4. # Alana. Alana droomde. Ze droomde dat ze zich schuilhield achter een enorm standbeeld van een vrouw. Het gezicht kon ze niet goed zien omdat het zich op enige hoogte bevond. Ze keek om zich heen, zag dat ze in een troonzaal stond. Althans, zo zag het eruit. De kamer was lang en breed, was versierd met schilderijen, standbeelden, gouden toortsen en kandelaars. Aan het uiteinde van de rode loper die over de houten vloer was uitgestald, stonden twee hoge stoelen, bekleed met een fluweelgroene stof.
5. ‘We hebben geen keuze,’ klonk een vrouwelijke stem, die vlakbij de stoelen vandaan leek te komen. Alana’s hartslag versnelde zich, al had ze geen flauw idee waarom. ‘Ik weet zeker dat ze er niet tegen zou kunnen als ze wordt opgesloten in de kerkers. Het is een te levendig meisje. We kunnen haar haar vrijheid niet afnemen. De enige oplossing die ons nog rest, is haar laten opgroeien bij andere ouders. Een koppel die haar veilig en met veel liefde kan opvoeden. George, we moeten wel!’
6. ‘Dat weet ik,’ zei de andere stem zacht. De stem die aan George moest toebehoren. ‘We zijn het gezicht van onze samenleving,’ begon de vrouwelijk stem. ‘Wij worden geacht de balans in stand te houden, ook al gaat dat soms moeizaam. Het wordt niet getolereerd als we vluchten, alleen maar om haar bij ons te houden.’ ‘Vader? Moeder?’ hoorde Alana zichzelf zeggen. Ze wilde uit haar schuilplaats komen, ze wilde de gezichten van de twee discussiërende mensen zien, kijken of ze het echt meenden. Echter belandde ze met een schok weer terug in de realiteit.
7. Kyle Weicke zat voor haar, op het puntje van zijn stoel. ‘Wat doe je hier?’ vroeg ze, de slaap nog in haar keel. ‘Wat doe ík hier?’ ‘Je bent gisteren flauwgevallen,’ zei hij kortaf. ‘Alana, waar droomde je over?’ Alana dacht na, maar kon het zich niet meer herinneren. Ze haalde haar schouders op. ‘Wat boeit het?’ Was ze gisteren flauwgevallen? Voor zijn huis? Ze fronste haar wenkbrauwen.
8. Kyle ging rechtop zitten, keek haar aan, maar zei geen woord. Van zijn gezicht was niets af te lezen. Dan niet. Ze trok de dekens over zich heen en wilde weer gaan slapen. ‘Alana?’ ‘Hm?’ ‘Ik kwam ook om te zeggen dat je ouders hadden gebeld. Dat moest ik doen, zodra je wakker was, zeiden ze.’
9. ‘Ik denk niet dat ze daarmee bedoelden dat je aan mijn bed moest zitten totdat ik wakker zou worden.’ ‘O. Ja.’ Daar dacht hij over na. Alana glimlachte in haar kussen. ‘Ze – Ik moest ook zeggen dat ze nogmaals zouden bellen als ze in Egypte zijn gearriveerd.’ ‘Egypte?’ Alana vloog overeind. ‘Wat moeten ze dáár doen?’ ‘Ze zijn op vakantie. En ze zeiden dat ze het fijn zouden vinden als je bij mij blijft, zolang ze weg zijn.’
10. Ze vond het vreemd dat Richard en Coriya ineens hadden besloten op vakantie te gaan. Gisteren hadden ze het er niet eens over gehad tijdens het avondeten. Vreemd, maar niet ondenkbaar, bracht ze er mijmerend tegenin. Pa doet wel vaker impulsieve dingen. ‘Fijn! Dan mag jij me de hele tijd helpen met mijn paper. Totdat ze weer thuis zijn.’ ‘Er zijn belangrijkere zaken op de wereld.’
11. ‘Niet voor mij op dit moment!’ ‘Juist voor jou.’ ‘Eh? Waar heb je het over? Heb je iets geslikt of zo?’ Kyle keek door het raam naar buiten. De storm was gaan liggen. De zon was net opgekomen en haar felgele gloed scheen op zijn gezicht. Er tintelde iets in haar maag. Ze wendde haar gezicht snel af, voordat hij de verdachte blosjes op haar wangen zou opmerken.
