2. Nome oficial: Canadá
Superficie: 9.984.670 km2
Límites: Atópase situado ao extremo
norte do continente americano. Limita
ao sur con EE.UU., ao norte có Océano
Glaciar Ártico, ao este có Océano
Atlántico, e ao oeste có Océano
Pacífico e EE.UU. (Alaska).
Poboación: 36.443.632 habitantes
(2016)
Capital: Ottawa (1.323.783 habitantes,
outubro de 2016)
Outras cidades: Toronto (5.298.040
hab); Montreal (4.098.927 hab.),
Vancouver (2.463.431 hab.); Calgary,
(1.392.609 hab.); Edmonton (1.321.426
hab.), e Ottawa-Gatineau, (1.323.783
hab.).
3. Idioma: As linguas oficiais de
Canadá, son o inglés e o francés.
Cada provincia determina a súa
lingua oficial: Québec (francés),
en Nova Brunswick (inglés e
francés); en Nunavut (inglés,
francés e inuktitut) e no resto das
provincias e territorios, o inglés
Moeda: Dólar canadense (1 dólar
canadiense = 0,70 Euros).
Relixión: Canadá é un Estado
aconfesional. A relixión máis
practicada é a católica (38, 7%)
4. Forma de Estado: Canadá é formalmente unha monarquía constitucional,
membro da Commonwealth, sendo a súa Xefa do Estado a Raíña Isabel II de
Inglaterra. Constitúese ademais coma un Estado federal dotado de un sistema
político democrático parlamentario.
División administrativa: A estrutura territorial se divide en dez provincias e tres
territorios.
› As provincias se distinguen xeograficamente:
As seis provincias atlánticas: Nueva Brunswick (Fredericton); Nova
Escocia (Halifax); Illa do Príncipe Eduardo (Charlottetown), Terranova e
Labrador (St. John’s); Québec (Québec); e Ontario (Toronto).
As provincias das Pradeiras son: Manitoba (Winnipeg) e Saskatchewan
(Regina).
As provincias do Oeste son Alberta (Edmonton) e Columbia Británica
(Victoria).
› Os tres Territorios son: Yukón (Whitehorse), Territorios do Noroeste
(Yellowknife) e Nunavut (Iqaluit).
Cada provincia ten tamén o su Parlamento, que elixe ao seu Primeiro Ministro
provincial.
5. Territorios:
Yukon
Territorios do Noroeste
Nunavut
Provincias das Pradeiras:
Manitoba
Saskatchewan
Provincias do
Oeste:
Alberta
Columbia
Británica
Provincias Atlánticas:
Nova Brunswick
Nova Scotia
Illa do Príncipe
Eduardo
Terranova e Labrador
Québec
Ontario
6. Aínda que a inversión en educación é inferior á media da OCDE, está
moito mellor xestionada; xa que os orzamentos repártense en función do
número de estudantes e das necesidades do alumnado de cada zona.
Ditas necesidades son sempre moi altas, xa que só na provincia de Ontario
mais dun 50% da poboación é inmigrante.
Canadá é o país coa tasa máis alta de
inversión por habitante en materia de
educación. Tamén é líder mundial en
investigación e innovación de plans
educativos, posuíndo o maior nivel de
adultos graduados en carreiras
universitarias do mundo.
7. As provincias delegan parte da súa responsabilidade nos
municipios e, sobre todo, os colexios; as primeiras fixan o
currículo, as políticas xerais e maila financiación, pero os
segundos contratan aos empregados e elixen aos directores
dos centros.
A pesar das diferencias, hai certas pautas que se repiten en
tódalas rexións:
› O desenvolvemento de currículos a partir da consulta con
profesores e expertos nas diferentes materias, con distintos
niveis de libertade para os profesores
› Un proceso moi selectivo de elección dos docentes (polo xeral,
entre o 30% dos mellores da promoción)
› Financiación equitativa, que conseguiu solucionalos problemas
dalgunhas das rexións e alumnos máis pobres otourgando
máis diñeiro aos centros que o precisan
8. Esta sociedade multicultural reflíctese directamente no seu sistema educativo.
Así, deséñanse e foméntanse plans de acollida e integración, polo que é posible
encontrar centros escolares con máis de 50 nacionalidades distintas, nos que se
imparten clases, tanto dentro do horario lectivo coma fóra, noutros 25 idiomas,
para así garanter o acceso a unha educación igualitaria
Existe un forte sentido de equidade e igualdade de acceso á educación e isto se
ve reflectido no alto rendimiento académico de los nenos migrantes. Isto fai de
Canadá un dos poucos países onde os nenos/as con raíces estranxeiras logran
un nivel similar aos non inmigrantes.
