1. • Πόλεμος και μουσικήΠόλεμος και μουσική
• Πόλεμος και τραγούδιΠόλεμος και τραγούδι
2. Πόλεμος και μουσικήΠόλεμος και μουσική
• Συμφωνήσαμε να βρούμε στο διαδίκτυο ή
οπουδήποτε αλλού μουσικά κομμάτια ή
τραγούδια με αντιπολεμικό περιεχόμενο
• Κάθε μέλος της ομάδας μας ανάρτησε στο
προφίλ μας στο facebook το τραγούδι που του
άρεσε περισσότερο.
3. • Στην επόμενη συνάντησή μας:
• Φτιάξαμε έναν κατάλογο με τα τραγούδια
που επιλέξαμε
• Ακούσαμε τα τραγούδια
• Διαλέξαμε αυτά που άρεσαν στους
περισσότερους
• Τα τραγουδήσαμε
4. Μερικά από τα τραγούδια
είναι:
• Όταν τελειώσει ο πόλεμος
(Καμπανέλλης & Θεοδωράκης)
• Παναγιώτης Πετράκης Ο Πόλεμος
• "Το τραγούδι της Ελπίδας"- (The Song of
Hope)
• XILIA XRONIA "GIA MIA EIRHNH« a song for
peace
• ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ
• Καί επί γής ειρήνη, Κώστας Χατζής
• Εγώ λατρεύω την ειρήνη, Κώστας Χατζής
5. Η καταπληκτική φωτογραφία του Έλληνα φωτορεπόρτερ
Άρη Μεσσήνη επιλέχθηκε και από το φωτογραφικό τμήμα του
περιοδικού ΤΙΜΕ ως μία από τις πιο δραματικές φωτογραφίες του
πολέμου στη Συρία.
6. • Χωριστήκαμε σε ομάδες.
• Κάθε ομάδα διάβασε από ένα κείμενο και
στη συνέχεια παρουσίασε το πρόβλημα
που διαπραγματεύεται το κείμενο
7. Τα παιδιά της Γάζας φοβούνται το μέλλον
Τα παιδιά της Γάζας φοβούνται το μέλλον
Υπεύθυνος: Επιμέλεια: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΑΒΑΡΑ javara@enet.gr
Η μικρή Ομσιάτε συμμορφώνει την πράσινη σχολική ποδιά της και σκαρφαλώνει προσεκτικά στο θρανίο
της. Η 12χρονη Παλαιστίνια κρατάει στο χεράκι της μια ζωγραφιά γεμάτη χρώμα και εξηγεί στους
συμμαθητές της τι σχεδίασε. Μια σκηνή που θα μπορούσε να δει κανείς σε οποιοδήποτε σχολείο του
κόσμου, με διαφορετικό όμως περιεχόμενο. Αυτό που ζωγράφισε η μικρούλα δεν είναι μια γιορτή ή μια
κλασική οικογενειακή περίσταση. Απεικονίζει τη μέρα που η επίθεση των Ισραηλινών σκότωσε τον
αδελφό της και κατέστρεψε το σπίτι της.
«Εδώ είναι που πυροβόλησαν τον αδελφό μου, Ιμπραήμ, ο Θεός να αναπαύει την ψυχούλα του. Και εδώ
είναι το F16 που χτύπησε το σπίτι μας κι εδώ το τανκς», εξηγεί και τα άλλα παιδιά χειροκροτούν. Η
άσκηση αυτή είναι ειδικά σχεδιασμένη για να βοηθήσει τους μαθητές στη Γάζα να διαχειριστούν τις
συνέπειες του πολέμου που κυριαρχεί στη μικρή ζωή τους και κυρίως τη φρίκη από τη μεγάλη ισραηλινή
επιχείρηση του 2008 που στοίχισε τη ζωή σε 1.400 Παλαιστίνιους και κατέστρεψε ένα στα οχτώ σπίτια.
Οπως γράφει η εφημερίδα «Independent», όπως εκατοντάδες άλλοι κάτοικοι της Γάζας, έτσι και η
Ομσιάτε με την οικογένειά της ζουν εδώ και περισσότερο από έναν χρόνο σε μια σκηνή κοντά στο
κατεστραμμένο σπίτι τους. Σε αυτό το διάστημα η ανοικοδόμηση δεν γίνεται με τους ρυθμούς που θα
έπρεπε, επειδή, εξαιτίας του αποκλεισμού, υλικά και προμήθειες δεν είναι εύκολο να φτάσουν εδώ, οπότε
τα παιδιά κάνουν τόπο στα όνειρά τους στις «αλάνες» με τα ερείπια που «έφτιαξε» ο βομβαρδισμός.
