2. Het bovenste ook goed zien? Zoomen in met CNTRL + scroller van je muis!
De complete stamboom van familie de Bof en hun gerelateerden ^
De stamboom vanaf Joey en Cathelijns tak;

3. - Ging Cathelijn langs bij Justin en Jim om foto‟s af te geven en werd haar vertelt
dat ze opnieuw oma wordt. Abel en Emine mochten ook wat foto‟s hebben.
- Merkten we dat het voor Iris erg afzien is zonder Tim en vertelde ze haar
grootouders dat hij binnenkort langskomt om foto‟s op te halen.
- Kwamen we erachter dat het gevonden papiertje (update 18) van Auke was en
er een liefdesliedje op stond dat hij voor Lise-May wilde instuderen om Valentijn.
- Vertelde Cathelijn Joey over haar bezoekje aan Wietse en Sarah, waar ze had
gehoord dat Pepijn huisarrest heeft gekregen voor alle zooi die hij veroorzaakte.
- Zijn Joey en Cathelijn samen naar Noah gegaan in het verzorgingshuis.
- Hebben Iris en Auke even bijgepraat over hun liefdes, al praatte Auke er
overheen toen Lise-May ter sprake werd gebracht.
- Bezocht Iris Sander thuis en gaf ze hem ook wat foto‟s van de verjaardagen.
- Maakte Isolde duidelijk dat ze Auke graag wilde helpen met het instuderen van
het liedje voor Valentijnsdag om Lise-May mee te versieren.

4. Iris was in gedachten verzonken en wilde de trap aflopen toen ze Auke
hoorde roepen. Ze bedacht zich, klopte op zijn deur en opende hem. Vragend keek ze
hem aan, afwachtend op wat hij ging zeggen.
„Is er wat?‟ Vroeg Auke haar uiteindelijk. Hij probeerde gewoonweg luchtig te klinken.
Iris kende dat toontje van hem. Dat deed hij alleen als hij iets probeerde te verberg-
en. „Met mij niet,‟ zei ze langzaam. Ze probeerde niet te glimlachen. „Ik hoorde je…
praten? Ik dacht dat je me riep ofzo.‟
Auke voelde hoe zijn wangen rood verkleurden. Had ze hem horen zingen? „O. Nee.‟

5. Iris bleef nog even in de deuropening staan, niet-wetend of ze nu iets moest vragen
of zeggen over Lise-May of niet. Auke leek zo vrolijk en tegelijkertijd toch afwezig. Hij
was echt tot over zijn oren verliefd – het was overduidelijk. Ze vroeg zich af of hij het
zichzelf al wel besefte. Misschien zou dat pas komen als zij het hem vertelde.
„Heb je het briefje nog teruggevonden waar je het daarstraks over had?‟ Iris‟ blik
bleef hangen op Aukes gitaar. „Dat blaadje met de teksten dat je kwijt was? „t Liedje?‟
Auke schudde zijn hoofd. „Ja, nee – ik bedoel. Ik heb het terug. Mam heeft het ge-
vonden. Geen idee waar, maar… Het is terug.‟ Auke zuchtte, leek duidelijk opgelucht.
„Ik wilde niet dat iemand het las ofzo.‟ Dat laatste floepte hij er zonder bij na te denken

6. uit. Ach ja, nu ze toch al een vermoeden kon hebben, kon hij het net zo goed meteen
vertellen. „Weet je…‟ Auke stond langzaam op en liet zich op zijn bank vallen. „Dat
liedje hè? Het is een liedje voor Lise-May. Voor eh… voor Valentijnsdag.‟
Iris glimlachte en leunde even tegen de deurpost. „Je vindt haar leuk, hè?‟
Auke knikte en keek op van de grond. Zijn wangen waren rood maar er speelde een
glimlach om zijn lippen. „Heel erg leuk. We hebben ook zoveel gemeen… Je moest
eens zien hoe ze pianospeelt. Jij kunt nog wat van haar leren. Ze speelt te gek.‟
„Nodig haar hier uit,‟ stelde Iris voor. „Dat vindt ze vast leuk, zul je zien.‟

7. Beneden zat Cathelijn nog steeds voor de televisie. Met een theekopje plof-
te Iris naast haar oma neer. „Is het goed als hij morgen mee-eet?‟ Vroeg ze. „Tim dus.‟
„O?‟ Deed Cathelijn verbaast. „Je hebt helemaal niet vertelt dat hij morgen hier is.‟
„Ik heb tijdens het eten nog vertelt dat hij de foto‟s komt ophalen en zo!‟ Riep Iris uit.
„O,‟ deed ze weer. „De foto‟s, ja. Dat is ook zo. Als je van tevoren maar zorgt dat je
genoeg hebt geleerd. Want „s avonds heb je dan geen tijd. Dan vind ik het goed.‟
Iris rolde met haar ogen en kwam alweer overeind van de bank. „Ook al had je nee
gezegd. Ik heb hem toch al ge-sms‟t dat het oké is. Zaterdag zijn we er niet, denk ik.‟

8. „Hoezo dat?‟ Joey kwam de badkamer uitgelopen en zette zijn bril op. „Je zou toch
leren van het weekend? Wie of wat het ook is – je moet wel genoeg tijd nemen om...‟
„Opa, ik ben een zesdejaars. Niet om „t één of „t ander, maar ik ga al langer naar
school dan jullie. Bedankt voor het vertrouwen dat ik dit zelf kan.‟ Iris grinnikte. „Ik kan
de leertijd heus wel indelen. Ook al blijft hij slapen en zijn we er weinig, schat ik zo in.‟
„Oké, schat. Als je maar genoeg leert.‟ Joey kroop weer achter zijn laptop om verder
te gaan met het nakijken van de toetsen van groep vier. „Dan zijn we tevreden.‟
Cathelijn knikte instemmend. „Het is wat. Ineens hebben jij en Auke allebei tegelijk

9. weer verkering.‟ Glimlachend van oor tot oor keek ze Iris aan. „Ik vond dat briefje van
hem in zijn spijkerbroek met het wassen. Zulke lieve tekst… Het is toch echt een zoon
van z‟n vader. Lise-May moet er wel voor vallen als ze het hoort. Maar ja…‟ Cathelijn
schudde haar hoofd. „Ik wilde dat Auke eens wat minder verlegen was.‟
„Nou nou,‟ mompelde Iris. „Begin er maar niet over bij Auke. Hij houdt vol dat er nog
niets is. Nòg niet. Want wie zegt dat Lise-May dat nooit te lezen of te horen krijgt?‟
Even wierp Iris een blik opzij. „Als je het zo nodig weten moet: Auke gaat wat in-
studeren voor Valentijnsdag. Hij wil haar vragen of zo denk ik. Ik vind het wel schatig.‟
Cathelijn was meteen één en al oor. „Dat meen je niet. Wat goed! Hoe weet je dat?!‟

10. Iris vertelde haar oma wat Auke haar had vertelt naar aanleiding van voor het eten.
„Dus ik weet het gewoon zeker. Tenzij afhaakt. Maar hij klonk vrij zeker van zijn zaak.‟
„Zeker van zijn zaak maar enigszins onzeker,‟ raadde Joey. „Het komt wel goed.‟
Cathelijn knikte en glimlachte zuinigjes. „Ik hoop dat hij het doet. Zou goed zijn voor
zijn zelfvertrouwen. Bovendien kan niemand ontkennen wat er is gebeurd die nacht...‟
„Oma!‟ Iris rolde wederom met haar ogen. „Dat zeg je toch niet? Ik bedoel… kom
zeg. Ten eerste… geloof ik niet dat er echt wat is gebeurd die nacht, maar al was het
zo. Laat die twee het lekker zelf uitzoeken. Auke redt zich wel, hoor.‟

11. „Zeg het maar,‟ zei Amber. „Weet je zeker dat je de kledingwinkel in wilt?‟
Kay grijnsde naar Amber. „Amber…‟ Hij rolde met zijn ogen. „We hebben het hier al
over gehad. Het maakt mij echt niet uit dat ik een kledingwinkel in ga. Jij bent het! En
anders alsnog. Het is altijd leuk om kleren te kijken.‟ Zijn woorden zette hij kracht bij
met een knik. „We hebben alle tijd. De cadeautjes voor Emily, Olivier en Kelson zijn al
gescoord. Tenzij jij zelf graag naar huis wilt…‟ Naast zijn vriendin hield Kay halt.
Amber schudde lachend haar hoofd. „Nou, ik heb laatst nog nieuwe kleren gekocht...‟
Kay trok zijn wenkbrauwen zowat op tot zijn haargrens. „Amber, ben je nu serieus?‟

12. „Ja, je weet wel. Dat rode shirt wat ik laatst aanhad. En die legging…‟
„Dat bedoel ik niet. Ik bedoel. Je bent toch niet bang om een kledingwinkel in te
gaan?‟ Kay zag aan haar gezichtsuitdrukking dat ze wel degelijk moeite had met het
zelf bepalen wat ze wilde dragen. „O, kom nou! Je kunt het vast zonder Leslie. Ik help
je!‟ Hij stak zijn hand uit. „Kom. Of ben je bang dat ik verkeerde kleren uitkies?‟
Amber richtte haar blik op de grond. Ze durfde Kay niet aan te kijken.
„Kijk eens naar me,‟ zei Kay zacht. „Zie ik er soms verkeerd uit?‟ Een grote grijns
sierde zijn gezicht. „Dat bedoel ik. Nou, kom. We gaan samen wat scoren.‟

