3. x

5. 3spelen Hoofdhuis

6. Sofie wierp nog een laatste blik op de grote villa aan de rand van het bos, die ze al zo lang haar thuis genoemd had. Generaties lang had haar familie er gewoond. En nu – nu was het tijd voor iets nieuws. Ze gingen verhuizen, na al die jaren. Sofie voelde wel dat ze het huis zou missen, maar ze was ook wel enthousiast over het nieuwe huis.

7. Een nieuw huis betekende immers een nieuwe start, een nieuwe periode in haar leven. Ze had veel plannen voor de toekomst. Trouwen met David, kinderen krijgen, misschien een baantje zoeken… Vol goede moed richtte Sofie haar nieuwe slaapkamer in, in het nieuwe huis.

8. Ook Robert en Jenna hadden hun slaapkamer gekozen in het huis. Robert had het meeste inrichtwerk verricht, aangezien Jenna rust moest houden.

9. Voor hun dochtertjes Sira en Daphne was er een speciale kinderkamer, helemaal naar hun smaak ingericht.

10. Zelfs aan de baby was gedacht. Nu Robert en Jenna zo tastbaar het kamertje in het huis hadden, konden ze echt niet meer wachten tot hun kindje er was.

11. Voor Nora, het zusje van Sofie, was er een mooi roze kamertje. Dit was al een beetje ingericht met het oog op het feit dat ze bijna een tiener zou worden. Maar Nora was er nu ook al helemaal weg van, vooral het grote bed vond ze prachtig.

12. En Esther, de oude vrouw die al zoveel had meegemaakt, voelde eindelijk rust. In de oude villa had ze veel nare herinneringen liggen. Die kon ze nu achter zich laten. Even wierp ze een blik op de foto van haar vader, die een mooi plekje aan de muur had gekregen. ‘ Het is goed zo, pap.’ glimlachte ze. ‘Hier beginnen we opnieuw.’

13. De jonge meisjes merkten weinig van de gevoelens die de volwassenen over het nieuwe huis hadden. Een nieuwe start? Wat kon hen dat schelen? Daar dachten ze niet bij na. Ze waren blij met het nieuwe huis, wat zoveel kamers had, en een lekkere grote tuin. Als ze maar konden spelen! ‘ Wie de meeste bellen kan pakken!’ lachte Daphne.

14. x

15. Het bellenspel duurde niet lang. ‘ Niet binnen met dat zeepsop, wat denken jullie wel?’ zei Esther streng, en ze loodste de meisjes naar buiten. ‘We hebben nu zo’n grote tuin, ga daar maar spelen.’ ‘ Mogen we limonade maken?’ ‘ Dat lijkt me een prima idee. Ik kom straks wel weer kijken, meiden.’

16. Nauwelijks waren de meisjes begonnen, of er klonk een snerpende kreet uit één van de bovenste ramen van het huis.

17. Sira, Daphne en Nora keken elkaar even met grote ogen aan. Toen sprong Sira zo snel overeind, dat de kan limonade omviel en de inhoud op het gras drupte. ‘ De baby komt! Ons zusje!’ riepen Sira en Daphne in koor, en ook Nora hapte geschrokken naar adem. Het was toch wel heel spannend!

18. Toen de meisjes boven aankwamen, wachtte hen echter een teleurstelling. ‘ Op de gang wachten.’ zei Esther, en ze bleef voor de deur staan. ‘Jullie horen het vanzelf als de baby er is.’ ‘ M-maar…’ begon Sira, en ineens klonk er een aarzelend kreetje vanuit de slaapkamer. Een kreetje, dat al snel overging in het huilen van een baby. ‘ De baby!’

19. Ze duwden Esther opzij en stormden de kamer binnen. Jenna hield de baby met een gelukzalige glimlach voor zich uit. ‘ Kijk, meisjes. Hier is jullie zusje!’ ‘ Een zusje! O Daph, we hebben een zusje!’ De grijns op Sira’s gezicht kon gewoon niet breder.

