ยูโด

1. ยูโด

2. ยูโด
 เป็นศิลปะการป้ องกันตัวประเภทหนึ่งที่ถือกาเนิดจาก
ประเทศญี่ปุ่ นโดยคะโน จิโนโร ยูโดมีชื่อเต็มว่า โคโดกัง เดิม
ยูโดเรียกว่า ยูยิสสู ซึ่งเป็นวิชาที่สามารถต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่มี
อาวุธด้วยมือเปล่า

3. ประวัติความเป็นมาของ ยูโด
 ยูโด เป็นศิลปะการต่อส้แขนงหนึ่งของประเทศญี่ป่ น โดยยโดเป็น
ศิลปะการต่อส้ที่เป็นการนาการต่อส้แบบยยิสสมาผสมกับซโม่ เพื่อ
นามาใช้ในการส้กับศัตรโดยไม่ใช่อาวธ ในปี พ.ศ. 2455 ได้ก่อตั้ง
สหพันธ์ยูโดระหว่างประเทศขึ้น โดยมีประเทศต่างๆ ที่ร่วมก่อตั้ง
ครั้งแรกประมาณ 20 ประเทศ และได้มีการตั้ง The Kodokun
Cultural Society ในปี พ.ศ. 2465 ขึ้นหลังจากสงครามโลกครั้งที่ 2
ในปี พ.ศ. 2499 สหพันธ์ยูโดระหว่างชาติได้จัดให้มีการแข่งขันเพื่อ
ความชนะเลิศยูโดระหว่างชาติขึ้น โดยอยู่ในการอานวยการของ
สหพันธ์ยูโดระหว่างประเทศโคโดกัง และหนังสือพิมพ์อาซาอิซัม
บุน

4. เทคนิคของวิชายูโด
เทคนิคของวิชายูโดแบ่งออกได้เป็น 3 กลุ่มดังนี้
 นาเงวาซา เป็นเทคนิคเกี่ยวกับการทุ่ม มีท่าทุ่มที่เป็นพื้นฐานอยู่ 12 ท่า
และแยกออกเป็นประเภทตามส่วนของร่างกายที่ใช้ทุ่มนั้นๆซึ่งได้แก่การ
ทุ่มด้วยมือ การทุ่มด้วยสะโพก การปัดขา การทุ่มด้วยไหล่ การทุ่มด้วย
สีข้างและหลัง
 กะตะเมวาซา (Katamawaza) เป็นเทคนิคเกี่ยวกับการกอดรัดเพื่อให้
หายใจไม่ออก การจับยึดและการล็อกข้อต่อ เป็นเทคนิคที่ใช้ขณะอยู่กับ
พื้นเบาะ (tatami) เพื่อให้คู่ต้อสู้ยอมจานน
 อาเตมิวาซา เป็นเทคนิคเกี่ยวกับการชกต่อย ทุบตี ถีบถอง ส่วนต่างๆของ
ร่างกายให้เกิดการบาดเจ็บ พิการ หรือถึงแก่ชีวิต ซึ่งวิธีการเหล่านี้จะใช้ใน
การต่อสู้ป้ องกันตัวเท่านั้น และไม่เคยจัดการแข่งขัน

5. ระดับความสามารถของนักยูโด
สีของสายคาดเอวแสดงระดับของนักยูโด ขาว เขียว ฟ้า น้าตาล ดา แดง ระดับ
ความสามารถมาตรฐานของนักยูโดทั้งสองเพศ (ชาย-หญิง) ได้ถูกกาหนดขึ้นโดยมี
สีของสายคาดเอวเป็นเครื่องหมาย ระดับความสามารถมาตรฐานดังกล่าวแบ่งออก
ได้เป็น 2 ระดับใหญ่ คือ
 ระดับคิว (Kyu) คือระดับก่อนสายดาที่อาจเรียกว่า นักเรียน
 ระดับดั้ง (Dan) คือระดับที่เรียกว่า ผู้นา เป็นผู้ซึ่งมีความสามารถสูง ทั้งระดับ
นักเรียนและระดับผู้นานี้ยังแบ่งออกเป็นระดับย่อยๆลงอีก โดยมีสีประจาแต่ละ
ระดับไว้ซึ่งแต่ละประเทศกาหนดไม่เหมือนกัน

6. นอนตบเบาะ
นอนหงายตั้งเข่า ให้เท้าวางห่างกันประมาณ 12 นิ้ว ฝ่าเท้า
วางราบกับพื้น แขนทั้งสองยกชูขึ้น สายตามองที่สายคาดเอว
ไว้ก่อน สาหรับผู้หัดใหม่เพื่อป้องกันศีรษะกระทบพื้น
วิธีปฏิบัติ
ให้ตบเบาะโดยใช้ฝ่ามือ และลาแขนทั้งสองพร้อมกันทามุม
45 องศา กับลาตัว ควรทาเป็น ชุด ๆละ 30 - 50ครั้ง

7. ท่าล้มหลัง
ท่าเตรียม
นั่งเหยียดเท้าไปข้างหน้า และ ยกแขนทั้งสองขึ้น
ท่าปฏิบัติ
ให้เอนตัวไปข้างหลัง เก็บคอโดยการมองสายคาดเอวไว้
ตลอดเวลา แล้วปล่อยให้ตัว กลิ้งไปตามส่วนโค้งของหลัง ในจังหวะ
แรกที่หลังสัมผัสพื้น ให้ฟาดแขนทั้งสองตบเบาะทันที โดยให้แขน
ทั้งสองทามุม 45 องศา กับลาตัว หรือห่างจากลาตัวประมาณ 1 คืบ
ทั้งนี้เพื่อให้เกิดพลังในการตบ และไม่ให้เกิดอันตราย แก่ท่อนแขน
ขณะกลิ้งตัว

8. นั่งบนส้นเท้าล้มหลัง
ท่าเตรียม
นั่งบนส้นเท้าเหยียดแขนไปข้างหน้า
วิธีปฏิบัติ
ย่อเข่าลงให้ก้นสัมผัสพื้นก่อน แล้วปล่อยให้กลิ้งไปตาม
ส่วนโค้งของแผ่นหลัง เก็บคอ จังหวะแรก ที่หลังถูกพื้น ให้
ตบเบาะทันที

9. จัดทาโดย
 นางสาว ทิฆัมพร ปานยั่งยืน เลขที่ 22
 นางสาว ธีรยา ระถีกา เลขที่ 24
 นางสาว ภัณฑิรา โสภณะกาญจน์ เลขที่ 27
 นางสาว เมธาวี แฮวอู เลขที่ 30
ม.4/6