13. „O, ze hebben weer nieuwe blousejes!‟ Kay stond gelijk aan zijn favoriete
rek geplakt. Amber pakte een beetje onbeholpen het rek ernaast. „Wat denk je? Ik
geloof dat ik niet geen gele heb…‟ Kay krabde zich op zijn kop. „Of wel?‟
Amber giechelde en schoof zenuwachtig wat kleren heen en weer, niet wetend of ze
dat wel aan moest passen of niet. Stel nu dat ze een enorme flater sloeg?
„Lukt het?‟ Kay keek haar vragend aan. „Je moet dat roze topje eens proberen! Die
staat je wel. Je hebt nog dat ene rokje. Die wijde. Weet je welk ik bedoel?‟
Twijfelachtig keek Amber Kay aan. „Staat dat wel bij mekaar?‟

14. Kay knikte heftig. „Zeker weten! Eigenlijk jammer dat je die niet bij je hebt. Al zal het
op die broek ook wel staan… Probeer het topje gewoon!‟ Amber bleef hem maar aan
staan kijken en haalde haar schouders op. In drie stappen stond hij naast haar. „Maat
S? Of XS?‟ Hij schoof de topjes opzij en pakte er een XS uit. „Waag niet te zeggen dat
je dat te klein is. Je bent helemaal niet dik,‟ zei hij quasistreng en lachte.
„Oké dan…‟ Met een diepe zucht en een zenuwachtig glimlachje begaf Amber zich
naar een kleedhokje. „Ik ga er niet uit, hoor.‟
„Geef maar een gil als je het aan hebt. Ik kijk het hokje wel in,‟ bedacht Kay.

15. „Ik heb hem aan,‟ klonk het even later ietwat gespannen uit het hokje.
Kay deed het gordijn ietsje opzij en stak zijn duim op. „Geen gemaar. Gewoon doen!‟
„Net als in de reclame van de Nederlandse Energiemaatschappij?‟ Giechelde Amber.
„Net als bij die irritante reclame! – Ik ga dit nog even passen. Ik wil graag nog zo‟n
jasje hebben voor over een blouseje. Dat rode ding zelf is nu even om te zien hoe het
jasje staat.‟
Amber knikte en klemde het opgevouwen topje tegen haar bovenbenen. „Ik ga dit
vast afrekenen.‟

16. „Je kunt toch ook nog even verder kijken?‟ Probeerde Kay nog.
„Mijn zakgeld is er bijna doorheen. Ik krijg pas begin volgende week weer.‟
„Als ik het je nou geef?‟ Kay stapte het kleedhokje uit. „Mijn god,‟ bracht hij uit met
een blik in de spiegel. „Dit rode ding is ook leuk! Ik neem het gewoon beiden.‟
Amber glimlachte. „Nee, ik wil niet dat je het voor me betaalt. Ik vind het prima zo.‟
Afwezig ging ze door het rek waar Kay net zijn blouseje uit had gehaald. „Ik vraag me
weleens af of jij überhaupt ooit genoeg hebt van blousjes, weet je.‟
Kay grijnsde. „Nu je het zegt… Wat denk je van die gele? Ik pas die ook nog even.‟

17. Hoofdschuddend gaf Amber de goede maat aan. Kay raakte altijd in zijn element
wanneer hij in de kledingwinkel was. Sommigen vonden hem daar raar om, zij niet.
Sommigen zouden gezegend zijn met een jongen die liefde had voor shoppen, maar
zij niet per se. Zij wilde alleen de kledingwinkel in als het zowat nodig was.
„Ik ben benieuwd wat Emily van haar cadeautje vindt. Soms lijkt het zo alsof er hele-
maal geen leeftijdsverschil is tussen ons, weet je. Omdat we beiden in groep 8 zitten.‟
„Dat komt omdat zij een vroege leerling is en jij een late. En omdat je bent blijven
zitten.‟ Even stak Kay zijn hoofd tussen de gordijnen door. „Maar goed ook, want ik
kan me niet voorstellen hoe het zou zijn om niet bij je in de klas te zitten.‟

18. Amber kreeg er een kleur van. „Ik kan het me ook niet voorstellen,‟ zei ze zacht. Dat
was waar. Kay was haar beste vriend van allemaal. „Ik ga vast afrekenen.‟
„Alweer?‟ Kay lachte. „Maar ga maar vast. Ik ben nog wel even bezig.‟
Naderhand plofte Amber op de bank neer. Ze was maar wat blij dat ze Kay
kende. Zo had ze nog iemand met wie ze dingen kon doen. Sims als Pepijn of Emma
kon ze het ook wel goed mee vinden, maar hun karakters lagen te ver bij Amber van-
daan om echt hele goede vrienden van elkaar te zijn. Soms zat Amber er best wel
mee. Desalniettemin was er dan nog altijd Emily. Het leeftijdsverschil mocht er in feite
dan wel zijn, maar negen van de tien keer was niemand zich ervan bewust. Ze leken

19. nog net geen tweeling. Amber glimlachte bij de gedachte.
„Hé, Kay!‟ Hoorde Amber ineens roepen. Ze keek langs de kledingrekken heen en
zag een meisje van school staan. Ze kon zich haar naam niet herinneren. Kay over-
duidelijk wel. Gemoedelijk als hij was knoopte hij direct een gesprek aan. Emma of
Pepijn zou hem op een gegeven moment vanzelf wegslepen bij dat meisje. Zij daar-
entegen wachtte rustig af tot hij uitgepraat was. Ze wilde niet onbeleefd overkomen.

20. „Zo,‟ verzuchtte Kay. „Dat was dat! Wil je wat drinken? We kunnen naar… -
Jezus, wat een felle zon hè? En dat voor februari!‟
Amber probeerde het verblindende licht te ontwijken. Bijna botste ze tegen Kay op.
„Hé, kijk eens wie we daar hebben!‟ Riep Kay uit. Amber zag het niet, maar wist dat
het ongetwijfeld weer iemand van school was. „Moet je eens meekomen. Dit wordt
mooi.‟ Kay grijnsde over zijn schouder naar Amber.
„Oké…‟ Amber had nog steeds niet gezien naar wie Kay stond te kijken, tot ze Kay‟s
blik volgde. Wie dat meisje was, wist ze niet. Dat lange zwarte haar kwam haar niet

21. bepaald bekend voor. Geduldig bleef ze staan terwijl Kay hetzelfde deed.
„Victoria Andersen,‟ zei Kay met een grote glimlach. „Komen we elkaar wéér tegen!‟
Het meisje draaide zich om en Amber herkende haar ogenblikkelijk. Het was het
meisje over wie Kay en zij het van de week nog over hadden gehad. Het meisje van
vakantie. „O,‟ deed ze zachtjes. „Nu snap ik het.‟
Kay hoorde haar echter niet meer. Victoria had evenmin oog voor haar. Ze was blij
verrast Kay hier tegen te komen. Ze vrouw wie naast haar stond keek nieuwsgierig
van de één naar de ander en terug. „Kay! Wat leuk!‟

22. Enthousiast zoenden Kay en Victoria elkaar op hun wangen. „Hoe gaat het ermee?!‟
Victoria knikte. „Ja, wel goed. Beetje de stad hier aan het verkennen. We waren net
op weg naar daarachter. Een café ofzo. Was ook alweer flink opgeschoten, dus ja!‟
Kay knikte met een grijns. „Moet je zeker doen, naar dat gebouwtje daarachter gaan.
Is altijd gezellig daar, hoor. – O, jij bent denk ik Victoria‟s moeder, nietwaar?‟
De vrouw naast Victoria, eveneens zwart haar met bruine ogen, begon te lachen.
„Kay, Emerald – Emerald, Kay. Ze is mijn nicht en woont hier ook in de buurt.‟ Stelde
Victoria hen aan elkaar voor. „Kay ken ik van een vakantie van een tijdje terug.‟

23. Victoria grinnikte toen Emerald knikte. „Lang verhaal allemaal. – Hoe dan ook, ben jij
niet Amber?‟ Richtte Victoria zich op degene naast Kay. „Wat geweldig om jou ook
weer te zien! Je bent echt geen spat veranderd! Dat ze ik van Kay ook al, maar
toch… Dit is echt grappig om te zien.‟
Amber stond er wat ongemakkelijk bij en knikte naar Victoria. „Jij bent ook amper
veranderd. Alleen wat volwassener. Die make-up…‟ Zei ze zacht en met een lachje.
„Hé, we moeten elkaar binnenkort echt weer even spreken,‟ vond Victoria.
„Zeker weten!‟ Riep Kay uit. „Wij gaan ook naar huis. We willen jullie niet ophouden.‟

24. „Doei, Kay en Amber. Was leuk om jullie weer even te zien!‟ Victoria overrompelde
Amber compleet door haar een knuffel te geven. „Ik voeg je wel toe op Facebook!‟
„Jij ook tot gauw, Kay,‟ zei Vic terwijl ze hem ook knuffelde. „Misschien komen we
elkaar nog wel tegen op school na de vakantie!‟
Emerald knikte naar de twee voor haar net nog onbekende tieners en ze vertrokken.
„Na de vakantie?‟ Vragend keek Amber Kay aan. „Het is nog niet eens vakantie.‟
„Voor haar wel. Vanwege de verhuizing mist ze een weekje. Ze is hier net komen
wonen, weet je wel?‟ Met een glimlach keek hij Victoria na. Ze zwaaide nog even.

