1. โดย
ครูเอกสิทธิ์ ยางดอน

2. การขับร้อง หมายถึง ศิลปะการใช้เสียงที่
ถ่ายทอดความรู้สึกหรืออารมณ์ต่างๆ โดยใช้
ถ้อยคาบรรยายหรือพรรณนาเนื้อหาสาระที่
ต้องการบอกให้ผู้อื่นรู้ ซึ่งเรียกว่าเนื้อร้องหรือคา
ร้องประกอบลีลาจังหวะและแนวทานองเพลง

3. - การขับร้องเพลงไทยจะถูกแบ่งออกเป็น การขับร้องเดี่ยว
และการขับร้องหมู่

4.  เพลงเถา คือ เพลงที่นามาร้องขับร้องและบรรเลงรวมกันทั้ง ๓ อัตราจังหวะ คือ
๓ ชั้น ๒ชั้น และชั้นเดียว เช่น เพลงแขกบรเทศ เถา เพลงโสมส่องแสงเถา ฯลฯ
 เพลงตับ คือ เพลงอัตราจังหวะ ๒ ชั้น หรือ ๓ ชั้นซึ่งนามาขับร้องและบรรเลง
ติดกันไปหลายๆเพลง มี ๒ ชนิด คือ ตับเพลง และตับเรื่อง
 เพลงเกร็ด คือ เพลงที่แยกออกมาขับร้องเป็นเพลงๆ ไปโดยไม่ต้องบรรเลงเป็น
ชุด เช่น เพลงเขมรไทรโยค เพลงนกขมิ้น ๓ ชั้น เพลงลาวดวงเดือน ๒ ชั้น ฯลฯ
 เพลงลา คือ เพลงที่บรรเลงเป็นอันดับสุดท้ายก่อนที่การบรรเลงจะจบลง
ลักษณะของเพลงจะแฝงไปด้วยความหมายในทางอาลา อาลัย เช่น เพลงอกทะเล
เพลงเต่ากินผักบุ้ง เพลงพระอาทิตย์ชิงดวง ฯลฯ

5. เพลงไทยจะไพเราะได้ เนื่องจากผู้ร้องต้องมีวิธีการร้องเพลงไทยที่ถูกต้อง
ดังนั้นในการร้องเพลงไทยให้ไพเราะจึงขึ้นอยู่กับปัจจัยดังต่อไปนี้
 การนั่ง ควรนั่งพับเพียบ ตัวตรง ไม่ก้มหน้า การนั่งตัวตรงจะช่วยให้ระบบการ
หายใจเข้าออกได้สะดวก
 การใช้กาลังเสียง กาลังเสียง หมายถึง การออกเสียงดังอย่างเต็มที่ในช่วงระยะลม
หายใจแต่ละช่วง การร้องเพลงไทยต้องร้องเต็มเสียงไม่ออมแรง
 จังหวะ ร้องเพลงให้มีจังหวะแน่นอนและถูกต้อง สามารถรู้ว่าการร้องตอนใดลง
จังหวะ ฉิ่ง หรือ ฉับ ผู้ฝึกร้องควรเคาะจังหวะเองในเวลาฝึกร้องทุกครั้ง
 การเอื้อน สัญลักษณ์ของเพลงไทย คือ การทาให้เกิดเป็นทานองเรียกว่าเสียง
“เอื่อน” เอื่อนอาจร้องเริ่มต้นเพลง หรืออยู่ระหว่างคาร้อง เช่น เออ เอย เอ๋ย อือ เฮอ

6. คาร้อง : คุณหญิงชิ้น ศิลปะบรรเลง
ธูปเทียนทองสองมือ ถือไว้ตั้งใจวันทา (ซ้า)
น้อมเคารพบูชา พระศาสดาของชาวพุทธ (ซ้า)
พระปัญญาเลิศล้น ทรงค้นพบสัจธรรม
พระการุณเลิศล้า ทรงน้อมธรรมสู่มนุษย์
พระองค์เลิศล้วนบริสุทธิ์ สอนชนเพื่อหลุดพ้นทางทุกทน (ซ้า)
จากบทละครเรื่อง “อิเหนา” ตอนบุษบาเสี่ยงเทียน
ประพันธ์เพลงโดย หลวงประดิษฐ์ไพเราะ (ศร ศิลปบรรเลง)