súa
autonomía persoal.
- Valoran a importancia do traballo en equipo.
- Asumen o valor do esforzo e a perseveranza como
algo positivo e necesario: “Cada mañá debo preparar o meu almorzo aínda que me
teña que levantar 10 minutos antes”.
- Interiorizan un modelo de familia corresponsable baseado no respecto e na
igualdade entre homes e mulleres.
CINCO REGRAS PARA CONSEGUIR COLABORACIÓN NA CASA
1. Propoñerllo de verdade e ter paciencia, moita paciencia, non vale de nada
ensinarlle un día a recoller os xoguetes se acabamos facendo nós a tarefa para
acabar antes.
2. Explicarlles o vaor de compartir os labores da casa: que non pensen que é un
castigo senón que teñan claro que o xusto para todos é repartir as
responsabilidades e evitar que todo recaia nunha soa persoa.
1
TORRES JACK, A. (2016): Máis aló do azul e do rosa. Como previr a desigualdade de xénero e a violencia
machista desde a familia. Ed. Galaxia. Vigo.

36
3. Axudalos a confiar en si mesmos e valorar o seu esforzo e interese en facer as
cousas aínda que non saian como nos gustaría.
4. Ensinarlles a realizar as tarefas de forma
clara e cunha linguaxe positiva. Isto leva o
seu tempo. Ao principio son inexpertos,
descoidados e esquecedizos.
5. Deixarlles espazo e tempo para que
desenvolvan o seu sentido de responsabilidade.
ACTIVIDADES DAS QUE PODEN
CORRESPONSABILIZARSE
2-3 ANOS • Tirar cueiros, envases, papeis,… no cubo do lixo ou de reciclaxe.
• Recoller os xoguete.
• Poñer as pinzas para tender a roupa.
4-6 ANOS Botar a roupa usada na cesta da roupa para lavar.
Axudar a bater ovos ou estirar masas de pizza, empanada,…
Axudar a facer a cama (estirando a roupa de cama, poñendo a
almofada,…).
Deixar o abrigo e a mochila no seu sitio.
Despois de comer levar o prato ao vertedoiro.
Regar prantas.
7-12 ANOS • Ordenar o cuarto e facer a cama, aínda que precise axuda.
• Sacar o lixo.
• Ir comprar cousas concretas (pan, iogures,…).
• Axudar a gardar a compra.
• Colaborar en pequenas reparacións como coser un botón, limpar
uns zapatos,…
• Poñer e quitar a mesa.
• Axudar na cociña: bater, remover,…
• Participar nas tarefas relacionadas coa roupa: poñela na
lavadora, tendela, dobrala, gardala,…
• Axudar nas tarefas de limpeza: quitar o po, barrer, fregar, limpar
cristais,…
12-17 ANOS Encargarse dalgunha das compras semanas.
Participar nas quendas de limpeza
Preparar o almorzo e cociñar ou preparar algún dos pratos da
comida.
Lavar os pratos, recoller a cociña,…

ANPA DO CPI UXIO
NOVONEIRA
Dende este curso contamos de novo con ANPA despois de
chegaron novidades para n
actividades extraescolares, toda unha sorte!!
a 16:15 ao noso Teacher que fai que aprender ingl
aprendemos e xogamos nas nosas clases de Inform
contando con posibilidades tan boas que axudan
ANPA DO CPI UXIO
NOVONEIRA
este curso contamos de novo con ANPA despois de moito
chegaron novidades para nós, xa que temos a posibilidade de contar con
actividades extraescolares, toda unha sorte!! Os mércores e xov
a 16:15 ao noso Teacher que fai que aprender inglés sexa moi divertido e os venres
aprendemos e xogamos nas nosas clases de Informática. Esperamos poder
contando con posibilidades tan boas que axudan á nosa formaci
38
ANPA DO CPI UXIO
NOVONEIRA
moito tempo. E con ela
ós, xa que temos a posibilidade de contar con
ércores e xoves temos de 15:15
és sexa moi divertido e os venres
Esperamos poder
á nosa formación integral!

