1. Ιστορία των Η/Υ
Σήμερα θα ξεκινήσουμε με μία πολύ μικρή αναδρομή στους Ηλεκτρονικούς
Υπολογιστές, η ιστορία των οποίων (όταν λέμε Ιστορία των Ηλεκτρονικών
Υπολογιστών, εννοούμε την περίοδο από την κατασκευή του πρώτου
υπολογιστή, έως την μορφή όπως τον ξέρουμε σήμερα) ξεκινά πριν από 76
χρόνια περίπου, όταν το κατασκευάσθηκε ο πρώτος Η/Υ με την ονομασία
Mark I το 1939 από τον Howard Hathaway Aiken.
O Mark I, το μήκος του ήταν (17) μέτρα με ύψος τα (3) μέτρα και το σύνολο
των καλωδιοσυνδέσεων ξεπερνούσε τα (700) χιλιόμετρα. Αυτός ο Η/Υ
χρησιμοποιήθηκε από το πανεπιστήμιο του Harvard μέχρι to 1959 και σαν
μονάδα αποθήκευσης είχε χαρτοταινία.
Το 1941 κατασκευάσθηκε ο υπολογιστής Ζ3.

2. Ο Ζ3 αποτέλεσε και τον
πρώτο προγραμματιζόμενο υπολογιστή. Τα δεδομένα δίνονταν μέσω
διάτρητης χαρτοταινίας. Το 1946 κατασκευάζεται και λειτουργεί ο ENIAC, ο
οποίος αποτελεί τον πρώτο ψηφιακό Η/Υ. Αποτελούνταν από (19.000)
ηλεκτρονικές λυχνίες, ζύγισε (30) τόνους. Ήταν πολύ ογκώδης αφού
κατανάλωνε το χώρο μίας ολόκληρης αίθουσας, πολύ δύσκολος στον
προγραμματισμό του και σαφώς πολύ ενεργοβόρος. Στοίχισε περίπου
(500.000 $).
Aπό το έτος 1948 και
μετά, με την εφεύρεση του transistor, στα εργαστήρια της Bell, αλλάζει
δραματικά όλο το τοπίο με μεγάλα άλματα προς τα εμπρός. Σε αυτό
συνετέλεσαν βέβαια, εκτός από την εφεύρεση του transistor, και η κατασκευή
του πρώτου ολοκληρωμένου κυκλώματος το 1958.
Σε αυτό οι ερευνητές κατόρθωσαν να «στριμώξουν» αρκετά transistors μαζί
και έτσι να δημιουργήσουν κυκλώματα πολύ πιο ισχυρά και ευέλικτα, Βέβαια,
σημαντικό ρόλο έπαιξε και η ανακάλυψη της γλώσσας προγραμματισμού,
που είναι και το Α και το Ω για την εκμετάλλευση των δυνατοτήτων που μας
δίνουν τα ολοκληρωμένα κυκλώματα.

3. Η πρώτη γλώσσα προγραμματισμού δημιουργήθηκε το 1960, ονομαζόταν
COBOL και ήταν μία γλώσσα προγραμματισμού ανωτέρω επιπέδου.Το 1964
επινοείται η πολύ γνωστή σε όλους μας BASIC, που αποτέλεσε τη βάση
προγραμματισμού των H/Y για πολλά χρόνια. Ένας λόγος που οδήγησε σε
αυτό είναι η εξαιρετική της απλότητα.Το 1971 κατασκευάσθηκε από την
INTEL o πρώτος μικροϋπολογιστής με την ονομασία 4004 σε μορφή
ολοκληρωμένου κυκλώματος και έχει την ίδια περίπου υπολογιστική ισχύ με
τον ENIAC (για τολμήστε τη σύγκριση) .
Το 1975 κυκλοφορεί ο πρώτος προσωπικός Η/Υ με το μικροεπεξεργαστή
8080.
Το 1977 εμφανίζονται στην αγορά και άλλες δύο εταιρείες κατασκευής Η/Υ: η
Commodore και η Apple.

