Wat is het standpunt van de ECB over een Europees Depositogarantiestelsel? 'De ECB verwelkomt dat het voorstel bepaalt dat elk jaar gedurende de herverzekerings- en medeverzekeringsperiode de Raad de ECB en de nationaal bevoegde autoriteit zal raadplegen vooraleer voor elke DGS het totale bedrag van ex-antebijdragen vast te stellen dat het van de bij de respectieve DGS aangesloten kredietinstellingen mag verlangen.'

1. III
(Voorbereidende handelingen)
EUROPESE CENTRALE BANK
ADVIES VAN DE EUROPESE CENTRALE BANK
van 20 april 2016
inzake een voorstel voor een verordening van het Europees Parlement en de Raad tot wijziging
van Verordening (EU) nr. 806/2014 met het oog op de instelling van een Europees
depositoverzekeringsstelsel
(CON/2016/26)
(2016/C 252/01)
Inleiding en rechtsgrondslag
Op 20 januari 2016 ontving de Europese Centrale Bank (ECB) een verzoek van de Raad van de Europese Unie om een
advies inzake een voorstel voor een Verordening van het Europees Parlement en de Raad tot wijziging van Verordening
(EU) nr. 806/2014 met het oog op de instelling van een Europees depositoverzekeringsstelsel (1
) (het „voorstel”). Op
1 februari 2016 ontving de ECB een verzoek van het Europees Parlement om een advies inzake het voorstel.
De ECB-adviesbevoegdheid is gebaseerd op artikel 127, lid 4, en artikel 282, lid 5, van het Verdrag betreffende de wer­
king van de Europese Unie (VWEU), aangezien het voorstel bepalingen bevat betreffende de bijdrage van het Europees
Stelsel van centrale banken tot een goede beleidsvoering ten aanzien van de stabiliteit van het financiële stelsel, zoals
bedoeld in artikel 127, lid 5, VWEU, en de taken van de ECB betreffende de met het bedrijfseconomisch toezicht op
kredietinstellingen verband houdende beleidsvoering, zoals bedoeld in artikel 127, lid 6, VWEU. Overeenkomstig de
eerste zin van artikel 17.5 van het reglement van orde van de Europese Centrale Bank heeft de Raad van bestuur dit
advies goedgekeurd.
1. Algemene opmerkingen
1.1. Een Europees depositoverzekeringsstelsel (EDIS) is de noodzakelijke derde pijler om de bankenunie tot stand te
brengen, zulks volgende op de oprichting van het gemeenschappelijk toezichtsmechanisme (GTM) en het gemeen­
schappelijk afwikkelingsmechanisme (SRM). Aangezien aansprakelijkheid en controle gestroomlijnd moeten wor­
den, is de instelling van een gemeenschappelijk vangnet voor deposanten op Europees niveau de logische aanvul­
ling op het situeren van verantwoordelijkheid voor bankentoezicht en afwikkeling op Europees niveau. Aangezien
het GTM en het SRM volledig operationeel zijn, hebben nationale autoriteiten in verregaande mate geen controle
meer over de kernfactoren die bepalen of een nationaal depositogarantiestelsel (DGS) de verzekerde deposanten
moet uitbetalen of bij moet dragen aan afwikkelingsfinanciering. Derhalve moet de aansprakelijkheid voor het ter
beschikking staan van voldoende financiële middelen om het vertrouwen van alle deposanten te ondersteunen en
daardoor de financiële stabiliteit te vrijwaren, op hetzelfde niveau aanvaard worden en bij het EDIS geplaatst wor­
den. Het voorstel geeft gevolg aan de aanbevelingen van het verslag van de vijf presidenten (2
), dat opriep tot de
instelling van een EDIS. Zoals het verslag stelt kan een bankenstelsel alleen echt eenvormig zijn indien het niveau
van vertrouwen in de veiligheid van de bankdeposito’s even hoog is in alle lidstaten. Een EDIS zou tevens uit
risicodiversificatie voortvloeiende voordelen bieden en het is waarschijnlijker dat een EDIS schokken kan weer­
staan, aangezien risico’s breder gespreid zouden worden over een grotere pool van financiële instellingen, en het
is minder waarschijnlijk dat individuele uitbetalingsgebeurtenissen de systeemcapaciteit te boven zouden gaan.
1.2. De ECB deelt het Commissie-standpunt geheel dat een gemeenschappelijk depositobeschermingssysteem de nood­
zakelijke derde pijler van de bankenunie is en dat een gemeenschappelijk systeem nodig is om de deposantenbe­
scherming verder te verbeteren en de financiële stabiliteit te ondersteunen, aldus bijdragend tot de verdieping van
de Economische en Monetaire Unie (EMU) (3
).
(1
) COM(2015) 586 def.
