Recommended
More Related Content
What's hot
What's hot (20)
Similar to วิเคราะห์เรื่องสั้น
Similar to วิเคราะห์เรื่องสั้น (17)
More from Fluofern
วิเคราะห์เรื่องสั้น
- 1. คำนำ กำรจัดทำหนังสือกำรอ่ำนวิเครำะห์ วิจ ำรณ์ แ ล ะป ระเมิ น ค่ ำเรื่อ งสั้ น เล่ ม นี้ เป็นส่วนหนึ่งของวิชำภำษำไทย ( ท ๓ ๓ ๑ ๐ ๒ ) ป ร ะ จ ำ ภ ำ ค เรี ย น ที่ ๒ ปี ก ำ ร ศึ ก ษ ำ ๒ ๕ ๕ ๕ มีจุดประสงค์เพื่อฝึกฝนควำมสำมำรถในกำรอ่ ำน วิ เค รำะห์ วิ จ ำรณ์ แ ล ะป ระเมิ น ค่ ำ ของผู้จัดทำ อีกทั้งยังเป็นกำร ส่ ง เ ส ริ ม ก ำ ร อ่ ำ น ไ ป ด้ ว ย ซึ่งสำมำรถนำมำเป็นแบบอย่ำง ให้แก่ผู้ที่สนใจได้อีกด้วย ห ำ ก มี ข้ อ ผิ ด พ ล ำ ด ป ร ะ ก ำ ร ใ ด ผู้จัดทำขออภัยมำ ณ ที่นี้ด้วย น.ส.ณัฐกำล ฉันทะกิจ ผู้จัดทำ สำรบัญ หน้ำ คำนำ ก สำรบัญ ข ประวัติผู้เขียน ๑ กำรวิเครำะห์ วิจำรณ์ และประเมินค่ำ ๒
- 2. ภำคผนวก ๑๐ กำรอ่ำนวิเครำะห์วิจำรณ์และประเมินค่ำเ รื่องสั้น “ คืนอันเลวร้ำย ” จัดทำโดย น.ส.ณัฐกำล ฉันทะกิจ ชั้น ม.๖/๕ เลขที่ ๒๓ เสนอ คุณครู ศุภกัญญำ รอดเดช ภำคเรียนที่ ๑ ปีกำรศึกษำ ๒๕๕๗ โรงเรียนยุพรำชวิทยำลัย เชียงใหม่ ประวัติผู้เขียน
- 3. อุเทน พรมแดง เป็นชื่อ-นำมสกุลจริง เกิดวันที่ ๑๑ พฤศจิกำยน พ.ศ. ๒๕๒๓ ในครอบครัวชำวนำแถบชนบทของจังหวัด ฉะเชิงเทรำ เป็นน้องชำยคนเดียวของพี่สำว ๕ คน กำรศึกษำ...ระดับประถมศึกษำที่ ร.ร.วัดตะพังคลี ระดับมัธยมศึกษำที่ ร.ร.เบญจมรำชรังสฤษฎิ์ ฉะเชิงเทรำ และระดับอุดมศึกษำที่ ม.รำมคำแหง สำขำวิชำกำรสื่อสำรมวลชน เริ่มอ่ำนหนังสือวรรณกรรมเป็นเรื่องเป็น รำวตอนเรียน อยู่ มหำวิทยำลัยปี ๒ และเริ่มเขียนหนังสือ อย่ำงจริงจังปลำยปี พ.ศ. ๒๕๔๓ ถึงขณะนี้ เขียนหนังสือมำได้เกือบ ๕ ปีเต็มแล้ว ปัจจุบันดำรงอำชีพ เป็นนักเขียนอิสระเขียนหนังสืออยู่บ้ำนเกิด เพียงอย่ำงเดียว
- 4. ๑. ผู้แต่ง : อุเทน พรมแดง ๒. รูปแบบ : เรื่องสั้นประเภทแสดงแนวควำมคิดเห็น ๓. แก่นเรื่อง : สะท้อนแนวควำมคิดด้ำนกำรใช้ชีวิตเมื่อเผชิ ญกับปัญหำต่ำงๆ ว่ำควรคิดคำนึงถึงทำงออกอีกด้ำนหนึ่งซึ่งมีอ ยู่เสมอ โดยผ่ำนทำงตัวละครซึ่งเป็นคู่สำมีภรรยำที่แก่ ชรำสองคน อำศัยอยู่ในกระท่อมเก่ำๆหลังเล็กๆ ในคืนที่มีพำยุฝนโหมกระหน่ำ จนกระท่อมที่อำศัยอยู่นั้นไม่สำมำรถคุ้มกันหย