4. Ας σημειώσουμε εδώ ότι είναι και οι πρώτες που τα μηχανήματά τους
απεικονίζουν στην οθόνη γραφικά. Είναι δηλαδή πιο φιλικές προς τον χρήστη
αφού δεν χρειάζεται αυτός να γνωρίζει ένα σωρό εντολές (Dos) για να κάνει
μία εργασία στον H/Y του, και φτάνουμε αισίως στο 1981 όπου ξεκινάει η
λεγόμενη επανάσταση στον χώρο των Η/Υ με την παρουσίαση από την IBM-
PC, του πρώτου προσωπικού Η/Υ με μικροεπεξεργαστή τον 8088.
Σε αυτή τη φάση οι Η/Υ
δεν είχαν τη δυνατότητα να απεικονίσουν γραφικά, παρά μόνο κείμενα, για να
γίνει αυτό έπρεπε να εγκατασταθεί στον Η/Υ μία κάρτα επέκτασης (η γνωστή
σε όλους μας κάρτα γραφικών). Από αυτό το σημείο σιγά σιγά ξεκίνησε η
διάδοση και η εξέλιξή τους. Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα, 30 χρόνια μετά
από την δειλή είσοδο των Η/Υ στην σημερινή απόλυτη κυριαρχία τους.

5. Σκληροί Δίσκοι : Ιστορία και εξέλιξη
Λίγη ιστορία:
Μέχρι το 1957, τα δεδομένα αποθηκευόταν σε ταινίες, Τότε η IBM παρουσίασε
τον πρώτο σκληρό δίσκο 305 RAMAC (Random Access Method of
Accounting and Control) αποτελούμενο από 50 πλακέτες, διαμέτρου 24 ίντσες
με συνολική χωρητικότητα 5 MB, μια τεράστια χωρητικότητα για την εποχή
εκείνη.
Ο δίσκος αυτός κόστιζε $35,000 το χρόνο για ενοικίαση (η IBM δεν πωλούσε
αυτό το δίσκο) και είχε το διπλάσιο μέγεθος ενός ψυγείου. Το πρώτο μοντέλο,
που χρησιμοποιούσε τεχνολογία "Float on air" για την κεφαλή ανάγνωσης
εγγραφής ονομάστηκε Winchester 3030 (αυτό γιατί η τεχνολογία αυτή
αναπτύχτηκε στο Winchester της Αγγλίας) και είχε δύο πλευρές κάθε μια από
τις οποίες μπορούσε να αποθηκεύσει 30 MB.
Αργότερα οι πλακέτες γινόταν με διάμετρο 14" και 8". Ήταν εγκατεστημένες σε
πύργους, οι οποίοι περιείχαν δωδεκάδες από αυτές τις μαγνητικές πλακέτες.
Στα πρώτα χρόνια της ανάπτυξης των υπολογιστών, οι χαμηλού κόστους
οδηγοί εύκαμπτων δίσκων ήταν τα δημοφιλή μέσα αποθήκευσης αλλά με τα
XT της IBM το 1983-84 οι σκληροί δίσκοι έγιναν τα προτιμητέα μέσα
αποθήκευσης. Οι πρώτοι σκληροί δίσκοι ήταν μεγάλες μονάδες (5.25"
διάμετρος). Από την εποχή αυτή, η ανάπτυξη και η εξέλιξη των σκληρών
δίσκων είναι εκπληκτική. Οι σύγχρονοι σκληροί δίσκοι είναι διαμέτρου 3.5" και
φυσικά, υπάρχουν και σε πολύ μικρότερα μεγέθη.