ESCOLAS DE PAIS
E NAIS
Con maior frecuencia escoitamos falar das “
se empezan a poñer en marcha nalgúns centros educativos e que na “Lei de Convivencia
e Participación da comunidade educativa de Galicia” poñen en valor, pois ben, vamos
tratar de aprender un pouco máis destas escolas.
A familia é o primeiro axente s
maneira adecuada é un reto, unha responsabilidade e unha das maiores satisfaccións.
Ao longo dos anos, os pais e nais, educaron aos seus fillos/as seguindo unhas
pautas semellantes ás que percibiron
propios proxenitores. Sen embargo, isto xa
non é así, xa que na sociedade
familias enfróntanse a cambios sociais que
teñen repercusións nas
xuventude, no entorno, nas relacións entre
iguais, .... o que fai que,
dispoñan das ferramentas axeitada
sometidos/as.
Non debemos esquecer
evolución do mercado laboral,
familia .... entre outros moitos factores inciden na labor educativa que se desenvolve
na familia e na escola. Todo elo fai, que non sexa unha tarefa
dispoñemos dun “manual de
situacións coas que as familias se atopan a diario.
posibles solucións sería ter acceso a orient
nais, na difícil tarefa de educar.
Departamento
ESCOLAS DE PAIS
E NAIS
Con maior frecuencia escoitamos falar das “ESCOLAS DE PAIS E NA
tratar de aprender un pouco máis destas escolas.
A familia é o primeiro axente socializador dos fillos e fillas, polo que, educar de
dos anos, os pais e nais, educaron aos seus fillos/as seguindo unhas
percibiron nos seus
propios proxenitores. Sen embargo, isto xa
, xa que na sociedade actual, as
a cambios sociais que
teñen repercusións nas familias, na
, nas relacións entre
pais e nais, non
dispoñan das ferramentas axeitadas para afrontar os novos retos aos que se ven
esquecer que a televisión, a publicidade, as novas tecnoloxías, a
evolución do mercado laboral, a crise económica, a pobreza, o propio concep
Todo elo fai, que non sexa unha tarefa
un “manual de instrucións” co que poder afrontar cada unha das
óns coas que as familias se atopan a diario. Entón, que podemos facer? Unha das
ter acceso a orientacións e ferramentas que axuden, a pais e
tarefa de educar.
mento de Orientación
39
ESCOLAS DE PAIS E NAIS” que
ocializador dos fillos e fillas, polo que, educar de
dos anos, os pais e nais, educaron aos seus fillos/as seguindo unhas
s para afrontar os novos retos aos que se ven
que a televisión, a publicidade, as novas tecnoloxías, a
o propio concepto de
Todo elo fai, que non sexa unha tarefa fácil, na que non
” co que poder afrontar cada unha das
, que podemos facer? Unha das
acións e ferramentas que axuden, a pais e

Desta necesidade xorden
nais, como espazos de convivencia
activa onde poder aportar experiencias, medos,
alegrías, dificultades, etc., propiciando, deste xeito,
momentos de reflexión e promovendo a comunicación
entre a comunidade educativa. Ademais de
nelas formación e información para poder afrontar
con maior éxito a educación
fillos/as. Sen esquecer sinalar,
existe un modelo único nin exclusivo
todas senón que debemos adaptalo a cada neno
nena e as circunstancias que o/a rodean.
As escolas de pais e nais, enmarcadas dentro do ámbito escolar,
ferramenta útil e necesaria para axudar ás
fillos/as, por elo deberán ser:
Un espazo de formación e encontro, que invite ao dialogo, ao intercambio de
experiencias e reflexións.
Precisan dunha asistencia sistemá
continuidade.
Deben contar cunha programación e deben estar vinculadas ao contexto
educativo dos fillos e fillas.
Teñen que ser unha ferramenta que serva para mellorar a calidade educativa na
familia.
Debemos desligar a escola de pais e nais de conferencias
do centro educativo e nas que non se dea a participación
membros.
A IMPORTANCIA das escolas de pais e nais radica en que:
Son un centro formativo para as familias.
Serven de guía, apoio e asesoramento na ardua tarefa de educar aos fillos e
fillas.
Departamento
xorden as Escolas de pais e
, como espazos de convivencia e participación
onde poder aportar experiencias, medos,
, etc., propiciando, deste xeito,
momentos de reflexión e promovendo a comunicación
entre a comunidade educativa. Ademais de recibir
rmación e información para poder afrontar
a educación que se leva a cabo cos
sinalar, que na educación non
existe un modelo único nin exclusivo para todos e
que debemos adaptalo a cada neno e
rcunstancias que o/a rodean.
As escolas de pais e nais, enmarcadas dentro do ámbito escolar,
e necesaria para axudar ás familias a afrontar a educación dos seus
deberán ser:
experiencias e reflexións.
Precisan dunha asistencia sistemática e deben realizarse con
ucativo dos fillos e fillas.
Debemos desligar a escola de pais e nais de conferencias illadas
do centro educativo e nas que non se dea a participación activa entre os seus
das escolas de pais e nais radica en que:
Son un centro formativo para as familias.
, apoio e asesoramento na ardua tarefa de educar aos fillos e
40
As escolas de pais e nais, enmarcadas dentro do ámbito escolar, son unha
familias a afrontar a educación dos seus
tica e deben realizarse con certa
illadas e desvinculadas
activa entre os seus
, apoio e asesoramento na ardua tarefa de educar aos fillos e

