1. ΦΙΛΑΝΑΓΝΩΣΙΑ «Το καπλάνι της βιτρίνας»
Υπεύθυνες καθηγήτριες: Δογάνη Βασιλική, Κακάτση Χαραλαμπία
Το πρόγραμμα της Φιλαναγνωσίας έγινε αποδεκτό με μεγάλο ενθουσιασμό από
τους μαθητές της Α΄ τάξης του Γυμνασίου μας και ολοκληρώθηκε με μεγάλη
επιτυχία.
Τα παιδιά αφέθηκαν στη μαγεία του λόγου που με ιδιαίτερη μαεστρία χειρίζεται
η πολυαγαπημένη σε μικρούς και μεγάλους(!!!) συγγραφέας Άλκη Ζέη και
ταξίδεψαν με τη φαντασία τους πίσω στο χρόνο. Γνώρισαν παιδιά, που παρά τις
διαφορετικές προσωπικότητες που διέθεταν, κατάφερναν να συνεργάζονται , να
παίζουν να προσεγγίζουν αληθινά και ουσιαστικά το ένα το άλλο. Πήραν μία
γεύση από τις συνθήκες που επικρατούσαν τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο
στη χώρα μας και είδαν συνήθειες και αντιλήψεις που διέκριναν την αυθεντική
ελληνική οικογένεια.
Έτσι η ώρα της ανάγνωσης του βιβλίου μας :
« Το καπλάνι της βιτρίνας»
έγινε η αγαπημένη και πολυαναμενόμενη ώρα του ωρολογίου προγράμματος
της σχολικής χρονιάς!!! Ήταν η ώρα της ηρεμίας, της ονειροπόλησης, του
γέλιου αλλά και της διδαχής…
Όπως είναι φυσικό άλλα πράγματα άρεσαν και άλλα όχι και για του λόγου το
αληθές καταθέτουμε ενδεικτικά(αφού είναι αδύνατον , όλα)κάποια από τα
σχόλια των μαθητών και μαθητριών.
2. Το αγαπημένο πρόσωπο της ιστορίας
Το πρόσωπο της ιστορίας που συμπάθησα περισσότερο ήταν ο Νίκος γιατί ήταν
πολύ καλός άνθρωπος και παρόλο τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στην ιστορία
ποτέ δεν τα παρατάει και δεν αλλάζει τα πιστεύω του ανάλογα με τα θέλω
της κοινωνίας.
Εγώ συμπάθησα περισσότερο την Μέλια επειδή κρατούσε ουδέτερη στάση
της κατά τη διάρκεια της ιστορίας και αυτό μου άρεσε περισσότερο στην
συμπεριφορά της. Τέλος είχε πολύ καλό χαρακτήρα και αυτό φαινόταν σε
όλη την ιστορία.
Το πρόσωπο της ιστορίας που συμπάθησα περισσότερο ήταν ο Νίκος καθώς
έκρυβε ένα μυστήριο και χάρη σε αυτόν εξελισσόταν και η ιστορία πιο ωραία,
αφού άφηνε μια απορία και μια περιέργεια στον αναγνώστη.
Συμπάθησα πιο πολύ την Μέλια. Μου φάνηκε πολύ πιο καλή από την Μυρτώ ,
πιο γλυκιά , πιο έξυπνη , πιο φιλική και γενικότερα πολύ καλύτερη από την
αδερφή της . Το μικρό αυτό κορίτσι συνδύαζε ένα άτομο μετρημένο , χωρίς να
κάνει τρέλες , πάντα άκουγε την οικογένεια της και αυτό την έκανε κατά την
άποψη μου ξεχωριστή .
Το αγαπημένο μου πρόσωπο είναι ο Νίκος γιατί έλεγε στα κορίτσια τις ιστορίες
για το καπλάνι και της έκανε χαρούμενες.
Συμπάθησα αρκετά τον παππού, τον σοφό και δίκαιο ‘’δάσκαλο’’,
την Σταματίνα, την γυναίκα που έχασε τα πάντα και επανήλθε στα πόδια της,
τον Νίκο τον φοιτητή που μάχεται για την δημοκρατία και την ελευθερία, αλλά
και την Μέλια, το παιδί που βιώνει όλα αυτά τα δυσάρεστα γεγονότα αλλά
καταφέρνει και τα αντιμετωπίζει.