6. Ιδιότητες των σκληρών δίσκων:
Ο σκληρός δίσκος είναι ένα μαγνητικό αποθηκευτικό μέσο που
χρησιμοποιείται κυρίως στους Ηλεκτρονικούς Υπολογιστες στις ψηφιακές
βιντεοκάμερες,σε φορητά mp3 players, σε παιχνιδομηχανές και πολλές άλλες
ηλεκτρονικές κατασκευέ η χωρητικότητα του μετράται σε GigaBytes.
Στην αγορά υπάρχουν σκληροί δίσκοι με δυνατότητα αποθηκεύσεως πολλών
Giga Bytes με προοπτική βελτίωσης όσον αφορά την ταχύτητα αλλά και την
δυνατότατα αποθήκευσης (χωρητικότητα). Το πλεονέκτημα του σκληρού
δίσκου είναι η δυνατότητα αποθήκευσης μεγάλου αριθμού πληροφοριών.
Οι σκληροί δίσκοι χρησιμοποιούνται στους υπολογιστές για την αποθήκευση
δεδομένων, κυρίως προγραμμάτων και αρχείων που είναι απαραίτητο να
διατηρηθούν, σε αντίθεση με την μνήμη RAM όπου τα δεδομένα διαγράφονται
με την διακοπή τροφοδοσίας του ηλεκτρικού ρεύματος.
Τεχνολογία
Ο σκληρός δίσκος αποτελείται από: μαγνητικούς δίσκους κατασκευασμένους
από μέταλλο ή πλαστικό και επικαλυμμένους από ένα λεπτό στρώμα οξειδίου
του σιδήρου ή άλλο μαγνητικό υλικό.
τον άξονα κίνησης γύρω από τον οποίο περιστρέφονται οι μαγνητικοί δίσκοι με
την ίδια ταχύτητα.
κεφαλές ανάγνωσης/εγγραφής επάνω σε βραχίονες πάνω και κάτω από κάθε
επιφάνεια δίσκου, που μετακινούνται εμπρός-πίσω. Ο συνδυασμός της
κίνησης των βραχιόνων με την κίνηση των δίσκων, επιτρέπουν στις κεφαλές
να έχουν πρόσβαση σε όλα τα σημεία των δίσκων.
ηλεκτρονικά εξαρτήματα που εξυπηρετούν την λειτουργία του σκληρού δίσκου,
επικοινωνώντας με τον υπολογιστή και αναλαμβάνοντας την κίνηση των
κεφαλών και τη μεταφορά των δεδομένων.
Τα δεδομένα των σκληρών δίσκων αποθηκεύονται στη μορφή μικροσκοπικών
περιοχών μαγνητισμένων σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Η κεφαλή
ανάγνωσης του δίσκου πρέπει να αναγνωρίσει τις διαφορές αυτές και να τις

