Από την Παραδοσιακή Ηχογράφηση του Γιώργου Σοφιανίδη με τίτλο Πουλί μ' τ'ομμάτεα σ' μαύρα είν'.

1. Γιώργος Σοφιανίδης (Τότορος)
https://www.youtube.com/channel/UCoxia82PFKwxuuzeI7TBaDA
Πουλί μ’ τ’ ομμάτâ σ’ μαύρα ειν’
Πουλί μ’ τ’ ομμάτâ σ’ μαύρα ειν’, μαύρα κι αμόν σταφύλâν,
φίλεμαν ´κι χορτάεται ατού σ’ εσά τα ≤είλâν.
./.
Πουλί μ’ τ’ ομμάτâ σ’ τ’ έμορφα, εγώ πολλά λυούμαι,
αρ’ θέλω να φιλώ ατά ασόν Θεόν φοούμαι,
./.
Πουλί μ’ απές σην αύλια σου εγώ ´ς σην εμποδέα σ’,
ερούξα έμ’νε κουρατάν, και σον γιατρόν κ’ επήα,
./.
Πουλί μ’ απές ´ς σο καρδόπο σ’, αρ’ έεις μαύρον ελέαν
εκεί απές θα κονεύω εγώ, αρνόπο μ’ τη φωλέα μ’.
Τσιγάρον σιτ’ ετύλιζα
Τσιγάρον σιτ’ ετύλιζα, το χαρτί μ’ ετ®ερίεν,
με τη σεβντάν σιτ’ έπαιζα, το σπαρέλ’ ατς ελύεν,
./.
Πασκ’ είσαι πολλά έμορφος, για πολλά τσαλιμλίσα,
το στούδι σ’ αγαπίεται, μικρέσα τρυγωνίτσα μ’,
./.
Κόψον τα πέντε δάχτυλα μ’, και με το μα≤αιρόπο σ’,
βάλον και φύλαξον ατά, αφ’κά ´ς σο σπαρελόπο σ’.
./.
Έλα να ποδεδίζω σε, ασπριδερόν κεράσι,
´κι ξέρω ακόμα τρώω σε, ´κι ξέρω κοκκινäεις.

2. Θα αρχινώ τα παλαιά
Θα αρχινώ τα παλαιά, ντ’ εποίνα κι’ απανάρχης,
ατά Δεσπότ’ς ´κι συγχωρά, ούτε και Πατριάρχης,
./.
Θα αρχινώ τα παλαιά, πουλί μ’ τα πρωτισνά,
θα λέω αγαπώ ατό, αρ’ ήντζαν ερωτάει,
./.
Έναν καιρόν επέτανα, όθεν εθέλ’να επέγ’να,
ατώρα εκόπαν τα φτερά μ’, ´ς σο μεσοστράτ’ επέμ’να,
./.
Π’ επέθαναν εγλίτωσαν που ζουν πα θ’ αποθάνε
αούτο κόσμον ψεύτικον του κάκου ειν’ ντ’ εφτάμε.
Και ντ’ έπαθες μικρόν αρνί μ’
Και ντ’ έπαθες μικρόν αρνί μ’, και κορδιλäεις τ’ οφρύδ’ισ’,
εγώ πασκίμ ντ’ εσκότωσα, την μάννα σ’ για τον κύρη σ’,
./.
Ο ουρανόν αστραφτ’ βροντά, και ρουζ’ τα γιουλτουρούμâ,
το κηφάλι μ’ ετσάκωσα, σ’ εσά τα καλντουρούμâ.
./.
Να έμ’νε ´κείνο το χορτάρ’, να εφύτρωνα ´ς σην αύλια σ’,
και όλôν το καλόν καιρόν, εκοίμουμ’ ´ς σην εγκάλâ σ’,
./.
Μικρίκον τσιομαχούρ τασίν, τα μαλλόπα δελäουν,
όντες τερώ ´ς σον πρόσωπο σ’, τ’ ομμάτâ μ’ χαντιλäουν.