(2
) Het verslag van de vijf presidenten van 22 juni 2015 betreffende „De voltooiing van Europa’s Economische en Monetaire Unie”,
beschikbaar op de Commissiewebsite op www.ec.europa.eu
(3
) Zie het ECB-verslag „Financiële integratie in Europa 2016”, „De vijf presidenten”, verslag van 22 juni 2015 betreffende „De voltooiing
van Europa’s Economische en Monetaire Unie”, beschikbaar op de Commissiewebsite op www.ec.europa.eu; Marjolin lezing (Marjolin
lecture) gehouden door Mario Draghi, president van de ECB, tijdens de „European Money and Finance Forum” (SUERF) conferentie
georganiseerd door de Deutsche Bundesbank, te Frankfurt, 4 februari 2016 en de speech van Mario Draghi, president van de ECB, tij­
dens het „ECB Forum on Banking Supervision”, 4 november 2015, te Frankfurt, beiden beschikbaar op de ECB-website op
www.ecb.europa.eu
12.7.2016 NL Publicatieblad van de Europese Unie C 252/1

2. 1.3. De ECB verwelkomt voorts dat het voorstel een geleidelijk proces instelt van de toenemende wederzijdse verzeke­
ring van deelnemende DGS-en om uiteindelijk een eenvormig systeem van depositoverzekering te verwezenlijken
dat de link tussen een bank en hun nationale overheid beperkt.
1.4. In zijn totaliteit verwelkomt de ECB dat het voorstel een duidelijke route en tijdschema uitzet met duidelijk vastge­
legde en beperkte overgangsstappen op weg naar een volwaardig EDIS. De herverzekerings- en medeverzekerings­
fases moeten derhalve beschouwd worden als een overgang naar een volwaardige verzekering die in 2024 moet
starten. Deze gespreide benadering houdt er rekening mee dat op andere terreinen van de bankenunie en de EMU
als geheel verdere vooruitgang noodzakelijk is. Voorts beoogt deze benadering ervoor te zorgen dat er voldoende
tijd is om ex-antebijdragen in de gehele bankenunie te accumuleren voor het begin van de volledigeverzekerings­
fase. Tenslotte, gelijke behandeling van bij de deelnemende DGS-en aangesloten kredietinstellingen wordt gewaar­
borgd door bij de vaststelling van hun respectieve bijdragen rekening te houden met de instellingspecifieke risico’s
ten overstaan van alle overige kredietinstellingen in de bankenunie. Om de geloofwaardigheid van het EDIS verder
te ondersteunen en daadwerkelijk de bank/nationale overheid-link op nationaal niveau te verbreken, moet uiterlijk
bij het begin van de volledigeverzekeringsfase een budgettair neutraal gemeenschappelijk vangnet worden
ingesteld.
1.5. Een goed werkende bankenunie vereist evenwel stappen die verder gaan dan de instelling van het EDIS. Daartoe
zet de Commissiemededeling „Naar de voltooiing van de bankenunie” (1
) een aantal maatregelen uiteen om de
risico’s in de bankensector verder te verminderen en de omstandigheden te nivelleren. In deze context benadrukt
de ECB het belang van de volledige en tijdige omzetting van Richtlijn 2014/49/EU van het Europees Parlement en
de Raad (2
) als een noodzakelijke voorwaarde voor het EDIS en roept de lidstaten derhalve op zo snel mogelijk
aan deze verplichting te voldoen (3
). De ECB verwelkomt alle overige risicoverminderende maatregelen in de Com­
missiemededeling, en ondersteunt deze volledig. Vooruitgang inzake deze overige maatregelen moet parallel aan
de instelling van het EDIS verwezenlijkt worden, niet enkel om gelijke omstandigheden te waarborgen, maar ook
om financiële integratie te bevorderen. Een oplossing die de overgang van een EDIS-fase naar de volgende afhan­
kelijk maakt van de vooruitgang met betrekking tot risicovermindering zou vertraging kunnen veroorzaken.
Indien die voorwaardelijke infasering van EDIS wordt ondersteund, moeten mijlpalen betreffende risicoverminde­
ring ex ante precies omschreven worden, objectief verifieerbaar zijn, realistisch haalbaar zijn en juridisch verbon­
den moeten zijn met de fasenovergangen in het EDIS-voorstel. Om ervoor te zorgen dat EDIS niet oneindig wordt
uitgesteld, moet de lijst van mijlpalen de belangrijkste factoren omvatten die nodig zijn om de bankenunie verder
te versterken. Deze lijst moet primair beperkt worden tot zaken met een duidelijke materiële link met EDIS en
moet niet verwijzen naar lopende discussies waarvoor het tijdschema onduidelijk is.
1.6. Ten slotte is de ECB van mening dat een effectenbeoordeling van de belangrijkste factoren van het voorstel aange­
wezen is gezien het voorstel en de wisselwerking ervan met uniewetgeving, met name Richtlijn 2014/49/EU en
Richtlijn 2014/59/EU van het Europees Parlement en de Raad (4
), en de rol van de Gemeenschappelijke Afwikke­
lingsraad („de Raad”), zulks in vergelijk met de huidige rol van de voor nationale DGS-en verantwoordelijke
besluitvormende organen.
2. Specifieke opmerkingen
2.1. Doelstelling van het voorstel
De ECB verwelkomt dat het voorstel consistentie met Richtlijn 2014/49/EU beoogt door de beginselen en voor­
schriften ervan aan te vullen (5
). De kerntaak van een DGS uit hoofde van Richtlijn 2014/49/EU is „de deposanten
te beschermen tegen de gevolgen van de insolventie van een kredietinstelling” (6
). Het voorstel regelt de relatie
tussen het EDIS, het Depositogarantiefonds (DIF) en de DGS-en, waarbij de nationale stelsels volledig aansprakelijk
blijven voor de deposantenschadelloosstelling. Dat overziende is de ECB van mening dat het noodzakelijk is in de
voorsteltekst te expliciteren dat het EDIS tevens de hoogst mogelijke deposantenbescherming in alle lidstaten van
de bankenunie beoogt te verwezenlijken.