7. καταγράψει ως τα «0» και «1» της ψηφιακής πληροφορίας.
Το πρόβλημα είναι ότι, καθώς οι μαγνητισμένες περιοχές γίνονται όλο και
μικρότερες, οι διαφορές τους γίνονται όλο και πιο ασθενείς και δύσκολο να
διαβαστούν. Το GRM επιτρέπει τη μετατροπή πολύ μικρών διαφορών σε πολύ
μεγαλύτερες διαφορές στο ηλεκτρικό σήμα της εξόδου.
Η μεγάλη μαγνητοαντίσταση κατέστη δυνατό να ανακαλυφθεί έπειτα από την
τεχνολογική πρόοδο της δεκαετίας του '70, με μεθόδους για την παραγωγή
πολύ λεπτών στρωμάτων διαφορετικών υλικών.
Διαδύνδεση
Ο βασικός σκληρός δίσκος στους Η/Υ συμβολίζεται με το γράμμα 'C:'. Σε
έναν Η/Υ μπορεί να υπάρχουν περισσότεροι από ένας σκληροί δίσκοι ή
ακόμη μπορούμε να χωρίσουμε τον έναν σκληρό δίσκο σε δύο ή παραπάνω
τμήματα (partition) και στο κάθε τμήμα να αποθηκεύουμε διαφορετικά
δεδομένα, π.χ. στο ένα τμήμα τα διάφορα προγράμματα και στο άλλο
πληροφορίες που προκύπτουν από την επεξεργασία δεδομένων.
Σε αυτήν την περίπτωση οι επόμενοι σκληροί δίσκοι, εκτός του βασικού 'C:',
συμβολίζονται με τα επόμενα γράμματα (μετά το C) του λατινικού αλφαβήτου,
δηλαδή D, E κ.τ.λ.
Στους προσωπικούς υπολογιστές οι σκληροί διασυνδέονται σε ένα ξεχωριστό
διάδρομο που ονομάστηκε αρχικά διάδροµος ΙDE και κατόπιν EIDE
(Εnhanced IDE). Στο διάδρομο EIDE διασυνδέονται μέχρι και τέσσερις
συσκευές, κυρίως δίσκοι και CD- ROM.
Στην ουσία ο διάδρομος αποτελείται από δύο κανάλια, σε καθένα από τα
οποία διασυνδέονται 2 συσκευές. Η µία από τις δύο προηγείται στον έλεγχο
του καναλιού και ονομάζεται κύρια (master), ενώ η άλλη ονομάζεται
δευτερεύουσα (slave).
Η διάκριση αυτή επιτρέπει την συνύπαρξη αργών (CDROM) και γρήγορων
(σκληροί δίσκοι) συσκευών στο ίδιο κανάλι.
Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του προτύπου αυτού είναι η απλότητα της
υλοποίησής του που επιτρέπει στους κατασκευαστές π.χ. σκληρών δίσκων να
ενσωματώσουν πολλά από τα ηλεκτρονικά προσαρμογής IDE πάνω στο
δίσκο και τελικά η μορφή του προσαρµοστή IDE στον διάδρομο PCI να είναι
πολύ απλή.
To πρότυπο διαδρόμου SCSI προέρχεται από τον χώρο των κύριων
υπολογιστών και προσφέρει εξελιγμένα χαρακτηριστικά σε σχέση µε το EIDE.
Η μορφή αυτή του διαδρόμου επιτρέπει την διασύνδεση πολλών
περιφερειακών μονάδων, κυρίως σκληρών δίσκων και μονάδων CDROM.
Βέβαια είναι δυνατή η διασύνδεση και άλλων συσκευών που ακολουθούν το
ίδιο πρότυπο, όπως σαρωτές, συσκευές εφεδρείας και άλλες.
Για την διασύνδεση του διαδρόμου SCSI µε έναν διάδρομο Ε/Ε (π.χ. µε PCI)
χρειάζεται ένας προσαρμοστής SCSI. Στο διάδρομο αυτό μπορούν να
συνδεθούν μέχρι και 7 συσκευές, η κάθε µία από τις οποίες έχει και ξεχωριστή
διεύθυνση SCSI.
Οι ταχύτητες SCSI ποικίλουν από 5ΜΒ/sec σε κανονική λειτουργία, 10MB/sec
στο πρότυπο Fast SCSI, 20 ΜΒ/sec στο πρότυπο Ultra (Fast-Wide)-SCSI και

8. 40ΜΒ/sec στο Ultra-Wide SCSI.
Βέβαια και αυτό το πρωτόκολλο έχει υποστεί ανάπτυξη και στις μέρες μας
κυκλοφορούν σκληροί δίσκοι με ταχύτητα διαμεταγωγής 320 Mbytes/sec.
Η ταχύτητα αυτή βέβαια είναι η μέγιστη δυνατή ταχύτητα διαδρόμου, και δεν
αναφέρεται στην πραγματική ταχύτητα επικοινωνίας των περιφερειακών η
οποία μπορεί να είναι αρκετά μικρότερη. Το πρότυπο SCSI είναι πολύ πιο
αξιόπιστο και γρήγορο από το IDE, όμως η μεγάλη ποικιλία σε κατηγορίες και
σε υλοποιήσεις, εμπόδιζε μέχρι πρόσφατα τη διάδοσή του στην κατηγορία
των προσωπικών υπολογιστών.
SCSI_HD
Στις μέρες µας υπάρχει πληθώρα περιφερειακών SCSI για προσωπικούς
υπολογιστές συνυπάρχοντας μαζί µε το πρότυπο διαδρόμου EIDE Στην
πράξη όμως η πλειονότητα των H/Y βασίζεται σε σκληρούς δίσκους που
ακολουθούν το πρότυπο IDE λόγω του χαμηλού κόστους τους σε σχέση με
τους αντίστοιχους SCSI που χρησιμοποιούνται κυρίως σε συστήματα
SERVER.
PCMCI