3. Το αντιπαθέστερο πρόσωπο της ιστορίας!!!
Το πιο αντιπαθητικό πρόσωπο της ιστορίας για εμένα ήταν ο Κύριος
Καρανάσης, καθώς εκμεταλλευόταν τη Μυρτώ για να μαθαίνει περισσότερες
πληροφορίες για το τι γινόταν στο σπίτι των κοριτσιών καθώς και πληροφορίες
για το Νίκο και το καπλάνι. Για να μπορέσει όμως να μαθαίνει αυτές τις
πληροφορίες θα έπρεπε να σκεφτεί να την προσελκύσει με κάποιο τρόπο. Ο
τρόπος που βρήκε ήταν να κάνει τη Μυρτώ φαλαγγίτισα και να την κάνει να
νομίζει ότι είναι κάποια σπουδαία και αφού την είχε πάρει με το μέρος του. Την
έπεισε ότι πρέπει να μοιράζεται με τους υπόλοιπους φαλαγγίτες ότι γίνεται στο
σπίτι της αλλά και στη ζωή της.
Το πιο αντιπαθητικό πρόσωπο ήταν η Πιπίτσα, διότι εκβίαζε την παρέα για να
τους δώσει τη βαρέλα και πρόδιδε όλα τα μυστικά τους. Κάρφωσε τον Νίκο
στον Αμστραντάμ Πικιπικιράμ και στον Νομάρχη με το πρώτο λάδωμα και αυτό
ήταν μεγάλη ατιμία και λάθος.
Για εμένα το πιο αντιπαθητικό πρόσωπο ήταν η Πιπίτσα γιατί συνέχεια ήθελε
να κάνει παρέα με τα παιδιά στο Λαμαγάρι αλλά αυτά δεν την χώνευαν και δεν
ήθελαν να την κάνουν παρέα.
Το αφεντικό του μπαμπά των κοριτσιών γιατί απειλούσε συνεχώς τον πατέρα
των κοριτσιών πως θα τον απολύσει χωρίς απαραίτητα να φταίει ο πατέρας.
Το ποιο αντιπαθητικό άτομο για εμένα ήταν η Πιπίτσα , γιατί με τους ψεύτικους
και πολύ βαρείς όρκους γινόταν το χειρότερο άτομο στην παρέα .Προσπαθούσε
πάντοτε να δείξει ότι είναι αυτή η καλύτερη και κανένας άλλος , κάτι που είναι
πάρα μα πάρα πολύ κουραστικό.
4. Το καπλάνι: ένα σύμβολο….
Το καπλάνι για τα κορίτσια ήταν πολύ σημαντικό επειδή περίμεναν την
Σταματίνα πώς και πώς να τους ανοίξει τη σάλα για να το δουν . Επομένως
εκείνο τους έδινε δύναμη και ευτυχία όταν το έβλεπαν.
3. Το καπλάνι για τα κορίτσια ήταν αυτό που τα ένωνε. Από εκεί μάθαιναν για
τον Νίκο και περνούσαν πολύ ευχάριστα ακούγοντας τις ιστορίες του
καπλανιού από τον Νίκο. Ήταν κάτι που ένωνε όλη την οικογένεια και ήταν
πολύ σημαντικό για εκείνα.
Το καπλάνι για τα κορίτσια ήταν μια τίγρη που είχε ένα μπλε και ένα μαύρο μάτι.
Έφερνε τα μηνύματα από τον Νίκο. Η θεια Δέσποινα δεν τις άφηνε να μπουν
μόνες τους στη σάλα και να το δουν. Ο Νίκος τα καλοκαίρια τους έλεγε πάρα
πολλές ιστορίες με αυτό.
Το καπλάνι για τα κορίτσια ήταν ο κόσμος όλος! Δηλαδη συμβόλιζε με το ένα
μάτι τον πόλεμο και με το άλλο την ειρήνη.
Τα κορίτσια έβλεπαν το καπλάνι σαν φίλο τους, σαν ζωντανό οργανισμό και
έπαιρνα στα σοβαρά τις ιστορίες που τους έλεγε ο Νίκος για αυτό.
Στεναχωρήθηκαν όταν το «σκότωσαν» και γενικά το συμπονούσαν.