Aínda que é o segundo país máis grande do
mundo, conta con apenas 37 millóns de
habitantes, pero a súa vez caracterízase por
ser un país de acollida para inmigrantes de
diversas procedencias, ata o punto de que
estes representan unha alta porcentaxe da
súa poboación.
9. Canadá está no «top ten» mundial do informe PISA sobre
educación: obtén o 7º posto en Competencia Científica, o 2º en
Comprensión Lectora e o 10º posto en Competencia Matemática
(Informe PISA, 2017)
Educación pública de calidade: A educación en Canadá é
pública e gratuíta dende a educación infantil ata a escola
secundaria (incluíndo a formación técnica para o traballo). O 95%
das familias canadenses opta por unha educación pública.
Tódolos alumnos progresan á vez: A filosofía das súas escolas
se basea na inclusión dos alumnos. Os profesores se aseguran
de que os nenos/as de cada clase avanzan xuntos, e de que
ningún deles se desmotive por quedarse “descolgado”.
10. As escolas públicas se organizan por distritos: British
Columbia (este e sur de Vancouver), Manitoba e Ontario. Cada
distrito conta cós seus propios plans de estudos e goza de
liberdade para aplicalos segundo as necesidades do seu
alumnado. Ademais ofrecen unha interesante infraestructura de
apoio ao alumnado internacional, o que axuda a conseguir unha
integración plena nos colexios y familias de acollida.
O alumnado conta có apoio dun coordinador: Este realiza un
seguimento da súa adaptación no colexio e dos seus resultados
académicos, se ocupa da súa integración sociocultural e de
cualquera imprevisto que poida xurdir.
O sistema de educación canadense está conformado por catro
niveis fundamentais: escolas primarias e secundarias, institutos
técnicos, escolas de idiomas e universidades.
11.
12. Antes de comezar a educación elemental todas as provincias
ofrecen algún tipo de educación preescolar. Este nivel está
xestionado polas autoridades locais e non é obrigatorio.
Nalgunhas provincias comeza aos 5 anos e noutras aos 4.
A educación elemental é a primeira etapa da educación
obrigatoria e adoita ir dende os 6 ata os 10 ou 12 anos,
dependendo da provincia.
A este nivel os contidos son
materias básicas como a lingua, as
matemáticas, as ciencias sociais, as
ciencias naturais, a saúde, a
educación física e o arte. Nalgunhas
xurisdiccións tamén se imparte unha
segunda lingua. (Francés
principalmente)
13. Os canadenses teñen a obriga de ir á escola ata os 16 ou 18 años,
segundo a provincia, e a educación secundaria abrangue os últimos
catro ou seis anos desta educación obrigatoria. Os primeiros cursos
da educación secundaria adoitan impartir materias xerais e conforme
avanzan ábrense as opcións de especialización. (As materias adoitan
ser semestrais)
Neste nivel tamén é posible elixir
entre itinerarios académicos para
seguir estudando unha educación
superior ou itinerarios vocacionais
que permiten saltar ao mercado
laboral.
Independentemente da rexión onde
estuden, todo o alumnado ten a
opción de seguir un itinerario que
lles permite acceder directamente á
universidade.
14. A educación superior, aínda que xa
non sexa gratuíta, conta cunha
importante financiación pública. Esta
ofrécese en universidades (colleges)
e institutos que imparten títulos de
dous a tres anos de duración cun
carácter máis práctico que as
universidades.
A educación universitaria estrutúrase en:
› Grao. Titulación máis básica impartida polas universidades que
consiste de tres ou catro anos de estudio dunha materia.
› Máster. Especialización nunha materia que dura de un a tres
anos.
› Doutorado. Máxima titulación que ofrecen as universidades.
Xeralmente dura tres anos ou máis e consiste nunha investigación.
15. 1) Non existe un sistema educativo nacional. Non hai un departamento
estatal que se encargue da educación, senón que cada unha das dez
provincias e tres territorios que integran o país lexislan neste ámbito,
teñen os seus propios plans de estudos e liberdade para aplicalos.
2) O ensino adáptase ao territorio. Cada rexión ten o seu ministerio de
educación e, ademais, hai consellos escolares locais (Local School
Boards) elixidos por votación pública que se encargan da xestión das
escolas de cada distrito ou división: establecen un currículo,
encárganse da contratación de persoal, e inverten os orzamentos
asignados. O ensino expresa así a cultura, a historia e a lingua de cada
comunidade.
3) A educación é obrigatoria e gratuíta. O alumnado comeza a escola
aos 5-6 años e a escolarización é obrigatoria ata os 16 años (18
nalgunhas rexións). Os territorios ofertan tamén de forma gratuíta a
educación preescolar, á que acude um 95 %.
16. 4) A inversión en educación non é alta pero está ben
xestionada. Cada consello escolar local recibe unha cantidade
de diñeiro segundo certos factores, como o número de
estudantes ou escolas, a súa situación ou as necesidades
especiais do alumnado.