12. ‘Alana, het wordt tijd dat we praten, ook al is het eigenlijk niet aan mij om – om je in te lichten. Er is veel gebeurd in de korte tijd dat je hier bent. En je bent achttien jaar, nu. Volwassen. Je hebt het recht om de waarheid te weten.’ ‘De waarheid?’ Hij knikte, keek haar weer aan. Er lag een trieste blik in zijn ogen. ‘Ga je eerst wassen, of slapen als je nog moe bent. Ik zal op je wachten in de woonkamer.’
13. De woonkamer was niet veranderd sinds de laatste keer dat ze er gespeeld had. Het leek er nog steeds op dat er expres plaats was gemaakt voor haar en haar poppen. Er stonden twee banken – Alana wist niet zeker of zulke oude meubelen wel banken werden genoemd – tegen de houten trappen aan. Daartegenover waren muziekinstrumenten neergezet: een piano en een viool. Net zoals vroeger interesseerde ze zich er weinig in. Verder bevonden er zich nog een oude schildersezel, planten en een open haard in de kamer.
14. Alles stond zover mogelijk bij elkaar vandaan, zodat er een grote, lege ruimte in het midden over bleef. Het zag er schoon uit, ondanks de middeleeuwse uitstraling van alle spullen in het huis van haar voormalige oppas. Haar blik gleed af naar Kyle die het zich op de grond voor de banken gemakkelijk had gemaakt. Hij was haar niet eerder opgevallen omdat hij er gespannen en ineengedoken bijzat. ‘Zitten de kussens niet beter?’ vroeg Alana met opgetrokken wenkbrauwen.
15. ‘Niet als ik moet nadenken,’ antwoordde Kyle zonder op te kijken. Hij zuchtte. ‘Hoe moet ik iets aan iemand vertellen als dat iets moeilijk te geloven is?’ ‘Die iemand laten bepalen of dat iets moeilijk te geloven is.’ Hij knikte afwezig en wierp haar een zijdelingse blik toe. ‘Kun je je iets herinneren van het moment dat je hier arriveerde?’ ‘Ik ben flauwgevallen. Dat vertelde je me.’ ‘Probeer nog eens terug te denken aan het moment dat Richard je vertelde dat je naar me toe kon komen.’
16. Alana keek hem bedenkelijk aan, maar haalde dat moment toch voor de geest. Haar vader had gezegd dat ze naar Kyle Weicke kon gaan zodat hij haar kon helpen met haar paper. Hij had namelijk economie gestudeerd – iets dat ze nog niet van hem geweten had. Het rijden naar de bibliotheek in Grember was haar niet geheel probleemloos afgegaan. Het wegdek was glad geweest. Maar ze was ongedeerd in het dorp aangekomen, totdat –
17. ‘Ik stond stil op de weg. M’n auto had het begeven. Er – Ik zag – In het donker…’ ‘Wie zag je?’ Hoe kan ik in godsnaam vergeten zijn hoe ik hier – in Kyle’s huis – gekomen ben? Nee, ze was het niet vergeten. Ze had er simpelweg niet eerder bij stilgestaan. Ze had aangenomen dat ze was flauwgevallen, dat ze daarom niet meer wist wat er gebeurd was. Nu stond ze er wél bij stil. En de herinneringen die naar boven kwamen, bezorgden haar rillingen over haar hele lichaam.
18. Ze voelde dat Kyle zijn arm om haar heen sloeg en haar steviger tegen zich aandrukte. ‘Wie zag je, Alana?’ Het leek alsof haar hersenen een spel met haar speelde. De tijd die was gepasseerd tussen het stilstaan van haar auto en het wakker worden in Kyle’shuis, leek steeds groter te worden wanneer ze eraan terugdacht. De duisternis, het zwarte gat in haar geheugen – waarvan ze gedacht had dat die te wijten was aan het feit dat ze was flauwgevallen – werd opgevuld met steeds meer beelden, herinneringen. Het joeg haar angst aan.
19. ‘Ik zag – een vrouw. Een hele mooie vrouw.’ ‘Wat deed ze? Wat gebeurde er toen ze op je af kwam?’ ‘Ik vroeg haar – Ik – Ik weet het niet meer. Ik weet het gewoon niet meer, oké?! Ik wil naar huis, Kyle. Ik ga –’ Hij greep haar pols vast voor ze op kon staan. Ze werd bang van zijn gezichtsuitdrukking en wilde haar hand lostrekken. Zijn grip op haar pols verstevigde zich. ‘Je kunt niet meer terug naar het leven dat je ooit gehad hebt,’ zei hij.