20. ‘ Wil je niet weten hoe ze heet?’ Sira hoorde nauwelijks wat haar moeder zei, zo ging ze op in het strelen van het kleine wangetje van de baby. ‘ Eh, ja, natuurlijk wel! Hoe…hoe heet ze?’ ‘ Ze heet Hedwig.’

21. Hijgend kwam Robert de kamer binnenstormen. Hij kwam net uit zijn werk. ‘ Zie je, dat dacht ik al. Die bevalling kon gewoon niet wachten tot ik thuis was… O, wat is ze mooi! Een meisje, Bambi, we hebben een dochter! Ik ben zo trots op je, hoe ging de bevalling?’ Robert overlaadde zijn vrouw met vragen, die alles maar kalm glimlachend aan zag. Eindelijk kalmeerde Robert ook, en keek dromerig naar Hedwig. ‘Onze dochter…Van ons samen. Ons wondertje.’

22. Sofie had alles zwijgend aangezien. Ze had geholpen bij de bevalling, Jenna bijgestaan zo goed als ze kon, maar nu werd alles haar ineens te veel. Stilletjes glipte ze naar de gang, hopend dat niemand haar zou missen. Maar natuurlijk merkte Esther alles. Toen Sofie de deur achter zich sloot, sprongen de tranen haar in de ogen. En toen ze haar moeders arm om haar schouders voelde, kon ze haar huilbui niet langer inhouden.

23. ‘ Ik wil ook zo graag een kindje, en trouwen, en een nieuw leven beginnen… O, ik ben zo egoïstisch, mam, dat ik dit nu denk – nu Robert en Jenna net ouders zijn geworden. Ik zou blij voor ze moeten zijn, en dat ben ik ook wel, maar…’ ‘ Sst, rustig maar. Ik begrijp het, lieverd. Huil maar even, dat lucht op.’ ‘ Ik wil zo graag een eigen leventje, samen met David, een gezinnetje. Maar hier in huis is het al zo druk, ik weet niet of ik…’

24. Robert kwam zwijgend naar buiten en sloot heel zachtjes de deur achter zich. Ook hij had al wel gemerkt dat Sofie ergens mee zat. Sniffend droogde Sofie haar ogen. ‘ Welke beslissing je ook neemt, Soof, het is de juiste.’ fluisterde Robert terwijl hij haar omhelsde.

25. ‘ Ik wil niet weg bij jullie.’ zei Sofie met een klein stemmetje. ‘Maar ik wil zo graag een eigen gezinnetje stichten met David, en ik denk dat dat beter gaat in een eigen huisje.’ ‘ Doe wat je hart je ingeeft. Als ik je zo hoor, kun je beter verhuizen. En denk maar niet dat wij je dan met rust zullen laten! We komen iedere dag langs!’ grinnikte Robert.

26. Sofie stompte hem lachend tegen zijn schouder, en nam toen haar beslissing. Ze ging verhuizen. Ze pakte al haar spullen weer in, en nam afscheid van iedereen. Toen ze vertrok, bleef haar kleine zusje Nora nog heel lang in de deuropening staan. Ze draaide zich om – en vocht tegen de tranen.

27. ‘ Nora zal even moeten wennen, maar het komt wel goed.’ zei Steven zacht, toen hij die avond met zijn vrouw in bed lag. ‘ Dat geldt net zo goed voor ons, vermoed ik.’ glimlachte Esther slaperig. ‘Ik ga die meid nog vreselijk missen.’ ‘ We kunnen altijd langs komen bij haar thuis, dat weet je.’ ‘ Dat weet ik.’

28. Toch bleef Esther de dagen daarna onrustig. Ze had Sofie bij zich gehad sinds haar geboorte, haar kleine meisje, haar dochter waar ze zo trots op was. En nu was ze weg, het huis uit, de grote wereld in. Gelukkig had ze Nora, haar nakomertje, nog. Die kleine eigenwijs wist haar altijd weer op te vrolijken – hoewel ze nu zelf ook wel een beetje somber was.

