SlideShare a Scribd company logo

Enderun mektebi dergisi 13. sayısı

•
•
S
sosyalmedya42

Enderun mektebi dergisi 13. sayısı

Education
1 of 44
Download to read offline
Haziran 2016 Enderun Fen ve Anadolu Lisesi Yerel Süreli Yayını Sayı : 13 Enderun Edebiyat Sokağı | Endülüs Kütüphaneleri | Cahit Zarifoğlu/Sultan | Vurdular, Çıktık Oyundan/Filistin | Erteleme Hastalığı Paylaşmaya hazır mısınız | Enstrüman Eğitimi | Rachel Corrie | Yetim Dünya | Büyük Adamlar, Cesur Yürekler İnfografik: İnsanî Yardımda Öncü Ülke: Türkiye | Röportaj : Hattat Fatih Özkafa | Şiir Tahlili : Akıncı Türküleri Yeni Duyu Organımız: Sosyal Medya | Yanımdaki Düşman | Geç Kalmış Sözler Hattat Fatih Özkafa Cahit Zarifoğlu Yetim Dünya Rachel CorrieKitap Hazinesi, Endülüs Kütüphanesi Ne yazık ki dünya medeniyetine örnek olan böyle bir milletten bize ulaşan eserler, baykuşların ve kargaların mekânı olan harap binaların duvarları arasında perişan oldular. “Zulüm bizdense ben bizden değilim.” “Şunu söyleyebilirim ki Filistinlilerin kahir ekseriyeti Gandhi’nin şiddet dışı direnişini uygulamaktadır.” “Hat sanatı, zarif ve estetik bir sanattır. Hat sanatının gönlü ve ruhu işleyen bir yanı olmakla birlikte hat, gönül işçiliğinin temel olduğu bir sanat dalıdır.” Geçen ibadetler özürlü Eski günahlar dipdiri Seçkin bir kimse değilim Barışın ölümle, savaşın doğumla arasında olduğunu bilenler var.
Özel Enderun Fen ve Anadolu Liseleri YAYIN TÜRÜ Yerel süreli yayın. Dönemde bir yayınlanır. Ücretsizdir. İMTİYAZ SAHİBİ Özel Enderun Fen ve Anadolu Liseleri Adına Said TURGUT Okul Müdürü GENEL YAYIN YÖNETMENİ Öznur Özgür İÇ Fen Lisesi Müdür Yardımcısı YAYIN KOORDİNATÖRÜ Said AYDOĞAN Türk Dili ve Edebiyat Öğretmeni EDİTÖR Merve KÜÇÜK Türk Dili ve Edebiyat Öğretmeni GRAFİK-TASARIM Emre YALDIZ YAZIŞMA ADRESİ Kayacık Araplar Mh. Ataç Sk. No:1 Karatay/KONYA ELEKTRONİK POSTA enderunlisesi@gmail.com WEB www.gencegitim.com.tr TEL 0.332 237 81 08 BASKI Eroğlu Ofset Selçuk V.D. 3360160642 Matbaacılar Sitesi Yayın Cd. No:19 Karatay/KONYA Tel: 0.332 342 08 31 Basım Haziran 2016 10 8 12 11 14 17 16 19 18 22 26 24 28 27 29 33 32 36 34 37 38 40 39 41 42 Haziran 2016 Enderun Fen ve Anadolu Lisesi Yerel Süreli Yayını Sayı : 13 Endülüs Kütüphaneleri | Cahit Zarifoğlu/Sultan | Vurdular, Çıktık Oyundan/Filistin | Enstrüman Eğitimi | Erteleme Hastalığı Rachel Corrie | Yetim Dünya | Büyük Adamlar, Cesur Yürekler | İnfografik: İnsanî Yardımda Öncü Ülke: Türkiye Röportaj : Hattat Fatih Özkafa | Şiir Tahlili : Akıncı Türküleri | Enderun Edebiyat Sokağı Yeni Duyu Organımız: Sosyal Medya | Yanımdaki Düşman | Geç Kalmış Sözler Hattat Fatih Özkafa Cahit Zarifoğlu Yetim Dünya Rachel CorrieKitap Hazinesi, Endülüs Kütüphanesi Ne yazık ki dünya medeniyetine örnek olan böyle bir milletten bize ulaşan eserler, baykuşların ve kargaların mekânı olan harap binaların duvarları arasında perişan oldular. “Zulüm bizdense ben bizden değilim.” “Şunu söyleyebilirim ki Filistinlilerin kahir ekseriyeti Gandhi’nin şiddet dışı direnişini uygulamaktadır.” “Hat sanatı, zarif ve estetik bir sanattır. Hat sanatının gönlü ve ruhu işleyen bir yanı olmakla birlikte hat, gönül işçiliğinin temel olduğu bir sanat dalıdır.” Geçen ibadetler özürlü Eski günahlar dipdiri Seçkin bir kimse değilim Barışın ölümle, savaşın doğumla arasında olduğunu bilenler var.
Söze Başlarken, Es-selam! Edebi, bir hayat tarzı olarak benimseyen Enderun Liseleri bu gayenin geniş tabana yayılması için edebiyatı ve okumayı bir çıkar yol olarak görmektedir. Amacımız; nezaketi, iyiliği ve hak adına mücadeleyi ilkin kendi nefsimizde anlamaya çalışmak ve ardından sizlerle paylaşmak. Bu ilke doğrultusunda yazılarımız; kimi zaman barışa ulaşamamış çocukların hayatlarını, kimi zaman hayal ile hakikatin arasına sıkışmış bir insanın yalnızlığını, kimi zaman da bir çocuğun bayram sabahındaki neşesini içermektedir. Sabırla yeşeren derviş meşrep gençlerimizin ve öğretmen arkadaşlarımızın Konya topraklarından yükselen medeniyet çınarına bir damla su olmak için yaptığı çalışmaları sizlerle paylaşmak adına çıkardığımız Enderun mektebi’nin bahar rüzgârları gibi siz değerli okuyucularımızın gönlüne serinlik vereceğini ümit ediyoruz. Said AYDOĞAN Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni MEKTEP Gençliğe Hitabe Paylaşmaya Hazır mısınız? Horoz Şekeri Muzaffer Olmak Kitap ve İnsan Endülüs Kütüphaneleri Son Dalga Sultan Vurdular, Çıktık Oyundan Enstrüman Eğitimi Erteleme Hastalığı Rachel Corrie Yetim Dünya Büyük Adamlar, Cesur Yürekler Ölü Şehir Tut Ellerimden İnsanî Yardımda Öncü Ülke: Türkiye Kazanan Olmak İstiyorum İnsan ve Sorumluluk Röportaj : Hattat Fatih Özkafa Sevgili Arkadaşım Şiir Tahlili : Akıncı Türküleri Edebiyat Sokağı Yeni Duyu Organımız Yanımdaki Düşman Geç Kalmış Sözler Kitap Tahlili Necip Fazıl Kısakürek Öznur Özgür İç Benginur Çelik Ali İhsan Şencan Said Aydoğan Merve Küçük Merve Hilal Dadacı Cahit Zarifoğlu Fatma Özlem Urgan Salih Toprak Seda Ferlibaş Fatma Nur Ertürk Arife Nur Urgan Tuba Arıkan Lamia Betül Çakır Sudanur İçli Hale Reyhan Kurter Halim Selvi Mehmet Ali Öztürk Enderun Soruyor Amine Busem Kandaş Fenise Görey Mehmet Fikri Tok Sosyal Medya Ahmet Şamil Süslü Rana Süheyla Çağlayan Mavi Kuş, Kürt Mantolu Madonna, Osmancık 4 7 8 10 12 14 17 18 19 20 21 22 24 27 28 29 30 32 33 34 36 37 38 39 40 41 42 MEKTEPTEN İÇİNDEKİLER
İŞTE BÜTÜN MESELEM, HER MESELENİN BAŞI BEN BİR GENÇ ARIYORUM, GENÇLİKTE KÖPRÜBAŞI NECİP FAZILIN GENÇLERİ GENÇLERİN NECİP FAZILI
Bir gençlik! Bir gençlik! Bir gençlik... “Zaman bendedir ve mekân bana emanettir!” şuurunda bir gençlik... Devlet ve milletinin yedi asırlık haya- tında dört devre… Birincisi iki buçuk asır… Aşk, vecd, fetih ve hakimiyet… İkincisi üç asır… Kaba softa ve ham yobaz elinde sefalet ve hezimet… Üçüncüsü bir asır… Allah'ın Kur'an'da “belhüm adal" dediği hayvandan aşağı taklitçilere ve batı dünyasına esaret… Ya dördüncüsü? Son yarım asır!.. İşgal ordularının bile yapamayacağı bir cinayetle, madde plânında kurtarıldıktan sonra ruh plânında ebedî helâke mahkumiyet… İşte tarihinde böyle dört devre bu- lunduğunu gören, bunları; yükseltici aşk, süründürücü satıhçılık, çürütücü taklitçilik ve öldürücü küfür diye yaftalayan ve şimdi, evet şimdi... Beşinci devrenin kapısı önünde nur infilakı yeni bir şafak fışkırışını gözle- yen bir gençlik... Gökleri çökertecek ve son moda kur- bağa diliyle bütün “dikey”leri “yatay” hale getirecek bir nida kopararak "mukaddes emaneti ne yaptınız?" diye meydan yerine çıkacağı günü kollayan bir gençlik... Dininin, dilinin, beyninin, ilminin, ırzının, evinin, kininin, kalbinin dâva- cısı bir gençlik... Halka değil, Hakk'a inanan; meclisi- nin duvarında "Hakimiyet Hakk'ındır" düsturuna hasret çeken, gerçek adâleti bu inanışta bulan ve halis hürriyeti Hakka kölelikte bulan bir gençlik... Emekçiye, “Benim sana acıdığım ve yardımcı olduğum kadar sen kendine acıyamaz ve yardımcı olamazsın! Ama sen de, zulüm gördüğün iddiasıyla, kendi kendine hakkı ezmekte ve en zalim patronlardan daha zalim istis- marcılara yakanı kaptırmakta başı boş bırakılamazsın!”diyecek. Kapitaliste ise “Allah buyruğunu ve Resûl emrini kalbinin ve kasanın ka- pısına kazımadıkça serbest nefes bile alamazsın!” ihtarını edecek... Kökü ezelde ve dalı ebedde bir sistemin, aş- kına, vecdine, diyalektiğine, estetiğine, irfanına, idrâkine sahip bir gençlik... Bir buçuk asırdır türlü buhranlar için- de yanıp kavrulan ve bunca keşfine rağmen başını yarasalar gibi taştan taşa çalarak kurtuluşunu arayan Batı adamının bulamadığı, Türk'ün de yine bir buçuk asırdır işte bu hasta Batı adamında bulduğunu sandığı şeyi, o mübarek oluş sırrını, her sistem ve mezhebe, ortada ne kadar illet varsa tedavisinin ve ne kadar cennet hayali varsa hakikatinin İslâm'da olduğunu gösterecek ve bu tavırla yurduna, İs- lâm âlemine ve bütün insanlığa model teşkil edecek bir gençlik... “Kim var?” diye seslenilince, sağına ve soluna bakınmadan fert fert “Ben varım!” cevabını verici, her ferdi “be- nim olmadığım yerde kimse yoktur!” fikrini benimseyici bir dâva ahlâkına kaynak bir gençlik... Can taşıma liyakatini, canların canı uğrunda can vermeyi cana minnet sayacak kadar gözü kara ve o nispette usule, stratejiye uygun bir gençlik... Büyük bir tasavvuf adamının ben- zetişiyle, zifiri karanlıkta, ak sütün içindeki ak kılı fark edecek kadar gözü keskin ve gerçek kahramanlık made- niyle sahtesini ayırt etmekte kuyumcu ustası bir gençlik... Bugün komik üniversitesi, hokkabaz profesörü, yalancı ders kitabı, çıkart- ma kâğıdı şehri, müzahrefat kanalı sokağı, demagog politikacısı, mümin zindanı mabedi, temeli yıkık ailesi, ve hâsılı, güya kendisini yetiştirecek bütün cemiyet müesseselerinden aldığı zehirli tesiri üzerinden silkip atabilecek, kendi öz talim ve terbiye- sine memur vasıtalara kadar nefsini koruyabilecek, tek başına onlara karşı durabilecek, destanlık bir meydan savaşı içinde ve bu savaşı mutlaka kazanmakla vazifeli bir gençlik... Annesi, babası, ninesi ve dedesi de içinde olsa, gelmiş ve geçmiş bütün eski mümin nesillerden hiçbirini be- ğenmeyecek, onlara "siz güneşi ceple- rinizde kaybetmiş marka Müslüman- larısınız! Gerçek Müslüman olsaydınız bu hallerden hiçbiri başınıza gelmez- di!" diyecek ve gerçek Müslümanlığın "ne idüğü"nü ve "nasıl"ını her haliyle gösterecek bir gençlik... Tek cümleyle, Allahın, kâinatı yüzü suyu hürmetine yarattığı Sevgilisi'nin âlemleri bütün yıldızlarıyla manto gibi saran mukaddes eteğine tutunacak, O'ndan başka hiçbir tutamak, daya- nak, sığınak tanımayacak ve O'nun düşmanlarını ancak kubur farelerine lâyık bir muameleye tâbi tutacak bir gençlik... İşte bu gençliği, bu gençliğin ilk filizle- rini karşımda görüyorum. Şekillen- mesi, billurlaşması için otuz küsur yıldır, devrim bazı kodamanların viski çektiği kamıştan borularla ciğerimden kalemime kan çekerek yırtındığım, kıvrandığım ve zindanlarda süründü- ğüm bu gençlik karşısında, uykusuz, susuz, ekmeksiz, başımı secdeye mıhlayıp bir ömür Allah'a hamd etme makamındayım. Genç adam! Bundan böyle senden beklediğim şudur: Tabutumu öz ellerinle musalla taşına koyarken, Anadolu kıtası büyüklüğündeki dâva taşını da gediğine koymayı unutma ve bunu tek vasiyetim bil! Allahın selâmı üzerine olsun... Surda bir gedik açtık; mukaddes mi mukaddes, Ey kahpe rüzgâr, artık ne yandan esersen es! Gençliğe Hitabe Necip Fazıl KISAKÜREK
Fuzûli Gül, kokusunu Rasûlullah’ın yanağından aldığı için bu kokuyu her an yayarak O’nu anlatır.(sav) Şebnem-i gül-zâr-ı ruhsârı Rasûlullah’dır Neşr-i ıtrıyla kılur her dem anı is’âr gül Gül, kokusunu Rasûlullah’ın yanağından aldığı için bu kokuyu her an yayarak O’nu anlatır.(sav) Şebnem-i gül-zâr-ı ruhsârı Rasûlullah’dır Neşr-i ıtrıyla kılur her dem anı is’âr gül Fotoğraf:EmreYaldız 6 Enderun Mektebi
7Enderun Mektebi Belki de hayatın anlamı bu tek kelimede gizli: Paylaşmak... Bir dilim ekmeği, bir yudum suyu, bir nefes havayı... Paylaşmak... Üzüntülerimizi, dertlerimizi, sevinçle- rimizi... Acılarımızın azalması, mutluluklarımızın artması için paylaşmak hayatı... Paylaşmak; dünyayı, yeryüzünü, ağaç- ları, kuşları, buram buram bereket ko- kan toprağı... Yolu sevgiden geçen bütün insanlarla aynı sofrayı paylaşmak. Bir dağ başı yalnızlığında rüzgârın elini sıkmak on- larla ve güneşin tebessümünü birlikte karşılamak. Çiçekleri paylaşmak. Yeni açmış bir gülün yaprağındaki masum katreciklere bûse kondurmak bütün insanlarla. Ve duyguları paylaşmak. Duyguların gönüllerde açan çiçekleri olan şiirleri paylaşmak. Şiirlerin beyaz köpüklerin- de yıkamak paylaşmaya korktuğumuz bütün yanlışları. Dostumuzun kalbine gidecek bir yol bulamıyorsak, şiirin ba- samaklarından gökyüzüne çıkıp güneş ışıklarıyla birlikte inmek kalbine. Sihirli sepetimize bütün yıldızları top- layıp sevdiğimiz insanın saçlarına tak- mak. Yani, paylaşmak gökkuşağını. Paylaşmak yıldızları. Ve dünyanın bütün çiçeklerini paylaş- mak. Çiçeklerin rengârenk dünyasında, onlarla birlikte boyamak solmaya yüz tutmuş düşlerimizi. Hayal kırıklıkların- dan ümit merdivenleri kurmak hayatın kalbine. Bir avuç gül tohumu serpmek gökyüzü- ne, ve gökkuşağında açan gülleri der- mek yeryüzüne. Yüce Kitabımız Kur'an-ı Kerimde ve gö- nüllerimizin sevgilisi Peygamberimizin hadislerinde, değişik vesilelerle Müslü- manların Allah için çarpan gönüllerinde dostluğu, sevgiyi, barışı paylaşmak. Kur’an-ı Kerim'in en çok üzerinde dur- duğu ve teşvik ettiği hususlardandır paylaşma. Allah'ın verdiği rızkı, ömrü, nefesi ve hatta hayatı paylaşmak. Âlemlere rahmet olarak gönderilen Peygamber Efendimizin eğitim ve gö- zetiminde yetişen İslam'ın ilk kuşağı Sahabe işte paylaşma ve yardımlaşma- nın en güzel örnekleri. Öyle ki Kur’an-ı Kerim, onların bu örnek tutumunu öv- mekte. Gönül dünyasında herkese yer veren Rahmet elçisi, yoksulların geçimiyle bizzat ilgilenen, imkânları nispetinde onların bakımını sağlayan, kendisinde yoksa diğer Müslümanları buna teşvik eden sevgililer Sevgilisi. En güzel Ahlak örneği… Onunla birlikte olanın sadece gözü değil gönlü de doymuş. Kardeşini kendine tercih etme anlayışının adıdır paylaş- mak. Gün geçtikçe yozlaşan değerlere inat insanlığı canlı tutmak; erdemi, özve- riyi, mala değil insana verilen değeri görmek. Öyle ki, Medineli Sahabîler, sırf iman- larından dolayı, her şeylerini bırakarak Mekke'yi terk etmek zorunda kalan Mekkeli kardeşleri ile bütün imkânlarını paylaşmışlar. Ve bundan dolayıdır ki ‘Ensar' adını al- mışlar. Ensar, bu yardımı, çok zengin olduk- larından değil Kur’an’ın ifadesiyle, kar- deşlerini kendilerine tercih ettikleri için paylaşmışlar. Allah rızasını, mal sevgisine tercih et- meye, dahası sevdanın odağına Allah'ı koymaya dayanır paylaşmak. Bazen verecek bir şey bulamadığında güzel bir sözü ve hatta bir tebessümü paylaşmak. Paylaşmak… Umut dolu yarınları, düşleri ve acıları. Paylaşmak… Bir kuşun kanadında gizli sırrı, bir arının balındaki şifayı. Paylaşmak… Aynı evin çatısını, en gizli sırları, sevgi ve saygıyı. Kısaca: “Paylaşmaya hazır mısınız hayatı?” Paylaşmaya Hazır mısınız? Öznur Özgür İç Enderun Mektebi Genel Yayın Yönetmeni / Enderun Fen Lisesi Müdür Yardımcısı
8 Enderun Mektebi Yağmurlu bir mart sabahında insanlarla göz göze gelmekten bile kaçınarak çaresizlik içinde ilerlemeye çalışıyordum. İnsanlarla göz göze gelmekten kaçıyordum; çünkü bana suçlayıcı ve acıyan gözlerle baktıkları hissine kapılmıştım. Bu benim kuruntumdu hem nereden bilebilirlerdi ki işten atıldığımı, cebimde beş kuruş bile olmadığını? Alnımda yazmıyordu ya! Bir yandan su birikintilerine basmamak içtin çaba gösterirken diğer yandan da “Ben şimdi ne yapacağım?” diye mırıldanıyordum. Nereden bulacaktım yeni bir iş? Bulana kadar nasıl bakacaktım beni evde bekleyen dört boğaza? Dalgınlıkla önümdeki su birikintisini fark edemediğimi ayakkabımın su almaya başladığı kaç zaman sonra anladım. Hemen sağa çekilsem de çoktan ıslanmıştım. Zaten ayakkabı zor dayanıyordu bir de ben böyle suların içinde gezersem iki güne kadar daha büyük delikler açılırdı. “Dikkat yahu!” diye söylenirken bu ayakkabıların bana kaç yıldır yoldaş olduğu; ayakkabılar, bir keresualdıdiyehemengevşeyip kendini koyuvermeyeceği fikri geldi aklıma. Gülümsedim! Tek tük insanın dolandığı sahilde bir bank bulmak çok da zor olmadı. Hemen oturup sırtımı yasladım. Elimdeki poşeti de yanıma bıraktım. Ne sağa ne de sola dimdik karşıya denize baktım. Yağmur ve fırtınanın olduğu bu günde denizin sakin olması beklenemezdi. Deniz; dalgalarını acımasızca kıyıya vururken toprakla da birleşip ortaya çıkardığı toprak kokusuyla insana rahatlık hissi veriyordu. Birkaç dakika dalıp gittim bu huzurlu sessizliğin içine. Gözüm denizi ve karşıki kıyıyı tarıyor, zihnimde onlarca sıkıntı ve dert birbirlerini geçmek için adeta yarışıyorlardı. Tüm bunlar belli belirsiz devam edip gitmekteydi. Düşünecek başka şey yokmuş gibi İstanbul'un nasıl tezatlıklar içeren bir şehir olduğu düşüncesi ele geçirdi aklımı. Bir tarafta gökdelenler boy gösterirken diğer tarafta gecekondular, bir tarafta zenginlik, sefa, eğlence hâkimken diğer tarafta sefalet diz boyuydu. En azılı suçlularla birlikte en masum insanları da içinde barındırıyordu bu şehir. Peki ya ben, ben kimdim, neresindeydim bu şehrin? Hiçbir işte dikiş tutturamamış, kıt kanaat bile geçinemeyen, bırakın gelecekle ilgili hayaller kurmayı yarın eve nasıl ekmek götüreceğini bilemeyen, sürekli evdeki üç çocuğunun ve karısının gözlerindeki açlığı görmeye mahkûm bir adam! Boğuluyormuşum gibi bir hisse kapılınca derin derin nefes almaya çalıştım. Aldığım hava sanki ciğerlerime ulaşamıyor soluk borusunun bir yerinde tıkanıyordu. Başımı gökyüzüne çevirip ne vardı sanki bugün biraz güneş yüzü görseydik diye sitem ettim. Gökyüzü gri, deniz gri… Başımı nereye çevirsem bu renge rast geliyordum sanki. Ruh halimi yansıtırcasına tüm dünya griye boyanmış gibiydi. “Abi bi' peçete vereyim mi?” Gözlerimi diktiğim denizden ayırıp yanımda duran esmer ufak tefek oğlana çevirdim. Çocuğun üstünde yırtık yazlık bir gömlek, yamalı bir pantolon… Onun bu haline acıyıp elimi daldırdım cebime. Elime birkaç bozuk para çarpınca sevinçle çekip çıkardım. Pek fazla değildi elbette ama eli boş yollasam vicdanımın sesini susturamazdım. İki peçete parası verip bir peçete alarak yolladım çocuğu. Çocuğa karşı bir yakınlık duymuştum. Sanki geçmişimden gelen yirmi beş yıl önceki çocuktu! Böyle bir mart günü aralıksız yağan yağmurun altında trafiğin içinde mendil satmaya uğraşan bir çocuğun hayali dolandı zihnimde. Görüntü net olmasa da o gün çocuğun yaşadığı soğuğu iliklerime kadar hissettim. Ceketimin önünü iliklerken yirmi beş yıl önceki o çocuğun hiç değişmeden bugün de aynı açlığı, soğuğu ve çaresizliği yaşadığını gördüm üzülerek. Yirmi beş yıl öncesinden bugüne her şey değişmişti. Çevrem, işim… Ben bile değişmiştim. Boyum uzamıştı mesela. Pek olmasa da birkaç kilo bile almıştım. Evlenmiştim üstelik çocuklarım bile vardı. Yıllara meydan okuyan tek bir şey vardı değişmeyen: Çaresizlik hissi! Bu his doğduğumdan beri yakamı bırakmamış ikinci bir deri gibi durmuştu üzerimde. Kolay bir çocukluğum olmamıştı. Aslına bakılırsa ben çocukluk denilebilecek bir şey yaşadığımdan bile emin değilim. Kendimi ve hayatı tanımaya başladığımda y e t i m h a n e d e y d i m . Horoz Şekeri
9Enderun Mektebi Buraya ne zaman geldiğimi bilmiyordum. Annemi ve babamı hiç tanımamıştım. Hayatta olup olmadıklarından bile haberim yoktu. Nedense hep ölmüş olduklarını düşünürdüm. Beni öylesine bırakıp gittiklerini değil de bir kazada ölmüş olduklarını buraya geldiğimi. Beni bırakmaları için başka bir sebep gelmiyordu aklıma. Öyle ki onlar için yetimhanenin bahçesine iki kazık dikip kendimce mezar yapmıştım. Her gün oraya gidip dua ederdim. Biraz büyüyünce yetimhane dayanılmaz gelmeye başladı. Orada bulunan kimseyi sevmiyor hiç kimseyle anlaşamıyordum. Kavgaların baş elemanıydım. Yetimhanenin belalı çocuğu… Günün birinde bir yolunu bulup kaçtım yetimhaneden. Birkaç sefer deneyip de başaramadığımı bir gece ansızın başardım. İstanbul'un karanlık ve tenha sokakları arasında buluverdim kendimi. Aylar boyu sokaklarda yatıp kalktıktan sonra kirli sakallı kötü bakışlı bir adam alıp götürdü beni ev bile denemeyecek bir yere. Adını bile hatırlayamadığım adamın beni götürdüğü o köhne yeri belli belirsiz hatırlayınca acı acı gülümsedim. Nasıl kalmıştım onca yıl orada? Gerçi bugün kaldığım evin de oradan pek bir farkı yoktu. Belki de tek fark içinde sevginin olmasıydı. İçimden kendimi azarlayıp beynimin en ücra köşelerinde kalan tozlanmış raflarına tekrar uzattım elimi. O adam sayesinde artık kalacak bir yerim vardı. Zaten sabahtan akşama kadar mendil satmaktaydım. Mendiller bitene kadar korkumdan o köhne yere geri dönemezdim. Gelince de o gün kazandığım tüm parayı küçücük avuçlarıma doldurup masaya, bırakırdım. Sonra bir köşeye kıvrılıp uyumaya çalışırdım. Rahat mı değil mi aramadan bir yere kıvrıl. Ertesi sabah yine elimde mendillerle kalabalık caddelere çıkardım. Burada da fazla barınamadım bir gece tüydüm. Cesaretimi toplayıp ikinci kez kaçtım bu yerlerden. Ondan sonra da en çok yaptığım, en iyi bildiğim iş oldu kaçmak. Cüzdan çal, kaç. Ekmek al, parasını ödemeden kaç. Sürekli kaçarak arkama dönüp bakmaya fırsatım olmadan yaşadım ben. Aklımda dolanan tek düşünce bugün karnımı nasıl doyuracağımdı. Dönüp bakma fırsatı bulduğumda ise geriye sadece hatırlamak istemediğim bir çocukluk kalmıştı. Geçmişi kaybettik bari geleceği elimizde tutalım diyerek zar zor bir işe girdim, evlendim. Mini mini üç çocuğum oldu onlara çok güzel bir çocukluk yaşatacağıma dair söz verdim kendime. Hiçbir şeyden eksik kalmamaları için çalışıp durdum. İşten çıkarıldım eve ekmek götüremediğim zamanlar oldu yılmadım yenisini buldum çalıştım. Yetmedi ek iş bulup d a h a çok çalıştım. Hiçbir zaman sefaletimizi belli etmeden her şey yolundaymış gibi davrandım. Bugün de öyle yapıyorum. İşsiz kaldığımı ne karım ne çocuklarım biliyor. Nereden bilecekler ki? Yine güler yüzle eve gidip kapıyı çalacağım. Çocuklar yine koşarak gelip bana kapıyı açacaklar. Boynuma sarıldıklarında çocukken diğerlerinde görüp imrendiğim ama almanın hiçbir zaman nasip olmadığı horoz şekerlerinden vereceğim onlara. Neşeyle elimden alıp paketini yırtarak yemeye başlayacaklar. Nermin yine çocuklara yemekten önce şeker verdiğim için kızacak. “Parayı bu şekerler için neden harcıyorsun?” diye soracak. Bir çocuğun şeker yemeden büyümesinin verdiği boşluğu en iyi bilen biri olarak kendi çocuklarımı böyle büyütürsem çocukken kendime verdiğim sözü tutmamış olurum. Günün birinde bir çocuğun elinde yine horoz şekeri görmüştüm ve canım çekmişti. Bu şekereler sürekli karşıma çıkıyordu ama ben tadını bilmiyordum. Kendime şöyle demiştim o gün: Büyüyünce bir sürü para kazanıp bir kamyon horoz şekeri alacağım. Yüzüme geniş bir gülümsemenin yayılmasına engel olamadım. Çocukluk işte. Şimdilerde o horoz şekerinden kat be kat güzel, değişik renkte ve tatlarda şekerler üretilmişti. Horoz şekeri diye bir şekerin varlığından haberi bile yoktu şimdiki neslin. Yeni çıkan şekerlerden hiçbiri ağzımda horoz şekerinin bıraktığı tadı bırakamamıştı. Belki çocukluktan beri horoz şekerinin hayalini kurduğum için böyle olmuştu. Kendi düşüncelerime o kadar dalmışım ki dakikalardır gözlerimin mendil satan çocukta olduğunu fark edememişim. Bir etrafta dolanıp elindeki mendilleri canla başla satmaya uğraşan çocuğa bir de yanımda duran poşete baktım. O an da aklımdan şimşek hızıyla “Acaba hayatında hiç horoz şekeri yemiş midir?” sorusu geçti. Cevabı her ne olursa olsun çocuğa seslenip elimle yanıma gelmesini işaret edince koştura koştura yanıma geldi. Poşetten aldığım şekeri çocuğa uzatınca gözlerini iri iri açıp “Bu ne?” diye sordu. Gülümseyerek “Şeker.” dedim. Alması için ona uzatınca kararsız gözlerle çocuğun bana baktığını gördüm. “Senin.” dediğimde başını iki yana sallayıp “Alamam. Ahmet görürse onun da canı çeker sonra.” Dedi. O an boğazıma bir yumru oturdu. Güçlükle “Ahmet'i de çağır. Burada bir tane daha şeker var.” dedim. Yine koştura koştura gidip az ötedeki kendisi gibi çelimsiz olan arkadaşını çağırdı. Yanıma geldiklerinde ikisine birden uzattım şekerleri. Kısa bir an birbirleriyle bakıştıktan sonra kaparcasına aldılar elimden. Banktaki boş yerleri gösterdiğimde biri sağıma öteki soluma kuruldu. Şekerleri hevesle açıp yemeye başladıkları an içimde küçüklüğümde beliren istek canlanıverdi. Poşette kalan son şekeri de alıp bende küçükler gibi açıp yemeye koyuldum. Bana her zaman buruk bir mutluluk veren şekerin tadını almaya başladığımda ne bugün işten çıkarıldığım, ne de eve şeker dahi götüremeyeceğim gerçeği kaldı aklımda. Çocuklarıma aldığım şekeri burada oturmuş üç sokak çocuğu beraber yiyorduk. Vicdanım yeni bir işe girdiğimde onlara daha bir sürü horoz şekeri alabileceğimi ama bu çocukların şekeri bırakın ekmek bile bulamayacakları günlerinin olacağını söylüyordu. Hayat zordu, acıydı. Ama bu hayatı tatlılaştırmanın elbet bir yolu vardı. Herkese göre bu yol farklıydı. Bana göre de horoz şekeriydi. Benginur Çelik FL/10-A
Merkezi düşüncesinde maddenin yer aldığı, bilimsel gelişmelerle insanlığa hizmet değil zulmet veren Batı, medeniyetle geç tanışmış ancak gelinen noktada ise diğer dünya toplumlarına nazaran daha medeni bir toplum haline gelmiştir. Başlarına çöp düşecek tehlikesi ile şemsiyeyi, yerdeki çöplere basmamak için topuklu ayakkabıyı icat eden Avrupa, medeni gelişimini sonradan geliştirerek Mehmet Akif’in: “Sizin işiniz bizim dinimiz gibi bizim işimiz de sizin dininiz gibi…” sözüne nasıl mazhar olabilmiştir de Avrupa, bugün nasıl oldu da dünyevi medeniyetin zirvesine hızlı bir tırmanışa geçebilmiştir? Peki ya birkaç asır önce birçok farklı milletten insanların kardeşçe yaşadığı Osmanlı torunları neden bugünlerde birbirini kırıp, kan davası gütmekte. İşte bunları düşündükten sonra aklınıza gelecek olan “Biz bu durumdan nasıl kurtulabiliriz?” sorusuna kanaatimce şu üç ilkede cevap bulabiliriz. Bunlardan ilki “ihya”dır. Öncelikle Ümmet-i Muhammed’e karşı vazifemizden sonrada tüm cihana İslamiyet’in eşsiz güzelliğini taşıyan Osmanlı torunu olmamızdan ötürü bu konu üzerine eğilip irdeleyip idrak edilmelidir. İhya nedir? Sözlük anlamı dirilmek, canlanmaktır. Ancak asıl idrak edilmesi gereken nokta nasıl uygulanacağıdır. İhya zahir ile batının harmanlanmasıyla mümkündür. İhya bir alanda olmaz, aksine helal dairesinde her alanda olur. Ancak unutulmamalıdır ki yapılan her türlü ihya İttihad-ı İslam uğrunda yapılmalıdır. Bunlardan ikincisi “sebat”tır. Sebat nedir? İhyayı destekleyen önemli ikiliden birisi sebattır. Kelime olarak yerinde durmak, kararlı olmak, manalarına gelir. İman ve İslamiyet’e hizmette, Allaha ibadet ve itaatte sabit ve kararlı olmaktır. Sebat bir histir bizim hayalimize ve hedefimize olan bağlılığımız da bir sebattır. Bunlardan üçüncüsü “metanet”tir. Metanet nedir? İhyayı destekleyen ikiliden birisi de metanettir. Kelime olarak sağlamlık, kavilik, dayanıklı olmak manasındadır. Art niyetli kuvvetlere karşı durmak da bir metanettir. Hak uğruna metanetli olmak da önemli bir ahlaktır. Yani dirençli, özgüvenli, kararlı olup sabırlaferdivazifelerimiziyerinegetirmeliyiz. Ve bütün bunları yaparken olumsuz sonuç alındığında asla pes edilmemelidir çünkü Allah’ın nazarında önemli olan şey gayrettir. Gayretlerimiz safi ise muvaffak olmuşuz demektir. Nifak ve ayrılıktan kurtulup adalet içerisinde ve birlikte kardeşçe yaşadığımız bir İslam topluluğu oluşturmak bunların birbiri içindeki uyumuyla mümkündür. MUZAFFER OLMAK Ali İhsan ŞENCAN AL/10-C PEKI YA BIRKAÇ ASIR ÖNCE BIRÇOK FARKLI MILLETTEN INSANLARIN KARDEŞÇE YAŞADIĞI OSMANLI TORUNLARI NEDEN BUGÜNLERDE BIRBIRINI KIRIP, KAN DAVASI GÜTMEKTE. İŞTE BUNLARI DÜŞÜNDÜKTEN SONRA AKLINIZA GELECEK OLAN “BIZ BU DURUMDAN NASIL KURTULABILIRIZ?” SORUSUNA KANAATIMCE ŞU ÜÇ ILKEDE CEVAP BULABILIRIZ. 10 Enderun Mektebi
Her kitap insanlığa ev sahipliği yapan bir evrendir. Güzele, aydınlığa ve medeniyete çağrı mektubudur. Bir yanda ufuk penceresi olurken diğer yanda zihni ve gönlü ilmek ilmek işleyen bir nakkaştır. Kitap, kimi zaman vatan toprağına ilim, irfan ve sevgi tohumu olurken kimi zaman da gölgesinde kadim bir geçmişi ve geleceği inşa edecek bir nesli barındıran ulu bir çınar oluverir. Beyaz bir güvercin gibi kanatlarını açarak anne şefkatiyle sizi bağrına basıp anlaşılmak için size önsözünü sunar. Said AYDOĞAN Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni 11Enderun Mektebi
KİTAP VE Varlıkların içinde akıl melekesiyle öne çıkan insan, yaratılmışlarınenşereflisiolarakkendinelutfedilen akıl nispetince belli görevleri üstlenip yeryüzüne indirilmiş, ömür diye adlandırdığımız sayılı nefes bitene kadar da yaşamını anlamlandırmak durumunda kalmıştır. Allah (c.c.), insana görevlerini yerine getirsin ve “Beni” tanısın diye iki rehber vermiştir: Bu rehberlerden biri akıl, diğeri ise kitaptır. İnsan aklını kitapla aydınlatarak kendinin, evrenin, yaşamın ve yaşantıların idrakine varır, bulunduğu zamana göre de kendini yeniler. Zihin ve gönül, sözü edilen ıslahatı gerçekleşirken de ne akıl ne de kitap kendi başına yeterli olmayacaktır. Akıl, kendi başına, külli iradenin kudretini anlayamayacağı gibi aklın idrakine sunulmamış kitap da anlaşılamamış olmasıyla istenen veya beklenen yeniliği gerçekleştiremeyecektir. Gelinen noktada ise kitap ve aklın birlikte çalışması zorunluluğundan “OKUMA” eylemi meydana gelir. Okumak, insanın içinde yer aldığı sosyo-kültürel hayatı keşfetme, tecrübe etme, değiştirme ve anlamlaştırma eylemlerini gerçekleştirebileceği verimli bir eylemdir. 12 Enderun Mektebi
İnsanlığın ve toplumun gelişmesinin ve yükselmesinin ancak okumayla olabileceğini düşünen Cemil Meriç: “Okumak bir insanlık ödevidir.” sözüyle insanı ve okuma eylemini medeniyetin merkezine çeker. Buradan hareketle okumayan toplum, yardıma muhtaç kör ve sağır bir insandan farksızdır. Kim o toplumun veya insanın elinden tutarsa insan veya toplum da onun izinden gitmeye mecburdur. Keza bu mecburiyetin bir de bedeli olacaktır. Hal böyle iken okuma eyleminden uzak kalıp gönlünü, zihnini ve düşünce dünyasını aç bırakarak kimin elinden tuttuğunu kimin arkasından gittiğini ve nasıl bir bedel ödeyeceğini bilemeyen insanın veya toplumun acınacak hale düşmemesi imkânsızdır. Tanzimat şairlerinden Şinasi: “Olmuş insana taassup bir onulmaz illet.” ifadesiyle bu acınası durumun sebebini okumamaya bağlamıştır. Bugün İslam coğrafyasının çekmiş olduğu sıkıntıların temelinde okumamak ve buna bağlı olarak da milli ve manevi değerlerine bağlı küresel çapta yeterli adam yetiştirememek vardır. Kaybedilen her zamanın hesabını Batı’nın halen Müslüman olamayışındaki mesuliyetin vebalini de düşünerek hepimizi okumaya davet ediyorum. İNSAN Said AYDOĞAN Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni 13Enderun Mektebi