25. „Ik moet nog denken aan de tijd die we met z‟n vieren daar in het water hebben door-
gebracht. Weet je nog dat Emily er ook bij was?‟ Kay schudde lachend zijn hoofd. „Op
naar huis?‟ Stelde hij voor. „We kunnen nog wel een potje XXS 4 doen bij jou thuis.‟
„Misschien is een potje Kolonisten van Catan verstandiger. Je moeders komen zo.‟
„Dat is waar ook!‟ Riep Kay uit. Hij was bijna vergeten dat ze vandaag te horen zou-
den krijgen of Serena zwanger was van de behandeling laatst. „Jij hebt het natuurlijk
al zo vaak meegemaakt. Jij hebt een broertje èn een zusje. Lucky you!‟ Hij sloeg een
arm om Amber heen terwijl ze verder liepen. „Ik vind het best spannend, maar ik heb
zo‟n goed voorgevoel. Kunnen we gelijk de slingers ophangen, hè?!‟ Grapte hij.

26. „Hé, Kay, ben ik weer.‟ Met een zucht liet Emma zich op het bankje in de
achtertuin zakken. Er was veel pijn en moeite voor nodig geweest om daar te komen
met telefoon. Sinds het voorval met Pepijn beheerden haar ouders haar telefoon en
kreeg ze hem maar voor even en alleen als ze er zelf vanaf wisten. „Pa liep me even
te zeiken net! Hij wilde geloof ik nog mee gaan luisteren naar het gesprek ofzo. Is hij
helemaal idioot. Ik word er echt niet goed van.‟ Emma was blij dat het Kay was en niet
Pepijn wie haar had opgebeld. Het was en bleef zijn schuld.
„Ze draaien wel weer bij. Als je je gewoon koest houdt,‟ probeerde Kay haar op te
vrolijken. Zijn irritant blije stem vond Emma al erg genoeg. „Je raadt het niet, Em!‟

27. Emma rolde met haar ogen. Dat Kay zo nodig nog vrolijker was dan normaal? Ja,
dat was zo te raden. „Nou, vertel. Wat is er zo striking?‟
„Ik word broer! Ik krijg een broertje of zusje! Mam is zwanger!‟ Riep Kay uit.
De neiging haar telefoon bij zich vandaan te houden onderdrukkend slaakte Emma
een zucht. „Dat wist je toch al? Dat je broer zou worden? Dat Serena zwanger was?‟
„Nee.‟ Kay‟s stem klonk al meteen iets minder vrolijk, maar liet zich niet uit het veld
slaan. „Ze zouden proberen weer zwanger te raken. Het was nog niet zeker of dat ge-
lukt is. Nu dus wel! Gaaf hè?!‟ Kay lachte. „Kom anders hierheen! Mam heeft kinder-

28. champagne gekocht! Kan nog gezellig worden! Amber is ook hier.‟
Kinderchampagne? Amber? Jezus. „Nou, gefeliciteerd enzo! Geweldig idee om naar
jou toe te komen! Als je nog eens zo‟n idee hebt, moet je zeker weer bellen! Als ik
tenminste wel weg mag dan!‟ Emma deed geen moeite meer om haar irritatie te
verbergen en sneerde elk woord door de telefoon met haar lievelingsdosis cynisme.
„O… Ja, sorry.‟ Deed Kay. Hij slaakte hoorbaar een zucht. „Luister, zo bedoel ik het
echt niet. Maar misschien kunnen mijn ouders met jouw ouders praten? Hier zullen ze
je toch niet om thuis laten? Wie weet willen ze zelf ook wel komen. Het is altijd leuk
met dit soort dingen, weet je!‟ Kay begon alweer op te leven. „Dat lukt ons wel!‟

29. „Ehm, ik denk niet dat mijn ouders over te halen zijn…‟ Bracht Emma zonder al te
veel overtuiging uit. „Mij maakt het niet zo veel uit. Doe maar geen moeite, Kay.‟
„Nou, oké.‟ Kay klonk duidelijk teleurgesteld maar begon eveneens geïrriteerd te
raken. Waarom moest ze alle chagrijnigheid op hem afreageren? Het was zijn schuld
niet dat ze huisarrest had. „Zie ik jou en je zussen en broer dan morgen op Emily‟s…‟
„Oh, neuh. Pepijn komt niet. Esmée ook niet omdat Stan niet gaat. Proefwerkweek...
Als ik al weg mocht, was ik toch niet gegaan. Er is zo geen klap te beleven.‟
Kay verplaatste zich hoorbaar. „Je kunt toch op zijn minst gaan voor Amber?‟ Siste

30. hij op zachter. „Je hoeft niet per se telkens bij Emily te zijn. Amber vindt het ook leuk.‟
Emma haalde haar schouders op voor wat Kay zei. „Boeiend. Zulke goede vriendin-
nen zijn we nu ook weer niet. Alsof ze mij zou missen, weet je. Ik zit mijn tijd wel uit en
dan zie ik wel weer.‟ Met een geeuw kwam Emma overeind. „Tot later ofzo… Denk ik.‟
„Ja, tot later.‟ Kay‟s stem klonk haast boos. Zo had Emma hem nog nooit gehoord.
„Jammer dat je niet komt, maar als je niet wilt ga ik je niet smeken. Graag gedaan
voor het aanbod en dank je voor de felicitaties.‟
Emma stopte haar mobieltje achter haar topje en wandelde terug naar het huis.

31. Een opgelaten Dennis en sloeg zijn arm om Keisha heen en drukte haar
tegen zich aan. Hij zag dat zijn zus al had gezien dat ze voor de deur stonden.
„Sleutel vergeten,‟ mompelde hij terwijl hij Nienke een knuffel gaf. „Gefeliciteerd!‟
„Jij ook gefeliciteerd, broertje! Je bent immers de officiële papa.‟
Dennis begon opnieuw helemaal te glunderen. Keisha gaf hem lachend een kus op
zijn wang. „Gekkerd,‟ zei ze hoofdschuddend. „Je boft maar weer, meneer De Bof.‟
„Geen jassen? – Hmm, het is zo‟n perfecte dag. Er is zelfs geen jas meer nodig nu!‟
Riep Nienke uit terwijl Dennis en Keisha de kamer verder in liepen. Serena zat op de

32. bank en kwam overeind met een glimlach van oor tot oor. „Hé, Dennis!‟
Dat moment kwam ook Kay de trap af en stopte zijn mobiel weer in zijn zak. „Hé,
jullie zijn er al!‟ De glimlach die verscheen hoefde hij niet te faken. Zijn biologische
vader was iemand met wie hij het altijd al goed had kunnen vinden. „Gefeliciteerd!‟
De ronde van felicitaties ging maar door en uiteindelijk trokken de volwassenen zich
terug naar de keuken. Kay glimlachte naar Amber en bij haar en Kelson voor de bank
zitten. „Dat is nog eens wat, hè Kel? Allemaal grote Sims voor de mama‟s.‟
Kelson keek zijn broer met grote ogen aan. Amber en Kay schoten in de lach.

33. „Ze komen allemaal omdat je een grote broer wordt, Kelson,‟ vertelde Amber. „Mag je
ook lekker stoer en beschermend doen tegenover het kleintje.‟ Amber stak haar tong
uit en Kelson kreeg spontaan de slappe lach.
Met een glimlach op naar Amber. „Je bent ook geweldig met „m, hè?‟ Het was waar.
Kelson was een jochie dat lang niet iedereen speelde en het is dat hij het niet kon
zeggen, maar soms had Kay het idee dat Kelson Amber als grote zus beschouwde.
„Wat denk je ervan, Kelson? Ga je morgen ook mee met Kay en je mama‟s?‟ Bij die
vraag keek ze Kay aan. Hij was natuurlijk de enige die in staat was te antwoorden. „Hij
komt denk ik ook wel mee, toch? Dat is ook leuk voor Olivier en Mira. En voor mij!‟

34. „Wij komen gewoon met z‟n allen, ja,‟ knikte Kay beamend. „Ik sprak net Emma over
de telefoon. Ze komt niet. Vanavond niet en morgenavond niet. Ze is ervan overtuigd
dat ze niet weg mag. Ik denk dat ze het niet wilt proberen, vanwege haar ouders.‟
Amber knikte. „Dat is jammer. Het is altijd wel gezellig als zij er is.‟
Kay keek vlug naar Kelson. Hij voelde zich nu al schuldig om zijn leugen. Moest hij
alsnog zeggen wat zij hem had vertelt? Dat zou ook weer achterbaks zijn tegenover
Emma. Dat verdiende ze niet. Net zo hard als Amber dit niet verdiende. „Tsja, huis-
arrest, hè?‟ Verzuchtte hij. „Esmée en Stan komen ook niet. Proefwerkweek... En dan
heb je nog Pepijn… Ach, bekijk „t van de positieve kant: des te meer mogelijkheid om

35. jou in te maken met XXS4!‟ Kay grijnsde. „Of met Kolonisten van Catan. Jij kiest!‟
Amber lachte. „Hoor je dat, Kelson? Hij denkt dat hij me kan verslaan met XXS4!‟
Kay grijnsde van oor tot oor. „Waar wedden we om, hè? Ik kan niet altijd van je ver-
liezen!‟ Met twinkelingen van de uitdaging in zijn ogen keek hij Amber aan. Ze lachte
alweer. Want dat ze het niet leuk had gevonden dat er zo weinig van haar vrienden
kwamen, was duidelijk. Kay vond het ook niet leuk, vooral niet van Emma.
„Koekje!‟ Riep Kelson en wees naar Serena die kwam aanlopen met een schaal.
Amber en Kay lachten hardop. „Om een koekje? – Oké!‟