Ψυχικά τραύματα
Όμως το γεγονός ότι τα περίπου 780 χιλιάδες παιδιά που ζουν στη Γάζα έχουν να αντιμετωπίσουν μια
σκληρή καθημερινότητα στον απόηχο της μεγάλης επιχείρησης είναι ένα μόνο από τα πολλά προβλήματά
τους, όπως αποκάλυψε το ντοκιμαντέρ «Αποστολή: Παιδιά της Γάζας» για το βρετανικό Channel 4. Κι
ίσως τα σημαντικότερα απ' αυτά να έχουν να κάνουν με τα βαθιά, ανεπούλωτα ψυχικά τραύματα των
παιδιών που επέζησαν.
Μικρά αγόρια φτιάχνουν ρουκέτες από μπουκάλια και μιλάνε για τα ψεύτικα όπλα που θα αγοράσουν με
το χαρτζιλίκι τους. Αν και τα παιδιά σ' όλο τον κόσμο παίζουν πόλεμο, εδώ το παιχνίδι έχει μια
ανατριχιαστικά ρεαλιστική διάσταση.
Εδώ τα παιχνίδια αντανακλούν τη διάθεση των παιδιών να εκφράσουν μια απωθημένη ανάγκη για
εκδίκηση εναντίον των γειτόνων τους. «Διαπιστώνουμε μια αυξανόμενη τάση για βιαιότητες και αυτό
είναι κάτι που μας ξαφνιάζει», εξηγεί ο Jezza Neumann, που σκηνοθέτησε το ντοκιμαντέρ.
Ο 12χρονος Μαχμούντ περιγράφει τη μέρα που οι Ισραηλινοί στρατιώτες τούς χτύπησαν την πόρτα για να
σκοτώσουν τον πατέρα του και μετράει τις αλλαγές στη ζωή του. «Πριν από τον πόλεμο, σκεφτόμουν να
μορφωθώ αλλά μετά την επίθεση θέλω να γίνω μαχητής», λέει και τα σκούρα καστανά του μάτια με τις
πυκνές βλεφαρίδες κοιτάζουν ίσια στην κάμερα. «Είναι θέλημα Θεού», εξηγεί αλλά παίζει και έναν ρόλο
η επιρροή που δέχεται από τον θείο του που είναι μέλος της Τζιχάντ.
Κι ενώ ο Μαχμούντ διψάει για εκδίκηση, η μητέρα του δακρύζει στην ιδέα να γίνει ο γιος της άλλος ένας
μάρτυρας. «Είναι τιμή να πεθαίνει κανείς στο όνομα του Αλλάχ αλλά δεν θέλω να χάσω τον γιο μου».
«Τα παιδιά παλεύουν με την ιδέα του μέλλοντος», λέει ο Jezza Neumann, καθώς η ανεργία σαρώνει και ο
αποκλεισμός δεν αφήνει πολλά περιθώρια επιλογής. «Πολλοί απόφοιτοι στη Γάζα είναι άνεργοι και δεν
βλέπουν μια διέξοδο από αυτή την κατάσταση γιατί πολύ απλά δεν έχουν διέξοδο από τη Γάζα».