9. To PCMCIA είναι ένα νέο σχετικά πρότυπο διαδρόμου για φορητούς
υπολογιστές. Στο διάδρομο PCMCIA συνδέεται οποιοδήποτε είδος
περιφερειακού το οποίο είναι σε μορφή κάρτας. Έτσι υπάρχουν κάρτες
δικτύου, κάρτες μνήµης, κάρτες fax/modem ακόμα και δίσκοι EIDE που έχουν
μέγεθος αντίστοιχο μιας παχιάς πιστωτικής κάρτας.
Hard Disk EIDE
Οι κάρτες PCMCIA είναι ελαφρές, μικρές στο μέγεθος, συνδέονται και
αποσυνδέονται εύκολα από το διάδρομο, δίνοντας την ευχέρεια σε έναν
φορητό υπολογιστή να έχει ποικιλία περιφερειακών, χωρίς να αυξάνεται το
βάρος του.
Εδώ και κάποια χρόνια έχει παρουσιασθεί μία άλλη κατηγορία σκληρών
δίσκων που βασίζονται στο πρότυπο S- ATA Serial Advanced Technology
Attachment) το οποίο εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς, έχοντας
παραγκωνίσει σε μεγάλο βαθμό (θέτοντας σε λίγα χρόνια ουσιαστικά στο
χρονοντούλαπο της ιστορίας). Χρησιμοποιείται για την μεταφορά δεδομένων
από τους σκληρούς δίσκους ή Οπτικά μέσα αποθήκευσης δεδομένων προς
την κεντρική μονάδα επεξεργασίας. Αντικαθιστά σιγά σιγά το κλασσικό δίαυλο
IDE. Σε αντίθεση με τον IDE (Integrated Drive Electronics) μεταφέρει τα
δεδομένα σειριακά αντί παράλληλα.

10. Serial ATA Hard Disk
Αυτό δίνει το πλεονέκτημα λιγότερων καλωδιώσεων και πιο λιτού σχεδιασμού
σε σχέση με τις παραδοσιακές καλωδιοταινιές των 40 άκρων, κάνει χρήση
μόνο 7 καλωδίων. Αυτό επιτρέπει τον καλύτερο αερισμό του κουτιού του
υπολογιστή και την καλλίτερη αποφυγή ηλεκτρομαγνητικών παρεμβολών.
Οι υποδοχές του SATA είναι πιο εύχρηστες και αποκλείουν την λανθασμένη
τοποθέτηση τους. Για την μεταφορά δεδομένων απαιτείται λιγότερη ενέργεια,
κάτι που είναι ιδανικό για του φορητούς υπολογιστές. Η συσκευές SATA εκτός
από διαφορετική καλωδιοταινία χρειάζονται και διαφορετική υποδοχή
τροφοδοσίας λόγω των διαφορετικών απαιτήσεων σε βολτάζ και για λόγους
ευχρηστίας. Η ταχύτητα του SATA είναι 150 Mbit/s και του SATA 2 είναι 300
Mbit/s .
Η ιστορία τελειώνει τουλάχιστον επί του παρόντος με τη νέα σχετικά
ανακάλυψη της τεχνολογίας τους δίσκους SSD,

11. Οι οποίοι καθώς φαίνεται πολύ σύντομα θα αναλάβουν την δουλεία των
κλασικών σκληρών δίσκων. Οι δίσκοι SSD είναι στην ουστην ουσίαδίσκοι
flash (πως είναι τα usb sticks; κάπως έτσι αλλά καμία σχέση με τις ταχύτητες
των usb flash μνημών).
Το μέλλον:
Η τεχνολογία έχει αρχίσει να υλοποιείται εδώ και λίγο καιρό και βλέπουμε
σιγά σιγά να προβάλλουν στην αγορά υπολογιστές που αντί για σκληρό δίσκο
να περιλαμβάνουν δίσκο SSD.
Βέβαια η τεχνολογία τους είναι ακόμη στα σπάργανα και έχουν να διανύσουν
αρκετό διάστημα ώστε να καταφέρουν να είναι ανταγωνιστικοί σε σχέση με
τους κλασικού σκληρούς δίσκους σε σχέση με την χωριτηκότητα και τις τιμές,
παρ΄όλα αυτά όμως να είστε σίγουροι ότι σε λίγο καιρό ο κλασικός σκληρός
δίσκος θα αποτελεί μουσιακό είδος.