Bezkres. Kosmos, wszechświat, ewolucja, czasoprzestrzeń, czas, przestrzeń, kwant, kwanty, fizyka, atom, foton, komórka, elektron, rozum, człowiek, świat, NIC, COŚ, zmiana, ruch, umysł, kwantologia, kultura, nauka, filozofia, kosmologia, wielki wybuch, osobliwość, czarne dziury, bezkres, nieskończoność, wieczność, promieniowanie, widmo promieniowania, układ okresowy, światło, religia, etyka, polityka, biologia, brzeg, granica, geometria, wielowymiarowość, język, matematyka, logika, zmysły, szósty zmysł, telepatia, obcy, planeta, słońce, gwiazda, obce cywilizacje, kosmici, historia, nauka, zabobon, magia, przesąd, abstrakcje, pojęcia, byt, los, przypadek, statystyka, sfera, pole energii, energia, próżnia, zero, jedynka, nicość, zjawiska, stres, psychologia, świadomość, podświadomość, próg, nieoznaczony, zakres, podprogowy, symetria, analogia, harmonia sfer, cząstka, elementarny, jawa, sen, dusza, materia, przyrząd, obserwator, jednostka, zbiór, mózg, precyzyjne dostrojenie, prędkość, punkt, węzeł, rzeczywistość, ja, państwo, społeczeństwo, naród, kraj, klimat, pogoda, prognoza, ziemia, opoka, powierzchnia, powłoka, warstwa, szybkość, ciężar, siła, grawitacja, niepodzielny, prosta, płaszczyzna, rytm, reguła, wzór, odległość, upiorne oddziaływanie, skończoność, pustka, symetria, oś symetrii, życie, śmierć, zbiór, jednostka, całość, część, masa, koniec, początek, największe, najmniejsze, środek, struktura, konstrukcja, wieloświat, strumień świadomości, zapaść, horyzont, horyzont zdarzeń, zdumienie, uczucie, częstotliwość, drgania, wibracje, dotyk, wzrok, słuch, smak, ciało, prostota, aktualność, czas absolutny, absolut, przestrzeń absolutna, idee, duch, miasto, samoświadomość, dziś, chwila, odczucia, osobowość, starość, zegar, melodia, promieniowanie reliktowe, ciepło, zimno, zagęszczenie, ciężar, wybuch, wewnętrzny, zewnętrzny, skwantowany, Cosmos, universe, evolution, spacetime, time, space, quantum, quanta, physics, an atom, a photon cell, electron, reason, man, world, change, movement, mind, culture, science, philosophy, cosmology, the big bang, the singularity, black holes, immensity, infinity, eternity, radiation, radiation spectrum, the periodic table, light, religion, ethics, politics, biology, border, border, geometry, multidimensionality, language, mathematics, logic, senses, sixth sense, telepathy, alien, planet, sun, star, alien civilizations, aliens, history, science, superstition, magic, superstition, abstractions, ideas, life, fate, coincidence, statistics, sphere, energy field, energy, vacuum, number one, nothingness, phenomena, stress, psychology, consciousness, subconscious, threshold, indefinite, scope, subliminal, symmetry, analogy, harmony spheres, particle, elementary, waking, dream, soul, matter, device, observer unit, set, brain, precision tuning speed, point node, the reality, I, the state, society

1. Kwantologia stosowana – kto ma rację?
Czyli o wyższości filozofii nad fizyką (lub odwrotnie).
Część 1.2 – Bezkres.
Człowiekowaty to jednak dziwne zwierze.
Żyje otóż sobie taki ludzki byt, z wody i marzeń się składa, bo go
matka natura tak utkała – no i myśli. Fakt i prawda, nie każdy on
myślący, osobnicy się trafiają, co to z myśleniem nigdy w bliskie
kontakty nie weszli, ale jest i margines, który procesy umysłowe w
łepetynie uskutecznia. Tak zawsze było.
