1. 82 ปีแห่งการปกครองระบอบเผด็จการในประเทศไทย
คณะราษฎร์ เปลี่ยนแปลงการปกครองเมื่อวันที่ 24 มิถุนายนพ.ศ. 2475 ได้กระทาการ2เรื่อง คือ
1. เปลี่ยนระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์เป็นระบอบประชาธิปไตย
2. เปลี่ยนระบอบประชาธิปไตยเป็นระบอบเผด็จการ
อย่างแรกเป็นคุณความดีที่คนไทยจะต้องระลึกถึงอย่างหลังเป็นความเลวร้ายที่คนไทยสาปแช่ง
เมื่อพูดถึงคณะราษฎร์ เรามักจะพูดถึงแต่การเปลี่ยนแปลงระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์เป็นระบอบประชาธิปไตย
แต่เมื่อคณะราษฎร์เปลี่ยนแปลงระบอบประชาธิปไตยเป็นระบอบเผด็จการเราไม่พูดถึง
มีแต่พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัวรัชการที่7พระองค์เดียวทรงอธิบายเรื่องนี้ไว้อย่างชัดเจน

2. เพราะว่าการเปลี่ยนแปลงระบอบสมบูรณาญาสิทธิราษย์เป็นระบอบประชาธิปไตยนั้นรัชกาลที่ 7
ทรงสนับสนุนและช่วยเหลืออย่างเต็มที่เพราะพระองค์ทรงมีพระราชดาริมาก่อนแล้วที่จะทาการเปลี่ยนแปลงเช่นนั้น
ในวันที่ 24 มิถุนายน2475 คณะราษฎร์ได้ยกเลิกระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์
และสถาปนาการปกครองระบอบประชาธิปไตยขึ้นแทนนาเอาระบบรัฐสภามาใช้ และประกาศฯนโยบายหลักเรียกว่าหลัก
6 ประการซึ่งสอดคล้องกับความต้องการของประเทศชาติและประชาชนและสามวันต่อมาก็ประกาศใช้รัฐธรรมนูญ
ซึ่งบัญญัติไว้ในมาตราแรกว่า“อานาจสูงสุดของประเทศนั้นเป็นของราษฎรทั้งหลาย ”
เหล่านี้ทาให้คณะราษฎร์และองค์กรแห่งอานาจอธิปไตยเหล่านั้นมีฐานะเป็นผู้แทนของปวงชนชาวไทย
นั่นคือการเปลี่ยนระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์เป็นระบอบประชาธิปไตย
ทั้งหมดนี้ดาเนินไปอย่างราบรื่นด้วยความสนับสนุนช่วยเหลือของรัชกาลที่ 7
ซึ่งทรงรับเป็นพระมหากษัตริย์ตามคาขอร้องของคณะราษฎร์
หลังจากสถาปนาระบอบประชาธิปไตยขึ้นแล้วคณะราษฎร์ก็เริ่มเขวออกนอกทาง
เริ่มแสดงความเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัวและพวกพ้องละทิ้งนโยบายประชาธิปไตยในทางปฏิบัติ
ซึ่งทาให้คณะราษฎร์หมดฐานะของความเป็นผู้แทนปวงชนชาวไทย
และในที่สุดยกเลิกหลักประชาธิปไตยที่เคยบัญญัติไว้ในรัฐธรรมนูญโดยเปลี่ยนความว่าอานาจสูงสุดของประเทศ
(อานาจอธิปไตย) เป็นของ ปวงชนมาเป็นอานาจอธิปไตยมาจากปวงชนเพื่อหลอกลวงประชาชนว่า
