estudio sobre el Samaín

1. Samaín: a noite celta dos
defuntos
O 31 de outubro foi tamén o festival da colleita que marca o final do verán. Pero a
celebración tamén representaba o mal presentimento dos meses escuros e fríos
que estaban por vir. Esta festa tamén se chama Samhain (o “señor da morte”), os
celtas crían que as almas dos mortos podían volver aos seus fogares terrenais por
unha noite.
O ano novo celta
O cristianismo converteu a tradición
no día de defuntos ou de tódolos
santos, celebrado desde o S. XI

2. Orixes
Trala batalla, os celtas cortaban as cabezas dos inimigos e as
levaban como trofeos para decorar as casas e as murallas do
castro. Para eles, a cabeza era onde estaba a alma. Exercía
función máxica de protección.

3. Orixes
Aquelas primitivas caveiras deron
paso a cabezas feitas con vexetais:
nabos, cabazas (incorporadas de
América)… en cuxo interior se puña
carbón para iluminar o camiño de
regreso ao mundo dos vivos dos
defuntos. Á vez, servían de
protección.

4. Samaín: a noite celta dos defuntos
O ano novo celta
A noite do 31 de outubro comenza o Ano Novo
celta, marcando o inicio da estación “sen luz”. Nesta
noite as ánimas dos muertos atravesan a porta que
separa o mundo dos vivos e dos mortos e visitan as
casas das súas familias para quentarse e tomar algo
de alimento. Tamén prendían fogueiras para manter
lonxe aos maos espíritus.
Para manter aos espíritus contentos e alonxar aos
maos dos seus fogares, deixaban comida fóra, esta
tradición evolucionou convertíndose no que hoxe fan as
nenas e os nenos indo de casa en casa pedindo doces.

5. Samaín: a noite celta dos defuntos
Segundo a tradición, este día, as bruxas gozaban de maior
vitalidade e os espíritus podían volver do máis alá para levarse
aos vivos . Os druidas preparaban grandes fogatas e conxuros
para alonxar aos maos espíritus, a quen se lles atribuían
terribles atrocidades. Algunhas personas disfrazábanse con
peles de animais co obxecto de resultar aínda máis terroríficos
que os espíritus e así provocar que pasaran de largo.
Esta tradición é típica das
zonas de Ferrol e Sada os
colares (ou rosarios)
servían para liberar as
ánimas, xa que cada
castaña comida era unha
ánima liberada do
purgatorio. Por iso había
que invitar a castañas aos
veciños e aos amigos, e
cantas máis castañas
papásemos, máis ánimas
liberadas.
Colares de castañas ou zonchos

6. Samaín: a noite celta dos defuntos
Segundo a tradición, este día, as bruxas gozaban de maior
vitalidade e os espíritus podían volver do máis alá para levarse
aos vivos . Os druidas preparaban grandes fogatas e conxuros
para alonxar aos maos espíritus, a quen se lles atribuían
terribles atrocidades. Algunhas personas disfrazábanse con
peles de animais co obxecto de resultar aínda máis terroríficos
que os espíritus e así provocar que pasaran de largo.
Esta tradición é típica das
zonas de Ferrol e Sada os
colares (ou rosarios)
servían para liberar as
ánimas, xa que cada
castaña comida era unha
ánima liberada do
purgatorio. Por iso había
que invitar a castañas aos
veciños e aos amigos, e
cantas máis castañas
papásemos, máis ánimas
liberadas.
Colares de castañas ou zonchos