Zerknie więc taki jajogłowiec jeden na ten przykład w górę, tak go
coś skusi. I zobaczy na swoje zmysłowe patrzałki migające punkty –
i się zadziwi. I dalej szare komórki wytęża, i główkuje ostro, aż
kult(urę) i inne normy z tego w realności do istnienia powołuje; i
się nimi więzi, niekiedy aż do zatraty. - Co to takiego? - pyta i
popatruje w gwiazdy – czy są tam mi podobni? a co dalej? czy widać
wszystko, czy jeno kawałek? Itp. Lata mijają, tysiąclecia odchodzą
w zapomnienie, a człowiecza poczwara ciągle zerka naokoło i różne
do tego narzędzia oraz wzory wykorzystuje – i zastanawia się: czy
kończy się, czy nie kończy? ...
Przyjdzie na ten padół łez w kolejnym rozdaniu pokoleń taki jeden,
co to krzyknie: wszystko płynie i się kończy – pojawi się następny,
który zobaczy spadające jabłko – i zakrzyknie po analizie rachunku
kabałą podszytego: jest czas absolutny i przestrzeń absolutna - no
i są zawsze. A w jeszcze dalszym ułożeniu cywilizacyjnym inny się
gościu z tego zaśmieje i będzie dowodził, że każdy osobnik czas i
przestrzeń na swojej grzędzie doznaje oddzielnie i indywidualnie;
a, co więcej, czas i przestrzeń to jedność, i nawet pokrzywiona. I
w ogóle to możliwe do obserwowania w dowolny sposób zajmuje jeno 4
procent z całości, a reszta ciemna i niewiadoma.
Więc jak to jest, kto ma rację – kończy się czy nie?
Kiedy tak rozglądać się wszechkierunkowo, kiedy głębokiej analizie
poddawać wszystko widoczne i niewidoczne, to człeczyna dochodzi do
nieodpartego wniosku, że świat to jeden wielki wir energii, który
się ciągle zmienia. Narodzi się ktoś lub inna cząstka, przybiera w
gabarytach i na wadze – osiąga wiek męski (później klęski) – aż w
pozycji siedzącej lub horyzontalnej osiada na kanapie i kapcanieje
- i ogląda seriale bez końca. A następnie się definitywnie wypala.
I wszystko tak ma.
Wszystko? Jak okiem albo zmyślnym teleskopem sięgnąć, wszystko tak
się kształtuje. Czyli pojawia się, stabilizuje na poziomie, kiedy
nabierze sił – i zanika, rozprasza się w tle jednorodnym, kończąc
ten życiowy kołowrót; krążenie i kołowanie energii jest zachowane
zawsze i wszędzie.
Jest początek zdarzenia, jego środek stabilny oraz rozbudowany – i
koniec.
Ech. Ale człeczyna, tak on ma, kombinuje – zerka i kombinuje. No i
wychodzi mu tak, że wsio po horyzont obserwowalny nieustannie się

2. przepoczwarza, jedno w inne przemienia, energetyczne elementy się
łączą lub rozpadają – i wszędzie ewolucja swoje reguły pozostawia
na widoku. I wszystko się w analizowaniu zgadza.
Tylko że, ech, na ostatnim etapie takiej kombinatoryki pojęciowej,
i to zawsze, i to w każdym przypadku analitycznym wyłazi (a nawet
matematycznie logicznymi wzorkami domaga się prawa do istnienia),
byt nieskończony a wieczny. Byt czy podobny Kosmos, to już uboczna
i marginalna tematyka.
Wychodzi rozum z chwili teraźniejszej i miejsca lokalnego w takiej
analizie, a po żonglerce pojęciami ma na końcu brak końca - świat
się w nieskończoną wieczność rozciąga (albo kurczy, to w innej już
lokalizacji). - Wszystko się kończy, tako rzecze z drugiej strony
doświadczenie, co to je każdego dnia rozum prowadzi, i nie chce to
inaczej być (oj, nie chce). - Ale z trzeciej strony logika - co to
w świecie otaczającym nieskończoną zmienność ustala – podpowiada,
że końcem tego wnioskowania jest jedność-stałość, że tutejszy stan
przemijający i niestabilny, koniecznie musi być dopełniony "czymś"
nieodmiennym-wiecznym i (najpewniej) logicznym. - Wszak logiczność
tutejszej zmiany musi być w czymś zamocowana.