29. ‘ s Avonds vierden ze haar verjaardag. Esther voelde weer een golf van weemoed in zich opkomen. Sofie de deur uit, Nora alweer een tiener… De tijd ging veel te snel.

30. Nora keek verwonderd om zich heen, en toen pas naar zichzelf, alsof niet zij maar de wereld om haar heen ineens veranderd was. Terwijl ze zichzelf een make-over gaf, schoten er zoveel nieuwe gedachten door haar hoofd. Als kind had ze nooit nagedacht over carrière maken, of werken, maar nu was dat bijna het enige waar ze aan kon denken!

31. Ze haastte zich naar de computer. Haar levenswens stond haar ineens heel duidelijk voor ogen. Bij de politie, en de top van die carrière behalen. En wel zo snel mogelijk, voegde ze er gniffelend aan toe. ‘ Yes!’ Er was een functie beschikbaar, en ze kon morgen al beginnen!

32. Ook de baby, Hedwig, was alweer opgegroeid tot peuter. Wat leek ze op haar zusje Daphne! Maar, dat betrof alleen het uiterlijk. Innerlijk was ze precies haar moeder. Vreselijk verlegen, soms een beetje angstig, en heel stilletjes – maar met een betoverend lachje en een hartje van goud.

33. Robert voelde zich zo rijk. Hij was getrouwd met de liefde van zijn leven, en had nu gewoon drie dochters! Hun gezin was zeker geen gewoon gezin, maar hij was zielsgelukkig. ‘ Ik wil nog niet naar bed, pap!’ giechelde Daphne baldadig toen ze haar vader naar boven zag komen. ‘En Hedwig ook niet, hè, Hedwig?’ Ze begon haar zusje te kietelen.

34. Hedwig lachte haar aarzelende, zachte lachje en sloeg met haar handjes om zich heen. ‘ Pappie!’ schaterde ze naar hem, door het traphekje heen.

35. ‘ Zeg, zal ik jou eens even de kieteldood geven? Kun je wel, tegen je kleine zusje?’ grijnsde hij en hij nam Daphne onder handen. ‘ Nee, nee! Papa! Hou op!’ ‘ Zeg dat je naar bed gaat! En dat ik de beste papa van de wereld ben!’ ‘ Ja, okee, okee! Ik ga naar bed en je bent de beste papa!’

36. ‘ Dat kan ermee door.’ knikte Robert tevreden en hij gaf Daphne een klap op haar achterste, waardoor ze schaterend de gang uit rende. ‘ Mag ik helpen met Hedwig naar bed brengen?’ ‘ Je laat het er niet bij zitten, of wel soms? Nou, vooruit dan.’

37. ‘ Ik wil ook helpen!’ Sira kwam naar boven gerend en vloog Daphne om de nek. ‘Hoi!’ ‘ Hoi!’ grijnsde Daphne terug. ‘Goed hè, als we Hedwig naar bed brengen hoeven we zelf nog niet naar bed.’

38. ‘ We zijn gewoon geniaal.’ Sira en Daphne gaven elkaar grinnikend een high five. Hedwig zat al die tijd braaf op het potje, en Robert keek alles hoofdschuddend aan. Drie meiden opvoeden was niet niks!

39. ‘ Mag ik haar pyjama aantrekken?’ zeurde Sira even later. ‘ Jij? Ik denk niet dat dat past, hoor.’ zei Robert met een uitgestreken gezicht. ‘ Nee, stommerd, bij Hedwig!’ Sira timmerde haar stiefvader tegen zijn borst en hij duwde haar lachend weg. ‘ O, zeg dat dan.’

40. Eindelijk was alles gedaan en daalde de rust weer neer in huis. ‘ En nu naar bed, jullie.’ ‘ Mogen we niet nog even hier spelen, tot ze slaapt?’ Robert hief zijn handen ten hemel en wilde al iets zeggen, tot Jenna binnenkwam. ‘ Waarom niet. Jullie zullen toch ooit wel moe worden?’ zuchtte hij toen. Sira en Daphne wisselden een blik. Papa plagen was het leukste ter wereld!

