Sindhi Screen Play (گڙٻڙ گهوٽالو) Comedy By: Abdul Razzaque Memon
•
1 like•696 views
ڌيان ڪجو مٿان ڪري ٿاٻڙجي پئو، جي ائين ٿي به وڃي ته اُٿي ڀڄي وڃجو ۽ ڪنهن جي سڏڻ ته به نه بهجو، متان پوءِ مون وانگ پڇتايو.
Recommended
More Related Content
More from Sollywood Production Publication research center New Saidabad Sindh
More from Sollywood Production Publication research center New Saidabad Sindh (20)
Sindhi Screen Play (گڙٻڙ گهوٽالو) Comedy By: Abdul Razzaque Memon
- 1. گڙ ٻڙ گهوٽالو طنز و مزاح ۽ نصيحتن سان ڀرپور ڪاميڊي ڊرامون ڪي رشتا ته جان کان به وڌ عزيز هوندا آهن، جڏنهن ته ڪڏنهن ڪڏنهن هڪ معمولي ڄاڻ سڃاڻ به ُ زندگيَء جو مڪمل جنجال بڻجي پنهنجي ئي نڙيَء ۾ ڪنڊي جيان اٽڪي پوندي آهي. هي به هڪ ُ اهڙي شخص جي ڪهاڻي آهي جنهن سان قسمت واسطو ته پياريم ته پر هن جو ڪنڊو مهنجي نڙيَء ۾ ائين اچي ڦاٿو جو ُان کي نه ئي ُالٽي ڪري ٻاهر ڪڍي پئي سگهيس، نه ئي ضمير ڳيت سان ڳيهڻ ُ پئي ڏنو. اچو ته توهان کي به اهو واقعو ٻڌائي پنهنجي بگڙيل قسمت تي چٿرون ڪرايان جيئن توهان به بچاُء سوچيو متان مون وانگر جڪڙجي نه پئو.. ُ تحرير، مڪالما ۽ منظر ڪشي عبدالرزاق ميمڻ . سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن (ساوا) 1 Page
- 2. سين پهريون ُ هڪ دفعي آفيس ويندي مان به رستي ۾ ٿاٻڙجي ڪري پيس، ائين ئي جيئن گهڻائي ماڻهو ڪنهن شي ُ سان اٽڪي ٿاٻڙجندا آهن آئون به ائين ئي ڪري پيس ۽ اها ڪا خاص ڳاله به نه هئي. مان سگهوئي پاڻ سنڀالي پوِء ُاٿي بهي به رهيس ۽ جيئن ئي پنهنجي مٽي لٽيل ڪپڙن کي ڇنڊڻ لڳس ته ڪو اوپرو ُ ُ ُ شخص مهنجي سامهون اچي بهي رهيو، سندس چهري تي مون الِء ترس ۽ فڪرمنديَء جا آثار هئا، ُ “او هو! ڇا ٿيو سائين! خيريت سان ته آهيو نه؟ ڪو ڌڪ ٻڪ ته ڪون لڳو؟” ، “نه نه! مهرباني ادا! مان بلڪل ٺيڪ آهيان“ مون به کيس اخالقن وراڻي ڏني. ُ ُ ُ َ “پر ڏسو، متان ڪو اندر جو ڌڪ وڪ نه لڳو هجيو، تڪلف نه ڪجو، پنهنجو سمجهي ٻڌايوم، ڌڪ کي لڪائي رکڻ عقلمندي ته ڪانهين سڏبي نه، اهي ڦٽ اڳيان هلي وري گهڻا پرابلم پئدا ٿا ڪن“ ،“اڙي نه سائين! سڀ ٺيڪ آهي، همدردي ڪرڻ جي مهرباني”، ُ “ حضور! پر توهانجي چهري جا تاثر ته ٻڌائين پيا ته توهان کي ضرور اندروني ڪا تڪليف پئي ٿئي، ُ ُ چڱو ڀال اهو ٻڌايو ته توهانکي مرگهي وغيره ته ڪان پوندي آهي نه“، ُ “ڪهڙيون ڳالهيون پيا ڪريو، مونکي ڪا مرگهي ورگهي ڪونهين.” مون اهو ٻڌي کيس ناراضگيَء ۾ چيو.“، ُ “پر سائين! توهانجي اها ڪاوڙ ٻڌائي پئي ته ضرور اوهانجو بليڊ پريشر هاِء ٿي ويو هوندو، تنهنڪري ئي توهان چڪراجي ڪري پيا هوندا .” هن چيو. “هاڻ مان توهانکي ڪيئن يقين ڏياريان ته مونکي اهڙو تهڙو ڪو پرابلم آهي ئي ڪونه” مون به پريشانيَء ۾ کيس جنجهالئجي چيو. “اهائي ته مصيبت آهي ته ڪن بيمارين جي خبر ئي نٿي پئي جيڪي خاموش قاتل جيان اندر ۾ ُ چهٽيل هونديون آهن، اندران اندران ماڻهوَء کي کوکلو ڪريو ڇڏين، توهانجنو ته اکيون گواهي ڏين ُ پيون ته اوهان اڪثر بيمار ٿا رهو.“، ” خدا جا ٻانهان! مان توکي ڪيئن يقين ڏياريان ته مونکي...!“ ُ سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن (ساوا) 2 Page
- 3. ” مونکي يقين ڏيارڻ الِء توهان کي مون سان گڏ هلي ڪنهن ڪلينڪ ۾ ڪي ٽيسٽ ڪرائڻا پوندا“ ُ هن چيو “ توهان سائين يقين ڪريو ته اها مهنجي فطرت آهي ته آئون ڪنهن به مظلوم کي تڪليف ۾ ڇڏي اڳتي نه وڌندو آهيان.“ “ او ڀائو! آئون ڪو مظلوم شزلوم ناهيان“ هاڻ مونکي ُان تي ڪاوڙ اچڻ لڳي. “جيڪو نه اندران بيمار هجي مان ُان کي ئي مظلوم سمجهندو آهيان“ هن به مستقل ڏاڍ مڙسي ڏيکاري ڍيٺ ٿي چيو. ُ ُ ُ ُ “او ادا! هاڻ اهلل جي واسطي مهنجي جان ڇڏ ۽ پنهنجو رستو وٺ“ مان هن جي اڳيا هٿ ٻڌي بهي ُ ُ رهيس “ آئون ته ٺيڪ آهيان پر لڳي ٿو ته توهانجون ڳالهيون ٻڌي هاڻ بيمار ضرور ٿي پوندس“ “ها سائين ڀلي چئو! “ هن هڪ گهرو ساه کنيو ۽ هو ويتر اداس ٿي پيو. “ وڃ! ٻيلي نيڪيَء جو ته زمانو آهي ئي ڪونه رهيو آ! هڪ آئون ئي اچي چريو ٿيو آهيان جيڪو ُ ُ هرونڀرون هر هڪ سان وتندو همدردي ڪريان، اڙي مهنجو ڇا، دنيا وڃي ڌوڙ پائي“ َ ُ پوِء هن وري مونکي چتائي ڏٺو “ چڱو سائين! جي مهنجي ڳالهين تڪليف ڏني اٿو ته معافي ٿو ُ گهران“. ُان وقت مونکي به هن تي ترس اچڻ لڳو، ڪيڏو نه ڀلو انسان هو، اڄ جي هن دئور ۾ ڀال اهڙا انسان ڪٿي ٿا لڀجن، بس پوِء مان به ٻه قدم اڳتي وڌي ويندڙ شخص جو هٿ پڪڙي ورتو ُ ُ ” معاف ڪجئين ادا! جي منهنجي ڳالهين تان تهنجي دل هرٽ ٿي هجي.“، ُ “ ته پوِء تون هاڻ منهنجي ڳالهه مڃين ٿو نه” هو هڪدم خوش ٿي ويو .“ ڪهڙي ڳالهه!”، “ اهائي ته هاڻ جو هاڻ توهان مونسان گڏ هلي ڪنهن ڪلينڪ تان بلڊ پريشر وغيره چيڪ ڪرائيندا، ُ ُ ُ يقين ڪريو مهنجو تسلي ٿي ويندي ۽ مان به سڪون سان گهر هليو ويندس“، “ٺيڪ آ ادا! “، مون به گهرو ساه کڻي آخر سندس ڳاله مڃي ورتي” هلو! هالن ٿو توهان سان گڏ ڪلينڪ تي. “ سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن (ساوا) 3 Page