ำดน้ำฝนที่หลั่งไหลลงมำจำกฟ้ำได้ และต้นไม้รอบๆบ้ำนก็เริ่มถูกหักโค่นลงมำด้วย แรงลมพำยุ ฝ่ำยสำมีคิดเพียงว่ำ อยู่ในบ้ำนคงจะปลอดภัยที่สุด เพรำะหำกออกไป จำกบ้ำนก็จะต้องเปียก แถมยังไม่รู้ว่ำจะไปหลบฝนอยู่ที่ไหน แต่ฝ่ำยภรรยำกลับมีควำมคิดที่แตกต่ำง นำงคิดว่ำที่พวกเขำกลัวเปียกฝนเป็นเพรำะว่ำ ยังไม่เปียกแต่หำกเปียกแล้วก็จะไม่กลัวเปียกอี กต่อไป แล้วกำรอยู่ในบ้ำนเฉยๆโดยที่ไม่ดิ้นรน อะไรเลยก็เหมือนกับกำรรอควำมตำยอยู่ดีๆนี่เ
- 5. องทั้งต้นไม้รอบบ้ำนที่ จะหักโค่นลงมำทับเมื่อไรก็ได้ ทั้งยังควำมหนำวเหน็บจำก ไอฝนที่สำดเข้ำมำในบ้ำน แล้วไหนจะสำยฟ้ำที่ฟำดลงมำจำกฟ้ำอีก สู้ออกไปจำกบ้ำน ไปหำแหล่งพักพิงแหล่งอื่นที่ แข็งแรงคงทนกว่ำ บ้ำนของตน แล้วหลังจำกนั้นก็ค่อยว่ำกันอีกที ฝ่ำยสำมีเมื่อได้ฟัง ภรรยำของตนออกควำมคิดเห็นก็คล้อยตำม ทั้งสองจึงพำกัน เดินลงจำกบ้ำนไปพร้อมผ้ำที่คุ้มหัวอีกหนึ่งผืน แล้วจึงเดินไป ตำมทำงของพวกเขำ ๔. โครงเรื่อง : เปิดเรื่อง : เรื่องสั้นเรื่องนี้เป็นควำมสัมพันธ์ระหว่ำงมนุษย์ กับสภำพภูมิอำกำศ โดยกำรเปิดเรื่องเป็นกำรบรรยำยวิถีชีวิตของ ชำวบ้ำนผู้ชรำกับสภำพลมฟ้ำอำกำศยำมบ่ำย คล้อยที่ดูจะเป็นใจสำหรับวันที่แสนจะอบอ้ำว มีกำรใช้ภำษำที่น่ำสนใจ ชวนให้ติดตำม ผูกปม : เมื่อสภำพภูมิอำกำศที่มีฝนตกปรอยๆในยำมบ่ ำยคล้อยซึ่งถือว่ำดี สำหรับวัน อันแสนอบอ้ำวกลับแปรเปลี่ยนเป็นพำยุฝนรุน แรง ที่โหม กระหน่ำทำลำยสรรพสิ่งต่ำงๆในยำมค่ำ ทำให้สองสำมีภรรยำต้องตัดสินใจว่ำจะอยู่แล ะตำยในบ้ำนของตน หรือจะออกจำกบ้ำนเพื่อไปเอำชีวิตรอดก่อน
- 6. คลำยปม : สองสำมีภรรยำเลือกที่จะออกจำกบ้ำนไป เพรำะคิดว่ำมันคงดีกว่ำกำรรอควำมตำยอยู่เฉ ยๆโดนที่ไม่พยำยำมดิ้นรนทำอะไรเพื่อตัวเองเ ลย ๕. เรื่องย่อ สองสำมีภรรยำอำศัยอยู่ในกระท่อมหลังเ ล็กเก่ำซอมซ่อที่ลูก ชำยปลูกไว้ให้ มีชีวิตที่แสนจะเรียบง่ำย... วันที่อำกำศอบอ้ำววันหนึ่ง ยำยแก่ก็ไปเก็บผักอย่ำงเคย บังเอิญมีฝนตกปรอยๆ ลงมำพอให้คลำยร้อน แล้วนำงก็กลับไปทำอำหำรเย็นไว้กินกับสำมี แต่มื้อค่ำมื้อนั้น กลับมีพำยุฝนโหมกระหน่ำ กระท่อมหลัง เล็กก็ไม่ สำมำรถกันฝนกันลมได้ แถมต้นไม้รอบข้ำงก็ถูกลมพำยุหักโค่นลงมำ ไม่รู้ว่ำจะล้มทับบ้ำนหรือไม่ สองตำยำยจึงตัดสินใจออกจำก บ้ำนไปเพื่อไปหำแหล่งคุ้มกันชั่วครำว เพื่อเอำชีวิตรอดจำกพำยุนั้น ๖. ตัวละคร ชำยชรำ เป็นคนค่อนข้ำงหัวโบรำณ คิดอะไรอยู่แต่ในกรอบ ตำมระเบียบ แบบแผนเดิม โดยไม่ยอมมองหำหนทำง .....