(1
) COM(2015) 587 final.
(2
) Richtlijn 2014/49/EU van het Europees Parlement en de Raad van 16 april 2014 inzake de depositogarantiestelsels (PB L 173
van 12.6.2014, blz. 149).
(3
) Eurogebiedlidstaten die de omzetting nog niet voltooid hadden, moeten deze taak uiterlijk aan het einde van het eerste kwartaal van
2016 volbracht hebben.
(4
) Richtlijn 2014/59/EU van het Europees Parlement en de Raad van 15 mei 2014 betreffende de totstandbrenging van een kader voor het
herstel en de afwikkeling van kredietinstellingen en beleggingsondernemingen en tot wijziging van Richtlijn 82/891/EEG van de Raad en
de Richtlijnen 2001/24/EG, 2002/47/EG, 2004/25/EG, 2005/56/EG, 2007/36/EG, 2011/35/EU, 2012/30/EU en 2013/36/EU en de
Verordeningen (EU) nr. 1093/2010 en (EU) nr. 648/2012, van het Europees Parlement en de Raad (PB L 173 van 12.6.2014, blz. 190).
(5
) Zie overweging 15 van het voorstel.
(6
) Zie overweging 14 van Richtlijn 2014/49/EU.
C 252/2 NL Publicatieblad van de Europese Unie 12.7.2016

3. 2.2. Toepassingsgebied van het EDIS
De ECB verwelkomt tevens dat het voorstel van toepassing moet zijn op alle in de bankenunielidstaten krachtens
Richtlijn 2014/49/EU (1
) officieel erkende DGS-en, d.w.z. wettelijke DGS-en, contractuele DGS-en en institutionele
beschermingsstelsels, alsook alle bij die stelsels aangesloten kredietinstellingen. Alle kredietinstellingen met toe­
gang tot EDIS-middelen moeten evenwel gereguleerd zijn en onder toezicht staan op basis van Verordening (EU)
nr. 575/2013 van het Europees Parlement en de Raad (2
) en Richtlijn 2013/36/EU van het Europees Parlement en
de Raad (3
). Dat strookt volledig met de aanbeveling van het verslag van de vijf presidenten dat het toepassingsge­
bied van de EDIS moet stroken met het GTM-toepassingsgebied en dat de op risico gebaseerde vergoedingen door
alle deelnemende banken in de lidstaten betaald moeten worden. In feite zal alleen een alomvattend eenvormig
depositobeschermingsstelsel een gelijk deposantbeschermingsniveau in de gehele bankenunie verwezenlijken, aldus
marktfragmentatie en concurrentieverstoring voorkomend.
2.3. Bestuur van de EDIS
De ECB verwelkomt dat de Raad het EDIS zal beheren. Het is belangrijk dat een onafhankelijk Unie-orgaan van de
Europese Unie het EDIS beheert welk orgaan niet blootstaat aan politieke invloed en toegang tot het DIF zal
garanderen op voor alle DGS-en gelijke voorwaarden. De Raad zou van synergie-effecten kunnen profiteren door
het afwikkelings-, en het depositogarantiefonds gelijktijdig te beheren, met name doordat gebruik kan worden
gemaakt van de deskundigheid die de Raad heeft verzameld bij de uitoefening van haar afwikkelingstaken bij het
beheer van het gemeenschappelijk afwikkelingsfonds (SRF). Efficiencyvoordelen kunnen behaald worden aangezien
beheer van en belegging in beide fondsen gelijkaardige kennis en deskundigheid vereisen. De effectieve uitvoering
van deze nieuwe taken vergt wellicht allocatie van aanvullende middelen aan de Raad (zie paragraaf 2.9). Midde­
len voor zowel het SRF en het DIF moeten duidelijk voor hun respectieve doel geoormerkt worden, waardoor met
name wordt vermeden dat depositobeschermingsmiddelen vermengd worden en mogelijkerwijze „verbruikt” wor­
den voor afwikkelingsdoeleinden.
De ECB verwelkomt de voorgestelde regelingen krachtens welke de ECB een permanente vertegenwoordiger mag
aanwijzen die mag deelnemen aan alle vergaderingen van de Raad, waaronder de EDIS-plenaire vergadering en de
gezamenlijke plenaire vergadering.
Ten slotte verwelkomt de ECB dat slechts nationale afwikkelingsautoriteiten of aangewezen autoriteiten lid zijn
van de EDIS-besluitvormingsorganen. Geen particuliere entiteiten die een nationaal DGS beheren, zouden direct
betrokken zijn bij een EDIS-plenaire vergadering. De ECB verwelkomt deze beperking en herinnert eraan dat vol­
gens de definitie van artikel 2, lid 1, punt 18) van Richtlijn 2014/49/EU slechts aangewezen (overheids-)autoritei­
ten aan de afwikkelingscolleges deel mogen nemen. Aangezien particuliere DGS-en beherende entiteiten in een
aantal lidstaten eigendom zijn van bankenverenigingen, kan het hun verlenen van toegang tot informatie over
banken die hun concurrenten zijn in feite aanleiding zijn tot ernstige issues van commerciële vertrouwelijkheid.