- 4. سين ٻيو ُ اتفاق سان ڪلينڪ به سامهون هئي، هن زبردستي منهنجو بليڊ پريشر چيڪ ڪرايو جيڪو واقعي نارمل کان ٿورڙو گهڻو هو. “ڏٺو نه! مون صحيح پئي چيو نه ته توهان کي بلڊ پريشر جو پرابلم آهي“. َ “ نه! نه! اهڙو ڪو پرابلم ڪونهين“ ڊاڪٽر چوڻ لڳو“ پريشر اپ ۽ ڊائون ٿيندو رهندو آهي”، “ڊاڪٽر صاحب توهان سائين جن جو بلڊ به ٽيسٽ ڪريو.” هن چيو “گهٽ ۾ گهٽ اها خبر ته پئجي ويندي ته هن جو بلڊ گروپ ڇا آهي”، “يار هاڻ ان جي وري ڪهڙي ضرورت آهي” مون به جهجهالجي چيس. ” مونکي پنهنجي بلڊ گروپ جي خبر آهي ته ُاهو او پازيٽو آهي”، ُ “ڊاڪٽر صاحب ٻيون شيون به چيڪ ڪجوس، جهڙوڪ شگر، ڪولسٽرول وغيره”. “ڏسو هي شيون ائين ئي اچانڪ چيڪ ناهن ڪبيون“ ڊاڪٽر سمجهائڻ لڳس“ ڪولوسٽرول الِء ٻارهن ُ ڪالڪن جو فاقو هوندو آهي، شگر به فاقي کان پوِء چيڪ ٿيندي آهي“. ُ ُ “ اڙي ڀاُء! تون آخر مهنجي پٺيان ڇو پئجي ويو آهين“ مون چيومانس “ تنهنجي چوڻ تي مون بلڊ پريشر چيڪ ڪرايو نه بس! ڪافي آ، هاڻ وڌيڪ ڇا ٿو چاهين“. ُ “ٺيڪ آ سائين!“ هن وري هڪ ٿڌو ۽ گهرو ساه کنيو. “هاڻ توهان اهو ته ٻڌائي سگهوٿا نه ته توهان ڪيڏانهن ويندا“، ُ ُ “ آئون پنهنجي آفيس پيو وڃان،او هوَء سامهون واري.. تهنجي ڪري هرونڀرون ايترو دير ٿي وئي اٿم.“ “ ٺيڪ آ! پوِء هلو! آئون توهانکي آفيس تائين ڇڏي ٿو اچان“ هن چيو. “خدا جا نيڪ ٻانهان چيم نه! مهنجي آفيس او هوَء سامهون ئي آهي، مان ُاتي توهانجي مدد کان سوِء ُ ُ ُ ئي ُاتي پهچي سگهان ٿو“. ُ “ سوال ئي پئدا نٿو ٿئي جو مان توهان کي ائين نڌڙڪن وانگر وڃڻ ڏيان” هن چيو“ توهان ڀلي مونکي ڪچيون ڪچيون گاريون ڇو نه ڏيو، ڀلي کڻي مهنجي خلوص جي مذاق ُاڏيو، ڪجهه به ُ ُ ُ ُ .“ڪريو، پر مان توهان کي توهانجي آفيس تائين رسائي ايندس.(وڃن ٿي) سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن (ساوا) 4 Page
- 5. سين ٽيون ُ ُ عجيب ماڻهون هو ڪمبخت، مهنجي دماغ جو ڌئونرو ٺاهي ڇڏيو هئائين، هن مان جند ڇڏائڻ جي ڪا ُ ُ ترڪيب به ته نه ٿي سجهي، ان ڪري مجبورن کيس آفيس تائين، جيڪا ٽن چئن قدمن تي هئي تائين آڻڻ تي مجبور ٿي پيو هوس. ُ ”بس. سائين مهرباني! هاڻ ته آئون آفيس تائين پهچي ويو آهيان، هاڻ تون ڀلي وڃ“ مون چيومانس. ُ ُ “ هلي ٿو وڃان، پر پهرئين آفيس وارن کي ٻڌايان ته توهان سان ڇا پرابلم ٿيوآهي جو ليٽ ٿي ويا“. ُ “ ڇا پرابلم آهي مونسان، ڇو ٿو مهنجو دماغ خراب ڪرين.” هاڻ ته واقعي مان گهڻي ڪاوڙ ۾ اچي ويس “ پاگل بڻائي رکيو اٿئي مونکي.” “ ڏٺو نه ، مون صحيح پئي چيو نه، توهان کي ضرور اندران ڪا گڙ ٻڙ آهي، هيَء ڪاوڙ ان جي َ نشاني آهي، ڪنهن پوشيده بيماريَء جو اثر توهانجي دماغ تي ٿيندو پيو وڃي، ان ڪري توهان کي ته سي ٽي اسڪين ڪرائڻو الزمي پوندو“. “ اڙي ٽري دفع ٿي وڃ هاڻ جو هاڻ هتان!، سي ٽي اسڪين جو ٻچو! مڙدود ڪٿي جو!“ ُ مهنجي دانهن ۽ ڪاوڙ جو اظهار ٿيندي ئي مهنجي آفيس جا ساٿي ڊوڙندا آيا ۽ مونکي گهيري ۾ ُ ُ ُ َ ڪري ورتائون، ان کان پهرئين جو آئون پنهنجي ڪاوڙ جهڪي ڪري ڪجهه ٻڌايان، هن ڪمبخت ڳالهائڻ شروع ڪري ڏنو تي سندن ” سائين! ادو رستي ۾ هلندي ڪري پيو هو، مان کين هڪدم ڪلينڪ وٺي ويس، ڊاڪٽرن اُ چيڪ اپ ڪيو، اتي فلحال ته اهڙو ڪو مرض تشخيص ڪونه ٿي سگهيو، پر سندن دماغ تي شايد ٿورڙو گرميَء جو اثر ڏسجي ٿو، ڇو جو ٿاٻڙجي ڪرڻ کان پوِء ٿورڙي ٿورڙي ڳالهه تي سائين جن ڪاوڙ ۽ هنگامون پيا ڪن“، ُ ُ “ شٽ اپ! ماٺ ٿين ٿو يا مڪ هڻي منهن چٻو ڪري ڇڏيانئي!“ مون اڳتي وڌي ساندس ڪالر جهلي ورتي. “ ڏسو پيا نه توهان پاڻ، ويچاري جي ڇا حالت رهي هوندي، مسلسل ائين ئي ڪاوڙ پيا ڪن ، شايد ڪا سخت شي سندن دماغ سان ٽڪراجي وئي آهي، هتي به زبردستي آندو اٿمانس“ سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن (ساوا) 5 Page
