1. Averroísmo latino
O problema da relación razón/fe
O Averroísmo latino considérase unha orientación filosófica formada
na segunda metade do século XIII, a partir dalgunhas das ideas do
filósofo Averroes.
Nesta doutrina procúrase a conciliación entre o aristotelismo e o
islam, é dicir, que combina a lóxica aristotélica coa revelación
musulmana para ter unha mellor comprensión de Deus.
2. TEORÍA DA DOBRE VERDADE
Realidade e
coñecemento
Fe (verdade
relixiosa)
Razón (verdade
factual)
As dúas son válidas,
aínda que sexan
contradictorias
CONFLICTO RAZÓN/ FE
3. Unha das ideas principais do averroísmo latino é a teoría da
doble verdade que sostén que hai dúas verdades: unha verdade
factual, a da ciencia e a filosofía, e unha verdade relixiosa, a da
relixión e a fe. Defendían, ademais, que estas dúas verdades poden
non coincidir, pero eso non implica que sexan erróneas.
Esta teoría surxiu debido a que Aristóteles non foi conciso á
hora de determinar a eternidade do mundo e a inmortalidade da
alma. A teoría da doble verdade quixo ser a solución para este
pensamento.
Outros filósofos consideraron absurda a existencia de dúas
verdades opostas sobre a mesma cuestión e chegaron á conclusión
acerca de que unha das dúas teses estaba equivocada. Tomás de
Aquino, por exemplo, opúxose a esta teoría, ao igual que Guillermo
de Occam.
4. No caso de existir unha contradicción entre a verdade
teolóxica e a científica, segundo os averroístas seguen a ser as dúas
válidas.
A razón e a fe constitúen ámbitos diferentes e
independentes. A razón parte das realidades observables (sensibles),
e a fe, pola contra, parte da aceptación da revelación divina (a partir
de realidades non apreciables polos sentidos).
Para comprobar a certeza da razón, o criterio a seguir é a
evidencia, mentres que para comprobar a certeza da fe, o criterio é a
autoridade de Deus ou a dos seus representantes da Igrexa.
Así, constitúen dúas realidades independentes.
Durante a Idade Media, o averroísmo era considerado como
ateísmo, polo que algunhas das principais figuras desta doutrina,
como Siger de Brabante, profesor da universidade en París, foron
perseguidos pola Igrexa.