2.4. Minimalisering van kosten voor liquidatie en controle inzake het gebruik van EDIS
Aangaande de afwikkelingsprocedure, waar Richtlijn 2014/59/EU expliciet stelt dat afwikkelingsautoriteiten moe­
ten pogen afwikkelingskosten zoveel mogelijk te beperken en waardevernietiging moeten vermijden, moeten voor
liquidatie bevoegde autoriteiten ook het algemene doel van liquidatiekostenminimalisering moeten huldigen, waar­
door zij er tevens voor zorgen dat verliezen voor gedekte deposito’s, en derhalve, voor de DGS-en zoveel mogelijk
worden beperkt. Om dit doel te bereiken, moeten de voor liquidatie bevoegde autoriteiten de gedektedepositopor­
tefeuille met bepaalde andere activa van de falende kredietinstelling af kunnen splitsen en die kunnen overdragen
aan een koper uit de particuliere sector. Dit aankoop- en overnametransactietype kan veelal minder duur
(1
) Zie artikel 1, lid 3, van het voorstel oor een verordening tot wijziging van artikel 2 van Verordening (EU) nr. 806/2014 van het Euro­
pees Parlement en de Raad van 15 juli 2014 tot vaststelling van eenvormige regels en een eenvormige procedure voor de afwikkeling
van kredietinstellingen en bepaalde beleggingsondernemingen in het kader van een gemeenschappelijk afwikkelingsmechanisme en
een gemeenschappelijk afwikkelingsfonds en tot wijziging van Verordening (EU) nr. 1093/2010 (PB L 225 van 30.7.2014, blz. 1), zie
tevens artikel 1, lid 2, onder a), b) en c), en artikel 2, lid 1, van Richtlijn 2014/49/EU.
(2
) Verordening (EU) nr. 575/2013 van het Europees Parlement en de Raad van 26 juni 2013 betreffende prudentiële vereisten voor kre­
dietinstellingen en beleggingsondernemingen en tot wijziging van Verordening (EU) nr. 648/2012 (PB L 176 van 27.6.2013, blz. 1).
(3
) Richtlijn 2013/36/EU van het Europees Parlement en de Raad van 26 juni 2013 betreffende toegang tot het bedrijf van kredietinstel­
lingen en het prudentieel toezicht op kredietinstellingen en beleggingsondernemingen, tot wijziging van Richtlijn 2002/87/EG en tot
intrekking van de Richtlijnen 2006/48/EG en 2006/49/EG (PB L 176 van 27.6.2013, blz. 338).
12.7.2016 NL Publicatieblad van de Europese Unie C 252/3

4. zijn voor een DGS dan het simpelweg uitbetalen van de gegarandeerde deposito’s in geval van liquidatie. Evenzo
moet in de tekst van het voorstel verduidelijkt worden of de financiële middelen van het EDIS gebruikt kunnen
worden voor de omzetting van de alternatieve maatregelen van artikel 11, lid 6, van Richtlijn 2014/49/EU. Aan­
gezien de wijze waarop het liquidatieproces wordt uitgevoerd essentieel zal zijn voor het vrijwaren van de DGS-
fondsen, en derhalve tevens van het EDIS, is het van belang dat de Raad enige controle kan uitoefenen over het
nationale liquidatieproces. Derhalve, zoals in Verordening (EU) nr. 806/2014, die bepaalt dat de Raad de afwikke­
ling overneemt van nationale afwikkelingsautoriteiten indien SRF-middelen gebruikt moeten worden, moet de
Raad een stem hebben in de liquidatieprocedure, indien EDIS-middelen waarschijnlijk gebruikt zullen worden. Dit
zou ervoor zorgen dat de controle over de liquidatieprocedure direct wordt afgestemd op de uit de depositobe­
scherming voortvloeiende aansprakelijkheid.
2.5. Op risico gebaseerde bijdragen
De ECB steunt ten zeerste dat het voorstel in het hele bankenunie een methodologie invoert voor de berekening
van op risico gebaseerde bijdragen vanuit de medeverzekeringsfase en dat het de Raad opdraagt het bijdrageniveau
van iedere kredietinstelling vast te stellen ten overstaan van alle overige deelnemende kredietinstellingen. Dit
essentieel voor de faire allocatie van bijdrages en de deugdelijke financiering van het EDIS. De risico-omvang
wordt vastgesteld overeenkomstig een methodologie die is gebaseerd op de in het ontwerpartikel 74 quater
bedoelde criteria (1
). Die vaststelling moet rekening houden met het instellingspecifieke risico ten overstaan van
alle overige kredietinstellingen in de bankenunie. De vergelijking van die risico’s in de hele bankenunie en de
aanpassing van de respectieve bijdragen op die basis draagt bij aan de instelling van de juiste prikkels voor zake­
lijke beslissingen en beperkt de freeridingrisico’s en moreel risico. Dit is van belang om de bezorgdheid te verlich­
ten dat sommige banksectoren door andere banksectoren „gesubsidieerd” zouden kunnen worden.