- 6. ُ . آفيس جي ساٿين مونکي زبردستي ڇڪي ساڻس کان جدا ڪيو، دل پئي چاهيو ته هن ڪمبخت جو ُ ُ مٿو ڦاڙي وجهان، ٻي طرف هن ڪمبخت االئي مهنجي آفيس وارن سان مهنجي اندر جي ڪهڙين ُ ُ ُ ڪهڙين بيمارين جو احوال پئي ڪيو جوهو به فڪرمند ٿي حيرت سان ٻڌندا پئي ويا ۽ مڙي مڙي ُ ُ مونکي به پئي ڏٺائون، آفيس جو باس عامر به اهو گوڙ ٻڌي ٻاهر نڪري آيو، هن صورت حال ٻڌڻ کان ُ پوء مونکي مخاطب ٿي چوڻ لڳو ُ “ڏسو ميمڻ صاحب! جي توهان پنهنجي طبيعت ۾ بهتري نٿا سمجهو ته ڪجهه ڏينهن ڀلي کڻي موڪلون ڪري وٺو، توهان ته االهي عرصي کان نه ته ڪا پي ايل (پريولج ليو) ڪئي آهي، نئي ڪا ُ ُ سڪ ليو يا سي ايل(ڪيجوئل ليو)، ايئر الئين جي مفت جي ٽڪٽ وٺي ڪٿي گهمڻ به ته نٿا وڃو“، “ نه سر! موڪل ڪرڻ جي اهڙي ڪا ڳالهه آهي ئي ڪانه ، مان بلڪل ڦٽ ڦاٽ آهيان، هي ڪمبخت، ُ نامعقول انسان االئي مهنجي پٺيان ڇو پئجي ويو آهي“، ُ “ هاڻ توهان پاڻ ڏسي فيصلو ڪريو سر!“ هن زوردار آواز ۾ چيو ته جيئن ايندڙ ويندڙ به ٻڌي وٺن. “ ڇا ڀال ڪو صحتمند انسان بال ڪنهن سبب ڪنهنکي گارگند ڪري سگهي ٿو؟” سوچي چوي ٿو، ُ ُ “ پر هن ۾ هن ويچاري جو ڪهڙو ڏوهه، هيَء گيس آهي جيڪا هن جي ٿلهي پيٽ مان گذري دماغ تائين اچي پهتي آهي، جي هن جي اها حالت رهي ته هن جو نروس بريڪ ڊائون به ٿي سگهي ٿو.“ ُ “ لعنت آهي هن ماڻهونَء تي سر! “ مان وڌيڪ ڪاوڙ ۾ اچي ويس“ هن ڪمبخت ته...“ . “ بس! بس!.. “ باس مونکي وڌيڪ ڳالهائڻ کان روڪي ڇڏيو. “ ظاهر پيو ٿئي ته تون واقعي بيمار آهين“. مونکي ان دوران موقعو ملي ويو مون ڀرسان پيل هڪ ڪرسي کڻي هن ڪمبخت شخص جي مٿي تي وهائي ڪڍي، هن جو مٿو ڦاٽي پيو، پوِء ته ڪا به دير نه ٿي آفيس وارن مونکي پڪڙي کڻي قابوَء .۾ رکيو. سين چوٿون ُ باس عامر فون ڪري ايمبيولنس گهرائي، هن زخمي شخص الِء نه پر مهنجي الِء، هن ڪمبخت جي ته ُ آفيس ڊسپينسريَء مان اوڏي مهل فرسٽ ايڊ گهرائي پٽي ڪرائي وئي، جڏنهن ته منهنجي آفيس جي ماڻهن مونکي زوريَء کنڀي ايميولنس ۾ وجهي نفسياتي اسپتال ڏانهن روانو ڪيو. سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن (ساوا) 6 Page
- 7. ُ ُ آفيس وارن سان هوبه انهيَء ايمبيولنس ۾ ويهي رهيو، نفسياتي اسپتال ۾ پهچي به هن جي بڪ بڪ بند ڪانه پئي ٿي ۽ بار بار ڳالهائيندو مونسان همدردي ڪندو پئي ويو “ توهان يقين ڪريو، مونکي هن شخس کان ڪا به شڪايت ڪانهين، ڇو جو هن جي ذهني حالت ان قابل يا هن جي وس ۾ ڪانهين“ ڊاڪٽر جي ڪمري ۾ به مونکي هن تي حملي ڪرڻ جو موقعو هٿ اچي ويو هو، مان صرف هڪ ُ مڪ ئي هڻي سگهيس ته نرسن مونکي جهلي ٻڊڻن تي بيهوشي جي انجيڪشن هڻي ڪڍي، مون کي ُ پوِء هوش نه رهيو ته پوِء پٺيان مونسان ڇا ڇا ورتاُء ٿيو هو. . سين پنجون ُ جڏنهن هوش ۾ آيس ته هڪ ماڻهون مٿان بيٺل هو جيڪو شايد مهنجي هوش ۾ اچڻ جي انتظار ۾ ُ ُ ُ هو، هوش ۾ ايندي ئي مونکان پڇي رهيو هو ته ”ڇا مان صدر پاڪستان آصف زرداريَء جو پڦاٽ ُ واصف قريشي آهيان “. “ نه ته!“ مان حيرت ۾ ُاٿي بهي رهيس، خبر ناهي هيَء ڪهڙي جڳهه هئي، هر طرف عجيب عجيب ُ ُ ُ ُ قسم جا ماڻهون هئا، ميرا، ترڇا چٻا، ڪو پنهنجي منهن کليو پئي ته ڪو رنو پئي، ڪنهن گانو پئي ڳايو ته ڪنهن پريڊ پئي ڪئي. ُ ” اوه مهنجا خدا!“ ٿورڙي دير ۾ مونکي سڀ ڪجه سمجهه ۾ اچي ويو، مونکي شايد گدوَء ۾ چرين ُ ُ ُ جي اسپتال ۾ پهچايو ويو هو، جنهن ماڻهونَء مونکي آصف زرداريَء جو پڦاٽ سمجهيو هو، اهو زور ُ زور سان تاڙيون وڄائي چئي رهيو هو. ُ “ جاڳي وي! جاڳي ويو! آصف زرداريِء جو پڦاٽ واصف جاڳي ويو!” ُ ُ اها هڪ عجيب ۽ وحشتناڪ جڳهه هئي، لوه جي راڊن وارا ڪمرا، جيئن قيدين الِء ٿيندا آهن، مهنجي ُ ُ ُ آفيس وارا ئي شايد مونکي هتي پهچائي ويا هوندا ۽ اهو سڀ ڪجهه انهيِء مردود جي ڪري ٿيو هو، مهنجو ڏوه ڇا هو، صرف ايترو نه ته هلندي هلندي ٿاٻڙجي ڪري پيو هوس، پر هن ڪمبخت ته ڳالهه ُ جو ڳالهوڙو ٺاهي مونکي چرين جي اسپتال ۾ داخل ڪرائي ورتو هو، اهڙو ماڻهون مون پنهنجي .زندگيَء ۾ هرگز نه ڏٺو هو سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن (ساوا) 7 Page
- 8. سين ڇهون ُ مهنجي ڪمري جي سامهون هڪ ڊاڪٽر گذريو پئي ويو يعني راڊن واري دروازي جي ٻاهران، اڇو ُ ُ ُ ڪوٽ پاتل “ سر! مهنجي ڳاله ته ٻڌو، پليز! “ ُ مون نماڻائيَء سان کيس عرض ڪيو، ڊاڪٽر چيو ته ڪجه به نه پر هو بهي رهيو هو. “ سر! توهان يقين ڪريو ته مان چريو ناهيان! “، ُ “ ها مون يقين ڪري ورتو آهي ته تون چريو ناهين“ هن مسڪرائي جواب ڏنو، ُ “ ڊاڪٽر صاحب! توهان سمجهڻ جي ڪوشش ڪريو، مونکي ڪنهن غلط فهميَء جي بنياد تي هتي ُ داخل ڪري ويا آهن“ مون کيس ٻڌائڻ جي ڪوشس ڪئي. “ يقين ڪريو مان ايترو ئي صحيح الدماغ آهيان جيترا توهان پاڻ“، “ ها! بيشڪ ، هتي هر ڪو ائين ئي چوندو آهي، ڪو به چريو پاڻ کي چريو ناهي چوندو“، ُ ُ “ توهان پليز! مهنجي پوري