41. 3spelen Familie Stolk

42. x

43. ‘… Maar het is zaterdag, dan moeten we toch wel iets leuks gaan doen?’ lachte Jasmine. Vincent knikte nadenkend en roerde in zijn havermoutpap. ‘ Ik vind dat Casper het mag zeggen.’ Meteen keek zijn zoontje met twinkelende ogen op.

44. ‘ Zeg dat je naar het zwembad wilt! Of bowlen! Of naar de film!’ viel Alfons hem meteen bij. ‘ Stil jij! Ik mag het zeggen.’ Casper keek zijn grote broer quasi-beledigd aan, en krabde toen nadenkend aan zijn kin. ‘Ik wil… naar de rolschaatsbaan!’

45. ‘ Had een plan van mij kunnen zijn.’ grijnsde Alfons tevreden. En zo stonden ze even later alle vijf op de rolschaatsen. Het was wel even wennen, want ze hadden het geen van allen vaak gedaan. ‘ Ik hou je wel vast,’ zei Vincent. ‘ Ik hou jou wel vast, zul je bedoelen, pap!’ grinnikte Casper plagend.

46. ‘ O, zit het zo? Dan laat ik je wel los, hoor! We zullen eens zien wie van ons er het langst blijft staan!’ lachte Vincent. ‘ Nee, nee, niet loslaten!’

47. Jasmine keek lachend naar haar man een zoontje, die nu langzaam een stukje probeerden te schaatsen. Zij zelf had er helemaal geen moeite mee. Ze maakte de ene sprong na de andere. Alfons en Leentje waren ook nog niet zo goed, maar zij hadden toch alleen maar oog voor elkaar.

48. ‘ Fons, ik…’ Leentje pakte zijn handen wat steviger beet. ‘Ik ben er klaar voor. Voor kinderen, bedoel ik. Kinderen van ons.’ Ze keek Alfons afwachtend aan. Haar blauwe ogen schoten heen en weer, wachtend op een reactie in zijn ogen.

49. Ineens rukte Alfons zich los uit haar greep, draaide zich om, en schaatste juichend de baan over. ‘ Ik word vader!’ Leentje voelde zich rood worden – iedereen keek! – maar ze moest toch ook wel lachen.

50. Die avond lagen ze dicht tegen elkaar aan in bed. ‘ Weet je het echt heel zeker?’ vroeg Alfons voor de zoveelste keer. ‘ Heel zeker.’

51. En tot hun grote verwondering werd Leentje al heel snel zwanger. ‘ A dream comes true .’ Alfons kon de dolblije uitdrukking niet meer van zijn gezicht krijgen. ‘ Zeker weten.’ Leentje kuste hem in zijn nek en sloeg haar armen nog strakker om hem heen. ‘En ik weet ook zeker dat we geweldige ouders worden!’

52. 3spelen Familie Valentijn

53. Met een zucht van opluchting zette Sofie haar koffers in het gras. Verhuizen was toch nog een hele klus. Ze keek naar Suus, haar hondje, die enthousiast achter haar krulstaart aan rende. ‘ Kom Suus, we gaan naar binnen.’

54. Het was niet zomaar een huis, dat ze gekozen had. Het was het huis waar haar nichtjes gewoond hadden – en waar ze gestorven waren. Sofie miste Felicia en Miranda nog vaak. Zelfs Marcia miste ze soms, die bijdehante opmerkingen, haar gedrag. Maar ze waren er niet meer. Dat Sofie nu in hun huis ging wonen, gaf haar een goed gevoel.

55. Nadat ze haar spullen binnen gezet had, nam ze een kijkje op het kerkhof. Het gaf haar de rillingen. Het kerkhof bij haar oude huis had ze ook nooit fijn gevonden. Maar de dood hoorde bij het leven.

56. Sofie verplaatste de graven naar binnen, naar een klein zoldertje bij de trap. Hopelijk stonden de urns daar veilig. Thuis waren er wel eens geruchten geweest over rondspokende geesten – en Sofie hoopte dat de geesten nu achter het hekje zouden blijven.