36. Er klonk geklop op Iris‟ deur en Auke kwam de kamer binnen. „Sorry dat ik
stoor. Wil je tegen papa en mama zeggen dat ik nog even naar Isolde ga als ze terug
zijn? Ik bedoel… ik ga nu, maar...‟ Auke schopte een opgerolde slaapzak de gang op.
„Wat is dat nou? Blijf je bij haar slapen?‟ Tim wiebelde met zijn wenkbrauwen.
„O, Isolde is mijn tante, Iris‟ oudtante. Een zus van Cathelijn zegmaar.‟ Auke lachte
en Iris deed met hem mee. „Al blijf ik denk ik wel slapen. Willen jullie dat doorgeven
straks als ze terug zijn?‟ Auke smeekte haast. „Het is heel belangrijk, weet je...‟
Iris deed haar handen omhoog en lachte. „Ik vind het best. Vergeet alleen je mobiel

37. niet mee te nemen, hè? Anders loopt het nog uit de hand. Zoals laatst met Pepijn.‟
„Zoals met Pepijn?‟ Vragend keek Tim van Iris naar Auke en terug. „Wat was er dan?‟
„Pepijn is „s avonds het huis uit gesneakt en naar Emma gegaan. Hij heeft daar
geslapen,‟ legde Iris uit. Ze rolde met haar ogen ten einde van het verhaal.
„Yep. Hij was boos op Wietse. Pepijn had zo‟n impulsieve actie,‟ voegde Auke toe.
„Maar nu ga ik echt. Anders wordt het te laat. Krijg je weer dat mam gaat zeuren over
in het donker buitenlopen.‟ Hij trok een gezicht. „Tot morgen, al weet ik niet hoe laat.‟
„Wij ook niet. Waarschijnlijk zijn we morgen weg. Groetjes aan Isolde van mij, oké?‟

38. Auke stak zijn hand op en verliet de kamer. Iris en Tim hoorden hem de trap afgaan.
„Heb ik het mis als zeg dat Auke het goed kan vinden met Pepijn? Hij leek hem een
beetje te verdedigen.‟ Tim lachte. „Dat is best wel schattig, weet je. Ik vind „t lief.‟
Iris knikte lachend. „Hij is ook wel lief. Het liefst ziet Auke dat iedereen lief is voor el-
kaar en elkaar begrijpt. Dat kan niet altijd, maar hij ziet het als zijn taak iedereen zo
blij mogelijk te maken.‟ Dat was een theorie die ze al een lange tijd terug had bedacht.
Auke kwam nu eenmaal zo over en niet alleen bij Iris. Degenen die beweerden dat hij
niet zo was, kenden hem absoluut niet goed. „Dat zijn een paar zinnen waarin je Auke
gemakkelijk kunt beschrijven. Altijd bezig met andere Sims. Soms iets te.‟

39. Tim glimlachte en keek even opzij. „Waar kennen we dat nou toch van?‟
Iris gaf Tim een stomp op zijn bovenarm. „Van als je daarvoor staat.‟ Ze wees op de
spiegel.
„Ach, ik denk dat iedereen wel zo is naar degenen van wie „ie houdt. Noem me dan
maar een slijmbal, maar ik meen het wel.‟ Hij knikte naar de iPod. „Our Endless
Numbered Days?‟ Lachend keek hij Iris aan nadat hij het scherm aangeraakt had.
Iris knikte. „Dat is van Iron and Wine. Je mag best wat anders opzetten, hoor.‟
Nieuwsgierig drukte Tim de knop in het midden in om te horen wat voor soort muziek

40. het was. Een rustig gitaarspel vulde de kamer. „Dit is prima, toch?‟ Tevreden knipoog-
de hij naar Iris. „Love and Some Verses. Dat klinkt me niet zo slecht in de oren.‟
Iris glimlachte en keek weer naar het tafeltje dat voor hen stond. „Ik heb zelf ook wat
foto‟s boven m‟n bed gehangen vandaag. Dat vind ik leuk. Net als deze, van ons
tweeën.‟ Met haar hand wees Iris naar een foto waar ze zoenend op stonden.
„Waar is die foto genomen?‟ Tim kneep zijn ogen tot spleetjes om de foto op de muur
beter te kunnen zien. „Bij Lynn en Joe? – O mijn god. Nu zie ik het! Dat is van ons
eerste weekend. Die keer dat jij je arm brak. Van onze eerste zoen.‟

41. Giechelend ging Iris verzitten. „Sla niet zo‟n dramatische toon aan. Ik leef nog, hoor.‟
Iris volgde Tims hoofd en keek neer op de overgebleven foto‟s. „Ik ben trots op je.‟
„Waarom? Het zijn maar een stel foto‟s. Iedereen had ze kunnen schieten.‟
„Dat klopt. Maar jíj hebt ze geschoten. Je legt je hele hart en ziel erin. Daarom vind ik
ze zo geweldig.‟ Gedecideerd keek Iris Tim aan. „Omdat ik jou geweldig vind.‟
De blik waarmee Tim naar Iris terugkeek, zorgde ervoor dat ze helemaal week werd
vanbinnen. Ze hield zowat haar adem in. Alsof haar zintuigen dan beter waarnamen.
Zonder een woord te zeggen ging ook Tim verzitten. Iris volgde alles wat hij deed

42. haarscherp en merkte hoe haar lichaam overspoelt werd met kalmte maar tegelijker-
tijd adrenaline nu hij dichterbij haar kwam. De afstand tussen hen werd almaar kleiner
en haar hart ging razendsnel tekeer. Zijn hand zweefde naar haar toe, ze omarmde
hem en in een beweging lieten ze zich als één op het dekbed vallen. Hij sloeg zijn
benen om die van haar en zij nestelde zich dichter tegen hem aan.
Daar lagen ze dan. Iris stond een kort moment stil bij het idee dat ze dit misschien
niet hadden kunnen doen als Tim niet hier was geweest. Dan had ze nu zitten leren.
Dat ze haar opa en oma had wijsgemaakt dat ze eigenlijk wat anders lag te doen,
maakte dat ze des te wilder werd. Tims handen gleden door haar haren en ze duwde

43. haar handen tegen zijn borst en drukte heftig haar lippen op die van Tim. Een vurige,
minutenlang durende kus later lieten ze elkaar los. Tim keek in Iris‟ ogen. Ze merkte
dat hij verbaast was om het venijn waarmee hun kus gepaard was gegaan, net als
haar. Zijn blik straalde nog iets uit: verlangen.
Iris voelde hoe de mierenkolonie overal in haar lichaam was. Voor het eerst sinds
een lange tijd liet ze het weer toe. Nu was er tenminste tijd. Ze waren alleen thuis en
dat zou ook even zo blijven. Voor het eerst had ze het gevoel dat het niet gaf. Zo vaak
had ze zich in moeten houden, vooral van zichzelf. Nu wilde ze het niet langer meer.
Ze merkte gewoon dat bij Tim ook de drempels weg waren, de barricades opgeheven.

44. Iris en Tim werkten zich omhoog tegen de bedrand, bleven zoenen met versnelde
ademhaling. Tims haren kriebelden tegen Iris‟ wang toen hij met zijn lippen een spoor
van kusjes omlaag drukte naar Iris‟ hals. Ze had haar ogen gesloten. Tegelijkertijd met
het opkomende gevoel van kippenvel liet ze haar handen over Tims rug naar beneden
glijden. Met haar benen om Tim heen geklemd liet Iris het toe dat Tim haar nog dicht-
er tegen hem aandrukte. Haar nek steunde op zijn armen zo lang ze nog om haar
schouders lagen.
Plotseling stond Tim op en Iris moest moeite doen geen gilletje te slaken. Met een
ondeugende glinstering in zijn ogen hield Tim Iris nog even vast voor hij haar liet zak-

45. ken. Langzaam schuifelden ze achteruit. Tim voelde de houten vloer onder zijn blote
voeten drukte zijn tenen tegen Iris‟ Converse Sneakers. Iris‟ handen gleden om zijn
heupen en trokken hem naar zichzelf en de muur toe, waar ze hun gezoen voort-
zetten. Roerloos bleven ze tegen elkaar aan staan. Zijn ene hand had Tim op Iris‟
schouder, de andere hield haar heup vast.
Voorzichtig maakte Iris Tims hand los en pakte hem vast, leidde hem naar boven. Ze
merkte dat Tim eventjes stuntelig werd. Natuurlijk was dit alles voor hem nieuw. Hij
was alleen jongens gewend. Voor sommigen was dat misschien een vies idee. Iris
vond het enkel schattig, het maakte dat ze zelfs nog meer naar hem verlangde.

46. „Hé,‟ fluisterde Iris met een schorre stem. De manier waarop Tim haar aankeek was
bijna jongensachtig te noemen. „Niet… niet bang zijn om iets fout te doen,‟ vervolgde
ze. Al die tijd bleef ze zijn blik vasthouden. Samen trokken ze Iris‟ shirt uit. Daar stond
ze dan in haar bh en spijkerbroek. Met een glimlach liet Iris haar hand omhoog kruip-
en vanaf Tims nek. „Zie je nu wel,‟ fluisterde ze tussen de zoenen door. „Je kunt dit.‟
Tims handen gleden weer naar boven, bleven haken achter de rand van Iris‟ zwarte
bh. Met haar vrije hand hielp Iris Tim hem los te krijgen. Ze voelde hoe zijn handen
lichtjes trilden. Ze smolt bij het idee alleen al. Alles kon rustig aan, er was geen haast
nu. Dit was sensueler dan Iris ooit had beleefd. Haar bh viel met een plof op de grond.