ڳالهه ته ٻڌو“، ُ “ اسان وٽ يار! ايترو وقت ڪٿي جو هر چرئي جو داستان ٻڌندا وتون“ ان دواران ُاهو چريو به اسانجي ويجهو اچي پهتو جنهن مونکي آصف زرداريَء جو پڦاٽ سمجهيو ُ ُ هو، هو ڊاڪٽر کي چئي رهيو هو ته ُ “ هن جي ڳالهين ۾ متان اچين ڊاڪٽر، هي آصف زرداريَء جو پڦاٽ واصف اٿئي مون کيس پاڻ آصف زرداريَء سان صدارتي محل ۾ ڀاڻس سان کاڄا کائيندي ڏٺو آهي“، “ڪوڙ پيو ڳالهائي هيُء! مون کي ته کاڄا وڻندا ئي ڪونه آهن“ ُ مان ڪاوڙ ۾ اچي ائين چئي ويٺس ۽ ڊاڪٽر به مسڪرائيندو اڳتي وڌي ويو. ُ ُ ُ مان پوِء ان چرئي سان ئي جنبهجي ويس“ هاڻ تون وري مهنجي پٺيان ڇو اچي پيو آهين، هڪ ته هو ُ مردود هو، جنهن مونکي هيستائن پهچايو ۽ هڪ تون آهين جيڪو مونکي صدر پاڪستان آصف ُ ُ زرداريَء جو پڦاٽ پيو سمجهين، خدا واسطي مهنجي جان ڇڏ ادا، نه ته مان واقعي چريو ٿي پوندس“، ُ ُ “ اڙي ٻڌو! ٻڌو! خبر اٿو ته هي ڪير آهي؟ صدر پاڪستان آصف علي زرداريَء جوپڦاٽ واصف ُ ُ قريشي“ هو ُاتان لگهندڙ هر چرئي کي ٻڌائيندو پئي ويو ۽ آئون به ٿڪجي هارجي راڊن وارو دري ُ ُ ڇڏي هڪ ڪنڊ ۾ وڃي ويهي رهيس ۽ پوري حالتن جو تجزيو ڪرڻ الِء سوچڻ لڳس ته مونسان هي ُ سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن (ساوا) 8 Page
- 9. ُ گڙ ٻڙ گهوٽالو ڪيئن ٿي ويو، مهنجو ڪنهن شيِء سان اٽڪجي ٿاٻڙجڻ، رستي ۾ ان ماڻهوَء جو ملڻ، ُ همدردي جتائي ڊاڪٽر ڏي وٺي وڃڻ ۽ پوِء آفيس ۾ اچي واويال ڪرڻ، آخر هي سڀ ڇا هو، ڇا مهنجي ُ ُ خالف ڊاٽ ڪامس وري ڪا نئين سازش تيار ڪئي هئي؟ پر ڇو؟ هو مهنجي خالف ڇو سازش ڪندا، مون وٽ هو ئي ڇا، نه گڏه، نه گاڏي، آفيس به پنڌ ويندو هوس، ڪمبخت آفيس وارن دوستن به مونسان ڪا مروت نه ڪئي ۽ مونکي چرين جي اسپتال ۾ داخل ڪرائي ڇڏيائون؟ُ سين ستون ُ مهنجي گهر وارن کي به شايد خبر ڪرائي هجين، مونکي سڀ کان وڌيڪ فڪر هوم رباب جو ، وڏي ُ ُ ُ مشڪلن کان پوِء ته هڪ ڇوڪريَء سان محبت ڪرڻ جو چانس مليو هوم، هاڻ هن چرئي هئڻ جي ُ ُ بدناميَء سبب شايد هوَء به هٿ مان نڪري وڃي، هاڻ مهنجو سڀ کان وڏو مسئلو هو هن چرين جي ُ اسپتال مان نڪرڻ جو، پر ڪيئن؟ ڪيئن ٿو نڪري سگهجي، مون ته ٻڌو آهي ته چرين جي اسپتال دراصل هڪ دلدل جيان هوندي آهي، جيترو هن دلدل مان ٻاهر نڪرڻ الِء هٿ پير هالئبا آهن اوترو ئي ان ۾ دهسجندو وڃبو آهي، بهتر اهو هو ته آئون خاموشيِء اختيار ڪري ويهان ۽ پنهنجو پاڻ کي تندرست ظاهر ئي نه ڪريان، ۽ پوِء ڪو موقعو ڏسي هتان ڀڄي نڪران، ان کان عالوه ته ڪو رستو سجهي ئي نه پيو. ُ . سين اٺون ُ ڪجه دير کان پوِء مان پنهنجي ڀاُء کي ۽ ان جي زال کي يعني مهنجي ڀاڄائيِء کي ڊاڪٽر سان ايندي ُ ُ ُ ڏٺو، مطلب ته آفيس وارن مهنجي گهر وارن ڏي خبر گيري ڪري ڇڏي هئي تڏنهن ته هو مونسا ملڻ آيا هئا، انهن کي ڏسي مان به جلديَء ۾ ڪنڊ مان ٻاهر نڪري لوهه جي راڊن واري گيٽ وٽ اچي ُ ُ بيٺس. “ اڙي شڪور ڀاُء! چڱو ٿيو جو توهان آيئو يار!، مان ته هتي عجيب مشڪل ۾ اچي ڦاٿو هوس، آفيس وارن دوستن به مونسان هي عجيب حرڪت ڪري وڌي، پليز هاڻ مونکي هتان جلدي ٻاهر ڪڍائڻ جي ڪوشش ڪريو“. سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن (ساوا) 9 Page
- 10. “ هي ڳالهيون ته بلڪل صحيح پيو ڪري؟” ڀاُء شڪور ڊاڪٽر کي چيو. “ هن قسم جا ذهني مريض ڪڏنهن ڪڏنهن صحيح ڳالهيون به ڪري وٺندا آهن“ ڊاڪٽر جواب ڏنس “ پر جڏنهن هنن جي ذهني موج ڦسجلڻ لڳندي آهي ته هو تمام خطرناڪ ٿي ويندا آهن“، ُ “ شڪور ڀاُء! هي ڊاڪٽر ته ڪنهن جاهل وڏيري جو پٽ ٿو لڳي ، شايد ماسترن کي اٽو ڏئي پڙهيو آهي يا ڪاپي ڪري پاس ٿيو آهي، توهان هن جي ڳالهين کي سيريس نه وٺو“. ُ ُ “ ڏسو ۽ ٻڌو پيا نه توهان؟“ ڀاڄائيَء به ڀاُء شڪور کي مخاطب ٿي چيو “ هاڻ چريائپ کي به ڪي سڱ ٿيندا آهن! ڏسو پيا نه ته ويچاري ڊاڪٽر کي به جاهل پيو چوي“ نڪ موڙي“ پاڻ ڄڻ االهي اڪابر ۽ افالطون آهي“ ُ ُ “ مان پاڻ الِء ڀاڄائيَء جا اهي گفتا ٻڌي ته بلڪل کامجي ويس ُ “ ڀاڄائي! تون ته چاهين به اهو ٿي ته ڪنهن طريقي سان آئوٽ ٿي وڃان ۽ تنهنجو اسانجي پوري گهر تي قبضو ٿي وڃي“. “ بڪواس بند ڪر!“ ڀاُء شڪور به ڪاوڙجي پيو ُ “ شرم به نٿو اچئي ماُء جهڙي ڀاڄائيَء الِء اهڙا گفتا ڪڍندي؟“ “ توهان کي وري ڇا ٿي ويو آ.“ ڀاڄائيَء ادا کي ٻانهن کان جهلي چوڻ لڳي “ هڪ چرئي ويچاري جي ڳالهين تي اجائي ڪاوڙ ، هو ته پنهنجو هوش وڃائي ويٺو آهي، هن تي ڪهڙي معيار، مونکي ته پنهجي موڀي ڀاُء جهڙي ڏير جي هن بيماريَء کي ڏسي افسوس پيو ٿئي، دل رت جا ڳوڙها پئي ڳاڙي“، “ پليز!پليز ! ڀاڄائي! هاڻ پنهنجي مڪاري پاڻ وٽ سنڀالي رک“ مان به تڙپي چوڻ لڳس، ُ “ اچو توهان ٻئي“ ڊاڪٽر ٻنهين سان مخاطب ٿيو“ هاڻ هي ريش پيو ٿئي، ائين نه ٿئي جو توهان ٻنهين کي ڪو نقصان پهچائي وجهي“، پوِء هو سڀ ُاتان هليا ويا، مان کين سڏيندو رهيس، ان وقت ُ پهريون ڀيرو مونکي پنهنجي مجورين تي روئڻ آيو، مرهات امان بابا پئي ياد آيا، اهڙي بيوسي شايد ُ ڪا مون ڪڏنهن به زندگيَء ۾ محسوس ڪئي هجي . . سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن (ساوا) 01 Page