57. Daarna begon het grote inrichten. Veel van de meubels die in het huisje stonden, kon Sofie wel gebruiken. Maar er was ook veel nieuw. Suus dribbelde enthousiast achter haar aan, het hele huis door, en ging uiteindelijk tevreden op de bank zitten. Huis goedgekeurd!

58. De deurbel ging, en meteen gooide Sofie alles neer waar ze mee bezig was. ‘ David!’ Ze smeet de deur open en daar stond hij, haar geliefde, het felle zonlicht deed zijn haar vuurrood opvlammen.

59. ‘ Hee, Mona Lisa van me.’ glimlachte David. Hij vond het leuk om haar namen uit schilderijen te geven – hij werkte immers nog steeds in het museum. ‘ Mona Lisa? Wie ben jij dan?’ ‘ David natuurlijk. Van Michelangelo.’ gniffelde hij. ‘ Geen idee waar je het over hebt. Kom mee naar binnen, meneer de kunstkenner.’

60. Ze gaf hem een rondleiding door het huis. ‘ Ik had het zelf niet beter kunnen doen,’ ‘ Is dat een compliment?’ David kuste haar plagend op haar neus. ‘Ja Soof, je hebt het prachtig gedaan.’

61. David kreeg een eigen werkhoekje. Het liefst had hij dat volgehangen met schilderijen, en overal boekenkasten – maar het geld was op.

62. Toch hadden ze niets te klagen. Sofie had zelfs een sterrenkijker in de tuin, en daar was ze helemaal verliefd op. Soms dacht ze terug aan de aliëns die ze in haar jeugd als denkbeeldige vriendjes had. Dan glimlachte ze.

63. Maar toch – die andere keer, later, toen ze door de telescoop keek, had ze écht iets gezien. Er bewoog iets. Het was geen vallende ster geweest, dat wist ze zeker. Maar zouden er dan echt aliëns bestaan?

64. ‘ Je hebt heerlijk gekookt, schat. Je wordt vast een goede huisvrouw!’ ‘ Is dat een compliment?’ Sofie keek haar vriend met een opgetrokken wenkbrauw aan. David rolde met zijn ogen en lachte. ‘Vat het maar gewoon zo op.’ Sofie schudde lachend haar hoofd en at verder.

65. ‘ David…’ begon ze even later. ‘Geloof jij in aliëns?’ Hij had zijn mond vol, dus hij kon even niet antwoorden. Maar Sofie kon zien dat hij na dacht. Eindelijk slikte hij zijn hap door.

66. ‘ Die vraag heb je me toch ooit al eens gesteld? Ik denk wel dat er iets is. Wij kunnen toch niet de enige planeet met leven zijn?’ ‘ Dat zou wel gek zijn, in dat enorme heelal.’ ‘ Precies.’

67. ‘ Maar waarom is de aarde dan nooit bezocht door aliëns?’ ‘ Misschien wel, maar merken we dat dan niet. Wie weet hoe intelligent die aliëns zijn.’ ‘ Dat is best een creepy gedachte.’ gniffelde Sofie. ‘Alsof ze ons in de gaten houden.’

68. ‘ Maar…hoezo begin je hier over? Heb je weer iets door de telescoop gezien?’ ‘ O, nee hoor.’ glimlachte Sofie. ‘Ik moest er gewoon ineens weer aan denken. Ik vind het fascinerend, buitenaards leven.’ ‘ Als je maar wel voorzichtig bent.’ zei David. Sofie begreep niet precies wat hij met die woorden bedoelde, maar ze knikte wel.

69. Die nacht zagen ze allebei verschillende keren een geest door de kamer zweven. Het zoldertje met het hekje was dus blijkbaar niet genoeg om de geesten op afstand te houden.

70. Ze hadden echter geen van beiden zin zich er mee bezig te houden – want de volgende dag was het hun trouwdag! Sofie had haar lange haren los hangen en droeg een lichtblauwe japon. Haar hele familie kwam langs, en ze was dolblij ze weer te zien. ‘ O, Noor, wat ben je groot geworden!’

