ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΟΜΑΔΑΣ 4ης

1. «Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ, Η ΓΛΩΣΣΑ ΣΟΥ, Η
ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ».

2. H ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ!!
Ο όρος γλώσσα των νέων δηλώνει το σύνολο των γλωσσικών φαινομένων
που
χαρακτηρίζουν την επικοινωνία των νέων μεταξύ τους. Παρά τον
χαρακτηρισμό
«γλώσσα», η γλώσσα των νέων δεν είναι ένα αυτοτελές γλωσσικό
σύστημα, αλλά
μια «κοινωνιόλεκτος» , δηλαδή ένας τρόπος ομιλίας με λεξιλογικά,
πραγματολογικά και δομικά χαρακτηριστικά που χρησιμοποιείται υπό
ορισμένες
συνθήκες επικοινωνίας και είναι μέρος της γλωσσικής συνείδησης μιας
κοινότητας.
Η κοινωνική βάση της γλώσσας των νέων είναι η «παρέα», το δίκτυο των
συνομηλίκων. Κατά συνέπεια δεν υπάρχει μια ενιαία γλώσσα των νέων,
αλλά ένα
σύνολο από επιμέρους τρόπους ομιλίας με κοινές τάσεις διαμόρφωσης και
κοινά
γλωσσικά στοιχεία. Καθώς η ελληνική έρευνα είναι ακόμη περιορισμένη, τα
στοιχεία που ακολουθούν συνδυάζουν ευρήματα από διάφορες γλώσσες

3. ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΆ ΤΗΣ ΓΛΏΣΣΑΣ ΤΩΝ ΝΈΩΝ
Το νεανικό λεξιλόγιο περιλαμβάνει τόσο εκφράσεις χωρίς αντίστοιχο στην
κοινή γλώσσα (π.χ. για τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα μιας νεανικής κουλτούρας) όσο
και εκφράσεις που δηλώνουν μια ιδιαίτερη στάση (οικειότητα, αξιολόγηση,
ειρωνεία) απέναντι σε ένα γνωστό αντικείμενο αναφοράς [1] (π.χ. ο
χαρακτηρισμός η ώρα του παιδιού για το μάθημα των αγγλικών). Ιδιαίτερα
παραγωγικά σημασιολογικά πεδία είναι οι κοινωνικές κατηγορίες (π.χ. φλώρος,
τύπισσα), οι βιωματικές και κοινωνικές εμπειρίες (π.χ. ξεσαλώνω ‘διασκεδάζω’), οι
ψυχολογικές καταστάσεις (π.χ. τα πήρα στο κρανίο ‘εκνευρίστηκα’), οι αξιολογικές
εκφράσεις (π.χ. αστέρι, σούπερ, τζάμι, χάσιμο ‘πολύ καλό’) και επιτατικές
εκφράσεις (ψιλο-, χοντρο-, καρα-, με τρέλα). Ειδικά για την έκφραση αξιολόγησης
και επίτασης έχουν διαπιστωθεί ιδιαίτερα συντακτικά σχήματα, στα ελληνικά π.χ.
«και γαμώ + Ονοματική Φράση» (και γαμώ τις φάσεις ‘πολύ καλή φάση’). Η
νεανική επικοινωνία χρησιμοποιεί πολυάριθμες στερεότυπες εκφράσεις για την
οργάνωση του διαλόγου, όπως χαιρετισμούς (έλα ρε, τσα γεια), προσφωνήσεις (ρε
μεγάλε), φιλικές υβριστικές προσφωνήσεις (ρε μαλάκα), εκφράσεις συμφωνίας
(Μέσα είσαι!), άρνησης (Ούτε με σφαίρες!), επιδοκιμασίας (Φοβερό! Έγραψε!),
έναρξης μιας αφήγησης (π.χ. Άκου φάση!).

4. Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΊΑ ΚΑΙ ΑΝΑΝΈΩΣΗ ΤΟΥ ΝΕΑΝΙΚΟΎ
ΛΕΞΙΛΟΓΊΟΥ
Δημιουργία και ανανέωση του νεανικού λεξιλογίου γίνεται
με τέσσερις βασικούς τρόπους:
α) αλλαγή σημασίας (π.χ. κόκαλο ‘μεθυσμένος’)·
β) δανεισμός, κατά κύριο λόγο από τα αγγλικά (π.χ. χάι
‘κεφάτος, φτιαγμένος’)·
γ) επιλογές προτύπων σχηματισμού λέξεων, π.χ. το
επίθημα -άς για κατηγορίες της νεανικής κουλτούρας με
αγγλική βάση (γκραφιτάς, σκινάς, μεταλάς, τσοπεράς κ.ά.)
δ) τροποποίηση λέξεων χωρίς αλλαγή της βασικής τους
σημασίας, είτε με επιθήματα (τσιγάρο > τσιγαριά) είτε με
σύντμηση (ματσωμένος > ματσό) είτε με μετάθεση
φθόγγων ή συλλαβών, τα λεγόμενα ποδανά [3]
(‘ανάποδα’, π.χ. μεναγκό
‘γκόμενα’).

5. ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΈΣ ΔΙΑΦΟΡΈΣ ΜΕΤΑΞΎ ΝΈΩΝ ΚΑΙ
ΕΝΉΛΙΚΩΝ ΟΜΙΛΗΤΏΝ
Συστηματικές διαφορές μεταξύ νέων και ενήλικων ομιλητών
μιας κοινότητας έχουν μελετηθεί με τις στατιστικές
μεθόδους της κοινωνιο γλωσσολογίας.Εξετάζεται με
Αναλογία πρότυπης και μη πρότυπης γλώσσας
(διαλέκτου, λαϊκής γλώσσας) κυρίως στη φωνολογία και
σε μικρότερο βαθμό στη μορφολογία, τη σύνταξη και τους
συνομιλιακούς δείκτες. Έχει διαπιστωθεί ότι οι νέοι
ομιλητές χρησιμοποιούν στοιχεία μη πρότυπης γλώσσας
συχνότερα από ό,τι ενήλικοι ομιλητές. Η διαφορά αυτή
ερμηνεύεται είτε ως ένδειξη γλωσσικής αλλαγής, όταν
καινοτομικά φαινόμενα εμφανίζονται συχνότερα στην
ομιλία των νέων, είτε ως φαινόμενο «ηλικιακής
διαβάθμισης», όταν στιγματισμένα φαινόμενα είναι
συχνότερα στη νεότητα απ’ ό,τι στην ενήλικη ζωή

6. ΚΟΙΝΩΝΙΚΆ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΆ
Προϋποθέσεις για να αναπτυχθεί μια νεανική γλώσσα είναι
α) η κοινωνικά θεσμοποιημένη κατηγορία της νεότητας και
β) κάποια μορφή νεανικής κουλτούρας και «αυτόνομης»
νεανικής επικοινωνίας. Οι περισσότερες έρευνες
περιορίζουν την κατηγορία της νεότητας στην εφηβική
ηλικία (12-18 ετών), άλλες συμπεριλαμβάνουν και τη
μετεφηβική ηλικία (έως 25 ή 30 ετών). Ιστορικά, μορφές
νεανικής γλώσσας υπήρχαν ήδη σε προηγούμενους
αιώνες. Ωστόσο η γλώσσα των νέων έγινε μαζικό
φαινόμενο από τα μεταπολεμικά χρόνια και ιδιαίτερα κατά
τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Αυτό ανάγεται στην
αυξανόμενη οικονομική και πολιτισμική ανεξαρτησία των
νέων στις σύγχρονες κοινωνίες, αλλά και στην κοινή
επιρροή από νεανικές κουλτούρες αγγλοαμερικανικής
προέλευσης