Bij 'voltooid leven' hoort een moordeinde.

1. Moordeinde.
Geef mij maar een moordeinde in plaats van een – wellicht schier eindeloze – kwijning .
Stelselmatig wordt in de media gesproken van zelfmoord als iemand zijn eigen leven
beëindigd. Connotaties van dit woordgebruik zijn:
- moord als iemand met voorbedachten rade om zeep helpen;
- moord als iets verschrikkelijks (’t is een moord);
- moord als noodkreet om hulp (moord en brand schreeuwen).
Permanent en dwingend (1) disciplineren in deze connotaties tot in de meest minimale
spleetjes het strafrecht & de christelijke goden & de asociaal-politieke angsthazen & de
hoeders van de fundamentalistische levensmoraal & de aartstwijfelaars & de zwijgend
instemmende meerderheden.
Dat je jezelf met voorbedachten rade om zeep kan helpen, dat naar uit kan zien en juist dat
intense genoegen van de daken wilt blèren, komt eerder op bij het begrip zelfdoding dan bij
zelfmoord.
In samenstellingen kunnen we in het denken meer kanten op met het woorddeel moord-.
Negatief geconnoteerd zijn verreweg de meeste samenstellingen. Denk maar aan
moordaanslag, moordbijl, moordbok, moordbrand, moordbrigade, moordfantasie,
moordhoek, moordlust, moordwapen of moordzwaard.
Maar wie kent niet een moordvent, een moordwijf, een moordfilm, een moordgriet of een
moordkerel? Moord- als eerste lid van samengestelde woorden, kan ook aangeven dat wat
erna volgt erg aardig, erg mooi of erg fijn is. Het voorvoegsel ‘moord-‘ duidt dan in positieve
zin wat de spreker/schrijver van het navolgende vindt.
Bij linguïst hoort moordtaal.
Bij muziekminnaar horen moordmelodieën, moordharmonieën en moordakkoorden.
Bij liefde horen moorddaden om niet.
Bij boezemvriendschap hoort moordvertrouwen.
Bij lijden aan het leven hoort moorddoding.
En bij voltooid leven hoort een moordeinde.
Zutphen, 19 oktober 2012
Gert Rebergen
Deeltijdactivist
1
Bedoeld in de zin van M. Foucault, Discipline, Toezicht en Straf. Historische Uitgeverij Groningen, 1989.
1