Ale na tym nie koniec argumentacji za wiecznością, jest również i
taka, którą solidnie wyprowadzone wzory podbudowują. Różni tacy od
matematycznych krzaczków, tacy macherzy fizyczni, ogłaszają wszem i
wobec skończoność rzeczywistości; konieczny finał wszelkiej zmiany
to pewnik. A ogłaszają to wpatrując się w owe wzorki swoje - acz po
zmyślnej procedurze renormalizacji. Bo one wzorki, trzeba to dodać
i mocno podkreślić, uparte są, same z siebie wiecznego bezkresu nie
odrzucają, a nawet go promują. Fizyczni wyrzucają owe wszelakie a
niezbędne logicznie znaczki z nieskończonym procesem w tle, zgadza
im się wszystko w dalszym podliczaniu – ale czemu tak jest i co to
znaczy, nie wiedzą. Tak to się ma.
Więc jak to jest, zapytanie się ciśnie: kończy się toto widziane i
niewidziane, jako wszystko wokół, kończy po kres i na zawsze? Czy,
tak na drugą możliwość, inaczej to w bezkresie się dzieje; w onym
bezkresie, który jest i to wszystko warunkuje. Czyli, rozciąga się
to w wiecznej a nieskończonej przemianie (i tak samo w niezmiennej
rytmice swojej), czy nie? Jest koniec tego wszystkiego czy nie ma?
Jak sobie z tym wszystkim poradzić, jak żyć w tak nierozpoznanym i
nieoznaczonym?
Z nieskończonością - trzeba przyznać - problem jest. Liczne zastępy
wielce odważnych umysłów analizowało poprzez historię bezkres oraz
jego aktualność - a nawet potencjalność bytu bez początku i końca
rozpatrywało. I wielu zestrachało się widokami, które z ciemności
wówczas się wyłoniły – i wielu poniechało dalszej drogi. Bo ciągi
nieskończone to zdradliwe rejony.
Ale byli i tacy, co w logicznie tworzonym konstrukcie bez granic i
ograniczeń upychali wszystko, a nawet więcej; i to po wielokroć. -
Skutek takiego hokus-pokus? Ech, buduje się wówczas przeogromne, a
nawet nieskończone bestiarium, dziwy wielokrotnego zapętlenia bytu

3. i zamieszkiwanie tego samego kawałka podłogi (hotelowej) - to tylko
niewielki procent owych nieskończonych niezwykłości. A wszystko na
poważnie się roztrząsa, naukowo maluczkich straszy, dowody wzorami
podbudowanymi pokazuje, że nieskończony bezkres dodany do takiegoż
samego bezkresu to zawsze bezkres – i w ogóle w wieczności miejsca
na wszystko dużo, nieprzeliczalnie i bezkreśnie dużo. I że tego w
umyśle normalnie się nie ogarnie.
I co na to powiedzieć, jak rozedrgane nieskończoną logiką szare a
ciekawe świata otaczającego komórki uspokoić - co z ową konieczną i
tak dziwaczną wieczystą bezkresnością począć?
Jedno i najważniejsze trzeba na wstępnie prześwietlania Kosmicznej
strefy rzeknąć: nieskończoność to nie jest brak granic, bezkres to
nie "stan", w którym wszystko może się zdarzyć, i to po wielekroć,
i nieskończenie wielekroć. Nic z tych rzeczy. Analitycy od siedmiu
boleści (czy inni amatorzy zgłębiania świata), przyjmijcie sobie i
do ogólnej wiadomości, że "nieskończoność" to abstrakcja, która ma
w sobie nie tylko wartość graniczną – ale, co więcej, że jest to w
logiczności swojej granica maksymalnie ostro ustanowiona. Nie ma w
Kosmosie innej tak jednoznacznej wartości, każda inna jest rozmyta
i nieostra, każda inna granica jest zakresem, przedziałem i strefą
pośrednią. Ale nie nieskończoność.
Nieskończoność – to tylko-i-wyłącznie-i-zawsze bezkres. I nie może
być inaczej. To jedność, bezkresna jedność. - Nieskończoność jest
maksymalnie i jednoznacznie, i na wieczność w kosmicznym obszarze
ustaloną "wartością": jest nieskończona. Ale nie większa – ale nie
mniejsza!