8. Τα παιδιά μαχητές της Λιβερίας
Τα παιδιά μαχητές της Λιβερίας
Δημοσιεύθηκε: 26 Friday October @ GTB Daylight Time
Θεματική Ενότητα: Κοινωνία - Κόσμος Η Αφρική μαστίζεται από πολλά δεινά. Ένα από αυτά είναι ο
βιασμός της παιδικότητας που συντελείται με διάφορους τρόπους. Στην Λιβερία, θύματα είναι οι μαχητές
παιδιά που πρωταγωνιστούν στις μάχες του εμφύλιου. Πως άραγε μπορεί να είναι το μέλλον ενός
ανθρώπου που σαν παιδί έχει χρησιμοποιηθεί με αυτό τον τρόπο;
Τα παιδιά στρατιώτες στον εμφύλιο πόλεμο της Λιβερίας
Σύμφωνα με τον Ο.Η.Ε. υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 1,4
εκατομμύρια παιδιά τα οποία πολεμούν σε ένοπλες δυνάμεις σε
περισσότερες από 30 χώρες του πλανήτη, στις οποίες
συμπεριλαμβάνεται το Ελ Σαλβαδόρ, η Κολομβία, η Καμπότζη, η
Μοζαμβίκη και το Κόσσοβο. Η Λιβερία αποτελεί μια από τις χώρες
όπου κατά τον εμφύλιο πόλεμο της το 1989-2003, παρατηρήθηκαν
δραματικά φαινόμενα όσον αφορά την αρπαγή ανηλίκων και την
χρήση τους σε ένοπλες ομάδες.
Στο διάστημα αυτό τα παιδιά της Λιβερίας όχι μόνο ήρθαν αντιμέτωπα
με τις γνωστές φρίκες του πολέμου όπως είναι οι ξυλοδαρμοί, οι
ακρωτηριασμοί, οι βιασμοί και οι φόνοι αλλά υπολογίζεται ότι περίπου
20.000 από αυτά αναγκάστηκαν να διαπράξουν και τα ίδια αυτού του είδους τις βαρβαρότητες.
Στο άρθρο αυτό θα επιχειρήσουμε να διερευνήσουμε τις ρίζες του εμφυλίου πολέμου στη Λιβερία, τους
λόγους που οδήγησαν στην χρήση των παιδιών, όσο και τις ίδιες τις συνθήκες ζωής τους.
Αριθμοί
Από τα 1,4 εκατομμύρια παιδιά στρατιώτες που υπάρχουν στον κόσμο υπολογίζεται πως περίπου 15-
20.000 από αυτά χρησιμοποιήθηκαν στον εμφύλιο πόλεμο της Λιβερίας. Σύμφωνα με μια έρευνα που
έγινε από το υπουργείο της Ιαπωνίας το 2001: Από τα 4.306 παιδιά στρατιώτες της έρευνας το 69% είχε
ηλικία ανάμεσα στα 15 με 17, το 27% 12-14,το 4% 10 με 11 και λιγότερο από 1% είχε ηλικία 6με 9 ετών.
Το γεγονός ότι το 69% των παιδιών ήταν σε ηλικία 15 με 17 ετών μετά την λήξη του πολέμου μας κάνει
να καταλάβουμε ότι τα παιδία αυτά ήταν 10 με 12 ετών όταν
στρατολογήθηκαν.
Εμφύλιος πόλεμος στην Λιβερία
Οι ρίζες του εμφυλίου πολέμου και κατ’ επέκταση των συνεπειών που αυτός
είχε στα παιδιά ανάγονται πίσω στο διάστημα της ίδρυσης του κράτους. Η
Λιβερία ιδρύθηκε το 1847 από απελευθερωμένους αμερικανούς σκλάβους. Οι
νέο-αφιχθέντες, γνωστοί ως αμερικανο-λιβέριοι είχαν υπό τον έλεγχο τους την
χώρα για 133 χρόνια. Διαχειρίζονταν την χώρα σαν αποικία, εγκαθιδρύοντας
μια φεουδαρχική δομή όπου όλη η κοινωνική, οικονομική και πολιτική
εξουσία βρισκόταν στα χέρια τους. Στα πλαίσια αυτά οι αυτόχθονες
υποβάλλονταν σε καταναγκαστική εργασία, αποστέρηση των πολιτικών τους
δικαιωμάτων και αποκλεισμό τους από τμήματα του πληθυσμού που ήταν
εγκατεστημένα στο παράκτιο τμήμα της χώρας. Επακόλουθα αυτής της
πολιτικής πρακτικής από την μια ήταν η συσσώρευση πλούτου στην άρχουσα
τάξη και από την άλλη η οικονομική αποδυνάμωση καθώς και η πολιτισμική
αποξένωση του πληθυσμού.