14 Enderun Mektebi Endülüs’te saltanat süren Ümeyyeoğullarının meliklerinin çoğu, aldıkları eğitim gereği, ilim ziyneti ve olgunluğu ile donanmış, her biri, saltanatlarıdönemindezuhuredenfazilet ve ilim sahibi kişilerin çokluğuyla iftihar edip bu bilginleri artırmak hususunda ömür harcarlardı. İçlerinden pek çok kimse bu amaçla Asya kıtalarına seyahat eder, oralarda şöhrete kavuşan faziletli kişilerden ilim ve sanat öğrenmeye gayret gösterirlerdi. Devlet tarafından Mısır, Şam, Bağdat, Hicaz taraflarına gönderilen birtakım hüsn-i hat sanatkârı da o bölgede yazılan ilmî eserleri ele geçirerek düzenleyip, Endülüs’e gönderirlerdi. Bu nedenle Endülüs’te “kitap hazineleri” adı verilen kütüphanelerde sayısız kitaplar mevcuttu. Yalnız Melik III. Abdurrahman’ın sarayındaki kütüphanede 600.000 kitabın toplanmış olduğu bilinmektedir. Endülüs’te bu tür yetmiş adet kütüphanenin bulunduğu görülmüştür. Bu kütüphanelerden her biri, ilim öğrenmeye çalışan öğrencilere fevkalâde bir düzen ve usulle sunulmuştu. Endülüs’te her dalda âlimler yetişmiştir. Bunlardan bazıları: Edebiyatta: Mağribi, İbni Baytar, İbni Haddat, İbni Ammar, İbnül—Ebras, İbni Asım vb. Tıpta:Ebu’l— Kasım Halef b. Abbas, ‘et—Ta’ri f isimli cerrahiye ait meşhur eseri vardır. Cerrahi aletlerinin ilk mu’cididir. Astronomide: Ebu Abdillah Muhammed, İbni Rüşt, İbni Samh İbni Salt vb. Kral Ferdinand Gırnata’yı işgal ettiğinde 1 milyondan fazla Arapça kitabın bağnazlık ateşiyle yakıldığı ve Avrupa’daki kütüphanelerin düzenlenmesinin ancak 900 (1494-95) yıllarında başladığı ilim adamlarının çalışmalarıyla ortaya çıkmıştır. Bir Fransız tarihçi: “Ne yazık ki dünya medeniyetine örnek olan böyle bir milletten bize ulaşan eserler, baykuşların ve kargaların mekânı olan harap binaların duvarları arasında perişan oldular.” demiştir. Körce, ahmakça bir bağnazlığın, cahilce bir inadın milliyet rekabeti ve din düşmanlığı o “Millet-i Beyzâ”nın adını hatıralardan çıkacak biçimde kine bulamış olmasına nazaran İspanyol tarihçilerinden Conde’nin , “Gırnata’nın istilası anında 1 milyondan fazla nefis kitaplar, Kur’an zannıyla merasimle yakıldı” demesi mübalağadan uzaktır. Tarihçi Flechier de övgüyle söz ettiği Tuleytula Piskoposunun üstün gayreti nedeniyle yalnız Gırnata’da kendi kuruyası eliyle 5000’den fazla tezhipli ve ciltli Kur’ân-ı Kerîm’i ateşe atmış olduğunu övgüyle yazmıştır. Bu piskopos bizzat 80.000 cilt el yazması Arapça eseri yakmıştır. Bu tarihçi kitabın haşiyesinde Endülüs halkının bin zahmet ve külfetle bu musibetten kurtardıkları kitaplar olduğunu zikretmektedir. ENDÜLÜS KÜTÜPHANELERİ
15Enderun Mektebi İfrîkıyeli tarihçi Leon da kendisinin Ifrîkiye’de misafir bulunduğu evin sahibi olan Endülüs’lü bir müslümanın Gırnata’dan Fas’a geçişinde bizzat 3000’den fazla kitabı geçirmiş olduğunu tarihinde yazmıştır. Ne yazık ki 943 (1536) yılı başında meşhur Kral Şarlken’in askeri Tunus şehrini yağma ettiklerinde, eski düşmanlığın ve yobazlığın eseri olarak Arapça hat ile yazılmış ne kadar kitap bulunmuş ise bunların hepsi ateşe atılmıştır. Halbuki Avrupa, Endülüs’e çok şey borçluydu, ilmi ve sanatı orada tanımıştı. Tıp, Kimya, Astronomi, Biyoloji, Coğrafya vb. ilimleri Kurtuba ve Gırnata medreselerinde tahsil eden binlerce Avrupalı talebe, bu ilimleri kendi ülkelerine aktarmışlardı. KAYNAKLAR: Ziya Paşa, Endülüs Tarihi / Sabahaddin Altunhilal, Büyük Bir Medeniyetin Acı Sonu Merve KÜÇÜK Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni O meşhur Rönesans’ın, dolayısıyla bugünkü Avrupa ilim ve tekniğinin temelinde Endülüs Medeniyeti yatmaktadır. O devirde, Avrupa Endülüs içinhiçbirşeyifadeetmezdiama,Endülüs Avrupa’nın her şeyi idi. Fransız fizikçi Pierre Curie “Endülüs’ten bize otuz kitap kaldı. Atomu parçalayabildik, eğer yakılan bir milyon kitabın yarısı elimize ulaşmış olsaydı, bugün çoktan uzayda galaksiler arasında seyahat ediyor olacaktık” demiştir. Endülüs İslam Medeniyeti’nin çöküşü, Hıristiyan Avrupa’nın kıyamete kadar silinmeyecek olan bir yüz karasıdır. Zîrâ bu çöküş, sadece bir vatanın işgali değildir. Avrupa’daki orta çağ karanlığına ışıktutmuşbirmilletinbütündeğerleriyle birlikte toptan imhasıdır.
16 Enderun Mektebi Bu fotoğraf bana Mutasavvıf Ömer Tuğrul İnançer’in ustası ile ilgili söylediği şu cümleyi hatırlattı: “Ustamın her dediğini yapamadım, ama hiçbir dediğini unutmadım.” Mesleğime başladığım ilk günlerde duyduğum bu cümle epeyce düşündürmüştü beni. Acaba tecrübeleriyle bana destek olacak mesleğimi öğretecek bir ustam olacak mı diye sormuştum kendi kendime. Meslek hayatımın birinci yılını tamamlamak üzere olduğum şu günler beni sorularımın cevaplarına ulaştırdı. Belki yıllar sonra Usta’mla karşılaştığımda ona her dediğini yaptığımı söyleyemem ama hiçbir söylediğini unutmayacağımdan eminim. Çünkü vefa bunu gerektirir. Usta’ma… Merve KÜÇÜK Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni Fotoğraf : Tuba Arıkan
SON DALGA Biten günün ardından çiçeklerini toplayan çiçekçi, bir an önce eve dönmek için acele eden insanlar, yavaş yavaş sesleri kesilen kuş- lar ve Üsküdar’a çöken sakinlik. Dalgalar güneşin batmasıyla çıkan rüzgârla beraber deniz köpürüp, yükselirken, kayaların üzerinde oturan bir adam acınası bir ifade ile denizi izliyordu. Sanki bir daha hiç göremeyeceği sevgilisine bakıyor gibiydi. Gözünü bir an dahi kırpmadan denizi izleyen bu adam o kayadan hemen hemen hiç ay- rılmazdı. İnsanlar onu burada görmeye alışmış, kimileri deli oldu- ğunu düşünüyor, kimileri dertli diyor kimileri de mecnundur deyip geçiyordu. O adam ise insanların ne dediğini umursamadan öylece oturmaya devam ediyordu. Uzaktan bakınca yaşlı görünen kır saçlı adam henüz kırklarındaydı. Yaşadıkları mıdır bilmem bu adamın saçlarına ak düşüren. Kır saçlı bu adamın neden orada öylece otur- duğunu kimse sormamış daha doğrusu cesaret edememişti. Her gün orada oturup denize bakan bu adam dalgaları sayıyordu. Öm- ründe bir kerecik yüzü gülemeyen bu adam, sanki dalgalarda ken- dini buluyordu. Her dalga ona bir acısını hatırlatıyor o anını sanki yaşatıyor ve acısını hafifletiyordu. İşte kendini dalgalarda bulabilen bu adam yine acısını yaşıyordu. Ama bu acı sanki bir başkaydı. Bu gün bir başka bakıyordu gözleri denize. Her dalgada acısının dindi- ğini hissedip rahatlayan bu adam bugün acısının dindiğini hissede- miyor gibiydi. Yine kendini dalgalara bıraktı. İşte ileriden gelen bir dalga onu gençliğine götürdü. Dertsiz olduğu zamanlarda babasının çalışmak zorunda bıraktırdığı bir inşaattaydı. Her zamanki gibi taşları taşırken birden kolonun sağ- lam olmayan yeri yıkılmış ve sağ bacağına düşmüştü. Bilinçsiz olan diğer çalışanlar, uygunsuz biçimde yardım etmeye çalışınca baca- ğından olmuştu. Hüzünlü bakışlarını dalgalardan çekip olmayan bacağına çevirdi. Kaybettirdiği bacağı aynı zamanda onu işinden de etmişti. Bulunduğu şehirde iş bulamayınca karısı ve oğlu ile İstanbul’a taşınmaya karar verdi. Çolak kalmanın zorluğu dışında hayatı yolundaydı. Lakin sınavı daha bitmemişti. Daha ileride ne acılar görecekti kim bilir. Tekrar dalgalara çevirdi başını ve kendi- ni yine dalgalara bıraktı. İleriden gelen büyük bir dalga ona yine bir acısını getirdi. İş bulamadığı için taşınmak zorunda kaldığı bu şehir daha başındayken ona iki acı yaşatmıştı. İstanbul’a gelirken yolda bir kaza olmuş, karısı ve oğlunu oracıkta yitirmişti. Kaza ken- di dikkatsizliği yüzündendi. Kendisi sağ kurtuldu fakat sağ kalmak istemediği her halinden belliydi. Genç yaşında yaşadığı bu acı onu perişan etti. Lakin yine de yaşamaya devam etti. Canının iki par- çası gitse de, kalanlarla yaşamayı öğrendi. Her ne kadar bu kaza- nın sebebi kendi dikkatsizliği olsa da bununla yüzleşmeye cesaret edemedi ve bundan İstanbul’u suçladı. Sanki İstanbul olmasaydı ailesi yaşayacakmış gibi İstanbul’dan nefret etti. Çekip gitmek istedi lakin acısının, derdinin dermanını İstanbul’da buldu. Her ne kadar ailesinin ölümünden İstanbul’u suçlasa da, bu şehre kin tutsa da, yine yarasını İstanbul’a sardırdı. İşsiz kaldığı gibi şehirde kimsesi de kalmayan bu adamın acısıyla tatlısıyla her şeyi İstanbul olmuştu. Lakin sınavı bitmemiş olacak ki yine rahata eremedi. Sanki deniz acısını anlamış gibi bir anda yükselmeye başladı. Uzaktan gelen bir dalga daha. Bu seferki dalga ona babasının ölüm haberini getirmişti. Yine kendini dalgalarda bulduğu bir günün so- nunda son parasıyla aldığı harabeden pek de farkı olmayan evine gitmişti. Eve girerken kapıdaki zarftan anlamıştı yine bir acının ge- lip kendisini bulduğunu. Annesinden gelen bu mektupta babasının vefat ettiği yazıyordu. Bir ölüm daha. Dayanacak gücü kalmamış, yaşamak için sebep dahi bulamaz hale gelmişti. Onu her şeye rağmen hayata bağlayan, derdine derman olan İstanbul’u olmasa belki de acılara dayanamaz- dı. Babasının ölümünden sonra daha da perişan olsa da İstanbul için yaşamayı seçen bu adam yine dalgalara bırakarak İstanbul’u derdine derman etti. Hala ayaktaydı. Kaybedecek bir şeyinin kal- madığını düşünüyordu. Ve gelen son dalga. Bütün umudunu kıran, artık derman olunama- yacak bir yara açan dalga. Yine eve giderken onu karşılayan mek- tupta bu sefer annesinin babasının ölüme dayanamayıp yatağa düş- tüğü ve oğlunun yanında olmasını istediği yazıyordu. Uzun uzun denize baktı. Büyük bir özlem ile havayı içine çekti. Kaybedecek bir şeyinin kalmadığını düşünürken İstanbul... Bugün dertlerinin dermanıyla, İstanbul’uyla son günüydü. Bugün İstanbul’a veda, dermanına veda, kendisini hayatta tutan tek dayanağa, tüm umut- larına, sığındığı limana, kokusu huzur dolu şehre ve her dalgasında kendini bulduğu şehre veda. İstanbul’a veda. Gözyaşlarının boğazın tuzlu suyuyla bir olmasına izin verdi. Uzunca bir süre ağladı. Ken- dini hazırlıyordu sanki. İstanbulsuz dayanamayacağını, gücünün yaşamaya yetmeyeceğini bilse de gitmek zorundaydı. Gitme vakti geldi çattı. Ayağa kalkmaya hazırlanırken izlendiğini hissetti. Te- dirgin bir şekilde arkasını döndüğü zaman henüz 9-10 yaşlarında bir çocuğun onu izlediğini gördü. Çocuk olduğu yerde merakla ona bakıyor ve gülümsüyordu. İnsanlardan uzun süredir uzak durdu- ğu için bunu yadırgadı ve başka birisine bakıyor olabilir mi diye etrafına bakındı. Kendisinden başka kimsenin olmadığını görünce akşamüstü bu çocuğun neden burada dikilip kendisine baktığını merak etti. Ayağa kalkıp yanına gitti. Çocuk önce davrandı ve me- rakla: “Amca seni hep görüyorum sen burada ne yapıyorsun?” diye sordu. Adam uzun zamandır kimseyle konuşmadığı için bir an zor- lansa da cevap verdi: “Dalgaları sayıyorum evlat” dedi. Çocuk çok şaşırmış olacak ki gözleri kocaman açıldı. Adam onun bu haline tebessüm etti. O an çok uzun zamandır gülmediğini fark etti. Ço- cuk şaşkınlığını yendikten sonra sordu: “Kaç tane saydın amca?” diye sordu. Adam döndü ve denize baktı. Çocuğa döndü ve eğildi. Çocukla aynı hizaya gelince elini omzuna koydu ve: “Geçen geçti. Şu an sadece bir tane. O da İstanbul’a veda...” Merve Hilal DADACI AL/10-E 17Enderun Mektebi
18 Enderun Mektebi Merve KÜÇÜK Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni İslam Harflerine Aktaran: Seçkin bir kimse değilim İsmimin baş harfleri acz tutuyor Bağışlamanı dilerim Sana zorsa bırak yanayım Kolaysa esirgeme Hayat bir boş rüyaymış Geçen ibadetler özürlü Eski günahlar dipdiri Seçkin bir kimse değilim İsmimin baş harflerinde kimliğim Bağışlanmamı dilerim Sana zorsa bırak yanayım Kolaysa esirgeme Hayat boş geçti Geri kalan korkulu Her adımım dolu olsa İşe yaramaz katında Biliyorum Bağışlanmamı diliyorum SULTAN Cahit Zarifoglu-
VURDULAR, ÇIKTIK OYUNDAN Belki de ilk defa heyecan ve umut dolu bir sabaha uyanmıştı Filistinli çocuklar. Kanlı ve çirkin bir savaşın sürdüğü bu günlerde adeta bayram sevinci yaşıyorlardı. Bunun nedeni ise hain İsrail askerlerinin gazabına uğramadan sağ salim gelmesi beklenen yardım tırıydı. Bu tırın Filistin halkı için anlamı büyüktü. Çeşitli oyuncaklar, renkli şekerler, çikolatalar ve daha çocuklar için pek çok güzel şey... Sonuç itibari ile daha çocuktu onlar Filistinli veya değil. Gülmek, eğlenmek, oyunlar oynamak, renkli şekerler, çikolatalar yemek onların en büyük hakkıydı. Ne kadar mümkünse tabi... Büyük küçük, çoluk çocuk, herkes heyecan içinde gelecek olan tırı bekliyordu. Akşama kadar tırın yolu gözlenmişti. Gün batımına doğru tır görünmüştü. Çocukların gözündeki o muhteşem sevinç görülmeye değerdi. Onlar için gün yeni doğmuştu. Heyecan içinde tırın açılmasını ve kendileri için gelen hediyelerin verilmesini bekliyorlardı. Tüm çocuklar için bir şeyler vardı tırda. Hepsi sırayla kendilerine verilecek hediyeleri alıp sevinçle ailelerinin yanına koşuyordu. Ahed ve arkadaşları da kendileri için verilecek hediyeleri sabırsızca bekliyorlardı. Sıra Ahed’e gelmişti. Ahed’e verilen hediye uzun zamandır istediği şey olan toptu. Bu onu çok mutlu etmişti. Bir an önce arkadaşlarıyla maç yapmak istiyordu. Arkadaşları ve kardeşleri de güzel oyuncaklarına kavuşmuşlardı. Onlar aldıkları hediyelerin sevinciyle, zamanın nasıl geçtiğini anlamamışlardı. Saat baya geç olmuştu. Oyun oynamak için sabahı beklemek zorundaydılar. Ahed de topunu yanından hiç ayıramadan sabahın olmasını bekliyordu. Sabah olunca topunu da alıp arkadaşlarıyla maç yapacaktı. Onlarla sevincini paylaşacaktı. Gece heyecandan uyuyamamıştı. Sabah erkenden yataktan kalktı, hızlıca üstünü giyinerek annesinin yanına koştu. Bir an önce arkadaşlarının yanına gitmek için izin aldı. Sevinçten aç olduğunu bile hissetmemişti. S ı r a y l a arkadaşlarını çağırdı ve birlikte meydanda toplandılar. Maç yapmak için sahile gitmenin iyi bir fikir olacağını düşünerek sahil kenarına indiler. Gelen tır ve aldıkları hediyeler sayesinde çok mutlu olan Ahed, Zekeriya, Muhammed ve İsmail adeta savaşın, bombaların içinde olduklarını unutmuşlardı. Özgürce gülüp eğleniyorlardı. Topa bir o vuruyordu bir diğeri. Mutlulukları görülmeye değerdi. Uzun zamandır yaşayamadıkları mutluluğu yaşıyorlardı. Ve bir ses... Bu mutluluğu, çocukluğu bitirecek,bukısacıkanıyokedecekacıbir ses. Anlamamışlardı önce ne olduğunu. Acaba çok sevdikleri toplarının patlama sesi miydi bu? Bir topun patlaması canlarını bu kadar çok yakar mıydı? Hepsinin o gülen gözlerinden yaşlar dökülüvermişti. O anda hepsi yere yığılıverdi. Küçücük bedenleri bir yerde topları bir yerde öylece kalakaldılar. Zaman durmuştu adeta, denize, havaya, gökyüzüne bir hüzün çökmüştü. Kimin aklı alırdı ki böyle bir şeyi. Az önce top koşturan masum minikler, şu an her şeyden habersiz öylece yatıyorlardı yerde. O sesler, gülüşmeler asla duyulmayacak, geri gelmeyecekti. Yine olan çocuklara olmuş, gözü yaşlı anne ve babalar kalmıştı geriye. Oysaki bu ânı ne kadar çok beklemişlerdi? Heyecanla başladıkları oyunları acıyla sona erdi. Maçın skoru dört minik bedendi. Diyecek pek de bir şey yoktu. Ahed Zekeriya. Muhammed ve ismail’in bedenleri o topun parçaları gibi toprağın üzerine serpilmişti. Ve dünya yine sessizdi. 2014 Ramazanı’ydı, UNUTMADIK! Fatma Özlem URGAN AL/10-B “Sizin de içinizde koşmaya hâlâ devam ediyorlar mı?” 19Enderun Mektebi
20 Enderun Mektebi ENSTRÜMAN EĞİTİMİBilindiği üzere enstrümanların yapımıyla ve icrasıyla ilgilenen insan sayısı gün geçtikçe azalmaktadır. Bu nedenle halk eğitim merkezleri, belediyeler ve özel kurumlar bu konu üzerinde hassasiyetle durmaktadırlar. Yıllık veya aylık kurlar başlatarak enstrüman öğrenimi konusunda katılımcılara en iyi desteği sağlamaya çalışmaktadırlar. Böylece hem bireylerin gereksinimlerinin karşılanması hem de kültürümüze ait güzelliklerin nesilden nesile aktarılması amaçlanmaktadır. Türkiye, farklı kültürlerin bir arada bulunduğu Doğu ve Batı’nın tam orta noktasında etkileşim alanında bulunmaktadır. Dolayısıyla da farklı türde enstrümanlar kullanılmasıyla zengin bir müzik kültürü oluşmuştur. Odak nokta olmanın da getirdiği kültürel zenginliğin topluma yansıması her ne kadar kutuplaşma gibi algılansa da toplum mutlaka bir noktada birleşmektedir. Örneğin Batı kültürüne ait enstrümanlar olan gitar, keman, viyola, viyolonsel ve yan flütle öz kültürümüze ait eserler seslendirilebilmektedir. Bu, elbette bireylerin becerileriyle olmaktadır. Enstrüman çalmanın her meslekte ve uğraşta olduğu gibi kendine mahsus zorlukları vardır. Bu zorluklar kişileri bazı soruları sormaya itmiştir. Çokça sorulan sorulardan olan “Ben ne kadar zamanda öğrenirim” veya “öğrenmem kaç ay sürer ” gibi soruların cevabı görecelidir ve tamamen bireyin yeteneği ile ilgilidir. Yetenek ise Allah’ın (c.c.) insanlara bahşettiği bir güzellik, insanın şükretmesi için bir sebeptir. Bir insan enstrüman öğrenirken teoriyi bilmese bile becerisiyle öğrenmek istediği enstrümanı kolaylıkla öğrenebilir. Müziksel tabirle “kulaktan” tek nota bile bilmeden enstrüman çalabilen kişi sayısı azımsanmayacak kadar fazladır. Ancak bu demek değildir ki hiç teori olmadan her enstrüman öğrenilebilir. Halk ozanlarımızın çoğu ya hiç nota bilmemektedir ya da ihtiyaç ve merak doğrultusunda nota öğrenmişlerdir. Burada dikkat edilecek husus, enstrüman öğretiminin nota bilmeden zor öğrenilecek olmasıdır. Türk müziğimizde “Meşk” (görerek hafızaya alma) bugün kullanılsa da temel nota bilgileri olmadan öğrenme gerçekleşmemiştir. Aynı zamanda nota öğretimi ile alınacak olan mesafe de diğer tekniklere göre daha uzundur. Enstrüman öğrenirken teori (nota bilgisi) olmadan, kısa süreli ve çabucak gelip geçecek bir heves gibi çalışmamak gerekir. Çalışmalar disiplinli ve sürekli olmalıdır. Aksi takdirde haftada 1 saat veya günde 10-15 dakikayla enstrüman öğrenilmesi ancak kişi çok yetenekliyse mümkündür. Belli yerlere gelmiş ve dinlediğimizde gönlümüzü titreten sanatçılarımız, günde en az 6 ila 8 saat enstrümanıyla ve sanatıyla ilgilenmiştir. Bu çalışmalarında elbette birden fazla kaynak ve müzik türünden faydalanmışlardır. Böylece sanatçı kimliklerini kazanmışlardır. Enstrüman öğretiminde gruplar şeklinde toplu olarak dersler icra edilecek ise yaş ve fiziki gelişime göre ilkokul, ortaokul ve lise seviye grupları oluşturulmalıdır. Bu şekilde çok daha verimli sonuçlar elde edilebilir. Aksi takdirde öğrenim süreleri oldukça uzar veya bireyler arasında öğrenim açısından ciddi farklar oluşur. Bunun sonucunda enstrüman öğretimi yapan kurslar açıldıktan kısa bir süre sonra yeterli öğrenci bulamayıp kapanma noktasına gelmektedir. Okulumuzda enstrüman öğretimi ve sosyal kulüp işleyişi, idarecisinden öğretmenine tüm birimleriyle profesyonel düşünülmektedir. Bu doğrultuda hedefimiz Enderun Liseleri öğrencilerinin enstrüman çalabilme becerisi kazanmış, öz kültürümüzün en güzel örneklerini sergileyebilecekleri ve nesilden nesle aktarabilecekleri bir uğraşlarının olmasıdır. Hedeflerimiz doğrultusunda, öğrencilerimize ilk olarak severek öğrenim metodu uygulanmaktadır. Öğrenme süresini de ciddi ölçüde kısaltan bu metod aynı zamanda kalıcılık da sağlamaktadır. Enstrüman öğretimi gençlerimizin sosyalleşmesine, akademik başarısının artmasına, dil ve okuma becerilerinin gelişmesine katkı sağlamaktadır. Bahsi geçen konular göz önünde bulundurularak enstrüman öğretimi çalışmalarının sürdürülmesi gerektiğine inanıyoruz. Salih TOPRAK Müzik Öğretmeni
Her insanın günlük işlerinde görevlerini ertelediği, “daha sonra yaparım” düşüncesi ile ileri bir zamana attığı mutlaka olmuştur. Bu davranış birkaç kez tekrarlandığında sorun oluşturmaz; fakat ertelemek yaşam felsefemiz olmaya başladıysa hem ruh sağlığımız hem de kariyerimiz tehlikede olabilir. Eğer işlerimizi çeşitli nedenlerle “sonra hallederim” diyerek erteliyorsak, görevlerimizi, ödevlerimizi son dakikalarda yetiştirmeye çalışıyorsak ‘erteleme hastası’ olabiliriz. Ertelemek; kısa süreli bir doping gibidir. İnsanlar bu davranışı zararsız, hatta yardımcı gibi görürler. Sorumluluk bilinci kısa süreliğine devredışıkaldığıiçin,insanakısasürelimutluluk verir. Birey sorumluluk hissetmez, eğleneceği, canının istediği aktivitelerde bulunur. Fakat ileri attığı tarih yaklaştıkça kendini huzursuz ve mutsuz hissetmeye başlar. Ayrıca zamanında tamamlamadığı görevi bir başarısızlık, düzensizlik olarak algılamaya başlar. Uzun vadede bu erteleme insana olumsuz etkilerle dönmektedir. Bu durum ise yapılması gereken görevler için motivasyonu düşürür; ikinci, üçüncü ertelemeleri beraberinde getirir. Sonuç olarak birey erteleme ve huzursuzluk arasında dolanan bir kısır döngüye girer. Motivasyon düşmesi ise erteleyen insanlarda hem yapılan işin verimliliğinin azalmasına neden olmaktadır hem de bireylerin artan stresle birlikte ruhsal sağlıklarını bozmaktadır.(Tice & Baumeister, 1997). Bu yüzden ertelemeyi göze alan birey kısa süreli mutluluk karşısında, uzun vadeli stresi ve yapacağı işteki performansın düşmesini göze almalıdır. Neden Erteleriz? Duygusal olarak iyi hissetme isteği: Genelde insanlar hatalarından ders alıp, hatalarını gözden geçirirler. Fakat erteleme hastalığı olan kişilerde; erteleme davranışının getirdiği sonuç bir zarar olarak görülmez. Ertelemekten zarar görse bile devam etmek ister. Onları bu davranışa iten güçlü bir neden de duygularıdır. Erteleme hastalarının odakları genel olarak kendilerini iyi hissetmeye yoğunlaşmıştır, iyi hissetmek için kendilerine zarar veren erteleme davranışlarına devam ederler (Sirois, 2004). Bu noktada ertelemek kısa süreli rahatlama getirdiği için, ertelemek onlar için kurtarıcı bir davranış olmaya başlar. Gelecekteki ‘Ben’i abartma: Erteleyen insanın en büyük yanılgısı ise şu anda hazır olmadığı işe, gelecek bir zamanda duygusal olarak kendisini hazır hissedeceği yanılgısıdır. “Gelecekte hazır olacağım” düşüncesi kişinin kendisini rahatlatmasını sağlar. Sorumluluk duygusunun şu anda verdiği duygusal ağırlık, erteleyen kişinin düşüncesinin aksine daha ağır olacaktır. Çünkü erteleme davranışı halihazırda telaş gibi bir duyguyu da aşılamaktadır. Bu yüzden kişi şimdi olduğu gibi ileride de görevini yerine getirmek için hazır olmayacaktır. Yetiştirilme biçimimiz: Erteleme davranışının temeline baktığımızda, bu durumun insanın sahip olduğu alışkanlıklardan kaynaklandığını görüyoruz. Alışkanlıklar ise bizim çocukluktan beri nasıl yetiştirildiğimiz ile çok ilgili. Araştırmalar sert ve kontrolcü (otoriter) ebeveynlerin çocuklarında hayatını düzene sokma becerilerinin düşük olduğunu gösteriyor (Bulgan, 2016). Lise yıllarında “erteleme hastalığı” Lise yıllarında erteleme davranışının sonuçları ise akademik başarıdaki düşüşlerle gözlemlenebiliyor. Üniversiteye hazırlanan öğrenci,başarılıolmakiçinbirçokkonuyubilmek ve bu konular üzerine pratik yapmak zorundadır. Bu başarı döngüsü ise uzun süreli azmin ve sabrın bir ürünü olabilir. Eğer öğrencinin düzenli çalışma alışkanlığı yok, ödevlerini ve çalışmayı sık sık erteliyor, sınavlara son gün çalışıyorsa; erteleme davranışının tuzağına düşmüş olabilir. Ertelemek öğrencilerde; stres ve yan ürünü olan birçok rahatsızlığı getirebilmektedir. Bu dönemlerde öğrencilerin hareketliliği ve oryantasyon becerileri dikkate alınarak rehberlik etmek, erteleme davranışını zayıflatmak için en doğru çözümdür. Öneriler İşlerinizi küçük parçalara ayırın: Eğer işiniz veya ödeviniz gözünüzü korkutuyorsa, küçük parçalara ayırın. Küçük parçalara bölünmüş ödeviniz size daha yapılabilir görünecektir. Fakat bu tasarınızı mutlaka kâğıda dökün, her bir küçük parçasını hallettiğinizde o görevin üzerini çizin. Yardım alın: Eğer işinize yardım edecek veya bu süreçte size rehberlik edecek birisi varsa mutlaka yardımını isteyin. Grupla çalışmak bireyde erteleme davranışını unutturan etkili yöntemlerden biridir. İşleriniz için bireysel “son tarihler” belirleyin: İşleriniz ve ödevlerinizin teslim tarihleri çok ileride bile olsa bunlar için kendinize uygun son tarihler belirleyin. Hatta bu tarihler için telefonunuza hatırlatıcı alarmlar kurun. Yazının gücüne inanın: Ajanda veya not defteri tutmak sadece çok yoğun insanların işi değildir. Eğer hayatınızı bir düzene sokmak istiyorsanız aklınızdaki planları yazıya geçirin. Her gün yapacağınız işlerin bir listesini yapın ve gün sonunda ne kadarını uyguladığınıza göre kendinize 10 üzerinden bir puan verin. Not tutmak erteleme hastalığınızı süreç olarak gözler önüne sereceği için, ertelemeyi bırakıp bırakmadığınızı buradan görebilirsiniz. Duygularınızı yönetin: Yukarıda bahsettiğimiz gibi erteleme davranışında duygular çok önemlidir. Sorumluluk almak yerine eğleneceği bir aktivitede bulunmak herkesin kulağına hoş gelir. Bu kısa süreli mutluluğun etkisine kapılmamak için, ödevinizin veya işinizin olumlu ve değerli bir yanını bulup kendinize bunu tekrar edin. Unutmayın, her yokuşun çıkışı zordur, fakat inişi kolay ve eğlencelidir. Kısa süreli mutluluklar için uzun vadeli huzurunuzu kaçırmayın. Kendinizi affedin: Erteleme davranışını azaltan belki de en etkili yöntem kendine karşı affedici olmaktır (Wohl, Psychyl, & Bennett, 2010) Çünkü insanı erteleme davranışına ikinci, üçüncü kez ve defalarca iten sorumluluğun altında yaşadığı strestir. Bir kez ertelemiş olabilirsiniz, fakat bunun için kendinizi suçlamayın. Suçluluk yerine daha işlevsel çözümler bulun. ERTELEME HASTALIĞI Seda FERLİBAŞ Psikolog 21Enderun Mektebi
22 Enderun Mektebi “Dünyada böyle bir zulmün kıyamet koparmadan gerçekleştirilebileceğine inanamıyorum. Dünyanın böyle korkunç bir hâle gelmesine göz yumuşumuza tanıklık etmek canımı yakıyor, geçmişte de yaktığı gibi.” “Zulüm bizdense ben bizden değilim.” “Şunu söyleyebilirim ki Filistinlilerin kahir ekseriyeti Gandhi’nin şiddet dışı direnişini uygulamaktadır.” Rachel Aliene Corrie (d. 10 Nisan 1979 - ö. 16 Mart 2003) ISM (International Solidarity Movement-Uluslararası Dayanışma Örgütü) gönüllüsü ABD’li bir barış aktivistidir. Gazze Şeridi’nin güneyinde Refah’ta İsrail Savunma Kuvvetlerine (İSK) bağlı zırhlı bir buldozer tarafından öldürülmüştür. Son sınıfta okulunun tayiniyle Refah-Olympia kardeş şehir projesi kapsamında Gazze’ye gittiğinde İkinci İntifada sürmekteydi. Gazze’deyken İsrail Ordusu’nun Filistinliler’in evlerinin yıkılmasına şiddet dışı eylemlerle engel olmaya çalışan ISM aktivistleriyle tanıştı. Gazze’ye geleli henüz iki ay olmamıştı ki,16 Mart 2003 tarihinde iki İsrail buldozerine karşı 8 ISM aktivistinin 3 saatlik direnişi sonrasında öldürüldü. Ölümü öncesinde üzerinde parlak, fosforlu, turuncu bir yelek vardı ve megafon kullanıyordu. Öldürüldüğü esnada Filistin’deyken tanıştığı dostu eczacı Samir Nasrallah’ın ailesinin evini yıkmaya çalışan İsrail buldozerinin karşısında duruyordu. Buldozer tarafından iki kez çiğnenmesi sonucu kafatası kırıldı, kaburgaları parçalandı ve akciğerleri delindi . “Buradayım çünkü, dünyanın dört bir yanında çocuklar acı çekiyor ve her gün 40.000 kişi açlık nedeniyle hayatını kaybediyor. Buradayım çünkü, ölen insanların çoğu çocuk.’’ Rachel Corrie’nin anısına My Name Is Rachel Corrie (Ben adım Rachel Corrie) isimli tiyatro ve The Skies are Weeping (Gökyüzü Ağlıyor) isimli kantat tertip edildi. 2008 yılında Corrie’nin yazıları derlenerek Let Me Stand Alone (Bırakın Tek Başıma Direneyim) başlığı altında yayımlandı ve başlangıcı şöyleydi: “Dünyayı daha iyi bir yer haline getirmenin yollarını arayan genç bir kadının olgunlaşmasının penceresinden…” RACHELCORRİE YAŞAMI Corrie 10 Nisan 1979 tarihinde dünyaya gelmiştir. Olympia, Washington’da büyümüştür. Sigorta yöneticisi olan Craig Corrie ve Cindy Corrie’nin en küçük evladıdır. Cindy, ailesini şöyle tarif etmiştir: “Ortalama bir Amerikalı, ekonomide liberal, siyasette muhafazakâr, orta sınıf bir aile.” Corrie, Capital High School’dan mezun oluşunu müteakip birkaç sanat dersi de aldığı Olympia’daki The Evergreen State a Corps (Washington Devlet Muhafaza Kolordusu)’da bir sene gönüllü olarak çalıştı. Corrie ayrıca üç sene boyunca her hafta akıl hastalarını ziyaret etti. Evergreen State College’da okuduğu esnada “Olympians for Peace and Solidarity (Olympialılar için Barış ve Dayanışma)” isimli yerel bir örgütte barış aktiviteleri düzenleyerek kendini barışa adamıştır. Corrie daha sonra Batı Şeria ve Gazze’de İsrail ordusunun politikalarına karşı şiddet dışı eylemlerle karşı koymaya çalışan International Solidarity Movement (ISM) (Uluslararası Dayanışma Örgütü)’a dahil oldu.
Corrie Refah’tayken İsrail Savunma Kuvvetlerincekullanılanzırhlıbuldozerlerinev yıkımlarını engellemek için canlı kalkan oldu. Refah’taki ev yıkımları İsrail kuvvetlerine göre askeri amaçlar için uygulanan genel bir stratejiydi. İnsan hakları örgütlerine göre ise bir “toplu cezalandırma” metodundan başka bir şey değildi. Filistin militanları, Filistin sakinleri ile İsrail kontrol kuleleri arasındaki çadırlarda kalan uluslararası kişilerin çapraz ateş altında kalmalarından endişe ettiklerini ifade ediyorlardı. Birtakım sakinler de genç aktivistlerin ajan olabileceklerinden şüpheliydiler. Zamanla ISM üyeleri Filistinli ailelerce misafir edilerek barınmaları ve yemekleri Filistinli aileler tarafından tedarik edilmeye başlandı. Buna rağmen Corrie öldürülmeden önceki günlerde, içinde ISM üyeleri hakkındaki yalan yanlış bilgilerin bulunduğu bir belge Refah’ta dolaşmaya başladı. Belgedeki “Onlar kim? Niye buradalar? Onların buraya gelmesini kim istedi?” gibi sorular ISM aktivislerini hayal kırıklığına uğrattı ve endişelendirdi. Corrie’nin öldürüldüğü sabah aktivistler bu belgenin etkilerini ortadan kaldırmanın yollarını aramaya başladılar. Aktivistlerden biri:“Hepimiz buradaki rolümüzün çok pasif olduğunu düşünüyoruz. Yaptığımız şey sadece İsrail ordusunu geciktirmek. ”14 Mart 2003’te Middle East Broadcasting Center’a (Ortadoğu Yayın Merkezi) verdiği bir röportajda Corrie şunları söylemiştir: İnsanların yaşama kabiliyetlerinin sistematik bir şekilde yıkılmasına şahitlik ediyormuşum gibi hissediyorum. İnsanlarla akşam yemeğine oturuyorum ve bazen şunun farkına varıyorum: Kocaman bir askeri makine bizi kuşatmış ve bu makine, birlikte yemek yediğim insanları öldürmeye çalışıyor. Derleyen: Fatma Nur ERTÜRK AL/10-A 23Enderun Mektebi