47. Tim voelde de lichaamswarmte van Iris‟ ontblootte bovenlijf. Iris‟ handen gingen
bezig met de rand van zijn spijkerbroek. Hij verstarde toen ze de rits in één ruk naar
beneden trok. Dat had ze al veel vaker gedaan, wist Tim. Dat idee maakte hem wild,
maar ook bang en onzeker. Uit alle macht probeerde hij daar niet bij stil te staan. Hij
wilde niet tekort schieten, hij wilde haar niet teleurstellen. Bekaf maakte hij zich los uit
hun omhelzing.
„Tim?‟ Iris keek hem verbaast aan. „Hé, schatje… We hoeven niet als je niet wilt.‟
Tim schudde zijn hoofd. Ze moest het niet verkeerd denken. Hij gaf niet op en hij wil-
de niets liever dan dit doorzetten. Hij schopte zijn spijkerbroek uit en trok Iris mee.

48. Iris kroop langs Tim heen naar de kant van de muur. Ze klopte op de plek naast zich.
Ook zijn shirt liet Tim vallen en hij kwam naast haar liggen. Het enige wat ze allebei
nog aan hadden, waren hun onderbroekjes. Iris zou niet ontkennen dat Tims lichaam
er goed uit zag en kon haar ogen er dan ook niet vanaf houden.
Tim daarentegen deed wist niet waar hij moest kijken. Zijn gevoelens schreeuwden
dat hij zijn ogen open moest houden. Zijn verstand zei hem dat hij ze dicht moest
laten, liet hem weten dat het misschien fouten zou schelen. Met zijn ogen dicht voelde
alles gewoon veel beter aan en zijn adem stokte compleet toen Iris‟ hand over zijn
buik naar beneden gleed. Haar hand bleef liggen waar hij lag, deed niets. Langzaam

49. opende Tim zijn ogen en zag dat Iris hem weer aan lag te kijken. Hij beet op zijn lip.
„Je bent zo schattig als je verlegen bent…‟ Fluisterde Iris en glimlachte flauwtjes.
Ze zei niets over het feit dat hij zo klungelig deed. Dat stelde Tim al een heel eind
gerust. „Je… je bent zo prachtig, Iris,‟ fluisterde Tim met een trillende stem. Hij draai-
de zich op zijn zij en kroop dichter naar haar toe. „Ik wil niet wachten. Niet nog langer.‟
Iris ademde diep in en liet opnieuw haar handen afdwalen. Dit keer deed Tim het-
zelfde. Met het ontbloten van hun complete lichaam was de spanning eraf. Zoenend
begaven ze zich onder de dekens.

50. Pepijn voelde iets aan zijn broekspijp trekken. Beter gezegd: iemand.
Geërgerd schudde hij met zijn voet. „Kap effe.‟
Marijn, die zich van geen kwaad bewust was, bleef trekken. „Pijn, Pijn,‟ drong hij aan.
„Kijk, daar!‟ Met zijn mollige vingertje wees hij naar het tv-scherm. „Tubbies!‟
Pepijn zette de tv vlug op een andere zender. Ook al was het maar een reclame van
de Teletubbies: Marijn dacht nu dat het programma erop kwam en zou telkens blijven
zeuren. Hoe eerder het afgezet werd, hoe beter, dacht hij tevreden en zat achterover.
„Pijn, Pijn! Tubbies!‟ Riep Marijn ontzet. „Tubbies op tv!‟

51. „Hou godverdomme eens je klep dicht!‟ Siste Pepijn. Hij pakte Marijn ruw bij zijn arm
en zette hem naast de bank neer. „Anders doe ik je zo echt pijn.‟
Marijn keek met grote ogen op naar zijn grote broer en liet zich met trillend onderlipje
tegen de bank aanvallen. „Pijn niet die tv doen, tv niet Tubbies!‟ Sputterde hij tegen.
„Ja, inderdaad. Geen Teletubbies. Dat komt er nu toch niet op, sukkel.‟
Marijn bleef met onbegrip en een gevoel van ongehoordheid naar zijn broers aan-
dacht vragen. Het was hem duidelijk dat Pepijn boos begon te worden, maar hij was
het alweer vergeten toen zijn moeder langsliep en hem over zijn bol aaide. „Mama!‟

52. Sarah glimlachte in het voorbijgaan even naar haar drie jongens. „Komen jullie zo?‟
Marijn had direct door wat de bedoeling was en haastte zich zo snel als hem lukte
naar de andere bank. „Stan!‟ Marijn trok zich op en sloeg met een vrij handje tegen
Stans buik. „Stan moet wakker!‟ Met een glinstering in zijn ogen omdat hij de wereld
nu vanuit een hoger opzicht zag draaide hij zich half om naar de andere stoel. „Kijk!‟
Stan opende geïrriteerd zijn ogen en duwde Marijn net hard genoeg achterover zo-
dat hij zacht op zijn billetjes landde. „Ga maar naar mama. Ik ga niet mee naar Olivier.‟
„Ollie?!‟ Marijn kreeg rimpels van inspanning op zijn gezicht. „Ollie, mama!‟ Gilde hij.

53. Tegelijkertijd slaakten Stan en Pepijn een zucht. Beiden waren ze opgelucht dat hun
broertje eindelijk weg was. Daar hadden ze geen last meer van. De rust leek weder-
gekeerd. Tot Stan ontdekte dat er een andere zender opstond dan voor de reclame.
„Pepijn! Geef die afstandsbediening hier! Ik was tv aan het kijken!‟
„Je was helemaal geen tv aan het kijken, je was aan het maffen. Had je maar niet…‟
„Ik geef je godverdomme drie seconden.‟ Dreigend kwam Stan overeind. „Schiet op.‟
Koppig verstopte Pepijn de afstandsbediening in de leuning van de bank en ging nog
iets meer achterover zitten. „Mooi niet. Jij lag te maffen. Ik zat hier eerder. Rot op joh.‟

54. „Stan, Pepijn – ophouden. Ik hoor jullie in de keuken nog. De tv gaat uit als jullie nu
geen compromis sluiten.‟ Sarah deed haar best niet gespannen te raken, maar dat
was lastig wanneer je op het punt stond te vertrekken en er nog dingen moesten ge-
beuren. Op haar weg naar de keuken kwam ze Marijn weer tegen. „Dag klein ventje!‟
„Mama, mama!‟ Kirde hij. „Marijn tekening.‟ Met zijn vingertje wees hij naar de kast.
Daarop hingen allemaal tekeningen die gemaakt waren door hem en zijn zussen. „Is
voor Emily! Emily gaat groeien, hè?‟ Glunderde hij. „Ollie ook groeien. Net als Mira!‟
Sarah glimlachte, ging door haar knieën en koos met Marijn een tekening uit van de
kast. „Dat is lief van jou, Marijn.‟ Ze drukte een kus op zijn kruin. „Vind Emily vast leuk!‟

55. „Jongens, we gaan.‟ Wietse pakte Marijn van zijn vrouw over. „De pizza ligt in de
diepvries, hè? Als er wat is: mam en ik hebben onze mobiels bij ons.‟
„Ik zal best willen bellen als ik een mobiel had.‟ Pepijn keek zijn vader scherp aan.
Elke trede waarop hij stampte dreunde na door het huis toen hij vervolgens wegging.
„Oké, lekker rustig.‟ Stan graaide de afstandsbediening tevoorschijn. „Veel plezier bij
Richard en Leslie,‟ mompelde hij en liet zich weer op de bank ploffen.
„Stan,‟ begon Wietse. „Weet je zeker dat je niet mee wilt? Dat is toch best leuk voor
Emily en Olivier? Simone en Esmée komen denk ik ook wel daarheen.‟

56. „Esmée komt sowieso niet,‟ wist Veerle. „Net als Emma. Van Simone weet ik „t niet.‟
„Ach ja,‟ verzuchtte Stan. Hij drukte de televisie uit en rekte zich uit. „Waarom eigen-
lijk ook niet? Ik heb toch al geleerd voor de proefwerkweek,‟ loog hij met een glimlach.
Met zijn zevenen gingen ze de deur uit. Veerle zwaaide nog even voor ze
op weg ging naar het busstation, van waaruit ze naar Jordy zou gaan. „Tot vanavond!‟
Stan stak de straat over met zijn handen in zijn zakken. Zin om te wachten op zijn
zusjes en broertje had hij niet. Hij wilde eens kijken of Simone er daadwerkelijk was.
Anders was Kay er ongetwijfeld. Was er niets aan, ging hij wel weer naar huis.

57. Krijns zintuigen stonden op scherp. Zijn oma liep net fluitend naar de
keuken. Dit was zijn kans om ongezien en ongehoord naar de badkamer te gaan. Drie
stappen bij de voordeur vandaan hoorde hij deze echter weer uit het slot springen.
Met het hart in de keel keek hij over zijn schouder. Had hij de deur niet goed dicht-
gedaan? Shit, dit kon niet waar wezen. Hij moest naar de badkamer zien te komen.
Zich omgedraaid hebbende zag hij dat het niet aan hem lag dat de voordeur open
stond: zijn oom was thuis. En hij was niet alleen.
„Isolde?‟ Siste hij op een bijna beschuldigende toon tegen zijn oudtante.

