Theory x theory y
•Download as PPTX, PDF•
0 likes•331 views
How our judgments influence people's behavior.
Recommended
More Related Content
Viewers also liked
Viewers also liked (20)
Theory x theory y
- 1. PMArt BarCamp Jak budować zespół? 2017.03.16
- 2. Krzysztof Skubis Theory X and Theory Y 2
- 3. Krzysztof Skubis Theory X and Theory Y 3
- 4. Krzysztof Skubis Theory X and Theory Y 4 Style przywództwa
- 5. Krzysztof Skubis Theory X and Theory Y 5 Pierwsze wrażenie
- 6. Krzysztof Skubis Theory X and Theory Y 6
- 7. Krzysztof Skubis Theory X and Theory Y 7
- 8. Krzysztof Skubis Theory X and Theory Y 8
- 9. Krzysztof Skubis Theory X and Theory Y 9
- 10. Krzysztof Skubis Theory X and Theory Y 10
- 11. Theory X and Theory YKrzysztof Skubis 11
- 12. Dane kontaktowe: Krzysztof Skubis E-mail: skubis@skris.pl Telefon: +48 602 500 772 Blog: http://skris.pl https://www.linkedin.com/in/krzysztofskubis https://www.facebook.com/krzysztof.skubis.77 https://twitter.com/krzysztofskubis Krzysztof Skubis Theory X and Theory Y 12
Editor's Notes
- https://en.wikipedia.org/wiki/Theory_X_and_Theory_Y Theory X is based on pessimistic assumptions of the average worker. This management style supposes that the average employee has little to no ambition, shies away from work or responsibilities, and is individual-goal oriented. Generally, Theory X style managers believe their employees are less intelligent than the managers are, lazier than the managers are, or work solely for a sustainable income. Due to these assumptions, Theory X concludes the average workforce is more efficient under "hands-on" approach to management.[1] The 'Theory X' manager believes that all actions should be traced and the responsible individual given a direct reward or a reprimand according to the action's outcomes. This managerial style is more effective when used in a workforce that is not intrinsically motivated to perform. It is usually exercised in professions where promotion is infrequent, unlikely or even impossible and where workers perform repetitive tasks
- https://en.wikipedia.org/wiki/Theory_X_and_Theory_Y Theory Y is almost in complete contrast to that of Theory X". Theory Y managers make assumptions that people in the work force are internally motivated, enjoy their labor in the company, and work to better themselves without a direct "reward" in return.[5] Theory Y employees are considered to be one of the most valuable assets to the company, and truly drive the internal workings of the corporation.[6] Also, Theory Y states that these particular employees thrive on challenges that they may face, and relish on bettering their personal performance.[2] Workers additionally tend to take full responsibility for their work and do not require the need of constant supervision in order to create a quality and higher standard product.[4] Because of the drastic change compared to the "Theory X" way of directing, "Theory Y" managers gravitate towards relating to the worker on a more personal level, as opposed to a more conductive and teaching based relationship.[5] As a result, Theory Y followers may have a better relationship with their higher ups, as well as potentially having a healthier atmosphere in the work place.[4]
- http://en.wikipedia.org/wiki/Leadership_styles Autorytarny Paternalistyczny Demokratyczny Wolnej ręki (Laissez-faire) Transakcyjny Transformacyjny
- http://skris.pl/ocenianie-innych-cz-1/ Już dość dawno temu odkryto, że nasz mózg wyrabia sobie zdanie na temat innych osób w ciągu zaledwie kilku sekund. Najczęściej pada liczba … 7 sekund. Czytałem też o tym, że ten czas zależy od kultury/klimatu. Podobno w krajach o klimacie cieplejszym może wynosić nawet 4 sekundy; tam, gdzie jest raczej zimno – do kilkunastu sekund. W mgnieniu oka A co powiesz na odpowiedź: mniej niż sekundę? Teraz to już naprawdę nie wierzysz? Zajrzyj tu: http://www.psychologicalscience.org/index.php/publications/observer/2006/july-06/how-many-seconds-to-a-first-impression.html Poniżej krótkie podsumowanie powyższego artykułu. Potrzebujesz dziesiątą część sekundy żeby wyrobić sobie zdanie o innej osobie na podstawie jej twarzy. Wydłużenie tego czasu nie zmienia zasadniczo tego pierwszego wrażenia, a tylko utwierdza Cię w przekonaniu o jego słuszności. Najszybciej oceniasz, czy obiekt jest godny zaufania oraz jaka jest jego/jej atrakcyjność.
- https://en.wikipedia.org/wiki/My_Wife_and_My_Mother-in-Law Lewy 1888 rok prawy 1915 rok
- Jak ocenianie ma się do mojej wizji rzeczywistości? Nasze pierwsze wrażenie nie jest oderwane od naszego światopoglądu. Jeśli uważam np., że ludzie są z natury leniwi to częściej klasyfikuję do kategorii „leniwy” niż do kategorii „pracowity”. Niezależnie od tego jakie osoby spotykam. Zatem, najczęściej mam do czynienia z ludźmi, których uważam za leniwych. Oni to wyczuwają. I zachowują się jak ludzie leniwi. Więc ja się wtedy utwierdzam w słuszności swojego światopoglądu, że ludzi są z natury leniwi. I kolejnych ludzi częściej wrzucam do szufladki „leniwi”. A ci kolejni ludzie też zauważają jak ich zaklasyfikowałem. I zachowują się jak ludzie leniwi, itp. Mamy klasyczny opis dodatniego sprzężenia zwrotnego. A ja mam radochę jak to coraz częściej zgodnie z rzeczywistością oceniam ludzi.