หญิงชรำจึงรำพึงน้ำเสียงตัดพ้อชะต ำกรรมขึ้น มำอีก “นี่เรำต้องงอขดหลบฝนขยับเขยื้อ นไปไหนไม่ได้อยู่ แบบนี้น่ะหรือ” “จะทำยังไงได้ล่ะ ตรงอื่นฝนมันสำดเข้ำมำเต็มหมดแล้ว”
- 7. อื่นเพื่อที่จะ เอำชีวิตรอดและไม่คิดเตรียมกำรใดๆหำกเกิด เหตุกำรณ์ที่ไม่คำดฝันขึ้นเลย หญิงชรำ เป็นคนมีควำมกระตือรือร้น สังเกตสิ่งรอบตัวอยู่เสมอ และรู้จักคิดเผื่อเหตุกำรณ์ที่อำจจะเกิดขึ้น . . . . “ฉันไม่อยำกซุกๆซ่อนๆหนีฝนอยู่อย่ำง นี้ แ ล้ ว ใช่ว่ำผ้ำขำวม้ำของตำมันจะกันฝนได้ห มด” “ แ ล้ ว ย ำ ย จ ะ ท ำ ยั ง ไ ง ? ” แววฉงนปรำกฏในสุ้มเสียงของอีกฝ่ำย “ออกไปจำกกระท่อมกันไหม? ไปอยู่มันข้ำงนอกโน่น” ... “ออกไปจำกกระท่อมกันไหม? ไปอยู่มันข้ำงนอกโน่น” “ บ้ ำ ห รื อ ! ประเดี๋ยวก็เปียกซกหมดหรอก” “เรำกลัวเปียกก็เพรำะว่ำเรำยังไม่เ ปี ย ก เดี๋ยวพอออกไปอยู่กลำงฝนแล้วเรำก็จะ ไ ม่ ต้ อ ง ก ลั ว ปี ย ก อี ก เรำออกไป ให้ พ้ น ไม่ให ญ่ แถวๆนี้ ไปอยู่ตรงไหนก็ได้ที่ปลอดภัยหำกต้นไ ม้สักต้นเกิดจะหักลงมำ…อย่ำงนั้นไม่ดี
- 8. นอกจำกนั้นยังพยำยำมหำ หนทำงรับมือกับเหตุกำรณ์นั้นๆ ทั้งยังเป็นคนที่มีควำมกล้ำหำญ กล้ำที่จะลองทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ ถึงแม้ไม่รู้ว่ำจะเป็นผลดี มำกเพียงไหนก็ตำม ๗. ฉำกและบรรยำกำศ มีกำรใช้ถ้อยคำบรรยำยฉำกและบรรยำกำศไ ด้ชัดเจนจนเห็นภำพ และเข้ำใจอำรมณ์ ....หญิงชรำง่วนอยู่กับกำรเด็ดยอดผักบุ้ งอวบงำมเพื่อนำไปผัดน้ำมันไว้จิ้มน้ำพ ริกประทังชีวิตเย็นย่ำวันนี้…. ....และเมื่อยอดผักบุ้งสดเขียวเต็มกำมือเ พียงพอสำหรับสองชีวิตและนำงออกเดิ นกระย่องกระแย่งกลับสู่กระท่อมใกล้ๆ ...ทุกขณะที่แสงแห่งยำมเย็นหรุบหรู่ลง หมู่เมฆบนม่ำนฟ้ำก็ค่อยๆก่อตัวรวมกลุ่ม กั น ม ำ ก ขึ้ น พวกมันเปลี่ยนจำกสีเทำม่วงเป็นดำเข้ม ขึ้ น ทุ ก ย่ ำ ง ก้ ำ ว ข อ ง ก ำ ล ดูทึบครึ้มทว่ำเวิ้งว้ำงอย่ำงน่ำกลัว บำงส่วนคล้ำยแบกอุ้มมวลน้ำไว้เต็มปริ่ม เคลื่อนต่ำลงมำรำวจะบดขยี้ภูเขำไกลโ