Son espazos que axudan a crecer ás
Potencian as relacións entre a escola e as familias.
Serven como espazos de aprendizaxe.
Son un instrumento de apoio para promover o compromiso entre os pais e nais.
As familias obterán
coñecemento do contorno
social, emocional e pedagóxico no
que os seus fillos e fillas
interactúan e se desenvolven
Algún dos temas que se poden
abordar nas escolas de pais e nais son:
resolución de conflitos na educación dos
fillos e fillas, xestión emocional,
promoción da saúde na familia,
alimentación e actividade física, educación sexual, internet e redes sociais, fomento
da lectura, hábitos e técnicas de estudo, a mellora da comunicación cos fillos e fillas,
a etapa da adolescencia, educar para o ocio e o tempo de lecer, as normas e os
castigos, trastornos alimenticios,
limites e autoridade positiva, estilos educativos de pais e nais ....
En definitiva, as escolas de pais e nais son unha porta aberta no centro
educativo ao diálogo, a participación, a formación e o intercambio de experiencias.
Polo que formar parte dela non é unha obriga
labor educativa dentro da familia e que nos vai conectar máis co centro educativo dos
nosos fillos e fillas.
Para rematar, soamente
o título o mesmo día, pero ningún deles asistiu a un curso para exercer a súa
profesión”, así que, nas nosas
Departamento
Son espazos que axudan a crecer ás familias.
Potencian as relacións entre a escola e as familias.
como espazos de aprendizaxe.
terán un maior
coñecemento do contorno físico,
e pedagóxico no
que os seus fillos e fillas
interactúan e se desenvolven
Algún dos temas que se poden
abordar nas escolas de pais e nais son:
resolución de conflitos na educación dos
fillos e fillas, xestión emocional,
promoción da saúde na familia,
entación e actividade física, educación sexual, internet e redes sociais, fomento
igos, trastornos alimenticios, habilidades sociais, como previr o fracaso escolar,
limites e autoridade positiva, estilos educativos de pais e nais .... entre outros moitos.
Polo que formar parte dela non é unha obriga senón un dereito que nos vai axudar na
dentro da familia e que nos vai conectar máis co centro educativo dos
Para rematar, soamente subscribir as palabras de Mafalda: “Pais e fillos reciben
así que, nas nosas mans está cambiar iso.
41
entación e actividade física, educación sexual, internet e redes sociais, fomento
ir o fracaso escolar,
entre outros moitos.
un dereito que nos vai axudar na
dentro da familia e que nos vai conectar máis co centro educativo dos
Pais e fillos reciben

42
Dealing with Robotics in Technology!!!
(A voltas cos robots en Tecnoloxía)
Este ano comezamos a traballar cos robots mBot. Primeiro montamos os
robots e logo tivemos que programar o seu funcionamento no ordenador para
que o robot fixera de semáforo, avanzara cara adiante e retrocedera ó
achegarse moito a unha parede ou a un obstáculo, etc... Aínda queda moito
por facer pero o comezo non estivo mal!

