1. pagina 7Harderwijk Magazine
Meestal gaat het gelukkig prima: samenwerken met anderen. Maar
je hebt soms van die collega’s waarvan je blij bent dat ze met een
ander samen moeten werken en vooral niet met jou. Dat kunnen
met name ook wel de collega’s zijn die “de Dramadriehoek” (zie
de column van vorige keer) volop in stand weten te houden met
geklaag, gezeur of reddersgedrag.
Onlangs werd ik gevraagd om een gesprek
te voeren met twee collega’s die “lastig
met elkaar door een deur kunnen”. Eén van
hen had inmiddels ook aangegeven bij de
leidinggevende: “of zij er uit, of ik er uit”!
De leidinggevende dacht daar anders over.
Hij zag bij beiden de kwaliteiten, maar
ook hun valkuilen. Hij stelde voor dat ze
zouden gaan praten met een mediator. Dat
werd niet met enthousiasme begroet. Bij
doorvragen bleek dat zij bij mediation gelijk
aan iets juridisch dachten. Het is te groot.
Het voelt te zwaar als middel. In overleg
met de leidinggevende hebben we het toen
maar conflict coaching genoemd.
Aarzelend kwamen daarmee de beide
collega’s aan tafel. Het resulteerde in twee
prachtige gesprekken. Eerst aftastend en
werkend aan veiligheid in het gesprek en
onze relatie. Gaandeweg begeleide ik het
gesprek naar het werkelijk leren kennen van
elkaar en ook intens naar elkaar te luisteren.
Zo liet ik bijvoorbeeld,voordat de ander
reageerde, eerst kort samenvatten door de
ander wat net was gezegd.Zo bemerk je hoe
lastig echt luisteren is. Heb je echt gehoord
wat de ander zegt? Daardoor ontstond er
gaandeweg rust en steeds meer begrip
voor elkaar. De opmerking: “Goh, dat heb ik
nooit van je geweten….” koester ik op zulke
momenten en leg daar ook de nadruk op.
Ze lieten elkaar steeds meer zien van zichzelf
en daarmee werd er ook steeds zichtbaarder
waarom iemand is geworden wie hij/zij is.
Niemand kiest er voor om een “lastige
collega”te zijn. Niemand komt het bed
uit om er weer eens een vervelende
dag van te maken samen. Maar, de
omstandigheden in het leven kunnen
wel gemaakt hebben dat oude patronen
en overtuigingen nog steeds leidend
zijn in het leven van mensen. Het zijn
soms harde overtuigingen geworden, als
bescherming, die ze nu behoorlijk in de
weg zitten en niet zomaar om te buigen.
Naarmate de veiligheid toenam kwam
er steeds meer ruimte om echt te
laten zien wat het probleem was in de
samenwerking. Door echt naar elkaar
te luisteren, kwam er ruimte voor echte
ontmoeting. De toon in het gesprek
veranderde. Het is de toon, die de
muziek maakt! En voor beiden ontstond
sterke wil om dat probleem op te
lossen. En dat deden ze! Gaandeweg
sloeg de oorspronkelijke emotie
boos over naar bedroefd. Droevig
dat ze blijkbaar niet in staat waren
geweest om het -voorheen onbekende-
probleem op te lossen.
Het eindresultaat: er is ontspanning
tussen beiden. Gaat nu alles goed? Niet
altijd, maar ze vinden dan zelf weer de
weg terug. De leidinggevende kreeg
een factuur, maar gaf ook aan dat de
winst van deze twee gesprekken voor
de betrokkenen en het hele team de
investering meer dan waard was.
Tijdens het nagesprek bleek opnieuw
dat het inzetten van een mediator een
drempel is. Ook conflictcoach zoomde
nog te veel in op het conflict.Wie weet
dat ik mediator maar ga vervangen
voor: gespreksgids, bruggenbouwer,
reisleider, padvinder, dirigent,
gespreksstemmer, navigator.
Wout van Veen, Doorzet
DoorZet
Hoge Wal 49, Ermelo
Tel. 06 - 229 07 747
www.doorzet.nl
Mediation…
stop: ander woord!
COLUMN