1. Υπεύθυνοι Εκπαιδευτικοί: Σπυριδούλα Τάγκα & Παρασκευάς Φαντίδης
Συνεργαζόμενοι: Γεώργιος Μαρκάκης
Τάξη: ΣΤ’1 & ΣΤ’2
Πολιτιστικό Πρόγραμμα
«Γράφουμε Ιστορίες –
Γινόμαστε Συγγραφείς»
Σχ. έτος 2013-2014

2. Σκοπός του Προγράμματος
• Ενδυνάμωση των ικανοτήτων παραγωγής
γραπτού λόγου (κυρίως αφηγηματικού και
περιγραφικού).
Χρήση του επικοινωνιακού πλαισίου για την παρακίνηση των
μαθητών να εμπλακούν στην συγγραφή και μάλιστα μέσα από τη
διαδικασία writing as a process με συνεχή βελτίωση των κειμένων
τους.
Ενημέρωση πάνω στη διαδικασία της παραγωγής εντύπων
παλαιότερα και σήμερα.

3. Προσυγγραφικό Στάδιο
• Κινητοποίηση των μαθητών και επιλογή
θέματος
• Προετοιμασία συνέντευξης
• Λήψη συνέντευξης
• Συμπληρωματικές ερωτήσεις
• Απομαγνητοφώνηση
• Ανάλυση της δομής και των τεχνικών των
αφηγηματικών κειμένων

4. Συγγραφικό Στάδιο
• Μετατροπή των γραπτών συνεντεύξεων σε
δομημένες ιστορίες

5. Μετασυγγραφικό Στάδιο
• Διορθώσεις και βελτιώσεις των αρχικών
κειμένων

6. Έκδοση
oΤελικός έλεγχος.
oΕύρεση τίτλων για τα κείμενα.
oΔακτυλογράφηση των κειμένων σε
ηλεκτρονικό υπολογιστή.
oΕικονογράφηση των ιστοριών.
oΣχεδίαση και αισθητική επιμέλεια
του βιβλίου.

7. Στάδια εφαρμογής βελτιώσεων
των κειμένων
• Στην ολομέλεια της τάξης με τη χρήση
υπολογιστή και προβολικού
• Ανά ομάδες
• Εξατομικευμένα

8. οι Διορθώσεις
• Εντοπισμός λαθών στη δομή των κειμένων και
διόρθωσή τους
• Εντοπισμός και διόρθωση συντακτικών,
γραμματικών, λεξιλογικών και ορθογραφικών
λαθών.
• Αναδιάρθρωση κειμένων ώστε να επιτευχθεί
χρονική αλληλουχία των γεγονότων και να
καλυφθούν τυχόν νοηματικά χάσματα.
• Αναδιατύπωση λέξεων και προτάσεων ώστε να
πετύχουμε ακρίβεια, σαφήνεια και συνοχή στο
σύνολο του κάθε κειμένου.

9. ο Εμπλουτισμός
• Εμπλουτισμός με:
o εικόνες
o ήχους
o διαλόγους
o συναισθήματα
o σκέψεις

10. Απομαγνηματοφώνηση συνέντευξης

11. Απομαγνηματοφώνηση συνέντευξης
Πρώτο draft
μεταγραφής από συνέντευξη σε αφηγηματικό κείμενο