5) O bilingüismo é moi respetado. A Constitución recoñece o
francés e o inglés como idiomas oficiais e protexe o dereito de
escolarización nas dúas linguas.
6) Dáse atención personalizada ao alumnado inmigrante.
Establecen sistemas de apoio e programas de acollida,
especialmente importantes en aquelas rexións con maior
porcentaxe de alumnado inmigrante, que aseguran que non
queden atrasados con respecto ao resto.
7) Os centros de Secundaria tratan de enfocarse ao ámbito
laboral. Ofrecen materias obrigatorias e outras de libre elección
para que o alumnado decida e enfoque a súa formación aos
seus intereses laborais ou aos requisitos que lles esixirá a
universidade á que queren acudir.
17. 8) Valórase a avaliación continua. O alumno é cualificado ao
longo do curso, para detectar de xeito máis eficaz os seus
avances e os seus puntos débiles. Ademais, o Programa de
Avaliación Pan-Canadense (PCAP), comproba de forma
periódica o nivel dos estudantes en matemáticas, lectura e
ciencia.
9) Aténdese á diversidade da aula. Os centros inclúen programas
de educación especial para aquel alumnado que o necesite,
programas que poden realizarse na aula co resto de estudantes
ou en clases separadas. Ao finalizar o curso avalíase a
evolución de cada alumno e establécense pautas para o ano
seguinte.
10) Dáse importancia á educación social e emocional.
Desenvólvense programas enfocados á prevención e
erradicación do acoso escolar e as agresións. Afóndase na
educación en valores e trata de desenvolver condutas sociais. O
centro escolar enfócase como o lugar ideal para formar a
rapaces solidarios e socialmente comprometidos.
18. O curso escolar está organizado
para 9 meses ao ano, entre 180
e 200 días.
Comeza en setembro e remata
en xuño do seguinte ano.
Non obstante, os distritos teñen
moita autonomía na definición
dos tempos de inicio e fin.
Cada mestre ten dereito a 9
días por enfermidade e 3 por
asuntos propios.
Se esgotan eses días, as
ausencias penalízanse no
salario.
19. Os centros escolares teñen xornada
continua.
O horario adoita oscilar entre as 8:30
e 15:30.
Os profesores deben chegar ao
centro un mínimo de 1/2h antes da
hora de entrada do alumnado e
permanecer nel ata despois da súa
saída.
Espérase que todos os profesores:
› Atendan aos pais que soliciten
unha reunión
› Vixíen, por quendas, os recreos
(en primaria), comedores e
autobuses
› Participen nas actividades
programadas fóra do horario
escolar.
20. Todos os educadores contan cun título universitario de 4 anos.
A maiores posúen o nivel de Mestrado ou están
especializados nunha área concreta.
Participan frecuentemente de talleres de desenvolvemento
profesional, conferencias ou seminarios.
Ademais, teñen un papel moi activo tanto no
desenvolvemento do curriculum como á hora de establecer
medidas de mellora conxuntas coa administración.
Os profesores/as son un grupo crucial que pode participar
nunha axenda de reforma moito máis ampla”. Isto se traduce
a través da súa organización non só coma asociación de
profesionais, senón como sindicatos con gran influencia na
negociación.
O salario dun mestre de escola primaria de nivel de entrada con menos de 5 anos de experiencia
pode obter unha compensación total promedio de C$ 48,000 (32.270€) A compensación total
promedio inclúe bonificacións por formación e pago de horas extra. Un mestre con experiencia de 5 a
10 anos poderá cobrar un promedio de C$52,000 (34.957€); de10 a 20 años de
experiencia,C$66,000 (44.368€), e con máis de 20 años de experiencia, C$ 71,000 (47.730€)
Danlle menos importancia á publicación de resultados e céntranse en que os colexios con
maiores dificultades reciban un apoio adicional e apoio externo en lugar de ser castigados ou
pechadas.
21. A relación cos pais é continua.
Existe a figura do voluntario, é dicir, un pai, nai,
avó ou avoa que se ofrece a colaborar cos
profesores.
Hai tres reunións oficiais cos pais ao longo do ano.
En setembro, comenza o curso escolar cunha
festa para dar a benvida a pais e estudantes.
A acollida das familias canadenses ao alumno
internacional é excepcional. En Canadá non está
tan extendida a práctica europea de que os
rapaces estuden no estranxeiro. De aí que a súa
forma de interactuar con estudantes internacionais
ofrecéndolles a oportunidade de vivir no seu fogar.
En Canadá as familias non se ofrecen voluntarias
para acollelos, senón que se trata dun servicio que
prestan de manera retribuida aos distritos. Porén,
o compromiso e a responsabilidade para cós
colexios, os alumnos e as súas familias sexa
maior.