Van belang is te overwegen of, en zo ja in welke mate, de op risico gebaseerde aanpak tot vaststelling van het
bijdrageniveau tevens de waarschijnlijkheid van inwerkingtreding van depostioverzekering voor een kredietinstel­
ling moet weergeven, en met name de waarschijnlijkheid dat het geliquideerd moet worden, en niet afgewikkeld.
Voorts moet het voorstel om redenen van rechtszekerheid regelen hoe bijdragen gebruikt zullen worden die in
sommige lidstaten worden geïnd boven het niveau van het minimumvereiste van 0,8 % van gedekte deposito’s.
2.6. De rol van de ECB bij de vaststelling van het totale bedrag van ex-antebijdragen voor iedere deelnemende DGS
De ECB verwelkomt dat het voorstel bepaalt dat elk jaar gedurende de herverzekerings- en medeverzekeringsperi­
ode de Raad de ECB en de nationaal bevoegde autoriteit zal raadplegen vooraleer voor elke DGS het totale bedrag
van ex-antebijdragen vast te stellen dat het van de bij de respectieve DGS aangesloten kredietinstellingen mag
verlangen. Die regelmatige raadplegingen reflecteren de deskundigheid van toezichthouders aangaande de beoor­
deling van het risiconiveau van instellingen en de ECB en de nationale bevoegde autoriteiten kunnen er daardoor
voor zorgen dat de procedure voor de berekening en inning van de bijdragen de soliditeit van de bijdragende
kredietinstellingen niet zal ondermijnen.
2.7. Gebruik van middelen
De ECB verwelkomt dat het voorstel het gebruik van middelen vereist, niet slechts voor uitbetalingen, maar ook
in geval van afwikkeling in elk van de drie EDIS-fasen. Dit is van belang om afwikkeling te faciliteren die voor
menig falende bank, of een bank die waarschijnlijk zal falen, van openbaar belang is en derhalve de oplossing die
de voorkeur boven faillissement verdient. Het strookt tevens met Richtlijn 2014/49/EU en Verordening (EU)
nr. 806/2014 die van DGS-en aansprakelijkheid verlangen ten belope van de gedekte deposito’s, mits deposanten
toegang behouden tot hun deposito’s en dat deelname aan de financiering van afwikkeling niet hoger is dan de
verliezen die de DGS-en zouden hebben geleden in geval van insolventie.
Het voorstel moet evenwel expliciteren dat depositosaldi boven de 100 000 EUR, die gedurende ten minste drie
en ten hoogste twaalf maanden tijdelijk beschermd zijn overeenkomstig de wetgeving van de betrokken lidstaat
zoals toegestaan door artikel 6 van Richtlijn 2014/49/EU, door EDIS gedekt moeten worden.
(1
) Dit zijn: a) het niveau van verliesabsorptievermogen van de instelling; b) het vermogen van de instelling aan haar kortetermijn- en lan­
getermijnverplichtingen te kunnen voldoen; c) de stabiliteit en diversiteit van de financieringsbronnen van de instelling en haar niet-
bezwaarde zeer liquide activa; d) de kwaliteit van de activa van de instelling; e) het bedrijfsmodel en beheer van de instelling; f) de mate
waarin de activa van de instelling zijn bezwaard.
C 252/4 NL Publicatieblad van de Europese Unie 12.7.2016

5. 2.8. Taak van het EDIS ten opzichte van DGS-en gedurende de gedeeltelijke- en volledigeverzekeringsfases
De instelling van het EDIS zal de toegang tot aanvullende financiële middelen bij DGS-en faciliteren, aanvankelijk
middels her- en medeverzekering en middelen voor dit doel zullen geleidelijk aan in het DIF opgebouwd worden.
Uiterlijk 2024 moeten alle bijdragen die bij de bij DGS-en aangesloten kredietinstellingen geïnd werden direct naar
het DIF in het EDIS gekanaliseerd worden. Luidens Richtlijn 2014/49/EU blijven de nationale stelsels, en niet het
EDIS of het DIF, evenwel volledig aansprakelijk jegens deposantenvergoedingsvorderingen. Het voorstel moet der­
halve gedurende de volledigeverzekeringsfase duidelijk een juridische verplichting bepalen dat het EDIS of het DIF
voldoen aan alle benodigde middelen in verband met deposantenvorderingen na een overeenkomstig artikel 41
nonies, lid 2, bij een nationaal DGS gemelde gebeurtenis. De ECB begrijpt dat artikel 41 nonies, lid 1, dat bepaalt
dat „het deelnemende DGS volledig door het EDIS wordt verzekerd”, die verplichting voor het EDIS inderdaad
beoogt. Een duidelijke juridische verplichting behoeft verduidelijking in artikel 41 quaterdecies, lid 2, om te waar­
borgen dat de overwogen pro-rata-uitbetaling in geval van meerdere gelijktijdige uitbetalingsgebeurtenissen slechts
de verdeling van direct beschikbare financiële middelen betreft, d.w.z. het EDIS wordt niet ontheven van zijn ver­
plichting ten aanzien van de DGS-en om alle uitgaven van de DGS-en te dekken, zulks volgend op de inning van
ex-postbijdragen en/of beroep op alternatieve financieringsmiddelen. Belangrijker is dat dezelfde juridische ver­
plichting, zij het beperkt tot het specifieke deel dat is medeverzekerd, ook moet gelden voor de verplichtingen van
het EDIS ten aanzien van de DGS-en gedurende de medeverzekeringsfase. Dit bevestigt tevens dat een budgettair­
neutraal overheidsvangnet voor het EDIS noodzakelijk is. Ten slotte moet de tijdspanne waarin de Raad een beslis­
sing neemt over de beschikbare middelen krachtens artikel 41 quaterdecies, lid 2, verkort moet worden, aangezien
DGS-en geacht worden de deposanten binnen zeven werkdagen te vergoeden (1
).