เมื่อมีการเลือกตั้งก็เป็นประชาธิปไตย
กระบวนการเปลี่ยนแปลงระบอบประชาธิปไตยเป็นระบอบเผด็จการนี้คณะราษฎร์เริ่มกระทาตั้งแต่ปฏิวัติประชาธิปไตยเสร็
จใหม่ ๆและแสดงออกมาอย่างเป็นทางการโดยการประกาศใช้รัฐธรรมนูญฉบับวันที่ 10ธันวาคม2475
ซึ่งได้ยกเลิกหลักการปกครองอันเป็นหัวใจของระบอบประชาธิปไตยโดยเปลี่ยนคาว่าอานาจอธิปไตยเป็นของปวงชน
เป็นอานาจอธิปไตยมาจาก ปวงชน
ฉะนั้นวันที่10 ธันวาคม2475 จึงเป็นวันเปลี่ยนระบอบประชาธิปไตยเป็นระบอบเผด็จการตรงกันข้ามกับวันที่ 24
มิถุนายน2475 ซึ่งเป็นวันเปลี่ยนระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์เป็นระบอบประชาธิปไตย
การที่คณะราษฎร์เปลี่ยนระบอบประชาธิปไตยเป็นระบอบเผด็จการนี้รัชกาลที่ 7ทรงคัดค้านอย่างรุนแรง
ดังตัวอย่างพระราชบันทึกบางตอนซึ่งทรงเสนอต่อรัฐบาลและสภาผู้แทนราษฎรเมื่อพ.ศ. 2477 ดังนี้
“ ข้าพเจ้าของจี้แจงเสียโดยชัดเจนว่าเมื่อพระยาพหลฯ และคณะผู้ก่อการฯขอร้องให้ข้าพเจ้าคงอยู่ครองราชสมบัติ
เป็นพระมหากษัตริย์ภายใต้รัฐธรรมนูญนั้นข้าพเจ้ายินดีรับรองก็เพราะเข้าใจและเชื่อมั่นว่าคณะผู้ก่อการ
ต้องการจะสถาปนาการปกครองแบบ“ประชาธิปไตย” หรือDemocraticGovernment
ตามแบบอย่างของประเทศอังกฤษและประเทศอื่นซึ่งมีพระมหากษัตริย์ปกครองภายใต้อานาจอันจากัดโดยรัฐธรรมนูญ

3. ข้าพเจ้าก็ได้คิดการที่จะบรรดาลให้เปลี่ยนแปลงนั้นเป็นไปโดยราบรื่นที่สุดที่จะเป็นไปได้
และได้กล่าวถึงความประสงค์นั้นโดยเปิดเผยหลายครั้งหลายหนโดยเหตุนี้เมื่อคระผู้ก่อการฯ
ขอร้องให้ข้าพเจ้าเป็นพระมหากษัตริย์ภายใต้รัฐธรรมนูญข้าพเจ้าจึงรับรองทันทีโดยไม่มีเหตุขัดข้องอยางใดเลย
ครั้นต่อมาในระหว่างที่กาลังร่างรัฐธรรมนูญฉบับถาวรอยู่
ข้าพเจ้าก็ได้พยายามตักเตือนและโต้เถียงกับคณะกรรมการร่างรัฐะรรมนูญอยู่ตลอดเวลาว่าควรถือหลัก Democracy
อันแท้จริงจึงจะถูกถ้ามิฉะนั้นจะทาให้เกิดความไม่พอใจขึ้นแก่ประชาชนซึ่งส่วนมากต้องการให้มีการปกครองแบบ
Democracy อันแท้...ต่อมาข้าพเจ้าได้ยินคาติเตียนหลักการอันนั้นในรัฐธรรมนูญ
(สมาชิกประเภทที่สองเท่ากับประเภทที่หนึ่ง–ผู้เขียน)
และหลักการอันนี้เป็นเหตุให้มีคนไม่พอใจในคณะรัฐบาลเป็นอันมากจนมีการริเริ่มจะล้มรัฐบาลเสียด้วยพละการ
เพื่อแก้ไขหลักการข้อนี้ตั้งแต่ก่อนกระทาพิธีการพระราชทานรัฐธรรมนูญ...(เวลานี้ส.ว.มีจานวนถึงสามในสี่ของส.ส.
