ภาษาซี

1. ความหมายของภาษาซี
ภาษาซี เป็นภาษาโปรแกรมสาหรับวัตถุประสงค์ทั่วไป เริ่มพัฒนาขึ้นโดยเดนนิส ริชชี่ (Denis
Retchie) ที่เอทีแอนด์ทีเบลล์แล็บส์ ภาษาซีเป็นภาษาที่มีความยืดหยุ่นในการเขียนโปรแกรมและมี
เครื่องมืออานวยความสะดวกสาหรับการเขียนโปรแกรมเชิงโครงสร้างและอนุญาตให้มีขอบข่ายตัวแปร
และการเรียกซ้า ในขณะที่ระบบชนิดตัวแปรอพลวัตก็ช่วยป้องกันการดาเนินการที่ไม่ตั้งใจหลายอย่าง
เหมือนกับภาษาโปรแกรมเชิงคาสั่งส่วนใหญ่ในแบบแผนของภาษาอัลกอล การออกแบบของภาษาซีมีคอน
สตรักต์ ที่โยงกับชุดคาสั่งเครื่องทั่วไปได้อย่างพอเพียง จึงทาให้ยังมีการใช้ในโปรแกรมประยุกต์ซึ่งแต่ก่อน
ลงรหัสเป็นภาษาแอสเซมบลี คือซอฟต์แวร์ระบบอันโดดเด่นอย่างระบบปฏิบัติการคอมพิวเตอร์ยูนิกซ์

2. โครงสร้างภาษาซี
โครงสร้างพื้นฐานของภาษาซีออกเป็น 3 ส่วน
1. ส่วนหัวโปรแกรม (#header)เป็นส่วนแรกของโปรแกรมภาษาซีที่กาหนดไว้ก่อนที่จะมีการ
ประมวลผลในโปรแกรมเรียกว่าพรีโพรเซสเซอร์(Preprocessor) เพื่ออ้างถึงไฟล์บางไฟล์ที่ไม่
มีอยู่ในโปรแกรมที่ผู้เขียนโปรแกรมเขียนขึ้นโดยที่จะต้องนาไฟล์เฮดเดอร์ (#header)นั้นมารวม
กับไฟล์ที่เขียนขึ้นเอง
2. ส่วนประกาศตัวแปร (declaration) ส่วนนี้เป็นการกาหนดชนิดของข้อมูลที่ต้องการใช้ใน
โปรแกรม ปกติจะอยู่ที่ส่วนต้นของฟังก์ชัน ซึ่งจะอยู่ก่อนคาสั่งอื่น ๆ ตัวอย่างของการประกาศตัว
แปร
3. ส่วนของตัวโปรแกรม (Body ) ส่วนนี้จะต้องเริ่มต้นด้วยฟังก์ชันmain ( ) แล้วใส่เครื่องหมาย
กาหนดขอบเขตเริ่มต้นของตัวโปรแกรมคือ { หลังจาก นั้นใส่คาสั่งหรือฟังก์ชันต่าง ๆ โดยแต่ละ
คาสั่งหรือฟังก์ชันนั้น ๆ จะต้องปิดด้วยเครื่องหมาย ; เมื่อต้องการจบโปรแกรมให้ใส่เครื่องหมาย
} ปิดท้าย

3. ตัวอย่าง คาสั่ง getch();
#include
#include
void main(void)
{
char answer;
clrscr();
printf(“Enter A Character : “);
answer=getch();
printf(“n”);
printf(“A Character is : “);
putchar(answer);
getch();
}