58. Isolde knikte en duwde de voordeur zachtjes in het slot met haar elleboog. Haar
vinger legde ze tegen haar lippen en ze knikte naar de keuken. Krijn begreep wat ze
bedoelde: hij moest zijn mond houden, want Isolde wilde haar oudere zus verassen.
Iris en Tim zaten aan de eetkamertafel en keken beiden verbaasd op. Iris had haar
oudtante al een flinke tijd niet meer hier gezien. Eigenlijk leefde ze vrij erg haar eigen
leven. En als ze kwam, dan wilde ze wel dat iedereen zich dat goed herinneren kon.
Auke had het echter niet door en wilde zo doorlopen. Isolde kon nog net een arm om
hem heenslaan om hem tegen te houden. „Oké,‟ fluisterde ze in haar oor. „Heel
zachtjes doen dus. Cath is net naar de keuken gelopen. We gaan haar verassen, ja?‟

59. Auke knikte zonder iets te zeggen en schuifelde met Isolde richting de keuken. De
enige wie nog niets doorhad was nog altijd Cathelijn. Krijn volgde hen geamuseerd,
maar ook beangstigd. Hij moest de badkamer in om zijn tanden te poetsen nu het nog
kon. Anders zou zijn oma ruiken wat hij met zijn vrienden had zitten doen vanochtend.
Vanaf de tafel keek Tim Iris vragend aan. Iris schudde haar hoofd, wist niet hoe hem
moest uitleggen dat dit Isolde was zonder woorden. Ze stond op en wenkte Tim.
Gedwee volgde hij haar.
Op hun tenen slopen Isolde en Auke naderbij. Grijnzend keek Isolde haar neefje
aan. „Klaar?‟ Vroegen haar lippen geluidloos. „Eén… twee… - Hé, Katje van me!‟

60. Het effect dat Isoldes roep had deed iedereen lachen. Cathelijn had net een glas wil-
len pakken om water in te doen. Ze wist zeker dat ze dat glas had laten vallen als ze
dat had gedaan. Echter vond ze het niet erg die oude bijnaam weer eens te horen.
„Isolde?!‟ Met een ruk draaide Cathelijn zich om. „Ik schrok me dood! Wat brengt jou
hier?!‟ Ze probeerde uit afkeurendheid uit te stralen. Toch kon ze niet echt boos zijn.
„Wat zeg jij, Auke?‟ Isolde drukte haar neefje even wat dichter tegen zich aan. „Ze
ziet er nog wel vrij levend uit, nietwaar?‟
„Ze heeft voor honderd procent gelijk, die oudtante van mij!‟ Riep Krijn, meer als uit-

61. leg tegenover Tim. Wat hij al had gehoopt, gebeurde: Isoldes aandacht ging meteen
naar Tim uit nadat ze haar zusje had begroet. Zo kon Krijn ongemerkt wegglippen.
„Nee maar, wat is dit hier voor mijn neus?!‟ Isolde liet Auke los en gaf hem nog even
een knijpje in zijn schouder. „Waarom heb je me niet vertelt dat onze Iris hier een
vriendje heeft!‟ Riep ze verontwaardigd tegen Auke. „Foei toch!‟
Auke lachte schaapachtig en Tim wist zich geen houding te geven met de alles-
behalve verlegen oudtante van Iris voor zijn neus. Zijn hand schoot meteen naar zijn
nek, waar zijn vingers plukjes haar om zichzelf wikkelden. Iris voelde instinctief aan
dat Tim zich ongemakkelijk voelde en vlijde zich tegen hem aan. Direct voelde hij zich

62. beter en er verscheen een voorzichtig glimlachje op zijn gezicht.
„Ja, Isolde. Het is waar. Tim en ik zijn alweer even samen.‟ Iris keek stralend op naar
Tim en wreef met haar hoofd tegen zijn wang. De aantrekkingskracht tussen hun
tweeën leek na gisteravond alleen maar groter te zijn geworden. Ze wilde het liefst de
hele tijd aan hem zitten en andersom gold er precies hetzelfde.
Zijn vrije hand stak Tim uit naar Isolde, die ze gretig schudde. „Zozo, toe maar weer.‟
Ze nam Tim in zich op en klakte met haar tong. „Jullie een… apart koppel zo,‟ zei ze.
„Ies, please. Laat je die kinderen even met rust?‟ Riep Cathelijn vanaf de keuken.

63. Isolde keek haar oudere zus met een grijns aan en richtte zich vervolgens weer op
het koppel voor haar neus. Iris had zich omgedraaid en pakte zachtjes Tims handen.
„Wat zeg je ervan om maar te vertrekken, hmm?‟ Stelde ze voor tegenover Tim.
„Nee maar! Je hebt een romantisch uitje geplant met pretty boy Tim.‟ Isolde porde
Auke zachtjes in zijn zij. Die was totaal niet op zijn gemak en gluurde vanuit zijn
ooghoeken even naar zijn moeder. Kon die Isolde niet wegslepen? Tim vond het zo te
zien niet echt leuk. Dit soort taken waren niet aan hem besteed.
„Sorry, Tim.‟ Iris lachte maar niet honderd procent van harte. „Let maar niet op haar.‟

64. „Let maar niet op haar,‟ herhaalde Isolde met nog steeds dezelfde twinkeling tegen
Auke voor ze zich omdraaide om naar de keuken te lopen. „Hoor je dat? – Lieve, lieve
Iris. Je hoeft je toch niet druk te maken? Je weet dat ik niet snel naar de jongens zou
vissen.‟ In het voorbijgaan liet Isolde haar ogen over Tims lichaam glijden. „Al zou ik
nou bijna bekeren, weet je.‟ Isolde grijnsde met een knipoog naar een vuurrode Tim.
Iris keek niet langer haar oudtante na. Ze was haast bang om Tim in de ogen te kijk-
en, zo erg als ze zich schaamde. Tot haar verbazing had Tim met een grote grijns op
zijn gezicht. Er twinkelde iets in zijn ogen en Iris giechelde voor ze het doorhad. Iris
wist zeker waaraan hij dacht. Het voelde geniaal om dit binnenpretje te delen.

65. Auke was opgelucht dat dit niet verder zo doorging. Voor Isolde weer iets nieuws kon
zeggen waarvan hij geen getuige wilde zijn, maakte hij zich uit de voeten. „Ik ga naar
boven, nog even oefenen. – Tim, als ik je niet meer zie... Tot later!‟
„We eten gewoon thuis,‟ antwoordde Tim. „Dus tot straks!‟ Hij wilde zijn hand op-
steken naar Auke, maar Iris trok hem naar zich toe. „Ho, rustig aan.‟ Hij lachte zacht.
„Zullen we naar het park gaan?‟ Fluisterde ze in zijn oor. „Daar is het wel rustig. Geen
last van irritante familieleden.‟
„Dat klinkt prima.‟

66. De voordeur viel in het slot en Cathelijn en Isolde waren alleen. „Wat een
kind, die Tim.‟ Isolde grinnikte terwijl ze het tweetal nakeek. „Iris zoekt ze wel uit, hè?‟
„Hmm...‟ Deed Cathelijn in gedachten over het avondeten. „Huh, wat bedoel je?‟ Ver-
ward keek ze over haar schouder naar haar zusje die op het aanrecht was geploft.
„Ach, je weet wel.‟ Isolde grijnsde. „Niet dus? – Hmm. Nou zus, kijk. Als je jong bent,
heb je nog een hoop te leren. Dat straalt er vanaf, vooral van die jongen.‟
Cathelijn keek Isolde met opgetrokken wenkbrauwen aan. „Ik geloof niet dat het al-
leen voor hen geld. Je bent nooit te oud om te leren, laten we maar zeggen, hmm?‟

67. Isolde lachte geamuseerd. „Als ik mezelf neem als voorbeeld op die leeftijd… Tsja.‟
Cathelijn schudde haar hoofd en nam zichzelf voor Isolde maar te laten. „Isolde,‟
begon ze tegen haar voornemens in. „Niet iedereen is zoals jij, al zou je het willen.‟
Een klaaglijke zucht verliet Isoldes mond. „Draai er maar niet omheen. Hij is gay.‟
Cathelijn sloeg haar armen over elkaar. „Tim en homo?‟ Hoonde ze, met haar hoofd
schuddend en met haar ogen rollend. „Laat me niet lachen. Hij is gewoon gevoelig.‟
„Dan niet. De tijd zal het leren.‟ Isolde knikte Cathelijn toe en sprong van het aan-
recht, zoekend naar haar sigaretten. „Ja, ik weet het: binnen mag niet. Ik ben al weg!‟

68. „Dus toen zei ik al tegen Amber: “Dat is toevallig, kom ik haar wéér tegen!”‟
Kay lachte breeduit naar Emily. „Je moest nog de groeten van haar hebben, Em.‟
„Dat heb je me helemaal niet vertelt, zussie!‟ Riep Emily uit. Ze was één en al oor, al
vanaf het begin van Kay‟s verhaal. „Bedank je Victoria van me als je haar binnenkort
weer eens ziet?‟ Vroeg ze met haar ogen op Kay. „Of beter: stel me nog even aan
haar voor wanneer ze bij ons op school komt. Ik ben benieuwd naar haar!‟
Amber glimlachte bij het zien van het gebabbel tussen haar beste vriend en vriendin.
Ze wist zeker dat Emily het helemaal geweldig zou vinden om Victoria weer te zien.
„Aan het gezicht kun je haar nog best herkennen. Ook al is haar haar anders en heeft

69. ze nu make-up op. Verder is ze niet veel veranderd.‟
Emily lachte en de rest lachte met haar mee. „Dan is ze zeker ook nog langer ge-
worden? Hmm, klinkt bijna als een complete metamorfose! Maar ja, maakt niet uit.‟
Tussen al het gekakel door had niemand door dat Stan zich stierlijk zat te vervelen.
Hij was nog steeds aan het overwegen terug naar huis te gaan. Wat was beter: hier
saai zitten zonder iemand om mee te klooien of naar huis gaan waar Pepijn tegen
hem aan zou gaan lopen klooien? misschien kwam de oplossing met nog een biertje.
Even keek hij de groep rond. Het viel hem op dat Simone anders was nu Esmée er