43
SECCIÓN BILINGÜE PRIMARIA (PLÁSTICA 1º 2º E 3º)

44
Proxecto de Tecnoloxía en 2º ESO:
Coche teledirixido con mando.
Este ano os rapaces de 2º de ESO, Martín e Marcos, fixeron un coche teledirixido con mando a
distancia. O coche funciona cun conmutador que permite que avance cara adiante e cara atrás. O mando
a distancia fabricárono con material de refugallo da aula de tecnoloxía (taboleiro, parafusos, arame,
cables e unha pinza da roupa).
Para fabricar a maqueta tiveron que poñer en xogo varias habilidades: facer o deseño do coche, debuxar
os planos, realizar o circuito eléctrico de control do coche, etc. Ademáis da maqueta, tamén traballaron
no ordenador facendo a listaxe de ferramentas e materiais empregados, un presuposto estimado do custo
de fabricación, e ainda por riba en inglés. Pero sobre todo, aprenderon a pensar antes de facer e a
traballar en equipo.
Este foi o resultado!

DPTO. XEOGRAFÍA E HISTORIA
45
SONETOS
Si a veces en silencio o sorprendido
me ves, no te preocupes tú, mujer:
tan solo has atisbado este querer
que al mirar hacia ti, en mi ha nacido.
Tan tuyo soy yo ya que voy prendido
de tus labios, tus besos y tu ser,
de tus manos que me han hecho creer
que un cielo hay más allá, que está escondido.
Y nada sé mejor ni más perfecto
que estar cerca de ti, que esto tan nuestro
que me llena de ti en el sentimiento.
Y me lleno de verte, de admirarte,
me recreo en mirarte y en soñarte,
despierto cada día para hallarte.
José Manuel Lolo Fernández
Quisiera yo tus ojos ver brillar,
poder acariciar tu suave cara,
hacer que entre cosquillas me mostraras
tu risa de mañana al despertar.
Y quisiera tu mano acariciar
y poder yo sentir que me abrazara
por la espalda aquel día que llorara,
la vida junto a ti, verla pasar.
Me miras tú, te miro y me sonrío;
siento el dulce sabor yo de tu boca
en tanto nos bañamos en el río.
En medio de ese beso suave y frío,
tu nariz y la mía se entrechocan
y en tus brazos me pierdo y me extravío.
Marta González López

46
De boca en boca foi recorrendo,
Linguaxe mamada desde pequena,
Memorias partidas ditas na cena,
Camiños vellos que foron perdendo;
Miuda faragulla que foi crecendo,
Millóns de cousas viviu a cachena,
Millóns de estrelas nunha moxena
Máis historias que se foron barrendo.
Más recordos, esquecidos nas silvas;
Desde lonxe escóitaseche berrar,
Pistolas cheas de balas perdidas;
Desde máis cerca pódesme susurrar,
Que o cazar polo monte das risas
É tan fermoso como o galego falar.
Vanessa Espín de Almeida
Grandes campos que escondidos están
Al pasar el río los hallarás;
Si sigues de largo te perderás.
Escucha mi consejo y bien te irá.
Grandes cultivos de trigo hallarán,
Mas para otros gustos centeno habrá.
Siguiendo el río un molino hallarás
Y el molinero te recibirá.
En el bosque adentrarte no debes;
Es ya de noche; cae mucha nieve;
Duerme un poco y prosigue si es que puedes.
Aguas por el río vienen y van;
Pasando los campos tú los verás:
Cuida de tus pies o te ahogarás.
Pablo Carrete García

47
Dese neno partía valentía:
Os seus ollos marróns con gran siso
Sempre con adición de insubmiso,
Pero moita acción de simpatía.
Tiña un corazón con empatía,
Con grande picardía no sorriso
Que me metía a min nun paraíso
Con esa adoración que transmitía.
Este rapaz comía chuletón,
Tamén lle convencía o marisco:
Comía e comía con paixón.
Non tiña o carácter moi arisco;
Case sempre vestía cor tizón
E era un gran imán namoradisco.
Itiziar Rodríguez Ferrero
Feito de fábrica marabilloso,
Enamorado dunha tal figura,
Só, perdido pola súa fermosura,
E canto máis cerca, máis nervioso.
Non podo cos pés, estou moi tremoso.
Acelera, colle temperatura:
Faime vivir unha gran aventura.
O andar con el, síntome orgulloso.
Volvemos, quero berrar e berrar;
Sempre quixen voar, e fago ben:
Se chego ó borde, poderei saltar.
Quero pasalo ben, poñelo a cen.
Ora, se paro, non volvo empezar,
E a pesar de todo, digo “The end”.
Jacobo Lamela Gómez