หนักกว่าสมัยโน้นเสียอีก–ผู้เขียน)...การปกครองที่เป็นอยู่เดี๋ยวนี้เป็นลัทธิเผด็จการทางอ้อมๆไม่ใช่ Democracy จริง ๆ
เลย...เป็นการผิดหลักผิดทางของลัทธิDemocracy
โดยแท้...ข้าพเจ้าได้พูดไว้นานแล้วว่าข้าพเจ้าจะยอมสละอานาจของข้าพเจ้าให้แก่ราษฎรทั้งปวง
แต่ไม่สมัครที่จะสละอานาจให้แก่บุคคลใดบุคคลหนึ่งหรือคณะใดคณะหนึ่ง
เว้นแต่จะรู้ว่าเป็นความประสงค์ของประชาชนอันแท้จริงเช่นนั้น”(จากพระราชบันทึกของรัชกาลที่7เพื่อพ.ศ. 2477 )
และเมื่อไม่สามารถเปลี่ยนแปลงทัศนคติของคณะราษฎร์ได้ รัชกาลที่ 7ก็ทรงสละราชสมบัติซึ่งทรงประกาศไว้ตอนหนึ่งว่า
“ ข้าพเจ้าไม่สามารถจะยินยอมให้บุคคลหรือคณะใดดาเนินการปกครองวิธีนี้ในนามของข้าพเจ้า ”
สมเด็จพระปกเกล้าทรงสนับสนุนช่วยเหลือคณะราษฎร์
เมื่อคณะราษฎร์ยกเลิกระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์และสถาปนาการปกครองระบอบประชาธิปไตย
แต่เมื่อคณะราษฎร์เปลี่ยนแปลงระบอบประชาธิปไตยเป็นระบอบเผด็จการและพระองค์ไม่สามารถจะทัดทาน
จึงทรงสละราชสมบัติ
คณะราษฎร์เปลี่ยนระบอบประชาธิปไตยเป็นระบอบเผด็จการอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 10ธันวาคม2475
และเปลี่ยนเป็นระบอบเผด็จการสมบูรณ์แบบเมื่อพลตรี หลวงพิบูลสงครามขึ้นเป็นนายกรัฐมนตรี เมื่อพ.ศ. 2481
โดยใช้รูปของเผด็จการรัฐสภาครั้นถึงพ.ศ.2490 ก็เปลี่ยนเป็นระบอบเผด็จการรัฐประหาร
และตั้งแต่นั้นมาระบอบเผด็จการของประเทศไทยก็สลับกันระหว่างระบอบเผด็จการรัฐประหารกับระบอบเผด็จการรัฐสภา
มาจนถึงปัจจุบันไม่เคยกลับไปเป็นระบอบประชาธิปไตยอีกเลยกล่าวจากแง่นี้ปัจจุบันนี้
ตัวแทนประชาชนไม่มีเลยมีแต่แต่งตั้ลล้วนๆหนักกว่าสมัยรัชกาลที่7 ทรงคัดค้านถึงกับต้องสละราชสมบัติ
ซึ่งมีจานวนสมาชิกประเภทที่สองเท่ากับประเภทที่หนึ่งเท่านั้น

4. แต่เมื่อคณะราษฎร์เปลี่ยนระบอบประชาธิปไตยเป็นระบอบเผด็จการแล้วก็ยิ่งโหมการโฆษณาว่าเป็นระบอบประชาธิปไตย
จนถึงกับมีการสร้างอนุสาวรีย์ประชาธิปไตยและสถานีวิทยุท่องรัฐธรรมนูญทุกวันนั้น
แบบเดียวกับการปฏิวัติประชาธิปไตยของจีนซึ่งหลังจากพรรคก๊กมินตั๋งซึ่งนาโดยดร.ยัดเซ็นทาเสร็จแล้วไม่นาน
นายพลยวนชีไขและจอมพลเจียงไคเช็ค
ในนามของพรรคก๊กมินตั๋งก็เปลี่ยนระบอบประชาธิปไตยเป็นระบอบเผด็จการเสียโดยการโฆษณาเป็นการใหญ่ว่าเป็นระบ
อบประชาธิปไตยตามหลักคาสอนของซุนยัดเซ็นและไม่เคยกลับไปเป็นระบอบประชาธิปไตยอีกเลย
จนกระทั่งพรรคคอมมิวนิสต์จีนโค่นระบอบเผด็จการนั้นลงเสียเมื่อพ.ศ. 2492
ตั้งแต่วันที่24 มิถุนายน2475 เมืองไทยมีระบอบประชาธิปไตยอยู่เพียงช่วงสั้นๆจากนั้นจนถึงปัจจุบันเป็นเวลา 82
ปีเป็นระบอบเผด็จการโดยตลอดจนถึงปัจจุบัน
Crdit:thongKrm_virut@yahoo.com