- 9. วิถีชีวิต รวมทั้งฐำนะควำมเป็นอยู่ของ ตัวละคร อย่ำงชัดเจน ๘. บทสนทนำ มีกำรใช้ภำษำที่เป็นกันเอง เข้ำใจได้ง่ำย แสดงถึงฐำนะของ ตัวละคร . . . . “ หื อ …ย ำ ย ว่ ำ อ ะ ไ ร ? ” ตำเฒ่ำเอียงหูเข้ำใกล้ “ลมแรงอย่ำงนี้ฉันกลัวหลังคำจะท นไม่ไหว” นำงพูดดังขึ้น “ให้ลมมันเอำไปกินเสียเลยก็ดี…จะ ได้มุงใหม่เสียที” “พูดเป็นเล่นไปได้” ชำยชรำหัวเรำะขื่นๆก่อนถำมขึ้น “ยำยว่ำไอ้หนูมันจะมำดูเรำบ้ำงไหม?” “ มั น จ ะ ม ำ ยั ง ไ ง ไ ด้ ฝ น ต ก ล ม แ ร ง อ อ ก อ ย่ ำ ง นี้ แถมฟ้ำยังเปรี้ยงปร้ำงไม่หยุดหย่อน” “จริงของยำย” “ถ้ำหลังคำพังเรำจะทำยังไงกัน?” หญิงชรำวกกลับมำเรื่องเก่ำ “ จ ะ ท ำ ยั ง ไ ง ล่ ะ ถ้ำอยู่ในบ้ำนแล้วยังคุ้มฝนไม่ได้แล้วจะ
- 10. และสื่อถึงอำรมณ์ของตัวละครได้อย่ำงสมจริง ๙. กลวิธีกำรดำเนินเรื่อง มีกำรดำเนินเรื่องโดยบอกควำมเป็นไปของเรื่ อ ง ร ำ ว แ บ บ เ รื่ อ ย ๆ แต่กำรบรรยำยฉำกและบรรยำกำศนั้นน่ำตื่นเ ต้ น น่ ำ ส น ใ จ แ ล ะ น่ ำ ติ ด ต ำ ม ทำให้กำรดำเนินเรื่องไม่น่ำเบื่อ และบำงครั้งก็ ส อ ด แ ท ร ก ก ำ ร ส น ท น ำ ข อ ง ตั ว ล ะค ร เ พื่ อ ใ ห้ ผู้ อ่ ำ น เ ข้ ำ ถึ ง อ ำ ร ม ณ์ และควำมรู้สึกของตัวละครได้ดีขึ้น ๑๐. กำรใช้ถ้อยคำ สำนวนโวหำร มี ก ำรใช้ ถ้ อ ย ค ำภ ำษ ำที่ เห ม ำะส ม เ ข้ ำ ใ จ ง่ ำ ย สื่ อ ค ว ำ ม ห ม ำ ย ไ ด้ ชัดเจนทำให้ผู้อ่ำนสำมำรถเข้ำใจฐำนะควำมเ ป็นอยู่และวิถีชีวิตของตัวละครด้เป็นอย่ำงดีรว มถึงมีกำรใช้กำรพรรณนำโวหำรแสดงถึงฉำก
- 11. และบรรยำกำศได้อย่ำงงดงำมภำยใต้ควำมเรี ยบง่ำยของภำษำ ๑๑. กำรประเมินค่ำ เรื่องสั้นเรื่องนี้มีคุณค่ำในด้ำนกำรให้แง่ คิดในกำรดำเนินชีวิตแก้ปัญหำต่ำงๆในชีวิตแ สดงให้เห็นว่ำทุกปัญหำมีทำงแก้เสมอเพียงแค่ เรำ ไม่หยุดคิด ไม่หยุดมองหำทำงออกนั้น ไม่นำนเรำก็จะพบทำง ออกนั้ น อย่ำงแน่ น อน ดังค ำกล่ำวที่ ว่ำ “หมื่นทำงตันยังมีทำงออกเสมอ”
- 12. ภำคผนวก คืนอันเลวร้ำย หยำดน้ำฟ้ำโปรยปรอยๆ ลงมำทักทำยแต่บ่ำยคล้อยแล้ว ตอนที่หญิงชรำง่วนอยู่กับกำรเด็ดยอดผักบุ้งอ วบงำมเพื่อนำไปผัดน้ำมันไว้จิ้มน้ำพริกประทัง ชีวิตเย็นย่ำวันนี้นั้น นำงยังแหงนหน้ำมองไปบน ท้องฟ้ำสีครำมเข้มพลำงผลิยิ้มน้อยๆ นึกขอบคุณในควำมเมตตำ ของพระพิรุณ ที่พรมควำมชุ่มชื้นลงอำบไล้ร่ำงของนำงในวั นอันอบอ้ำว และเมื่อยอดผักบุ้งสดเขียวเต็มกำมือเพียงพอ สำหรับสองชีวิตและ นำงออกเดินกระย่องกระแย่งกลับสู่กระท่อมใ กล้ๆ เม็ดฝนบำงส่วนยัง คงคำค้ำงบนเส้นผมสีขำวหม่นเป็นละอองฝอย สะท้อนแสงตะวันเกิด ประกำยระยับวำว ใครจะคำดคิดว่ำสำยฝนเพียงเบำบำงซึ่ง ชำแรกผ่ำนแสงแดดระอุเร่ำลงมำในยำมบ่ำย