- 11. سين نائون ُ ُ ُ ُ مان گيٽ ڀرسان ئي ويٺي امان بابا کي ياد ڪري رنو، مهنجي پٺ ٻاهر طرف هئي ته اوچتو ڪنهن جو هٿ پنهنجي ڪنڌ تي محصوص ڪيم، هي ُاهو ئي چريو هو جيڪو مونکي زرداريَء جو پڦاٽ واصف ُ ُ قريشي سمجهندو هو مهنجي اکين جا لڙڪ ڏسي هن جي اکين ۾ به پاڻي ڀرجي آيو هو. ُ “ ڇا ڳالهه آهي؟ روئين ڇو پيو“ هن وقت هن جو لهجو بلڪل چينج ۽ سنجيده هو، لڳو ٿي ته هو به ڪو چريو ناهي پر مون وانگر ڪو ڦاٿل شخص آهي، پر مون وري به کيس ڪاوڙ ۾ دڙڪو ڏئي ڇڏيو. “ اڙي هل ڙي پري ٿي آيو آهي همدردي ڪرڻ! دماغ جي لسي نه ٺاهيم، ٽر هتان“ ُ مون هن جي ٻانهن پنهنجي ڪلهي تان ڌڪي پري ڪئي، ُ ُ “ يار! نارض نه ٿي، هاڻ مان توکي زرداريَء جو پڦاٽ ڪون چوندس، اچ موسان گڏ“ ُ هو وارڊ ۾ اندر ئي اندر ئي اندر مهنجي ٻانهن جهلي اڳتي وٺي آيو ۽ هڪ جڳه تي آڻي ويهاريائين. “ ويهي رهه هتي!“ مان به کيس حيرت مان پئي ڏسندو ويس ڇو جو هو هن وقت بلڪل چريو نه پئي لڳو “ ڏس مان توکي هڪ ڳالهه ٿو سمجهايان“ هن هيڏانهن هوڏانهن نهاري ڳالهه شروع ڪئي “ڪڏنهن به ڪٿي پاڻ کي عقلمند ۽ صحيح ثابت نه ڪندو ڪر، نه ته هتان هرگز ٻاهر نڪري نه ُ سگهندي ۽ تنهنجي هرڪوشش ناڪام ويندي“ ، ُ “ پهرئين تون ٻڌاِء! ڇا تون به چريو ڪونه آهين نه؟“ ، “ صحيح ٿو چئين! مان به تو وانگر نارمل انسان آهيان ، بس حادثاتي طور هتي اچي ڦٿو آهيان ۽ هاڻ ُ هتان نڪرڻ جي پالننگ پيو ڪريا ۽ ڏسجئين.. جلدئي هتان ٻاهر نڪري ويندس.پر تون هتي ڪيئن ڦاٿين؟“، ُ ُ ُ مون به کيس پنهنجي ٿاٻڙڻ کان هيستائين جي پوري رام ڪٿا ٻڌائي ڇڏي، منهنجي ڳالهه ٻڌي هو بي تحاشا ٽهڪ ڏئي کلندو رهيو “ بس هاڻ تون به ڪو فڪر نه ڪر! مان پاڻ سان گڏ توکي به ٻاهر ڪڍندس“، “ تنهنجي وڏي مهرباني ٿيندي، پر اهو ڪم ٿيندو ڪيئن؟“، “ تون ان جو فڪر نه ڪر“ هن چيو، پوِء اچانڪ چوڻ لڳو سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن (ساوا) 11 Page
- 12. ” ڏس ڊاڪٽر ۽ نرسون اچن پيا تون به جيئن آئون پيو ڪندس مون وانگر شروع ٿي وڃجان“، “ ٺيڪ آهي“ مون به اسٽاف کي ايندي ڏسي ورتو هو، ُ “ تون ڪير آهين، ٻڌاِء تون ڪير آهين؟“، ُ ُ ُ ”صدر پاڪستان آصف زرداريَء جو پڦاٽ، مهنجي ماُء جو نالو انڌرا گانڌي هو، مهنجي ماسڙ جون ٻه ُ ُ ٽنگون هيون، جنهن سان هو ڏسندو هو، مهنجي ٻارن جي ماُء مهنجي ٻارن جي ڄمڻ کان پهرئين مري ُ ُ وئي هئي“، ُ ُ ُ “ ۽ مان ٽارزن آهيان، نواز شريف مهنجو پيُء آهي، افتخار چوڌي جج مهنجو ڊاڪٽر آهي، مهنجو پورو خاندان صوبن ۾ چيف جسٽس آهي مان فلم پرو چانڊيو جو هيرو آهيان“ ُ اسان کي پاڻ ۾ ائين ڳالهائيدو ڏسي، اسٽاف جا ماڻهو هڪ ٻئي کي ڏسي مسڪرائيندا اڳتي وڌي ويا، “ بس يار! ٺيڪ آ..هاڻ اها پريڪٽس ڪندو وڃجان“ هن سمجهايو ۽ ان کان پوِء مونسان گڏ هلڻ ڦلڻ ُ لڳو، مان توکي ٻين چرين کان بچائيندو ويندس نه ته اهي اهڙا خطرناڪ آهن جو هتي تهنجو جيئڻ جنجال ڪري ڇڏيندا“، ُ ُ “ هڪ ڳالهه ته ٻڌاِء دوست! هتي ماني ٽڪي، کائڻ پيئڻ جو ڪهڙو بندو بست آهي“ مون پڇيس “ مقرر وقت تي پورو بدوبست ٿي وڃي ٿو، سڀئي کائي پي وڃن ٿا. “ سين ڏهون ُ پريان ڪنهن جي روئڻ جو آوازپئي آيو، هڪ جهور پوڙهوجيڪو پنهنجي گوڏن ۾ مٿو رکي زور ُ ُ زور سان پئي رنو، اسان ٻنهين هڪ ٻئي کي ڏٺو ۽ هن پوڙهي ڏي پهچي وياسون، هو اسانکي ڏسي ڀڙڪي پيو “ هٽي پري ٿي بهيو مون کان، مان چريو ڪون آهيان“ ، ُ “ ڏاڏا توهان پريشان نه ٿيو، اسان توهانکي ڪو نقصان ڪون پهچائينداسون“ مون پوڙهي کي تسلي ڏني، اسان به تو وانگر ئي آهيون چريا ڪونه آهيون، پر تون هتي ڪيئن؟“ ُ ُ “ مونکي منهنجن جوڌن پٽن ۽ پڙيل لکيل ڌيئرن هتي داخل ڪرايو آهي“، سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن (ساوا) 21 Page