Παρόλα αυτά στις αρχές του 1970 η εξουσιαστική αυτή δομή ξεκίνησε να παρουσιάζει σημάδια φθοράς
καθώς μέσα στην γενική δυσαρέσκεια του πληθυσμού εμφανίζεται ένα νέο σώμα λιβερίων πολιτών, συχνά
μορφωμένων στο εξωτερικό, οι οποίοι πιέζουν για αλλαγές. Η δυσαρέσκεια αυτή κορυφώνεται το 1979,με
9. Παιδιά - στρατιώτες
Παιδιά-στρατιώτες σε καθεστώς αποστρατείας
dimanche 18 octobre 2009, par Michel Arseneault
Τριακόσιες χιλιάδες αγόρια και κορίτσια εκτιμάται ότι εμπλέκονται σε τριάντα περίπου συγκρούσεις στον
κόσμο. [1] Παρ’ όλο που στην Ασία το προνόμιο της στρατολόγησης ανηλίκων ανήκει στο Τατμαντάβ, το
στρατό της Μιανμάρ, στην Αφρική τακτικοί στρατοί και αντάρτικα σώματα τους στρατολογούν
συστηματικά. Νεαροί επίστρατοι συμμετέχουν στις συγκρούσεις στο Τσαντ, στην Κεντρική Αφρική, στην
Ουγκάντα και, κυρίως, στο Σουδάν (τόσο στο Νότιο Σουδάν όσο και στο Νταρφούρ).
Τριακόσιες χιλιάδες αγόρια και κορίτσια εκτιμάται ότι εμπλέκονται σε τριάντα περίπου συγκρούσεις στον
κόσμο. [2] Παρ’ όλο που στην Ασία το προνόμιο της στρατολόγησης ανηλίκων ανήκει στο Τατμαντάβ, το
στρατό της Μιανμάρ, στην Αφρική τακτικοί στρατοί και αντάρτικα σώματα τους στρατολογούν
συστηματικά. Νεαροί επίστρατοι συμμετέχουν στις συγκρούσεις στο Τσαντ, στην Κεντρική Αφρική, στην
Ουγκάντα και, κυρίως, στο Σουδάν (τόσο στο Νότιο Σουδάν όσο και στο Νταρφούρ).
Από το 2001, το γραφείο του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ δημοσιεύει κάθε χρόνο μια έκθεση για τα
παιδιά που συμμετέχουν σε ένοπλες συγκρούσεις, η οποία περιλαμβάνει δύο παραρτήματα, που
χαρακτηρίζονται « κατάλογοι της ντροπής » και περιλαμβάνουν τις ένοπλες οργανώσεις που
στρατολογούν ανηλίκους. [3]
Η καταγγελία αυτή επιτρέπει τον εντοπισμό των εγκληματιών, καθώς το Καταστατικό της Ρώμης, που
διέπει τη λειτουργία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ΔΠΔ), θεωρεί τη στρατολόγηση παιδιών κάτω
των δεκαπέντε ετών έγκλημα πολέμου. Εντούτοις η φετινή έκθεση δείχνει ότι δεκαεννέα στρατοί (τακτικοί
και αντάρτικοι), επί συνόλου πενήντα έξι, καταγράφονται τρίτη συνεχόμενη χρονιά.
Ο ΟΗΕ ήταν διστακτικός στην αρχή σε αυτό το θέμα, ακόμα και σε ό,τι αφορά στον ορισμό του παιδιού
στρατιώτη. Το Τμήμα Ειρηνευτικών Επιχειρήσεων του οργανισμού, που συντονίζει οκτώ ειρηνευτικές
δυνάμεις στην Αφρική, [4] θεωρούσε στην αρχή τα παιδιά αυτά μαχητές.
Άλλοι οργανισμοί, ωστόσο, μεταξύ των οποίων το Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για την παιδική ηλικία
(UNICEF), κατόρθωσαν να επιβάλουν μια ευρύτερη ερμηνεία, επισημαίνοντας ότι πρέπει να
συμπεριληφθούν τα νεαρά κορίτσια που χρησιμοποιούνται ως « σεξουαλικές σκλάβες ».
« Αν ασχοληθούμε μονάχα με τα παιδιά που φέρουν όπλα, τότε χάνουμε την ουσία », επισημαίνει ο Εμερί
Μπρισέ, διευθυντής του Channel Research, ευρωπαϊκού γραφείου μελετών. Για το λόγο αυτό στην
υπηρεσιακή γλώσσα δεν υπάρχει ο όρος « παιδί στρατιώτης », αλλά « παιδί εμπλεκόμενο σε ένοπλες
ομάδες ».