YETİİiM DÜNYABatmakta olan güneşin son ışıkları odayı doldururken Hanne, camın hemen önündeki sandalyeye oturmuş, boş gözlerle dışarıyı gözlüyor ve geçmek bilmeyen titremesini birazcık olsun dindirebilmek adına sırtındaki battaniyeye sımsıkı sarınıyordu. Genzini yakan tuzlu suyun tadını hala hissedebilen küçük kız, bir yandan annesi için endişelenirken bir yandan da aklına gelen bütün duaları ardı ardına sıralıyor ve kalbinin korkuyla teklemesine engel olamıyordu. Güneşin batmasıyla odaya hâkim olan karanlık gözlerini acıtmaya başladığında kapı açıldı ve odayı bir çift ayak sesi doldurdu. Sesler üzerine oturduğu yerden fırlayan küçük kız, yönünü adımların sahiplerine çevirdi. Karşısında, karanlıktan dolayı yüzlerini tam olarak seçemese de uzun boylu ve sıska bir adam ile kısa boylu fakat oldukça kilolu bir bayan duruyordu. Adam, elini hemen kenardaki düğmeye dokundurarak odanın aydınlanmasını sağladı. Işığın etkisiyle gelenlerin yüzlerini seçebilen Hanne, karşısındaki kadının bir saat önce onu bu odaya getiren kadınla aynı kişi olduğunu fark etti. Merak, korku ve hüzünle harmanlanmış duygular içerisinde kadının konuşmasını beklemeye başladı. Kadının da, adamın da Hanne’nin sıyrıklarla bezeli güzel yüzüne tam olarak bakamayıp, bakışlarını kaçırmalarıyla geçen birkaç saniyenin ardından, kadın küçük kıza doğru tereddütlü bir adım attı. Kadının adım atmasıyla, Hanne’nin korku ve endişeden titreyen ellerinin kadının ellerini bulması ve cevap bekleyen bakışlarını kadının yüzüne dikmesi bir oldu. Gözlerinin içine umutla bakan yavrucağa, kötü bir haber verecek olmak kadına ruhu bedeninden sökülüyormuş gibi hissettiriyordu. Bu hisle boğazı kuruyan kadın, ellerini Hanne’nin omuzlarına koydu ve yavaşça konuştu: “Ne yazık ki bottan sağ çıkan bir tek sen varsın yavrum.” Kadının ağzından çıkan kelimeleri bir an için algılayamayan Hanne, çocuk kalbini saran ağır sızıyla titredi. Bakışlarını kadının gözlerine dikti ve ağlamak üzere olduğunu haber veren çatallaşmış sesiyle, “Annem?” dedi. Kızın gözlerinden yuvarlanan inci tanelerine dayanamayan kadın, Hanne’yi usulca kendisine çekti ve sımsıkı sarılarak “Maalesef.” dedi. Hanne’nin acı dolu çığlığı ve hıçkırıkları odayı doldururken, küçük kız bugün, bu hale nasıl geldiğini düşünmeye başladı. Savaş başladığında henüz dört yaşındaydı, her aile gibi onun ailesi de ona kötü şeyler olduğunu hissettirmemeye çalışsa da savaş kötü şeyleri hissettirmenin yanında, bire bir yaşatan bir şeydi. Ki yaşatmıştı da. Savaş başlayalı bir yıl dolmadan tüm akrabaları ve komşuları ülkeyi terk etmiş, bulundukları bölgede anne-babası ile bir başlarına kalmışlardı. Diş hekimi olan babası kaçıp gitmektense kalıp ölmeyi yeğlemiş ve muhaliflere katılmıştı. Babasının muhaliflere katılmasıyla, tüm aile bir sığınağa taşınmış, O burada kalan diğer çocuklarla eğitim alırken, annesi yaralıları tedavi etmiş, genç kızlara eğitim vermişti. Bir an olsun boş durmamışlardı. Onun yaşındaki çocuklar kuş sesleriyle büyüyüp çimlere ayak basarken o,top-tüfek sesleriyle, molozlara ayak basarak büyümüştü. Vatanını terk etmek bir an olsun aklından geçmemişti. 2 ay öncesinde babasını kaybedene kadar da geçmeyecekti. Babası bir çatışmada şehit olduktan sonra, annesi ile birbirlerini koruma sorumluluğunu üstlenmek zorunda kalmışlardı. Ne yazık ki savaş, üzerinize sorumluluk yüklerken yaşınızı ya da cinsiyetinizi umursamıyordu. Hanne de, 9 yaşındaki bir çocuğa göre, bu sorumluluğu en iyi şekilde üstlenmiş ve güçlerinin yetemediğini fark ettiği anda annesine gitme fikrini açmıştı fakat annesi bu fikre pek sıcak bakmamıştı. Bu olayın üzerinden bir ay geçmeden sığınakları Ruslara ait bir bombanın üzerine düşmesiyle yok olunca annesi kendiliğinden ikna olmuştu ve Türkiye’ye gelmişlerdi. Amaçları, Türkiye’den Avrupa’ya geçmek ve orada yeni bir hayata başlamaktı. Tek sorun, Avrupa’ya geçerken hangi yolu kullanacaklarıydı. Bindikleri bot başından beri onu huzursuz etse de, annesi en kolay yolun bu olduğunu düşündüğü için Hanne annesine karşı çıkmamıştı. Bedenini saran pişmanlık duygusuyla bir kez daha hıçkırıklara boğulan küçük kız, en başta annesine karşı çıkmış olmayı diledi. Ve şimdi, bulunduğu odada bir başına, yapayalnızdı. Sahip olduğu tek insanı da kaybetmişti. Bedenini ve ruhunu sarmalayan korkuyla daha da titredi. Allah’tan başka kimsesi kalmamıştı. Zorla da olsa gözyaşlarını sildi ve kadına bakarak “Şimdi ne olacak?” diye sordu. Kızın güçlü duruşuna hayranlıkla bakan kadın, kafasındaki cümleleri toparladı ve konuşmaya başladı. Kadın konuştukça titremesi artan Hanne, yavaşça gözlerini kapattı ve belki de hayatının en samimi duasını o an yaptı: “Allah’ım, bana yardım et…” **** Telefonun tiz sesi odada yankılandığında, Hanne koltuğuna oturmuş, bakışlarını batmakta olan güneşi görmesini sağlayan pencereye çevirmiş bir şekilde düşünüyordu. Tamı tamına otuz yıl önce, tıpkı bulunduğu oda gibi bir odada oturmuş, batan güneşi izlemiş ve düşüncelere dalmıştı. Bugünün, o günden tek farkı, o henüz bilmese de, kötü şeyler barındırmıyor olmasıydı. Yönünü pencereden masaya çeviren Hanne, çevik bir hareketle telefonu cevapladı. Kısa bir konuşmanın ardından, hiç beklemeden oturduğu yerden kalkmış ve kapıya yönelmişti. Arayan Ahzab’dı. Misafirlerinin geldiğini haber veriyordu Ahzab. Bir yandan ceketini giyerken, bir yandan da koşturan Hane, misafirlerine bir an önce kavuşmak için sabırsızlanıyordu. Lobiye ulaştığı anda görüş açısına ilk olarak pembe ayakkabılar giymiş, minik bir çift ayak girdi. Minik ayaklar hızla Hanne’e yöneldi ve kollarını açmasıyla kucağına atladı. Kızına sımsıkı sarılan Hanen, küçük kızının mis kokulu saçlarından bir nefes çekti ve yönünü Ahzab’a, biricik dostuna, yardımcısına, kocasına çevirdi. O, odaya girdiğinde Ahzab ve oğlu da ayağa kalkmıştı. Hızlı adımlarla bu sefer Ahzab’a yönelen Hanne’in gözü, bir an için eşinin aksayan ayağına takıldı. Bu aksaklık, savaştan kalan bir izdi. Bir anı. Bir savaşta bulundum, savaştım ve hayatta kaldım diyen bir anı. Kollarının arasına eşi ve oğlunun da girmesiyle Hanne, derin bir nefes aldı ve şükretti. Otuz yıl önce, ailesini tamamen kaybetmişti. Ama bu, kendisine yeni bir aile kuramayacağı anlamına gelmezdi. Savaş 10 yıl önce bitmişti ve pek çok insan gibi o da, ülkesine geri dönmüştü. Ve terk ederken yanında sadece annesi olan bu ülkeye, başarılı bir mimar, bir eş ve bir anne olarak dönmüştü. Koca bir ülkeyi yeniden inşa etmek kolay değildi, fakat imkânsız da değildi. On yıl içinde elinden gelenin en iyisini yapmak için çalışmış, başta tüm Suriye şehitleri anısına inşa edilen şehitlik olmak üzere, çoğu projenin sorumluluğunu üstlenmişti. Yaptığı her projede, savaşın açtığı yaraların biraz biraz kapandığını fark etse de, kapanmayan tek bir yarası vardı. Evlatlarına, ailesine, yaşadığı şehre her baktığında, göğsünü yakan bir yara. Savaşla yüz yüze gelen her insanın taşıdığına inandığı bir yara… Hanne; barışın ölümüyle, savaşın doğumu arasında saliseler olduğunu bilenlerdendi. Bunun bilinciyle, kolları arasındaki ailesine baktı ve her zaman ki duasını yineledi: “Allah’ım, bana yardım et...” Arife Nur URGAN - AL/10-B 24 Enderun Mektebi
25Enderun Mektebi
26 Enderun Mektebi Geldik; çağı gördük ve ürperdik. Sezai Karakoç
27Enderun Mektebi Tuba ARIKAN Kimya Öğretmeni Evet zordun, bazen değil çoğu zaman gereğinden fazla zordun. Sürekli savaşmak gerekiyordu seninle. Üzerine gelindikçe saldırıyordun, mağlup olmayı değil galibiyeti severdin. Kimsenin ayağının takılmasına, yoruldum bir dakika dinlenmem gerek demesine, bırakıyorum savaşmayı imasında bulunma lüksüne sahip olmaması kadar zorluydun. Şanslılar ve şanssızlar diye ayırıyordun içinde bulundurduklarını. Şanssızlar olarak nitelendirdiğin grubun tek kabahati o şanslı çocuk var ya hani, o doğuştan şanslı olan, doğduğu gün hayatı belli olan o şanslı çocuk, evet o çocuğun yerinde olamamaktı. Kimsenin yaşına, cinsine, nerden gelip nereye gittiğine bakmadın bile. Şanssızsın dedin ve ismini koydun o çocuğun. Şanssız olan o çocuk işte, doğdu ve başladı hayat sancısı. O çocuk; sürekli savaşmak, mücadele etmek, tek başına sana yenilmemek zorunda kalan çocuk… Sınavı ağır olan o çocuk birde Müslümansa sancısı ikiye katlanmıştı. Ona sorulmadan omuz boyu kadar yük yüklenen çocuk… Büyük adamlarımızın büyük oyunlarının bedelini ödeyecekti artık değil mi? Masalar kuran ve piyonları ile birlikte kararlar alan adamlarımıza, söz söylemeye hakkı olmadan kabullenmeliydi her şeyi. Söz sahibi olabilmesi için günahkâr olmalı, kabul görülmesi ve değerli olması için dünya kadar hırsları olmalı ve vicdanını kâlû belâda “Evet, sen bizim Rabbimizsin’’ dedikten sonra bir kenara koymuş olmalıydı. Hayatı başladı zorluklarla. İnancı uğruna savaşmaya başladı daha ilk oyuncağını bile alamadan. Kararlar verildi kendi adına, yaşadığı ülkesi, ailesi adına. Anne, baba, kardeş kavramlarını ve bunların anlamlarını yaşıtları ile birlikte öğrendi ama verdiği değerler hep farklı oldu; belki de çok vakti yoktu, küseceği, seni sevmiyorum diye nazlanacağı! Zamanla hayatındaki her şey daha değerli oldu onun için. Küçük yaşta yaşıtlarından fazla yaşıyordu, farklı yaşıyordu çünkü. Önce komşuları değerlendi onun için, kaybetti çoğunu. Sıra kendi ailesine gelmişti. Babası artık daha değerliydi, göremedi belki bir daha. Abisi değerliydi artık babası olmuştu, onun yerini almıştı belki de. Kaybedildi yine değerlisi. Değer verdiği her şey teker teker gidiyordu. Sorguladı bir süre, evet yaşından büyük işler yapıyordu, sorguluyordu. Sahilde koşarken “Neden çocuklar savaşların hedefi oluyor?’’ diye sorguluyordu. “ Çocukları küçük kurşunlarla öldürürler değil mi anne?’’ diye soruyordu annesine yaşıtları çarpım tablosunu ezberlemeye çalışırken! Yine de pes etmedi küçük bedeni, son değerlileri kalmıştı yanında. Elinden tuttu annesinin her şeye rağmen. Titredi küçük yüreği, Dünya’ya fazla gelen, kabul görmeyen yüreği, cansız bedeninin sahile vuracağını bildiği o tekneye adım atarken. Annesi de bir kahramandı ona göre, kafa tutuyordu elinde kocaman silahlar olan asker abilere. Aslında çevresindeki çoğu insan kahramandı onun için, içinde yaşadığı zaman örümcek adamı, süpermanı kahraman seçerken. Vazgeçmedi çünkü onun kahramanları yürüdükleri yolda devam etmekten. Liderinin kızı Esma vazgeçmedi mesela, düğün gününün öğle vaktinde davasını savunmaktan hiç korkmadan yürüdü Rabia Caddesine. Vazgeçmedi yine 10 yaşındaki Filistinli kardeşi gözaltına alınan abisinin akıbetini sormak için askerlere kafa tutarken. Evet, zordun bazıları için. Hesaplar yaptı içinde yaşattığın büyük adamlar sürekli. Fakat şunu unuttu değil mi büyük adamların, yaptıkları hesaplar üzerinde, onların hesaplarından da üstün olan bir hesap vardı. Şimdi büyük adam hesapların geride kaç yetim, kaç öksüz, kaç çaresiz kadın ve ne kadar yaşayan enkaz bıraktı biliyor musun? Küçük bedenin kadar sorgulayabiliyor musun? BÜYÜK ADAMLARCESUR YÜREKLER ve
28 Enderun Mektebi ÖLÜ ŞEHİR Kış bütün soğukluğuyla gelmişti. Hava kararmaya başlayınca caddedeki insan sayısı giderek artıyordu. Sanki bir anda bütün binalar tahliye edilmiş gibi herkes dışarıya çıkıyordu. Bir koşuşturmaca başlıyor, hayat yeniden canlanıyordu. Kimileri bir yere yetişmenin telaşında, kimileri ise bir günün daha bitiyor olmasının mutluluğunu yaşıyordu. İnsanlar akın akın cadde boyunca yürüyorlar ama bir noktaya gelince taşa çarpan dalga gibi o noktanın yanından hızla uzaklaşıyorlardı. İnsanların kaçtığı bu yerde neyin olduğunu merak edip biraz yaklaştım. Yerde hiçbir şeyi, soğuğu, havanın kararmak üzere olmasını, hasta olmayı umursamadan yatan küçük bir çocuk vardı. Kimsedeonuumursamıyordu,yanlarındagezdirdikleriköpekleri kadar bile değeri yoktu o çocuğun bu insanların gözünde. Çocuk tedirgin görünüyordu. Yattığı kaldırım taşını bile sahiplenememişti. İnsanlar söyledikleriyle, bakışlarıyla ona buraya ait olmadığını o kadar çok belli etmişlerdi ki herkesten korkuyordu. Bir süre o çocuğu ve yanından geçenleri izledim. Sonra yanından geçen bir bayanı durdurdum ve bayana: -Yerde üşüyen, hasta ve ağlayan bu çocuğu görmüyor musunuz? Görüyorsanız neden yardım etmiyorsunuz ?” dedim. Kadın şaşırdı, dönüp çocuğa acımasız bakışlar attıktan sonra bana: -Ben bir anneyim ve nasıl kendi çocuklarımı bırakıp gitmiyorsam bu çocuğun annesi de onu bırakmasaymış. Ayrıca bu hasta çocuğu eve götürüp kendi çocuklarımı da hasta mı edeyim, dedi. İlk bakışta gayet mantıklı bir cevaptı sonuçta bu kadın bir anneydi… Anne; vicdanlı, yardımsever, çocuklarına örnek olan kişi demek değil midir? Peki ya bu kadının yetiştirdiği çocuklar ne kadar yardımsever olabilir? Zaten kendisine o çocuğun annesi olmasını değil sadece onunla ilgilenmesini ya da bir ihtiyacını gidermesini istemiştim. Bu kadını çok umursamayarak çocuğun yanından geçmekte olan, iyi giyimli, havalı bir adamın yanında durdum. Yanından geçtiğiniz bu çocuğu görmüyor musunuz? dedim. Adam kafasını çevirip çocuğa baktı sonra bana dönüp: -Ben ihtiyaç sahiplerine, ülkemizde bulunan bu mültecilere gerekli yardımı dernekler aracılığıyla yapıyorum; daha ne yapabilirim ki? dedi ve gitti. Yardım yapmak sadece maddi yönden olan bir şey değildir. Ki artık insanlar maddiyat dışında hiçbir şeyin olamayacağını düşündükleri için yardımlarını da öyle yapıyorlar. Derneklere, yardım toplayanlara tonlarca para vermek yerine sokakta gördükleri bu küçük çocuklara gülümseseler, güzel baksalar, nasıl olduklarını sorsalar bu çocuğa daha çok yardım yapmış olurlar. Gelip geçen insanların yardım etmelerini sağlamaya çalışmaktan vazgeçip ben bu çocuğa yardım etmek için yanına gittim. Yanına iyice yaklaştığımı görünce hızla kalkıp benden uzaklaştı. Ağlamaktan şişmiş gözleri, kızarmış burnu ve yanaklarıyla bana korkarak baktı. Ve daha fazla dayanmayıp ileride kaldırımın ortasında duran iri gövdeli, geniş yapraklarıyla kuşlara yuva olan ağacın altına gitti. Uzaktan bakınca ağaç sanki o çocuğa sahip çıkmak istercesine etrafını kapatmış, dalları perde görevini üstlenmişti. Köşe de küçük bir park, parkın önünde boyası dökülmüş, “Köfteci” yazısının kenarları havaya kalkmış, lastikleri inmiş bir arabadan 2 köfte alıp, o çocuğun sığındığı ağacın altına oturdum. Çocuk sanki geldiğimi fark etmemiş gibiydi. Bir süre uyanır mı ki diye sessizce bekledim. Etraftan gelen bu gürültüye rağmen nasıl uyuduğuna şaşırıyordum. Karanlık iyice çökünce ve hava soğukluğuna uzaktan gelen bir melodi gibi rüzgârla eşlik edinceye kadar bende öylece oturdum. Sonra çocuk uyandı. Aslında hiç uyumuş muydu yoksa orada öylece yatıyor muydu bilmiyorum. Elimdeki sıcaklığını yitirmiş, ilk alındığındaki gibi lezzetli olmayan ekmeği çocuğa uzattım. Tereddüt etti, etrafına bakındı, sonra karnından gelen gurultulara karşı daha fazla direnemedi ve ekmeği alıp büyük bir iştahla yemeğe başladı. Sanki fırından yeni çıkan bir ekmeği, muhteşem soslarla hazırlanmış mükemmel bir yemeği yiyordu. Bense elimdeki ekmekle tebessüm ederek, dünya da ne kadar çok insanın olduğunu ama insanlığın da ne kadar az olduğunu düşünerek onu izliyordum. Lamia Betül ÇAKIR AL/10-B
Sana herkesten farklı bir şey soruyorum bugün İyi misin değil de nasılsın mesela Yalnız mısın değil de kim var yanında Doğuştan mı bu yalnızlığın Yoksa hayat mı aldı kendini İçi dolu bildiğin kalabalıklar susların çığlığıyla tenhaya mı büründü Ne kadar uzatırsam sana fani ellerimi Başım öne eğilir susar insaniyetim Ne zaman bir toprak yığıntısı görsem Ellerim açılır konuşur zikrim Yokluk cehennemi andırır Gözlerimi kapatınca üşür bedenim Beynine sarkaç gibi vuruyor mu sorular Neler yaşayacağınla ilgili Sana herkesten farklı bir şey soruyorum bugün Neredesin değil de evde misin mesela Okuyor musun değil de neler oluyor okulda Limanının bir baba olmaması rüzgar estirir mi Annenin bir melek olması hüner mi Sorduğum için istiyorum affetmeni İki ele tutulan ellerin şimdi tek mi Sana herkesten farklı bir şey yazıyorum bugün Hayaller değil olacakları hayatta Susma ağla İçindeki sıkıntı gözlerindeki yağmurla gider bilirim Yüreğin buruk küçücük bir yetim Senin kalbin koskoca etrafın zifiri Denedin mi hiçbir yabancıyı sevmeyi Mutsuzluğun ham maddesini taşırsın bilirim Bu yük çok ağır sana yetimim Mutluluk bir sende mi yok sanırsın Şu dünyaya bir bak utanırsın Bana bu ev sessiz sana dünya Bayramlar çocuklar içindir güya Alacak yok güzel bir urba Verecek yok küçücük bir deva Sana herkesten farklı bir şey veriyorum bugün Bağış değil de yüreğimi mesela Sana herkesten farklı bir şey sunuyorum bugün Azık değil de yanımda bir sofra Sana herkesten farklı bir şey söylüyorum bugün Yalnız değilsin ben varım küçüğüm Tut Ellerimden Sudenur İÇLİ AL/9-D 29Enderun Mektebi
2005 2005 2005 2013 2012 2012 2013 2014 2015 T Ü R K Gerçekleşen Güneydo- ğu Asya depreminden sonra, Türkiye deprem yaşayan ülkelere mil- yonlarca dolar değe- rinde para yardımında bulunmuştur. Afrika’da yaşanan ku- raklığa yardımcı olmak için, Afrika’daki bazı ülkelere 200-500 bin dolar gönderilmiştir. Pakistan’da deprem olduktan sonra, Türkiye para ve ilaç göndere- rek, fırın yaptırarak ve hastane kurarak çeslitli yardımlarda bulunmuştur. Somali’de yaşanan kuraklık ve açlıktan sonra Türk Kızılayı bölgeye hava ve deniz yoluyla 34 bin ton in- sani yardım malzemesi ulaştırdı. 2012’de Suriye’den gelen mültecilere 979 milyon 39 bin dolar bütçe ayrılmıştır. 2012 yılı toplam yardım 3 milyar 436 milyon dolar olarak belirlenmiştir. Türki- ye’nin yardım ettiği ülkeler : Suriye, Mısır, Afganistan, Kırgızistan, Somali, Sudan, Tunus, Filistin, Kazakistan ve Bosna Hersek Filipinler’de yaşanan tayfun sebebiyle Tür- kiye’den bölgeye 424 çadır, 5.125 battaniye ve 550 mutfak seti gönderildi 2014 Küresel İnsani Yardım Raporu’na göre Türkiiye’nin en çok ulus- lararası insani yardım yapan üçüncü ülke olduğu belirlendi. Türkiye, İsrail’in saldı- rılarına maruz kalan Gazze halkına 1.5 mil- yon dolarlık acil ilaç ve tıbbi yardım malzemesi ulaştırdı. T Ü R K İ n s a n î Y a r d ı m d aİ n s a n î Y a r d ı m d a
2006 2006 2008 2011 2010 2008 2015 2016 Sudan’da iç savaşı nedeniyle ortaya çıkan insani krizler sırasında halka yardımcı olmak için para bağışı Filistin, Irak, Lübnan ve Suriye’ye hem para hem de ilaç alanında yardımcı olunmuştur. 9 Afrika ülkesıne top- lam 3.500.000 dolar yardım yapılmıştır. Japonya’da yaşanan Tsunami’den sonra Japonya ve Rusya’da Tsunami’den etkilenen bölgelere yardım gönderilmiştir. Arnavutluk, Afganistan ve Kazakistan’da yaşa- nan sel felaketlerinde bu ülkelere yardım gönderilmiştir. Kongo Cumhurriyeti’n- deki silahlı çatışma- lardan sonra evlerini kaybedenler için para yardımı yapılmıştır. 2015 yılında Türkiye’nin 18 bin Suriyeli’ye yardım ettiği belirlenmiştir. Türkiye’nin insani yardım- larda her zaman önde giden bir ülke olması nedeniyle bu yıl ilk defa düzenlenecek olan Dünya İnsani Yardım- lar Zirvesi’nin Istanbul’da yapılması bekleniyor. Derleyen: Hale Reyhan Kurter AL/10-B İnfografik: Emre Yaldız Ö n c ü Ü l k e : İ Y Eİ Y E Ö n c ü Ü l k e :
“İyi bir savaş, kötü bir barış hiç olmamıştır” der Benjamin Franklin. Ne var ki uluslar hep kendi bağımsızlık mücadelesini kazandıkları savaşlarla övünürler. Çünkü bağımsızlığa giden yol bedel ödemek- ten geçer. Savaş, sadece bir kelimedir. İnsanların o kelimeye yüklediği anlam ise gerçek olgudur. Barış da böyledir. Savaşa savaş, barışa barış demek sadece kavramlarla alakalıdır. Savaşa asıl anlamını yükle- yen zaman geçtikten sonra akılda bıraktıklarıdır. Ancak günümüzde savaşlar normalliğin ötesine geçerek “Savaş mı? Barış mı?” değil; “Zalim mi? Mazlum mu?” taraflarını yansıtmaktadır diyebiliriz. Birileri, “Savaşı desteklememekle beraber kesinlikle gerekli oldu- ğunu düşünüyorum. Bugüne kadar gereksiz diye adlandırılabilece- ğimiz savaşlar olmakla beraber kendi milletim ve dinim adına rahat bir şekilde diyebiliriz ki iyi ki savaşmışız. Savaşmamış, boyun eğmiş olsak neler olurdu? Savaş olmadan galibiyet de olmaz. Galibiyetler için savaşları göze almak gerekir.” düşüncesinde olabilirler. Bence hiçbirimiz “vicdan”ımızla savaşmadıkça gerçek savaşı kazanama- yız. Barışı bulmaya çalışmadıkça vicdani savaşı hiç kazanamayız. Barışı elde edemeyiz. Savaş ve barış zıt anlamlı değil eş anlamlıdır. Her savaş sonrasında bir barış her barış öncesinde bir savaş vardır. Yani bu bir süreçtir. Günümüzde savaş=barış kazanmak stratejiy- le, fikirle, ilimle olmalıdır. Hiçbir mücadele durduk yerde kazanılmıyor. Mustafa Kemal “Ulu- sun yaşamı tehlike ile karşı karşıya kalmadıkça, savaş bir cinayet- tir.” derken aslında esas misyonunun “Yurtta sulh, cihanda sulh” olduğunu anlatmak ister dünya milletlerine. Aslında gelişmiş(!) ülkelerin silah(sız)lanma girişimleri bir teknolojik gereksinimden değil, bir tedirginlik ve güvensizlik sorunundan kaynaklanmaktadır. Kendini korumak için yaratılan terör algısı sanal ve gerçek arasın- da sanrılar gören şizofren bir psikolojiden başka bir şey değildir. Bir de buna dost arama yerine “düşman üretme” algısı da eklendi mi varın siz düşünün içinde yaşadığınız hayatı. Edmund Burke’nin haykırmak istediğini duyan hiç olmayacak mı? “Savaş; yüreklilik de- ğil, korkaklıktır.” Özgürleştirilmiş(!) ülkeler, bombaların gölgesinde yaşamlar, ana-babasız çocuklar, Aylan bebekler, göçler, mülteci sorunları, ambargolar, salgın hastalıklar, garip hayatlar… Filistin, Irak, Afganistan, Bosna, Mısır, Suriye… diğer tarafta kandan para kazananlar… Resim çok acı. Yunan tarihçi Herodot MÖ 5. yüzyılda bu günün resmini yüzyıllar öncesi çizmiş, anlayan var mı? “Barışta evlatlar babalarını, savaşta babalar evlatlarını toprağa verirler.” Jean Paul Sartre de bu resmi tekrar boyamış: “Savaşı zenginler çıkarır, yoksullar ölür” demiş. Savaş her zaman kötüdür. Kötü bir şeyi, bir amaç uğruna yapmak, onu haklı kılar mı? Barış ise her za- man iyidir? Barış, büyük toplumların ve korkularını yenmiş ulusların becerisidir. İnsanlar ruhundaki kaos ve cehennemi, din ve inanç, dil, ırk ve ideoloji arası savaşlara dönüştürerek dünyaya taşıyorlar. Aslında tüm savaşlar bir iç savaştır, çünkü tüm insanlar kardeştir. Barış yaşanılası gerçek bir hayattır. Antik çağ tiyatro yazarı Aeschy- lus “Savaşta verilen ilk kayıp, gerçektir.” demiştir. “Kazanan Olmak” istiyorum diyorsan kazanan taraf ol. Barış içinde yaşamak, toplumu güçlendirdiği gibi, hayatı da kolaylaştırır. Savaş yerine barışı seçmek hayatı ve güzellikleri seçmektir. Savaşta ka- zanan taraf yoktur. Gerçek başarılar barış ortamında yeşerir, güç- lenir. Barış içinde yaşamak son derece önemli bir ihtiyaçtır. İnsan- lar barış ortamında daima huzurlu ve mutlu olur. Savaş ise insanı huzursuz ve mutsuz eder. Avusturyalı romancı Stefan Zweig gibi haykırsak karanlık bulutlara bakarak! “Birisi barışı başlatmalı, tıpkı savaşı başlattığı gibi.” “KAZANAN OLMAK” İSTİYORUM! “Birisi barışı başlatmalı, tıpkı savaşı başlattığı gibi.” Halim SELVİ Felsefe Öğretmeni 32 Enderun Mektebi
33Enderun Mektebi “Çoban yatmazsa, sürüye kurt girmez” İNSAN VE SORUMLULUK (Atasözü) Eğitim sadece okuma yazma ya da bilgi öğrenmekle olmaz. Sorumluluk denilen ve insanı ömür boyunca kuşatan iradelerimizi özne yapan gizli bir gücümüz vardır. Çok küçük yaşlardan itibaren büyüklerimizin bize verdiği küçük vazifelerle ortaya konulan bu irade zamanla insanoğlu için bir bilinç haline gelir. Bu bilinç “Sorumluluk Bilinci” olarak adlandırılır. Bir de yaptıklarımızdan değil, yapmadıklarımızdan da sorumlu olduğumuz hükmünü söylesem! Bireysel olarak da sorumluluk duygusu aşılanan insan aklın başa gelmesi ve kendinin farkına varması ile toplumsal olarak tezahür eden bir eyleme dönüşen sorumluluk dinen ve fıkhen bir imtihana dönüşür. Bu durumu izah etmek ve herkes için anlaşılması çok kolay bir süreç başlar sonrasında. Her insan öncelikle kendisi ile ilgili sorumluluklara sahip olacaktır; zira kişi kendisi için yerine getirmesi gereken sorumlulukları yerine getirmedikçe, topluma karşı olan sorumluluklarını da gerektiği gibi yerine getiremeyecektir. Yani kendisine hayrı olmayanın başkasına hayırlı olmasını beklemek pek de doğru bir davranış değildir. “Bazı ebeveynler “Aman çocuğum yorulmasın, aman bu küçük yaşta zarar görmesin.” Tarzı yaklaşımlarla koruyucu veli kimliğine bürünmektedir. Bu koruyucu hal ve hareketler çocuğunun psikolojisine doğrudan zarar verir, çocuk bunların zararını hemen görmese de ilerleyen yıllarda görecektir. Sorumluluklarımızı yerine getirmenin faydaları saymakla bitmez. Sorumlu bireyler içinde yaşadığı toplumun kalkınmasını, ilerlemesini ve refah içinde yaşamasını sağlar. Bunun için de sorumluluk bilincine sahip bireyler yetiştirmek temel gayemiz olmalıdır. Her birey, üzerine düşen vazifeleri yaparsa, birilerinin gereğinden fazla fedakârlık göstermesine veya birilerinin zarar görmesine gerek kalmaz. Sorumluluk duygusu, bilinci her zaman ve herkesi kuşatan bir irade olduğu için yaşamı devam ettirmenin şartlarından biridir, temel ihtiyaçtır. Bu ihtiyaç her canlının hayatta kalmasını sağlayan hayat-memat merkezli bir bilinçtir. Bu bağlamda bir kıssadan hisse kabilinden olması için aklımda kaldığı kadarıyla yıllar önce dinlediğim bir hikâye paylaşmak istiyorum: “Vaktiyle her türlü maddi imkâna sahip olmasına rağmen, can sıkıntısından, hayatın yaşanmaya değmez olduğundan yakınan bir prens vardı. Kardeşleri, arkadaşları gezer, ava gider, eğlenirken o odasına kapanır, sürekli düşünürdü. Oğlunun bu haline hükümdar babası çok üzülüyordu. Bir gün hükümdar ülkesinin en bilge kişisini sarayına çağırtıp ona oğlunun durumunu anlattı ve buna bir çözüm bulmasını istedi. Bunun için bilgeye bir hafta süre verdi. Bir hafta içinde bir çözüm bulamazsa bu durumun hayatına mal olabileceğini de hatırlattı. Yaşlı bilge birkaç gün düşündü, aklına hiçbir çözüm gelmedi. Bu nedenle canını kurtarmak için ülkeyi terk etmeye karar verdi. Üzgün ve dalgın bir şekilde ülkeyi terk ederken, bir köyün yakınında koyunlarını, keçilerini otlatan küçük yaşta bir çobanla sohbet etti. Küçük çoban yaşlı bilgeye "Amca şu hayvanlara biraz göz kulak oluver de, ben de şu görünen köyden azık alıp geleyim, bugün azık almayı unutmuşum." dedi. Bilge bu teklifi kabul etti. Bilge, kafası karşılaştığı olaylarla meşgul bir halde hayvanlara göz kulak olurken, bir kuzu kenarında oynamakta olduğu uçurumdan aşağı yuvarlanıverdi. Çobana verdiği sözü tutabilmek için kuzuyu kendisi kurtarmaya karar verdi. Bu amaçla uçurumun dibine indi. Önce kuzuyu sırtına bağladı, sonra tırmanmaya başladı. Birkaç tırmanma başarısızlıkla sonuçlandı. Bilge yılmadı, uğraştı, didindi, zorlandı; ama sonunda kuzuyu yukarı çıkarmayı başardı. Küçük dostuna verdiği sözü tutabilmek, bunun için de kuzuyu uçurumdan çıkarmak bir süre kafasını öyle meşgul etti ki, kendini bu işe o kadar verdi ki, başından geçmekte olan olayı, canını kurtarabilmek için ülkeyi terk etmekte olduğunu unuttu. Bu durum onun kafasında bir şimşeğin çakmasına vesile oldu ve şöyle düşündü: "Bir kimse ciddi olarak bir işle meşgul olur, bir girişimde bulunur bunu başarı ile sonuçlandırmak arzusu benliğini tam olarak kaplarsa, o kimse için can sıkıntısı diye bir şey söz konusu olamaz." Bu gerçek, hükümdarın oğlu için de geçerlidir. Bilge, kaçma fikrinden vazgeçip hemen geri döndü ve hükümdarın huzuruna çıkarak şu çözümü sundu: "Efendim, eğer oğlunuzun can sıkıntısından kurtulmasını hayata bağlanmasını istiyorsanız ona bir sorumluluk yükleyin, zaman geçirebileceği bir meşguliyet verin. Can sıkıntısının, yaşamaktan şikâyet etmesinin sebebi başıboşluktur. Oğlunuza yükleyeceğiniz sorumluluk ne derece ciddi, sonucu ne derece ağır olursa, oğlunuz o derece can sıkıntısından kurtulacak, yaşam mücadelesi ve azmi o derece artacaktır. Sorumluluktan beri duran kişi tembeldir. Unutulmamalı ki kavunun güzeli dibi koklanılarak, gümüşün iyisi zemine sürtülerek anlaşılıyorsa yani bir icraat ile ortaya çıkarılıyorsa varlıkların en şereflisi olan insan da bir iş üstünde anlaşılır demektir. Bu bağlamda Hz. Peygamber’in durumu çok net olarak belirten Müslim’in Ebû Saîd (radıyallahu anh.)’tan naklettiği bir hadisle yazımızı bitirelim: "İçinizden her kim kötü bir şey görürse, onu eliyle gidersin, buna gücü yetmezse diliyle önlesin, buna da gücü yetmezse kalbiyle ona buğzt etsin ki, bu imanın en zayıf noktasıdır." Mehmet Ali ÖZTÜRK Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni
Enderun mektebi dergisi 13. sayısı
Enderun mektebi dergisi 13. sayısı
Enderun mektebi dergisi 13. sayısı
Enderun mektebi dergisi 13. sayısı
Enderun mektebi dergisi 13. sayısı
Enderun mektebi dergisi 13. sayısı
Enderun mektebi dergisi 13. sayısı
Enderun mektebi dergisi 13. sayısı
Enderun mektebi dergisi 13. sayısı
Enderun mektebi dergisi 13. sayısı
Enderun mektebi dergisi 13. sayısı