3. Γράμμαν γράφτω και στείλω σε
Γράμμαν γράφτω και στείλω σε, ασό καρδόπο μ’ αίμαν,
εσύ κόψον και στείλον με, του σπαρελί σ’ το δέμαν,
./.
Όντες φορεί και αναλλάζ, και πάει ´ς σην εκκλησίαν,
να ποδεδίζω ντο εφτάει, τη γονατοκλισίαν,
./.
Πολλά ραχιά χωρίζ’ νε μας, και ´κι έχνε τελεσίαν,
τα γράμματα χαϊρ ´κι εφτάν, πουλί μ’ ´ς σην μανα≤ίαν.
./.
Πουλόπο μ’ έπαρ’ το μα≤αίρ, έλα ®κίσον και τέρεν,
τ’ έρημον το καρδόπο μου, άψιμον πώς επαίρεν.
Εγώ με τ’ είναν άγγελον εποίκα συμφωνίαν
Εγώ με τ’ είναν άγγελον, εποίκα συμφωνίαν
να έρται περ’ τα _öπα μουν, τοι δυονών πα μίαν,
./.
Χάρε μ’ όντες θα κατηβαίν’ς εσύ _ήα να παίρεις,
εμέν και το μικρόν τ’ αρνί μ’, βζήσον ασό τεφτέρι σ’,
./.
Αρνί μ’ σο κοιμητήρι μου, θέκον απάν εικόναν,
τον άγιον Γεώργιον, και τον άγιον Νικόλαν,
./.
Σον Αδ’ επήα ετοίμασα, τον τόπον ντο θα κείμαι,
πουλόπομ’ έλα με τ’ εμέν, αρ’ μαναχόν αγρείμαι.

4. Ατό κοιμάται αψηλά , ´Σ σα ≤είλâ σ’ έεις το γιατρικόν ,
Στεφανωμένον είδα σε,
Ατό κοιμάται αψηλά, και ´ς σ’ άσπρα τα κρεβάτâ,
την καρδία μ’ ετσουρούεψα, σ’ ατοινές τα σοκάκâ,
./.
Θα ερωτώ και θα ρημώ, και πού κεκά εβλάβες,
τραβάγγελον θ’ εφτάω σε, με δώδεκα ποπάδες,
./.
Πουλί μ’ τη χωριστέρα σου, ντο βαλτς απάν σο γιάν’-ι,
εμορφάδα σ’ κανείται σε, μ’ αλείφ’κεσαι πογιάνι,
./.
Τ’ εμόν η _ή κι ο θάνατον, πουλί μ’ σ’ εσά τα ≤έρâ,
αν θέλτ’ς με τ’ αγγέλτ’ς έπαρ’ το, αν θέλτ’ς με τα μα≤αίρια.
---
´Σ σα ≤είλâ σ’ έεις το γιατρικόν, αρνί μ’ θα παλαλούμαι,
για δομ’ αρ’ έναν φίλεμαν, να λαρούμαι και σκούμαι,
./.
Ο πρόσωπος ισ’ θάνατος τ’, ομμάτâ σ’ τογραεύνε,
το στέσιμον κι η καλατσή σ’, τον άνθρωπον μαεύνε,
./.
Άνθρωπον ´κι εσχολίασαν, πουλί μ’ τ’ εσά τα ≤είλâ,
τον τ®εχέλ και τον ατζαμήν, εμάθησαν ακίλια,
./.
Κορτσόπον εγροικώ ατο, ντο πολλά αγαπάς με,
από’φκα κες κι’ από μακρά, τερείς και κι χορτάεις με.
---
Στεφανωμένον είδα σε, ασήν αυλιάς εξέβες,
την _ή’ μ’ ´ς σα δύο έ®κισες, περα-περού εδäβες,
./.
´Κι ξέρω ντ’ έρθεν έβρε με, αούτον τον καιρόν,