- 13. هن جي آواز ۾ درد ۽ ڪرب هو. “ڇو جو شايد مان هاڻ هنن تي بوجهه بڻجي ويو آهيان ۽ هون مونکان ڇوٽڪارو چاهين ٿا، هاڻ هو سڀئي خوش هوندا“ مونکي ڏڪڻي وٺي وئي، اوهه خدا! هي ڪهڙو ظلم آهي، هڪ پوڙهو جهور پيُء، پنهنجي جوان اوالدن تي بوجهه آهي جن آزادي ماڻڻ الِء، روڪ ٽوڪ کان بچڻ ِ کين چرين جي اسپتال ۾داخل الِء ڪيو آهي، هن جي هيَء عمر ته هاڻ آرام سان گهر ۾ ويهي عبادت ڪرڻ جي آهي ۽ سڀني کي هن جي ُ خدمت ڪرڻ گهربي هئي، پر هن کي ته هن حال ۾ رسايو اٿن” ُ هن چرين جي اسپتال ۾ اهڙا هزارين داستان آهن“ مهنجي نئين دوست چيو ُ “ اسان هن وقت هڪ انتها ۽ خود غرض پئدا ٿيندڙ نئين جنريشن جي (چڪيَء) جنڊ ۾پئجي چڪا ُ آهيون جنهن هاڻ هن معاشري کي بي حس بڻائي ورتو آهي، هتي ته ڪڪڙيون به هاڻ بنان ڪڪڙ جي آنا پيون ڏين، گالب جي گلن جون خوبصورت ڇوڪريون ميڊيا جي چنگل ۾ ڦاسي گهٽي گهٽي ُ رلنديو وتن“ مون وارو دوست شايد وري پٽڙيَء تان پئي لٿو ۽ اول فول پئي بڪيائين، ان جو سبب شايد اهو هو ته پوڙهي جي رئڻ تي اسٽاف جا ماڻهون به گڏ پئي ٿيا ۽ شايد ُانهن کي ڏسي هن بڪواس شروع ڪئيُ هئيُ ُ “ يار تون ته اصل مارائي وجهندي ۽ مهنجي پالن کي چوپٽ ڪندي“ اسٽاف کي ويندي هن چيو ” موسان گڏوگڏ تون به شروع ٿي ويندو ڪر، نه ته هتان نڪرڻ ڏکيو ٿي پوندو“ ، “ ڀائو! مهنجي چرئي ٿي رهڻ جي اڃان پوري پريڪٽس ڪانه ٿي آهي“ مان چوڻ لڳس ُ ُ “ ٻيو ڪجهه نه ته هرونڀرو به کلندو رهه“ هن ٻڌايو “ ڪجهه خبر ته پوي ته تون به چريو آهي.“ پوِء اسان هن پوڙهي کي ُاتي ڇڏي ٽڙ وڃڙ ٿي وياسون. . سين يارهون ُ مون الِء اها آساني ٿي وئي هئي ته هن نئين دوست جي ڪري مونکي آرام سان ماني وغيره اچي ُ هٿن ۾ پئي ملي ۽ دوائون به ۽ پوَء اهو ڪمرو ڏيکاريو ويو جنهن تي مهنجو بيڊ لڳل هو، اتي ٻيا به سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن (ساوا) 31 Page
- 14. بيڊ هئا، خبر پئي ته هن ڪمري ۾ اهڙين چرين کي رکيل آهي جيڪي گهنا خطرناڪ ناهن، مار ڌاڙ ُ ُ ُ جهيڙن وارا چريا ٻي ڪنهن هنڌ رکيا ويندا هئا، ٻه ڏينهن ته ائين ئي گزري ويا، پر لڳو ائين پئي ته ُ مان هتي شايد سالن کان آهيان، هر لمحو مون الِء مشڪل ترين هو، مونکي پوري دنيا تي ڪاوڙ پئي آئي، پنهنجي پاڻ تي، هن ڪمبخت تي جنهن ڦاسايو هوم، آفيس وارن ساٿين تي، گهروارن تي جيڪي ُ مونکي چريو سمجهي وساري ويٺا هئا.. ٽئي ڏينهن هڪ صبح ڊاڪٽر ۽ وارڊ جي ٽيم سان وزٽ ڪندي مون وٽ آيو ُ ُ ” ڇا نالو آهي تنهنجو؟ “ هن پڇيو “ کڙ کٻيتو!“ مون جهٽ پٽ ۾جوب ڏنومانس“ ُ ُ اوهه! هن کي ويتر مايوسي ٿي وئي، هن پنهنجي ڀرسان بيٺل نرس کي چيو “ ان جو مطلب اهو ٿيو ته اڃا هن جي ذهني ڪيفيت صحيح ڪانهين ٿي، وڃ هن جي وزيٽر کي واپس ڪري اچ“، “ اڙي نه ڊاڪٽر صاحب! ائين نه ڪريو! مون بوکالهٽ ۾ بيتاب ٿي چوڻ لڳس“ ُ ُ مهنجو نالو عبدالرازق ميمڻ آهي، مون کڙ کٻيتو بس ائين مذاق ۾ پئي چيو، مون سان ڪير ملڻ ُ ُ ُ ُ آيو آهي؟ شايد مهنجو دوست اسد چانڊيو هوندو. پليز! مهنجي هن سان مالقات ڪرايو“، “ ڪا ُابتي سبتي حرڪت ته ڪون ڪندين؟“، ُ “ اڙي نه سر! مان ايترو به چريو ڪون آهيان“ مون چيو “ مون کي ڀال ڪهڙي حرڪت ڪرني آ“، ُ “ ته پوِء اچ منهنجي آفيس ۾. “ سين ٻارهون ڊاڪٽر مونکي پنهنجي آفيس ۾ وٺي آيو، مان حيرت م اچي ويس اتي اسد چانڊيو نه پر اهو ئي ڪمبخت موجود هو، جي ها ُاهوئي نامراد، جنهن جي ڪري آئون چرين جي اسپتال ۾ پهتو آهيان. هو ُ ُ ُ چرين جي اسپتال ۾ به مونسان مالقات ڪرڻ اچي پهتو هو، هن کي ڏسي منهنجو دماغ ته تندور وانگر سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن (ساوا) 41 Page
- 15. تپجي گرم ٿي ويو، مون کي ته هوش ئي نه رهيو ته مونکي پاڻ تي قابو رکڻو آهي نه ته وڌيڪ نقصان پهچندو، مون نه ڪئي هم نه تم جمپ ڏئي سڌو وڃي ڪالر ۾ هٿ وڌومانس. ُ ُ “ مردود! ذليل انسان! ڪميڻا!، نيچ انسان هاڻ تون وري آيو آهين مهنجو تماشو ڏسڻ؟ اڃان ڪيترو برباد ڪندي مونکي؟، ُ ” ، اڙي! اڙي! هي تون ڇا پيو ڪرين“ هو گهٻرائجي پٽيان هٽڻ لڳو ُ ُ ُ “ مان توکي جان سان ماري ڇڏيندس“ ائين چئي مون مڪ وهائي ڪڍمانس، بس اهائي مهنجي غلطي هئي ڊاڪٽر ۽ ان جي عملي مونکي ٻکي وڌو ۽ زبردستي ُابتوليٽائي مهنجي ٻنڊڻ تي انجيڪشن ُ ُ ُ هڻي مونکي بيهوش ڪري ڇڏيو . سين تيرهون جڏنهن هوش آيم ته مان هڪ ننڍڙي ڪال ڪوٺڙي نمان ڪمري ۾اڪيلو بند هوس، هن ڪمري ۾ به ُ لوهي سالخن جهڙو دروازو هو جنهن کي باهران ڪفل لڳل هو ڪفل الهي، هڪ وڏو ۽ هڪ ننڍو ُ ڊاڪٽر اندر آيا ۽ ننڍو ڊاڪٽر مهنجي رپورٽ ڏيڻ لڳو “ جي سر! هي آهي اهو مريض جيڪو روز بروز خطرناڪ ٿيندو وڃي، ٿورري ٿورڙي ڳالهه تي وڙهڻ ُ مارڻ تي تيار ٿيو وڃي ان ڪري هن کي ٻين مريضن کان جدا رکيو اٿئون“ ، “ هون! ته اها ڪيفيت اٿس! ٽيڪ ڊاڪٽر افتخار ڀٽي! ائين ڪر جو اڄ کان هن کي روزانو اليڪٽرڪ شاڪ ڏئي ۽ پوِء ڏسون ٿا ته رزلٽ ڇا ٿي اچي؟“ وڏي ڊاڪٽر آرڊر ڏنو، ته مان جمپ هڻي ُاٿي ڊاڪٽر جي پيرن تي ڪري پيس “ خدا جي واسطي ڊاڪٽر صاحب.. رحم ڪريو... مان چريو ناهيان... مونکي سازش ڪري هتي زبردستي داخل ڪرايو ويو آهي، مان هڪ پڙهيل لکيل بلڪل هوشمند انسان آهيان“ ، “پوِء تو هن وزيٽر تي ڇو حملو ڪيو“، ُ “ ڊاڪٽر صاحب! هن ڪمبخت جي ڪري ئي ته مان هن حال تي پهتو آهيان“ مون چيو سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن (ساوا) 51 Page