Recommended

Diziler ikinci yayin
Diziler ikinci yayinDiziler ikinci yayin
Diziler ikinci yayinErkan Yazarkan
 
Hikmet damlalari
Hikmet damlalariHikmet damlalari
Hikmet damlalariErkan Yazarkan
 
Sanata izin
Sanata izinSanata izin
Sanata izinErkan Yazarkan
 
Stephen King KaranlıK öYküLer
Stephen King KaranlıK öYküLerStephen King KaranlıK öYküLer
Stephen King KaranlıK öYküLerramazan boztürk
 
Türkçülüğe karşı haçlı seferleri 134
Türkçülüğe karşı haçlı seferleri 134Türkçülüğe karşı haçlı seferleri 134
Türkçülüğe karşı haçlı seferleri 134Fdgalgjadg Fhaldfad
 
109 yücel hacaloğlu doğumunun 100. yılında h. nihâl atsız
109 yücel hacaloğlu doğumunun 100. yılında h. nihâl atsız109 yücel hacaloğlu doğumunun 100. yılında h. nihâl atsız
109 yücel hacaloğlu doğumunun 100. yılında h. nihâl atsızFdgalgjadg Fhaldfad
 
Fikir Sahibi Damaklar
Fikir Sahibi DamaklarFikir Sahibi Damaklar
Fikir Sahibi Damaklardevletsah
 
Film37
Film37Film37
Film37Savaş Erdoğan
 

Recommended

Diziler ikinci yayin
Diziler ikinci yayinDiziler ikinci yayin
Diziler ikinci yayinErkan Yazarkan
 
Hikmet damlalari
Hikmet damlalariHikmet damlalari
Hikmet damlalariErkan Yazarkan
 
Sanata izin
Sanata izinSanata izin
Sanata izinErkan Yazarkan
 
Stephen King KaranlıK öYküLer
Stephen King KaranlıK öYküLerStephen King KaranlıK öYküLer
Stephen King KaranlıK öYküLerramazan boztürk
 
Türkçülüğe karşı haçlı seferleri 134
Türkçülüğe karşı haçlı seferleri 134Türkçülüğe karşı haçlı seferleri 134
Türkçülüğe karşı haçlı seferleri 134Fdgalgjadg Fhaldfad
 
109 yücel hacaloğlu doğumunun 100. yılında h. nihâl atsız
109 yücel hacaloğlu doğumunun 100. yılında h. nihâl atsız109 yücel hacaloğlu doğumunun 100. yılında h. nihâl atsız
109 yücel hacaloğlu doğumunun 100. yılında h. nihâl atsızFdgalgjadg Fhaldfad
 
Fikir Sahibi Damaklar
Fikir Sahibi DamaklarFikir Sahibi Damaklar
Fikir Sahibi Damaklardevletsah
 
Film37
Film37Film37
Film37Savaş Erdoğan
 
50943910 necip-fazıl-kısakurek-vatan hainidegil-buyukvatandostuvahiduddin
50943910 necip-fazıl-kısakurek-vatan hainidegil-buyukvatandostuvahiduddin50943910 necip-fazıl-kısakurek-vatan hainidegil-buyukvatandostuvahiduddin
50943910 necip-fazıl-kısakurek-vatan hainidegil-buyukvatandostuvahiduddinFdgalgjadg Fhaldfad
 
Musahiplik
Musahiplik Musahiplik
Musahiplik Memet Çamur
 
Amaki hayal[1]
Amaki hayal[1]Amaki hayal[1]
Amaki hayal[1]Ahmet Türkan
 
Henri Charriere - Kelebek / horozz.net
Henri Charriere - Kelebek / horozz.netHenri Charriere - Kelebek / horozz.net
Henri Charriere - Kelebek / horozz.netAdnan Dan
 
Stephen King Sadist
Stephen King SadistStephen King Sadist
Stephen King Sadistramazan boztürk
 
Ahmet altan ve kırar göğüsüne bastırırken
Ahmet altan ve kırar göğüsüne bastırırkenAhmet altan ve kırar göğüsüne bastırırken
Ahmet altan ve kırar göğüsüne bastırırkenSavaş Erdoğan
 
Sunay Akın - Makiler
Sunay Akın - MakilerSunay Akın - Makiler
Sunay Akın - Makilerreaksiyon2023
 
Stephen King Sadist
Stephen King SadistStephen King Sadist
Stephen King Sadistramazan boztürk
 
66
6666
66savasc
 
Dan Brown - Da Vinçi Şifresi
Dan Brown - Da Vinçi ŞifresiDan Brown - Da Vinçi Şifresi
Dan Brown - Da Vinçi ŞifresiNijat Guluzade
 
Enderun Fen ve Anadolu Lisesi Veli Rehberi 2016 2017
Enderun Fen ve Anadolu Lisesi Veli Rehberi 2016 2017Enderun Fen ve Anadolu Lisesi Veli Rehberi 2016 2017
Enderun Fen ve Anadolu Lisesi Veli Rehberi 2016 2017Gençlik Eğitim Kurumları
 
4 1 artistas del espacio
4 1 artistas del espacio4 1 artistas del espacio
4 1 artistas del espacioplanarqubvbolivar
 
SIMONE RESUME
SIMONE RESUMESIMONE RESUME
SIMONE RESUMESimone Negri
 
Ccna certification
Ccna certificationCcna certification
Ccna certificationcertifies
 
Trinh chieu hoi thao
Trinh chieu hoi thaoTrinh chieu hoi thao
Trinh chieu hoi thaoLe Vui
 
Ed fisica 4 a2 2
Ed fisica 4 a2 2Ed fisica 4 a2 2
Ed fisica 4 a2 2Nathanoj Jovans
 
Términos básico de estadística
Términos básico de estadísticaTérminos básico de estadística
Términos básico de estadísticaFranco Figueroa
 
Informatica
InformaticaInformatica
Informaticajorge castillo ramos
 
Doc1
Doc1Doc1
Doc1saga1020740521
 
PVS Report
PVS ReportPVS Report
PVS ReportJohn Bland
 
4 12 ubi proyecto iv
4 12 ubi proyecto iv4 12 ubi proyecto iv
4 12 ubi proyecto ivplanarqubvbolivar
 
Deal with the Curriculum Dilemma with Parent Circle
Deal with the Curriculum Dilemma with Parent CircleDeal with the Curriculum Dilemma with Parent Circle
Deal with the Curriculum Dilemma with Parent Circlerangashree
 

More Related Content

What's hot

50943910 necip-fazıl-kısakurek-vatan hainidegil-buyukvatandostuvahiduddin
50943910 necip-fazıl-kısakurek-vatan hainidegil-buyukvatandostuvahiduddin50943910 necip-fazıl-kısakurek-vatan hainidegil-buyukvatandostuvahiduddin
50943910 necip-fazıl-kısakurek-vatan hainidegil-buyukvatandostuvahiduddinFdgalgjadg Fhaldfad
 
Henri Charriere - Kelebek / horozz.net
Henri Charriere - Kelebek / horozz.netHenri Charriere - Kelebek / horozz.net
Henri Charriere - Kelebek / horozz.netAdnan Dan
 
Ahmet altan ve kırar göğüsüne bastırırken
Ahmet altan ve kırar göğüsüne bastırırkenAhmet altan ve kırar göğüsüne bastırırken
Ahmet altan ve kırar göğüsüne bastırırkenSavaş Erdoğan
 
Sunay Akın - Makiler
Sunay Akın - MakilerSunay Akın - Makiler
Sunay Akın - Makilerreaksiyon2023
 
Dan Brown - Da Vinçi Şifresi
Dan Brown - Da Vinçi ŞifresiDan Brown - Da Vinçi Şifresi
Dan Brown - Da Vinçi ŞifresiNijat Guluzade
 

What's hot (10)

50943910 necip-fazıl-kısakurek-vatan hainidegil-buyukvatandostuvahiduddin
50943910 necip-fazıl-kısakurek-vatan hainidegil-buyukvatandostuvahiduddin50943910 necip-fazıl-kısakurek-vatan hainidegil-buyukvatandostuvahiduddin
50943910 necip-fazıl-kısakurek-vatan hainidegil-buyukvatandostuvahiduddin
 
Musahiplik
Musahiplik Musahiplik
Musahiplik
 
Amaki hayal[1]
Amaki hayal[1]Amaki hayal[1]
Amaki hayal[1]
 
Henri Charriere - Kelebek / horozz.net
Henri Charriere - Kelebek / horozz.netHenri Charriere - Kelebek / horozz.net
Henri Charriere - Kelebek / horozz.net
 
Stephen King Sadist
Stephen King SadistStephen King Sadist
Stephen King Sadist
 
Ahmet altan ve kırar göğüsüne bastırırken
Ahmet altan ve kırar göğüsüne bastırırkenAhmet altan ve kırar göğüsüne bastırırken
Ahmet altan ve kırar göğüsüne bastırırken
 
Sunay Akın - Makiler
Sunay Akın - MakilerSunay Akın - Makiler
Sunay Akın - Makiler
 
Stephen King Sadist
Stephen King SadistStephen King Sadist
Stephen King Sadist
 
66
6666
66
 
Dan Brown - Da Vinçi Şifresi
Dan Brown - Da Vinçi ŞifresiDan Brown - Da Vinçi Şifresi
Dan Brown - Da Vinçi Şifresi
 