2.9. Uitsluiting van dekking door het EDIS
Artikel 41 decies stelt een procedure in voor uitsluiting van een DGS van dekking door EDIS. Uit hoofde van
deze procedure kan de Commissie, handelend op eigen initiatief, dan wel op verzoek van de Afwikkelingsraad of
een deelnemende lidstaat, beslissen dat: a) het deelnemende DGS is de verplichtingen uit hoofde van het voorstel
of de artikelen 4, 6, 7 of 10 van Richtlijn 2014/49/EU niet nagekomen; of b) een deelnemend DGS, de in
artikel 3 van Richtlijn 2014/49/EU bedoelde relevante administratieve autoriteit of een andere relevante autoriteit
van de betrokken lidstaat in verband met een bepaalde aanvraag tot dekking door het Europees depositoverzeke­
ringsstelsel heeft gehandeld op een manier die strijdig is met het beginsel van loyale samenwerking dat in
artikel 4, lid 3, van het Verdrag betreffende de Europese Unie (VEU) is neergelegd.
De ECB ondersteunt dat het voorstel waarborgen verstrekt om ervoor te zorgen dat alle DGS-en voldoen aan hun
respectieve verplichtingen uit hoofde van het nieuwe kader overeenkomstig de nationale implementatie van
Richtlijn 2014/49/EU. Dit is van belang om freeridingrisico’s te vermijden en moreel risico te temperen. Gezien
de hoogte van deze sanctie en de eventuele gevolgen voor deposanten, moet uitsluiting van een nationale DGS
alleen worden overwogen indien dat evenredig is aan de begane inbreuk en opgelegd worden nadat het betrokken
DGS binnen de vastgestelde tijdlimieten niet heeft voldaan aan de tussentijdse rechtshandhavingsacties krachtens
de uit hoofde van het voorstel in te stellen procedures. Inbreuken die een uitsluiting ten gevolge hebben moeten
nauwkeuriger omschreven worden om de rechtszekerheid te vergroten. Andere sancties, waaronder dwangsom­
men, kunnen voor geringere inbreuken opgelegd worden. Voorts, indien tot uitsluiting wordt besloten moet er
een deugdelijke regeling zijn om ervoor te zorgen dat de waarborging van adequate bescherming van alle gegaran­
deerde deposito’s, de overkoepelende doelstelling, steeds wordt nageleefd. Dit is te meer van belang voor de volle­
digeverzekeringsfase als alle bij de deelnemende kredietinstelling geïnde bijdragen direct naar het EDIS overge­
boekt worden om ervoor te zorgen dat deposanten er niet slechter afkomen inzake depositobescherming in verge­
lijking met de situatie waarin hun DGS geen deel uitmaakte van het EDIS en alle bijdragen op nationaal niveau
waren geaccumuleerd.
In deze context kunnen meerdere oplossingen overwogen worden. Bijvoorbeeld, de bijdragen van het uitgesloten
DGS zouden in het DIF aangehouden kunnen worden en de deposito’s die werden aangehouden op de datum
waarop een DGS werd uitgesloten, zou het EDIS kunnen blijven dekken door ervoor te zorgen dat deposanten
een directe rechtsvordering hebben tegen het EDIS. Als alternatief zou het voorstel een methodologie en proce­
dure kunnen instellen krachtens welke de middelen, die werden geïnd van bij het uitgesloten DGS aangesloten
kredietinstellingen, in geval van uitsluiting van die DGS aan die DGS terugbetaald zouden worden. In elk van deze
scenario’s moeten de terug te betalen bedragen, dan wel de beschikbare bedragen om te voldoen aan de directe
vorderingen, geplafonneerd worden om consistent te zijn met de doelstelling van de uitsluitingsclausule. Het voor­
stel moet duidelijke richtsnoeren verschaffen aangaande de terugbetalingsprocedure, waaronder het tijdschema en
de methodologie voor de berekening van de terug te betalen bedragen. Deze methodologie zou bijvoorbeeld
(1
) Behoudens overgangsbepalingen die evenwel aan het begin van de volledigeverzekeringsfase eindigen.
12.7.2016 NL Publicatieblad van de Europese Unie C 252/5

6. voort kunnen borduren op de methodologie voor de repatriëring van bijdragen aan DGS-en krachtens het voor­
stel in geval van beëindiging van nauwe samenwerkingsregelingen tussen de ECB en de bevoegde autoriteiten van
de niet-eurogebiedlidstaten binnen het kader van het GTM (1
). Evenzo, de betrokken autoriteit moet — indien niet
voor de terugbetalingsoptie werd gekozen — het recht hebben middelen terug te vorderen van het DIF om bij te
dragen aan een afwikkelingshandeling overeenkomstig Richtlijn 2014/59/EU (2
), indien werd besloten dat een kre­
dietinstelling faalt of waarschijnlijk zal falen.
