Kay celia

1. KAY CELIA
Ni: Francisco Balagtas

2. I
Kung pagsaulan kong basahin sa
isip
ang nangakaraang araw ng pag-
ibig,
may mahahagilap kayang
natitirik
liban na kay Celiang namugad sa

3. II
Yaong Celiang laging
pinanganganibang
baka makalimot sa pag-iibigan,
ang ikinalubog niring kapalaran
sa luhang malalim na karalitaan.

4. III
Makaligtaan ko kayang di
basahin
nagdaang panahon ng suyuan
naming?
Kaniyang pagsintang ginugol sa
akin
at pinuhunan kong pagod at

5. IV
Lumipas ang araw na lubhang
matamis
at walang natira kundi pag-ibig,
tapat na pagsuyong lalagi sa
dibdib
hanggang sa libingan bangkay
ko’y maidlip.

6. V
Ngayong namamanglaw sa
pangungulila,
ang ginagawa kong pag-aliw sa
dusa:
nagdaang panaho’y inaalaala,
sa iyong larawa’y ninitang
ginhawa.

7. VI
Sa larawang guhit ng sa sintang
pinsel
kusang inilimbag sa puso’t
panimdim,
nag-iisang sanglang naiwan sa
akin
at di mananakaw

8. VII
Ang kaluluwa ko’y kusang
dumadalaw
sa lansanga’t nayong iyong
niyapakan:
sa Ilog Beata’t Hilom na
mababaw
yaring aking puso’y laging

10. VIII
Di mamakailang mupo ang
panimdim
sa puno ng manggang naraan
natin,
sa nagbiting bingang ibig mong
pitasin
ang ulilang sinta’y inaaliw.

11. IX
Ang katauhan ko’y kusang
nagtatalik
sa buntonghininga nang ika’y
may sakit:
himutok ko noo’y inaaring
langit,
Paraiso naman ang may tulong

12. X
Nililigawan ko ang iyong larawan
sa Makating ilog na kinalagian;
binabakas ko rin sa masayang
dongan,
yapak ng paa mo sa batong
tuntungan.

13. XI
Nagbabalik mandi’t parang
hinaharap
dito ang panahong masayang
lumipas
na kung maliligo’y sa tubig
aagap,
nang hindi abutin ng tabsing sa

14. XII
Parang naririnig ang lagi mong
wika:
Tatlong araw na di nagtatanaw-
tama.
At sinasagot ko ng sabing may
tuwa:
Sa isa katao’y marami ang handa.

15. XIII
Ano pa nga’t walang di
nasisiyasat
ang pag-iisip ko sa tuwang
kumupas;
sa kagugunita, luha’y lalagaslas
sabay ang taghoy kong O,

16. XIV
Nasaan si Celiang ligaya ng dibdib?
Ang suyuan nami’y bakit di
lumawig?
Nahan ang panahong isa niyang
titig
ang siyang buhay ko, kaluluwa’t
langit?

17. XV
Bakit baga niyong kami’y
maghiwalay
ay di pa nakitil yaring abang buhay?
Kung gunitain ka’y aking
kamatayan,
sa puso ko Celia’y di ka mapaparam.

18. XVI
Itong di matiis na pagdaralita
nang dahil sa iyo, O nalayong
tuwa,
ang siyang umakay na ako’y
tumula,
awitin ang buhay ng isang naaba.

19. XVII
Celia, talastas ko’t malabis na
umid,
mangmang ang musa ko’t
malumbay ang tinig
di kinabahagya kung hindi
malait
palaring dinggin mo ng tainga’t

20. XVIII
Ito’y unang bukal ng bait kong
kutad
na inihahandog sa mahal mong
yapak:
tanggapin mo nawa kahit walang
lasap,
nagbuhat sa puso ng linkod at

21. XIX
Kung kasadlakan man ng pula’t
pag-ayop,
tubo ko’y dakila sa puhunang
pagod,
kung binabasa mo’y isa mang
himutok
ay alalahanin yaring

22. XX
Masasayang nimpa sa lawa ng
Bai,
Sirenas, ang tinig ay kawili-wili,
Kayo ngayo’y siyang
pinipintakasi
ng lubhang mapanglaw na musa

23. XXI
Ahon sa dalata’t pampang na
nagligid,
tonohan ng lira yaring abang
awit
na nagsasalitang buhay ma’y
mapatid,
tapat na pagsinta’y hangad na

24. XXII
Ikaw na bulaklak niring dili-dili,
Celiang sagisag mo’y ang eMe a
eRe;
sa birheng mag-ina’y
ipamintakasi
ang tapat mong lingcod na si eFe