- 13. จะเป็นปฐมกำรณ์นำไปสู่ควำมวิปโยคเกรี้ยว กรำดจำกอุ้งมือธรรมชำติในเวลำต่อมำแพรผื นบำงใสหำกเย็นเยียบนั้ครอบคลุมบรรยำกำศ โดยรอบจวบจนผืนโลกสูบกลืนดวงตะวันไปก ว่ำครึ่งค่อน จำกนั้นมันก็สลำยหำยไปอย่ำงอ้อยสร้อยพร้อ มๆ กับกำรแปรเปลี่ยนของเวิ้งฟ้ำเบื้องบนทุกขณะ ที่แสงแห่งยำมเย็นหรุบหรู่ลง หมู่เมฆบนม่ำนฟ้ำก็ค่อยๆก่อตัวรวมกลุ่มกันมำ กขึ้นพวกมัน เปลี่ยนจำกสี เทำม่วงเป็นดำเข้มขึ้นทุกย่ำงก้ำวของกำล ดูทึบครึ้ม ทว่ำเวิ้งว้ำงอย่ำงน่ำกลัว เคลื่อนต่ำลงมำรำวจะบดขยี้ภูเขำ ไกลโพ้นให้ป่นสลำยเป็นจุณ สำยลมเบื้องล่ำงก็แปลงเปลี่ยนไปเช่นกัน จำกที่เคยสงบงัน ประหนึ่งไร้ตัวตนกลับโหมพัดรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ไม่นำนก็กลำยกลับ เป็นกระแสลมบ้ำคลั่ง กระโชกซัดสรรพสิ่งอย่ำงไม่ปรำณีปรำศรัย ไม้ใหญ่น้อยโยกไหวโอนเอนขืนตัวต้ำนแรงล ม พงหญ้ำป่ำชัฏพำกัน โน้มลู่ระนำวไปทำงเดียวกัน เศษใบไม้ใบหญ้ำและฝอยซำกแห้งๆ ถูกพัดอวลตลบปลิวคว้ำงไปทั่ว เสียงลมวู่หวิวหวีดก้องอึงอลในโสต ชั่วครู่สำยฝนระลอกใหม่พรั่งพรูลงสู่พื้น ดิน ครำวนี้มันหำ ได้อ่อนโยนนำพำแต่ควำมสดชื่นมำให้เช่นหน แรก หำกสำดซ่ำลิ่ว
- 14. ลงมำอย่ำงรุนแรงเทตัวจนขำวพร่ำงไปทุกทิศ จนค่อยจำงหำย กลมกลืนไปในควำมมืด เหลือไว้เพียงส่ำเสียงกรูกรำวจำกกำรซัดกระ หน่ำทุกสิ่งทุกอย่ำงภำย ใต้ บัดนี้ผักบุ้งยอดงำมถูกผัดเคล้ำด้วยน้ำมัน หมูกลิ่นหืน ขดตัวซ้อนทับกันอยู่ก้นชำมสังกะสีผุกร่อน ข้ำงๆมีถ้วยน้ำพริก เหลือค้ำงมำแต่มื้อก่อนๆวำงอยู่ หญิงชรำเปิบข้ำวด้วยใจหวั่นพรั่น นำงเงยหน้ำจ้องมองชำยชรำผู้เป็นผัวเป็นครั้ง ครำวแววตำแบบเดียว กัน ที่ชำยชรำมองตอบสื่อควำมหมำยให้เข้ำใจแจ้ งเกินกว่ำถ้อยคำใดๆ “ฝนตกหนักนะ…ลมก็แรง” นำงรำพึงแทรกเสียงอู้อ้ำวออกมำในที่สุด ชำยชรำสบตำชั่วครู่ แล้เหลียวไปมองเปลวไฟจำกตะเกียง น้ำมันอันเป็นแสงสว่ำงสุดท้ำยให้พึ่งพำ มันดูอ่อนล้ำโรยแรงจน อดนึกห่วงไม่ได้วูบหนึ่งประกำยแสงจัดจ้ำแสบ นัยน์ตำพุ่งวำบ ลงจรด พื้นดิน ก่อนเสียงกัมปนำทจะแผดดัง หญิงชรำถึงกับสะดุ้งเฮือก ชะงักก้อนข้ำวในมือเหี่ยวย่นค้ำง นำงช้อนสำยตำฉำบแวววิตกมองหน้ำผู้เป็นผั วอีกครั้ง มือค่อยลดต่ำ ลงจนปล่อยเม็ดข้ำวหล่นพรูกลับสู่จำน