Το καπλάνι (και ο Νίκος) για τα κορίτσια, ήταν οι ήρωες οι οποίοι θα έκαναν
όλα τα παιδιά χαρούμενα και θα τους μάθαιναν την αξία της ελευθερίας, της
ισότητας, της ελεύθερης βούλησης και της δημοκρατίας, όπως έμαθαν και σε
αυτές.
5. Αποτίμηση για το τέλος της ιστορίας
Η αλήθεια είναι ότι δεν μου πολυάρεσε το τέλος του βιβλίου. Το τέλος που θα
ήθελα να είχε, είναι, ο Νίκος να ξαναγυρίσει πίσω ασφαλής αφού είχε πολεμήσει
και είχαν νικήσει οι υποστηρικτές της δημοκρατίας και να έχει επικρατήσει το
πολίτευμα αυτό. Ακόμη ο Νίκος να μένει στο σπίτι μαζί με τα κορίτσια και να
περνάνε όλοι μαζί ξέγνοιαστα καλοκαίρια στο Λαμαγάρι.
Το τέλος της ιστορίας μου άρεσε και δεν θα το άλλαζα γιατί ήταν πολύ
διδακτικό και για κάθε άνθρωπο που θα το διάβαζε. Σίγουρα είχε να του μάθει
κι από κάτι. Οπότε πιστεύω πως αυτό ήταν το ιδανικό τέλος για αυτή την
ιστορία χωρίς καμία αμφιβολία.
4. Το τέλος του βιβλίου δεν μου άρεσε πάρα πολύ .Θα έλεγα πως ήταν κάπως
απότομο και κάπως προβλέψιμο. Θα ήθελα στο τέλος της ιστορίας τα κορίτσια
να ξαναδούν τον Νίκο πηγαίνοντας στην Ισπανία ή με κάποιον άλλον τρόπο.
Το τέλος ήταν πολύ απότομο και δεν ήταν πολύ ωραίο. Θα μου άρεσε το
τέλος να ήταν όταν τέλειωνε η δικτατορία και δεν έψαχναν πλέον τον Νίκο. Το
καπλάνι να είχε και τα δυο μάτια μπλε και ο Νίκος να πάρει μαζί του τον Νόλη
στην Αθήνα όπως του είχε πει.
Το τέλος του βιβλίου δεν μου άρεσε. Θα προτιμούσα να τελείωνε η δικτατορία
στο τέλος της ιστορίας και ο Νίκος να επέστρεφε στο Λαμαγάρι, το πιο όμορφο
μέρος του κόσμου, και να ξανάρχιζαν την καλή, παλιά τους καθημερινή ζωή.
Το τέλος του βιβλίου μπορεί να πει κανείς πως σου αφήνει περιθώριο να
φανταστείς τι θα γίνει αφού δεν έχει ένα σαφές τέλος.
Το τέλος του βιβλίου μου άρεσε γιατί όλη η οικογένεια βρήκε το χαμόγελό της
ξανά πηγαίνοντας διακοπές στο Λαμαγάρι ,μαζί με τον Αλέξη . Τα κορίτσια
ξαναείδαν τους φίλους τους και πέρασαν ωραία! Παρόλα αυτά το τέλος θα μου
άρεσε περισσότερο εάν ο αγαπημένος ξάδερφος των κοριτσιών , ο Νίκος ήταν
μαζί τους, σαν τις παλιές καλές ημέρες . Τότε που όλη οικογένειας περνούσε
καλά . Τότε που δεν υπήρχε δικτατορία …
Θεωρώ πως το τέλος της ιστορίας ήταν λίγο απότομο. Ωστόσο, μου άρεσε
γιατί με έκανε να απορήσω και να φανταστώ την συνέχεια. Το τέλος που θα
επιθυμούσα, θα ήταν η μεγάλη Μέλισσα, να μας γράφει το τέλος της
δικτατορίας, την συνέχεια του έργου του Νίκου, του καπλανιού, του μπαμπά του
Αλέξη και όλων των επαναστατών στις χώρες που θα την χρειάζονταν. Φυσικά
6. ως συγγραφέας που θα έχει επηρεάσει όλο τον κόσμο. Και πάνω απ’ όλα με
παρέα την Μυρτώ που θα έλεγαν κάθε βράδυ «ΕΥ-ΠΟ, ΕΥ-ΠΟ»
Και η ομολογία….!!!!!