12. • Την εποχή του εμφυλίου πολέμου το 1949 ο κ. Γιώργος Λ. ήταν περίπου 14 ετών.
Ήταν βοσκός και έμενε σε ένα ορεινό χωριό έξω από την Πάτρα που το λένε Πιτίτσα.
• Ένα απόγευμα που κατέβαζε τα κατσίκια στο σπίτι του πέφτω πάνω σε αντάρτες. Οι
αντάρτες με ρωτούν: Ποιου είσαι εσύ; Και εγώ απαντάω του Λουκά του Λουκόπουλου,
ρωτάνε τον Ηλία το Λουκόπουλο τι τον έχεις; Αδελφό απαντώ φοβισμένος (ο Ηλίας ο
Λουκόπουλος ήταν αξιωματικός στο στρατό) και τότε μου δίνει μια με το κοντάκι ο ένας
αντάρτης στη μέση και πέφτω κάτω λιπόθυμος. Τότε γυρίζει την ξιφολόγχη για να με
ξεκοιλιάσει, όταν γύρισε την ξιφολόγχη τον σπρώχνει ο ένας αντάρτης και η ξιφολόγχη
περνάει δίπλα από την κοιλία μου και του λέει: Τι σου φταίει το παιδί θα το ξεκοιλιάσεις.
Ο αντάρτης είπε: θα το ξεκοιλιάσω το φασιστόπαιδο και τότε ο αντάρτης με παίρνει στην
πλάτη μακριά από τον αντάρτη που παραλίγο να με σκοτώσει και με πάει σε μέρος όπου
είναι δάσος, δεν μπορούσα να περπατήσω πήγαινα μπουσουλώντας. Ο πατέρας μου με
ψαχνε μαζί με τη μάνα μου ώσπου ο αντάρτης ειδοποιεί τους γονείς μου, και ο πατέρας
μου πανικόβλητος λέγει: Το σκότωσαν το παιδάκι μου. Και λέω εγώ: Σταμάτα πατέρα να
μιλάς θα μας σκοτώσει ο αντάρτης, τότε ο πατέρας μου με παίρνει καλικούτσα και με πάει
στο σπίτι, στο σπίτι έμεινα ένα μήνα πάνω σε ένα κρεβατάκι και εκεί πήγα στην Πάτρα και
πήγα στο νοσοκομείο εκεί είχε πολύ κόσμο και μόνο μια μάλλινη ζώνη φόραγα ως (ζώνη
ζωής) και το χω ακόμα ως ενθύμιο και τότε δεν θα το ξεχάσω ποτέ ότι επιτέθηκαν σε ένα
παιδάκι σαν και εμένα.
Δεύτερο στάδιο επεξεργασίας κειμένου

13. • Την εποχή του εμφυλίου πολέμου το 1949 ο κ. Γιώργος Λ. ήταν περίπου 14 ετών. Ήταν βοσκός και
έμενε σε ένα ορεινό χωριό έξω από την Πάτρα που το λένε Πιτίτσα.
• «Ένα απόγευμα που κατέβαζα τα κατσίκια στο σπίτι μου πέφτω πάνω σε αντάρτες. Οι αντάρτες με
ρωτούν:
• - Ποιανού είσαι εσύ;
• Και εγώ απαντάω:
• -Του Λουκά του Λ.
• Ρωτάνε:
• -Τον Ηλία Λ. τι τον έχεις;
• -Αδελφό, απαντώ φοβισμένος (ο Ηλίας Λ. ήταν αξιωματικός στο στρατό).
• Τότε μου δίνει μια με το κοντάκι ο ένας αντάρτης στη μέση και πέφτω κάτω λιπόθυμος. Τότε γυρίζει την
ξιφολόγχη για να με ξεκοιλιάσει. Όταν γύρισε την ξιφολόγχη τον σπρώχνει ο ένας αντάρτης και η ξιφολόγχη
περνάει δίπλα από την κοιλιά μου και του λέει:
• -Τι σου φταίει το παιδί, θα το ξεκοιλιάσεις.
• Ο αντάρτης είπε:
• -Θα το ξεκοιλιάσω το φασιστόπαιδο.
• Και τότε ο αντάρτης με παίρνει στην πλάτη μακριά από τον αντάρτη που παραλίγο να με σκοτώσει και με
πάει σε μέρος όπου είναι δάσος. Δεν μπορούσα να περπατήσω, πήγαινα μπουσουλώντας. Ο πατέρας μου με
ψαχνε μαζί με τη μάνα μου ώσπου ο αντάρτης ειδοποιεί τους γονείς μου, και ο πατέρας μου πανικόβλητος
λέει:
• -Το σκότωσαν το παιδάκι μου.
• Και λέω εγώ:
• _ Σταμάτα, πατέρα, να μιλάς, θα μας σκοτώσει ο αντάρτης.
• Τότε ο πατέρας μου με παίρνει καλικούτσα και με πάει στο σπίτι. Στο σπίτι έμεινα ένα μήνα πάνω σε ένα
κρεβατάκι. Πήγα στην Πάτρα και πήγα στο νοσοκομείο. Εκεί είχε πολύ κόσμο.
Τρίτο στάδιο επεξεργασίας κειμένου