Viewers also liked

Enderun Fen ve Anadolu Lisesi Veli Rehberi 2016 2017
Enderun Fen ve Anadolu Lisesi Veli Rehberi 2016 2017Enderun Fen ve Anadolu Lisesi Veli Rehberi 2016 2017
Enderun Fen ve Anadolu Lisesi Veli Rehberi 2016 2017Gençlik Eğitim Kurumları
 
Ccna certification
Ccna certificationCcna certification
Ccna certificationcertifies
 
Trinh chieu hoi thao
Trinh chieu hoi thaoTrinh chieu hoi thao
Trinh chieu hoi thaoLe Vui
 
Términos básico de estadística
Términos básico de estadísticaTérminos básico de estadística
Términos básico de estadísticaFranco Figueroa
 
Deal with the Curriculum Dilemma with Parent Circle
Deal with the Curriculum Dilemma with Parent CircleDeal with the Curriculum Dilemma with Parent Circle
Deal with the Curriculum Dilemma with Parent Circlerangashree
 

Viewers also liked (14)

Enderun Fen ve Anadolu Lisesi Veli Rehberi 2016 2017
Enderun Fen ve Anadolu Lisesi Veli Rehberi 2016 2017Enderun Fen ve Anadolu Lisesi Veli Rehberi 2016 2017
Enderun Fen ve Anadolu Lisesi Veli Rehberi 2016 2017
 
4 1 artistas del espacio
4 1 artistas del espacio4 1 artistas del espacio
4 1 artistas del espacio
 
SIMONE RESUME
SIMONE RESUMESIMONE RESUME
SIMONE RESUME
 
Ccna certification
Ccna certificationCcna certification
Ccna certification
 
Trinh chieu hoi thao
Trinh chieu hoi thaoTrinh chieu hoi thao
Trinh chieu hoi thao
 
Ed fisica 4 a2 2
Ed fisica 4 a2 2Ed fisica 4 a2 2
Ed fisica 4 a2 2
 
Términos básico de estadística
Términos básico de estadísticaTérminos básico de estadística
Términos básico de estadística
 
Informatica
InformaticaInformatica
Informatica
 
Doc1
Doc1Doc1
Doc1
 
PVS Report
PVS ReportPVS Report
PVS Report
 
4 12 ubi proyecto iv
4 12 ubi proyecto iv4 12 ubi proyecto iv
4 12 ubi proyecto iv
 
Deal with the Curriculum Dilemma with Parent Circle
Deal with the Curriculum Dilemma with Parent CircleDeal with the Curriculum Dilemma with Parent Circle
Deal with the Curriculum Dilemma with Parent Circle
 
Defendant's copy of third tro
Defendant's copy of third troDefendant's copy of third tro
Defendant's copy of third tro
 
SEO in Fund Marketing
SEO in Fund MarketingSEO in Fund Marketing
SEO in Fund Marketing
 

Similar to Enderun mektebi dergisi 13. sayısı

A special album of davetname
A special album of davetnameA special album of davetname
A special album of davetnamebeyazarifakbas
 
Akilah azra kohen pi - Türkçe
Akilah azra kohen pi - TürkçeAkilah azra kohen pi - Türkçe
Akilah azra kohen pi - TürkçeAdnan Dan
 
öTüken ülkesi şiiri ziya gökalp & tahlili oto-akış (by ilhan gül)
öTüken ülkesi şiiri ziya gökalp & tahlili oto-akış (by ilhan gül)öTüken ülkesi şiiri ziya gökalp & tahlili oto-akış (by ilhan gül)
öTüken ülkesi şiiri ziya gökalp & tahlili oto-akış (by ilhan gül)İlhan Gül
 
Edebiyatta türler
Edebiyatta türlerEdebiyatta türler
Edebiyatta türlerslayturk
 
Atatür ve Türk Doktor ları
Atatür ve Türk Doktor larıAtatür ve Türk Doktor ları
Atatür ve Türk Doktor larıhekimbirligi
 
Enderun Değer Dergisi Sayı 1
Enderun Değer Dergisi Sayı 1Enderun Değer Dergisi Sayı 1
Enderun Değer Dergisi Sayı 1enderunliseleri
 
394244389-Cogito-Dergisi-Sayı-50-Bah0ar-2007-Bellek-O-ncesiz-Sonrasız.pdf
394244389-Cogito-Dergisi-Sayı-50-Bah0ar-2007-Bellek-O-ncesiz-Sonrasız.pdf394244389-Cogito-Dergisi-Sayı-50-Bah0ar-2007-Bellek-O-ncesiz-Sonrasız.pdf
394244389-Cogito-Dergisi-Sayı-50-Bah0ar-2007-Bellek-O-ncesiz-Sonrasız.pdfTurulzen1
 
11.KONU_.pptajsffjasfjasfkafkasfeshjgfkafjafakfasmfaskfasfka
11.KONU_.pptajsffjasfjasfkafkasfeshjgfkafjafakfasmfaskfasfka11.KONU_.pptajsffjasfjasfkafkasfeshjgfkafjafakfasmfaskfasfka
11.KONU_.pptajsffjasfjasfkafkasfeshjgfkafjafakfasmfaskfasfkamuhammedyloyun
 
Yaşadığım Gibi
Yaşadığım GibiYaşadığım Gibi
Yaşadığım Gibikaosakatki
 
Nasretti̇n Hoca
Nasretti̇n Hoca Nasretti̇n Hoca
Nasretti̇n Hoca Erman Gurer
 
Milli unsurların hakimiyeti çerçevesinde atsız ve serdengeçti nin şiirlerinde...
Milli unsurların hakimiyeti çerçevesinde atsız ve serdengeçti nin şiirlerinde...Milli unsurların hakimiyeti çerçevesinde atsız ve serdengeçti nin şiirlerinde...
Milli unsurların hakimiyeti çerçevesinde atsız ve serdengeçti nin şiirlerinde...Fdgalgjadg Fhaldfad
 
Açılım falan filan
Açılım falan filanAçılım falan filan
Açılım falan filanguestb30ee74
 

Similar to Enderun mektebi dergisi 13. sayısı (20)

Begonv l2
Begonv l2Begonv l2
Begonv l2
 
A special album of davetname
A special album of davetnameA special album of davetname
A special album of davetname
 
Akilah azra kohen pi - Türkçe
Akilah azra kohen pi - TürkçeAkilah azra kohen pi - Türkçe
Akilah azra kohen pi - Türkçe
 
EtkilesimKatalog2013
EtkilesimKatalog2013EtkilesimKatalog2013
EtkilesimKatalog2013
 
Kütüphane haftasi
Kütüphane haftasiKütüphane haftasi
Kütüphane haftasi
 
öTüken ülkesi şiiri ziya gökalp & tahlili oto-akış (by ilhan gül)
öTüken ülkesi şiiri ziya gökalp & tahlili oto-akış (by ilhan gül)öTüken ülkesi şiiri ziya gökalp & tahlili oto-akış (by ilhan gül)
öTüken ülkesi şiiri ziya gökalp & tahlili oto-akış (by ilhan gül)
 
DANIŞMANLIK ÜZERİNE
DANIŞMANLIK ÜZERİNEDANIŞMANLIK ÜZERİNE
DANIŞMANLIK ÜZERİNE
 
Andre Weil kuralı
Andre Weil kuralı Andre Weil kuralı
Andre Weil kuralı
 
Andre Weil kuralı
Andre Weil kuralıAndre Weil kuralı
Andre Weil kuralı
 
Edebiyatta türler
Edebiyatta türlerEdebiyatta türler
Edebiyatta türler
 
Atatür ve Türk Doktor ları
Atatür ve Türk Doktor larıAtatür ve Türk Doktor ları
Atatür ve Türk Doktor ları
 
Enderun Değer Dergisi Sayı 1
Enderun Değer Dergisi Sayı 1Enderun Değer Dergisi Sayı 1
Enderun Değer Dergisi Sayı 1
 
394244389-Cogito-Dergisi-Sayı-50-Bah0ar-2007-Bellek-O-ncesiz-Sonrasız.pdf
394244389-Cogito-Dergisi-Sayı-50-Bah0ar-2007-Bellek-O-ncesiz-Sonrasız.pdf394244389-Cogito-Dergisi-Sayı-50-Bah0ar-2007-Bellek-O-ncesiz-Sonrasız.pdf
394244389-Cogito-Dergisi-Sayı-50-Bah0ar-2007-Bellek-O-ncesiz-Sonrasız.pdf
 
11.KONU_.pptajsffjasfjasfkafkasfeshjgfkafjafakfasmfaskfasfka
11.KONU_.pptajsffjasfjasfkafkasfeshjgfkafjafakfasmfaskfasfka11.KONU_.pptajsffjasfjasfkafkasfeshjgfkafjafakfasmfaskfasfka
11.KONU_.pptajsffjasfjasfkafkasfeshjgfkafjafakfasmfaskfasfka
 
Yaşadığım Gibi
Yaşadığım GibiYaşadığım Gibi
Yaşadığım Gibi
 
Nasretti̇n Hoca
Nasretti̇n Hoca Nasretti̇n Hoca
Nasretti̇n Hoca
 
şimdiki zaman
şimdiki zamanşimdiki zaman
şimdiki zaman
 
Milli unsurların hakimiyeti çerçevesinde atsız ve serdengeçti nin şiirlerinde...
Milli unsurların hakimiyeti çerçevesinde atsız ve serdengeçti nin şiirlerinde...Milli unsurların hakimiyeti çerçevesinde atsız ve serdengeçti nin şiirlerinde...
Milli unsurların hakimiyeti çerçevesinde atsız ve serdengeçti nin şiirlerinde...
 
Gercekler (dördüncü versiyon)
Gercekler (dördüncü versiyon)Gercekler (dördüncü versiyon)
Gercekler (dördüncü versiyon)
 