Przyjmijcie to do wiadomości, filozoficzni i fizyczni, i stosujcie
w analizowaniu bytu i niebytu. Nieskończoności nie można zwiększyć
o jednostkę (dowolnie pojęty element), ale również nie można odjąć
i pomniejszyć – nieskończoność jest "jedynką", fundamentem każdego
działania. A dopełnia ją "zero", NIC, nicość. Stan zero-jedynkowy
to podstawa postrzegania Kosmosu oraz jego zrozumienia. - Z takim
w tym analizowaniu istotnym dodatkiem, że o ile "jedynka" ("coś",
fizycznie "energia") może rozpadać się na jednostki składowe, to
"zero" ("nic") jest zawsze i tylko jednością. Acz nieskończoną. I
jest "połówką" Kosmosu.
Dobrze, niech tam sobie będzie energetyczny bezkres jedynką, która
z bezkresnym zerem pospołu to wszystko współtworzy w nieskończonej
gonitwie, ale pojawia się pytanie, które swoje uzasadnienie ma we
wzorach i głęboko w logice się lokuje: co z dodawaniem różnorakich
nieskończoności - co z innymi działaniami na/w takiej abstrakcji?
Czy owe wszelakie, w popularnych ujęciach prezentowane dziwy rodem
z nieskończoności (i podświadomości autorów), to wszystko jedynie
błądzenie w pustce? umysłu zwidzenia, który bezradnie szamoce się
w sieci pojęciowej?
Kolejny raz trzeba powiedzieć, że sprawa do banalnych nie należy -
oraz że to nie błąd. Nie mylą się otóż analitycy nieskończoności,
z etykietek i logicznych symboli, którymi znakują świat, wyciągają
prawidłowe wnioski. Nieskończoność dodana do nieskończoności, fakt
oczywisty, musi nieskończonością zaskutkować. I w niczym to się z

4. wnioskiem, że jest jedna nieskończoność, nie kłóci. Problem w tym,
że takiego działania (sumującego) nie postrzega się w poprawny, a
zarazem jedynie logicznie możliwy do akceptacji sposób. I to mimo,
że rozwiązanie jest znane od dawna (od zawsze) i jest dostępne dla
każdego.
Co będzie rezultatem dodania nieskończoności do nieskończoności? -
Jedynie możliwa odpowiedź jest taka: wieczność.
To warto, ku ogólnemu pożytkowi filozoficzno-fizycznych, zanotować
w sposób szczególny: zwielokrotniona nieskończoność buduje, tworzy
"czas absolutny" – czyli wieczność. O ile "nieskończoność" Kosmosu
(aktualna nieskończoność) jest jedna i bezkresna, o tyle zmiana w
takim zakresie, czyli ruch "czegoś" – przemieszczenie się o zakres
jednostkowy kwantu energii, to tworzy "wieczność". Czyli, w innym
nazwaniu, "nieskończoność potencjalną".
W takim ujęciu "nieskończoność" to synonim "przestrzeni", ale już
w maksymalnym, skrajnym znaczeniu – a "wieczność", odpowiednio, to
synonim "czasu", również w skrajnej interpretacji. - "Przestrzeń
absolutna" to nieskończoność, "czas absolutny" to wieczność.
Przy czym, co istotne w tym ciągu rozumowania, zachodzi gradacja,
stopniowalność: "przestrzeń" i "czas" przynależą do Wszechświata,
a "przestrzeń absolutna" i "czas absolutny" do Kosmosu ("struktury"
nadrzędnej wobec wszechświata).
I to dlatego wspomniani wcześniej macherzy od analizowania zakresu
bezkresnego mogą te swoje różne dziwadła produkować - zresztą jak
najbardziej poprawnie. Wystarczy przemieścić jednostkę (czegoś) o
jednostkę położenia, a już tworzy się kolejna "warstwa" zdarzeń w
Kosmosie – i w nieskończoności. W takim rozumieniu rzeczywiście na
to samo miejsce "w hotelu" można zameldować następnego (i innych)
gości. A to dlatego, że pierwszy (za takiego uznany), już znajduje
się "o krok dalej", a poprzednio okupowany kawałek podłogi okazuje
się wolnym. I tak dalej – w nieskończoność.
Każdy punkt w nieskończoności zajmowany jest nieskończenie wiele
razy – ale nie jednocześnie!; przez dowolny punkt bezkresu można
przeprowadzić nieskończenie wiele prostych – ale nie w tym samym
"czasie"!
My człowiek, od kiedy spoglądamy w niebo i widzę gwiazdy, znam(y)
prawdę.
cdn.
Janusz Łozowski