70. niet bij was. Het leek alsof ze veel meer op de voorgrond was dan anders. Dat deed
hem denken aan de Simone met wie hij vroeger graag speelde, wat maakte dat het
nog lastig was om te kiezen tussen haar en Esmée. Niet dat het hem erg veel van het
even afhing. Meestal was Esmée net wat gemakkelijker in de omgang.
„In elk geval ben ik heel benieuwd wat het ons allemaal gaat brengen nu we straks
beginnen op de middelbare,‟ deed Pelle zijn mond open. „Ik ben vooral benieuwd naar
de technieklessen of de creatieve vakken. In het leren heb ik totaal geen zin.‟
„Mij maakt het niet zoveel uit. Onder het leren kom je toch niet uit, weet je,‟ vond
Kay. „Ik denk dat me rekenen nog het gemakkelijkste af zal gaan straks. Wat jullie?‟

71. Stan kende al dit gemurmel over de brugklas al. Hij had dan ook geen zin om er deel
aan te nemen. Na een zoveelste blik op Simone, die hem vluchtig aankeek, stond hij
op. „Ik duik effe de koelkast in. Tot zo.‟ Lui rekte hij zich uit en kwam overeind.
„Moet ik even meelopen naar de koelkast?‟ Vroeg Amber. „Of vind je het wel?‟
Stan trok een gezicht. „Ik weet nog wel hoe een koelkast eruit ziet, hoor,‟ antwoordde
hij cynisch. „Maar bedankt voor het aanbod, girl. Blijf vooral lekker zitten.‟
Met opgetrokken wenkbrauwen keken Amber en Emily elkaar aan voor ze in de lach
schoten. „Volgens mij is hij niet helemaal nuchter meer,‟ merkte Pelle overbodig op.

72. De peuters vermaakten zich ook prima aan tafel. Marijn, Yara en Wende
zaten onverbiddelijk met hun „broertje‟ Kelson te spelen. Hij vond het niet erg dat de
drieling van Sarah en Wietse net wat jonger waren dan hem. Hij kon goed met allen.
„Die daar!‟ Riep Yara. Ze graaide wild een blokje van Wendes deel, waarbij ze een
wankel torentje omstootte. Wende keek haar zusje boos aan.
„Niet ruzie doen,‟ zei Marijn. Hij gaf allebei zijn zusjes één blokje van zijn eigen toren.
Kelson aanschouwde het hele tafereel met opgetrokken wenkbrauwen. Hoe goed ze
ook met z‟n allen overweg konden, soms snapte hij gewoonweg niet waarom ze zo-

73. veel moeite deden met tegen elkaar te mopperen. Hij speelde net zo lief in stilte.
„Ha, die zit! Jouw beurt, Eem.‟ Triomfantelijk sloeg Abel zijn armen over elkaar.
Mira‟s ogen vernauwden zich terwijl ze de hand van haar beste vriendinnetje volgde.
„Je kunt het wel, Eem. Het lukt denk ik beter als je het van de linker kant probeert.‟
„Mira!‟ Riep Olivier uit, zijn vlassige haar schuddend. „Je mag niet vals spelen, hoor!‟
Hoeveel moeite de vier kinderen ook hadden gedaan om het hele stapeltje
stokjes in bedwang te houden, het was niet bestendig tegen Stan die besloot dat
Oliviers haar door elkaar moest. Hij stootte hem tegen de tafel en alles viel om.

74. „Oeps,‟ mompelde Stan. Zonder al te veel op te kijken van het
verontwaardigde en boze gemompel van de kleintjes liep hij door naar de keuken. Uit
de koelkast haalde hij nog een bierflesje. Wat kon het schelen? Het was toch
weekend. En alsof er iemand was die erop lette waar al die bierflesjes toch
heengingen. Hij mocht best wat.
Wat hij niet merkte, was dat Simone hem de keuken in gevolgd was. „Hé,‟
zei ze zacht. „Hebben ze ook nog iets anders in de koelkast liggen dan bier?‟
„Ik zal even voor je kijken.‟ Stan schonk Simone een glimlach terwijl hij zich weer
naar de koelkast draaide. „Ehrm… Bier… Bier… Kom anders zelf even mee kijken?‟

75. Simone probeerde voor Stan langs te glippen, maar net op dat moment draaide Stan
zich om. „Oeps,‟ zei hij opnieuw. Zijn blik verried dat „oeps‟ niets te maken had met
wat hij aan het doen was. „Hier heb ik al een biertje voor je. Of wil je dat echt niet?‟
Laten blijken dat ze het doorhad was niets voor een Sim als Simone dus deed ze
lachend een stapje achteruit. „Sorry – ik knalde bijna tegen je op. Beetje onhandig.‟
Stan op zijn beurt deed een stapje dichterbij in een oogwenk. „Jij en onhandig?
Neuh, zo zou ik het niet noemen.‟ Lachend keek hij in haar ogen.
Nu hij zo dichtbij haar stond, wist Simone het bijna zeker: hij moest haar hart horen.

76. Ze voelde de koelkastdeur tegen haar rug aan: verder achteruit dan dit kon ze niet.
Dan maar een stap opzij. Maar dan was ze er nog niet: Stan liep gewoon met „r mee.
„Wel leuk dat jij tenminste nog komt. Esmée komt natuurlijk niet vanwege de
„proefwerkweek‟. Of niet dan? Ik bedoel, je hoeft mij niets te vertellen. Het is ook wel-
eens lekker rustig zonder haar, hoor. Normaal hangt ze altijd zo om je heen enzo.‟
Simone hield haar adem in. Stan had nog nooit zo dichtbij haar gestaan. Een
moment schoot het door haar hoofd dat hij dat met bepaalde redenen deed. Vond hij
haar dan eindelijk net zo leuk als zij hem? Afwezig glimlachend knikte ze om wat Stan
had gezegd. Haar blik dwaalde af naar beneden, naar het ontdopte bierflesje in zijn

77. hand. Het was niet zijn eerste biertje geweest vandaag. Dat moest het zijn, dacht ze.
De stilte die was gevallen deed haar zenuwachtig opkijken en meteen haar blik weer
afwenden. Ze voelde zich betrapt en leunde nog iets achterover.
„Wat is er, mop? Ik zie je wel kijken.‟ Loom glimlachte hij naar Simone. Verduidelijk-
end stak hij zijn arm nog iets uit. „Toe maar, ik zal het heus niet verklappen, hoor.‟
Simone schudde vlug en hard haar hoofd. „Nee, ik hoef echt geen bier.‟ Ze lustte niet
eens bier. Dat wist hij toch ook wel? Ze was helemaal niet dol op alcohol. Ooit had ze
eens wijn geproefd. De rest had Esmée van haar opgedronken. In bier zat minder pro

78. -cent dan wijn, wist ze. Toch was het laatste wat ze wilde aangeschoten raken op een
feestje als deze en dan op haar kop krijgen van haar ouders of, nog erger, de ouders
van Amber, Emily en Olivier. Diep ademde ze in en schudde opnieuw haar hoofd, in
de hoop dat het dit keer wat vastberadener overkwam. Haar blik ontmoette die van
Stan. Hij stond haar met een triomfantelijke glinstering in zijn ogen op te nemen.
Een paar seconden lang bleven ze elkaar recht in de ogen kijken. Simone verlegen
en terughoudend, Stan volkomen op zijn gemak en enorm zeker van zichzelf.
„Siem, Esmée is er niet. Je hoeft je niet in te houden vandaag, schat,‟ zei hij zacht.
„Ik zal haar heus niets zeggen. Ik kan best wel een geheimpje bewaren, weet je…‟

79. Simone slikte in de hoop dat ze dan wel iets uit kon brengen. „Nee, dank je.‟ Ze pro-
beerde hard er niet aan te denken dat het erop leek alsof Stan op iets anders doelde.
„Als je nou eens zou beginnen met gewoon wat losser te zijn, hmm?‟ Stans hand
pulkte Simones hand van haar eigen bovenarm en raakte daarbij met een stuk van
zijn duim haar blote hals aan. „Je moet niet zo verlegen zijn. Je mist er teveel aan,‟
fluisterde hij tegen haar bovenarm, stiekem meer tegen de rand van haar shirtje. Plots
flitsten zijn ogen weer omhoog. „Ik meen het, meid. Je zou trots moeten zijn op hoe jij
bent. Want het mag gezegd.‟ Stan leunde iets voorover. „Een prachtige meid. Dat is
precies wat je bent, schat. Een prachtig grietje.‟

80. „Het is best mooi hier,‟ zei Tim. „Nooit gedacht dat een stad als deze toch
nog natuur had. Het is wel erg anders dan bij ons. Hier zijn minder bomen. Andere
soorten ook…‟ Hij glimlachte en bleef staan toen Iris begon te lachen. „Wat is er?‟
Iris schudde haar hoofd. „Ik vind het altijd zo mooi om te horen hoe jij kunt genieten
van natuur en zo. Zelf denk ik „natuur is gewoon natuur‟. Maar jij… tsja. Het zal Roy‟s
schuld wel zijn, hmm?‟ Iris grinnikte. „Niet dat ik het erg vind. Ik vind het prachtig.‟
Tim kreeg de glimlach niet van zijn gezicht af. Hij hield van de natuur, dat zeker.
Waar hij ook van hield was Iris, die het hem zelfs hier haast onmogelijk maakte om
van haar af te blijven. „Wat ben je toch weer aan het slijmen, lieverd.‟

