2. Rosalía de castro(1837-1885)
Naceu en Santiago de Compostela, filla de pais descoñecidos.
Casou con Manuel Murguía, co que tivo 7 fillos.
Nunca tivo boa saúde; de feito morreu de cancro aos 48 anos na súa
residencia de Padrón (museo actualmente).
Comezou a compoñer os seus versos aos 12 anos e os seus libros
máis coñecidos en galego son Follas novas e Cantares gallegos.
3. A súa obra é unha expresión da forma de ser da nosa sociedade.
Supuxo un aporte fundamental para o rexurdir da conciencia
galeguista.
Os seus poemas reflicten a realidade do seu tempo e teñen como
protagonista ao pobo galego.
Denuncia as inxustizas socias e critica os novos valores da sociedade
burguesa.
Cantares gallegos (1863):
Está formado por 36 poemas, que teñen como protagonista a propia
Rosalía e moitos outros personaxes do mundo rural galego, sobre
todo mulleres.
4. Cantares gallegos comeza cun prólogo no que
Rosalía anima a cantar a unha meniña.
Has de cantar,
que che hei de dar zonchos;
has de cantar,
que che hei de dar moitos
5. Has de cantar,
meniña gaiteira;
has de cantar,
que me morro de pena.
Canta, meniña,
na veira da fonte,
canta, dareiche
boliños do pote,
Canta, meniña
con brando compás,
dareiche unha proia
da pedra do lar.
6.
7. ¡Qué feira,rapaza,
si cantas faremos…!
Festiña por fora,
festiña por dentro.
canta, si queres,
rapaza do demo;
canta, si queres;
dareiche un mantelo.
canta, si queres,
na lengua que eu falo.
Dareiche un mantelo.
Dareiche un refaixo.
8. Co son da gaitiña,
co son da pandeireta,
che pido que cantes,
rapaza morena.
Co son da gaitiña,
co son do tambor,
che pido que cantes,
¡Meniña, por Dios!
9. No epílogo Rosalía fala no
nome da rapaza e
descúlpase por non ter máis
gracia cantando.
10. Eu cantar , cantar, cantei,
A grasia non era moita,
Que nunca (delo me pesa)
fun eu meniña grasiosa.
Cantei como mal sabía
dándolle reviravoltas
cal fan aqués que non saben
direitamente unha cousa.
11. Pero dempois paseniño,
i un pouco máis alto agora,
fun botando as miñas cántigas
como quen no quer a cousa.
Eu ben quixera, é verdade,
que máis boniteiras foran.