- http://skris.pl/ocenianie-innych-cz-2/ „szufladkowanie” bez „odświeżania” grozi tym, że nigdy nie skoryguję swojego błędnego pierwszego wrażenia. Ciągle będę je potwierdzał i umacniał ignorując (lub odpowiednio interpretując) fakty, które mogłyby mojej ocenie zaprzeczać. W ten sposób ratuję swoją spójność, a nawet podbudowuję swoją wartość: nie pomyliłem się – ten „palant” jest palantem. Nie lubię się przyznawać do błędów. A Ty? Mogę zatem utracić możliwość dostrzeżenia i skorzystania z zalet osoby, którą mylnie oceniłem np. jako „palanta”. Przy czym, gdy ten „palant” to dostrzeże (a wcześniej, czy później - dostrzeże) to raczej nie będzie chciał ze mną utrzymywać kontaktów. A jeszcze prawdopodobnie zaszufladkuje mnie do „palantów” myśląc o mnie: ”sam musi być palantem skoro innych uważa za palantów, bo przecież każdy sądzi innych według siebie”.
- Najczęściej dostaję od innych to czego się po nich spodziewam Mamy taki (podświadomy) mechanizm wewnętrzny, który nam mówi jak nas inni oceniają. I rzadko się myli. Jeśli sądzę, że mój kolega uważa mnie za palanta to nie daję z siebie zbyt wiele. Po co się wysilać dla kogoś kto mnie nisko ceni? Lepiej zachowam swoje najlepsze cechy dla innych, którzy mnie cenią wyżej. „Palant” czuje się uprawniony do zachowywania się wobec mnie jak palant. I to jest mechanizm niezależny od mojej wybiórczej percepcji: gdy nie zauważam (lub nie pamiętam) sytuacji, w których „palant” zachował się jak nie-palant. Tak. Masz rację. Ten mechanizm działa też w drugą stronę. Jeśli np. okazuję szacunek komuś, kto powszechnie jest uważany za niegodnego szacunku - to ten ktoś wobec mnie najczęściej będzie się zachowywał tak żeby na ten szacunek zasłużyć (a raczej prawo do niego potwierdzić). W swojej karierze zawodowej kilka razy zdarzyło mi się spotkać ludzi powszechnie uważanych za „trudnych we współpracy”, z którymi akurat mnie się świetnie pracowało. Nie dałem sobie narzucić powszechnie panującej opinii jako wkładu do mojej wstępnej oceny danej osoby.
- Gdybym mógł wybierać… Jak oceniałbym ludzi, gdybym mógł wybierać? Badania pokazują, że w życiu więcej zyskują Ci, którzy bardziej ufają innym. Oczywiście, istnieje ryzyko, że zaufam złodziejowi i on mnie okradnie. Ale też istnieje szansa, że złodziej, któremu zaufałem akurat mnie nie okradnie. Podczas, gdy złodziej, którego zaklasyfikowałem jako „złodzieja” zrobi wszystko żeby mnie okraść. Moje osobiste doświadczenie pokazuje, że ludzie bardzo rzadko zawodzą zaufanie jakie się w nich pokłada. To raczej moje ograniczenia/uprzedzenia (niż różne cechy różnych ludzi) nie pozwalają mi zaufać wszystkim. Kiedy już uda mi się zaufać, spojrzeć na lepszą stronę danej osoby (a każdy ją ma) to wówczas taka osoba najczęściej zachowuje się tak żeby mnie w mojej ocenie utwierdzić. Innymi słowy: opłaca się szufladkować do pozytywnych szufladek. A te niezbyt pozytywne stopniowo opróżniać. Nie jest to proste? Przecież nie możemy sobie wybierać światopoglądu? A co stoi na przeszkodzie? Nasze dotychczasowe doświadczenia? A czy nie są one obarczone mechanizmem sprzężenia zwrotnego, który opisałem powyżej? A skąd się wzięły początki mojego światopoglądu? Urodziłem się z nimi? Nie? Kto mi je przekazał? Rodzice? Krewni? Koledzy? Przyjaciele? Spróbuj zrobić krótki przegląd historyczny swojego światopoglądu. Jaki był kiedyś? Jaki jest teraz? Co się zmieniło? Co spowodowało, że zaszły zmiany? Jeśli zaszły jakieś zmiany to oznacza, że możemy zmieniać nasz światopogląd. Dlaczego tak rzadko to robimy? Najczęściej chyba… ze wstydu: jak mogę teraz wierzyć w coś, w co przez tyle lat nie wierzyłem? co inni o mnie teraz pomyślą? itp. A co jest dla Ciebie lepsze? Trwanie w starym światopoglądzie, który Ci nie służy i Cię ogranicza? Czy może próba zmiany światopoglądu? Czy to Twój światopogląd stanowi o Twojej tożsamości?