14. Η ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ
Την εποχή του εμφυλίου πολέμου το 1949 ο κ. Γιώργος Λ. ήταν περίπου 14 ετών. Ήταν βοσκός και έμενε σε ένα
ορεινό χωριό έξω από την Πάτρα που το λένε Πιτίτσα. Μας αφηγείται την παρακάτω ιστορία:
Ένα βραδάκι κατέβαζα τα κατσίκια από το βουνό που τα είχα πάει να βοσκήσουν στο σπίτι μου.
Ξαφνικά εμφανίστηκαν μπροστά μου δύο οπλισμένοι αντάρτες. Μόλις τους είδα φοβήθηκα μήπως μου κάνουν
κακό. Εκείνοι με πλησίασαν και ο ένας απ’ τους δύο με ρώτησε αγριεμένος:
-Ποιανού είσαι εσύ;
-Του Λουκά του Λ., απάντησα διστακτικά.
Τον Ηλία Λ. τι τον έχεις; με ξαναρώτησε εκείνος ακόμη πιο θυμωμένος!
-Α! … αδερφό, κατάφερα να ψελλίσω φοβισμένος, γιατί ο Ηλίας ήταν αξιωματικός του στρατού.
Τότε ο αντάρτης μου δίνει μια με το κοντάκι του όπλου του στη μέση. Ένιωσα πολύ δυνατό πόνο και σωριάστηκα
κάτω μισολιπόθυμος. Εκείνος γύρισε το όπλο του. Ήταν έτοιμος να με σκοτώσει με την ξιφολόγχη.
Πανικοβλήθηκα. Σκέφτηκα ότι δεν θα ξαναέβλεπα τους δικούς μου.
Όμως εκείνη τη στιγμή ο άλλος αντάρτης έσπρωξε με δύναμη μακριά το όπλο του συντρόφου του. Η
ξιφολόγχη καρφώθηκε στο χώμα, δίπλα από την κοιλιά μου.
-Τι σου φταίει το παιδί να το σκοτώσεις; τον ρώτησε.
-Θα το ξεκοιλιάσω το φασιστόπαιδο!
Ο άλλος όμως δεν τον άφησε να το κάνει. Με πήρε στην πλάτη του μακριά από εκείνο το σκληρό άνθρωπο.
Ο σωτήρας μου, ο οποίος, όπως έμαθα αργότερα, ήταν φίλος του πατέρα μου, με μετέφερε σ’ ένα κοντινό δάσος.
Έπρεπε τώρα να προχωρήσω μόνος μου. Όμως οι φοβεροί πόνοι της μέσης μου δε μου επέτρεπαν να περπατήσω
και έτσι συνέχισα μπουσουλώντας.
Τελικό κείμενο

16. Τι πετύχαμε;
• Μέσα απ’ όλη αυτή τη διαδικασία μάθαμε όλοι μας πολλά πράγματα:
– Να δομούμε σωστά τα γραπτά μας κείμενα, να τα αξιολογούμε και να τα
διορθώνουμε.
– Να εκμεταλλευόμαστε τις δυνατότητες της τεχνολογίας στην επεξεργασία
κειμένου.
– Συνειδητοποιήσαμε πόσο κόπο και εργασία απαιτεί η συγγραφή, η
επιμέλεια και η έκδοση ενός βιβλίου.
– Το σημαντικό ρόλο που παίζει η συνεργασία για την επίτευξη ενός στόχου.
– Αυτό όμως που δεν υποψιαζόμασταν όταν ξεκινούσαμε το εγχείρημά μας,
είναι πως μέσα από τη διαδικασία της συνέντευξης και την ιστορία του
κάθε αγαπημένου μας προσώπου, θα ερχόμασταν τόσο κοντά με το ίδιο το
πρόσωπο. Γνωρίσαμε περισσότερες πτυχές της προσωπικότητάς του και
δεθήκαμε πιο πολύ μαζί του.
– Βιώσαμε όλοι, μαθητές και δάσκαλοι, την ικανοποίηση που φέρνει η
ολοκλήρωση ενός έργου και αισθανθήκαμε τη χαρά της δημιουργίας να
έρχεται ως δικαίωση των προσπαθειών μας.