2. Αυτή την φορά με την μηχανή του χρόνου βρέθηκα στην αρχαία Σπάρτη, στη νότια Πελοπόννησο.
Η πόλη, λιτή, έμοιαζε με στρατόπεδο και παντού τριγύρω έβλεπες ανθρώπους να γυμνάζονται.
3. Ξαφνικά, εκεί που περπατούσα αμέριμνη,
πετάχτηκε μπροστά μου ένα μικρό αγόρι.
-«Πώς σε λένε; Μπορείς να μου πεις μερικά
πράγματα για την πόλη σου;» του φώναξα.
-«Ευχαρίστως», απάντησε. «Με λένε Άγη, είμαι 10
ετών και μαθαίνω γραφή, ανάγνωση, μουσική και
χορό μαζί με άλλα παιδιά της ηλικίας μου, όταν,
βέβαια, δεν είμαστε στο γυμναστήριο, όπου
μαθαίνουμε να υπομένουμε τη σκληρή ζωή και τις
κακουχίες. Στόχος μας είναι τα αγόρια να γίνουμε
καλοί πολεμιστές και τα κορίτσια γερές και άξιες
μητέρες».
4. Αφού τον ευχαρίστησα
για τις πληροφορίες,
αποφάσισα να βρω κάτι
να «τσιμπήσω». Δεν
περίμενα, βέβαια, να
φάω μπέργκερ, αλλά
αυτός ο μέλανας ζωμός
θα μου μείνει
αξέχαστος…
Και επειδή συνέχισα να
πεινάω, είπα να κάνω
μια βόλτα στην περιοχή
να ξεχαστώ
5. Στο κέντρο της πόλης ήταν συγκεντρωμένο πλήθος. Όλοι άντρες, πάνω των
τριάντα, που συζητούσαν(«η Απέλλα», σκέφτηκα) για θέματα που τους είχε
προτείνει το συμβούλιο των 28 γερόντων(η γερουσία).
6. Προσπάθησα να πιάσω κουβέντα
,αλλά οι απαντήσεις που πήρα ήταν
τόσο κοφτές και λιτές (λακωνικές)
που δεν συνέχισα την προσπάθεια.
Προχώρησα αρκετά και βρέθηκα σε
κάποιον οικισμό έξω από την πόλη.
Εδώ ζουν οι περίοικοι, οι έμποροι.
Ευκαιρία να πάρω κανένα souvenir
,σκέφτηκα, αλλά μετά θυμήθηκα πως
είχα διαβάσει σαν είλωτας όλη τη
χρονιά για να κερδίσω το χαρτζιλίκι
μου, κι έτσι άλλαξα γνώμη.
7. Ξαφνικά το ρολόι στο χέρι μου άρχισε να χτυπά σαν τρελό. Ο χρόνος μου είχε τελειώσει. Έπρεπε να
μπω στη χρονομηχανή μου αμέσως και να επιστρέψω πίσω στο……. μέλλον!!! Είμαι χαρούμενη που
γνώρισα την αρχαία Σπάρτη έστω και για λίγο. Σίγουρα θα τηνξαναεπισκεπτώ…