71. ‘ En wat zie je er mooi uit, Sira!’ ‘ Dank je! Jij ook, Sofie! Als ik later ga trouwen, wil ik ook zo’n jurk.’

72. David zette de muziek nog wat harder, en Esther en Steven begonnen enthousiast te dansen. Sofie wilde net naar de keuken lopen om wat hapjes en drankjes te pakken, toen ze iets geks in haar buik voelde. Een geschokt gilletje ontsnapte uit haar keel.

73. Iedereen draaide zich om, en David zette van schrik de muziek uit. ‘ Ik ben zwánger?’ riep Sofie uit. Het was meer een vraag dan een constatering. ‘ Ja! Blijkbaar!’ lachte David en hij aaide haar liefdevol over haar wang. ‘En dat is prachtig. Hebben we niet altijd jong kinderen gewild?’ ‘ Ja, ja!’ Sofie wist van geluk niet wat ze moest zeggen.

74. En zo werd hun huwelijksdag nóg gelukkiger dan ze van te voren gedacht hadden. Eindelijk werden ze officieel man en vrouw, en nu werden ze ook nog eens ouders! Sofie kon het dan ook niet tegenhouden, dat er bij het uitwisselen van de ringen een enkele gelukstraan over haar wang rolde.

75. Iedereen deelde in het geluk van het jonge stel. Nora was inmiddels al gewend aan het leven zonder haar grote zus in huis, en stortte zich nu volledig op school en haar tienerbaantje bij de politie. Nu liep ze aan één stuk door foto’s te maken – het bruidspaar zag er ook gewoon zó mooi en gelukkig uit!

76. Na alle drukte plofte Sofie even met iets te eten neer op de bank. ‘ Een kind… Ik hoop wel dat ik een goede moeder zal zijn!’ ‘ Geloof me, Soof, dat zul je zijn. Kijk naar mij, ik heb het toch ook gered met Daphne? En nu zorg ik voor drie dochters! Als ik het kan, kun jij het zéker.’

77. Veel te snel was het alweer tijd om afscheid te nemen. Sofie treuzelde heel lang bij haar moeder. Nu ze zwanger was, had ze haar steun nodig. Het liefst wilde ze dat ze bleef, om haar te helpen in deze periode. Maar ze had ervoor gekozen om weg te gaan – daar merkte ze nu de consequenties van. ‘ Ik kom donderdag weer langs. En denk eraan: rust, rust, rust!’ ‘ Ja, mam!’

78. ‘ Hou die meid in de gaten, jongen. Ze neemt vast weer veel te veel hooi op haar vork. Elke middag minstens een uur rusten, knoop dat goed in je oren!’ zei Esther streng, en even knikte David angstig. ‘ O, ik plaag je maar, jongen. Veel geluk samen. En jullie redden het wel, dat weet ik zeker. Jullie worden geweldige ouders!’

79. David lachte. Die moeder van Sofie was al net zo gek als zij zelf. Die avond zat hij rustig te eten, toen hij alweer opgeschrikt werd door een geest. Je zou zo langzamerhand gaan denken dat het hier spookte…

80. Daarom besloten ze de oplossing toe te passen, die ook bij Sofie’s oude huis werkte: alle grafstenen op een eiland.

81. ‘ Zullen ze nu daar blijven? Ik vraag het me af.’ zuchtte Sofie tijdens het eten. ‘ Het werkte bij je vorige huis toch ook? En o, misschien beelden we het ons maar in.’ ‘ Hoe bedoel je?’ ‘ Geesten. Misschien bestaan ze helemaal niet.’

82. ‘ Geloof me schat, maak je er maar geen zorgen meer over. Alles is nu veilig.’ Sofie staarde verliefd naar zijn kalme gezicht. Ze moest hem gewoon geloven. Hoe kon ze anders? Ze vertrouwde hem met hart en ziel. ‘ Gelukkig.’ glimlachte ze.