48
COSTA DA MORTE: DÚAS VISIÓNS…UNHA
MESMA EXPERIENCIA.
Visitamos a Costa da Morte recorrendo diversos lugares
como Vimianzo, cun pequeno Castelo con moitas
defensas e un amplo patio. Seguimos o camiño e
visitamos unha igrexa cun cemiterio na que Javi, o
profe, nos explicou un pouco da súa historia e dos
monxes que vivían nela. Tamén, xusto detrás, a
escasos metros da igrexa atopamos un dos hórreos
máis longos da comunidade con máis de 20 patas. E
cando chegamos e pensamos que era a hora do baño ao
ver a praia, démonos conta de que era Cabo Fisterra,
onde había un acantilado e preciosas vistas. Subimos
outra vez no bus e dirixímonos cara Muxía, onde se
atopa unha igrexa que ardeu fai pouco tempo e, ao seu
frente, a praia, separada de nós por unhas poucas
pedras xigantes, pero que non foron impedimento para
que puidésemos achegarnos ao mar. Comimos no centro
comercial de Cee e logo dirixámonos a Ézaro e
visitamos a súa fervenza con moitísima auga,
formada pola elevación de dous terreos que por causas
descoñecidas quedou formando unha fervenza e un río
que desemboca na praia na que, esta vez si, nos
iamos bañar. Un “chapuzón” e unha “aguadillas” aos compañeiros e de volta a casa.
Diego Lolo Fernández 4 ESO
Pola mañá ás 9:30 subimos ao autobús e, case sen querer, chegamos ata Vimianzo. Alí vimos un
Castelo moi ben conservado, aínda que a
primeira vista a min me pareceu pequecho,
por dentro tiña moitas escaleiras polas que
probablemente, se chegamos a estar máis
tempo, nos perderíamos. Subimos a torre
máis alta e dende alí tiñamos unhas moi
boas vistas; na miña opinión, os cabaleiros
debían subir alí para verter auga e aceite
fervendo aos inimigos e tamén para apreciar
o arte que era vivir nesas terras. Logo fomos
a Ozón, un pobo moi bonitiño que tamén tiña unha igrexa que fora suprimida polos Reis Católicos,
como a nosa do Cebreiro, conventíndoa en Priorato. Tamén alí vimos un hórreo con 25 pés de longo,
moi xeitoso, pero non vos imaxinedes un como o da casa dos avós de Pedrafita, porque a verdade é que
nin o teito era parecido. Nalquel intre, unhas ovellas moi “panchitas” estaban a gozar dunha boa
sombra baixo aquel monumento e boa envexa que nos deron porque facía moitísima calor e quen dirían

49
que a nós nos molestaría o cheiro a silo…. De seguido chegamos a
Moraime, alí vimos unha igrexa máis grande e despois de resolver
o mito das herbas que había alí regresamos para o autobús rumbo a
Muxía. Alí atopamos a “Pedra de abalar”, unha pedra dos desexos
pola que pasaron varios compañeiros, eu non porque me vía
atascada ou non sei, pero confianzas poucas… Era, sen dúbida,
unha das paisaxes máis bonitas que vin ata agora. Sacamos fotos e
fotos ata que marchamos porque…eses momentos están obrigados a
ser fosilizados en imaxes! Xa que nunca será o mesmo aínda que voltemos. Logo collimos camín Cabo
Touriñán. Era fermoso ver aquela estampa, coma as de aquí, unha casiña nun pobo pequeno que
fumeaba pola cheminea e cinco ou seis vacas rubias pacendo. Démonos conta de que a nosa terra ten o
mesmo corazón labrego por moi lonxe que chegáramos dentro dela.
No Cabo Touriñán había tamén moi boas vistas, pero o que máis nos chamou a atención foron os toxos
que alí se daban, nós tan acostumados a ver toxos verdes, escuros, soltos polo monte, un símbolo de
terra salvaxe, alí máis ben semellaban doces e indefensos, eran así como unha cama de toxos, que
ninguén se atreveu a probar, xa que vivir aquí tamén puxo en nós unha gran experiencia….
Xantamos en Cee, aínda que por nós non era o
tema primordial, pero Manolo era merecedor dun
xantar digno despois de aguantarnos toda a viaxe,
igual que Javi e Marisa. Comíanos a ilusión de ir
á praia, así que non nos deixamos impresionar
pola Fervenza do Ézaro aínda que logo admitimos
que era fermosa realmente, e máis fermoso todavía
saber que aquello fora creado pola propia natureza
e non polos humanos.
Na praia desfrutamos como nenos pequerrechos
nunha poza de auga inmensamente grande.
Acabamos cansos e queimados polo sol pero mereceu a pena porque unha vez máis pensó naquel
fotógrafo de guerra, Lewis Hine, que día que hai determinados momentos que están máis alá das
palabras. Eu tamén o creo, hai momentos que non os podemos explicar con simples palabras, como as
excursións de Javi. Quizais por iso a nosa vida está composta de instantáneas, momentos conxelados
no tempo para sempre, de fotografías fixas gardadas na memoria que nos recordan cada segundo o
fermoso que é vivir nesta terra.
Vanessa Espín de Almeida 3 ESO