Μετά το τέλος μιας σύρραξης, η αποστρατεία, ο αφοπλισμός και η κοινωνική επανένταξη δεν είναι ποτέ
απλές υποθέσεις. Τα παιδιά δεν επιθυμούν να επιστρέψουν στην οικογένειά τους, πολύ περισσότερο που,
αρκετά από αυτά, επέλεξαν οικειοθελώς να γίνουν στρατιώτες, θεωρώντας πως κι αυτό ένα επάγγελμα
είναι.
Στα μάτια τους η στρατιωτική ζωή έχει και τις θετικές πλευρές της. Για τον κάτοχο ενός καλάσνικοφ είναι
ευκολότερο να κλέβει κατσίκες από το να τις εκτρέφει.
Επίσης, παρεμβαίνουν και ψυχολογικοί παράγοντες. « Οπως πολλοί έφηβοι, τα παιδιά στρατιώτες
ονειρεύονται να γίνουν παντοδύναμοι, με τη διαφορά ότι αυτά υλοποιούν το όνειρό τους », επισημαίνει
ένας υπάλληλος του ΟΗΕ που υπηρετεί στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. « Νομίζουν πως είναι θεοί,
πανίσχυροι κι αθάνατοι. Γι’ αυτό και γίνονται καλοί στρατιώτες. Γιατί δεν φοβούνται το θάνατο ».
11. Μαζικοί τάφοι παιδιών στον πόλεμο
της πείνας
Μαζικοί τάφοι παιδιών στον πόλεμο της πείνας
0 σχόλια
23.07.2011
-
A +
A
Μαζικοί τάφοι παιδιών σε τόπους που κάποτε πέταγαν τα νεκρά ζώα, από τη Σομαλία έως την Κένια, στις
παρυφές των υπερπλήρων πλέον στρατοπέδων προσφύγων. Εκεί θάφτηκε η μόλις ενός έτους Ταμίνα,
έπειτα από δωδεκαήμερο ταξίδι στην έρημο μαζί με τους γονείς της - σε μια απόπειρα διάσωσής τους από
τους Σομαλούς αντάρτες. Τελικά έχασε τη ζωή της από την ασιτία όπως και χιλιάδες άλλα παιδιά.
Ανομβρία, ξηρασία και φανατισμένοι ισλαμιστές αντάρτες που αρνούνται την ύπαρξη προβλήματος
υποσιτισμού συνθέτουν το σύγχρονο τοπίο της Σομαλίας, ενός κράτους που κηρύχθηκε σε κατάστασης
έκτακτης ανάγκης από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών.
Η διατροφική κρίση, που έχει επισκεφτεί βίαια την αφρικανική χώρα, πλήττει τουλάχιστον το ένα τρίτο
του πληθυσμού της χώρας.
Επειτα από την ξηρασία των τελευταίων μηνών -τη χειρότερη εδώ και δεκαετίες- και την άνοδο των
διατροφικών προϊόντων, η αφρικανική χώρα κρίθηκε πως χρήζει άμεσης ανθρωπιστικής βοήθειας,
δεδομένου πως πλέον η ασιτία είναι μία από τις συνηθέστερες αιτίες θανάτου.
Μονάχα που οι ισλαμιστές αντάρτες Σεμπάμπ, που θεωρούν ότι «οι δηλώσεις του ΟΗΕ περί λιμού είναι
πολιτική», κηρύττουν τον πόλεμο στον διεθνή οργανισμό και απαγορεύουν τις δραστηριότητες πολλών
ανθρωπιστικών οργανώσεων, ανάμεσα στα οποίες είναι και το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Επισιτισμού.
12. Μέσα από τις παρουσιάσεις
μάθαμε πολλά πράγματα:
• για τα παιδιά – στρατιώτες και την
αποστρατεία τους
• για τα ασυνόδευτα παιδιά
• για τα παιδιά – πρόσφυγες
• για τα βασανιστήρια που υφίστανται τα
παιδιά
13. • Προσπαθήσαμε να βάλουμε τον εαυτό μας
στη θέση χιλιάδων συνομηλίκων μας που
υποφέρουν από τις τραγικές συνέπειες
του πολέμου
• Εκφράσαμε τα συναισθήματά μας…