5. η σεβντά εμέν φαρμακών’, για εμέν παλαλώνει,
Τ’ εσόν εγάπ’ τρανόν έτον, κι ατώρα ´κι κανείται,
αμόν του Θεού το νερόν, ντ’ εχτέθεν και τελείται,
./.
Η αμαρτία ´κι εν τ’ εμόν, το κρίμαν ´κι εν’ τ’ εσόν,
η _ή μ’ πολλά θέλ’ την εγάπ’, το χώμαν το νερόν.
Ρα≤ä μη πρασινίζετε
Ρα≤ä μη πρασινίζετε, ους να ´κι έρται τ’ αρνόπο μ’,
ας είστεν κι εσείς έρημα, αρ’ αμόν το καρδόπο μ,
./.
Ραχιά μη πρασινίζετε ποτάμια μη βοάτε
θα έρται η τρυγώνα μου κι αρ’ απ’ εσάς φοάται.
Ρα≤öπα πρασινίζετε, ο κόσμος να ζελεύ σας,
ο ≤ειμωγκόν’τς ´κι εντρέπεται, ≤öνίζ’ και καπατεύ σας,
./.
Να ποδεδίζω το παρχάρ’, και τ’ αψηλά τ’ ελάτâ,
εμέν κι εσέναν έκρυψαν, ασού κοσμή τ’ ομμάτâ.
Έλα να ποδεδίζω σε
Έλα να ποδεδίζω σε, μανουσακί σκουτούλα μ’,
όντες πονεί το καρδόπο μ’, για γρίβωσον σην γούλα μ’,
./.
Τ®ιτ®έκια και τραντάφυλλα. όλâ του παραδείσ-ι.
τοπλάεψεν ατά ο Θεόν, κι εποίκεν το κορμί σ’-ι,
./.
Είδα τ’ ομμάτâ σ’ είδ’ ατά, είδ’ ατά δακρωμένα,
φοούμαι για εντώκε σε, η μάννα σ’ για τ’ μένα,
./.
Γουρπάν σ’ ομμάτâ σ’ τ’ έμορφα, όθεν τερούν γελούνε,
ατά ομäζ’ τραντάφυλλα, Μάρτη κι’ Απρίλ’ ντ’ ανθούνε.

6. Πολλά έχω να λέγ’ ατο
Πολλά έχω να λέγ’ ατο, ´ς σα ≤είλâ μ’ ειν’ γραμμένα,
θα κάθουμαι και λέγ’ ατα, ατό απ’ έναν-έναν,
./.
Ο πρόσωπο σ’ εφώταξεν, αμόν ντο περ’ ο ήλôν,
αμόν ντο έρται η άνοιξη, αμόν τ’ ανθεί το φύλλον,
./.
Πού εν’ εκείνο το πουλίν, τα παλαλά ντ’ εποίνεν,
έστεκεν και εκαλάτ®εβεν, και ποράν εßύνεν,
./.
Χαμέληνον το σκέπαμα σ’, άλλαξον την πορπάτια σ’,
ελέπ ’νε και ζελεύνε σε, πουλόπο μ’ οι διαβάτες,
./.
Ολόερα ´ς σο κρεβάτι σ’, πουλόπα κελαηδούνε,
τσ’ αγγέλτς πα επαλάλωσες, ατοίν πα τραγωδούνε,
./.
Όντες φορεί και αναλλάζ’, και ´ς σην στράταν εμπαίνει,
εθαρρείς ασόν ουρανόν άγγελος κατηβαίνει.
´Σ σον Θεόν βαρύν να μη εν’
´Σ σον Θεόν βαρύν να μη εν’, κατ’ θα λέω παιδία,
ο θάνατος ´κι σύρκεται, τσ’ εγάπ’ς αροθυμία,
./.
Άσπρα φορείς άσπρα αναλλάεις, άσπρον η φορεσία σ’,
άσπρα τ®ιτ®έκια κ’≤ύουνταν, ασήν πορπατεσία σ’,
./.
Ένα πουλίν θα ίνουμαι, ´ς σα ≤είλâ σ’ θα κονεύω,
θα φιλώ μίαν δεύτερο, και θ’ αφήνω και φεύω,
./.
Πορτοραζέτκα παιδία, εσέν αέτς ´κι αφήν’νε,
μαθίζ’νε σε το σεβντâλούκ, και το σπαρέλι σ’ λύν’νε.