Açılım falan filan
Açılım falan filanAçılım falan filan
Açılım falan filan
 

Enderun mektebi dergisi 13. sayısı

  • 1. Haziran 2016 Enderun Fen ve Anadolu Lisesi Yerel Süreli Yayını Sayı : 13 Enderun Edebiyat Sokağı | Endülüs Kütüphaneleri | Cahit Zarifoğlu/Sultan | Vurdular, Çıktık Oyundan/Filistin | Erteleme Hastalığı Paylaşmaya hazır mısınız | Enstrüman Eğitimi | Rachel Corrie | Yetim Dünya | Büyük Adamlar, Cesur Yürekler İnfografik: İnsanî Yardımda Öncü Ülke: Türkiye | Röportaj : Hattat Fatih Özkafa | Şiir Tahlili : Akıncı Türküleri Yeni Duyu Organımız: Sosyal Medya | Yanımdaki Düşman | Geç Kalmış Sözler Hattat Fatih Özkafa Cahit Zarifoğlu Yetim Dünya Rachel CorrieKitap Hazinesi, Endülüs Kütüphanesi Ne yazık ki dünya medeniyetine örnek olan böyle bir milletten bize ulaşan eserler, baykuşların ve kargaların mekânı olan harap binaların duvarları arasında perişan oldular. “Zulüm bizdense ben bizden değilim.” “Şunu söyleyebilirim ki Filistinlilerin kahir ekseriyeti Gandhi’nin şiddet dışı direnişini uygulamaktadır.” “Hat sanatı, zarif ve estetik bir sanattır. Hat sanatının gönlü ve ruhu işleyen bir yanı olmakla birlikte hat, gönül işçiliğinin temel olduğu bir sanat dalıdır.” Geçen ibadetler özürlü Eski günahlar dipdiri Seçkin bir kimse değilim Barışın ölümle, savaşın doğumla arasında olduğunu bilenler var.
  • 2. Özel Enderun Fen ve Anadolu Liseleri YAYIN TÜRÜ Yerel süreli yayın. Dönemde bir yayınlanır. Ücretsizdir. İMTİYAZ SAHİBİ Özel Enderun Fen ve Anadolu Liseleri Adına Said TURGUT Okul Müdürü GENEL YAYIN YÖNETMENİ Öznur Özgür İÇ Fen Lisesi Müdür Yardımcısı YAYIN KOORDİNATÖRÜ Said AYDOĞAN Türk Dili ve Edebiyat Öğretmeni EDİTÖR Merve KÜÇÜK Türk Dili ve Edebiyat Öğretmeni GRAFİK-TASARIM Emre YALDIZ YAZIŞMA ADRESİ Kayacık Araplar Mh. Ataç Sk. No:1 Karatay/KONYA ELEKTRONİK POSTA enderunlisesi@gmail.com WEB www.gencegitim.com.tr TEL 0.332 237 81 08 BASKI Eroğlu Ofset Selçuk V.D. 3360160642 Matbaacılar Sitesi Yayın Cd. No:19 Karatay/KONYA Tel: 0.332 342 08 31 Basım Haziran 2016 10 8 12 11 14 17 16 19 18 22 26 24 28 27 29 33 32 36 34 37 38 40 39 41 42 Haziran 2016 Enderun Fen ve Anadolu Lisesi Yerel Süreli Yayını Sayı : 13 Endülüs Kütüphaneleri | Cahit Zarifoğlu/Sultan | Vurdular, Çıktık Oyundan/Filistin | Enstrüman Eğitimi | Erteleme Hastalığı Rachel Corrie | Yetim Dünya | Büyük Adamlar, Cesur Yürekler | İnfografik: İnsanî Yardımda Öncü Ülke: Türkiye Röportaj : Hattat Fatih Özkafa | Şiir Tahlili : Akıncı Türküleri | Enderun Edebiyat Sokağı Yeni Duyu Organımız: Sosyal Medya | Yanımdaki Düşman | Geç Kalmış Sözler Hattat Fatih Özkafa Cahit Zarifoğlu Yetim Dünya Rachel CorrieKitap Hazinesi, Endülüs Kütüphanesi Ne yazık ki dünya medeniyetine örnek olan böyle bir milletten bize ulaşan eserler, baykuşların ve kargaların mekânı olan harap binaların duvarları arasında perişan oldular. “Zulüm bizdense ben bizden değilim.” “Şunu söyleyebilirim ki Filistinlilerin kahir ekseriyeti Gandhi’nin şiddet dışı direnişini uygulamaktadır.” “Hat sanatı, zarif ve estetik bir sanattır. Hat sanatının gönlü ve ruhu işleyen bir yanı olmakla birlikte hat, gönül işçiliğinin temel olduğu bir sanat dalıdır.” Geçen ibadetler özürlü Eski günahlar dipdiri Seçkin bir kimse değilim Barışın ölümle, savaşın doğumla arasında olduğunu bilenler var.
  • 3. Söze Başlarken, Es-selam! Edebi, bir hayat tarzı olarak benimseyen Enderun Liseleri bu gayenin geniş tabana yayılması için edebiyatı ve okumayı bir çıkar yol olarak görmektedir. Amacımız; nezaketi, iyiliği ve hak adına mücadeleyi ilkin kendi nefsimizde anlamaya çalışmak ve ardından sizlerle paylaşmak. Bu ilke doğrultusunda yazılarımız; kimi zaman barışa ulaşamamış çocukların hayatlarını, kimi zaman hayal ile hakikatin arasına sıkışmış bir insanın yalnızlığını, kimi zaman da bir çocuğun bayram sabahındaki neşesini içermektedir. Sabırla yeşeren derviş meşrep gençlerimizin ve öğretmen arkadaşlarımızın Konya topraklarından yükselen medeniyet çınarına bir damla su olmak için yaptığı çalışmaları sizlerle paylaşmak adına çıkardığımız Enderun mektebi’nin bahar rüzgârları gibi siz değerli okuyucularımızın gönlüne serinlik vereceğini ümit ediyoruz. Said AYDOĞAN Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni MEKTEP Gençliğe Hitabe Paylaşmaya Hazır mısınız? Horoz Şekeri Muzaffer Olmak Kitap ve İnsan Endülüs Kütüphaneleri Son Dalga Sultan Vurdular, Çıktık Oyundan Enstrüman Eğitimi Erteleme Hastalığı Rachel Corrie Yetim Dünya Büyük Adamlar, Cesur Yürekler Ölü Şehir Tut Ellerimden İnsanî Yardımda Öncü Ülke: Türkiye Kazanan Olmak İstiyorum İnsan ve Sorumluluk Röportaj : Hattat Fatih Özkafa Sevgili Arkadaşım Şiir Tahlili : Akıncı Türküleri Edebiyat Sokağı Yeni Duyu Organımız Yanımdaki Düşman Geç Kalmış Sözler Kitap Tahlili Necip Fazıl Kısakürek Öznur Özgür İç Benginur Çelik Ali İhsan Şencan Said Aydoğan Merve Küçük Merve Hilal Dadacı Cahit Zarifoğlu Fatma Özlem Urgan Salih Toprak Seda Ferlibaş Fatma Nur Ertürk Arife Nur Urgan Tuba Arıkan Lamia Betül Çakır Sudanur İçli Hale Reyhan Kurter Halim Selvi Mehmet Ali Öztürk Enderun Soruyor Amine Busem Kandaş Fenise Görey Mehmet Fikri Tok Sosyal Medya Ahmet Şamil Süslü Rana Süheyla Çağlayan Mavi Kuş, Kürt Mantolu Madonna, Osmancık 4 7 8 10 12 14 17 18 19 20 21 22 24 27 28 29 30 32 33 34 36 37 38 39 40 41 42 MEKTEPTEN İÇİNDEKİLER
  • 4. İŞTE BÜTÜN MESELEM, HER MESELENİN BAŞI BEN BİR GENÇ ARIYORUM, GENÇLİKTE KÖPRÜBAŞI NECİP FAZILIN GENÇLERİ GENÇLERİN NECİP FAZILI
  • 5. Bir gençlik! Bir gençlik! Bir gençlik... “Zaman bendedir ve mekân bana emanettir!” şuurunda bir gençlik... Devlet ve milletinin yedi asırlık haya- tında dört devre… Birincisi iki buçuk asır… Aşk, vecd, fetih ve hakimiyet… İkincisi üç asır… Kaba softa ve ham yobaz elinde sefalet ve hezimet… Üçüncüsü bir asır… Allah'ın Kur'an'da “belhüm adal" dediği hayvandan aşağı taklitçilere ve batı dünyasına esaret… Ya dördüncüsü? Son yarım asır!.. İşgal ordularının bile yapamayacağı bir cinayetle, madde plânında kurtarıldıktan sonra ruh plânında ebedî helâke mahkumiyet… İşte tarihinde böyle dört devre bu- lunduğunu gören, bunları; yükseltici aşk, süründürücü satıhçılık, çürütücü taklitçilik ve öldürücü küfür diye yaftalayan ve şimdi, evet şimdi... Beşinci devrenin kapısı önünde nur infilakı yeni bir şafak fışkırışını gözle- yen bir gençlik... Gökleri çökertecek ve son moda kur- bağa diliyle bütün “dikey”leri “yatay” hale getirecek bir nida kopararak "mukaddes emaneti ne yaptınız?" diye meydan yerine çıkacağı günü kollayan bir gençlik... Dininin, dilinin, beyninin, ilminin, ırzının, evinin, kininin, kalbinin dâva- cısı bir gençlik... Halka değil, Hakk'a inanan; meclisi- nin duvarında "Hakimiyet Hakk'ındır" düsturuna hasret çeken, gerçek adâleti bu inanışta bulan ve halis hürriyeti Hakka kölelikte bulan bir gençlik... Emekçiye, “Benim sana acıdığım ve yardımcı olduğum kadar sen kendine acıyamaz ve yardımcı olamazsın! Ama sen de, zulüm gördüğün iddiasıyla, kendi kendine hakkı ezmekte ve en zalim patronlardan daha zalim istis- marcılara yakanı kaptırmakta başı boş bırakılamazsın!”diyecek. Kapitaliste ise “Allah buyruğunu ve Resûl emrini kalbinin ve kasanın ka- pısına kazımadıkça serbest nefes bile alamazsın!” ihtarını edecek... Kökü ezelde ve dalı ebedde bir sistemin, aş- kına, vecdine, diyalektiğine, estetiğine, irfanına, idrâkine sahip bir gençlik... Bir buçuk asırdır türlü buhranlar için- de yanıp kavrulan ve bunca keşfine rağmen başını yarasalar gibi taştan taşa çalarak kurtuluşunu arayan Batı adamının bulamadığı, Türk'ün de yine bir buçuk asırdır işte bu hasta Batı adamında bulduğunu sandığı şeyi, o mübarek oluş sırrını, her sistem ve mezhebe, ortada ne kadar illet varsa tedavisinin ve ne kadar cennet hayali varsa hakikatinin İslâm'da olduğunu gösterecek ve bu tavırla yurduna, İs- lâm âlemine ve bütün insanlığa model teşkil edecek bir gençlik... “Kim var?” diye seslenilince, sağına ve soluna bakınmadan fert fert “Ben varım!” cevabını verici, her ferdi “be- nim olmadığım yerde kimse yoktur!” fikrini benimseyici bir dâva ahlâkına kaynak bir gençlik... Can taşıma liyakatini, canların canı uğrunda can vermeyi cana minnet sayacak kadar gözü kara ve o nispette usule, stratejiye uygun bir gençlik... Büyük bir tasavvuf adamının ben- zetişiyle, zifiri karanlıkta, ak sütün içindeki ak kılı fark edecek kadar gözü keskin ve gerçek kahramanlık made- niyle sahtesini ayırt etmekte kuyumcu ustası bir gençlik... Bugün komik üniversitesi, hokkabaz profesörü, yalancı ders kitabı, çıkart- ma kâğıdı şehri, müzahrefat kanalı sokağı, demagog politikacısı, mümin zindanı mabedi, temeli yıkık ailesi, ve hâsılı, güya kendisini yetiştirecek bütün cemiyet müesseselerinden aldığı zehirli tesiri üzerinden silkip atabilecek, kendi öz talim ve terbiye- sine memur vasıtalara kadar nefsini koruyabilecek, tek başına onlara karşı durabilecek, destanlık bir meydan savaşı içinde ve bu savaşı mutlaka kazanmakla vazifeli bir gençlik... Annesi, babası, ninesi ve dedesi de içinde olsa, gelmiş ve geçmiş bütün eski mümin nesillerden hiçbirini be- ğenmeyecek, onlara "siz güneşi ceple- rinizde kaybetmiş marka Müslüman- larısınız! Gerçek Müslüman olsaydınız bu hallerden hiçbiri başınıza gelmez- di!" diyecek ve gerçek Müslümanlığın "ne idüğü"nü ve "nasıl"ını her haliyle gösterecek bir gençlik... Tek cümleyle, Allahın, kâinatı yüzü suyu hürmetine yarattığı Sevgilisi'nin âlemleri bütün yıldızlarıyla manto gibi saran mukaddes eteğine tutunacak, O'ndan başka hiçbir tutamak, daya- nak, sığınak tanımayacak ve O'nun düşmanlarını ancak kubur farelerine lâyık bir muameleye tâbi tutacak bir gençlik... İşte bu gençliği, bu gençliğin ilk filizle- rini karşımda görüyorum. Şekillen- mesi, billurlaşması için otuz küsur yıldır, devrim bazı kodamanların viski çektiği kamıştan borularla ciğerimden kalemime kan çekerek yırtındığım, kıvrandığım ve zindanlarda süründü- ğüm bu gençlik karşısında, uykusuz, susuz, ekmeksiz, başımı secdeye mıhlayıp bir ömür Allah'a hamd etme makamındayım. Genç adam! Bundan böyle senden beklediğim şudur: Tabutumu öz ellerinle musalla taşına koyarken, Anadolu kıtası büyüklüğündeki dâva taşını da gediğine koymayı unutma ve bunu tek vasiyetim bil! Allahın selâmı üzerine olsun... Surda bir gedik açtık; mukaddes mi mukaddes, Ey kahpe rüzgâr, artık ne yandan esersen es! Gençliğe Hitabe Necip Fazıl KISAKÜREK
  • 6. Fuzûli Gül, kokusunu Rasûlullah’ın yanağından aldığı için bu kokuyu her an yayarak O’nu anlatır.(sav) Şebnem-i gül-zâr-ı ruhsârı Rasûlullah’dır Neşr-i ıtrıyla kılur her dem anı is’âr gül Gül, kokusunu Rasûlullah’ın yanağından aldığı için bu kokuyu her an yayarak O’nu anlatır.(sav) Şebnem-i gül-zâr-ı ruhsârı Rasûlullah’dır Neşr-i ıtrıyla kılur her dem anı is’âr gül Fotoğraf:EmreYaldız 6 Enderun Mektebi
  • 7. 7Enderun Mektebi Belki de hayatın anlamı bu tek kelimede gizli: Paylaşmak... Bir dilim ekmeği, bir yudum suyu, bir nefes havayı... Paylaşmak... Üzüntülerimizi, dertlerimizi, sevinçle- rimizi... Acılarımızın azalması, mutluluklarımızın artması için paylaşmak hayatı... Paylaşmak; dünyayı, yeryüzünü, ağaç- ları, kuşları, buram buram bereket ko- kan toprağı... Yolu sevgiden geçen bütün insanlarla aynı sofrayı paylaşmak. Bir dağ başı yalnızlığında rüzgârın elini sıkmak on- larla ve güneşin tebessümünü birlikte karşılamak. Çiçekleri paylaşmak. Yeni açmış bir gülün yaprağındaki masum katreciklere bûse kondurmak bütün insanlarla. Ve duyguları paylaşmak. Duyguların gönüllerde açan çiçekleri olan şiirleri paylaşmak. Şiirlerin beyaz köpüklerin- de yıkamak paylaşmaya korktuğumuz bütün yanlışları. Dostumuzun kalbine gidecek bir yol bulamıyorsak, şiirin ba- samaklarından gökyüzüne çıkıp güneş ışıklarıyla birlikte inmek kalbine. Sihirli sepetimize bütün yıldızları top- layıp sevdiğimiz insanın saçlarına tak- mak. Yani, paylaşmak gökkuşağını. Paylaşmak yıldızları. Ve dünyanın bütün çiçeklerini paylaş- mak. Çiçeklerin rengârenk dünyasında, onlarla birlikte boyamak solmaya yüz tutmuş düşlerimizi. Hayal kırıklıkların- dan ümit merdivenleri kurmak hayatın kalbine. Bir avuç gül tohumu serpmek gökyüzü- ne, ve gökkuşağında açan gülleri der- mek yeryüzüne. Yüce Kitabımız Kur'an-ı Kerimde ve gö- nüllerimizin sevgilisi Peygamberimizin hadislerinde, değişik vesilelerle Müslü- manların Allah için çarpan gönüllerinde dostluğu, sevgiyi, barışı paylaşmak. Kur’an-ı Kerim'in en çok üzerinde dur- duğu ve teşvik ettiği hususlardandır paylaşma. Allah'ın verdiği rızkı, ömrü, nefesi ve hatta hayatı paylaşmak. Âlemlere rahmet olarak gönderilen Peygamber Efendimizin eğitim ve gö- zetiminde yetişen İslam'ın ilk kuşağı Sahabe işte paylaşma ve yardımlaşma- nın en güzel örnekleri. Öyle ki Kur’an-ı Kerim, onların bu örnek tutumunu öv- mekte. Gönül dünyasında herkese yer veren Rahmet elçisi, yoksulların geçimiyle bizzat ilgilenen, imkânları nispetinde onların bakımını sağlayan, kendisinde yoksa diğer Müslümanları buna teşvik eden sevgililer Sevgilisi. En güzel Ahlak örneği… Onunla birlikte olanın sadece gözü değil gönlü de doymuş. Kardeşini kendine tercih etme anlayışının adıdır paylaş- mak. Gün geçtikçe yozlaşan değerlere inat insanlığı canlı tutmak; erdemi, özve- riyi, mala değil insana verilen değeri görmek. Öyle ki, Medineli Sahabîler, sırf iman- larından dolayı, her şeylerini bırakarak Mekke'yi terk etmek zorunda kalan Mekkeli kardeşleri ile bütün imkânlarını paylaşmışlar. Ve bundan dolayıdır ki ‘Ensar' adını al- mışlar. Ensar, bu yardımı, çok zengin olduk- larından değil Kur’an’ın ifadesiyle, kar- deşlerini kendilerine tercih ettikleri için paylaşmışlar. Allah rızasını, mal sevgisine tercih et- meye, dahası sevdanın odağına Allah'ı koymaya dayanır paylaşmak. Bazen verecek bir şey bulamadığında güzel bir sözü ve hatta bir tebessümü paylaşmak. Paylaşmak… Umut dolu yarınları, düşleri ve acıları. Paylaşmak… Bir kuşun kanadında gizli sırrı, bir arının balındaki şifayı. Paylaşmak… Aynı evin çatısını, en gizli sırları, sevgi ve saygıyı. Kısaca: “Paylaşmaya hazır mısınız hayatı?” Paylaşmaya Hazır mısınız? Öznur Özgür İç Enderun Mektebi Genel Yayın Yönetmeni / Enderun Fen Lisesi Müdür Yardımcısı
  • 8. 8 Enderun Mektebi Yağmurlu bir mart sabahında insanlarla göz göze gelmekten bile kaçınarak çaresizlik içinde ilerlemeye çalışıyordum. İnsanlarla göz göze gelmekten kaçıyordum; çünkü bana suçlayıcı ve acıyan gözlerle baktıkları hissine kapılmıştım. Bu benim kuruntumdu hem nereden bilebilirlerdi ki işten atıldığımı, cebimde beş kuruş bile olmadığını? Alnımda yazmıyordu ya! Bir yandan su birikintilerine basmamak içtin çaba gösterirken diğer yandan da “Ben şimdi ne yapacağım?” diye mırıldanıyordum. Nereden bulacaktım yeni bir iş? Bulana kadar nasıl bakacaktım beni evde bekleyen dört boğaza? Dalgınlıkla önümdeki su birikintisini fark edemediğimi ayakkabımın su almaya başladığı kaç zaman sonra anladım. Hemen sağa çekilsem de çoktan ıslanmıştım. Zaten ayakkabı zor dayanıyordu bir de ben böyle suların içinde gezersem iki güne kadar daha büyük delikler açılırdı. “Dikkat yahu!” diye söylenirken bu ayakkabıların bana kaç yıldır yoldaş olduğu; ayakkabılar, bir keresualdıdiyehemengevşeyip kendini koyuvermeyeceği fikri geldi aklıma. Gülümsedim! Tek tük insanın dolandığı sahilde bir bank bulmak çok da zor olmadı. Hemen oturup sırtımı yasladım. Elimdeki poşeti de yanıma bıraktım. Ne sağa ne de sola dimdik karşıya denize baktım. Yağmur ve fırtınanın olduğu bu günde denizin sakin olması beklenemezdi. Deniz; dalgalarını acımasızca kıyıya vururken toprakla da birleşip ortaya çıkardığı toprak kokusuyla insana rahatlık hissi veriyordu. Birkaç dakika dalıp gittim bu huzurlu sessizliğin içine. Gözüm denizi ve karşıki kıyıyı tarıyor, zihnimde onlarca sıkıntı ve dert birbirlerini geçmek için adeta yarışıyorlardı. Tüm bunlar belli belirsiz devam edip gitmekteydi. Düşünecek başka şey yokmuş gibi İstanbul'un nasıl tezatlıklar içeren bir şehir olduğu düşüncesi ele geçirdi aklımı. Bir tarafta gökdelenler boy gösterirken diğer tarafta gecekondular, bir tarafta zenginlik, sefa, eğlence hâkimken diğer tarafta sefalet diz boyuydu. En azılı suçlularla birlikte en masum insanları da içinde barındırıyordu bu şehir. Peki ya ben, ben kimdim, neresindeydim bu şehrin? Hiçbir işte dikiş tutturamamış, kıt kanaat bile geçinemeyen, bırakın gelecekle ilgili hayaller kurmayı yarın eve nasıl ekmek götüreceğini bilemeyen, sürekli evdeki üç çocuğunun ve karısının gözlerindeki açlığı görmeye mahkûm bir adam! Boğuluyormuşum gibi bir hisse kapılınca derin derin nefes almaya çalıştım. Aldığım hava sanki ciğerlerime ulaşamıyor soluk borusunun bir yerinde tıkanıyordu. Başımı gökyüzüne çevirip ne vardı sanki bugün biraz güneş yüzü görseydik diye sitem ettim. Gökyüzü gri, deniz gri… Başımı nereye çevirsem bu renge rast geliyordum sanki. Ruh halimi yansıtırcasına tüm dünya griye boyanmış gibiydi. “Abi bi' peçete vereyim mi?” Gözlerimi diktiğim denizden ayırıp yanımda duran esmer ufak tefek oğlana çevirdim. Çocuğun üstünde yırtık yazlık bir gömlek, yamalı bir pantolon… Onun bu haline acıyıp elimi daldırdım cebime. Elime birkaç bozuk para çarpınca sevinçle çekip çıkardım. Pek fazla değildi elbette ama eli boş yollasam vicdanımın sesini susturamazdım. İki peçete parası verip bir peçete alarak yolladım çocuğu. Çocuğa karşı bir yakınlık duymuştum. Sanki geçmişimden gelen yirmi beş yıl önceki çocuktu! Böyle bir mart günü aralıksız yağan yağmurun altında trafiğin içinde mendil satmaya uğraşan bir çocuğun hayali dolandı zihnimde. Görüntü net olmasa da o gün çocuğun yaşadığı soğuğu iliklerime kadar hissettim. Ceketimin önünü iliklerken yirmi beş yıl önceki o çocuğun hiç değişmeden bugün de aynı açlığı, soğuğu ve çaresizliği yaşadığını gördüm üzülerek. Yirmi beş yıl öncesinden bugüne her şey değişmişti. Çevrem, işim… Ben bile değişmiştim. Boyum uzamıştı mesela. Pek olmasa da birkaç kilo bile almıştım. Evlenmiştim üstelik çocuklarım bile vardı. Yıllara meydan okuyan tek bir şey vardı değişmeyen: Çaresizlik hissi! Bu his doğduğumdan beri yakamı bırakmamış ikinci bir deri gibi durmuştu üzerimde. Kolay bir çocukluğum olmamıştı. Aslına bakılırsa ben çocukluk denilebilecek bir şey yaşadığımdan bile emin değilim. Kendimi ve hayatı tanımaya başladığımda y e t i m h a n e d e y d i m . Horoz Şekeri
  • 9. 9Enderun Mektebi Buraya ne zaman geldiğimi bilmiyordum. Annemi ve babamı hiç tanımamıştım. Hayatta olup olmadıklarından bile haberim yoktu. Nedense hep ölmüş olduklarını düşünürdüm. Beni öylesine bırakıp gittiklerini değil de bir kazada ölmüş olduklarını buraya geldiğimi. Beni bırakmaları için başka bir sebep gelmiyordu aklıma. Öyle ki onlar için yetimhanenin bahçesine iki kazık dikip kendimce mezar yapmıştım. Her gün oraya gidip dua ederdim. Biraz büyüyünce yetimhane dayanılmaz gelmeye başladı. Orada bulunan kimseyi sevmiyor hiç kimseyle anlaşamıyordum. Kavgaların baş elemanıydım. Yetimhanenin belalı çocuğu… Günün birinde bir yolunu bulup kaçtım yetimhaneden. Birkaç sefer deneyip de başaramadığımı bir gece ansızın başardım. İstanbul'un karanlık ve tenha sokakları arasında buluverdim kendimi. Aylar boyu sokaklarda yatıp kalktıktan sonra kirli sakallı kötü bakışlı bir adam alıp götürdü beni ev bile denemeyecek bir yere. Adını bile hatırlayamadığım adamın beni götürdüğü o köhne yeri belli belirsiz hatırlayınca acı acı gülümsedim. Nasıl kalmıştım onca yıl orada? Gerçi bugün kaldığım evin de oradan pek bir farkı yoktu. Belki de tek fark içinde sevginin olmasıydı. İçimden kendimi azarlayıp beynimin en ücra köşelerinde kalan tozlanmış raflarına tekrar uzattım elimi. O adam sayesinde artık kalacak bir yerim vardı. Zaten sabahtan akşama kadar mendil satmaktaydım. Mendiller bitene kadar korkumdan o köhne yere geri dönemezdim. Gelince de o gün kazandığım tüm parayı küçücük avuçlarıma doldurup masaya, bırakırdım. Sonra bir köşeye kıvrılıp uyumaya çalışırdım. Rahat mı değil mi aramadan bir yere kıvrıl. Ertesi sabah yine elimde mendillerle kalabalık caddelere çıkardım. Burada da fazla barınamadım bir gece tüydüm. Cesaretimi toplayıp ikinci kez kaçtım bu yerlerden. Ondan sonra da en çok yaptığım, en iyi bildiğim iş oldu kaçmak. Cüzdan çal, kaç. Ekmek al, parasını ödemeden kaç. Sürekli kaçarak arkama dönüp bakmaya fırsatım olmadan yaşadım ben. Aklımda dolanan tek düşünce bugün karnımı nasıl doyuracağımdı. Dönüp bakma fırsatı bulduğumda ise geriye sadece hatırlamak istemediğim bir çocukluk kalmıştı. Geçmişi kaybettik bari geleceği elimizde tutalım diyerek zar zor bir işe girdim, evlendim. Mini mini üç çocuğum oldu onlara çok güzel bir çocukluk yaşatacağıma dair söz verdim kendime. Hiçbir şeyden eksik kalmamaları için çalışıp durdum. İşten çıkarıldım eve ekmek götüremediğim zamanlar oldu yılmadım yenisini buldum çalıştım. Yetmedi ek iş bulup d a h a çok çalıştım. Hiçbir zaman sefaletimizi belli etmeden her şey yolundaymış gibi davrandım. Bugün de öyle yapıyorum. İşsiz kaldığımı ne karım ne çocuklarım biliyor. Nereden bilecekler ki? Yine güler yüzle eve gidip kapıyı çalacağım. Çocuklar yine koşarak gelip bana kapıyı açacaklar. Boynuma sarıldıklarında çocukken diğerlerinde görüp imrendiğim ama almanın hiçbir zaman nasip olmadığı horoz şekerlerinden vereceğim onlara. Neşeyle elimden alıp paketini yırtarak yemeye başlayacaklar. Nermin yine çocuklara yemekten önce şeker verdiğim için kızacak. “Parayı bu şekerler için neden harcıyorsun?” diye soracak. Bir çocuğun şeker yemeden büyümesinin verdiği boşluğu en iyi bilen biri olarak kendi çocuklarımı böyle büyütürsem çocukken kendime verdiğim sözü tutmamış olurum. Günün birinde bir çocuğun elinde yine horoz şekeri görmüştüm ve canım çekmişti. Bu şekereler sürekli karşıma çıkıyordu ama ben tadını bilmiyordum. Kendime şöyle demiştim o gün: Büyüyünce bir sürü para kazanıp bir kamyon horoz şekeri alacağım. Yüzüme geniş bir gülümsemenin yayılmasına engel olamadım. Çocukluk işte. Şimdilerde o horoz şekerinden kat be kat güzel, değişik renkte ve tatlarda şekerler üretilmişti. Horoz şekeri diye bir şekerin varlığından haberi bile yoktu şimdiki neslin. Yeni çıkan şekerlerden hiçbiri ağzımda horoz şekerinin bıraktığı tadı bırakamamıştı. Belki çocukluktan beri horoz şekerinin hayalini kurduğum için böyle olmuştu. Kendi düşüncelerime o kadar dalmışım ki dakikalardır gözlerimin mendil satan çocukta olduğunu fark edememişim. Bir etrafta dolanıp elindeki mendilleri canla başla satmaya uğraşan çocuğa bir de yanımda duran poşete baktım. O an da aklımdan şimşek hızıyla “Acaba hayatında hiç horoz şekeri yemiş midir?” sorusu geçti. Cevabı her ne olursa olsun çocuğa seslenip elimle yanıma gelmesini işaret edince koştura koştura yanıma geldi. Poşetten aldığım şekeri çocuğa uzatınca gözlerini iri iri açıp “Bu ne?” diye sordu. Gülümseyerek “Şeker.” dedim. Alması için ona uzatınca kararsız gözlerle çocuğun bana baktığını gördüm. “Senin.” dediğimde başını iki yana sallayıp “Alamam. Ahmet görürse onun da canı çeker sonra.” Dedi. O an boğazıma bir yumru oturdu. Güçlükle “Ahmet'i de çağır. Burada bir tane daha şeker var.” dedim. Yine koştura koştura gidip az ötedeki kendisi gibi çelimsiz olan arkadaşını çağırdı. Yanıma geldiklerinde ikisine birden uzattım şekerleri. Kısa bir an birbirleriyle bakıştıktan sonra kaparcasına aldılar elimden. Banktaki boş yerleri gösterdiğimde biri sağıma öteki soluma kuruldu. Şekerleri hevesle açıp yemeye başladıkları an içimde küçüklüğümde beliren istek canlanıverdi. Poşette kalan son şekeri de alıp bende küçükler gibi açıp yemeye koyuldum. Bana her zaman buruk bir mutluluk veren şekerin tadını almaya başladığımda ne bugün işten çıkarıldığım, ne de eve şeker dahi götüremeyeceğim gerçeği kaldı aklımda. Çocuklarıma aldığım şekeri burada oturmuş üç sokak çocuğu beraber yiyorduk. Vicdanım yeni bir işe girdiğimde onlara daha bir sürü horoz şekeri alabileceğimi ama bu çocukların şekeri bırakın ekmek bile bulamayacakları günlerinin olacağını söylüyordu. Hayat zordu, acıydı. Ama bu hayatı tatlılaştırmanın elbet bir yolu vardı. Herkese göre bu yol farklıydı. Bana göre de horoz şekeriydi. Benginur Çelik FL/10-A
  • 10. Merkezi düşüncesinde maddenin yer aldığı, bilimsel gelişmelerle insanlığa hizmet değil zulmet veren Batı, medeniyetle geç tanışmış ancak gelinen noktada ise diğer dünya toplumlarına nazaran daha medeni bir toplum haline gelmiştir. Başlarına çöp düşecek tehlikesi ile şemsiyeyi, yerdeki çöplere basmamak için topuklu ayakkabıyı icat eden Avrupa, medeni gelişimini sonradan geliştirerek Mehmet Akif’in: “Sizin işiniz bizim dinimiz gibi bizim işimiz de sizin dininiz gibi…” sözüne nasıl mazhar olabilmiştir de Avrupa, bugün nasıl oldu da dünyevi medeniyetin zirvesine hızlı bir tırmanışa geçebilmiştir? Peki ya birkaç asır önce birçok farklı milletten insanların kardeşçe yaşadığı Osmanlı torunları neden bugünlerde birbirini kırıp, kan davası gütmekte. İşte bunları düşündükten sonra aklınıza gelecek olan “Biz bu durumdan nasıl kurtulabiliriz?” sorusuna kanaatimce şu üç ilkede cevap bulabiliriz. Bunlardan ilki “ihya”dır. Öncelikle Ümmet-i Muhammed’e karşı vazifemizden sonrada tüm cihana İslamiyet’in eşsiz güzelliğini taşıyan Osmanlı torunu olmamızdan ötürü bu konu üzerine eğilip irdeleyip idrak edilmelidir. İhya nedir? Sözlük anlamı dirilmek, canlanmaktır. Ancak asıl idrak edilmesi gereken nokta nasıl uygulanacağıdır. İhya zahir ile batının harmanlanmasıyla mümkündür. İhya bir alanda olmaz, aksine helal dairesinde her alanda olur. Ancak unutulmamalıdır ki yapılan her türlü ihya İttihad-ı İslam uğrunda yapılmalıdır. Bunlardan ikincisi “sebat”tır. Sebat nedir? İhyayı destekleyen önemli ikiliden birisi sebattır. Kelime olarak yerinde durmak, kararlı olmak, manalarına gelir. İman ve İslamiyet’e hizmette, Allaha ibadet ve itaatte sabit ve kararlı olmaktır. Sebat bir histir bizim hayalimize ve hedefimize olan bağlılığımız da bir sebattır. Bunlardan üçüncüsü “metanet”tir. Metanet nedir? İhyayı destekleyen ikiliden birisi de metanettir. Kelime olarak sağlamlık, kavilik, dayanıklı olmak manasındadır. Art niyetli kuvvetlere karşı durmak da bir metanettir. Hak uğruna metanetli olmak da önemli bir ahlaktır. Yani dirençli, özgüvenli, kararlı olup sabırlaferdivazifelerimiziyerinegetirmeliyiz. Ve bütün bunları yaparken olumsuz sonuç alındığında asla pes edilmemelidir çünkü Allah’ın nazarında önemli olan şey gayrettir. Gayretlerimiz safi ise muvaffak olmuşuz demektir. Nifak ve ayrılıktan kurtulup adalet içerisinde ve birlikte kardeşçe yaşadığımız bir İslam topluluğu oluşturmak bunların birbiri içindeki uyumuyla mümkündür. MUZAFFER OLMAK Ali İhsan ŞENCAN AL/10-C PEKI YA BIRKAÇ ASIR ÖNCE BIRÇOK FARKLI MILLETTEN INSANLARIN KARDEŞÇE YAŞADIĞI OSMANLI TORUNLARI NEDEN BUGÜNLERDE BIRBIRINI KIRIP, KAN DAVASI GÜTMEKTE. İŞTE BUNLARI DÜŞÜNDÜKTEN SONRA AKLINIZA GELECEK OLAN “BIZ BU DURUMDAN NASIL KURTULABILIRIZ?” SORUSUNA KANAATIMCE ŞU ÜÇ ILKEDE CEVAP BULABILIRIZ. 10 Enderun Mektebi
  • 11. Her kitap insanlığa ev sahipliği yapan bir evrendir. Güzele, aydınlığa ve medeniyete çağrı mektubudur. Bir yanda ufuk penceresi olurken diğer yanda zihni ve gönlü ilmek ilmek işleyen bir nakkaştır. Kitap, kimi zaman vatan toprağına ilim, irfan ve sevgi tohumu olurken kimi zaman da gölgesinde kadim bir geçmişi ve geleceği inşa edecek bir nesli barındıran ulu bir çınar oluverir. Beyaz bir güvercin gibi kanatlarını açarak anne şefkatiyle sizi bağrına basıp anlaşılmak için size önsözünü sunar. Said AYDOĞAN Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni 11Enderun Mektebi
  • 12. KİTAP VE Varlıkların içinde akıl melekesiyle öne çıkan insan, yaratılmışlarınenşereflisiolarakkendinelutfedilen akıl nispetince belli görevleri üstlenip yeryüzüne indirilmiş, ömür diye adlandırdığımız sayılı nefes bitene kadar da yaşamını anlamlandırmak durumunda kalmıştır. Allah (c.c.), insana görevlerini yerine getirsin ve “Beni” tanısın diye iki rehber vermiştir: Bu rehberlerden biri akıl, diğeri ise kitaptır. İnsan aklını kitapla aydınlatarak kendinin, evrenin, yaşamın ve yaşantıların idrakine varır, bulunduğu zamana göre de kendini yeniler. Zihin ve gönül, sözü edilen ıslahatı gerçekleşirken de ne akıl ne de kitap kendi başına yeterli olmayacaktır. Akıl, kendi başına, külli iradenin kudretini anlayamayacağı gibi aklın idrakine sunulmamış kitap da anlaşılamamış olmasıyla istenen veya beklenen yeniliği gerçekleştiremeyecektir. Gelinen noktada ise kitap ve aklın birlikte çalışması zorunluluğundan “OKUMA” eylemi meydana gelir. Okumak, insanın içinde yer aldığı sosyo-kültürel hayatı keşfetme, tecrübe etme, değiştirme ve anlamlaştırma eylemlerini gerçekleştirebileceği verimli bir eylemdir. 12 Enderun Mektebi
  • 13. İnsanlığın ve toplumun gelişmesinin ve yükselmesinin ancak okumayla olabileceğini düşünen Cemil Meriç: “Okumak bir insanlık ödevidir.” sözüyle insanı ve okuma eylemini medeniyetin merkezine çeker. Buradan hareketle okumayan toplum, yardıma muhtaç kör ve sağır bir insandan farksızdır. Kim o toplumun veya insanın elinden tutarsa insan veya toplum da onun izinden gitmeye mecburdur. Keza bu mecburiyetin bir de bedeli olacaktır. Hal böyle iken okuma eyleminden uzak kalıp gönlünü, zihnini ve düşünce dünyasını aç bırakarak kimin elinden tuttuğunu kimin arkasından gittiğini ve nasıl bir bedel ödeyeceğini bilemeyen insanın veya toplumun acınacak hale düşmemesi imkânsızdır. Tanzimat şairlerinden Şinasi: “Olmuş insana taassup bir onulmaz illet.” ifadesiyle bu acınası durumun sebebini okumamaya bağlamıştır. Bugün İslam coğrafyasının çekmiş olduğu sıkıntıların temelinde okumamak ve buna bağlı olarak da milli ve manevi değerlerine bağlı küresel çapta yeterli adam yetiştirememek vardır. Kaybedilen her zamanın hesabını Batı’nın halen Müslüman olamayışındaki mesuliyetin vebalini de düşünerek hepimizi okumaya davet ediyorum. İNSAN Said AYDOĞAN Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni 13Enderun Mektebi