De overwegingen (3
) van het voorstel houden in dat het beginsel van loyale samenwerking, zoals bedoeld in
artikel 4, lid 3, VEU, geldt voor alle betrokken entiteiten, organen en autoriteiten die zijn betrokken bij de toepas­
sing van het voorstel. Om redenen van rechtszekerheid zou het evenwel vermeldenswaard kunnen zijn om in
artikel 41 decies te expliciteren dat dit beginsel ook van toepassing is op de Commissie en de Raad. Voorts zou
het voorstel zo opgezet kunnen worden dat vermeld wordt wanneer de voorwaarden krachtens welke dit beginsel
werkzaam is, geacht worden niet te zijn nageleefd, om te zorgen voor adequate waarborgen, voorspelbaarheid van
gevolgen en onnodige risico’s voor de financiële stabiliteit te vermijden.
Tenslotte, artikel 41 decies zou ook kunnen profiteren van de invoering van een procedure en een tijdsbestek om
te volgen wanneer uitsluitingsbeslissingen worden genomen. Dienaangaande zou inspiratie geput kunnen worden
uit de procedure van artikel 258 VWEU (4
). Daarnaast is wellicht verduidelijking nodig aangaande de relatie tussen
de in artikel 41 decies bedoelde uitsluitingsprocedure en de inbreukprocedure uit hoofde van artikel 258. Dien­
aangaande zij opgemerkt dat uitsluiting van een DGS zonder repatriëring van de bijdragen die zijn verstrekt door
bij dit DGS aangesloten instellingen zou erop neerkomen dat het betrokken DGS een artikel 10, lid 2 (5
), van
Richtlijn 2014/49/EU automatisch schendt. Dat is het geval omdat luidens ontwerpartikel 74 quater, lid 4, de
bijdragen van de bij een specifieke DGS aangesloten kredietinstellingen storten binnen het EDIS meetellen voor
het minimale streefbedrag dat het deelnemende DGS overeenkomstig Richtlijn 2014/49/EU moet bereiken. Voorts
zijn het niet de DGS-en zelf die moeten voldoen aan bepaalde vereisten van artikel 4, 6, 7 en 10 van
Richtlijn 2014/49/EU, maar veeleer de lidstaten of andere entiteiten, bijvoorbeeld aangesloten kredietinstellingen.
2.10. Terugvordering van de bronnen van het DIF
De procedures voor het DIF voor de terugvordering van de aan een DGS verstrekte middelen in geval van een
uitbetalingsgebeurtenis zijn voornamelijk gekoppeld aan de in nationale insolventieprocedures geïnde bedragen.
De duur van die procedures verschilt aanzienlijk tussen lidstaten, en kan somtijds een vrij lang duren. Nadere
precisering in artikel 41 octodecies ware raadzaam om de Raad in staat te stellen bepaalde rechten uit te oefenen
met betrekking tot nationale insolventieprocedures, aldus ervoor zorgend dat de rechtspositie van de Raad door
de rechtbanken erkend worden. De daadwerkelijke uitoefening van die rechten kunnen eveneens de allocatie van
significante middelen aan de Raad vergen voor de uitvoering van deze taak.
2.11. Vangnetregelingen
Het voorstel voorziet niet in een budgettair neutraal Europees overheidsvangnet voor het EDIS in geval van één of
meerdere uitbetalingsgebeurtenissen die de beschikbare EDIS-fondsen te boven gaan, en ex-postbijdragen of alter­
natieve financiering niet snel genoeg aangesproken kunnen worden om een tijdige deposantuitbetaling of de tij­
dige betrokkenheid van het EDIS in een afwikkelingsgeval te waarborgen. Zulks houdt in dat enige betalingsver­
plichting ten aanzien van deposanten die de door het EDIS verstrekte middelen te boven gaan in beginsel weer
terugvalt op het betrokken DGS, zulks uit hoofde van artikel 10, lid 9, van Richtlijn 2014/49/EU dat van de
lidstaten dat zij ervoor zorgen dat DGS-en over een adequaat alternatief financieringsplan beschikken op basis
waarvan zij kortetermijnfinanciering kunnen verkrijgen waarmee vorderingen jegens die DGS-en kunnen worden
gehonoreerd. De efficiëntie van het hele stelsel berust uiteindelijk op de geloofwaardigheid van nationale
vangnetten.
De ECB is van mening dat een budgettair neutraal gemeenschappelijk overheidsvangnet voor het EDIS uiterlijk
met ingang van de volledigeverzekeringsfase noodzakelijk is om te zorgen voor een uniform hoog niveau van
vertrouwen in depositobescherming onder alle omstandigheden en om daadwerkelijk de bank/nationale overheid-
link op nationaal niveau af te zwakken. Uiteindelijk gaat het vertrouwen op nationale vangnetten voorbij aan het
doel van het voorstel om de banenunie te versterken door in de onderscheiden lidstaten de bank/nationale
(1
) Zie het artikel 1, lid 5, van het voorstel tot wijziging van onder meer artikel 4, lid 3, van Verordening (EU) nr. 806/2014.
(2
) Zie artikel 109 van Richtlijn 2014/59/EU.
(3
) Zie met name overweging 40 van het voorstel.