83. 3spelen Familie de Beer

84. ‘ Mam! Mám! Dakota en Teun doen het!’ krijste Elise vanuit het hondenverblijf. ‘ Wat? Wat doen ze?’ riep Melissa terug. ‘ Nou, eh… het !’ ‘ Ik volg je niet.’ Hoofdschuddend kwam Melissa naar buiten, en zag het hondenhok schudden. ‘O, dát! Dus er zijn weer puppy’s op komst?’

85. ‘ Já!’ Lachend vielen ze elkaar in de armen. ‘Geweldig, hè?’ Elise moest het nieuws meteen aan Bryan vertellen. ‘ Wil je anders even langs komen?’

86. Daar zei hij geen nee tegen. Zoals elke keer dat ze elkaar zagen, was het in het begin wat onwennig. Ze waren geen van beiden verlegen aangelegd, maar toch stonden ze wat onzeker tegenover elkaar.

87. Gelukkig was dat na een paar minuutjes wel weer over. En dan lachten ze met elkaar, praatten over alles wat maar in hun opkwam. Elise was er inmiddels zeker van dat ze tot over haar oren verliefd was. Maar… was Bryan dat ook op haar?

88. ‘ Ik vind dat het wel eens tijd wordt.’ zei Bryan ineens. ‘ Tijd? Waarvoor? Je gaat toch nog niet weg?’ stamelde Elise niet-begrijpend. ‘ Nee…’ zei Bryan mysterieus, en hij deed een stapje dichter naar haar toe.

89. ‘ Tijd hiervoor .’ En hij drukt een kus op haar mond. Elise was zo verrast dat ze hem met open ogen aanstaarde, maar toen hij haar zachtjes tegen zich aandrukte, sloot ze ze pas.

90. Eindelijk lieten ze elkaar weer los, en Elise had het gevoel alsof haar benen van pudding waren. ‘ Bryan…’ zwijmelde ze. Nu wist ze wat al die spreekwoorden betekenden: op een roze wolk zweven, in de zevende hemel zijn… Want dat was ze nu!

91. ‘ Dat wilde ik al zo lang doen, Elise.’ bekende Bryan. Even leek het of hij bloosde, en Elise sloeg glimlachend haar armen weer om zijn middel. ‘ Ik ook.’ ‘ Waarom deed je het dan niet?’ ‘ Waarom deed jij het dan niet?’ Plagend stak Elise haar tong uit.

92. Intussen had Bastiaan hele andere bezigheden. Nu zijn zus zo vaak druk was met die Bryan, hadden de hondjes minder aandacht. Daarom had hij het dus extra druk. Niet dat hij dat erg vond. Hij vond het heerlijk om de honden kunstjes te leren, of gewoon wat met ze te stoeien.

93. Meestal zat hij elk vrij moment in het hondenverblijf. Dat zou ook niet veranderen als hij een tiener was, dat wist hij zeker. Want het was alweer tijd om op te groeien… Bastiaan was een beetje zenuwachtig. De hele familie had zich rond hem verzameld, en nu was het wachten op het grote moment.

94. ‘ We staan achter je, Bas!’ riep Melissa. ‘ Letterlijk en figuurlijk!’ lachte Elise.

95. Het jongetje veranderde in een ietwat slungelige tiener – en eigenlijk veranderde hij voor de rest heel weinig. ‘ En, goedgekeurd?’ Hij draaide een rondje en de familie klapte bewonderend. ‘ Sprekend je vader!’

96. Elise raakte aan de praat met haar nichtje Sofie, en natuurlijk ging het gesprek over de zwangerschap. Elise bleef maar vragen stellen, en Sofie beantwoordde die natuurlijk maar wat graag.

97. Toch viel ze na een tijdje stil, en keek ze Elise onderzoekend aan. ‘ Waarom vraag je zoveel? Je bent toch niet zelf…?’ ‘ Ha! Welnee, wat denk je wel?’ lachte Elise. ‘Ik ben gewoon nieuwsgierig. Voor later, weet je wel.’ ‘ O, dan is het goed!’ zei Sofie opgelucht, en daar moesten ze allebei om lachen.