- 15. “ฟ้ำแรงนะ…” ชำยชรำจ้องมองตอบ ไม่ได้เอ่ยคำพูดใดออกมำจนเมื่อ เห็นเมีย คู่ทุกข์คู่ยำกเสือกจำกข้ำวพร่องไปไม่มำกนัก ออกห่ำงตัว และ คว้ำขันน้ำข้ำงๆมำดื่มกิน แกจึงเค้นเสียงจำกลำคอแห้งโหยออกสู้เสียง ลมฝนและฟ้ำคะนอง “ยำยอิ่มแล้วหรอ?” “อือ” นำงตอบคำสั้นๆ “ฉันก็ไม่ค่อยมีกะจิตกะใจจะกินเหมื อนกัน” “ฝนลมน่ำกลัวนะตำนะ ตอนบ่ำยมันตกหยิมๆ มำตอนนี้ทำไมมืดฟ้ำมัวดินอย่ำงนี้ไม่รู้” “นั่นสิ กระท่อมเรำก็คุ้มฝนไม่อยู่เสียด้วย น่ำเจ็บใจนัก จะนอนกันยังไงล่ะทีนี้… ฝนหยดทั่วไปหมด” หญิงชรำกวำดสำยตำฝ้ำฟำงมองไปทั่วก ระท่อมเล็กๆของนำงพลำงถอนหำยใจเฮือกใ หญ่ สีหน้ำอมทุกข์แลหม่นมัวยิ่งขึ้นยำม เคล้ำ ด้วยแสงรำงๆจำกเปลวตะเกียง กระท่อมหลังนี้นำงและผัวใช้อยู่อำศัยมำ นำนปีดีดักแล้ว ลูกชำยคนเดียวของนำงปลูกสร้ำงให้ตำมควำ มประสงค์ของพ่อและแม่ที่ปรำรถนำจะมีชีวิตอ
- 16. ยู่อย่ำงสงบเรียบง่ำยตำมลำพัง มันเป็นกระท่อม หลังน้อยแค่พออำศัยอยู่กิน หลังคำและฝำทั้งสี่ด้ำนมุงด้วยจำกซึ่งถูก กำลเวลำกร่อนทำลำยจนแห้งกรอบผุพังไปมำ ก ฟำกเรือนไม้ปู กระดำนแผ่นเก่ำๆเปรอะเลอะครำบไคล แบกรับตัวกระท่อมไว้ด้วย เสำไม้ผอมแห้งสี่ต้น บันไดสำมสี่ขั้นทอดพำดลงสู่พื้นดิน ยำมนี้รูโหว่จำกกำรร่อยหลุดของตั บจำกเปิดทำงให้ เม็ดฝนกระเซ็นเข้ำมำในกระท่อม ตำมพื้นเรือนจึงแลเห็นหยดน้ำโรยตัวลงปียก ฉ่ำเป็นด่ำงดวงหลำยต่อหลำยแห่ง แรกทีเดียวผู้เฒ่ำทั้งสองช่วยกันฉวยหม้อ ไหจำนชำมมำรองรับไว้ แต่ครั้นฝนตกหนำเม็ดรุนแรงยิ่งขึ้น รูรั่วก็แพร่ขยำยจำนวนมำก จนเจิ่งนองไปทั่วเกินจะป้องกันไหว สุดท้ำยทั้งคู่ต้องมำนั่งตัวลีบ หลบ เร้นกำยจำกหยดฝนที่มุมหนึ่งของกระท่อม พลำงใช้ฟันฟำงหักชำรุด บดเคี้ยวข้ำวปลำเพื่อสืบต่อควำมอยู่รอดอย่ำง หน่ำยเนือย ชำยคำด้ำนหนึ่งกำลังไหวพะเยิบพะยำบ จวนเจียนจะปลิดปลิว ด้วยริ้วตอกที่ใช้เหนี่ยวยึดกระดูกจำกเอำไว้ข ำดวิ่น ทำให้หญิงชรำ