(4
) Artikel 258 van het Verdrag stelt een procedure in die de Commissie moet volgen indien zij van oordeel is dat een lidstaat een van de
krachtens dit Verdrag op hem rustende verplichtingen niet is nagekomen: zij brengt dienaangaande een met redenen omkleed advies
uit, na deze lidstaat in de gelegenheid te hebben gesteld zijn opmerkingen te maken. Indien de betrokken lidstaat dit advies niet binnen
de door de Commissie vastgestelde termijn opvolgt, kan de Commissie de zaak aanhangig maken bij het Hof van Justitie van de Euro­
pese Unie.
(5
) Artikel 10, lid 2, van Richtlijn 2014/49/EU bepaalt dat dat de beschikbare financiële middelen van een DGS uiterlijk op 3 juli 2024
ten minste een streefbedrag gelijk aan 0,8 % van het bedrag van de gedekte deposito’s van zijn deelnemers belopen.
C 252/6 NL Publicatieblad van de Europese Unie 12.7.2016

7. overheid-link af te zwakken (1
). De oprichting van het EDIS versterkt de bankenunie aanzienlijk door een aanzien­
lijk hogere mate van bescherming aan te bieden tegen grote lokale schokken omdat DGS-en toegang hebben tot
gepoolde EDIS-middelen. Bij gebreke van een gemeenschappelijk vangnet zou het EDIS een factor niet kunnen
elimineren die negatieve gevolgen zou kunnen hebben op het deposantenvertrouwen vanwege twijfels aangaande
de geloofwaardigheid van puur nationale vangnetten. En budgettair neutraal gemeenschappelijk overheidsvangnet
is een belangrijke factor om de geloofwaardigheid van het EDIS te waarborgen, en moet geleidelijk ingevoerd
worden overeenkomstig de geleidelijke mutualisatie van depositobescherming. Een deugdelijk gemeenschappelijk
vangnet zou niet alleen de deposanten in lidstaten met een minder gunstige budgettaire situatie geruststellen,
maar zou leiden tot een globaal sterkere EDIS. Een dergelijk vangnet voor het DIF moet het beginsel van budget­
taire neutraliteit respecteren, aldus ervoor zorgend dat overheidsmiddelen gerecupereerd worden van de financiële
sector via ex-postbijdragen. Het gebruik van het Europees stabiliteitsmechanisme lijkt een mogelijkheid voor de
oprichting van een budgettair neutraal gemeenschappelijk overheidsvangnet.
2.12. Automatische toegang voor lidstaten die tot het GTM toetreden
Overweging 14 van het voorstel lijkt automatische toegang tot het EDIS te beogen door alle DGS-en die officieel
zijn erkend in een tot het GTM toetredende lidstaat. Terwijl er enerzijds beslist een verplichting moet zijn om
gelijktijdig toe te treden tot alle pijlers van de bankenunie moeten overgangsmaatregelen ingesteld worden om te
zorgen voor een soepele infasering van op een latere datum toetredende DGS-en. Dat waarborgt dat dergelijke
toetredingen geen buitensporige last vormen voor de financieringsregelingen van het EDIS. Bijvoorbeeld, indien
een lidstaat gedurende de late fase van de medeverzekering of gedurende de volledigeverzekeringsfase toegetreden
is, ware het raadzaam te voorzien in een overdracht van de DGS-en naar het EDIS van door het DGS geaccumu­
leerde middelen vanaf de inwerkingtreding van het voorstel (of een vooraf vastgelegd deel van die middelen),
zulks overeenkomstig het financieringstraject bedoeld in artikel 41 undecies.
2.13. Informatie-uitwisseling
Het voorstel erkend het belang van de efficiënte informatie-uitwisseling tussen de autoriteiten die zorg dragen
voor een soepele werking van het EDIS, d.w.z. de Raad, de aangewezen autoriteiten, de bevoegde autoriteiten,
waaronder de ECB, en de afwikkelingsautoriteiten door zich uit te spreken voor de afsluiting van memorandum
van overeenstemming (2
), indien noodzakelijk. Gezien het belang van deze kwestie, en teneinde mogelijke obsta­
kels voor die informatie-uitwisseling te vermijden, lijkt het noodzakelijk artikel 34 van Verordening (EU)
nr. 806/2014 te wijzigen zodat de DGS-en en de aangewezen autoriteiten expliciet behoren tot de organen en
autoriteiten die recht kunnen doen gelden op informatie-uitwisseling en overeenkomstig dat artikel memorandum
van overeenstemming kunnen afsluiten. Dat kan verwezenlijkt worden door een nieuwe bepaling in het voorstel
in te voegen.
2.14. Technische kanttekeningen en wijzigingsvoorstellen
Indien de ECB wijzigingen van het voorstel aanbeveelt, worden daartoe in een apart technisch werkdocument
specifiek onderbouwde formuleringsvoorstellen opgenomen. Dat omvat tevens de tekst van een wijziging van
Richtlijn 2014/49/EU. Het technische werkdocument is in de Engelse taal beschikbaar op de ECB-website.
Gedaan te Frankfurt am Main, 20 april 2016.
De president van de ECB
Mario DRAGHI
(1
) Zie met name overweging 17 van het voorstel.
(2
) Zie overweging 39 van het voorstel.
12.7.2016 NL Publicatieblad van de Europese Unie C 252/7