Breve reconto das figuras e etapas da unificación italiana, entre 1848 e 1871

2. Protagonistas

3. Gioberti (para quen existe unha raza
italiana unida polo sangue, a relixión
e o idioma, a opción da unificación
pasa por unha monarquía confederal
co papa como cabeza e Carlos Alberto
do Piamonte como gobernante efectivo
(é líder do partido neogüelfo).
O fracaso de 1848 levarao a considerar
que o Reino de Piamonte debe liderar
o proceso de unificación.

4. Mazzini funda o movemento
nacionalista Xove Italia en 1831, tras o
fracaso do levantamento carbonario de 1830.
Aspira a unha República Unitaria. En 1848
está en Roma dirixindo a efémera
República Romana. Tamén participa no
levantamento de Milán en 1859,
contra os austríacos. As súas ideas non
terán éxito ao triunfar as teses de
Cavour e de Víctor Manuel II.
Garibaldi é un revolucionario que
desenvolverá a loita desde as barricadas;
aínda que partidario da República
como forma de goberno, non terá
máis remedio que aceptar a
Monarquía.

5. Cavour diseña a unidade de Italia
coa monarquía como forma de
goberno en torno á figura do rei de Piamonte;
politicamente pragmático e calculador, as súas
dotes diplomáticas permitíronlle atraerse
aos distintos líderes italianos
e tratar coas diversas potencias europeas.
El será o verdadeiro motor da unificación italiana.

6. Víctor Manuel II respeta desde o
comezo a Constitución liberal do seu pai
e inicia o proceso de desamortización
eclesiástica que lle outorga o
apoio de importantes sectores.
El sera o primeiro rei da Italia
unificada.

7. O 21 de xullo de 1858,
Cavour e Napoleón III
mantiveron unha xuntanza
en Plombières,
para acordar o apoio militar de
Francia ao Piamonte en
contra de Austria. A cambio,
Cavour promételle a cesión
de Niza e Saboia a
Francia.

8. O 27 de abril de 1859, Austria invade Piamonte.
O pequeno reino conta co apoio francés e
coa simpatía de Rusia, Inglaterra e Prusia;
Austria está illada.
Cun exército modernizado e cunha boa rede de
ferrocarrís para desprazar rapidamente ás tropas,
as batallas de Magenta e Solferino determinan
o afundimento dos austríacos.
Os piamonteses ocupan Lombardía,
mais cando estes están a punto de conquistar o
Véneto e rematar coa ocupación austríaca,
Napoleón III retíralles o apoio e asina a paz cos
austríacos.

9. En 1859 tamén se producen revoltas populares
en Módena, Toscana, Parma e Romaña,
que destronan aos seus lexítimos gobernantes e
demandan a súa incorporación ao Piamonte
como motor da unidade italiana.
as catro provincias realizan plebiscitos en 1860
e incorpóranse ao Reino de Piamonte-Cerdeña.

10. Cun grupo de 1088 revolucionarios, chamados Camisas Vermellas, Garibaldi parte de
Xénova o 5 de maio de 1860 despois de saquear o porto coa aquiescencia de
Cavour e desembarca en Sicilia o día 11. Rapidamente faise co control da illa e noméase ditador
de Sicilia en nome de Víctor Manuel II de Piamonte. O 20 de agosto atravesa o estreito de Mesina e tenta
tomar o reino de Nápoles, territorio que finalmente dominará en outubro.

11. O 14 de marzo de 1861, Víctor Manuel II
é proclamado oficialmente rei de Italia.

12. O acordo de Biarritz entre Napoleón III e Bismarck establecía que, en caso de guerra entre Austria e
Prusia, Venecia debería pasar ao Reino de Italia. A guerra entre Prusia e Austria estourou en xuño de
1866, e a pesares das derrotas italianas en Custoza e Lissa, o afundimento austriaco
en Sadowa o 3 de xullo significaba a entrega a Italia de Venecia.

13. O derradeiro atranco para a unidade italiana era a
“cuestión romana”. A vitoria prusiana sobre Napoleón III
-favorecedor dos Estados Pontificios- en Sedán en 1870
obrigou ás tropas francesas a retirarse de Roma.
Aproveitando esta situación, o goberno de Italia toma
Roma o 20 de novembro de 1870.
Un plebiscito en outubro de 1870 (ao que fai referencia a pintura
alegórica de Luigi Riva), coa participación de 135.000 votantes,
xa tiña sido maioritariamente partidario da anexión ao
Reino de Italia.
En xullo de 1871, Roma -reemprazando a Florencia- convértese
na capital de Italia.