  • 14. 14 Enderun Mektebi Endülüs’te saltanat süren Ümeyyeoğullarının meliklerinin çoğu, aldıkları eğitim gereği, ilim ziyneti ve olgunluğu ile donanmış, her biri, saltanatlarıdönemindezuhuredenfazilet ve ilim sahibi kişilerin çokluğuyla iftihar edip bu bilginleri artırmak hususunda ömür harcarlardı. İçlerinden pek çok kimse bu amaçla Asya kıtalarına seyahat eder, oralarda şöhrete kavuşan faziletli kişilerden ilim ve sanat öğrenmeye gayret gösterirlerdi. Devlet tarafından Mısır, Şam, Bağdat, Hicaz taraflarına gönderilen birtakım hüsn-i hat sanatkârı da o bölgede yazılan ilmî eserleri ele geçirerek düzenleyip, Endülüs’e gönderirlerdi. Bu nedenle Endülüs’te “kitap hazineleri” adı verilen kütüphanelerde sayısız kitaplar mevcuttu. Yalnız Melik III. Abdurrahman’ın sarayındaki kütüphanede 600.000 kitabın toplanmış olduğu bilinmektedir. Endülüs’te bu tür yetmiş adet kütüphanenin bulunduğu görülmüştür. Bu kütüphanelerden her biri, ilim öğrenmeye çalışan öğrencilere fevkalâde bir düzen ve usulle sunulmuştu. Endülüs’te her dalda âlimler yetişmiştir. Bunlardan bazıları: Edebiyatta: Mağribi, İbni Baytar, İbni Haddat, İbni Ammar, İbnül—Ebras, İbni Asım vb. Tıpta:Ebu’l— Kasım Halef b. Abbas, ‘et—Ta’ri f isimli cerrahiye ait meşhur eseri vardır. Cerrahi aletlerinin ilk mu’cididir. Astronomide: Ebu Abdillah Muhammed, İbni Rüşt, İbni Samh İbni Salt vb. Kral Ferdinand Gırnata’yı işgal ettiğinde 1 milyondan fazla Arapça kitabın bağnazlık ateşiyle yakıldığı ve Avrupa’daki kütüphanelerin düzenlenmesinin ancak 900 (1494-95) yıllarında başladığı ilim adamlarının çalışmalarıyla ortaya çıkmıştır. Bir Fransız tarihçi: “Ne yazık ki dünya medeniyetine örnek olan böyle bir milletten bize ulaşan eserler, baykuşların ve kargaların mekânı olan harap binaların duvarları arasında perişan oldular.” demiştir. Körce, ahmakça bir bağnazlığın, cahilce bir inadın milliyet rekabeti ve din düşmanlığı o “Millet-i Beyzâ”nın adını hatıralardan çıkacak biçimde kine bulamış olmasına nazaran İspanyol tarihçilerinden Conde’nin , “Gırnata’nın istilası anında 1 milyondan fazla nefis kitaplar, Kur’an zannıyla merasimle yakıldı” demesi mübalağadan uzaktır. Tarihçi Flechier de övgüyle söz ettiği Tuleytula Piskoposunun üstün gayreti nedeniyle yalnız Gırnata’da kendi kuruyası eliyle 5000’den fazla tezhipli ve ciltli Kur’ân-ı Kerîm’i ateşe atmış olduğunu övgüyle yazmıştır. Bu piskopos bizzat 80.000 cilt el yazması Arapça eseri yakmıştır. Bu tarihçi kitabın haşiyesinde Endülüs halkının bin zahmet ve külfetle bu musibetten kurtardıkları kitaplar olduğunu zikretmektedir. ENDÜLÜS KÜTÜPHANELERİ
  • 15. 15Enderun Mektebi İfrîkıyeli tarihçi Leon da kendisinin Ifrîkiye’de misafir bulunduğu evin sahibi olan Endülüs’lü bir müslümanın Gırnata’dan Fas’a geçişinde bizzat 3000’den fazla kitabı geçirmiş olduğunu tarihinde yazmıştır. Ne yazık ki 943 (1536) yılı başında meşhur Kral Şarlken’in askeri Tunus şehrini yağma ettiklerinde, eski düşmanlığın ve yobazlığın eseri olarak Arapça hat ile yazılmış ne kadar kitap bulunmuş ise bunların hepsi ateşe atılmıştır. Halbuki Avrupa, Endülüs’e çok şey borçluydu, ilmi ve sanatı orada tanımıştı. Tıp, Kimya, Astronomi, Biyoloji, Coğrafya vb. ilimleri Kurtuba ve Gırnata medreselerinde tahsil eden binlerce Avrupalı talebe, bu ilimleri kendi ülkelerine aktarmışlardı. KAYNAKLAR: Ziya Paşa, Endülüs Tarihi / Sabahaddin Altunhilal, Büyük Bir Medeniyetin Acı Sonu Merve KÜÇÜK Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni O meşhur Rönesans’ın, dolayısıyla bugünkü Avrupa ilim ve tekniğinin temelinde Endülüs Medeniyeti yatmaktadır. O devirde, Avrupa Endülüs içinhiçbirşeyifadeetmezdiama,Endülüs Avrupa’nın her şeyi idi. Fransız fizikçi Pierre Curie “Endülüs’ten bize otuz kitap kaldı. Atomu parçalayabildik, eğer yakılan bir milyon kitabın yarısı elimize ulaşmış olsaydı, bugün çoktan uzayda galaksiler arasında seyahat ediyor olacaktık” demiştir. Endülüs İslam Medeniyeti’nin çöküşü, Hıristiyan Avrupa’nın kıyamete kadar silinmeyecek olan bir yüz karasıdır. Zîrâ bu çöküş, sadece bir vatanın işgali değildir. Avrupa’daki orta çağ karanlığına ışıktutmuşbirmilletinbütündeğerleriyle birlikte toptan imhasıdır.
  • 16. 16 Enderun Mektebi Bu fotoğraf bana Mutasavvıf Ömer Tuğrul İnançer’in ustası ile ilgili söylediği şu cümleyi hatırlattı: “Ustamın her dediğini yapamadım, ama hiçbir dediğini unutmadım.” Mesleğime başladığım ilk günlerde duyduğum bu cümle epeyce düşündürmüştü beni. Acaba tecrübeleriyle bana destek olacak mesleğimi öğretecek bir ustam olacak mı diye sormuştum kendi kendime. Meslek hayatımın birinci yılını tamamlamak üzere olduğum şu günler beni sorularımın cevaplarına ulaştırdı. Belki yıllar sonra Usta’mla karşılaştığımda ona her dediğini yaptığımı söyleyemem ama hiçbir söylediğini unutmayacağımdan eminim. Çünkü vefa bunu gerektirir. Usta’ma… Merve KÜÇÜK Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni Fotoğraf : Tuba Arıkan
  • 17. SON DALGA Biten günün ardından çiçeklerini toplayan çiçekçi, bir an önce eve dönmek için acele eden insanlar, yavaş yavaş sesleri kesilen kuş- lar ve Üsküdar’a çöken sakinlik. Dalgalar güneşin batmasıyla çıkan rüzgârla beraber deniz köpürüp, yükselirken, kayaların üzerinde oturan bir adam acınası bir ifade ile denizi izliyordu. Sanki bir daha hiç göremeyeceği sevgilisine bakıyor gibiydi. Gözünü bir an dahi kırpmadan denizi izleyen bu adam o kayadan hemen hemen hiç ay- rılmazdı. İnsanlar onu burada görmeye alışmış, kimileri deli oldu- ğunu düşünüyor, kimileri dertli diyor kimileri de mecnundur deyip geçiyordu. O adam ise insanların ne dediğini umursamadan öylece oturmaya devam ediyordu. Uzaktan bakınca yaşlı görünen kır saçlı adam henüz kırklarındaydı. Yaşadıkları mıdır bilmem bu adamın saçlarına ak düşüren. Kır saçlı bu adamın neden orada öylece otur- duğunu kimse sormamış daha doğrusu cesaret edememişti. Her gün orada oturup denize bakan bu adam dalgaları sayıyordu. Öm- ründe bir kerecik yüzü gülemeyen bu adam, sanki dalgalarda ken- dini buluyordu. Her dalga ona bir acısını hatırlatıyor o anını sanki yaşatıyor ve acısını hafifletiyordu. İşte kendini dalgalarda bulabilen bu adam yine acısını yaşıyordu. Ama bu acı sanki bir başkaydı. Bu gün bir başka bakıyordu gözleri denize. Her dalgada acısının dindi- ğini hissedip rahatlayan bu adam bugün acısının dindiğini hissede- miyor gibiydi. Yine kendini dalgalara bıraktı. İşte ileriden gelen bir dalga onu gençliğine götürdü. Dertsiz olduğu zamanlarda babasının çalışmak zorunda bıraktırdığı bir inşaattaydı. Her zamanki gibi taşları taşırken birden kolonun sağ- lam olmayan yeri yıkılmış ve sağ bacağına düşmüştü. Bilinçsiz olan diğer çalışanlar, uygunsuz biçimde yardım etmeye çalışınca baca- ğından olmuştu. Hüzünlü bakışlarını dalgalardan çekip olmayan bacağına çevirdi. Kaybettirdiği bacağı aynı zamanda onu işinden de etmişti. Bulunduğu şehirde iş bulamayınca karısı ve oğlu ile İstanbul’a taşınmaya karar verdi. Çolak kalmanın zorluğu dışında hayatı yolundaydı. Lakin sınavı daha bitmemişti. Daha ileride ne acılar görecekti kim bilir. Tekrar dalgalara çevirdi başını ve kendi- ni yine dalgalara bıraktı. İleriden gelen büyük bir dalga ona yine bir acısını getirdi. İş bulamadığı için taşınmak zorunda kaldığı bu şehir daha başındayken ona iki acı yaşatmıştı. İstanbul’a gelirken yolda bir kaza olmuş, karısı ve oğlunu oracıkta yitirmişti. Kaza ken- di dikkatsizliği yüzündendi. Kendisi sağ kurtuldu fakat sağ kalmak istemediği her halinden belliydi. Genç yaşında yaşadığı bu acı onu perişan etti. Lakin yine de yaşamaya devam etti. Canının iki par- çası gitse de, kalanlarla yaşamayı öğrendi. Her ne kadar bu kaza- nın sebebi kendi dikkatsizliği olsa da bununla yüzleşmeye cesaret edemedi ve bundan İstanbul’u suçladı. Sanki İstanbul olmasaydı ailesi yaşayacakmış gibi İstanbul’dan nefret etti. Çekip gitmek istedi lakin acısının, derdinin dermanını İstanbul’da buldu. Her ne kadar ailesinin ölümünden İstanbul’u suçlasa da, bu şehre kin tutsa da, yine yarasını İstanbul’a sardırdı. İşsiz kaldığı gibi şehirde kimsesi de kalmayan bu adamın acısıyla tatlısıyla her şeyi İstanbul olmuştu. Lakin sınavı bitmemiş olacak ki yine rahata eremedi. Sanki deniz acısını anlamış gibi bir anda yükselmeye başladı. Uzaktan gelen bir dalga daha. Bu seferki dalga ona babasının ölüm haberini getirmişti. Yine kendini dalgalarda bulduğu bir günün so- nunda son parasıyla aldığı harabeden pek de farkı olmayan evine gitmişti. Eve girerken kapıdaki zarftan anlamıştı yine bir acının ge- lip kendisini bulduğunu. Annesinden gelen bu mektupta babasının vefat ettiği yazıyordu. Bir ölüm daha. Dayanacak gücü kalmamış, yaşamak için sebep dahi bulamaz hale gelmişti. Onu her şeye rağmen hayata bağlayan, derdine derman olan İstanbul’u olmasa belki de acılara dayanamaz- dı. Babasının ölümünden sonra daha da perişan olsa da İstanbul için yaşamayı seçen bu adam yine dalgalara bırakarak İstanbul’u derdine derman etti. Hala ayaktaydı. Kaybedecek bir şeyinin kal- madığını düşünüyordu. Ve gelen son dalga. Bütün umudunu kıran, artık derman olunama- yacak bir yara açan dalga. Yine eve giderken onu karşılayan mek- tupta bu sefer annesinin babasının ölüme dayanamayıp yatağa düş- tüğü ve oğlunun yanında olmasını istediği yazıyordu. Uzun uzun denize baktı. Büyük bir özlem ile havayı içine çekti. Kaybedecek bir şeyinin kalmadığını düşünürken İstanbul... Bugün dertlerinin dermanıyla, İstanbul’uyla son günüydü. Bugün İstanbul’a veda, dermanına veda, kendisini hayatta tutan tek dayanağa, tüm umut- larına, sığındığı limana, kokusu huzur dolu şehre ve her dalgasında kendini bulduğu şehre veda. İstanbul’a veda. Gözyaşlarının boğazın tuzlu suyuyla bir olmasına izin verdi. Uzunca bir süre ağladı. Ken- dini hazırlıyordu sanki. İstanbulsuz dayanamayacağını, gücünün yaşamaya yetmeyeceğini bilse de gitmek zorundaydı. Gitme vakti geldi çattı. Ayağa kalkmaya hazırlanırken izlendiğini hissetti. Te- dirgin bir şekilde arkasını döndüğü zaman henüz 9-10 yaşlarında bir çocuğun onu izlediğini gördü. Çocuk olduğu yerde merakla ona bakıyor ve gülümsüyordu. İnsanlardan uzun süredir uzak durdu- ğu için bunu yadırgadı ve başka birisine bakıyor olabilir mi diye etrafına bakındı. Kendisinden başka kimsenin olmadığını görünce akşamüstü bu çocuğun neden burada dikilip kendisine baktığını merak etti. Ayağa kalkıp yanına gitti. Çocuk önce davrandı ve me- rakla: “Amca seni hep görüyorum sen burada ne yapıyorsun?” diye sordu. Adam uzun zamandır kimseyle konuşmadığı için bir an zor- lansa da cevap verdi: “Dalgaları sayıyorum evlat” dedi. Çocuk çok şaşırmış olacak ki gözleri kocaman açıldı. Adam onun bu haline tebessüm etti. O an çok uzun zamandır gülmediğini fark etti. Ço- cuk şaşkınlığını yendikten sonra sordu: “Kaç tane saydın amca?” diye sordu. Adam döndü ve denize baktı. Çocuğa döndü ve eğildi. Çocukla aynı hizaya gelince elini omzuna koydu ve: “Geçen geçti. Şu an sadece bir tane. O da İstanbul’a veda...” Merve Hilal DADACI AL/10-E 17Enderun Mektebi
  • 18. 18 Enderun Mektebi Merve KÜÇÜK Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni İslam Harflerine Aktaran: Seçkin bir kimse değilim İsmimin baş harfleri acz tutuyor Bağışlamanı dilerim Sana zorsa bırak yanayım Kolaysa esirgeme Hayat bir boş rüyaymış Geçen ibadetler özürlü Eski günahlar dipdiri Seçkin bir kimse değilim İsmimin baş harflerinde kimliğim Bağışlanmamı dilerim Sana zorsa bırak yanayım Kolaysa esirgeme Hayat boş geçti Geri kalan korkulu Her adımım dolu olsa İşe yaramaz katında Biliyorum Bağışlanmamı diliyorum SULTAN Cahit Zarifoglu-
  • 19. VURDULAR, ÇIKTIK OYUNDAN Belki de ilk defa heyecan ve umut dolu bir sabaha uyanmıştı Filistinli çocuklar. Kanlı ve çirkin bir savaşın sürdüğü bu günlerde adeta bayram sevinci yaşıyorlardı. Bunun nedeni ise hain İsrail askerlerinin gazabına uğramadan sağ salim gelmesi beklenen yardım tırıydı. Bu tırın Filistin halkı için anlamı büyüktü. Çeşitli oyuncaklar, renkli şekerler, çikolatalar ve daha çocuklar için pek çok güzel şey... Sonuç itibari ile daha çocuktu onlar Filistinli veya değil. Gülmek, eğlenmek, oyunlar oynamak, renkli şekerler, çikolatalar yemek onların en büyük hakkıydı. Ne kadar mümkünse tabi... Büyük küçük, çoluk çocuk, herkes heyecan içinde gelecek olan tırı bekliyordu. Akşama kadar tırın yolu gözlenmişti. Gün batımına doğru tır görünmüştü. Çocukların gözündeki o muhteşem sevinç görülmeye değerdi. Onlar için gün yeni doğmuştu. Heyecan içinde tırın açılmasını ve kendileri için gelen hediyelerin verilmesini bekliyorlardı. Tüm çocuklar için bir şeyler vardı tırda. Hepsi sırayla kendilerine verilecek hediyeleri alıp sevinçle ailelerinin yanına koşuyordu. Ahed ve arkadaşları da kendileri için verilecek hediyeleri sabırsızca bekliyorlardı. Sıra Ahed’e gelmişti. Ahed’e verilen hediye uzun zamandır istediği şey olan toptu. Bu onu çok mutlu etmişti. Bir an önce arkadaşlarıyla maç yapmak istiyordu. Arkadaşları ve kardeşleri de güzel oyuncaklarına kavuşmuşlardı. Onlar aldıkları hediyelerin sevinciyle, zamanın nasıl geçtiğini anlamamışlardı. Saat baya geç olmuştu. Oyun oynamak için sabahı beklemek zorundaydılar. Ahed de topunu yanından hiç ayıramadan sabahın olmasını bekliyordu. Sabah olunca topunu da alıp arkadaşlarıyla maç yapacaktı. Onlarla sevincini paylaşacaktı. Gece heyecandan uyuyamamıştı. Sabah erkenden yataktan kalktı, hızlıca üstünü giyinerek annesinin yanına koştu. Bir an önce arkadaşlarının yanına gitmek için izin aldı. Sevinçten aç olduğunu bile hissetmemişti. S ı r a y l a arkadaşlarını çağırdı ve birlikte meydanda toplandılar. Maç yapmak için sahile gitmenin iyi bir fikir olacağını düşünerek sahil kenarına indiler. Gelen tır ve aldıkları hediyeler sayesinde çok mutlu olan Ahed, Zekeriya, Muhammed ve İsmail adeta savaşın, bombaların içinde olduklarını unutmuşlardı. Özgürce gülüp eğleniyorlardı. Topa bir o vuruyordu bir diğeri. Mutlulukları görülmeye değerdi. Uzun zamandır yaşayamadıkları mutluluğu yaşıyorlardı. Ve bir ses... Bu mutluluğu, çocukluğu bitirecek,bukısacıkanıyokedecekacıbir ses. Anlamamışlardı önce ne olduğunu. Acaba çok sevdikleri toplarının patlama sesi miydi bu? Bir topun patlaması canlarını bu kadar çok yakar mıydı? Hepsinin o gülen gözlerinden yaşlar dökülüvermişti. O anda hepsi yere yığılıverdi. Küçücük bedenleri bir yerde topları bir yerde öylece kalakaldılar. Zaman durmuştu adeta, denize, havaya, gökyüzüne bir hüzün çökmüştü. Kimin aklı alırdı ki böyle bir şeyi. Az önce top koşturan masum minikler, şu an her şeyden habersiz öylece yatıyorlardı yerde. O sesler, gülüşmeler asla duyulmayacak, geri gelmeyecekti. Yine olan çocuklara olmuş, gözü yaşlı anne ve babalar kalmıştı geriye. Oysaki bu ânı ne kadar çok beklemişlerdi? Heyecanla başladıkları oyunları acıyla sona erdi. Maçın skoru dört minik bedendi. Diyecek pek de bir şey yoktu. Ahed Zekeriya. Muhammed ve ismail’in bedenleri o topun parçaları gibi toprağın üzerine serpilmişti. Ve dünya yine sessizdi. 2014 Ramazanı’ydı, UNUTMADIK! Fatma Özlem URGAN AL/10-B “Sizin de içinizde koşmaya hâlâ devam ediyorlar mı?” 19Enderun Mektebi
  • 20. 20 Enderun Mektebi ENSTRÜMAN EĞİTİMİBilindiği üzere enstrümanların yapımıyla ve icrasıyla ilgilenen insan sayısı gün geçtikçe azalmaktadır. Bu nedenle halk eğitim merkezleri, belediyeler ve özel kurumlar bu konu üzerinde hassasiyetle durmaktadırlar. Yıllık veya aylık kurlar başlatarak enstrüman öğrenimi konusunda katılımcılara en iyi desteği sağlamaya çalışmaktadırlar. Böylece hem bireylerin gereksinimlerinin karşılanması hem de kültürümüze ait güzelliklerin nesilden nesile aktarılması amaçlanmaktadır. Türkiye, farklı kültürlerin bir arada bulunduğu Doğu ve Batı’nın tam orta noktasında etkileşim alanında bulunmaktadır. Dolayısıyla da farklı türde enstrümanlar kullanılmasıyla zengin bir müzik kültürü oluşmuştur. Odak nokta olmanın da getirdiği kültürel zenginliğin topluma yansıması her ne kadar kutuplaşma gibi algılansa da toplum mutlaka bir noktada birleşmektedir. Örneğin Batı kültürüne ait enstrümanlar olan gitar, keman, viyola, viyolonsel ve yan flütle öz kültürümüze ait eserler seslendirilebilmektedir. Bu, elbette bireylerin becerileriyle olmaktadır. Enstrüman çalmanın her meslekte ve uğraşta olduğu gibi kendine mahsus zorlukları vardır. Bu zorluklar kişileri bazı soruları sormaya itmiştir. Çokça sorulan sorulardan olan “Ben ne kadar zamanda öğrenirim” veya “öğrenmem kaç ay sürer ” gibi soruların cevabı görecelidir ve tamamen bireyin yeteneği ile ilgilidir. Yetenek ise Allah’ın (c.c.) insanlara bahşettiği bir güzellik, insanın şükretmesi için bir sebeptir. Bir insan enstrüman öğrenirken teoriyi bilmese bile becerisiyle öğrenmek istediği enstrümanı kolaylıkla öğrenebilir. Müziksel tabirle “kulaktan” tek nota bile bilmeden enstrüman çalabilen kişi sayısı azımsanmayacak kadar fazladır. Ancak bu demek değildir ki hiç teori olmadan her enstrüman öğrenilebilir. Halk ozanlarımızın çoğu ya hiç nota bilmemektedir ya da ihtiyaç ve merak doğrultusunda nota öğrenmişlerdir. Burada dikkat edilecek husus, enstrüman öğretiminin nota bilmeden zor öğrenilecek olmasıdır. Türk müziğimizde “Meşk” (görerek hafızaya alma) bugün kullanılsa da temel nota bilgileri olmadan öğrenme gerçekleşmemiştir. Aynı zamanda nota öğretimi ile alınacak olan mesafe de diğer tekniklere göre daha uzundur. Enstrüman öğrenirken teori (nota bilgisi) olmadan, kısa süreli ve çabucak gelip geçecek bir heves gibi çalışmamak gerekir. Çalışmalar disiplinli ve sürekli olmalıdır. Aksi takdirde haftada 1 saat veya günde 10-15 dakikayla enstrüman öğrenilmesi ancak kişi çok yetenekliyse mümkündür. Belli yerlere gelmiş ve dinlediğimizde gönlümüzü titreten sanatçılarımız, günde en az 6 ila 8 saat enstrümanıyla ve sanatıyla ilgilenmiştir. Bu çalışmalarında elbette birden fazla kaynak ve müzik türünden faydalanmışlardır. Böylece sanatçı kimliklerini kazanmışlardır. Enstrüman öğretiminde gruplar şeklinde toplu olarak dersler icra edilecek ise yaş ve fiziki gelişime göre ilkokul, ortaokul ve lise seviye grupları oluşturulmalıdır. Bu şekilde çok daha verimli sonuçlar elde edilebilir. Aksi takdirde öğrenim süreleri oldukça uzar veya bireyler arasında öğrenim açısından ciddi farklar oluşur. Bunun sonucunda enstrüman öğretimi yapan kurslar açıldıktan kısa bir süre sonra yeterli öğrenci bulamayıp kapanma noktasına gelmektedir. Okulumuzda enstrüman öğretimi ve sosyal kulüp işleyişi, idarecisinden öğretmenine tüm birimleriyle profesyonel düşünülmektedir. Bu doğrultuda hedefimiz Enderun Liseleri öğrencilerinin enstrüman çalabilme becerisi kazanmış, öz kültürümüzün en güzel örneklerini sergileyebilecekleri ve nesilden nesle aktarabilecekleri bir uğraşlarının olmasıdır. Hedeflerimiz doğrultusunda, öğrencilerimize ilk olarak severek öğrenim metodu uygulanmaktadır. Öğrenme süresini de ciddi ölçüde kısaltan bu metod aynı zamanda kalıcılık da sağlamaktadır. Enstrüman öğretimi gençlerimizin sosyalleşmesine, akademik başarısının artmasına, dil ve okuma becerilerinin gelişmesine katkı sağlamaktadır. Bahsi geçen konular göz önünde bulundurularak enstrüman öğretimi çalışmalarının sürdürülmesi gerektiğine inanıyoruz. Salih TOPRAK Müzik Öğretmeni
  • 21. Her insanın günlük işlerinde görevlerini ertelediği, “daha sonra yaparım” düşüncesi ile ileri bir zamana attığı mutlaka olmuştur. Bu davranış birkaç kez tekrarlandığında sorun oluşturmaz; fakat ertelemek yaşam felsefemiz olmaya başladıysa hem ruh sağlığımız hem de kariyerimiz tehlikede olabilir. Eğer işlerimizi çeşitli nedenlerle “sonra hallederim” diyerek erteliyorsak, görevlerimizi, ödevlerimizi son dakikalarda yetiştirmeye çalışıyorsak ‘erteleme hastası’ olabiliriz. Ertelemek; kısa süreli bir doping gibidir. İnsanlar bu davranışı zararsız, hatta yardımcı gibi görürler. Sorumluluk bilinci kısa süreliğine devredışıkaldığıiçin,insanakısasürelimutluluk verir. Birey sorumluluk hissetmez, eğleneceği, canının istediği aktivitelerde bulunur. Fakat ileri attığı tarih yaklaştıkça kendini huzursuz ve mutsuz hissetmeye başlar. Ayrıca zamanında tamamlamadığı görevi bir başarısızlık, düzensizlik olarak algılamaya başlar. Uzun vadede bu erteleme insana olumsuz etkilerle dönmektedir. Bu durum ise yapılması gereken görevler için motivasyonu düşürür; ikinci, üçüncü ertelemeleri beraberinde getirir. Sonuç olarak birey erteleme ve huzursuzluk arasında dolanan bir kısır döngüye girer. Motivasyon düşmesi ise erteleyen insanlarda hem yapılan işin verimliliğinin azalmasına neden olmaktadır hem de bireylerin artan stresle birlikte ruhsal sağlıklarını bozmaktadır.(Tice & Baumeister, 1997). Bu yüzden ertelemeyi göze alan birey kısa süreli mutluluk karşısında, uzun vadeli stresi ve yapacağı işteki performansın düşmesini göze almalıdır. Neden Erteleriz? Duygusal olarak iyi hissetme isteği: Genelde insanlar hatalarından ders alıp, hatalarını gözden geçirirler. Fakat erteleme hastalığı olan kişilerde; erteleme davranışının getirdiği sonuç bir zarar olarak görülmez. Ertelemekten zarar görse bile devam etmek ister. Onları bu davranışa iten güçlü bir neden de duygularıdır. Erteleme hastalarının odakları genel olarak kendilerini iyi hissetmeye yoğunlaşmıştır, iyi hissetmek için kendilerine zarar veren erteleme davranışlarına devam ederler (Sirois, 2004). Bu noktada ertelemek kısa süreli rahatlama getirdiği için, ertelemek onlar için kurtarıcı bir davranış olmaya başlar. Gelecekteki ‘Ben’i abartma: Erteleyen insanın en büyük yanılgısı ise şu anda hazır olmadığı işe, gelecek bir zamanda duygusal olarak kendisini hazır hissedeceği yanılgısıdır. “Gelecekte hazır olacağım” düşüncesi kişinin kendisini rahatlatmasını sağlar. Sorumluluk duygusunun şu anda verdiği duygusal ağırlık, erteleyen kişinin düşüncesinin aksine daha ağır olacaktır. Çünkü erteleme davranışı halihazırda telaş gibi bir duyguyu da aşılamaktadır. Bu yüzden kişi şimdi olduğu gibi ileride de görevini yerine getirmek için hazır olmayacaktır. Yetiştirilme biçimimiz: Erteleme davranışının temeline baktığımızda, bu durumun insanın sahip olduğu alışkanlıklardan kaynaklandığını görüyoruz. Alışkanlıklar ise bizim çocukluktan beri nasıl yetiştirildiğimiz ile çok ilgili. Araştırmalar sert ve kontrolcü (otoriter) ebeveynlerin çocuklarında hayatını düzene sokma becerilerinin düşük olduğunu gösteriyor (Bulgan, 2016). Lise yıllarında “erteleme hastalığı” Lise yıllarında erteleme davranışının sonuçları ise akademik başarıdaki düşüşlerle gözlemlenebiliyor. Üniversiteye hazırlanan öğrenci,başarılıolmakiçinbirçokkonuyubilmek ve bu konular üzerine pratik yapmak zorundadır. Bu başarı döngüsü ise uzun süreli azmin ve sabrın bir ürünü olabilir. Eğer öğrencinin düzenli çalışma alışkanlığı yok, ödevlerini ve çalışmayı sık sık erteliyor, sınavlara son gün çalışıyorsa; erteleme davranışının tuzağına düşmüş olabilir. Ertelemek öğrencilerde; stres ve yan ürünü olan birçok rahatsızlığı getirebilmektedir. Bu dönemlerde öğrencilerin hareketliliği ve oryantasyon becerileri dikkate alınarak rehberlik etmek, erteleme davranışını zayıflatmak için en doğru çözümdür. Öneriler İşlerinizi küçük parçalara ayırın: Eğer işiniz veya ödeviniz gözünüzü korkutuyorsa, küçük parçalara ayırın. Küçük parçalara bölünmüş ödeviniz size daha yapılabilir görünecektir. Fakat bu tasarınızı mutlaka kâğıda dökün, her bir küçük parçasını hallettiğinizde o görevin üzerini çizin. Yardım alın: Eğer işinize yardım edecek veya bu süreçte size rehberlik edecek birisi varsa mutlaka yardımını isteyin. Grupla çalışmak bireyde erteleme davranışını unutturan etkili yöntemlerden biridir. İşleriniz için bireysel “son tarihler” belirleyin: İşleriniz ve ödevlerinizin teslim tarihleri çok ileride bile olsa bunlar için kendinize uygun son tarihler belirleyin. Hatta bu tarihler için telefonunuza hatırlatıcı alarmlar kurun. Yazının gücüne inanın: Ajanda veya not defteri tutmak sadece çok yoğun insanların işi değildir. Eğer hayatınızı bir düzene sokmak istiyorsanız aklınızdaki planları yazıya geçirin. Her gün yapacağınız işlerin bir listesini yapın ve gün sonunda ne kadarını uyguladığınıza göre kendinize 10 üzerinden bir puan verin. Not tutmak erteleme hastalığınızı süreç olarak gözler önüne sereceği için, ertelemeyi bırakıp bırakmadığınızı buradan görebilirsiniz. Duygularınızı yönetin: Yukarıda bahsettiğimiz gibi erteleme davranışında duygular çok önemlidir. Sorumluluk almak yerine eğleneceği bir aktivitede bulunmak herkesin kulağına hoş gelir. Bu kısa süreli mutluluğun etkisine kapılmamak için, ödevinizin veya işinizin olumlu ve değerli bir yanını bulup kendinize bunu tekrar edin. Unutmayın, her yokuşun çıkışı zordur, fakat inişi kolay ve eğlencelidir. Kısa süreli mutluluklar için uzun vadeli huzurunuzu kaçırmayın. Kendinizi affedin: Erteleme davranışını azaltan belki de en etkili yöntem kendine karşı affedici olmaktır (Wohl, Psychyl, & Bennett, 2010) Çünkü insanı erteleme davranışına ikinci, üçüncü kez ve defalarca iten sorumluluğun altında yaşadığı strestir. Bir kez ertelemiş olabilirsiniz, fakat bunun için kendinizi suçlamayın. Suçluluk yerine daha işlevsel çözümler bulun. ERTELEME HASTALIĞI Seda FERLİBAŞ Psikolog 21Enderun Mektebi
  • 22. 22 Enderun Mektebi “Dünyada böyle bir zulmün kıyamet koparmadan gerçekleştirilebileceğine inanamıyorum. Dünyanın böyle korkunç bir hâle gelmesine göz yumuşumuza tanıklık etmek canımı yakıyor, geçmişte de yaktığı gibi.” “Zulüm bizdense ben bizden değilim.” “Şunu söyleyebilirim ki Filistinlilerin kahir ekseriyeti Gandhi’nin şiddet dışı direnişini uygulamaktadır.” Rachel Aliene Corrie (d. 10 Nisan 1979 - ö. 16 Mart 2003) ISM (International Solidarity Movement-Uluslararası Dayanışma Örgütü) gönüllüsü ABD’li bir barış aktivistidir. Gazze Şeridi’nin güneyinde Refah’ta İsrail Savunma Kuvvetlerine (İSK) bağlı zırhlı bir buldozer tarafından öldürülmüştür. Son sınıfta okulunun tayiniyle Refah-Olympia kardeş şehir projesi kapsamında Gazze’ye gittiğinde İkinci İntifada sürmekteydi. Gazze’deyken İsrail Ordusu’nun Filistinliler’in evlerinin yıkılmasına şiddet dışı eylemlerle engel olmaya çalışan ISM aktivistleriyle tanıştı. Gazze’ye geleli henüz iki ay olmamıştı ki,16 Mart 2003 tarihinde iki İsrail buldozerine karşı 8 ISM aktivistinin 3 saatlik direnişi sonrasında öldürüldü. Ölümü öncesinde üzerinde parlak, fosforlu, turuncu bir yelek vardı ve megafon kullanıyordu. Öldürüldüğü esnada Filistin’deyken tanıştığı dostu eczacı Samir Nasrallah’ın ailesinin evini yıkmaya çalışan İsrail buldozerinin karşısında duruyordu. Buldozer tarafından iki kez çiğnenmesi sonucu kafatası kırıldı, kaburgaları parçalandı ve akciğerleri delindi . “Buradayım çünkü, dünyanın dört bir yanında çocuklar acı çekiyor ve her gün 40.000 kişi açlık nedeniyle hayatını kaybediyor. Buradayım çünkü, ölen insanların çoğu çocuk.’’ Rachel Corrie’nin anısına My Name Is Rachel Corrie (Ben adım Rachel Corrie) isimli tiyatro ve The Skies are Weeping (Gökyüzü Ağlıyor) isimli kantat tertip edildi. 2008 yılında Corrie’nin yazıları derlenerek Let Me Stand Alone (Bırakın Tek Başıma Direneyim) başlığı altında yayımlandı ve başlangıcı şöyleydi: “Dünyayı daha iyi bir yer haline getirmenin yollarını arayan genç bir kadının olgunlaşmasının penceresinden…” RACHELCORRİE YAŞAMI Corrie 10 Nisan 1979 tarihinde dünyaya gelmiştir. Olympia, Washington’da büyümüştür. Sigorta yöneticisi olan Craig Corrie ve Cindy Corrie’nin en küçük evladıdır. Cindy, ailesini şöyle tarif etmiştir: “Ortalama bir Amerikalı, ekonomide liberal, siyasette muhafazakâr, orta sınıf bir aile.” Corrie, Capital High School’dan mezun oluşunu müteakip birkaç sanat dersi de aldığı Olympia’daki The Evergreen State a Corps (Washington Devlet Muhafaza Kolordusu)’da bir sene gönüllü olarak çalıştı. Corrie ayrıca üç sene boyunca her hafta akıl hastalarını ziyaret etti. Evergreen State College’da okuduğu esnada “Olympians for Peace and Solidarity (Olympialılar için Barış ve Dayanışma)” isimli yerel bir örgütte barış aktiviteleri düzenleyerek kendini barışa adamıştır. Corrie daha sonra Batı Şeria ve Gazze’de İsrail ordusunun politikalarına karşı şiddet dışı eylemlerle karşı koymaya çalışan International Solidarity Movement (ISM) (Uluslararası Dayanışma Örgütü)’a dahil oldu.