- 16. “ هن هڪ معمولي ڳالهه کي ڳالهوڙو بڻائي، رسيِء کي ناگ ڪري ڇڏيو، اهلل ڄاڻي هو مون مان ڪهڙي دشمني پيو ڪڍي جڏنهن ته مون هن کي ڪڏنهن به ڏٺو ناهي! نه ئي ڪٿي ڪو مليو آهيانس!، ُ قسم اهلل پاڪ سنهاري جو! مان هن کي سڃاڻان به ڪونه ٿو“ ، “ بظاهر ته هن جون ڳالهيون بلڪل ٺيڪ ٺاڪ پيون لڳن“ وڏي ڊاڪٽر ننڍي کي چيو “ پوِء هي خطرناڪ ڪيئن ٿو ٿي سگهي؟“ ُ ُ ” هن جي ڪيس هسٽري اهوئي ٻڌائي ٿي سر! ته هي گهڻئي ڀيرا هن شخص تي حملو ڪري چڪو آهي“، ُ ُ ُ “ ممڪن آهي ٻنهين جي وچ ۾ ڪا پراڻي دشمني رهي هجي؟“، ُ ” نه سر! ڪا دشمني وغيره نٿي ڏسجي، هي پاڻ به چوي پيو ته هي ان شخص کي سڃاڻي ڪونه ٿو“، ُ َ ” اوهه! ته اها ڳالهه آهي! مطلب ته ڪنهن خاص ماڻهن کي ڏسي ٿو ته هن جا هارمون متحرڪ ٿي وڃن ٿا“، “ يئس سر! ائين ٿيندو آهي“ ٻئي ڊاڪٽر چيو ُ “ توهان پاڻ به مشاهدو ڪري ورتو، جيئن هو شخص هن جي ويجهو آيو، هن تي جنوني ڪيفيت طاري ٿي وئي“ ، ُ “ اوڪي! اهو ماڻهون اڃان به ٻاهر بيٺو هوندو، ان کي گهرايو ته مان پاڻ ڏسان ته هن جي اچڻ سان هن جا هارمون ڪيتري تيزيَء سان حرڪت ۾ اچن ٿا“، “ يئس سر! هاڻ ئي گهرائي ٿو وٺانس . سين چوڏهون ننڍو ڊاڪٽر ته هن ڪمبخت شخص کي سڏڻ هلي ويو ۽ مون تيزيَء سان پئي رٿا بندي پئي ڪئي ته بجليَء جي شاٽن کان جند ڪيئن ڇڏايان، جي هو شخص آيو ته هاڻ مونکي ريش هرگز ٿيڻ نه گهرجي، ُ ڇو جو ان جو نتيجو ڀوڳي چڪو آهيان، بلڪل مان پاڻ کي هن جي سامهون نارمل رکان ۽ جيترو به ممڪن ٿئي خوش اخالقيَء جو مظاهرو ڪريان. سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن (ساوا) 61 Page
- 17. وڏو ڊاڪٽر به چور نظرن ۽ تنقيد سان مونکي جانچي رهيو هو، ڪجه دير کان پوِء ننڍو ڊاڪٽر ۽ هو ُ ڪمبخت شخص ڪمري ۾ داخل ٿيا ۽ مون به پنهنجي پاليسي بدالئي ڇڏي هئي. هن جي ويجهو ايندي ئي مون ڳالهائڻ شروع ڪري ڏنو ُ “اڙي يار! تون ته صفا ڪو بي مروت انسان نڪتين، هڪ طرف ته مهنجو ايڏو خيال پئي رکيئي ته ٻي طرف مونکي هتي داخل ڪرائي وساري ويٺين؟“ هو سڀئي مونکي معني خيز نظرن سان تورڻ لڳا، پوِء مون کين پوِء مان چوڻ شروع ٿي ويس “توهان کي يقين اچي يا نه گهڻئي دفعا خيال آيو ته توهان کي فون ڪري گهرائي وٺان پر ڇا ڪريان ُ هتي اهڙي قسم جي سهولت ئي ڪانهين، بهر حال خوشي ٿي جو توهان پاڻ ئي پهچي ويا“ ”هاڻ هي ڇا آهي، سمجهه ۾ اچي پيو؟“ وڏي ڊاڪٽر ننڍي کان سوال ڪيو ، ” هي ته اڃان به خطرناڪ صورتحال آهي سر!“ ننڍي ڊاڪٽر چيو “مون سمجهيو! تون آخر ڇا پيو ڇوڻ چاهين، يعني هي ايم پي ڊي جو کيڏ آهي“ وڏي ڊاڪٽر چيو “ يئس سر سئو سيڪڙو“ ، “۽ هي ايم پي ڊي ڇا آهي؟“ هن شخص به ڊاڪٽرن جي ڳالهين ۾ بهرو ورتو “ ملٽيپل پرسنالٽي ڊس آرڊر“ وڏي ڊاڪٽر چيس “ هن ۾ مريض پنهنجي اندروني ڪيفيتن کي لڪائي پاڻ کي مهذب ظاهر ڪندو آهي پر هن جي اندر ُ ۾ باهه پئي ڀڙڪندي آهي، موقع ملندي ئي هو ڪجهه به ڪري سگهي ٿو”، “ جي سر! مان به اهو پيو سمجهان“ هن شخص وري وچ ۾ ٽنبجي ڳالهايو ُ “ هي زبان سان ته ڪجهه ٻيو پيو چوي پر هن جي اکين جا ڦرندڙ تارا ڪجهه ٻيو پيا ڏسين“، ُ “ اڙي ڀائو! تون ڇو وري مهنجي پٺيان اچي پئين“ مون به وري گڙ گڙائڻ شروع ڪري ڏنو ُ “ مون تنهجو ڪهڙو کنڊ جو جهاز ٻوڙي ورتو آهي جو پٺيان پئجي ويو آهين، ڪجه خدا جو خوف اٿئي يا نه“، “ هي هن جي مرض جو ٽيون روپ آهي ڊاڪٽر“ وڏي ننڍي کي سمجايو ” همدردي حاصل ڪرڻ وارو“، سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن (ساوا) 71 Page