50
REFLEXIÓNS TEATRAIS
Preparar unha obra de teatro non é unha
tarefa sinxela, nin cómoda nin rápida. É
máis ben un traballo lento, que esixe
constancia, paciencia e esforzo. Non é o
resultado da teima dunha persoa, senón do
concurso de moitas que traballan xuntas nunha mesma dirección. Algunhas desas
persoas, como os actores, resultan visibles; outras, porén, quedan na sombra, desde
aquelas que teñen axudado a preparar os escenarios ou os elementos de atrezzo, a
aquelas outras que aportan ideas sobre cómo desenvolver a acción, axudan a
escoller a música ou estudan a mellor maneira de conxuntar o grupo. Sexa como
sexa, cada persoa resulta importante. Sexa como sexa, tamén, o esforzo paga a
pena. Aínda que os días de traballo se consuman logo nunha hora de
representación.
É un proxecto de todos, no que todos se involucran para sacalo adiante. Todos nos
involucramos, ano tras ano, para que no escenario do CPI Uxío Novoneira non
falte a nosa comedia anual, na que aproveitamos para despedir ós nosos
compañeiros de cuarto, que marchan do centro para continuar o seu traballo en
novos lugares. É, en certa maneira, unha aperta que lles damos para que non se
esquezan dos anos que pasamos xuntos, para que saiban que levan con eles o noso
agarimo e o nosa lembranza. É unha conmemoración dos bos e dos malos
momentos que pasamos xuntos. Porque nas horas de convivencia que son son os
ensaios, quedan resumidas moitas outras experiencias.
Para todos vai o noso agradecemento: para os que se van, para os que se quedan e
para os que xa se foron, pero que dun xeito ou doutro, seguen a nos dar azos para
continuar, aínda que o tempo pase. A todos, os que se van, os que se quedan, os que
xa se foron, porque son eles os que nos invitan a mellorar, a desexar que cada ano
sexa polo menos tan bo
como o anterior, a desexar
ser polo menos tan bos como
eles. A todos, grazas. Por
sempre e para sempre.

51
O PATRIMONIO DE
GALICIA: O EXEMPLO DE
MORAIME.
A excursión á Costa da Morte, programada polo
departamento de Xeografía e Historia no terceiro
trimestre para o alumnado de ESO, visitou á
igrexa monasterial de San Xiao de Moraime, no
concello de Muxía.
Deste mosteiro, fundado a finais do século XI e favorecido polos reis, se
conserva a súa igrexa, un espléndido edificio basilical de tres naves, con
decoración escultórica en dúas fachadas. A finais do século XV viuse
enriquecido por valiosas pinturas representando os sete pecados capitais.
Constitúe un patrimonio de categoría, pero ten un grave problema de
conservación que esta sendo descoidado e carece dun horario de visitas.
Moraime é expoñente dunha política patrimonial da administración feita a
bandazos e sen un plano a longo prazo; e tamén mostra do desleixe co que
os galegos estamos a tratar o noso patrimonio, que esmorece pouco a
pouco.
Ó desprezar o pasado como algo caduco e inútil, hipotecamos o noso
futuro construíndo un país despersonalizado e sen raigames.

Revista completa

Recommended

Recommended

More Related Content

What's hot

What's hot (20)

Similar to Revista completa

Similar to Revista completa (20)

More from CPI Uxío Novoneira, Pedrafita do Cebreiro

More from CPI Uxío Novoneira, Pedrafita do Cebreiro (20)

Revista completa