- 18. “ถ้ำหลังคำพังเรำจะทำยังไงกัน?” หญิงชรำวกกลับมำเรื่องเก่ำ “จะทำยังไงล่ะ ถ้ำอยู่ในบ้ำนแล้วยังคุ้มฝนไม่ได้แล้วจะทำยังไ งได้อีก” “แต่มันคงไม่เลวร้ำยขนำดนั้นหรอก น่ำ” คำพูดหมำยปลุกปลอบใจตัวเองไม่ ช่วยให้ควำมรู้สึก หวั่นหวำดของหญิงชรำน้อยถอยลง นำงหยัดกำยยืน เปิดตู้กับข้ำว ใบเก่ำโทรมยัดจำกับข้ำวเหลือคำใส่เข้ำไป ปิดหับ มันดังเดิม ก่อนยอบ ร่ำงลงนั่งเคียงข้ำงผู้เป็นผัวเหมือนเก่ำ อำรมณ์ วิตกยังเกำะ กุมใน ทุกห้วงคำนึง สำยฟ้ำยังคะนองครืน… สำยฝนยังไหลหลั่ง… สำยลมยังโพยพัด… เฒ่ำชรำทั้งสองยังจ่อมจมเงียบเชียบภำย ในโอบล้อมของควำมคุคลั่งอย่ำงไม่อำจลี้หลบ พ้นได้… พลันนั้นกระแสลมโหมแรงอยู่แล้วยิ่ งทวีเพิ่มรำวจะ ประกำศพลำนุภำพแห่งธรรมชำติแก่ส่ำสัตว์ทั้ งมวล ลักษณำ กำรดุจ
- 19. มีพำยุลูกใหญ่กรำยใกล้เข้ำมำ สรรพสำเนียงลั่นระงมอยู่แต่เดิม กลับก้องสนั่นมำกขึ้นอีกจนน่ำตระหนก สอง ตำยำยกระเถิบ กำยเข้ำ ชิดกันกว่ำเก่ำ ต่ำงมองตำกันและพบร่องรอย ควำมหวั่นวิตกฉำย โชนในดวงตำที่จมอยู่ในเงำมืดของอีกฝ่ำย จำกตับที่สั่นพะเยิบแต่แรกปลิวหำย ไปกับกระแสลม ก่อน ตำมด้วยอีกแถบใหญ่ด้ำนเดียวกัน หลังคำแทบไม่หลงเหลือ สภำพ จะป้องปิดสิ่งภำยในจำกทะเลฝนได้ ตะเกียงกระป๋อง ดับแสง ของตัว เองลงในพลัน หญิงชรำและผัวแอบกำยอยู่ชิดฝำก ระท่อมด้ำนหนึ่ง พยำยำมแฝงตัวเร้นหนีจำกริ้วสำยฝนซึ่งซัดเข้ ำมำทำงช่องโล่ง ชำยชรำปลดผ้ำขำวม้ำจำกรอบเอวมำขึงกำง คลุมหัวตัวเองและเมีย “ยำยเฒ่ำ…จับผ้ำนี่คลุมไว้ ละอองฝนจะ ได้ไม่เปียก เรำ…เดี๋ยวหนำวแย่” แกพูดกรอกหูผู้เป็นเมีย “หลังคำมันจะกันฝนให้เรำไม่ได้แล้ ว” หญิงชรำว่ำขึ้นบ้ำง “คลุมผ้ำไว้ให้ดีสิ ประเดี๋ยวก็เปียกปอนหมดหรอก”
- 20. เสียงไม้ใหญ่ข้ำงกระท่อมลั่นเปรี๊ยะก่อน หักโค่นล้มครืนลงมำ ในควำมมืดหญิงชรำยกมือขึ้นทำบอกตัวเองด้ วยขวัญฝ่อ รู้สึกว่ำ เรือน กำยของตนเริ่มสั่นเทำน้อยๆ หำกนำงไม่แน่ใจว่ำเป็นเพรำะควำมหนำว เหน็บจำกหยำดฝนที่เข้ำพรมร่ำงจนเริ่มชื้นแฉ ะ หรือเพรำะควำมหวั่น กลัวในจิตใจกันแน่ “สงสัยมะม่วงของฉันจะไปเสียแล้ว ติดช่อดีเสียด้วย รดน้ำมำตั้งนำน…ลมเอำไปกินเสียฉิบ” ชำยชรำตะโกนแข่งกับเสียงลมขึ้นมำอีกครั้ง “ดีเท่ำไหร่แล้วที่มันไม่หักลงมำทับก ระท่อมเรำ” พูดจบสำยตำของหญิงชรำก็เหลือก ทองผ่ำนช่องว่ำงของหลังคำออกไปสู่ควำมมัว มืดภำยนอกอย่ำงไม่ตั้งใจ ห่ำงจำกตัวบ้ำนไปไม่กี่วำ ต้นหว้ำสูงตระหง่ำนขนำดเกือบ สอง คนโอบ ยืนโงนเงนเอนไหวปะทะแรงลมอยู่ในควำมพ ร่ำงพรำย แม้ละแวกนั้น จะเต็มพรืดไปด้วยหมู่ไม้ เป็นเสมือนกำแพงป้องกันลมแก่กันและกัน ทว่ำชั่วขณะนี้ ดูเหมือนหว้ำใหญ่ซึ่งเคยออกลูกหวำน ฉ่ำให้สองตำยำยเก็บกินทุกปีจะทรงตัวง่อนแง่ นเต็มที มันดูบอบบำงลงถนัดตำเมื่อต้อง ต่อกร กับลมพำยุแรงกร้ำวเช่นนี้