- 18. “ يا خدا! ڇا ڪريان!” مون پنهنجو مٿو گيٽ جي راڊن سان ٽڪرائڻ شروع ڪري ڇڏيو “ هي هن جو چوٿون روپ آهي، پنهنجو پاڻ تي ظلم، خودڪشي ڪرڻ جو رجهان“ ُ ٰ پو اسٽاف جا ڪي ماڻهو ڊوڙندا آيا، مونکي هڪ دفعو وري پڪڙي ، اونڌو ڪري ٻنڊڻ تي سئي ُ .چڀائي وئي. سين پنڌرهون ُ هوش آيم ته ڏٺم ته آصف زرداريَء جو پڦاٽ سمجهندڙ شخص منهنجي بيڊ وٽ بيٺو هومون هوش ۾ اچي ڳالهائڻ شروع ڪري ڏنو ُ ُ “مان ولي خان زرداري آهيان، هن جي چوٿين اوالد پنهنجي پنجين پشت مان پئدا ٿي هئي، ۽ مان ُ ڇهين پشت مان آهيان“، “ بس! بس!هن مونکي خاموش ڪرايو “ڪا ضرورت ناهي اول فول ڳالهائڻ جي، هن وقت نه توکي ڪير ڏسي پيو ۽ نه ئي ٻيو هتي آهي؟ ”ڪير ڏسي يا نه ڏسي مان اوسامه بن ايوب خان آهيان“، ُ “ خاموش ره! مان تنهجي ڏک کي سمجهان پيو“ هن مونکي چيو “ توسان واقعي ڏاڍي زيادتي پئي ٿئي، پر هاڻ تون فڪر نه ڪر، اڄ رات جو اسان هتان فرار ٿي نڪرڻ وارا آهيون“، “ اهو وري ڪيئن؟“ ُ ”رات جي وقت ڌوٻي پنهنجي گڏهه گاڏي کڻي ايندو آهي“ هن ٻڌايو “ هن جي گاڏي ۾ گندا ۽ ميرا ڪپڙا رکبا آهن اسان انهن ڪنن ڪپڙن وچ ۾ لڪي ويهنداسون، مون بندوبست ڪري ڇڏيو آهي“، “ جي ڪنهن ڏسي ورتو ۽ پڪڙجي پياسون ته؟“، “ڪير به ڪونه ڏسندو، گڏهه گاڏي جتي بهندي آهي ُاتي بلڪل اوندهه هوندي آهي، اسان اوندهه جو فائدو وٺي ڪنن ڪپڙن ۾ پاڻ لڪائي ويهي رهنداسون، هو ٻيا ڪپڙا اسان مٿان وجهندا ويندا ۽ پاڻ لڪي وينداسون، ٻاهر نڪري ڪنهن پناهگاه ڏانهن ڀڄي وينداسون“، سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن (ساوا) 81 Page
- 19. “ ها اها ترڪيب چڱي آهي“ مون به هن جي ترڪيب سان اتفاق ڪري ورتو، بس رڳو هڪ ڀيرو هن ُ جنجال مان جند آجي ٿئي پوِء هڪ هڪ کي ڏسي وٺندس“. سين سورهون ُ رات جو اٺين لڳي گڏهه گاڏي به اچي پهتي، اسان ستين وڳي کان ئي جهاڙين ۽ ڪکن ۾ لڪي ويهي ُ رهيا هئاسون، مان ان وقت ڏاڍي جوش ۾ هوس، گڏهه گاڏي اچي پهتي خراب ڪپڙن جو هڪ حصو ُ ُ رکجي چڪو هو جيڪو اسان کي لڪائڻ الِء ڪافي هو، ڪپڙن گڏ ڪري رکڻ وارو آيو ويو پئي، مهنجي ساٿيَء جي اشاري سان مان اڳتي وڌي ڪپڙن ۾ لڪي ويهي رهيس. بس پوِء هڪدم جهڙي ُ ُ قيامت برپا ٿي وئي هو ڪم بخت ساٿي به ڀولڙن وانگ ٽپ ٽپا ڏئي گوڙ ڪرڻ لڳو ُ “ اڙي پڪڙيو! پڪڙيو! آصف زرداريَء جو پڦاٽ واصف قريشي چرين جو ملڪ ڇڏيڀ فرار ٿي پيو ُ ُ وڃي! پڦاٽ! ڀڄي پيو! صدر صاحب جي پڦاٽ کي پڪڙيو“ هن جو گوڙ گهمسان ٻڌي چرين جي اسپتال جو پورو اسٽاف جمع ٿي ويو، سائرن وڄي ويا هو ڀولڙن ُ وانگ ٽپا ڏئي ڳائندو پئي ويو،”صدر صاحب، صدر صاحب، مهنگائي، گرمي، بجلي، پاڻي مهنجو ُ ُ ڳوٺ ٻڏي ويو.. هم ڪهان تم ڪهان چل ميري گهوڙي ٽم ٽم.. ها! ها! ها! “ ُ هن کي به پڪڙي اندر وارڊ ۾ پهچايو ويو، جڏنهن ته اسپتال جي عملي مون تي به تشدد ڪري گڏهه ُ گاڏيءَء مان ڇڪي ٻاهر ڪڍيو، هڪ دفعو وري اونڌو ليٽائي ٻنڊڻ تي بيهوشيَء جي انجيڪشن هنئي .وئي سين سترهون ۽ آخري ُ ڇا ته مهنجو نصيب ۽ قسمت هئي بس تڏنهن کان ئي مان ته انجيڪشن جي سهاري ئي پيو هالن، اها ُ ته پوِء خبر پئي ته آصف زرداريَء جي پڦاٽ جو نالو کڻندڻ به صحيح الدماغ ڪونه هو، هن تي به ُ ڪڏنهن ڪڏنهن چريائپ جا د.ورا پوندا هئا ۽ جڏنهن هو نارمل حالت ۾ ايندو هو ته ڪو به چئي نه سگهندو هو ته ڪو هو پاگل يا مست ماڻهو آهي. پر هن مونسان ملي ڀڄي نڪرڻ جي پالننگ ته ُ زبردست ڪئي هئي پر عين اھن وقت تي هن ڪمبخت تي به اچي دئورو پيو ۽ مان پڪڙجي پيس. سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن (ساوا) 91 Page
- 20. ُ هن دفعي به مونکي هڪ بند ڪوٺڙيَء ۾ خطرناڪ پاگل قرار ڏئي بند ڪيو ويو آهي، مهنجي مايوسي ُ ُ ُ تمام انتها تي رسي چڪي هئي، مان سمجهي ويس ته هاڻ هن چرين جي دنيا ۾ هميشه رهڻو پوندو ۽ ُ ُ شايد ڪو هتان نڪري سگهان. سڀئي مونکي وساري چڪا هئا، آفيس وارا، ڀاُء ڀيڻ، مٽ مائٽ ۽ رباب پڻ. ۽ پر هڪ ماڻهوَء مون سان ضرور رابطو رکيو، توهان سمجهي ويا هوندا نه ته اهو ڪير آهي. جي ها!، ُاهوئي مردود ۽ هاڻ توهان به سوچي ويٺا هوندا ته جڏنهن مان چرين جي اسپتال ۾ بند آهيان ته آکاڻي ڪيئن لکي هونديم ۽ ڪيئن توهان تائين پهچائي هونديم، هن جو جواب آهي ته هي ڪهاڻي مون ڪنهن کي ڊڪٽيڪٽ ڪرائي آهي، مان ڳالهائندو هئس، هو لکندو هو، ڪير.. جي ها ُاهوئي ُ ُ ساڳيو مردود شخص.. جنهن مون کي هتي پهچايو ۽ مون ئي ان کي ڊڪٽيشن ڏني. هاڻ توهان ئي ُ ٻڌايوم ته ڇا اهڙي ستم ظريفيَء جو ڪو جواب ٿي سگهي ٿو؟ مان آخر ۾ توهانجي پنهنجي ڀالئيَء الِء ايترو چوندس ته جي توهان به ڪڏنهن راهه ۾ هلندي ڪنهن شي تان ٿاٻڙجي ڪري پئو ته پليز فورن ُاٿي ڀڄي وڃجو، ڇو جو، ڪو به ڀروسو ڪونهين ته ڪو ُ شخص اوهان جي مدد بهاني توهان جي پٺيان پئجي وڃي ۽ توهان کي به مون وانگر هن چرين جي اسپتال ۾ داخل ڪرائي اچي. پر ويندي ويندي هڪ ڳالهه ڪندو وڃان، جي توهان سان به اهڙو ڪو حادث پيش آيو ته توهان کي اندازو ٿي ويندو ته توهان سان ڇا وهندو واپاربو. جي ها! هاڻ ته مان به ٿو چوان ته ُ ُ ” مان ئي آهيان صدر پاڪستان آصف زرداريَء جو پڦاٽ، نه واصف قريشي، نه منظور قريشي پر .عبدالرزاق ميمڻ“ ُڄاڻي پ سنڌي آرٽسٽس ويلفيئر ايسوسيئيشن (ساوا) 02 Page