81. „Maar ik meen het!‟ Riep Iris uit. Ze giechelde omdat ze pas besefte hoe hard ze het
had geroepen toen het door het park galmde. „Ik meen het,‟ herhaalde ze zachter.
Tim keek haar met nog steeds diezelfde glimlach aan en raakte zacht haar wang
aan. „Je bent onweerstaanbaar, weet je dat?‟ Fluisterde hij zacht.
Iris voelde de plek waarop Tims hand haar wang als eerste aan had geraakt nog
steeds, ook toen hij zijn hand had verplaatst naar haar rug. Gearmd liepen ze verder.
„Jij bent ook onweerstaanbaar,‟ fluisterde ze terug. „Zeker na gisteravond.‟
Tims maag deed iets geks en hij voelde dat hij weer rood werd. „Daar ben ik blij om.‟

82. Iris trok Tim aan zijn hand mee op een bankje en kroop tegen hem aan. „Je moet
niet zo onzeker zijn, Tim.‟ Ze deed haar hoofd iets naar achter om hem aan te kunnen
kijken. Aan zijn gezichtsuitdrukking zag ze dat hij wel twijfels had over of hij het alle-
maal wel goed had gedaan. „Je was enorm lief en voorzichtig. Dat is juist goed, hoor.‟
Voorzichtig keerde de glimlach terug op Tims gezicht en hij slaakte een diepe zucht.
„Gelukkig maar. Dan ben ik dus niet de enige die er zo over denkt.‟
Iris vleide zich nog wat dichter tegen Tim aan. Wat was het ook een schatje. Hij leek
duidelijk bezorgd. „Weet je wat ik nog het stoerste vind aan jou? Dat je gewoon je
onzekerheid toont. Er zijn genoeg jongens die daar te trots voor zijn, weet je.‟

83. Gevleid liet Tim zijn blik afdwalen. Met zijn vrije hand pakte hij die van Iris vast en
kneep er zachtjes in. „Zo had ik het nog helemaal niet bekeken,‟ zei hij opgelucht.
Het bleef een tijdje stil. Ineens schoot Iris iets te binnen wat ze al een tijdje tegen
Tim had willen zeggen. „Net als vorig weekend.‟ Het moment waarop Largo ineens in
het blikveld was gekomen en Daisy en Bram zo euforisch bleken om zijn bezoek was
haar maar al te goed bijgebleven. „Volgens mij zat je er best wel mee dat Largo in-
eens langs was gekomen, hè?‟ Onderzoekend keek ze Tim aan, die knikte. „Ik vond
het niet erg. Het moest er eens van komen, zo‟n confrontatie kan niet altijd uitblijven.‟
Iets van begrip flikkerde in Tims ogen. „Ik denk dat het beter is zo. Wat vind jij ervan?‟

84. Tim haalde zijn schouders op. De plotselinge verandering van onderwerp had hem in
de war gemaakt. „Ik weet het niet,‟ gaf hij toe. „Het is niet dat ik er nog erg veel over
nadenk. Zo onderhand heb ik er vrede mee. Het was wel een beetje ongemakkelijk.
Wel vind ik het tof voor Bram en Daisy dat hij gewoon is gekomen. Hij kon altijd goed
met ze opschieten. Sinds het uitging is dat ook over gegaan, natuurlijk.‟
Iris knikte begripvol. „Ik merk ook wel dat je er een stuk nuchterder tegenaan kijkt. Ik
zou niet willen dat het altijd zo was gebleven tussen jullie.‟
Tim schudde zijn hoofd. „Ik ook niet. Een lange tijd heb ik getwijfeld of ik niet nog een
poging moest doen erover te praten met Largo…‟

85. „Ik denk dat het juist goed is als je nog eens met hem praat.‟ Voorzichtig peilde Iris
Tims reactie. „Dat geloof ik echt. Het kan enorm opluchten.‟
„Misschien,‟ zei Tim langzaam. Hij wist dat ze gelijk had. „Zoals het nu is, vind ik het
ook wel best. Het is al zo lang geleden. Ergens lijkt het me niet zinvol om oude
wonden open te rijten.‟ Beetje bij beetje herpakte hij zichzelf en keek opzij. „Soms
moet je dingen gewoon accepteren. En ik ben nu met jou, weet je.‟
Het kostte Iris moeite om er niet op door te gaan. Als Tim dit wilde, wilde zij het ook.
Hij was oud en wijs genoeg om daar zelf over te beslissen. „Gelukkig wel.‟ Een
geluksgevoel overspoelde haar toen hij haar blik vasthield.

86. Tim draaide zich wat meer naar haar om en probeerde haar in diezelfde houding te
zoenen. Ze moesten lachen omdat het zo onhandig ging en Iris ging verzitten.
„De enige keer dat ik eerder in het openbaar heb gezoend was met Rosemary,‟
biechtte Iris giechelend op. Ze voelde zich opgelaten en nerveus, maar op een goede
manier. „Het voelt allemaal al zo lang geleden, weet je...‟ Fluisterde ze.
„Mijn tijd met Largo is nog langer terug dan die tijd met Rosemary.‟ Beaamde Tim.
„Ergens is het best grappig, maar niets vergeleken met hoe grappig dit is.‟
Ontdeugend grijnzend trok hij Iris dichter naar zich toe en kietelde haar in haar zij. Iris
slaakte een kreet en zette zich van Tim af. „Zie je wel?‟ Lachte Tim triomfantelijk.

87. Iris liet het niet over zich heenkomen en boog zich voorover. Wild zoende ze Tim in
zijn nek en kietelde hem met beide handen op zijn buik.
„Iris!‟ Riep hij met overslaande stem, happend naar lucht. „Niet zo hard, man!‟
Schuldbewust ging Iris iets achteruit. „Wat is er?‟ Het schijnheil droop van haar af.
Met zijn vinger ging Tim over de plek waar Iris mond net nog had gezeten. „Oh-oh…‟
Giechelend beet Iris op haar onderlip. „Oeps…‟
„Muts,‟ siste Tim quasiboos. „Dat blijft wel een paar dagen zitten, hoor!‟ Uit alle

88. macht probeerde Tim Iris‟ blik te vangen. Ze straalde één en al ondeugd uit, baldadig-
heid. Als een klein meisje dat heeft gepikt uit moeders koektrommel en weet dat het
absoluut niet mag. „Maar ik vergeef het je,‟ vervolgde hij simpelweg.
Iris grijnsde en duwde Tim met zijn rug tegen het bankje. Ze trok zich niet langer iets
aan van het feit dat ze door iedereen gezien konden worden. Tim scheen er hetzelfde
over te denken, want hij liet ongegeneerd zijn hand afdalen naar Iris‟ onderrug.
Smachtend drukten ze hun lippen op die van elkaar en bleven voorlopig nog even
aan elkaar geplakt zitten. Grijnzend als een kleine tienerjongen keek Tim Iris even
aan. „Die kinderen daarachter in die speeltuin, hè…‟ begon hij.

89. „Kunnen me gestolen worden,‟ fluisterde Iris haastig met giechel. Wel gaf ze wat gas
terug en klauterde ze half van hem af. „Ik ben zo knettergek op jou,‟ fluisterde ze.
„Same here.‟ Tim drukte Iris tegen zich aan, waardoor hij haar lichaam door haar
dunne shirtje heen voelen kon. Dat idee maakte hem direct weer helemaal wild.
Zo bleven ze een tijdje zitten. Geen van beiden wilden ze denken aan het moment
waarop ze terug naar Iris‟ huis zouden gaan. Daar waren ze niet langer alleen en zou-
den ze dit niet langer doen. Er stak een briesje op en Iris rilde.
„Aww,‟ deed Iris. „Heb je het koud?‟ Ze keek hem even aan en kuste hem opnieuw op

90. het puntje van zijn neus. „Je wilt teruggaan, hmm?‟ Iris wilde opstaan, maar werd
opnieuw in Tims armen getrokken. Lachend liet ze hem begaan.
„Ik wil teruggaan,‟ zei Tim na een tijdje stil te zijn geweest. „Straks. Nu kan nog niet.‟
Iris knikte begrijpend. „Ik wil ook niet teruggaan. Het is zo lekker rustig hier. Doet me
denken aan de bossen bij jou thuis. Waren we maar daar…‟
„Dat ben ik met je eens,‟ begon Tim. „Maar eigenlijk doelde ik op iets anders. Ik heb
mezelf voorgenomen niet in te stemmen met teruggaan tot ik…‟ Tim viel stil en over-
dacht zijn woorden. Hij had dit al zo vaak geoefend. Opeens wist hij niet meer wat hij

91. wilde zeggen, laat staan hoe hij het moest brengen. Hij kwam overeind en hield Iris‟
hand vast. „Iris…‟ Probeerde hij opnieuw. Hij had het gevoel dat hij het zou besterven.
„Ja?‟ Geduldig wachtte Iris op wat er komen ging. De zenuwen raasden door haar
lichaam. Wat wilde hij in godsnaam gaan zeggen? Het kon niet zomaar iets zijn…
„Ik wil je wat vragen. Ik… Nee, ik wil een voorstel doen.‟ Tim slaakte een zucht en
wendde zijn blik af. „Ik eh,‟ mompelde hij tegen de grond toen er een stel kinderen
voorbij rende. Iris merkte dat hij daar zenuwachtiger van werd en ging op haar tenen
staan. Tim snapte het en boog iets naar haar toe zodat hij zijn vraag in haar oor kon
fluisteren. „Wil je dat, hmm?‟ Onderzoekend keek hij haar aan.

92. Juh, jullie hoeven me niet zo aan te
kijken om me te laten weten dat je
erg blij bent met dit einde! Ik hou
ook van jullie, hoor. =D
De volgende keer weer verder. --]
Xx Ilse