![Wie heeft de regie?<br />Jongeren die te maken hebben met vroegkinderlijk chronische traumatisering blinken vaak uit in overleven. Ze zijn bijzonder waakzaam en alert. Zij hebben moeite om de ander te vertrouwen. Ze willen controle houden. <br />Ik citeer mijn collega Jacques van der Kleij, AVG: “ieder mens heeft graag zelf het stuur in handen. Dan heb je wel een veilig kader nodig. Net als een paard in de wei. Zonder hek zou het paard gevaar lopen. Het hek is dus geen beperking. Het biedt veiligheid. Maar: als je een hek neerzet omdat je bang bent voor iemand gaat het fout. Het gaat altijd om wat iemand nodig heeft voor zijn persoonlijke ontwikkeling.”<br />Binnen onze poli, de PPG, worden wij veel geconfronteerd met overvraagde cliënten, mensen voor wie het leven té moeilijk is. Deels is dat vanwege hun verstandelijke beperking, ze begrijpen de wereld om hen heen onvoldoende. Deels snappen ze het wel, beheersen ze ook best veel vaardigheden, maar kunnen ze het niet aan. De draaglast is te zwaar ten opzichte van de draagkracht. Dan hebben we het vooral over hun emotionele en sociale draagkracht.<br />Mijn stelling is dat wat iemand aankan, contextgebonden is. Ofwel: verblijft hij in een bekende en vertrouwde omgeving, met mensen om hem heen op wie hij kan bouwen, dan kan hij best veel aan. <br />Erwin Wieringa, een belangrijke orthopedagoog in het “ondersteuningsdenken”, en inclusief onderwijs gaf onlangs in het tijdschrift Markant een reactie op een artikel over overvraging. Wat er volgens hem echt toe doet is waar je woont, welke mensen er echt voor jou zijn. Wie luistert er goed naar je en wie helpt je verbinding te maken met de wereld om je heen?<br />- En hoe ziet dat er dan uit voor een jongere met een verstandelijke beperking en bijkomende problematiek die woont met 24uurs begeleiding?<br />- En hoe is dat voor zo’n jongere als die een stevige basis mist is en hij of zij heeft té ingrijpende dingen meegemaakt in zijn leven?<br />Is dat laatste het geval, dan komen wij EMDR-therapeuten vaak in beeld. Het blijkt echter zelden te gaan om “even een traumaatje wegwerken”. Vaak gaat het dan om jongeren die snel van slag zijn (boos of juist in zichzelf gekeerd). Ze gaan snel “buiten hun raampje” zoals Arianne Struik het formuleert. <br />Laten we de cliënt Marije noemen. <br />Als zij wordt aangemeld door haar ouders of door het team van de plek waar zij woont is er handelingsverlegenheid (ze zitten met de handen in het haar) of er zijn forse gedragsproblemen. Ofwel: de omgeving is gemotiveerd voor een behandeling. Dat geldt vaak niet direct voor de cliënt, Marije in dit geval. Vreemde omgeving, vreemde therapeut, moeten praten over dingen die je juist wilt vergeten of wegstoppen. <br />Eerst moeten we dus ontdekken wat het belang van Marije is om aan haar probleem te werken. Waar heeft zij zelf last van? <br />De eerste fase van de behandeling is dan cruciaal. Er kan veel fout gaan: <br />,[object Object]](https://image.slidesharecdn.com/column3symposium-13176442876428-phpapp02-111003073304-phpapp02/85/Column-3-Symposium-1-320.jpg)
Recommended
More Related Content
Similar to Column 3 Symposium
Similar to Column 3 Symposium (20)
Column 3 Symposium
- 2. Hoe zorg je voor verbinding? En met wie dan?
- 3. Het lukt niet altijd om een vertrouwd iemand met Marije mee te laten gaan
- 4. Afspraken worden vergeten of afgezegd; ziekte, personeelsgebrek in de woning
- 5. Er is te weinig kennis over EMDR en de voorwaarden voor behandeling, de stabilisatiefase (“naar EMDR gaan is iets anders dan naar de dokter met een verstuikte enkel”)
- 6. Er is teveel onrust op de groep
- 7. Marije heeft geen geregelde dagbesteding
- 9. Er is nog teveel onduidelijkheid over haar toekomstperspectief: waar gaat ze wonen, wanneer, met wie?Allemaal factoren die invloed hebben op dat ‘aankunnen’. <br />De behandeling zelf is ook bij uitstek multidisciplinair. De therapeut is de directe behandelaar en groeit in de rol als vertrouwenspersoon voor Marije. De arts ondersteunt zo nodig met medicatie. De verpleegkundige bewaakt de vertaalslag naar de woonplek. Daar kan men de (misschien wel heftige) reacties op de behandeling opvangen en kan Marije oefenen met nieuw gedrag: gevoelens uiten en leren zelf onder controle te krijgen. Dat kan strijdig zijn met wat groepsleiding gewoonlijk vaak doet: jongeren onder controle houden en problemen vermijden. <br />Wie is die spin-in-het-web die dit allemaal in de gaten houdt, die zorgt voor betrouwbaarheid en voorspelbaarheid? Ik denk dat het de taak van de persoonlijk begeleider is, ondersteund door de orthopedagoog. Ik zou graag die pb’er als de regisseur zien en de jongere als de hoofdrolspeler.<br />