- 21. เสี้ยวอึดใจต่อมำหญิงชรำคล้ำยได้ยินเสี ยงเนื้อเยื่อ แกร่งหนำ ของมันลั่นออดแอดรำวจะปริแตกออกให้ได้ นำงตะเบ็งเสียงบอกผู้ผัวท่ำมกลำงเสียงล มโหมตึงปะทะแมกไม้และเสียงฟ้ำฝนคำรนคำ รำม “ต้นหว้ำอำจจะหักก็ได้นะตำ” “ไม่มั้ง มันต้นใหญ่ออกปำนนั้นจะโค่นง่ำยๆเชียวหรือ ” “ไม่รู้สิ แต่เห็นมันโยกเอียงไปเอนมำ ตะคุ่มๆทำท่ำ จะ โค่นอยู่นั่น” หญิงชรำนิ่งไปอึดใจหนึ่งแล้วคล้ำยฉุกคิดอะไ รขึ้นมำได้ “แล้วต้นไม้อื่นรอบๆกระท่อมอีกล่ะ …มันจะสู้ลมไหวหรือเปล่ำ มะม่วงยังล้มไปแล้ว ถ้ำเกิดมีสักต้นโค่น โครมมำทำงเรำ… กระท่อมเรำแหลกแน่” “มะม่วงน่ะมันเปรำะจะตำย ต้นไม้อื่นคงไม่ล้มลง มำ ง่ำยๆหรอก” ควำมเงียบจำกถ้อยสำเนียงคลุมคร อบจนอึดอัดครู่ ใหญ่ หญิงชรำจึงรำพึงน้ำเสียงตัดพ้อชะตำกรรมขึ้ นมำอีก
- 22. “นี่เรำต้องงอขดหลบฝนขยับเขยื้อน ไปไหนไม่ได้อยู่ แบ บนี้น่ะหรือ” “จะทำยังไงได้ล่ะ ตรงอื่นฝนมันสำดเข้ำ มำเต็มหมด แล้ว” ชำยเฒ่ำออกควำมเห็นได้แค่นั้น“ฉันไม่อยำก ซุกๆซ่อนๆหนีฝนอยู่อย่ำงนี้แล้ว ใช่ว่ำผ้ำขำวม้ำของตำมันจะกันฝนได้หมด” “แล้วยำยจะทำยังไง?” แววฉงนปรำกฏในสุ้มเสียงของอีกฝ่ำย “ออกไปจำกกระท่อมกันไหม? ไปอยู่มันข้ำงนอกโน่น” “บ้ำหรือ! ประเดี๋ยวก็เปียกซกหมดหรอก” “เรำกลัวเปียกก็เพรำะว่ำเรำยังไม่เปี ยก เดี๋ยวพอออก ไปอยู่กลำงฝนแล้วเรำก็จะไม่ต้องกลัวปียกอีก เรำออกไปให้พ้น ไม่ ใหญ่แถวๆนี้ ไปอยู่ตรงไหนก็ได้ที่ปลอดภัย หำกต้นไม้สักต้น เกิดจะ หักลงมำ…อย่ำงนั้นไม่ดีกว่ำหรือ?” “ยำยว่ำงั้น?” “ไปเถอะตำ…ไปเถอะ…” หญิงชรำไม่รีรอต่อไปอีก นำงคว้ำข้อมือผู้เป็นผัวแล้ว ลำกจูง เปิดประตูลงบันไดฝ่ำสำยฝนไปช้ำๆ เนื้อตัวที่เพียงฉ่ำชื้นพลันโชกชุ่มในทันที เมื่อคนชรำทั้งสอง สำว เท้ำ
- 23. เนิบๆเคลื่อนกำยแหวกเม็ดฝน ลมกระโชกแรง และคำรำมฟ้ำอึ งอล ไปข้ำงหน้ำเรื่อยๆ ลำฝนใสเย็นพุ่งลิ่วลงกระทบร่ำงสร้ ำงควำมหนำวเยือกแก่ผิวกำยภำยนอกทว่ำภำ ยในจิตใจผู้เฒ่ำทั้งคู่กลับมีควำมอบอุ่นแผ่ ซ่ำน…อบอุ่นจนต้องหันมำเหยียดยิ้มให้แก่กัน ในม่ำนควำมมืด