  • 23. Corrie Refah’tayken İsrail Savunma Kuvvetlerincekullanılanzırhlıbuldozerlerinev yıkımlarını engellemek için canlı kalkan oldu. Refah’taki ev yıkımları İsrail kuvvetlerine göre askeri amaçlar için uygulanan genel bir stratejiydi. İnsan hakları örgütlerine göre ise bir “toplu cezalandırma” metodundan başka bir şey değildi. Filistin militanları, Filistin sakinleri ile İsrail kontrol kuleleri arasındaki çadırlarda kalan uluslararası kişilerin çapraz ateş altında kalmalarından endişe ettiklerini ifade ediyorlardı. Birtakım sakinler de genç aktivistlerin ajan olabileceklerinden şüpheliydiler. Zamanla ISM üyeleri Filistinli ailelerce misafir edilerek barınmaları ve yemekleri Filistinli aileler tarafından tedarik edilmeye başlandı. Buna rağmen Corrie öldürülmeden önceki günlerde, içinde ISM üyeleri hakkındaki yalan yanlış bilgilerin bulunduğu bir belge Refah’ta dolaşmaya başladı. Belgedeki “Onlar kim? Niye buradalar? Onların buraya gelmesini kim istedi?” gibi sorular ISM aktivislerini hayal kırıklığına uğrattı ve endişelendirdi. Corrie’nin öldürüldüğü sabah aktivistler bu belgenin etkilerini ortadan kaldırmanın yollarını aramaya başladılar. Aktivistlerden biri:“Hepimiz buradaki rolümüzün çok pasif olduğunu düşünüyoruz. Yaptığımız şey sadece İsrail ordusunu geciktirmek. ”14 Mart 2003’te Middle East Broadcasting Center’a (Ortadoğu Yayın Merkezi) verdiği bir röportajda Corrie şunları söylemiştir: İnsanların yaşama kabiliyetlerinin sistematik bir şekilde yıkılmasına şahitlik ediyormuşum gibi hissediyorum. İnsanlarla akşam yemeğine oturuyorum ve bazen şunun farkına varıyorum: Kocaman bir askeri makine bizi kuşatmış ve bu makine, birlikte yemek yediğim insanları öldürmeye çalışıyor. Derleyen: Fatma Nur ERTÜRK AL/10-A 23Enderun Mektebi
  • 24. YETİİiM DÜNYABatmakta olan güneşin son ışıkları odayı doldururken Hanne, camın hemen önündeki sandalyeye oturmuş, boş gözlerle dışarıyı gözlüyor ve geçmek bilmeyen titremesini birazcık olsun dindirebilmek adına sırtındaki battaniyeye sımsıkı sarınıyordu. Genzini yakan tuzlu suyun tadını hala hissedebilen küçük kız, bir yandan annesi için endişelenirken bir yandan da aklına gelen bütün duaları ardı ardına sıralıyor ve kalbinin korkuyla teklemesine engel olamıyordu. Güneşin batmasıyla odaya hâkim olan karanlık gözlerini acıtmaya başladığında kapı açıldı ve odayı bir çift ayak sesi doldurdu. Sesler üzerine oturduğu yerden fırlayan küçük kız, yönünü adımların sahiplerine çevirdi. Karşısında, karanlıktan dolayı yüzlerini tam olarak seçemese de uzun boylu ve sıska bir adam ile kısa boylu fakat oldukça kilolu bir bayan duruyordu. Adam, elini hemen kenardaki düğmeye dokundurarak odanın aydınlanmasını sağladı. Işığın etkisiyle gelenlerin yüzlerini seçebilen Hanne, karşısındaki kadının bir saat önce onu bu odaya getiren kadınla aynı kişi olduğunu fark etti. Merak, korku ve hüzünle harmanlanmış duygular içerisinde kadının konuşmasını beklemeye başladı. Kadının da, adamın da Hanne’nin sıyrıklarla bezeli güzel yüzüne tam olarak bakamayıp, bakışlarını kaçırmalarıyla geçen birkaç saniyenin ardından, kadın küçük kıza doğru tereddütlü bir adım attı. Kadının adım atmasıyla, Hanne’nin korku ve endişeden titreyen ellerinin kadının ellerini bulması ve cevap bekleyen bakışlarını kadının yüzüne dikmesi bir oldu. Gözlerinin içine umutla bakan yavrucağa, kötü bir haber verecek olmak kadına ruhu bedeninden sökülüyormuş gibi hissettiriyordu. Bu hisle boğazı kuruyan kadın, ellerini Hanne’nin omuzlarına koydu ve yavaşça konuştu: “Ne yazık ki bottan sağ çıkan bir tek sen varsın yavrum.” Kadının ağzından çıkan kelimeleri bir an için algılayamayan Hanne, çocuk kalbini saran ağır sızıyla titredi. Bakışlarını kadının gözlerine dikti ve ağlamak üzere olduğunu haber veren çatallaşmış sesiyle, “Annem?” dedi. Kızın gözlerinden yuvarlanan inci tanelerine dayanamayan kadın, Hanne’yi usulca kendisine çekti ve sımsıkı sarılarak “Maalesef.” dedi. Hanne’nin acı dolu çığlığı ve hıçkırıkları odayı doldururken, küçük kız bugün, bu hale nasıl geldiğini düşünmeye başladı. Savaş başladığında henüz dört yaşındaydı, her aile gibi onun ailesi de ona kötü şeyler olduğunu hissettirmemeye çalışsa da savaş kötü şeyleri hissettirmenin yanında, bire bir yaşatan bir şeydi. Ki yaşatmıştı da. Savaş başlayalı bir yıl dolmadan tüm akrabaları ve komşuları ülkeyi terk etmiş, bulundukları bölgede anne-babası ile bir başlarına kalmışlardı. Diş hekimi olan babası kaçıp gitmektense kalıp ölmeyi yeğlemiş ve muhaliflere katılmıştı. Babasının muhaliflere katılmasıyla, tüm aile bir sığınağa taşınmış, O burada kalan diğer çocuklarla eğitim alırken, annesi yaralıları tedavi etmiş, genç kızlara eğitim vermişti. Bir an olsun boş durmamışlardı. Onun yaşındaki çocuklar kuş sesleriyle büyüyüp çimlere ayak basarken o,top-tüfek sesleriyle, molozlara ayak basarak büyümüştü. Vatanını terk etmek bir an olsun aklından geçmemişti. 2 ay öncesinde babasını kaybedene kadar da geçmeyecekti. Babası bir çatışmada şehit olduktan sonra, annesi ile birbirlerini koruma sorumluluğunu üstlenmek zorunda kalmışlardı. Ne yazık ki savaş, üzerinize sorumluluk yüklerken yaşınızı ya da cinsiyetinizi umursamıyordu. Hanne de, 9 yaşındaki bir çocuğa göre, bu sorumluluğu en iyi şekilde üstlenmiş ve güçlerinin yetemediğini fark ettiği anda annesine gitme fikrini açmıştı fakat annesi bu fikre pek sıcak bakmamıştı. Bu olayın üzerinden bir ay geçmeden sığınakları Ruslara ait bir bombanın üzerine düşmesiyle yok olunca annesi kendiliğinden ikna olmuştu ve Türkiye’ye gelmişlerdi. Amaçları, Türkiye’den Avrupa’ya geçmek ve orada yeni bir hayata başlamaktı. Tek sorun, Avrupa’ya geçerken hangi yolu kullanacaklarıydı. Bindikleri bot başından beri onu huzursuz etse de, annesi en kolay yolun bu olduğunu düşündüğü için Hanne annesine karşı çıkmamıştı. Bedenini saran pişmanlık duygusuyla bir kez daha hıçkırıklara boğulan küçük kız, en başta annesine karşı çıkmış olmayı diledi. Ve şimdi, bulunduğu odada bir başına, yapayalnızdı. Sahip olduğu tek insanı da kaybetmişti. Bedenini ve ruhunu sarmalayan korkuyla daha da titredi. Allah’tan başka kimsesi kalmamıştı. Zorla da olsa gözyaşlarını sildi ve kadına bakarak “Şimdi ne olacak?” diye sordu. Kızın güçlü duruşuna hayranlıkla bakan kadın, kafasındaki cümleleri toparladı ve konuşmaya başladı. Kadın konuştukça titremesi artan Hanne, yavaşça gözlerini kapattı ve belki de hayatının en samimi duasını o an yaptı: “Allah’ım, bana yardım et…” **** Telefonun tiz sesi odada yankılandığında, Hanne koltuğuna oturmuş, bakışlarını batmakta olan güneşi görmesini sağlayan pencereye çevirmiş bir şekilde düşünüyordu. Tamı tamına otuz yıl önce, tıpkı bulunduğu oda gibi bir odada oturmuş, batan güneşi izlemiş ve düşüncelere dalmıştı. Bugünün, o günden tek farkı, o henüz bilmese de, kötü şeyler barındırmıyor olmasıydı. Yönünü pencereden masaya çeviren Hanne, çevik bir hareketle telefonu cevapladı. Kısa bir konuşmanın ardından, hiç beklemeden oturduğu yerden kalkmış ve kapıya yönelmişti. Arayan Ahzab’dı. Misafirlerinin geldiğini haber veriyordu Ahzab. Bir yandan ceketini giyerken, bir yandan da koşturan Hane, misafirlerine bir an önce kavuşmak için sabırsızlanıyordu. Lobiye ulaştığı anda görüş açısına ilk olarak pembe ayakkabılar giymiş, minik bir çift ayak girdi. Minik ayaklar hızla Hanne’e yöneldi ve kollarını açmasıyla kucağına atladı. Kızına sımsıkı sarılan Hanen, küçük kızının mis kokulu saçlarından bir nefes çekti ve yönünü Ahzab’a, biricik dostuna, yardımcısına, kocasına çevirdi. O, odaya girdiğinde Ahzab ve oğlu da ayağa kalkmıştı. Hızlı adımlarla bu sefer Ahzab’a yönelen Hanne’in gözü, bir an için eşinin aksayan ayağına takıldı. Bu aksaklık, savaştan kalan bir izdi. Bir anı. Bir savaşta bulundum, savaştım ve hayatta kaldım diyen bir anı. Kollarının arasına eşi ve oğlunun da girmesiyle Hanne, derin bir nefes aldı ve şükretti. Otuz yıl önce, ailesini tamamen kaybetmişti. Ama bu, kendisine yeni bir aile kuramayacağı anlamına gelmezdi. Savaş 10 yıl önce bitmişti ve pek çok insan gibi o da, ülkesine geri dönmüştü. Ve terk ederken yanında sadece annesi olan bu ülkeye, başarılı bir mimar, bir eş ve bir anne olarak dönmüştü. Koca bir ülkeyi yeniden inşa etmek kolay değildi, fakat imkânsız da değildi. On yıl içinde elinden gelenin en iyisini yapmak için çalışmış, başta tüm Suriye şehitleri anısına inşa edilen şehitlik olmak üzere, çoğu projenin sorumluluğunu üstlenmişti. Yaptığı her projede, savaşın açtığı yaraların biraz biraz kapandığını fark etse de, kapanmayan tek bir yarası vardı. Evlatlarına, ailesine, yaşadığı şehre her baktığında, göğsünü yakan bir yara. Savaşla yüz yüze gelen her insanın taşıdığına inandığı bir yara… Hanne; barışın ölümüyle, savaşın doğumu arasında saliseler olduğunu bilenlerdendi. Bunun bilinciyle, kolları arasındaki ailesine baktı ve her zaman ki duasını yineledi: “Allah’ım, bana yardım et...” Arife Nur URGAN - AL/10-B 24 Enderun Mektebi
  • 26. 26 Enderun Mektebi Geldik; çağı gördük ve ürperdik. Sezai Karakoç
  • 27. 27Enderun Mektebi Tuba ARIKAN Kimya Öğretmeni Evet zordun, bazen değil çoğu zaman gereğinden fazla zordun. Sürekli savaşmak gerekiyordu seninle. Üzerine gelindikçe saldırıyordun, mağlup olmayı değil galibiyeti severdin. Kimsenin ayağının takılmasına, yoruldum bir dakika dinlenmem gerek demesine, bırakıyorum savaşmayı imasında bulunma lüksüne sahip olmaması kadar zorluydun. Şanslılar ve şanssızlar diye ayırıyordun içinde bulundurduklarını. Şanssızlar olarak nitelendirdiğin grubun tek kabahati o şanslı çocuk var ya hani, o doğuştan şanslı olan, doğduğu gün hayatı belli olan o şanslı çocuk, evet o çocuğun yerinde olamamaktı. Kimsenin yaşına, cinsine, nerden gelip nereye gittiğine bakmadın bile. Şanssızsın dedin ve ismini koydun o çocuğun. Şanssız olan o çocuk işte, doğdu ve başladı hayat sancısı. O çocuk; sürekli savaşmak, mücadele etmek, tek başına sana yenilmemek zorunda kalan çocuk… Sınavı ağır olan o çocuk birde Müslümansa sancısı ikiye katlanmıştı. Ona sorulmadan omuz boyu kadar yük yüklenen çocuk… Büyük adamlarımızın büyük oyunlarının bedelini ödeyecekti artık değil mi? Masalar kuran ve piyonları ile birlikte kararlar alan adamlarımıza, söz söylemeye hakkı olmadan kabullenmeliydi her şeyi. Söz sahibi olabilmesi için günahkâr olmalı, kabul görülmesi ve değerli olması için dünya kadar hırsları olmalı ve vicdanını kâlû belâda “Evet, sen bizim Rabbimizsin’’ dedikten sonra bir kenara koymuş olmalıydı. Hayatı başladı zorluklarla. İnancı uğruna savaşmaya başladı daha ilk oyuncağını bile alamadan. Kararlar verildi kendi adına, yaşadığı ülkesi, ailesi adına. Anne, baba, kardeş kavramlarını ve bunların anlamlarını yaşıtları ile birlikte öğrendi ama verdiği değerler hep farklı oldu; belki de çok vakti yoktu, küseceği, seni sevmiyorum diye nazlanacağı! Zamanla hayatındaki her şey daha değerli oldu onun için. Küçük yaşta yaşıtlarından fazla yaşıyordu, farklı yaşıyordu çünkü. Önce komşuları değerlendi onun için, kaybetti çoğunu. Sıra kendi ailesine gelmişti. Babası artık daha değerliydi, göremedi belki bir daha. Abisi değerliydi artık babası olmuştu, onun yerini almıştı belki de. Kaybedildi yine değerlisi. Değer verdiği her şey teker teker gidiyordu. Sorguladı bir süre, evet yaşından büyük işler yapıyordu, sorguluyordu. Sahilde koşarken “Neden çocuklar savaşların hedefi oluyor?’’ diye sorguluyordu. “ Çocukları küçük kurşunlarla öldürürler değil mi anne?’’ diye soruyordu annesine yaşıtları çarpım tablosunu ezberlemeye çalışırken! Yine de pes etmedi küçük bedeni, son değerlileri kalmıştı yanında. Elinden tuttu annesinin her şeye rağmen. Titredi küçük yüreği, Dünya’ya fazla gelen, kabul görmeyen yüreği, cansız bedeninin sahile vuracağını bildiği o tekneye adım atarken. Annesi de bir kahramandı ona göre, kafa tutuyordu elinde kocaman silahlar olan asker abilere. Aslında çevresindeki çoğu insan kahramandı onun için, içinde yaşadığı zaman örümcek adamı, süpermanı kahraman seçerken. Vazgeçmedi çünkü onun kahramanları yürüdükleri yolda devam etmekten. Liderinin kızı Esma vazgeçmedi mesela, düğün gününün öğle vaktinde davasını savunmaktan hiç korkmadan yürüdü Rabia Caddesine. Vazgeçmedi yine 10 yaşındaki Filistinli kardeşi gözaltına alınan abisinin akıbetini sormak için askerlere kafa tutarken. Evet, zordun bazıları için. Hesaplar yaptı içinde yaşattığın büyük adamlar sürekli. Fakat şunu unuttu değil mi büyük adamların, yaptıkları hesaplar üzerinde, onların hesaplarından da üstün olan bir hesap vardı. Şimdi büyük adam hesapların geride kaç yetim, kaç öksüz, kaç çaresiz kadın ve ne kadar yaşayan enkaz bıraktı biliyor musun? Küçük bedenin kadar sorgulayabiliyor musun? BÜYÜK ADAMLARCESUR YÜREKLER ve
  • 28. 28 Enderun Mektebi ÖLÜ ŞEHİR Kış bütün soğukluğuyla gelmişti. Hava kararmaya başlayınca caddedeki insan sayısı giderek artıyordu. Sanki bir anda bütün binalar tahliye edilmiş gibi herkes dışarıya çıkıyordu. Bir koşuşturmaca başlıyor, hayat yeniden canlanıyordu. Kimileri bir yere yetişmenin telaşında, kimileri ise bir günün daha bitiyor olmasının mutluluğunu yaşıyordu. İnsanlar akın akın cadde boyunca yürüyorlar ama bir noktaya gelince taşa çarpan dalga gibi o noktanın yanından hızla uzaklaşıyorlardı. İnsanların kaçtığı bu yerde neyin olduğunu merak edip biraz yaklaştım. Yerde hiçbir şeyi, soğuğu, havanın kararmak üzere olmasını, hasta olmayı umursamadan yatan küçük bir çocuk vardı. Kimsedeonuumursamıyordu,yanlarındagezdirdikleriköpekleri kadar bile değeri yoktu o çocuğun bu insanların gözünde. Çocuk tedirgin görünüyordu. Yattığı kaldırım taşını bile sahiplenememişti. İnsanlar söyledikleriyle, bakışlarıyla ona buraya ait olmadığını o kadar çok belli etmişlerdi ki herkesten korkuyordu. Bir süre o çocuğu ve yanından geçenleri izledim. Sonra yanından geçen bir bayanı durdurdum ve bayana: -Yerde üşüyen, hasta ve ağlayan bu çocuğu görmüyor musunuz? Görüyorsanız neden yardım etmiyorsunuz ?” dedim. Kadın şaşırdı, dönüp çocuğa acımasız bakışlar attıktan sonra bana: -Ben bir anneyim ve nasıl kendi çocuklarımı bırakıp gitmiyorsam bu çocuğun annesi de onu bırakmasaymış. Ayrıca bu hasta çocuğu eve götürüp kendi çocuklarımı da hasta mı edeyim, dedi. İlk bakışta gayet mantıklı bir cevaptı sonuçta bu kadın bir anneydi… Anne; vicdanlı, yardımsever, çocuklarına örnek olan kişi demek değil midir? Peki ya bu kadının yetiştirdiği çocuklar ne kadar yardımsever olabilir? Zaten kendisine o çocuğun annesi olmasını değil sadece onunla ilgilenmesini ya da bir ihtiyacını gidermesini istemiştim. Bu kadını çok umursamayarak çocuğun yanından geçmekte olan, iyi giyimli, havalı bir adamın yanında durdum. Yanından geçtiğiniz bu çocuğu görmüyor musunuz? dedim. Adam kafasını çevirip çocuğa baktı sonra bana dönüp: -Ben ihtiyaç sahiplerine, ülkemizde bulunan bu mültecilere gerekli yardımı dernekler aracılığıyla yapıyorum; daha ne yapabilirim ki? dedi ve gitti. Yardım yapmak sadece maddi yönden olan bir şey değildir. Ki artık insanlar maddiyat dışında hiçbir şeyin olamayacağını düşündükleri için yardımlarını da öyle yapıyorlar. Derneklere, yardım toplayanlara tonlarca para vermek yerine sokakta gördükleri bu küçük çocuklara gülümseseler, güzel baksalar, nasıl olduklarını sorsalar bu çocuğa daha çok yardım yapmış olurlar. Gelip geçen insanların yardım etmelerini sağlamaya çalışmaktan vazgeçip ben bu çocuğa yardım etmek için yanına gittim. Yanına iyice yaklaştığımı görünce hızla kalkıp benden uzaklaştı. Ağlamaktan şişmiş gözleri, kızarmış burnu ve yanaklarıyla bana korkarak baktı. Ve daha fazla dayanmayıp ileride kaldırımın ortasında duran iri gövdeli, geniş yapraklarıyla kuşlara yuva olan ağacın altına gitti. Uzaktan bakınca ağaç sanki o çocuğa sahip çıkmak istercesine etrafını kapatmış, dalları perde görevini üstlenmişti. Köşe de küçük bir park, parkın önünde boyası dökülmüş, “Köfteci” yazısının kenarları havaya kalkmış, lastikleri inmiş bir arabadan 2 köfte alıp, o çocuğun sığındığı ağacın altına oturdum. Çocuk sanki geldiğimi fark etmemiş gibiydi. Bir süre uyanır mı ki diye sessizce bekledim. Etraftan gelen bu gürültüye rağmen nasıl uyuduğuna şaşırıyordum. Karanlık iyice çökünce ve hava soğukluğuna uzaktan gelen bir melodi gibi rüzgârla eşlik edinceye kadar bende öylece oturdum. Sonra çocuk uyandı. Aslında hiç uyumuş muydu yoksa orada öylece yatıyor muydu bilmiyorum. Elimdeki sıcaklığını yitirmiş, ilk alındığındaki gibi lezzetli olmayan ekmeği çocuğa uzattım. Tereddüt etti, etrafına bakındı, sonra karnından gelen gurultulara karşı daha fazla direnemedi ve ekmeği alıp büyük bir iştahla yemeğe başladı. Sanki fırından yeni çıkan bir ekmeği, muhteşem soslarla hazırlanmış mükemmel bir yemeği yiyordu. Bense elimdeki ekmekle tebessüm ederek, dünya da ne kadar çok insanın olduğunu ama insanlığın da ne kadar az olduğunu düşünerek onu izliyordum. Lamia Betül ÇAKIR AL/10-B
  • 29. Sana herkesten farklı bir şey soruyorum bugün İyi misin değil de nasılsın mesela Yalnız mısın değil de kim var yanında Doğuştan mı bu yalnızlığın Yoksa hayat mı aldı kendini İçi dolu bildiğin kalabalıklar susların çığlığıyla tenhaya mı büründü Ne kadar uzatırsam sana fani ellerimi Başım öne eğilir susar insaniyetim Ne zaman bir toprak yığıntısı görsem Ellerim açılır konuşur zikrim Yokluk cehennemi andırır Gözlerimi kapatınca üşür bedenim Beynine sarkaç gibi vuruyor mu sorular Neler yaşayacağınla ilgili Sana herkesten farklı bir şey soruyorum bugün Neredesin değil de evde misin mesela Okuyor musun değil de neler oluyor okulda Limanının bir baba olmaması rüzgar estirir mi Annenin bir melek olması hüner mi Sorduğum için istiyorum affetmeni İki ele tutulan ellerin şimdi tek mi Sana herkesten farklı bir şey yazıyorum bugün Hayaller değil olacakları hayatta Susma ağla İçindeki sıkıntı gözlerindeki yağmurla gider bilirim Yüreğin buruk küçücük bir yetim Senin kalbin koskoca etrafın zifiri Denedin mi hiçbir yabancıyı sevmeyi Mutsuzluğun ham maddesini taşırsın bilirim Bu yük çok ağır sana yetimim Mutluluk bir sende mi yok sanırsın Şu dünyaya bir bak utanırsın Bana bu ev sessiz sana dünya Bayramlar çocuklar içindir güya Alacak yok güzel bir urba Verecek yok küçücük bir deva Sana herkesten farklı bir şey veriyorum bugün Bağış değil de yüreğimi mesela Sana herkesten farklı bir şey sunuyorum bugün Azık değil de yanımda bir sofra Sana herkesten farklı bir şey söylüyorum bugün Yalnız değilsin ben varım küçüğüm Tut Ellerimden Sudenur İÇLİ AL/9-D 29Enderun Mektebi
  • 30. 2005 2005 2005 2013 2012 2012 2013 2014 2015 T Ü R K Gerçekleşen Güneydo- ğu Asya depreminden sonra, Türkiye deprem yaşayan ülkelere mil- yonlarca dolar değe- rinde para yardımında bulunmuştur. Afrika’da yaşanan ku- raklığa yardımcı olmak için, Afrika’daki bazı ülkelere 200-500 bin dolar gönderilmiştir. Pakistan’da deprem olduktan sonra, Türkiye para ve ilaç göndere- rek, fırın yaptırarak ve hastane kurarak çeslitli yardımlarda bulunmuştur. Somali’de yaşanan kuraklık ve açlıktan sonra Türk Kızılayı bölgeye hava ve deniz yoluyla 34 bin ton in- sani yardım malzemesi ulaştırdı. 2012’de Suriye’den gelen mültecilere 979 milyon 39 bin dolar bütçe ayrılmıştır. 2012 yılı toplam yardım 3 milyar 436 milyon dolar olarak belirlenmiştir. Türki- ye’nin yardım ettiği ülkeler : Suriye, Mısır, Afganistan, Kırgızistan, Somali, Sudan, Tunus, Filistin, Kazakistan ve Bosna Hersek Filipinler’de yaşanan tayfun sebebiyle Tür- kiye’den bölgeye 424 çadır, 5.125 battaniye ve 550 mutfak seti gönderildi 2014 Küresel İnsani Yardım Raporu’na göre Türkiiye’nin en çok ulus- lararası insani yardım yapan üçüncü ülke olduğu belirlendi. Türkiye, İsrail’in saldı- rılarına maruz kalan Gazze halkına 1.5 mil- yon dolarlık acil ilaç ve tıbbi yardım malzemesi ulaştırdı. T Ü R K İ n s a n î Y a r d ı m d aİ n s a n î Y a r d ı m d a
  • 31. 2006 2006 2008 2011 2010 2008 2015 2016 Sudan’da iç savaşı nedeniyle ortaya çıkan insani krizler sırasında halka yardımcı olmak için para bağışı Filistin, Irak, Lübnan ve Suriye’ye hem para hem de ilaç alanında yardımcı olunmuştur. 9 Afrika ülkesıne top- lam 3.500.000 dolar yardım yapılmıştır. Japonya’da yaşanan Tsunami’den sonra Japonya ve Rusya’da Tsunami’den etkilenen bölgelere yardım gönderilmiştir. Arnavutluk, Afganistan ve Kazakistan’da yaşa- nan sel felaketlerinde bu ülkelere yardım gönderilmiştir. Kongo Cumhurriyeti’n- deki silahlı çatışma- lardan sonra evlerini kaybedenler için para yardımı yapılmıştır. 2015 yılında Türkiye’nin 18 bin Suriyeli’ye yardım ettiği belirlenmiştir. Türkiye’nin insani yardım- larda her zaman önde giden bir ülke olması nedeniyle bu yıl ilk defa düzenlenecek olan Dünya İnsani Yardım- lar Zirvesi’nin Istanbul’da yapılması bekleniyor. Derleyen: Hale Reyhan Kurter AL/10-B İnfografik: Emre Yaldız Ö n c ü Ü l k e : İ Y Eİ Y E Ö n c ü Ü l k e :
  • 32. “İyi bir savaş, kötü bir barış hiç olmamıştır” der Benjamin Franklin. Ne var ki uluslar hep kendi bağımsızlık mücadelesini kazandıkları savaşlarla övünürler. Çünkü bağımsızlığa giden yol bedel ödemek- ten geçer. Savaş, sadece bir kelimedir. İnsanların o kelimeye yüklediği anlam ise gerçek olgudur. Barış da böyledir. Savaşa savaş, barışa barış demek sadece kavramlarla alakalıdır. Savaşa asıl anlamını yükle- yen zaman geçtikten sonra akılda bıraktıklarıdır. Ancak günümüzde savaşlar normalliğin ötesine geçerek “Savaş mı? Barış mı?” değil; “Zalim mi? Mazlum mu?” taraflarını yansıtmaktadır diyebiliriz. Birileri, “Savaşı desteklememekle beraber kesinlikle gerekli oldu- ğunu düşünüyorum. Bugüne kadar gereksiz diye adlandırılabilece- ğimiz savaşlar olmakla beraber kendi milletim ve dinim adına rahat bir şekilde diyebiliriz ki iyi ki savaşmışız. Savaşmamış, boyun eğmiş olsak neler olurdu? Savaş olmadan galibiyet de olmaz. Galibiyetler için savaşları göze almak gerekir.” düşüncesinde olabilirler. Bence hiçbirimiz “vicdan”ımızla savaşmadıkça gerçek savaşı kazanama- yız. Barışı bulmaya çalışmadıkça vicdani savaşı hiç kazanamayız. Barışı elde edemeyiz. Savaş ve barış zıt anlamlı değil eş anlamlıdır. Her savaş sonrasında bir barış her barış öncesinde bir savaş vardır. Yani bu bir süreçtir. Günümüzde savaş=barış kazanmak stratejiy- le, fikirle, ilimle olmalıdır. Hiçbir mücadele durduk yerde kazanılmıyor. Mustafa Kemal “Ulu- sun yaşamı tehlike ile karşı karşıya kalmadıkça, savaş bir cinayet- tir.” derken aslında esas misyonunun “Yurtta sulh, cihanda sulh” olduğunu anlatmak ister dünya milletlerine. Aslında gelişmiş(!) ülkelerin silah(sız)lanma girişimleri bir teknolojik gereksinimden değil, bir tedirginlik ve güvensizlik sorunundan kaynaklanmaktadır. Kendini korumak için yaratılan terör algısı sanal ve gerçek arasın- da sanrılar gören şizofren bir psikolojiden başka bir şey değildir. Bir de buna dost arama yerine “düşman üretme” algısı da eklendi mi varın siz düşünün içinde yaşadığınız hayatı. Edmund Burke’nin haykırmak istediğini duyan hiç olmayacak mı? “Savaş; yüreklilik de- ğil, korkaklıktır.” Özgürleştirilmiş(!) ülkeler, bombaların gölgesinde yaşamlar, ana-babasız çocuklar, Aylan bebekler, göçler, mülteci sorunları, ambargolar, salgın hastalıklar, garip hayatlar… Filistin, Irak, Afganistan, Bosna, Mısır, Suriye… diğer tarafta kandan para kazananlar… Resim çok acı. Yunan tarihçi Herodot MÖ 5. yüzyılda bu günün resmini yüzyıllar öncesi çizmiş, anlayan var mı? “Barışta evlatlar babalarını, savaşta babalar evlatlarını toprağa verirler.” Jean Paul Sartre de bu resmi tekrar boyamış: “Savaşı zenginler çıkarır, yoksullar ölür” demiş. Savaş her zaman kötüdür. Kötü bir şeyi, bir amaç uğruna yapmak, onu haklı kılar mı? Barış ise her za- man iyidir? Barış, büyük toplumların ve korkularını yenmiş ulusların becerisidir. İnsanlar ruhundaki kaos ve cehennemi, din ve inanç, dil, ırk ve ideoloji arası savaşlara dönüştürerek dünyaya taşıyorlar. Aslında tüm savaşlar bir iç savaştır, çünkü tüm insanlar kardeştir. Barış yaşanılası gerçek bir hayattır. Antik çağ tiyatro yazarı Aeschy- lus “Savaşta verilen ilk kayıp, gerçektir.” demiştir. “Kazanan Olmak” istiyorum diyorsan kazanan taraf ol. Barış içinde yaşamak, toplumu güçlendirdiği gibi, hayatı da kolaylaştırır. Savaş yerine barışı seçmek hayatı ve güzellikleri seçmektir. Savaşta ka- zanan taraf yoktur. Gerçek başarılar barış ortamında yeşerir, güç- lenir. Barış içinde yaşamak son derece önemli bir ihtiyaçtır. İnsan- lar barış ortamında daima huzurlu ve mutlu olur. Savaş ise insanı huzursuz ve mutsuz eder. Avusturyalı romancı Stefan Zweig gibi haykırsak karanlık bulutlara bakarak! “Birisi barışı başlatmalı, tıpkı savaşı başlattığı gibi.” “KAZANAN OLMAK” İSTİYORUM! “Birisi barışı başlatmalı, tıpkı savaşı başlattığı gibi.” Halim SELVİ Felsefe Öğretmeni 32 Enderun Mektebi
  • 33. 33Enderun Mektebi “Çoban yatmazsa, sürüye kurt girmez” İNSAN VE SORUMLULUK (Atasözü) Eğitim sadece okuma yazma ya da bilgi öğrenmekle olmaz. Sorumluluk denilen ve insanı ömür boyunca kuşatan iradelerimizi özne yapan gizli bir gücümüz vardır. Çok küçük yaşlardan itibaren büyüklerimizin bize verdiği küçük vazifelerle ortaya konulan bu irade zamanla insanoğlu için bir bilinç haline gelir. Bu bilinç “Sorumluluk Bilinci” olarak adlandırılır. Bir de yaptıklarımızdan değil, yapmadıklarımızdan da sorumlu olduğumuz hükmünü söylesem! Bireysel olarak da sorumluluk duygusu aşılanan insan aklın başa gelmesi ve kendinin farkına varması ile toplumsal olarak tezahür eden bir eyleme dönüşen sorumluluk dinen ve fıkhen bir imtihana dönüşür. Bu durumu izah etmek ve herkes için anlaşılması çok kolay bir süreç başlar sonrasında. Her insan öncelikle kendisi ile ilgili sorumluluklara sahip olacaktır; zira kişi kendisi için yerine getirmesi gereken sorumlulukları yerine getirmedikçe, topluma karşı olan sorumluluklarını da gerektiği gibi yerine getiremeyecektir. Yani kendisine hayrı olmayanın başkasına hayırlı olmasını beklemek pek de doğru bir davranış değildir. “Bazı ebeveynler “Aman çocuğum yorulmasın, aman bu küçük yaşta zarar görmesin.” Tarzı yaklaşımlarla koruyucu veli kimliğine bürünmektedir. Bu koruyucu hal ve hareketler çocuğunun psikolojisine doğrudan zarar verir, çocuk bunların zararını hemen görmese de ilerleyen yıllarda görecektir. Sorumluluklarımızı yerine getirmenin faydaları saymakla bitmez. Sorumlu bireyler içinde yaşadığı toplumun kalkınmasını, ilerlemesini ve refah içinde yaşamasını sağlar. Bunun için de sorumluluk bilincine sahip bireyler yetiştirmek temel gayemiz olmalıdır. Her birey, üzerine düşen vazifeleri yaparsa, birilerinin gereğinden fazla fedakârlık göstermesine veya birilerinin zarar görmesine gerek kalmaz. Sorumluluk duygusu, bilinci her zaman ve herkesi kuşatan bir irade olduğu için yaşamı devam ettirmenin şartlarından biridir, temel ihtiyaçtır. Bu ihtiyaç her canlının hayatta kalmasını sağlayan hayat-memat merkezli bir bilinçtir. Bu bağlamda bir kıssadan hisse kabilinden olması için aklımda kaldığı kadarıyla yıllar önce dinlediğim bir hikâye paylaşmak istiyorum: “Vaktiyle her türlü maddi imkâna sahip olmasına rağmen, can sıkıntısından, hayatın yaşanmaya değmez olduğundan yakınan bir prens vardı. Kardeşleri, arkadaşları gezer, ava gider, eğlenirken o odasına kapanır, sürekli düşünürdü. Oğlunun bu haline hükümdar babası çok üzülüyordu. Bir gün hükümdar ülkesinin en bilge kişisini sarayına çağırtıp ona oğlunun durumunu anlattı ve buna bir çözüm bulmasını istedi. Bunun için bilgeye bir hafta süre verdi. Bir hafta içinde bir çözüm bulamazsa bu durumun hayatına mal olabileceğini de hatırlattı. Yaşlı bilge birkaç gün düşündü, aklına hiçbir çözüm gelmedi. Bu nedenle canını kurtarmak için ülkeyi terk etmeye karar verdi. Üzgün ve dalgın bir şekilde ülkeyi terk ederken, bir köyün yakınında koyunlarını, keçilerini otlatan küçük yaşta bir çobanla sohbet etti. Küçük çoban yaşlı bilgeye "Amca şu hayvanlara biraz göz kulak oluver de, ben de şu görünen köyden azık alıp geleyim, bugün azık almayı unutmuşum." dedi. Bilge bu teklifi kabul etti. Bilge, kafası karşılaştığı olaylarla meşgul bir halde hayvanlara göz kulak olurken, bir kuzu kenarında oynamakta olduğu uçurumdan aşağı yuvarlanıverdi. Çobana verdiği sözü tutabilmek için kuzuyu kendisi kurtarmaya karar verdi. Bu amaçla uçurumun dibine indi. Önce kuzuyu sırtına bağladı, sonra tırmanmaya başladı. Birkaç tırmanma başarısızlıkla sonuçlandı. Bilge yılmadı, uğraştı, didindi, zorlandı; ama sonunda kuzuyu yukarı çıkarmayı başardı. Küçük dostuna verdiği sözü tutabilmek, bunun için de kuzuyu uçurumdan çıkarmak bir süre kafasını öyle meşgul etti ki, kendini bu işe o kadar verdi ki, başından geçmekte olan olayı, canını kurtarabilmek için ülkeyi terk etmekte olduğunu unuttu. Bu durum onun kafasında bir şimşeğin çakmasına vesile oldu ve şöyle düşündü: "Bir kimse ciddi olarak bir işle meşgul olur, bir girişimde bulunur bunu başarı ile sonuçlandırmak arzusu benliğini tam olarak kaplarsa, o kimse için can sıkıntısı diye bir şey söz konusu olamaz." Bu gerçek, hükümdarın oğlu için de geçerlidir. Bilge, kaçma fikrinden vazgeçip hemen geri döndü ve hükümdarın huzuruna çıkarak şu çözümü sundu: "Efendim, eğer oğlunuzun can sıkıntısından kurtulmasını hayata bağlanmasını istiyorsanız ona bir sorumluluk yükleyin, zaman geçirebileceği bir meşguliyet verin. Can sıkıntısının, yaşamaktan şikâyet etmesinin sebebi başıboşluktur. Oğlunuza yükleyeceğiniz sorumluluk ne derece ciddi, sonucu ne derece ağır olursa, oğlunuz o derece can sıkıntısından kurtulacak, yaşam mücadelesi ve azmi o derece artacaktır. Sorumluluktan beri duran kişi tembeldir. Unutulmamalı ki kavunun güzeli dibi koklanılarak, gümüşün iyisi zemine sürtülerek anlaşılıyorsa yani bir icraat ile ortaya çıkarılıyorsa varlıkların en şereflisi olan insan da bir iş üstünde anlaşılır demektir. Bu bağlamda Hz. Peygamber’in durumu çok net olarak belirten Müslim’in Ebû Saîd (radıyallahu anh.)’tan naklettiği bir hadisle yazımızı bitirelim: "İçinizden her kim kötü bir şey görürse, onu eliyle gidersin, buna gücü yetmezse diliyle önlesin, buna da gücü yetmezse kalbiyle ona buğzt etsin ki, bu imanın en zayıf noktasıdır." Mehmet Ali ÖZTÜRK Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni