2. Ερμής
Η επιφάνεια του Ερμή μοιάζει πάρα πολύ με την
επιφάνεια της Σελήνης, ενώ αντίθετα το εσωτερικό
του μοιάζει περισσότερο μ’ αυτό της Γης παρ’ όλο
που ο πυρήνας του, που αποτελείται κυρίως από
σίδηρο και νικέλιο, είναι αναλογικά μεγαλύτερος
απ’ αυτόν της Γης. Ο πυρήνας αυτός αποτελεί το
80% της μάζας του Ερμή και έχει διάμετρο 3.600
χιλιομέτρων. Ο πυρήνας δηλαδή του Ερμή είναι
μεγαλύτερος από ολόκληρη τη Σελήνη, ενώ πάνω
απ’ αυτόν βρίσκεται ο μανδύας του που έχει
πάχος 600 χιλιομέτρων.
3. Αφροδίτη
Η Αφροδίτη έχει μάζα 4,87·1024 kg (81,5% της Γης
και έκτη στο Ηλιακό Σύστημα). Η μέση πυκνότητά
της είναι 5243 kg/m3. Η διάμετρός της είναι 12.104
km ή το 0,95 της διαμέτρου της Γης, μόλις 650 km
μικρότερη από τη Γη .Λόγω της ομοιότητας σε μάζα
και μέγεθος, χαρακτηρίζεται μερικές φορές και
αδελφός πλανήτης ή δίδυμος πλανήτης της Γης.
Ωστόσο, οι συνθήκες στην επιφάνεια της Αφροδίτης
διαφέρουν σημαντικά από αυτές της Γης, λόγω της
εξαιρετικά πυκνής ατμόσφαιράς της και της
σύστασής της.
4. Γη
Η Γη είναι ο πλανήτης στον οποίο κατοικούν οι
άνθρωποι, καθώς και εκατομμύρια άλλα είδη, και ο
μοναδικός πλανήτης στον οποίο γνωρίζουμε ότι
υπάρχει ζωή. Είναι ο τρίτος σε απόσταση πλανήτης
από τον Ήλιο, ο πέμπτος μεγαλύτερος σε μάζα από
τους πλανήτες του ηλιακού συστήματος μας και ο
μεγαλύτερος μεταξύ των τεσσάρων πλανητών που
διαθέτουν στερεό φλοιό. Ο πλανήτης σχηματίστηκε
πριν από 4,5 δισεκατομμύρια (4,5•109) έτη, έχει δε
έναν φυσικό δορυφόρο , την Σελήνη.
5. Άρης
Βάσει τροχιακών παρατηρήσεων και της εξέτασης συλλογής
αρειανών μετεωριτών, η επιφάνεια του Άρη φαίνεται να
αποτελείται κυρίως από βασάλτη. Κάποια στοιχεία δείχνουν
ότι ένα μέρος της επιφάνειας του Άρη είναι πιο πλούσια σε
διοξείδιο του πυριτίου από τον τυπικό βασάλτη, και μπορεί
να είναι παρόμοιο με τους βράχους ανδεσίτη στη Γη•
ωστόσο, αυτές οι παρατηρήσεις μπορεί επίσης να εξηγηθούν
από πυριτικό γυαλί. Ένα μεγάλο μέρος της επιφάνειας είναι
καλύπτεται από ψιλή σκόνη οξείδιου του σιδήρου (III).[9][11]
Σύγκριση μεγέθους των πλανητών (από αριστερά προς τα
δεξιά): Ερμής, Αφροδίτη, Γη, και Άρης.
Αν και ο Άρης δεν παρουσιάζει στοιχεία ενός προσφάτου
μαγνητικού πεδίου ,[11] παρατηρήσεις δείχνουν ότι μέρη του
φλοιού του πλανήτη έχουν μαγνητιστεί, και ότι
εναλλασσόμενες μαγνητικές αναστροφές αυτού του δίπολου
πεδίου έχουν λάβει μέρος στο παρελθόν.
6. Δίας
Ο Δίας είναι ο 5ος και μεγαλύτερος πλανήτης του
ηλιακού μας συστήματος με μάζα περίπου 320 φορές
μεγαλύτερη από τη Γη και σώμα της ίδιας χημικής
σύνθεσης με τον Ήλιος. Η ύπαρξη του είναι γνωστή από
την αρχαιότητα. Η τεράστια μάζα του, καθώς και τα
φυσικά φαινόμενα που δημιουργούνται στο εσωτερικό
και στην ατμόσφαιρά του, μας οδηγούν στο
συμπέρασμα ότι ο πλανήτης αυτός μοιάζει να
συμπεριφέρεται σαν ένα αστέρι που λόγω της μικρής
του μάζας, σε σχέση με την απαιτούμενη που είναι
κάπου 70 φορές μεγαλύτερη, δεν κατάφερε ποτέ να
φθάσει στο σημείο που φτάνουν τα κανονικά άστρα στη
διάρκεια της ζωής του (Κυρία Ακολουθία) και τώρα
πεθαίνει όπως προβλέπει η αστρική εξέλιξη.
7. Κρόνος
Ο Κρόνος είναι εμφανώς συμπιεσμένος στους πόλους και αυτό οφείλεται στην
πολύ γρήγορη περιστροφή του πλανήτη γύρω από τον άξονά του, τη μικρή
πυκνότητά του και τη ρευστή κατάστασή του. Η ισημερινή διάμετρος του Κρόνου
είναι 10% μεγαλύτερη από την πολική (60.268 km έναντι 54,364 km. Ο Κρόνος
είναι ο μόνος πλανήτης στο Ηλιακό Σύστημα του οποίου η πυκνότητα είναι
μικρότερη από αυτή του νερού. Αν και ο πυρήνας του Κρόνου έχει σαφώς
μεγαλύτερη πυκνότητα από το νερό, η συνολική πυκνότητα του Κρόνου είναι
0.69 g/cm³ εξαιτίας της αέριας ατμόσφαιρας. Ο Κρόνος είναι μόλις 95 φορές
βαρύτερος από τη Γη σε σύγκριση με τον Δία που είναι 318 φορές,[10] ο οποίος
είναι περίπου 20% μεγαλύτερος από τον Κρόνο.[11]
8. Ουρανός
Αν και δεν υπάρχει σαφώς καθορισμένη στερεή επιφάνεια στον Ουρανό, το ακραίο
τμήμα του αέριου περιβλήματος του Ουρανού που είναι προσβάσιμο με
τηλεανίχνευση ονομάζεται ατμόσφαιρα. Αυτή η ικανότητα επεκτείνεται σε απόσταση
περίπου 300 χιλιόμετρα εντός του πλανήτη από το επίπεδο του ενός bar (100 kPa ),
και έχει πίεση γύρω στα 100 bar (10 MPa) και θερμοκρασίες της τάξης των 320 K.[16]
Το αδύναμο στέμμα της ατμόσφαιρας επεκτείνεται εντυπωσιακά σε απόσταση
μεγαλύτερη από δύο πλανητικές ακτίνες από την ονομαστική επιφάνεια σε πίεση 1
bar. Η ουράνια ατμόσφαιρα μπορεί να διαιρεθεί σε τρία στρώματα: την τροπόσφαιρα,
ανάμεσα ύψη των -300 και 50 χλμ και πιέσεων 100 - 0,1 bar (10 MPa έως 10 kPa), τη
στρατόσφαιρα, που εκτείνεται σε υψόμετρο μεταξύ 50 και 4000 χιλιομέτρων και
πιέσεις μεταξύ 0,1 και 10-10 bar (10 kPa έως 10 μΡa), καθώς και τη θερμόσφαιρα ή
στέμμα που εκτείνεται σε απόσταση από 4.000 χιλιόμετρα μέχρι σε τόσο μεγάλη όσο
50.000 χιλιόμετρα από την επιφάνεια.[7] Δεν υπάρχει μεσόσφαιρα.
Με βάση παρατηρήσεις το 2012[17], είναι γνωστό πως στον πλανήτη οι άνεμοι
πνέουν συνήθως από τα ανατολικά, με ταχύτητες που φτάνουν τα 900 χιλιόμετρα [18]
την ώρα, ενώ στο βόρειο πόλο διακρίνονται φορά ρεύματα μεταφοράς θερμότητας. Η
θερμοκρασία της ατμόσφαιρας είναι περιορισμένη στους -240 βαθμούς Κελσίου.
9. Ποσειδώνας
Ανακαλύφθηκε θεωρητικά το 1843, πριν παρατηρηθεί με τηλεσκόπιο,
λόγω των βαρυτικών του επιδράσεων (παρέλξη) που ασκούσε στον
Ουρανό. Ο Γάλλος μαθηματικός αστρονόμος Ούμπεν λεβέριε (Urbain
Leverrier, 1811-1877) του αστεροσκοπείου των Παρισίων, υπολόγισε
θεωρητικά και υπέδειξε την ακριβή θέση στην οποία έπρεπε να βρίσκεται
ένας άγνωστος πλανήτης, όπου και πράγματι βρέθηκε (παρατηρήθηκε)
και καταγράφηκε στις 23 Σεπτεμβρίου του 1846 από τον Γερμανό
αστρονόμο Γίοχαν Γκότφριντ Γκάλε
(Johan Galle) του αστεροσκοπείου του Βερολίνου.
Η διάμετρός του είναι περίπου 3,5 φορές μεγαλύτερη από αυτή της Γης,
ενώ ο όγκος του είναι ίσος με 42 γήινους όγκους. Αντίθετα η πύκνοτητα
του είναι μικρή και για αυτό τον λόγο η μάζα του είναι 17 φορές
μεγαλύτερη από τη μάζα της Γης. Η επιτάχυνση της βαρύτητας στην
επιφάνειά του φτάνει τα 13,47 m/sec2 .
