traballo dos alumnos de CCMC 1º Bach

1. Mercurio
Mercurio é o primeiro planeta do Sistema solar, contando a partir do Sol. É o segundo menor do
sistema solar: o seu diámetro é un 40% menor que o da Terra e só un 40% maior que o da Lúa. É ata
menor que Ganimedes, unha das lúas de Xúpiter, ou que Titán, unha lúa de Saturno. É un mundo
inóspito para os humanos, no que se acadan altas e tamén baixas temperaturas, debido á
proximidade do Sol e a que por efecto da marea solar a través do tempo, ten unha duración de día
parella á do ano (período de revolución arredor do seu propio eixe en relación ó período de
revolución arredor do Sol), e polo tanto, cando unha parte do planeta entra na súa propia sombra,
emite moita calor.
Antes da Mariner 10, pouco se coñecía de Mercurio por causa da dificuldade de observalo cos
telescopios: na máxima distancia, visto desde a Terra, está apenas a 28º de separación do Sol. Por
iso, só se pode ver, durante o día, ben inmediatamente antes de saír o Sol ou ben inmediatamente
despois do solpor. Cando se observa ó amencer ou ó anoitecer, Mercurio está tan baixo no
horizonte, que a luz ten que pasar a través do equivalente a 10 veces a capa da atmosfera terrestre
que pasaría se Mercurio estivese directamente por riba de nós.
Durante a década de 1880, Giovanni Schiaparelli creou un esquema onde mostraba algunhas
estruturas de Mercurio. Concluíu que Mercurio debería estar "preso" ao Sol de modo a acompañar o
seu movemento, tal como a Lúa está "presa" á Terra. En 1962, os radioastrónomos estudaron as
emisións de radio de Mercurio e concluíron que o lado escuro é quente de máis para estar preso,
acompañando o movemento. Era de esperar que fose moito máis frío se estivese sempre virado para
o lado oposto ó Sol. En 1965, Pettengill e Dyce estimaron o período de rotación de Mercurio,
baseándose en observacións de radar, de 59 +- 5 días. Máis tarde, en 1971, Goldstein mellorou o
cálculo do período de rotación para 58,65 +- 0,25 días por medio de observacións do radar. Despois
de observacións máis próximas obtidas pola Mariner 10, o período foi estimado en 58,646 +- 0,005
días.

2. As fotografías obtidas pola Mariner 10 mostran un mundo que parece a lúa. Está cribado de
cráteres, contén cuncas de aneis e moitas correntes de lava. Os cráteres varian en tamaño desde os
100 metros (a resolución de imaxe máis pequena que se consegue obter pola Mariner 10) ata 1.300
quilómetros e están en varios estados de conservación. Algúns son recentes con arestas vivas e raios
brillantes. Outros están altamente degradados, con arestas que foron suavizadas polo
bombardeamento de meteoritos. O maior cráter en Mercurio é a bacia Caloris Planitia. Unha bacia
foi definida por Hartmann e Kuiper (1962) como unha "depresión circular larga con aneis
concéntricos distintos e liñas radiais".
Outros consideran cada cráter con máis de 200 km como unha bacia. A bacia Caloris ten 1.300
quilómetros de diámetro, e probabelmente foi causada por un proxectil cunha dimensión de máis de
100 km. O impacto produciu unha elevación con aneis concéntricos con tres quilómetros de altura e
expeliu materia polo planeta ata unha distancia de 600 a 800 quilómetros. (Outro bo exemplo dunha
bacia con aneis concéntricos é a rexión Vallalla en Calisto, unha lúa de Xúpiter). As ondas sísmicas
producidas polo impacto en Caloris concentráronse no outro lado do planeta e provocaron unha
zona de terreno caótico.